Monday, January 31, 2011

ရွိျခင္း..............မရွိျခင္း

ကၽြန္မနဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။

သူ႕ေမြးေန႕အတြက္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေကၽြးခ်င္တယ္

လာစားတဲ့လူေတြက ေမြးေန႕လုိ႕ေျပာရင္ လက္ေဆာင္ေပးမွာကုိ စုိးရိမ္လို႕

သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ရာထူးတုိးလုိ႕ေကၽြးတာဆုိျပီးဖိတ္တယ္။

စားေသာက္ျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးတယ္ အခုဘာရာထူးျဖစ္သြားျပီလဲဆုိေတာ့

တပ္ၾကပ္ၾကီး တဲ့ (3)ရစ္ေလတဲ့

အသက္နည္းနည္းၾကီးလာတဲ့ မိန္းမေတြ အမ်ားအားျဖင့္ ၀လာတဲ့ေနရာ (3)ခုရွိတယ္ေလ

၀လာေတာ့ အရစ္ေတြ ထြက္လာတာေပါ့ ေမးစိေအာက္တရစ္ အလယ္ပုိင္းတရစ္နဲ႕

၀မ္းဗိုက္ပုိင္းတရစ္ (3)ရစ္ေလ အဲေတာ့ တပ္ၾကပ္ၾကီးေပါ့လုိ႕..........ရီေမာျပီး ေျဖသြားတယ္။

စားရတဲ့လူေတြလဲ ေပ်ာ္ျပီး ျပန္တာေပါ့။

အဲဒီတပ္ၾကပ္ၾကီးနဲ႕ကၽြန္မ အစုိးရလခစားဘ၀မွာ ေခၽြတာသုံးခဲ့ၾကဘူးတယ္။

ေႏြရာသီ ဒိန္ခ်ဥ္ေလးတစ္ခြက္ေသာက္ရဘုိ႕ကုိ နာရီ၀က္ေလာက္ စက္ဘီးနင္းျပီး

ႏွစ္ေယာက္သြားေသာက္ခဲ့ဘူးတယ္။

အဲဒီတုန္းက အသက္(30)ေအာက္ပါ။

ဒါေပမဲ့ ညဘက္ (10)တန္းက်ဴရွင္ေတြေရွ႕က မီးေမွာင္ေမွာင္မွာ စက္ဘီးနင္းလာေတာ့

ခ်ာတိတ္ေတြ ေနာက္က လိုက္လာျပီး မီးတုိင္ေအာက္ေရာက္မွ အန္တီၾကီးေတြဟ ဆုိျပီး

ေကာင္ေလးေတြျပန္လွည့္သြားတာကုိ ႏွစ္ေယာက္ရီၾကရတာ

အျမဲတမ္းဘုိင္က်ေနတဲႏွစ္ေယာက္ ျမိဳ႕ထဲက စတုိးဆုိင္ေတြကုိ လုိက္ေငးခဲ့ဘူးတယ္။

သူသိပ္ၾကိဳက္ပုံရတဲ့ ပိုတ္ဆံအိတ္ကေလးကုိ သြားသြားၾကည့္ေနတာၾကာေတာ့

ကၽြန္မက ၀ယ္ခ်င္လဲ ၀ယ္လုိက္ဟာလုိ႕ တုိက္တြန္းခဲ့ဘူးတယ္။

ေအး......၀ယ္ေတာ့ ၀ယ္ခ်င္ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ အဲဒီပုိတ္ဆံအိတ္ ၀ယ္လုိက္ရင္

ပုိတ္ဆံအိတ္ထဲ ထည့္စရာပုိတ္ဆံ မက်န္ေတာ့ဘူးတဲ့။

ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ည(10)မွ ထြက္တဲ့ ျပည္--ရန္ကုန္ရထားကုိ ပထမတန္းကစီးၾကတယ္။

ႏွစ္ေယာက္ခုံတစ္ခုံ၀ယ္တာမုိ႕ သူက ေအာက္ၾကမ္းခင္းဆင္းအိပ္ျပီး

ကၽြန္မကုိ ခုံေပၚအိပ္ေစခဲ့တယ္။

ျပည္ဘူတာက ထြက္ကတည္းက သတင္းစာေလးနည္းနည္းခင္းျပီး

ျမင္းစီးသလုိရမ္းခါေနတဲ့ ရထား ခုံေအာက္ကုိ ဆင္းသြားတာ

ကၽြန္မကေတာ့ ခုံေပၚမွာ အိပ္ခြင့္ရေပမဲ့ အိပ္မေပ်ာ္လုိ႕စာဖတ္ေနရတယ္။

သူကေတာ့ ရထားၾကမ္းခင္းမွာ အိပ္ေမာေတြက်လုိ႕

အင္းစိန္ေရာက္လုိ႕ မုိးလင္းမွ ႏိုးယူရတယ္။

တခါတေလ သိပ္အိပ္တာဘဲလုိ႕ ေျပာရင္

အိပ္မေပ်ာ္တဲ့လူေတြ စားမ၀င္တဲ့လူေတြရွိရင္ေျပာပါတဲ့

အအိပ္အစား အငွားလုိက္မလုိ႕ ဆုိဘဲ

အခုေတာ့ ဘ၀ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရုန္းကန္ခဲ့ၾကတယ္။ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။

