so simple

ဒီေန႕ ကၽြန္မရုံးက ဒါရုိက္တာနဲ႕စာရင္းတစ္ခုကိစၥေဆြးေႏြးရင္း
သူမက ကၽြန္မကုိ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။
Your thinking is so simple. တဲ႕
အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႕ေတြးမယ္ဆုိရင္ေတာ့
မင္းအေတြးက သိပ္ရုိးတယ္ေပါ့ေလ။
တဖက္က ျပန္ေတြးရင္ မင္းသိပ္ အ တယ္ေပါ့။
လူျကီးဆုိေတာ့ ျပဳံးျပီးျပန္ျကည့္ခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာစကားမွာ ရုိးလြန္းေတာ့ အ တယ္လုိ႕ရွိပါတယ္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္အေျကာင္းကုိ ဖတ္ရတုန္းက
ဂုဏ္ေတြထဲမွာ ရုိးဂုဏ္ကုိ အျကုိက္ဆုံးပါတဲ့။
သူ႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာလဲ ရုိးရုိးေလးေနသြားတာကုိဖတ္ျပီး
အားက်ခဲ့ဘူးပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕အသက္ေတြက 40 ေက်ာ္ေတြမုိ႕
အေတြ႕အျကုံတခ်ိဳ႕ကုိျဖတ္သန္းရင္း
လွည့္ကြက္ေတြကုိ သိခဲ႕ရသလုိ ကုိယ္တုိင္လည္းမသိစိတ္နဲ႕
လွည့္ကြက္တစ္ခ်ိဳ႕လုပ္ခဲ့မိတာေတြရွိခဲ့ပါတယ္။
ကုိယ္လုပ္ရပ္ေတြကုိ ျပန္ေစာင့္ျကည့္တတ္တဲ့အရြယ္က စျပီး
သိစိတ္နဲ႕မလုပ္မိဘုိ႕ အျမဲတမ္းက်ိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။
တခါတေလမွာ အမွန္ဘက္က ရပ္ဘုိ႕ကုိလည္းေတာ္ေတာ္ေလး
စဥ္းစားရခက္တာေတြ ျကုံခဲ႕ရဘူးပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕အရြယ္ေတြမွာ လူေတြက ရုိးသားဘုိ႕က်ိဳးစားေနသူေတြနဲ႕
ရုိးသားခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူေတြ ဆုိျပီး
အုပ္စုႏွစ္ခုသာရွိေျကာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အျပင္းအထန္ေဆြးေႏြးခဲ့ဘူးပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ရုိးသားဘုိ႕က်ိဳးစားေနပါတယ္လုိ႕ အျမဲေျပာခဲ့မိပါတယ္။
ရုိးသားပါတယ္လုိ႕ေတာ့ အာမရဲရဲခံႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကုိမေရာက္ေသးပါ။

ကၽြန္မ ပထမဦးဆုံးစာရင္းကုိင္လုပ္ရတဲ့ဘ၀ကုိ ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။
ဘ၀ စကတည္းက ေျပာင္းျပန္ပါ။
စာရင္းကုိ ေသခ်ာမဆြဲတတ္ခင္ကတည္းက ေျပာင္းျပန္စာရင္းနဲ႕ စတင္ခဲ့ရပါတယ္။
စာရင္းမွာ ေနာက္ဆုံးမွ အရွဳံးအျမတ္ဆုိတာျဖစ္လာျပီး လက္က်န္ရွင္းတမ္းနဲ႕ပိတ္သြားတာ
စာရင္းကုိင္လုပ္သူတုိင္းသိပါတယ္။
ကၽြန္မအျဖစ္က အျမတ္ကစဆြဲရတဲ့အျဖစ္ပါ။
ဒီေန႕ အျမတ္ ဘယ္ေလာက္ျပမယ္လုိ႕ ဆုိင္မန္ေနဂ်ာရဲ႕အဆုံးအျဖတ္ကုိ မူတည္ျပီး
Sales/Purchase/Costing ကုိ ျပန္တြက္ခဲ့ရတဲ့ အစုိးရဌာနတစ္ခုပါ။

ေနာက္ျပီး ကၽြန္မစာရင္းကုိင္လုပ္သက္ 20ေက်ာ္အတြင္းမွာ
Myanmar Company ေလာကရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း
Actural
Audit
Bank Loan
MICB.............etc
ဆုိျပီး လုပ္ငန္းတစ္ခုတည္းအတြက္ စာရင္းေပါင္းမ်ားစြာေပးခဲ႕ရဘူးပါတယ္။

တေန႕တည္းမွာ Audit နဲ႕ Bank Loan အတြက္ သြားရတဲ့ေန႕ဆုိရင္
စိတ္ထဲမွာ ရီခ်င္ေနပါတယ္။
Audit အခြန္နည္းေအာင္ အရွံဳးျပျပီး။
Bank Loan ရေအာင္ အျမတ္ျပရတာမုိ႕။
အင္း................Your thinking is so simple ျဖစ္ေအာင္
ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္က်ိဳးစားထားရတယ္ဆုိတာ...............

