အိမ္

မခင္ဦးေမရဲ႕ အိမ္အေၾကာင္း ဖတ္မိေတာ့ ကၽြန္မေနခဲ့ရတဲ့အိမ္ေတြအေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိတယ္။

အိမ္(1)
ကၽြန္မေမြးျပီးျပီခ်င္းေနရတဲ့အိမ္က ကၽြန္မအေမရဲ႕အေမ အဘြားအိမ္ပါ။

ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ျဖစ္ျပီး အေပၚထပ္မွာ ဆင္၀င္အက်ယ္ၾကီးရွိတဲ့အိမ္ပါ။

မွတ္မိတာကေတာ့ အဲဒီဆင္၀င္မွာ ကၽြႏ္မသံဇကာအကြက္ကေလးေတြကုိ
ကုိင္ျပီးေဘးတုိက္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာပါဘဲ။

အဲဒီေတာ့ သံဇကာကြက္မကုိင္ဘဲလဲ ေလွ်ာက္ေရာ သူမ်ားကေလးေတြလုိ
ေရွ႕ကုိမသြားဘဲ ေဘးတုိက္စေလွ်ာက္ေတာ့တာပါဘဲတဲ့။

အေမကျပန္ေျပာတာေလ။
ကၽြန္မ ကလန္ကဆန္လုပ္တုိင္းအေမကေျပာေလ့ရွိတယ္။

သူက လမ္းစေလွ်ာက္ကတည္းက ေရွ႕သြားတာမွ မဟုတ္တာ ေဘးတုိက္သြားတာေလတဲ့။

ေနာက္ျပီး အဲဒီအိမ္အေပၚထပ္ေလွခါးထိပ္ကေလးမွာ လက္တန္းေလးကုိင္ျပီးရပ္ေနရင္းက
ေအာက္ထပ္ကုိ ေလွခါးထစ္ေတြအတုိင္းလိမ့္က်ဖူးတယ္။
ဘာမွ မျဖစ္ေပမဲ့ အဲဒီေနရာမွ မရပ္ရဲေတာ့ဘူး။

အဲဒီအိမ္ေနာက္ဘက္က ျခံက်ယ္တယ္။

ေနာက္ဘက္ျခံအစပ္က ကၽြန္မကုိ မူၾကိဳထားတဲ့ေက်ာင္းနဲ႕ကပ္ေနေတာ့
ကၽြန္မကုိမူၾကိဳထားခါစမွာ အဲဒီျခံအစပ္နားကေန အိမ္ကုိ လာေအာ္ေအာ္ငိုခဲ့ဘူးတယ္။

သူမ်ားကေလးေတြအားလုံး ငိုရင္ အေမေရ လုိ႕ ငိုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက အေဖေရလုိ႕
ေအာ္ငိုခဲ့ဘူးတာမုိ႕ မူၾကိဳက ဆရာမေတြက ခုထိ မွတ္မိေနတယ္။

အဲဒီအိမ္ၾကီးကုိ ျမန္မာေငြ က်ပ္ငါးေသာင္းနဲ႕ေရာင္းခဲ့တာ
ကၽြန္မ 2တန္းတက္တဲ့နွစ္မွာေပါ့။ 1974ခုႏွစ္ေလာက္ေပါ့။

အိမ္(2)
ကၽြန္မအဘြားအိမ္ေရာင္းျပီးေတာ့
အဘြားရဲ႕ေမာင္၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ အိမ္ကုိငွားေနခဲ့တယ္။

လူကုံတန္ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာေပါ့။

အဘုိးေလးက ေအာက္ထပ္မွာေနျပီး ကၽြန္မတို႕မိသားစုကုိ အေပၚထပ္မွာထားတယ္။

အဘြားက သူ႕ထက္ၾကီးတာမုိ႕တဲ့။

ေရွးလူၾကီးေတြရဲ႕ သေဘာထားေပါ့။

အဘြားကလဲ သူ႕ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းေနတာမုိ႕
ဟင္းေန႕တိုင္းကမ္းေလ့ရွိတယ္။