သုံးစရာေငြနည္းနည္းစီရွိလာၾကတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေတြ႕ဘုိ႕ စားဘုိ႕ အခ်ိန္ေတြ မရွိဘူးျဖစ္လာၾကတယ္။

တစ္ေယာက္တစ္ႏုိင္ငံစီမုိ႕.........စိတ္ကူးေတြနဲ႕ဘဲ

...................................

Tuesday, January 25, 2011

မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကိုသိေစခ်င္ၿပီး သက္ဆိုင္သူအားလံုးကိုေမးခ်င္ပါသည္။

မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကိုသိေစခ်င္ၿပီး သက္ဆိုင္သူအားလံုးကိုေမးခ်င္ပါသည္။

(ကၽြန္မ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကေလးပါ။)

ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ွဗဟန္းၿမိဳ႔နယ္မွာရွိတဲ့
နာမည္ၾကီးအထူးကုေဆးရုံၾကီးတစ္ခုရဲ႕ တာ၀န္ရွိသူမ်ားနဲ႔
ဒီေဆးရုံမွာလူနာေတြကိုေရာဂါကုသေပးေနတဲ့
သမားေတာ္ၾကီးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်လိုက္ေတြ႔ၿပီေမးရမွာ
အဆင္မေျပတဲ့အတြက္ကၽြန္မ သိခ်င္လြန္းတဲ့ အခ်က္ေတြကိုဒီကေနဘဲေမးလိုက္ရတာပါ။
ဒီေဆးရုံရဲ႕တာ၀န္ရွိသူမ်ားနဲ႔ အထူးကုသမားေတာ္ၾကီးမ်ား မိမိတို႔
အသက္သခင္ေက်းဇူးရွင္ဆိုၿပီး ယံုၾကည္အားကိုစြာနဲ႔ ကိုယ့္အသက္ကိုနဲ႔
ခႏၶာကိုယ္ကိုအပ္ထားတဲ့လူနာနဲ႔ လူနာရွင္ေတြအေပၚ ဘယ္လိုမ်ားသတ္မွတ္ၿပီး
ဘယ္လိုမ်ားသေဘာထားပါသလဲ?
ကၽြန္မဘာလို႔ ဒီေမးခြန္းကိုေမးရသလဲဆိုရင္ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားဟာ
သူယံုၾကည္အားကိုးစြာနဲ႔ သူ႔အသက္ကို အပ္ႏွံထားတဲ့ အဆစ္အျမစ္သမားေတာ္၊
ရင္ေခါင္းပိုင္းဆိုင္ရာ သူ႔အဆုတ္ကို ကုသေပးေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးသမားေတာ္ ၊
ေသြးေရာဂါကုသမားေတာ္ၾကီးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအပ္လိုက္ရတဲ႔
ႏွလံုးအထူးကုသမားေတာ္ၾကီးေလးေယာက္စလံုးရဲ႔ ဥပကၡာျပဳ
လစ္လ်ဴရႈျခင္းကိုခံရၿပီး (၂၉.၁၁.၂၀၁၀) တနလာၤေန႔ ညေန(၄:၃၀) မွာ
အဲ့ဒီေဆးရုံရဲ႔ (ICU) ဆိုတဲ့အထူးၾကပ္မတ္ေဆာင္မွာဘဲ အသက္ေပ်ာက္ခဲ႔ရပါတယ္ ။
ကၽြန္မအမ်ိဳးသားဆံုးတာ ဒီေန႔ဆိုရင္ တစ္လေက်ာ္
ရွိသြားေပမဲ႔ သူဆံုးခါနီး ႏို၀င္ဘာလ (၂၈) ရက္နဲ႔ (၂၉)ရက္ေန႔ေတြမွာ
ဒီေဆးရုံေပၚမွာ ကၽြန္မတို႔ခါးသီးစြာေတြ႔ၾကံဳခံစားခဲ႔ရတဲ႔ အေျခအေနနဲ႔
အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုဘယ္လိုမွေျဖေျဖာက္မရႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာ
သက္ဆိုင္သူအားလံုးကိုသိေစခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္မရူးမတတ္ သိခ်င္ေနတဲ႔အခ်က္က ကၽြန္မအမ်ိဳးသားဟာ
ဘာေၾကာင့္ဒီေလာက္အခ်ိန္တိုတို အတြင္းမွာ
လူ႔ေလာကၾကီးကေနထြက္ခြာသြားခဲ႔တာလဲဆိုတာ သူမဆံုးခင္အခ်ိန္ကေလးအတြင္းမွာ