အခန္းငယ္မ်ား

ကၽြန္မဘ၀မွာ အခန္းငယ္ကေလးမ်ားမွာ ေနခဲ့ရပါတယ္။
1984-ပထမဦးဆုံးအခန္းကေတာ့ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္စတက္ေတာ့
RC2 ၀န္းထဲက ကံေကာ္ေဆာင္ အခန္း(24)ပါ။
ေျမညီထပ္မွာျဖစ္ျပီး အ၀င္လမ္းဘက္ကုိ မ်က္ႏွာျပဳထားတဲ့အခန္းပါ။
တစ္ေယာက္ခန္းအျဖစ္ဖြဲ႕စည္းထားေပမဲ့ ေနခြင့္ေပးတဲ့လူေတြမ်ားေနလုိ႕
(2)ေယာက္တခန္းေနရပါတယ္။
ကုတင္(2)လုံးခ်ထားျပီးရင္ လူသြားလမ္းကေလးဘဲ က်န္ေတာ့တာမုိ႕
ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ေသတၱာေတြထားဘုိ႕ ကုတင္ေတြကုိ အုတ္ခဲ(3)ခုေလာက္ ဆင့္ထားရလုိ႕
အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ကေလး အိပ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒုတိယႏွစ္၊တတိယႏွစ္ေတြကုိလည္း ကံေကာ္ေဆာင္မွာလဲ ဆက္ေနရျပီး အခန္းေတြသာေျပာင္းခဲ့ရပါတယ္။
တတိယႏွစ္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္တခန္းေနခြင့္ရလုိ႕ ေက်ာင္းေဆာင္ေနခဲ့ရတဲ့သက္တမ္းမွာ အေပ်ာ္ဆုံးပါဘဲ။
ေနာက္ကၽြန္မတတိယႏွစ္အခန္းက တတိယထပ္မွာရွိျပီး ေအးတဲ့ေနာက္ဘက္အခန္းမုိ႕
အျမဲတမ္းတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။
1987-ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာေတာ့ မာလာေဆာင္ ကုိေျပာင္းခဲ့ရျပီး မာလာတစ္ေဆာင္လုံး ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသူေတြခ်ည္းမုိ႕
လူရည္လည္ေနတဲ့မမမ်ားနဲ႕ အျမဲဆူညံေနပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းျပီးလုိ႕ အိမ္ျပန္ရေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့အခန္းငယ္ေတြနဲ႕ခဏေ၀းခဲ့ျပန္ပါတယ္။
သိပ္မျကာပါဘူး 1991-ကၽြန္မအလုပ္၀င္ေတာ့ ကၽြန္မမိဘေတြ အိမ္ဖ်က္ရတာနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕ျမိဳ႕က
အျပင္ေဆာင္ကေလးကုိေရာက္သြားရျပန္ပါတယ္။
အစုိးရေက်ာင္းေဆာင္ေတြမွာ က်ပ္ေပမဲ့ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ေနခဲ့ရေပမဲ့
ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရတဲ့အေျခအေနအရ ကၽြန္မေနခဲ့ရတဲ့အျပင္ေဆာင္က ျပတင္းေပါက္မရွိပါဘူး။
အ၀င္အထြက္တစ္ေပါက္သာရွိျပီး။
အခန္းေတြကုိ သုံးထပ္သားနဲ႕ကာထားပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မနဲ႕ကပ္ရက္အခန္းက နယ္ကေန အထက္တန္းေက်ာင္းလာတက္တဲ့
ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး သူတုိ႕က အခ်ိန္အခါမရွိ စာက်တ္သံေတြက
အျမဲတမ္း အိပ္ေရးမ၀ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

1992-ကၽြန္မေနာက္ထပ္ေျပာင္းေနျဖစ္တဲ့အခန္းကေလးကေတာ့
ကၽြန္မအေမသူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳျကီးငွားထားတဲ့ အခန္းကေလးပါ။
အိမ္ျကီးရဲ႕ေအာက္ထပ္ကုိ အခန္းသုံးခန္းခြဲကန္႕ထားျပီး
ကၽြန္မတုိ႕က ေခါင္းရင္းဆုံးအခန္းမွာ ေနခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္မအဲဒီအိမ္မွာ စိတ္ျကုိက္ခ်က္စားခြင့္ရခဲ့ျပီး
အေမ့သူငယ္ခ်င္းအပ်ိဳျကီးရဲ႕ အျပဳအမူေတြကုိမသိစိတ္က အတုယူထားလုိ႕ထင္ပါရဲ႕
အခုကၽြန္မ အသက္ျကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း သူ႕တုန္းကလုိ ျပဳမူေနထုိင္တတ္လာတာေတြကုိ
အံျသတျကီးေတြ႕ေနရပါတယ္။
အဲဒီေခတ္က ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြေပၚခါစျဖစ္ျပီး သုံးျပီးရင္ ဆပ္ျပာနဲ႕ေသခ်ာေဆးျပီး
ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္သုံးႏိုင္ေအာင္ ေနလွန္းျပီးသပ္သပ္ယပ္ယပ္ေခါက္ထားတတ္ပါတယ္။
သူေဆးေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ေအာ္ သုံးျပီးလြင့္ပစ္လုိက္ ေနာက္ထပ္၀ယ္တာေပါ့လုိ႕
စိတ္ထဲက ေျပာမိေပမဲ့ ကၽြန္မအေရးေပၚထည့္စရာလုိရင္ သူ႕ျခင္းေတာင္းထဲက
အိတ္ကေလးေတြ ထုတ္ေပးတာကုိ ကၽြန္မ ယူသုံးခဲ့ပါတယ္။
အခု ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြကုိ ရွဳပ္လုိ႕စုျပီးလြင့္ပစ္တဲ့အခါတုိင္း
သူ႕မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္လာပါတယ္။