အဲဒီအိမ္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္ပါဘဲ။

အေပၚထပ္ကလူေတြရဲ႕ မီးဖုိေခ်ာင္က ေအာက္ထပ္မွာရွိျပီး

ေအာက္ထပ္ကလူေတြရဲမီးဖုိေခ်ာင္က အေပၚထပ္မွာျဖစ္ေနတာပါဘဲ။

ကၽြန္မတုိ႕က ေအာက္ထပ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ျပီးရင္ မီးဖုိေခ်ာင္ကုိ ေသာ့ခတ္
အေပၚတက္အိပ္ရတာပါ။

ကၽြန္မတုိ႕အဘြားက နားေလးတယ္။ ကၽြန္မတုိ႕ညီအစ္မကလည္း ငယ္ေသးတယ္ေလ။

အေမသင္တန္းသြားေနတုန္း အဲဒီမီးဖုိေခ်ာင္ကုိ သူခိုး၀င္ယူသြားတာ
မနက္ခင္းခ်က္ဘုိ႕ ငရုပ္ဆုံနဲ႕ဖိထားတဲ့ ငါးခူငပိေကာင္ေလးေတာင္
ယူသြားတယ္ဆုိေတာ့
သူခိုးဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ရသလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပေတာ့။

မနက္ခင္းအိပ္ယာအထမွာ ေျပာင္ေနတဲ့ မီးဖုိခန္းေလးၾကည့္ျပီး
အဘြားက ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားတာမွတ္မိတယ္။

အဲဒီအိမ္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး အမွတ္ရလာတာက
မီးေလာင္တာပါဘဲ။

ကၽြန္မတုိ႕အိမ္နဲ႕ မ်က္ေစာင္းထုိးမွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ျပီး
ဥစားၾကက္ေမြးတဲ့လူေတြရွိတယ္။

အဲဒီၾကက္ျခံ ညလည္မွာ မီးေလာင္ေတာ့
အိမ္မွာ ကၽြန္မအရင္ဆုံးႏိုးျပီး အိမ္ေရွ့ တံခါးေပါက္ကုိ ထဖြင့္လုိက္ခ်ိန္မွာ
မီးေတာက္ေတြကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္။

အသက္ (10)ေလာက္အရြယ္ဆုိေတာ့ လန္႕သြားတာျဖစ္မယ္။
အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာ မီးေလာင္တဲ့အိမ္မက္ေတြ ခဏတုိင္းမက္ျပီး ထထေျပးတတ္တယ္။

ကၽြန္မတုိ႕အဘြားေမာင္ႏွမ တည့္ေနေပမဲ့ အဘုိးေလးသမီး သူ႕ေယာက္က်ာၤးဆုံးျပီးျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့
အဲဒီအိမ္ကေနေျပာင္းဘုိ႕ျဖစ္လာပါေရာ။

အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕လည္း လူကုံတန္ရပ္ကြက္မွာ(3)ႏွစ္ေလာက္ေနျပီး
သာမာန္လက္လုပ္လက္စားေတြေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးကုိထပ္ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။

အိမ္(3)

ကၽြန္မအေမက အမ်ိဳးေတြကုိ မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ေျပာင္းခဲ့တာလုိ႕ထင္တယ္။

ေနာက္ျပီး အေမ့၀င္ေငြတစ္ခုတည္းနဲ႕ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အိမ္ေလးကုိ ငွားခဲ့တာျဖစ္မယ္။

အိမ္ရွင္နဲ႕အတူမေနရတဲ့ သီးသန္႕ျခံကေလးပါ။

ဒါေပမဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိဘူး။ ေရမရွိဘူး။ အမိုးက အင္ဖက္မုိးထားတဲ့ ေျခတံရွည္အိမ္ကေလးပါ။

ငယ္တုန္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတဲ့အိမ္မွာ ေနခဲ့ရလုိ႕ လွ်ပ္စစ္မီးရွိတဲ့အိမ္ေရာက္ရင္လည္း
မွိတ္ထားတတ္တဲ့အက်င့္ျဖစ္ျပီး ေမွာင္ထဲမွာလဲ ေနသားက်ေနခဲ့တာပါဘဲ။