သူ႔ကို ကုသေပးေနၾကတဲ့ သမားေတာ္ၾကီးေတြထဲက
တစ္ေယာက္ေလာက္လဲျဖစ္ျဖစ္ေရာက္လာခဲ႔ၿပီး သူဟာဘာေၾကာင့္
ကုလို႔မရႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို ေျပာေပးႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔
အေနနဲ႔
နည္းနည္းေလးေတာ့ ေျဖသိမ္႔ႏိုင္လိမ္႔မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
အခုကၽြန္မအမ်ိဳးသားဆံုးခါနီးမွာ ေဆးရုံျပန္တတ္ရတာ ဒုတိယအၾကိမ္ပါ ၊
ပထမအၾကိမ္က ေအာက္တိုဘာလ (၂၃) ရက္ကေန ႏို၀င္ဘာလ
(၁၁) ရက္ေန႔ထ ရက္ႏွစ္ဆယ္တိတိၾကာခဲ႔ပါတယ္ ၊ ဒီအတြင္းမွာ
သူ႔တို႔ကုသေပးေနတဲ့သမားေတာ္ၾကီးသံုးေယာက္ပါ ၊အဆစ္အျမစ္သမားေတာ္
ရင္ေခါင္းပိုင္းဆိုင္ရာ အမ်ိဳးသမီးသမားေတာ္နဲ႔
ေသြးအထူးကုသမားေတာ္ၾကီးေတြပါ ၊ ကၽြန္မ
အမ်ိဳးသားမွာေသြးေလးဘက္နာေရာဂါရွိတဲ့အတြက္
အဆစ္အျမစ္သမားေတာ္နဲ႔ ကုသေနတာတစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ အခုေဆးရုံတတ္ရမဲ႔
အေျခအေနေၾကာင့္ သူနဲ႔သြားျပတဲ႔အခ်ိန္ကစၿပီး ကၽြန္မတို႔
လူနာရွင္ေတြဘက္ကကိုယ္တင္ခ်င္တဲ့ ေဆးရုံကအစ ကိုယ္ကုခ်င္တဲ့သမားေတာ္အထိ
ဘာတစ္ခုမွေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ဒီေဆးရုံမွာ
မတင္ခ်င္လို႔တျခားေဆးရုံမွာ တင္ဖို႔ေျပာေပမဲ႔ အဆစ္အျမစ္သမားေတာ္က
လက္မခံလို႔ သူတို႔တင္ခိုင္းတဲ့ေဆးရုံမွာဘဲတင္ခဲ့ရၿပီး
သူတို႔ေဆးရုံမွာရွိတဲ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္ေပးတဲ့သမားေတာ္ေတြနဲ႔သာ
ကုခဲ႔ရတာပါ ၊ ကၽြန္မတို႔မွာ ကိုယ့္လူနာဘာျဖစ္မွန္း မသိရဘဲ
အဆုတ္သမားေတာနဲ႔ ေသြးသမားေတာ္တို႔ေရာက္လာမွ အဆုတ္နဲ႔ေသြးထဲမွာ
ျပႆနာရွိမွန္းသိရပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ လူနာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔
လူနာရွင္ေတြဆိုၿပီ အရမ္းကိုယံုၾကည္အားကိုးခဲ့ပါတယ္ ၊ ဒီလိုနဲ႔ေဆးရုံမွာ
ရက္ႏွစ္ဆယ္ၾကာၿပီ ႏို၀င္ဘာလ (၁၁) ရက္ေန႔မွာ
ဆရာ၀န္သံုးေယာက္စလံုးက လူနာသက္အႏၱာရယ္ မရွိေတာ့လို႔ ေဆးရုံက
ဆင္းခြင့္ျပဳလိုက္တာကို ယံုၾကည္မိၿပီးလူနာကို အိမ္ျပန္ေခၚခဲ့မိတာ
ကၽြန္မတို႔ရဲ႔ အမွားလားလို႔ေျဖမရႏိုင္ေအာင္ ေနာင္တရေနခဲ့ပါတယ္ ။
ဒီအျဖစ္မ်ိဳးၾကံဳရမွာစိုးလို႔ လူနာကိုေဆးရုံက မဆင္းေစခ်င္ေသးလို႔
လူနာရဲ႔ အဆုတ္ထဲမွာ တီဘီျဖစ္ေနလို႔တီဘီေဆးကိုေျခာက္လေသာက္ရမယ္ဆိုၿပီ
ကုသေပးေနတဲ့ ရင္ေခါင္းသမားေတာ္ထံကို
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ဖုန္းဆက္ၿပီ လူနာကိုေဆးရုံမွာ
ပိုစိတ္ခ်ရတဲ့အခ်ိန္ထိထားခ်င္လို႔ လူနာေဆးရုံက
မဆင္းႏိုင္ေအာင္ေျပာေပးဖို႔
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာခဲ့တဲ႔ လူနာရွင္ကၽြန္မရဲ႔ စကားကို