ေနာက္ 1993-ကၽြန္မျပည္သစ္လုပ္ငန္းကုိ၀င္ေတာ့လည္း အဆင့္တူေတြမွာ မိသားစုရွိရင္ လုံးခ်င္းအိမ္ရေပမဲ့
တကုိယ္တည္းကၽြန္မကေတာ့ အခန္းငယ္ကေလးနဲ႕ ထပ္တုိးရပါတယ္။
အဲဒီအခန္းေလးက ေတာအိမ္ခန္းေလးေပမဲ့ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေလး ႏွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မကုိ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့အခန္းနီးခ်င္းေတြကုိလည္း မေမ့ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မအခန္းနဲ႕ကပ္ရက္က
စာေရးျကီးမိသားစုေနျပီး ေက်ာင္းေနတဲ့ကေလးကမ်ားလုိ႕ ေန႕တုိင္းနီးပါး မနက္ခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္
ညဘက္မွာ အေျကာ္(သုိ႕) လဖက္သုပ္နဲ႕စားတဲ့အသံေတြကုိ အျမဲျကားေနရျပီး
တခါတေလ အမဲသားအရြတ္ကေလးေတြကုိ ခ်က္တဲ့ေန႕ဆုိ တအိမ္လုံးဆူညံေနတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ရုံးနဲ႕နီးတဲ့ဆုိင္က မနက္စာ ထမင္း၀င္စားျပီး
ညဘက္ေတြမွာ ျမိဳ႕ထဲက ျကက္သားဆန္ျပဳတ္၀ယ္ေသာက္လုိက္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ညေတြမွာေတာ့ ဆာလာရင္ ရထား၀င္ခ်ိန္ ျပည္ျမိဳ႕သစ္ဘူတာမွာ
လာေရာင္းတဲ့ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ကုိ ၀ယ္စားျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလုိ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့
ကၽြန္မဒီကၽြန္းကေလးကုိ တစ္ကၽြန္းက်လာပါတယ္။
ကၽြန္းမွာတစ္ကၽြန္းက်သလုိ အလုပ္မွာလဲ တကယ္ကုိ တုိက္ပိတ္ခံရတဲ့အျဖစ္ပါ။
ကၽြန္မအလုပ္ေနရာက 15ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ အုတ္ေလးဘက္အခန္းပါ။
အျပင္ကုိ လုံး၀မျမင္ရပါဘူး။ aircon ေျကာင့္သာ အသက္ရွဳလုိ႕ရတဲ့ေနရာမ်ိဳးပါ။
ေနာက္ျပီး Camera တပ္ထားေတာ့ ေရာက္ခါစမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ျပီးတစ္ခန္းထဲအတူထုိင္ရတဲ့ china ကလာတဲ့ တရုတ္နဲ႕ တရုတ္မေလးက
အဂၤလိပ္စကားမေျပာတတ္သလုိ တရုတ္ဆက္ဆံေရးဆုိတာ သိတဲ့အတုိင္း ခပ္ရုိင္းရုိင္းမုိ႕
အလုပ္ကိစၥကလြဲရင္ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ျကည့္ကုိ မျကည့္ျဖစ္သေလာက္ပါ။
သူတုိ႕ကလည္း internet ကိုသာ စိတ္၀င္စားျပီး
တခန္းလုံး key board ရိုက္သံေလာက္သာ အသံထြက္တတ္တာမုိ႕
ေအးစက္ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့အခန္းေလးတစ္ခုပါ။
ေရာက္ခါစေန႕ရက္ေတြတုန္းက စိတ္ထဲမွာ မြမ္းက်ပ္ျပီး
ဘ၀အဓိပါယ္မဲ့သလုိေတာင္ ခံစားရခဲ့ရပါတယ္။
အခုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အခ်ိန္နဲ႕လုပ္အားကုိ ေငြနဲ႕လဲလွယ္ရင္း
နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေျဖလာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီအခန္းကေလးထဲက ထြက္သြားႏိုင္မွာပါလုိ႕
အားတင္းရင္း....................