ေရမရွိတဲ့ရပ္ကြက္မွာ တြင္းရွိတဲ့အိမ္ကေရကုိ ပုိတ္နဲ႕သြယ္ျပီး၀ယ္သုံးရတာမို႕
ေရအမ်ားၾကီးရွိတဲ့ေနရာကုိေရာက္ေပမဲ့လဲ ေရကုိအၾကာၾကီးမခ်ိဳးတတ္ေတာ့ဘူး။

လူဆုိတာ အက်င့္ရဲ႕ေက်းကၽြန္ေလ။

အဲဒီရပ္ကြက္ကလူအမ်ားစုက ေဆးလိပ္လိပ္တယ္။ ဆုိက္ကားနင္းတယ္။

ကၽြန္မညီမငယ္ငယ္က ၾကီးလာရင္ဘာလုပ္မလဲလုိ႕ေမးရင္ ဆိုက္ကားနင္းမယ္လုိ႕
ေျဖတတ္တာကုိ သတိရတယ္။

ေနာက္ျပီးေရမ၀ယ္သုံးႏိုင္တဲ့လူေတြက ေရကန္ရွိတဲ့ေနရာကေရကုိ ညေနခင္းမွာ
ေရခပ္ဆင္းၾကတယ္။

ကၽြန္မတုိ႕အေမက ေရကိုေခၽြတာသုံးခိုင္းေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ညီအစ္မကုိ
ေရမခပ္ခိုင္းခဲ့ဘူး။

ကၽြန္မတုိ႕အရြယ္ေတြ ေဆးလိပ္လိပ္တာရွိေပမဲ့ ေက်ာင္းဘဲ တက္ခိုင္းတယ္။

ေႏြရာသီအားလပ္ရက္မွာေတာင္ ေဆးလိပ္တာ မသင္ခိုင္ဘူး။
အိမ္မွာဘဲေနခိုင္းတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မညီမကေတာ့ အေမမသိေအာင္ ေရခပ္တဲ့လူေတြနဲ႕လုိက္သြားဘူးတယ္။

ကၽြန္မကေႏြရာသီဆုိ ပ်င္းတာနဲ႕ ေနာက္ႏွစ္သင္ရမဲ့ သခ်ာၤေတြကုိ ဖတ္စာအုပ္ၾကည့္တြက္ရင္း
သခ်ာၤေတာ္လာတာပါဘဲ။

အဲဒီအိမ္ျခံထဲမွာ ကတက္ပင္ရွိတယ္။ ခ်ဥ္ပတ္လုပ္တာေလ။

ေနာက္ျပီး မုိးတြင္းဆုိရင္ ဖလံေတာင္ေမႊးအပင္ေတြေပါက္တယ္။
အဲဒါကို ခဏခဏစားရတယ္။


အဲဒီအိမ္ကေလးက အိမ္ရွင္က ေတာမွာေနတာေလ။

တခါလာလည္ရင္ တစ္လေလာက္ၾကာၾကာလာေနတတ္တာမို႕
ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္ရွင္လာလာေနတဲ့ဒါဏ္ကုိ မခံႏိုင္လုိ႕ အဲဒီအိမ္ကေလးကေန
အေမက ထပ္ေျပာင္းတာလုိ႕ ထင္တာဘဲ။

အေဖာ္မရွိတဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ကေတာ့ အိမ္ရွင္လာေနရင္ေပ်ာ္ေနတာပါဘဲ။

အဲဒီ မီး နဲ႕ ေရမရွိတဲ့ မိုးတြင္းမွာမိုးယုိတတ္တဲ့အိမ္ကေလးမွာ (2)ႏွစ္ေလာက္ဘဲေနခဲ့ရတယ္။

အိမ္(4)

ခုတခါေျပာင္းရတဲ့အိမ္က အရင္အိမ္နဲ႕တလမ္းတည္းပါဘဲ။

ထူးတာဆုိလုိ႕ အမိုးက သြပ္ျဖစ္ျပီး ေအာက္ထပ္မွာ အိမ္ရွင္ေနတာဘဲ။

ကၽြန္မတုိ႕က အေပၚထပ္မွာ ငွားေနတာေလ။အေမက သူ႕အေမကုိ သူမ်ားအိမ္ေအာက္ကုိ မထားခ်င္တာေၾကာင့္ထင္တယ္။