လံုး၀လစ္လ်ဴရႈၿပီး လူနာကိုေဆးရုံက ဆင္းေစခဲ့ပါတယ္။
ေရွ႔ရက္က ေျပာခဲ့တဲ့ သမားေတာ္သံုးေယာက္စလံုးရဲ႔
အသက္အႏၱာရယ္မစိုးရိမ္းရေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ စကားတာမွန္ခဲ့ရင္
လူနာဟာေဆးရု႔ေပၚမွာ
ဒီထက္ပိုၿပီးစိတ္ခ်ရတဲ႔ အေျခအေနထိေနခဲ့ရမယ္ဆိုရင္ အခုေလာက္ထိျမန္ျမန္
ကၽြန္မတို႔ကို စြန္႔ခြာသြားရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေတြးမိၿပီး
ကၽြန္မတေျမ႕ေျမ႕နဲ႔ခံစားေနရတာဟာ ဘယ္သူေၾကာင့္ပါလဲ ?
ေဆးရုံကဆင္းၿပီဆယ္႔ခုႏွစ္ရက္ၾကာတဲ့အထိ ၾကားထဲမွာ အဆုတ္ရဲ႔ အေျခအေနကို
တခါမွျပန္မစစ္ေဆးတာဟာ လူနာရဲ႔ေရာဂါအေျခအေနက သိပ္ကိုစိတ္ခ်ရတဲ႔
အေနအထားမွာရွိေနၿပီလို႔သတ္မွတ္ထားလို႔လား ?
ဒါမွမဟုတ္ကိုယ္႔ရဲ႕ ကုသခ်က္ဟာအရမ္းမွန္ကန္ေနလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ယံုၾကည္မႈလြန္ကဲထားတာလား ? လူနာဟာတီဘီေရာဂါအမွန္တကယ္
မဟုတ္ဘဲ တီဘီေဆးကိုေသာက္ေနရလို႔
အခုေလာက္ျမန္ျမန္အေျခအေနဆိုးရြားသြားတာလား? တီဘီပိုးမေတြ႔ေပမဲ႔
ေရြးစရာလမ္းမရွိလို႔
တီဘီေဆးကိုဘဲေသာက္ရမယ္လို႔ေျပာသြားတဲ႔ ဒီသမားေတာ္ရဲ႔
စကားကိုကၽြန္မအခုထိၾကားေယာင္ေနတုန္းပါဘဲ။
ဒါေၾကာင့္မို႔လူနာကို ဒုတိယအၾကိမ္
သူမကိုယ္တိုင္ေဆးရုံျပန္တတ္ခိုင္းခဲ့ေပးမဲ႔ လူနာအသက္
ထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္ထိတခ်က္မွ လွည့္မၾကည္႔ဘဲ
ပစ္ထားခဲ့တာဟာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ? ဘယ္သူမွာတာ၀န္ အရွိဆံုးလဲဆိုတာ
သူမကိုယ္တိုင္လဲသိေနမွာပါ ။ကၽြန္မရဲ႕ ေမးခြန္းကိုေျဖဖို႔သက္ဆိုင္ရာ
သမားေတာ္မွာ အေျဖတစ္ခုခုေတာ့ရွိေနလိမ္႔မယ္လို႔ထင္ပါတယ္ ။
ေဆးရုံကဆင္းၿပီ တစ္ပတ္အၾကာ (၁၈.၁၁.၂၀၁၀)ေန႔မွာ
အဆစ္အျမစ္သမားေတာ္နဲ႔ ေသြးသမားေတာ္တို႔ခ်ိန္းထားတဲ့
အတြက္သြားျပန္ျပခဲ့ပါတယ္ ၊အဲ့ဒီအခ်ိန္ထိ သမားေတာ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက
လူနာမွာစိုးရိမ္ရတဲ႔ အေျခအေနရွိတယ္လို႔လံုး၀မေျပာခဲ႔ပါဘူး။
လူနာကလဲအိမ္မွာစိုးရိမ္းရေလာက္ေအာင္ ထူးျခားတဲ့ လကၡဏာမျပေတာ့
ကၽြန္မတို႔လဲ သိပ္မစိုးရိမ္ခဲ့ပါဘူး ၊ ဒီလိုဆရာ၀န္ေတြကိုဘဲ
ယံုၾကည္ထားမိတာဟာလဲ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕အမွားလားလို႔
ေတြးၿပီးေျဖမရႏိုင္ေအာင္ခံစားေနရပါတယ္။
ကၽြန္မအခုေနာက္ဆံုးေျပာျပခ်င္တာကေတာ့ လူနာေဆးရုံကဆင္းၿပီး (၁၇)
ရက္အၾကာမွ အဆုတ္သမားေတာ္ကျပန္ျပဖို႔ခ်ိန္းတဲ့
ႏို၀င္ဘာလ (၂၈) ရက္ ေန႔လည္ (၁:၃၀) ကေန လူနာဆံုးတဲ႔ ႏို၀င္ဘာ (၂၉) ရက္ညေန႔
(၄:၃၀) အခ်ိန္ထိခါးသီးစြာၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႔
အျဖစ္အပ်က္ေတြပါဘဲ ၊ (၂၈) ရက္ ေန႔လည္ (၁:၃၀) ေဆးရုံေရာက္မွ လူနာရဲ႕