စာအုပ္မ်ား

ကၽြန္မဘ၀မွာ စာအုပ္ေတြက အေရးအပါဆုံးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ပထမဦးဆုံးမွတ္မိတာ 12ႏွစ္ေလာက္မွာ ဖတ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္က ထင္လင္း ဘာသာျပန္တဲ့ ေပၚလီယာနာ ဆုိတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ေမတၱာရွင္မေလးျငိမ္းျငိမ္းအိ ဆုိျပီး ျမန္မာရုပ္ရွင္ရွိျပီး အဂၤလန္စိန္အကယ္ဒမီရတဲ့ကား ျဖစ္ပါတယ္။
အသက္ငယ္တာေရာ ေနာက္ကၽြန္မငယ္ငယ္က ေလာကကုိ အေကာင္းျမင္စိတ္နည္းတာေျကာင့္ ေပၚလီယာနာကုိ မျကိုက္ခဲ့ပါဘူး။ အသက္ျကီးလာေတာ့မွ အေကာင္းျမင္စိတ္ဆုိတာကုိ နားလည္လက္ခံလာခဲ့ပါတယ္။
(10)တန္းေျဖျပီးေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မွာေတာ့ ခင္ေဆြဦး စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး မွန္တာကုိ လုပ္ဘုိ႕
ရဲ၀ံခဲ့သလုိ တခါတေလ မမွန္တာလုပ္တယ္လုိ႕ ထင္ရတဲ႕ သူေတြအေပၚမွာ မထီမဲ့ျမင္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာခဲ့ဘူးပါတယ္။ ျငိမ္းေက်ာ္ နဲ႕ ေမာင္သာျပည့္ေတြ ဖတ္ျပီးေတာ့လည္း တကၠသုိလ္မတက္ရေသးခင္မွာ စိတ္ကူးေတြလည္း ယဥ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
တကၠသုိလ္အေဆာင္မွာေနေတာ့ စာဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေပါင္းျပီး ေျမညီကုန္း စာအုပ္ဆုိင္ တဲကေလးေတြကုိ အပတ္တုိင္းနီးပါး စာအုပ္ရွာ ထြက္ခဲ့ရျပီး။ စာအုပ္ထဲက ဇတ္ေကာင္ေတြက အျပင္ေရာက္လာတဲ့အတိုင္း အားရပါးရ ေလေတြအကုန္ခံျပီး တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ထသတ္ေတာ့မဲ့အတုိင္း ေဆြးေႏြးခဲ့ျကဘူးပါတယ္။
မုိးမုိးအင္းလ်ား ရဲ႕ မွတဆင့္ ကို ျကုိက္ခဲ့သလုိ
စမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ) ရဲ႕ မဟူရာအက်ဥ္းေထာင္ ကုိလည္း ျကုိက္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီစာအုပ္ေတြက ဘ၀အေဖာ္မြန္ဆုိတာကုိ
မယုံျကည္ေစခဲ့တာေျကာင့္လားမသိ
အခုထိအေဖာ္မရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ တကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ မာလာေဆာင္မွာ ေနရတုန္းမွ ဂ်ဳး ရဲ႕ အမွတ္တရ ကုိ မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ အခန္းဆက္စ ဖတ္ခဲ့ရတာပါ။ ရည္းစားရွိတဲ့လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေ၀ဖန္ႏိုင္ေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕အုပ္စုမွာ ရီးစားမရွိတဲ့လူကမ်ားေနလုိ႕ သိပ္ေလမကန္ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ျကုိက္ခဲ့ပါတယ္။
အသက္က 20ႏွစ္ကုိး။
ေနာက္ထပ္အမွတ္ရလာတာက
ဂ်ဳး ရဲ႕ ျမစ္တုိ႕၏မာယာ စာအုပ္ပါ။
အ၀တ္အစားအသုံးအေဆာင္ေတြကုိ
၀ယ္ရမွာႏွေမ်ာေပမဲ့ ကၽြန္မက စာအုပ္၀ယ္ဘုိ႕ကုိေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ႏွစ္ခါမစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။ မွတ္မိေသးတယ္ ဂ်ဴးစာအုပ္ေျကာ္ျငာကုိ သတင္းစာထဲ ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ျမိဳ႕က တခုတည္းေသာ သဇင္စာအုပ္ဆုိင္က ခ်န္ထားဘို႕ မွာထားျပီး ေန႕တုိင္း ရုံးကအျပန္ စက္ဘီးကေလးနဲ႕သြားေမးရတာ ေမာေနတာပါဘဲ။ စာအုပ္ရလာတဲ့ေန႕မွာ ကၽြန္မနဲ႕အတူ အိမ္ငွားေနတဲ့အေဖာ္က သူ႕ျမိဳ႕ကုိ ျပန္သြားလုိ႕ ပုိျပီးလြတ္လပ္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ ညတစ္နာရီအထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အိပ္ဖတ္ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။
ကုိမုိးေ၀၊မေကသီဆုိတဲ့ ဇတ္ေကာင္ေတြထက္ ကၽြန္မကေတာ့ ပုဂံကုိ မေရာက္ဖူးေသးလုိ႕ အရမ္းကို သြားခ်င္စိတ္ျဖစ္ လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေန႕မွာ ဦးေမာင္ေမာင္ျကီးရဲ႕ ပုဂံဘုရားမ်ားဆုိတဲ့
စာအုပ္ကုိ၀ယ္ျပီး စိတ္ကူးနဲ႕ အရင္သြားပစ္လုိက္ပါတယ္။
ေနာက္ပုိင္းအခြင့္အေရးရလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ပုဂံကုိ စိတ္ေအးလက္ေအးကုိ သြားပစ္လုိက္ျပီး ထပ္ခါထပ္ခါသြားခ်င္စိတ္လည္း အခုထိရွိေနတုန္းပါ။