အဲဒီအိမ္က လုိအပ္တာထက္ ပုိျမင့္ေနျပီး အေျခမခိုင္တာေၾကာင့္ မိုးတြင္းဆုိ ပုခက္နဲ႕အိပ္ရသလုိ
ေလထဲမွာ ယမ္းခါေနတတ္ပါတယ္။

လွ်ပ္စစ္မီးမရွိဘူး။ ေရလည္း ၀ယ္သုံးရတာမုိ႕ သိပ္အေျပာင္းအလဲမရွိပါဘူး။

အဲဒီအိမ္မွာသိပ္အမွတ္တရမရွိခဲ့သလုိ
အေမဘာေၾကာင့္ေနာက္ထပ္တစ္အိမ္ထပ္ေျပာင္းတယ္ဆုိတာလဲ မသိဘူး။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ (2)ႏွစ္နီးပါးေတာ့ ၾကာခဲ့တယ္။

အိမ္(5)

ျခံ၀န္းက်ယ္ၾကီးထဲက ႏွစ္ထပ္အိမ္တစ္ခုေပါ့။

အေပၚထပ္မွာ အိမ္ရွင္အဘုိးအဘြားေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေနတယ္။

ကၽြန္မတုိ႕နဲ႕ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္တယ္။

ဒီအိမ္မွာေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးရွိသြားျပီဗ်ိဳ႕။

ဒါေပမဲ့ ေရကေတာ့ လမ္းမမွာ ဘုံဘုိင္ကလာတာကုိ ထြက္ခပ္ရတယ္။

ကၽြန္မက မနက္ေစာေစာ စာထဖတ္တတ္တယ္။

အေမကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ ေရထခပ္တယ္။

သူ႕သမီးပိန္ပိန္ေလးက ေရငင္ေပးမယ္ဆုိတာကို ဘယ္တုန္းကမွ လက္မခံခဲ့ဘူး။

စာသြားက်တ္ပါလုိ႕ အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။
အေမခပ္ထားတဲ့ေရကုိ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ အမ်ားၾကီးမခ်ိဳးခဲ့ဘူး။

အဲဒီျခံထဲမွာ ကၽြန္မကုိေပ်ာ္ရႊင္ေစတာကေတာ့
သနပ္ခါးပန္း၊ခတၱာနဲ႕ ယုဇနပန္းေတြပါဘဲ။

မိုးတြင္းဆို ေမြးေနတဲ့ပန္းခင္းထဲအိပ္ရသလုိဘဲ။

ေနာက္ျပီး ပြင့္တာမ်ားတဲ့ေန႕ဆုိ အေမက ပန္းေတြကုိခ်ိဳးျပီး
သားအမီေတြ ေစ်းမွာ သြားေရာင္းၾကတာ။

ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။

မိုးမရြာတဲ့ညခင္းေတြနဲ႕ ပူတဲ့ညေတြမွာ ျခံထဲက တန္းလ်ားေလးမွာ ထြက္ထုိင္တတ္ၾကတယ္။

အဲဒီအိမ္ရွင္ ေမာင္ႏွမရဲ႕ လူေနမႈစတုိင္ကုိ ၾကိဳက္တယ္။

သူတုိ႕၀င္ေငြက ကၽြန္မတုိ႕အိမ္လခရယ္။ ျခံထဲက အုန္းပင္နဲ႕သရက္ပင္ေရာင္းလုိ႕ရတဲ့ ၀င္ေငြရယ္ဘဲရွိတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေအးေအးလူလူဘဲ။

ေန႕တုိင္းပဲျပဳတ္၀ယ္ျပီး မနက္စာကေတာ့ ပဲျပဳတ္ထမင္းေပါ့။

ေန႕ခင္းလာတဲ့အသည္ဆီက ကန္ဇြန္းရြက္ေန႕တိုင္း၀ယ္တယ္။

ညစာကုိေတာ့ ကန္ဇြန္းရြက္နဲ႕ငံျပာရည္ခ်က္ကို ညေလ(4)နာရီေလာက္မွာ စားၾကတယ္။

တေနကုန္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဖဲရုိက္တတ္တယ္။

ေႏြရာသီေတြမွာ ကၽြန္မတုိ႕ကုိလည္း သင္ေပးတာေပါ့။

အဲဒီအိမ္ကဘဲ ကၽြန္မ(10)တန္းေအာင္ခဲ့တယ္။

ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းေဆာင္(4)ႏွစ္ေနျပီး အဲဒီျခံထဲကုိဘဲျပန္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္မက ငါၾကီးလာရင္လည္း အဲဒီလုိ ေအးေအးေဆးေဆးေနမယ္လုိ႕ အားက်ခဲ့မိတယ္။

နယ္မွာေနတဲ့အဘြားရဲ႕သားက မက်န္းမာဘဲျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့
ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ေလး ပူေလာင္ခဲ့ေပါ့။

ေငြလုိတာနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕အေမက အိမ္ကုိအရစ္က်၀ယ္မယ္တဲ့။

အေမေငြဘယ္ေလာက္ေပးျပီးသလဲမသိေပမဲ့
ေခတ္မွီတဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတည္ေဆာက္ေနတဲ့အတြက္
ကၽြန္မတုိ႕ရပ္ကြက္ကေလးကုိ (10)ရက္အတြင္း အျပီးဖ်က္ေပးရမယ္ဆုိတဲ့
စာတစ္ေစာင္ရလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ (7)ႏွစ္နီးပါးေလာက္ေနခဲ့ရတဲ့
အဲဒီအိမ္ကေလးကေန ခြာရေတာ့တာပါဘဲ။

ကၽြန္မအသက္(20)ေလ။
ထပ္ငွားထားတဲ့အိမ္ကလဲ ေျပာင္းခါနီးမွ အဆင္မေျပေလေတာ့
ကၽြန္မက အလုပ္၀င္ခါစမွာဘဲ ျမိဳ႕ထဲက အေဆာင္တစ္ခုကုိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။

အေမတုိ႕လင္မယားကေတာ့ ၀န္ထမ္းရတဲ့ျမိဳ႕ျပင္ကျခံထဲကုိ
တဲတစ္ခုအျမန္ထိုးျပီး သူ႕ေခြးေတြနဲ႕ေျပာင္းသြားတယ္။
ကၽြန္မညီမကေတာ့ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တယ္။