အဆုတ္ကို ဓာတ္မွန္ျပန္ရုိက္ၿပီး အဆုတ္သမားေတာ္ကို
ျပေတာ့မွ အဆုတ္ရဲ႕အေျခအေနကအရမ္းစိုးရိမ္ရလို႔ ေဆးရုံျပန္တင္ခိုင္ပါတယ္။
ႏွလံုးအေျခအေနလဲမေကာင္းလို႔ဆိုၿပီး ႏွလံုးအထူးကုသမားေတာ္ကို
လာၾကည့္ခိုင္းခဲ့ပါတယ္ ၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္ဟာ ကၽြန္မတို႔
အေရးေပၚခန္းမွာဘဲရွိေနေသးတာပါ ၊ ညေန (၅:၀၀) ေလာက္မွ
ေလးထပ္မွာအထူးခန္းရလို႔
လူနာကို အခန္းထဲ ေရႊ႔ေပးခဲ့ပါတယ္ ၊ဒီအခန္းမွာ လူနာဟာ (၁၈:၀၀)
နာရီေလာက္ေနခဲ့ရေပမဲ့ ႏွလံုးသမားေတာ္ အပါအ၀င္ကၽြန္မတို႔ လူနာကို
ကုေပးဖို႔ယံုၾကည္ အားကိုးစြာ အပ္ႏွံထားတဲ႔ သမားေတာ္ေလးေယာက္စလံုး
အရိပ္ေတာင္မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ On Call ေခၚေပးခိုင္းလဲ တစ္ေယာက္မွ
ေရာက္မလာၾကပါဘူး၊ လူနာဟာ တညလံုးမ်က္လံုးေၾကာင္ေတာင္နဲ႔ မလႈပ္မယွက္
ၿငိမ္ေနတာကို ဘာျဖစ္လို႔ဒီလို ျဖစ္ေနတာလဲလို႔ လာၾကည့္တဲ႔
(MO)ေတြကိုေမးၾကည့္ေတာ့ အဆုတ္ေ၀ဒနာ
ရွင္ေတြဟာဒီလိုဘဲျဖစ္တတ္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္၊
ကၽြန္မတို႔ကလဲဒီလိုမ်ိဳးတစ္ခါမွမၾကံဳဘူးေတာ့
သူတို႔ေျပာတာကိုဘဲယံုၾကည္ေနခဲ့မိပါတယ္ ၊ ေနာက္ဒီေဆးရုံကေတာ္တယ္လို႔
သတ္မွတ္ထားၿပီးေခၚေပးတဲ့ အသက္ေျခာက္ဆယ္ရွိ ေမွာ္ဘီမွာ
ေနတဲ့အမ်ိဳးသားသူနာျပဳက မနက္ (၅:၀၀) မွာထၿပီး လူနာကို အတင္းထထိုင္ခိုင္း
ေရပတ္အတင္းတိုက္ေပး လူနာကိုအတင္လႈပ္ခိုင္းပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔လူနာရွင္က တားတာလဲမရပါဘူး ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ
လူနာကစကားေတာင္ေကာင္းေကာင္းမေျပာႏိုင္ေတာ့တဲ႔အေျခအေနပါ ၊
ဒီအေျခအေနကို တစ္ညလံုးေတြ႔ျမင္ေနရက္နဲ႔ သူနာျပဳတစ္ေယာက္လုပ္ေနၿပီး
ျပင္းထန္စြာ ေ၀ဒနာခံစားေနရတဲ႔ လူနာတစ္ေယာက္ကို
ဒီလိုပံုမ်ိဳးလုပ္သင့္ပါရဲဲ႕လား ? ဒီေဆးရုံရဲ႕
တာ၀န္ရွိသူေတြဆံုးျဖတ္ေပးၾကပါ ၊ လူနာဟာ ေဆးရုံေရာက္ၿပီေနာက္ေန႔ ႏို၀င္ဘာလ
(၂၉) ရက္
မနက္ (၁၁:၀၀) နာရီ အေရာက္မွာ လူနာရဲ႔အရမ္းစိုးရိမ္ရတဲ႔အေျခအေနေၾကာင့္
ဘယ္သမားေတာ္ကိုမွ အားကိုးေမွ်ာ္လင့္လို႔မရႏိုင္ေတာ့ဘူး
ဆိုတာသိလိုက္ရတဲ႔အတြက္ ဒီေဆးရုံရဲ႕ (ICU)လို႔ေခၚတဲ႔ အထူးၾကပ္မတ္ေဆာင္ကို
ပို႔ၿပီအဲ႔ဒီမွာရွိတဲ့ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ရဲ႔ လက္ထဲကိုဘဲ
ကိုယ့္လူနာကိုအပ္လိုက္ရပါတယ္ ၊ (ICU) ေရာက္မွ အဲဒီက ဆရာ၀န္ေတြေျပာလို႔
ကိုယ့္လူနာဟာတစ္ညလံုးမ်က္လံုးေၾကာင္ေတာင္ျဖစ္ေနတာဟာ
သတိလစ္ေနမွန္းသိလိုက္ရတာပါ ၊ လူနာဟာတစ္ညလံုးသတိလစ္လိုက္ ျပန္လည္လာလိုက္
ျဖစ္ေနတာပါ ၊ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးကို
ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုးေဆးပညာေတြသင္ယူခဲ႔တဲ့ဆရာ၀န္ေတြ တကယ္ဘဲမသိတာလား ?
ကၽြန္မတို႔ လူနာရွင္ကိုဘာျဖစ္လို႔ အမွန္တိုင္းမေျပာေပးႏိုင္တာလဲ?
(ICU) ေရာက္ေတာ့ လူနာကိုတပ္ေပးထားတဲ႔စက္တစ္လံုးကမမွန္ဘူးတဲ႔ ပ်က္ေနတာတဲ႔၊
ဒါသူတို႔ဆရာ၀န္အခ်င္းခ်င္းေျပာလို႔ ကၽြန္မတို႔ ၾကားၿပီ
ေတာ္ေတာ္ကိုတုန္လႈပ္သြားမိပါတယ္ ။(ICU)ဆိုတာ လူနာေတြအရမ္းစိုးရိမ္ရတဲ႔
အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ပိုက္ဆံအမ်ားၾကီးေပးမွထားရတဲ႔ေနရာပါ ။
ဒီလိုေနရာမွာ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးျဖစ္သင့္ပါရဲ႔လား ? လူနာဟာ (ICU) ေရာက္ၿပီး
ငါးနာရီေက်ာ္ၾကားမွ အသက္ထြက္သြားတာပါ။
အဲဒီ အခ်ိန္ထိဘယ္သမားေတာ္တစ္ေယာက္မွ ေရာက္မလာခဲ႔ပါဘူး ၊
ဘာျဖစ္လို႔မလာၾကတာလဲ ? လူနာဟာကလို႔မရႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို
ၾကိဳသိေနခဲ႔ရင္ေတာင္ လူနာရွင္ေတြကို တစ္ခ်က္ေလာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာျပၿပီး
ႏွစ္သိမ့္ေပးသင့္တယ္လို႔ထင္ပါတယ္ ။ ရိုင္းရိုင္းေျပာရရင္
ကၽြန္မတို႔က သမားေတာ္ေတြကိုအခမဲ႔ ကုခိုင္တာေတာင္မဟုတ္ပါဘူး ၊ သက္ဆိုင္ရာ
ေဆးရုံနဲ႔သမားေတာ္ေတြ ေတာင္းသေလာက္ေပးၿပီး
အားကိုးတၾကီးနဲ႔ကိုယ့္လူနာကို အပ္ခဲ႔တာပါ။
ဘာျဖစ္လို႔မ်ားလူနာနဲ႔လူနာရွင္ေတြကို ဒီေလာက္ထိမေထမဲ႔ျမင္ျပဳၿပီ
လစ္လ်ဴရႈထားခဲ႔ၾကတာလဲ?
လူနာဟာ ကုမရႏိုင္ေတာ့တဲ့အေျခအေနျဖစ္ေနရင္ေတာင္ ကၽြန္မတို႔ လူနာရွင္ကို
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပသင့္တာေပါ့ ။ အခု သမားေတာ္ေတြရဲ႔
လုပ္ရပ္ဟာ ကိုယ္ကုသေပးေနတဲ႔ လူနာတစ္ေယာက္ကို ပစ္ထားခဲ့တာ
သိပ္ရက္စက္ရာက်ေနတယ္လို႔မ်ား မေတြးမိဘူးလား? ကၽြန္မအခု
ဒီကေနေမးေနတာကို သက္ဆိုင္ရာ ေဆးရုံက တာ၀န္ရွိသူေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာ
သမားေတာ္ေတြသိၾကမွာပါ ၊ ကၽြန္မဒီကေနတင္ျပတာေတြက
ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ
ထိခိုက္နစ္နာေစလိုတဲ႔ဆႏၵမရွိပါဘူး ၊ လူနာရွင္ေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ကို
သက္ဆိုင္သူေတြ သိေစခ်င္ရုံပါ။
ကၽြန္မေနာက္ဆံုးေျပာခ်င္တာက သမားေတာ္ၾကီးမ်ားအားလံုး မိမိတို႔ကို
အားကိုးယံုၾကည္ၿပီး ကိုယ့္အသက္ကို အပ္ထားတဲ့လူနာေတြကို
အခ်ိန္နည္းနည္းေပးၿပီ ဂရုစိုက္အေလးထားေပးမယ္ဆိုရင္ လူနာေတြကိုယ္စား
ကၽြန္မသမားေတာ္ၾကီးအားလံုးကို အၿမဲေက်းဇူးတင္ေနမိမွာပါ ။
ဒီႏိုင္ငံမွာရွိတဲ႔ အထူးကုေဆးရုံမွ တာ၀န္ရွိသူမ်ားနဲ႔
သမားေတာ္မ်ားလံုးလူနာ နဲ႔ လူနာရွင္ေတြအေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္
ထားေပးႏိုင္ၾကပါေစ ။