ကၽြန္မက ေရာဂါထူတဲ့လူမို႕ ေလွ်ာက္သြားတာထက္ အိပ္ယာထဲမွာ စာဖတ္တာကုိ ပုိလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မနဲ႕ခင္တဲ့ ဆရာ၀န္အစ္မတစ္ေယာက္က ကၽြန္မဗိုက္ေအာင့္တာကုိ စမ္းသပ္ျပီး အူအတက္ေယာင္တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
သူလဲ ေဆးရုံမွာ ဂ်ဴတီက်ေနတာမုိ႕ ေဆးရုံလာတက္ေနျပီး အစာမစားဘဲ ေဆးသြင္းထားလုိ႕ေျပာခ်ိန္မွာ ခဏဆုိျပီး စာအုပ္ဆုိင္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ သြား၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာ္စြာထက္ ရဲ႕ ၀ထၱဳတုိမ်ား ပါ။ တိုက္ဆုိင္ပုံမ်ားေတာ့ သူ႕စာအုပ္တခုလုံးက ေသျခင္းတရားအေျကာင္းကုိ ေထာင့္စုံက ခံစားမွဳေပါင္းစုံနဲ႕ေရးထားတာမို႕ ကုိယ့္ထက္အျဖစ္ဆုိးတဲ့လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ ေဆးရုံေပၚမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ခြင့္ရျပီး ငါအခုျဖစ္ေနတာ နည္းနည္းေလးပါလုိ႕
အားတင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ျပည္ကုိ ေရာက္ေတာ့လည္း အျခားဆုိင္ေတြထက္ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေတြကုိ အရင္ မိတ္ဖဲြ႕ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည္မွာေနခဲ့စဥ္ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ၀င္း၀င္းလတ္ ရဲ႕ အခ်စ္ရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲစာမ်က္ႏွာမ်ား က အခုထိ ရင္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႕စာအုပ္လုံးခ်င္းထြက္ေတာ့ ျပည္မွာ အတူ ဖတ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႕မွာ လက္ေဆာင္၀ယ္ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ ေန၀င္းျမင့္ ပုဇင္းရင္ကြဲ ၀ထၱဳတုိ မ်ားကုိလည္းျကုိက္ခဲ့ပါတယ္။
ေန၀င္းျမင့္ဆုိရင္ နက္စ္ေကာ္ဖီ ဆုိတဲ့ ၀ထၱဳတုိကုိ
အျကုိက္ဆုံးပါ။
ေကာ္ဖီသိပ္ျကိုက္တဲ့ေတာသားတစ္ေယာက္
ခ်န္ထြန္းေအာင္ တဲ့
ေတာေကာ္ဖီေလးေသာက္ေနရတဲ့ဘ၀ကေန
ျမိဳ႕ကလူေတြလာလုိ႕ နက္စ္ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္ခြင့္ရျပီး
ေနာက္ပုိင္း ေတာကေဖ်ာ္တဲ့ေကာ္ဖီကုိ မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ နက္စ္ေကာ္ဖီကုိ တမ္းတရင္း
ေသတဲ့ဘ၀ကုိေရာက္သြားရတဲ႕အေျကာင္းပါ။
ေနာက္ကြယ္မွာ မေဖာ္ထားတဲ့အေျကာင္းေတြ အမ်ားျကီး ျမင္ခြင့္ရသြားပါတယ္။
အသက္(30)မွာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ျပီး အစုိးရအလုပ္က ထြက္ခါစ အျပင္အလုပ္နဲ႕လဲ အထာမက်ေသးခင္မွာ စိတ္ရွဳပ္တိုင္း စာေပေလာက ဆုိင္ကုိေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြက ဦးေဇာတိက ရဲ႕ အရွဳပ္ထဲမွာ ရွင္းေအာင္ေန
ခင္မာလာျကာျဖဴ ရဲ႕ သမုိင္းမွထြက္ေျပးျခင္း
ကုိတာ ရဲ႕ ရယ္ရႊင္ဖြယ္နဲ႕ အျခား
စိတ္ရွဳပ္ေထြးျပီးထြက္ေျပးခ်င္တာေရာ ရယ္ခ်င္တာေရာ အဲဒီစိတ္ခံစားမွဳေတြနဲ႕ ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့တာထင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာအုပ္ေတြက လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ အမ်ားျကီး အေထာက္အကူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ေက်းဇူးေျကာင့္ ရွဳပ္ေထြးေပြလီ ေနတဲ့ ေလာကထဲမွာ ခပ္ေအးေအး (အမ်ားအားျဖင့္) ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလမွာေတာ့ ပူပူေလာင္ေလာင္ေပါ့။
ခင္မာလာျကာျဖဴ ေျကာင့္ ထြက္မေျပးျဖစ္ဘဲ ေလာကကုိ အမွန္အတုိင္းျမင္လာပါတယ္။
ခင္မာလာျကာျဖဴ လုိ႕ နံမည္လွလွေလးေပးထားလုိ႕ ခပ္ငယ္ငယ္ စာေရးဆရာမလုိ႕ ထင္ရင္ေတာ့ မွားပါလိမ့္မယ္။ သူက အသက္ 60ပတ္၀န္းက်င္ ေလာက္ရွိတဲ့ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပါ။
သူ႕ရဲ႕ေလာကအေပၚျမင္တဲ့ အျမင္ေတြကလည္း ကၽြန္မရန္ကုန္ေရာက္ခါစမွာ ရပ္တည္ဘုိ႕ အင္အားေတြ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းသူငယ္ခ်င္းေမြးေန႕ေတြမွာ အဲဒီစာအုပ္ကုိ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိခဲ့ေပမဲ့ သူတို႕ေတြဆီက ဘာမွ တုန္႕ျပန္သံကုိ မျကားရတဲ့အခါ ေအာ္ ငါ့လုိေျကာင္တာ ငါတစ္ေယာက္ထဲထင္ပါရဲ႕လုိ႕ ေတြးခဲ့မိေပမဲ့။ ကုိယ့္ခံႏိုင္ရည္ ျမင့္လာတယ္လုိ႕ ယုံျကည္တဲ့အတြက္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲပါ။