အားလုံးတကြဲတျပားေပါ့။

လူၾကီး

ကၽြန္မအသက္က (44)ႏွစ္ဆုိေတာ့ လူၾကီးေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႕ကုမၸဏီနဲ႕ဆက္သြယ္ျပီးလုပ္ရတဲ့ အစိုးရဌာနထဲက တစ္ခုကုိ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ခြင့္အတြက္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရတယ္။ ကၽြန္မတုိ႕တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေနျပည္ေတာ္ၾကီးွဆီကုိေပါ့။ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္မသြားႏိုင္တာနဲ႕ အလုပ္ခြင္ထဲက အမ်ိဳးသား၀န္ထမ္းအငယ္ေတြကုိ လႊတ္၇တာေပါ့။ လုိအပ္တဲ့စာရြက္စာတမ္းေတြကလဲ အမ်ားသား စုစုေပါင္း (3)ေခါက္ေလာက္သြားျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ၀န္ထမ္းကေျပာလာပါတယ္။ စာရြက္စာတမ္းပုိင္းေတာ့ စုံပါျပီတဲ့ လူၾကီးလာေတြ႕ပါတဲ့။ ကၽြန္မက ေအး ငါလိုက္ေတြ႕ပါ့မယ္ေပ့ါ။ အသက္က(44)ႏွစ္ဆုိေတာ့ လူၾကီးေပါ့။ အဲဒါနဲ႕ ေနျပည္ေတာ္ကုိ မနက္ 6နာရီေလာက္ ရန္ကုန္ကေန ထသြားတာေပါ့။ ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ မနက္(10)နာရီ အခ်ိန္ေကာင္းမွာ သက္ဆုိင္ရာ ရုံးေတာ္ၾကီးကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မ ၀န္ထမ္းေမာင္ေလးက အဲဒီဌာနက ဦးစီးအရာရွိနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ လူၾကီးေခၚလာပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ ဦးစီးအရာရွိက ကၽြန္မကုိၾကည့္ျပီး ဒါလူၾကီးလားတဲ့။ အိုး စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားတယ္။ ငါဆံပင္ေတြ ျဖဴေနတာေတာင္ လူၾကီးလုိ႕မထင္ေသးဘူးကုိး။ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မလဲ လူၾကီးျဖစ္ေၾကာင္း visiting card ကေလး ထုတ္ေပးရတာေပါ့။ လူၾကီးျဖစ္ေၾကာင္းေသခ်ာေတာ့ ထပ္လာတဲ့ေမးခြန္းက အထက္လူၾကီးကိုေတြ႕ဘုိ႕ ဘာလက္ေဆာင္ပါသလဲတဲ့။ အမွန္ကေတာ့ ဘာလက္ေဆာင္မွ မပါပါဘူး။ ရပါတယ္ ဘာလက္ေဆာင္ၾကိဳက္သလဲ ကၽြန္မ အခုသြား၀ယ္လုိက္ပါ့မယ္ေပါ့။ သူ႕အထက္လူၾကီးက ပစၥည္းမၾကိဳက္ပါဘူးတဲ့ အသျပာေငြေၾကးၾကိဳက္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မလည္း ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲလုိ႕ ေစ်းသည္ဆန္ဆန္ထုတ္ေမးလုိက္ပါတယ္။ သူေျပာတဲ့ေငြပမာဏကို အျခားလူေတြေရွ႕မွာ စာအိတ္ထဲ မထည့္ခ်င္တာနဲ႕ ကၽြန္မနဲ႕အတူသြားတဲ့ေမာင္ေလးကုိ အျပင္မွာ သြားထည့္ခဲ့လုိ႕မွာလုိက္ပါတယ္။ နည္းနည္းၾကာလာလုိ႕လုိက္သြားေတာ့ ကၽြန္မ၀န္ထမ္းေကာင္ေလးက အိမ္သာကထြက္လာတာေတြ႕ေတာ့ ေအာ္နင့္ႏွယ္ ရုိးလုိက္တာ အဲသေလာက္မလုိပါဘူး အခန္းျပင္ ဒီအတုိင္းထည့္လဲရပါတယ္လုိ႕ ေဟာက္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လူၾကီးၾကီးနဲ႕ေတြ႕ခဲ့ျပီး ကၽြန္မေလွ်ာက္ထားတဲ့ ခြင့္ျပဳမိန္႕တစ္ခုရခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။ အမွန္က သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္နဲ႕ညီတဲ့သူတုိင္းကုိေပးရမဲ့ ခြင့္ျပဳ႕မိန္႕ပါ။ ကၽြန္မတုိ႕လုပ္ငန္းတစ္ခုတည္းကုိ အထူးေပးရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟဲဟဲ ဒါေပမဲ့ ဟုိး ဘုရင္ေတြေခတ္တုန္းကလုိ မဟာဆန္ဆန္ လက္ေဆာင္ပဏာမ်ား ဆက္သရန္လုိသည္ေပ့ါ။ ကဲ တုိ႕တုိင္းျပည္ၾကီးမွာေလ