Tuesday, January 18, 2011

မဂၤလာေဆာင္

ခုတေလာ ေရပန္းစားေနတဲ့ ေျပတီဦးနဲ႕ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္ တုိ႕ကုိ MRTV-4 မွာ ၾကည့္ျဖစ္သြားတယ္။

အပ်ိဳေလးေတြေတာ့ မသိဘူး အရြယ္လြန္ေနတဲ့ ကၽြန္မေတာင္ မဂၤလာေဆာင္ဆုိတာကုိ

ျပန္စိတ္၀င္စားလာေစတယ္။

ပုိစိတ္၀င္စားတဲ့အခ်က္ကေတာ့ အင္တာနက္မွာဖတ္လုိက္မိတာ

လက္၀တ္ရတနာမွာ စိန္အလုံး(5000)ေလာက္ပါတယ္ဆုိတာဘဲ။

ရတနာဆုိင္ေတြက ဆင္တာပါ။

ရတနာဆုိတာ မဂၤလာရွိတာမွန္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ sedona မွာလုပ္တဲ့ပြဲမွာ အိျႏၵာေက်ာ္ဇင္ ခန္းမထဲမ၀င္ခင္မွာ

အျပာေရာင္၀တ္ေတြနဲ႕ လုံျခဳံေရးအေစာင့္ေတြကုိေတြ႕လုိက္ရခ်ိန္မွာေတာ့

သတုိ႕သမီးကုိယ္စား စိတ္မသက္သာေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ျပီး ေကာလဟာလသတင္းတစ္ခုက ေျပတီဦးက သိန္းကုိးေထာင္ ၾကိဴယူျပီး

မဂၤလာေဆာင္လုိက္တယ္ဆုိတာပါဘဲ။

ေအာ္ သတုိ႕သားလဲ အေတာ့္ကုိ က်ိဳးစားရတာပါလား။

အင္း ... အားက်စိ္တ္ေတြေတာ့ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္ထပ္ အားက်စရာတခုက ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။

ရုံးက မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕သမီး မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္ပါတယ္။