ကုိတာ ကုိရယ္ခ်င္လုိ႕ ၀ယ္ခဲ့ေပမဲ့ သူက အတည္ စဥ္းစားစရာေတြကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပးတဲ့အတြက္ အခုထိ သူ႕စာအုပ္ေတြကုိ ဆက္ဖတ္ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူလဲ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ဆရာ၀န္ လုိ႕စာအုပ္ထြက္လာခ်ိန္မွာ အဲဒါကို ဖတ္ျပီး ငါလဲ လုပ္သက္အႏွစ္(20)ေက်ာ္မွာ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္စာရင္းကိုင္ လုိ႕ တေန႕ေရးမယ္ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္မတုိ႕အေျခအေနအရ ကၽြန္မနဲ႕ balance sheet မ်ား ဆုိျပီး လုပ္ငန္းတစ္ခုထဲကုိ ရွဳေထာင့္မ်ိဳးစုံကစာရင္း ေပါင္းစုံဆြဲခဲ့ရတဲ့ တကယ့္အျဖစ္ကုိ ေရးမယ္လုိ႕လဲ အားခဲထားခဲ့ပါတယ္။
ဒီမုိကေရစီရခဲ့ရင္ေပါ့။
တခါတေလ ေခ်ာင္ပိတ္မိတဲ့ အခါတိုင္း အမွတ္ရလာတဲ့ စာအုပ္ကေတာ့ ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ လူနာေဆာင္အမွတ္ေျခာက္ ပါ။
ကၽြန္မ ဘန္ေကာက္ကုိ သင္တန္းသြားရမယ္ဆုိေတာ့
၀ယ္သြားျဖစ္တဲ့ စာအုပ္က ေဖျမင့္ ရဲ႕
အလုပ္နဲ႕ဘ၀ကုိတည္ေဆာက္ျခင္းပါ။
ေဖျမင့္ တက္က်မ္း စာအုပ္ေတြကုိ အသက္ 30 ေက်ာ္ေလာက္မွ ျကုိက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုလို အသက္ 40ေက်ာ္လာေတာ့ ေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕ က်က်မး္ ကာတြန္း ေတြကုိ ပုိျကုိက္လာပါေတာ့တယ္။
ကာတြန္းေဇာ္ေမာင္ ရဲ႕ အမွားမ်ား ကုိလည္းျကုိက္တတ္ လာပါတယ္။ ဘ၀မွာျကာလာတာနဲ႕ အမွ်အမွားေတြ မေတာ္မတည့္တာေတြက ပုိမ်ားလာလုိ႕ထင္ပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ေဒါက္တာမတင္၀င္းစာအုပ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္တုန္းက သူ႕စာအုပ္ထဲမွာ ဦးထင္လင္းေက်ာ္ ဆုိတဲ့သူရဲ႕စကားတစ္ခုကုိလည္း ျကုိက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
ဘ၀က ပင္ေပါင္ကစားပြဲနဲ႕တူတယ္တဲ့ ။ အမွတ္ေပးပုံက ကုိယ္မွန္ရင္ ကုိယ္အမွတ္တက္လာသလုိ တဖက္လူမွားရင္လည္း ကုိယ္အမွတ္တက္လာပါတယ္တဲ့။
အဲဒီလုိသာဆုိရင္ေတာ့ လူ႕ဘ၀က ေတာ္ေတာ္ေလး ေနေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္လုိ႕ထင္ပါတယ္။ အေျကာင္းတုိက္ဆုိင္စြာ ဦးထင္လင္းေက်ာ္ကုိ ကၽြန္မအလုပ္အတြက္သြားရတဲ့အခြန္ရုံးမွာ သိလုိက္ရေတာ့ သူ႕ကုိ ကုိယ္တုိင္ေဆြးေႏြးခြင့္ရသြား ပါတယ္။ သူကသူ႕စကားအတုိင္း ေလာကမွာရပ္တည္ဘုိ႕ က်ိဳးစားေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ဆုိတာ သိခဲ့ရလုိ႕
လူေတြထဲမွာ အေျပာနဲ႕အလုပ္ညီတဲ့လူေတြရွိေန ပါေသးတယ္လုိ႕ အားရွိသြားပါတယ္။
ကၽြန္မဒီကၽြန္းကေလးကုိ လာမယ္ဆုိေတာ့ ဘာစာအုပ္ယူသြားရင္ေကာင္းမလဲေပါ့။ တကယ္ယူလာျဖစ္တာေတာ့ ဦးေဇာတိက စာအုပ္ပါ။
အခုအသက္ျကီးလာေတာ့ မ်က္စိမေကာင္းတာ ေန႕ခင္းရုံးမွာ အင္တာနက္က ယူဖတ္တာေတြေျကာင့္ စာအုပ္ေတြနဲ႕ ခဏေ၀းေနခဲေပမဲ့ စာအုပ္ေတြကသာ ကၽြန္မရဲ႕ တကယ့္အေဖာ္ေတြပါ။
ပုိတ္ဆံ ဘယ္ေလာက္စုမိတယ္လုိ႕ မေျပာႏိုင္ေပမဲ့ ကၽြန္မမွာ စာအုပ္ 200ေက်ာ္ေလာက္
ရွိပါတယ္လုိ႕ေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္မ ေသေတာ့မလားမသိဘူးဆုိျပီး ေဆးစစ္ခ်က္အေျဖတစ္ခုကုိ ေစာင့္ေနခ်ိန္မွာ
တကယ္လုိ႕မ်ား ကၽြန္မေသသြားရင္ ဒီစာအုပ္ေတြ ဘာလုပ္ရမလဲလုိ႕ ပူပင္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေနမေကာင္းတဲ့ျကား၊ပုိတ္ဆံကုိေခၽြတာေနရတဲ့ျကားက
စာအုပ္ေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာခ်ဳပ္ျပီး
ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာတူေလး ဖုိးရွဳပ္က
စာဖတ္၀ါသနာပါလုိ႕ သူ႕ကုိေပးမယ္လုိ႕ စိတ္ထဲမွာ လ်ာထားခဲ့ဘူးပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အေျကာင္းေျကာင္းေတြေျကာင့္ ကၽြန္မစာအုပ္ေတြနဲ႕ ေ၀းရာမွာ ေရာက္ေနျပီး စာအုပ္ေတြကလည္း အခုေလာက္ဆုိ............

ပုိင္ရာ ဆုိင္ရာ

လူ႕ေလာကျကီးမွာ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြ ဘယ္ေလာက္ဘဲတိုးတက္သည္ ျဖစ္ေစ
သက္ေသမျပႏိုင္တဲ့ နာမ္ပုိင္းေတြကလည္း ေပ်ာက္မသြားဘဲ
ဆက္လက္ရွင္သန္ေနတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မတုိ႕ ျမင္ေတြ႕ေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မဒီကၽြန္းကုိ ေရာက္ျပီးေနာက္ေန႕မွာ သူငယ္ခ်င္းက
ျမန္မာဘုန္းျကီးေက်ာင္း၊ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ေက်ာင္း၊ ကာလီမယ္ေတာ္ေက်ာင္းေတြကုိ
လုိက္ပုိ႔ပါတယ္။ လူေတြအမ်ားျကီး အေမႊးတုိင္၊ပန္းေတြနဲ႕ ဆုေတာင္းေနျကတာကုိ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
ဆုေတာင္းတာကုိ အေကာင္းဘက္က လွည့္စဥ္းစားျကည့္ရင္ ရည္မွန္းခ်က္ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်တဲ့သေဘာလုိ႕
ယူဆလုိက္ပါတယ္။ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဘုိ႕ကေတာ့ ကံ၊ဥာဏ္၊၀ိရိယ (3)ခု မွ်မွ အေျကာင္းတစ္ခု
ေအာင္ျမင္မယ္လုိ႕လည္း ယုံျကည္ေနဆဲပါ။

ကၽြန္မေရာက္ခဲ့တဲ့ ျပည္ျမိဳ႕က ေတာ္ေတာ္ေလးထူးဆန္းတာေတြ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
ဘုိးဘုိးေအာင္ ထြက္ရပ္ေပါက္တဲ႕ ျမိဳ႕လုိလဲ သမုိင္းမွာ အေထာက္အထားေတြရွိခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မအလုပ္မွာ ရန္ကုန္နဲ႕ ပဲခူးတုိင္းရုံးက စာရင္းစစ္၀င္တုိင္း အိမ္ရွင္ရဲ႕ ေလာက၀တ္အရေရာ
စာရင္းေတြ ေမးေနတာထက္စာရင္ အျပင္လုိက္ပုိ႕ရတာ ပုိေကာင္းတာေျကာင့္ပါ
သူတုိ႕သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြ အကုန္လုိက္ပုိ႕ခဲ့ပါတယ္။

သူတုိ႕ကလည္း စာရင္းစစ္ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္ကၽြမ္းက်င္တယ္မသိရေပမဲ့
ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကုိ စာရင္းစစ္သြားမယ္ဆုိရင္ အဲဒီျမိဳ႕ကို ေတာ္ေတာ္ေလးႏွံစပ္ေအာင္
ေလ့လာခဲ့ျပီးမွ လာခဲ့တဲ့သူေတြခ်ည္းပါဘဲ။
စားသင့္တဲ့ဆုိင္ သြားသင့္တဲ့ေနရာေပါ့။
ကၽြန္မကေတာ့ တခါတေလ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ရင္ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
စာရင္းစစ္လာလုိ႕လုိက္ပုိ႕ရတာ ျပည္မွ အုတ္ပုံေတာင္ ဘုရားမွတ္ျပီး သြားခ်င္တာလုိ႕ေလ။
တကယ္ေတာ့ သူတို႕ကုိ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ကၽြန္မလည္း ေနရာ အႏွံေရာက္ဖူးသြားတာေပါ့။
ျပည္ကုိ ဗဟုိျပဳျပီး ငပလီ၊ပုဂံ၊ေရႊစက္ေတာ္ေတြပါ အဆစ္ေရာက္ဖူးသြားပါတယ္။

ျပည္မွာ ေရႊဗ်ိဳင္းနားဆရာေတာ္ ရွိပါတယ္။ သူက သုိက္ခ်ဳပ္လုိ႕ နံမည္ျကီးပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕သူ႕ကုိ သြားဖူးခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ရဲ႕က်န္းမာေရးအေျခအေနအရ အခန္းအျပင္ဘက္ေန
ဖူးခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းထဲမွာ ကမာၻေျမပုံတခုခ်ိတ္ထားျပီး သုိက္ေတြရွိတဲ့ေနရာေတြကုိ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ဒါဆုိရင္ ဆရာေတာ္ျကီးက သုိက္ခ်ဳပ္ ေပါ့လုိ႕ ကၽြန္မက ျပည္ျမိဳ႕သူ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေျပာမိပါတယ္။