ေနရာက ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ထဲက ဂ်ပ္ဆင္မွာပါတဲ့။

သူတုိ႕ေတြက ခရစ္ယာန္ေတြမို႕ပါ။

ဂ်ပ္ဆင္ထဲမွာ သူတုိ႕ဘာသာအရ ေကာင္းခ်ီးေတြယူျပီး

ဂ်ပ္ဆင္လမ္းမေဘး ျမက္ခင္းမွာ ခုံေတြခ်ျပီး

ေထာပတ္ထမင္းနဲ႕ဧည့္ခံပါတယ္။

လူေတြက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႕

စားလုိက္ၾကတာ

ခရစ္ယာန္ေတြဆုိေတာ့ သူတုိ႕တီး၀ုိင္းနဲ႕ ဆုိခ်င္တဲ့လူေတြ ဆုိေနၾကတာ

မဂၤလာေဆာင္ဆုိတာေတာင္ ေမ့သြားျပီး

တကၠသုိ္လ္ေနတုန္းက ထမင္းစားပြဲေတြဆီကုိ စိတ္ျပန္ေရာက္သြားေစပါတယ္။

အဲဒါေတြကုိ ခ်မ္းခ်မ္းက အသိေပးလုိက္ပါတယ္။

တကယ္ဆုိ အခ်စ္ဘဲ လုိတယ္တဲ့။

ဒါေပမဲ့ အသိေနာက္က်သြားပါျပီ။

Sunday, January 2, 2011

2011 ႏွစ္သစ္ စိတ္ကူး

မေန႕က မဖတ္တာၾကာျပီျဖစ္တဲ့ ဇန္န၀ါရီ 2011 လထုတ္ အေတြးအျမင္ကုိ
၀ယ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။

ဘုိးလိႈင္ ေရးတဲ့ အပ်င္းထူတာ ခ်ီးမြမ္းစရာ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးဖတ္ျပီး
အသိအျမင္ေတြ ရွင္းသြားတယ္။

တကယ္ေတာ့ အလုပ္အလုပ္ဆုိျပီး (23)ႏွစ္လုံးလုံး လုပ္ခဲ့တာ

အလုပ္အသစ္၀င္ေနျပီ အေဟာင္းကမထြက္ရေသးတာ

တႏွစ္ကုိ(10)ရက္ထက္ပုိျပီးတခါမွ ခြင့္မယူခဲ့တာ

အလုပ္စြဲေရာဂါနဲ႕ေနသားက်ေနခဲ့တာေလ။

ၾကာလာေတာ့ အလုပ္အေပၚစိတ္၀င္စားမႈနည္းလာတာ

Management နည္းနည္းသိလာလုိ႕ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ႏိုင္တာကလြဲရင္

အရင္တုန္းကလုိ စြမ္းစြမ္းတမံစိတ္ထားမ်ိဳးမရွိေတာ့တာ

လစာရတဲ့ေန႕ေတြေတာင္ စိတ္ထဲေပ်ာ္သလုိမ်ိဳးမျဖစ္ေတာ့တာ

အဲဒါေတြကုိ သိလာေတာ့ အင္း နည္းနည္းေတာ့မွားေနျပီလုိ႕

ထင္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ

ဘုိးလိႈင္က အပ်င္းထူဘုိ႕ လႈံေဆာ္လာေတာ့

အင္း .........ဒါလဲ ျပန္စဥ္းစားစရာအခ်က္ျဖစ္လာတယ္။

အလုပ္ခ်ိန္ကုိေလ်ာ့လုပ္ အားတဲ့အခ်ိန္မွာ အျခား၀ါသနာပါတာလုပ္ျပီး

ဥာဏ္ေသြးရမယ္ေပါ့။

ဒါမွလဲ ထိေရာက္ေအာင္အလုပ္လုပ္ႏိုင္မယ္ေပါ့။

ဒါေပမဲ့ခက္တာက Management ပုိင္းရဲ႕သေဘာထားဘဲ

လူေတြရွိေနတာ အလုပ္ခ်ိန္မ်ားတာေတြကုိ သေဘာက်ေနဆဲဘဲ

အလုပ္ခ်ိန္မ်ားျပီး အလုပ္လုပ္မဲ့လူေတြရွိေနေပမဲ့

ရွိတဲ့လူေတြကို လုပ္ပါဆုိေတာ့လဲ ခိုင္းမွ လုပ္တတ္တဲ့သေဘာေတြ

ျဖစ္ေနတာကုိ သတိမျပဳမိၾကဘူးေလ။

အင္း.........

အဲဒီလူေတြရဲ႕စိတ္ေတြကုိ ဆြဲတင္ဘို႕ က်ိဳးစားညွိယူမဲ့အစီအစဥ္ကုိ

Decision Maker ပုိင္းက သေဘာမတူေလေတာ့....................

ႏွစ္သစ္မွာ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း အပ်င္းထူဘုိ႕

ဘုိးလိႈင္ ခ်ီးမြမ္းတာကုိ ခံဘုိ႕။

စိတ္ေရာကုိယ္ပါ အပ်င္းထူေတာ့မယ္။