ေနာက္ဆရာေတာ္ တစ္ပါးကေတာ့ ေ၀ပုလႅဆရာေတာ္ပါ။
သူ႕ေက်ာင္းကုိေရာက္ေတာ့ အကယ္ဒမီ တံခြန္တုိင္ေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။
ရန္ေအာင္ ရဲေအာင္ နဲ႕ အကယ္ဒမီရတဲ့လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနံမည္နဲ႕ တံခြန္တိုင္ေတြကုိ
အုတ္နဲ႕ အခိုင္အမာလုပ္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။
ေက်ာင္းေပၚကုိတက္လိုက္ျပီးဆရာေတာ္အခန္းမွာ မင္းသားမင္းသမီးပုံေတြခ်ိတ္ထားေတာ့
ကၽြန္မက ဘုန္းျကီးေက်ာင္းနဲ႕ရုပ္ရွင္ရုံမွားလာျပီထင္တယ္လုိ႕ေနာက္ေတာ့
လုိက္ပုိ႕တဲ့သူငယ္ခ်င္းက ရွင္းျပတယ္။ သူက အဲဒီပုံေတြကုိ ျကည့္ျပီးေမတၱာပုိ႕တာတဲ့
အဲဒါ 1995 ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ကပါ။
2009 မတ္လမွာ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ခရီးတစ္ခုကလည္းထြက္ခ်င္ အခ်ိန္ကလည္းမရေတာ့
သြားဘုိ႕ေနရာေတြ ညွိရင္း အုိး ရွဳပ္ပါတယ္။ အားလုံးေျပလည္သြားေအာင္ ျပည္သြားလည္ျကတာေပါ့လုိ႕
ေနာက္လုိက္မိလုိ႕ အကုန္ ျပည္ျမိဳ႕ သြားမယ္ျဖစ္ျကတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ေနာက္တေခါက္ ဆရာေတာ္ကုိဖူးေတာ့ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းက အရင္လုိ အကယ္ဒမီေတြနဲ႕
မစည္းကားေတာ့ဘဲ မတ္လ (10)တန္းစာေမးပြဲေအာင္ဘုိ႕ လာတဲ့လူေတြကုိ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
အခုႏွစ္ေတြမွာေတာ့ အကယ္ဒမီေတြကို ဆရာေတာ္က မကုိင္ဘဲ ေနျပည္ေတာ္ ဓါက္ရုိက္ဓါက္ဆင္အဖြဲ႕ကုိ
လႊဲေပးလုိက္ျပီ ထင္ပါရဲ႕လို႕ ေျပာခဲ့မိျကပါတယ္။
အဲဒီဆရာေတာ္က အင္းကြက္ ေတြေရးေပးျပီးေဆာင္ခိုင္းတတ္တာမုိ႕
အင္းခ်ဳပ္ လုိ႕ ကြဲေအာင္မွတ္ထားလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ဆရာေတာ္တစ္ပါးကေတာ ျပည္ျမိဳ႕ျပင္မွာရွိတာပါ။
ကၽြန္မအထင္ေတာ့ ေတာထဲ (3)မုိင္ေလာက္၀င္ရပါတယ္။
ျမင္ဗာဟု ဆရာေတာ္လုိ႕နံမည္ျကီးပါတယ္။
ဆရာေတာ္က ၀ိနည္းနဲ႕အညီ ၀ါးေက်ာင္းကေလးမွာ သီတင္းသုံးျပီး
တရားေဟာဗိမာန္ျကီးကုိေတာ့ အျကီးျကီးေဆာက္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။
ျပည္သူ သူငယ္ခ်င္းေျပာျပတာကေတာ့ အဲဒီဆရာေတာ္က ၀ိဇၹာလုိ႕ေျပာပါတယ္။
ဒါဆုိ ၀ိဇၹာခ်ဳပ္လုိ႕ ကၽြန္မက မွတ္ထားလုိက္ပါတယ္။
ထူးျခားတာတစ္ခုကေတာ့ ဆရာေတာ္က အရွင္ထြက္လုိ႕ေျပာပါတယ္။
အဲဒီမွာေတြ႕ခဲ့တာကေတာ့ သံအေခါင္းတစ္ခုထည့္ထားတဲ့ အုတ္ေက်ာင္းကေလးပါ။
အဲဒီသံေခါင္းထဲကုိ ဆရာေတာ္က ၀င္ေနျပီး အခ်ိန္ကာလတစ္ခု(ကၽြန္မေသခ်ာမမွတ္မိပါ)
ျပည့္လုိ႕ ျပန္ဖြင့္ခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က သက္ရွိထင္ရွားရွိေနတယ္လုိ႕ဆုိပါတယ္။
ဆရာေတာ္ေက်ာင္းက ျမိဳ႕နဲ႕ေ၀းျပီး တကယ့္ကုိ ေအးခ်မ္းမွဳခံစားခဲ့ရပါတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အျမဲတန္းျပာေလာင္ခတ္ျပီး လူစုလူေ၀းျကီးကုိ ဘယ္ေနရာမွာမွ
ေရွာင္လုိ႕မလြတ္ႏိုင္တဲ့ ကၽြန္းကေလးမွာ အတိတ္က ေအးခ်မ္းခဲ့တာေတြကုိ ျပန္လြမ္းဆြတ္ရင္း............