ေတာင္းမွာ အကြပ္ လူမွာ အ၀တ္

ကၽြန္မက မိန္းခေလးေပမဲ့ အ၀တ္အစားကုိ သိပ္အေလးမထားတတ္တဲ့ထဲမွာပါတယ္။ အ၀တ္အစားဆုိလုိ႕ ပထမဦးဆုံးအမွတ္ရလာတာက သူငယ္တန္းတက္တဲ့ႏွစ္မွာ အေမ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အျဖဴနဲ႕အစိမ္း စပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဂါ၀န္ကေလးရဘူးတယ္။ အဲဒါကုိ သေဘာက်ျပီးအခုထိ မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္ေနတုန္းဘဲ။ ကၽြန္မတုိ႕အေမက တစ္ေသြးတစ္သံ တစ္မိန္႕သမားေလ။ သူဆင္သလုိ ၀တ္ခဲ့ရတာ။ ကၽြန္မနဲ႕တအိမ္တည္းအတူေနခဲ့ရတဲ့ တစ္၀မ္းကြဲအကုိလည္းရွိတယ္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကုိ ရွပ္အက်ီၤနဲ႕ ေဘာင္းဘီေလးေတြ ဆင္တူ ခ်ဳပ္ေပးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မရုပ္ကလဲ အေဖနဲ႕ခၽြတ္စြပ္တူတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သတုန္းေပါ့။ သူငယ္တန္းတက္တဲ့ႏွစ္မွာ မိန္းခေလးေတြက ဘုိေက၊ရွပ္အက်ီၤနဲ႕ ကၽြန္မကုိ သူတုိ႕အိမ္သာထဲ ေပးမ၀င္ဘူးတဲ့။ အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပါဘဲ။ ညီမေလးေမြးျပီး ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အေမက ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကုိ ပုံစံတူ အေရာင္ကြဲ ၀ယ္ေပးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မက အသစ္ဆုိရင္ သိပ္ေတာက္ေျပာင္ေနရင္ မ၀တ္ရဲဘူး။ ကၽြန္မညီမကေတာ့ အ၀တ္အစားအသစ္မ်ားရွိလုိ႕ကေတာ့ လမ္းရွာေနေတာ့တာဘဲ။ သူ႕ အက်ီ္ေတြကုိ အရင္ခ်၀တ္ပစ္တာ နည္းနည္းလဲ ေဟာင္းေရာ မ၀တ္ရေသးတဲ့ ကၽြန္မအက်ီအသစ္ကုိ ခဏငွား၀တ္တာ။ ႏွစ္ခါသုံးခါေလာက္၀တ္ျပီးမွ ျပန္ေပးေလ့ရွိတယ္။ ေနာက္ပုိင္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အေမက တစ္ေယာက္ကုိ သူ႕ထမီဘယ္ႏွစ္ထည္ဆုိျပီး ခ်ေပးေလ့ရွိတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း အေမက ခပ္၀၀ေလ ျပီးေတာ့ ပါတိတ္ေလးေထာင္ကြင္းေတြကုိ ကၽြန္မ ပိန္တာရုိးေလး ဘယ္လုိမ်ား ၀တ္မလဲဆုိတာ ျမင္ၾကည့္ေတာ္မူၾကပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္း ကုိယ္တုိင္ ၀ယ္၀တ္လာတဲ့အခါမွာလဲ ပါတိတ္ဘဲ ၀ယ္ေလ့ရွိျပီး ကြင္းအက်ယ္ၾကီးကုိ မျဖတ္ဘဲ ဒီအတုိင္းခ်ဳပ္၀တ္လုိက္တာဘဲ။ ကၽြန္မတုိ႕ကုိခ်စ္တဲ့ အေမ့ေမာင္ဦးေလးက သူရွပ္အက်ီၤ၀ယ္ရင္ ပုိ၀ယ္လာျပီး ေပးတတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဦးေလးေပးတဲ့ ရွပ္အက်ီၤနဲ႕ အေမေပးတဲ့ ပါတိတ္ထမီနဲ႕ဆုိေတာ့ လူကေတာ္ေတာ္ေလး သရုပ္ပ်က္ခဲ့တာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက စိတ္ကူးယဥ္တတ္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႕ခင္တဲ့ အစ္မဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က ပါတိတ္၀မ္းဆက္၀တ္ေလ့ရွိတယ္။ သူ႕ကုိအားက်ျပီး ငါအသက္ 30ေက်ာ္ရင္ ၀မ္းဆက္၀တ္မယ္လုိ႕ အားခဲခဲ့တယ္။ တကယ္လဲ ၀တ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ေဒၚစုကုိအားက်ျပီး ျမန္မာခ်ည္ထည္ေတြ ၀တ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စလုံးကုိ ခဏသြားေနေတာ့ ဘ၀က တစ္ဆစ္ခ်ိဳးသြားျပန္ေရာ။ အေပၚက Discount နဲ႕ရတဲ့ sport shirt နဲ႕ေဘာင္းဘီကုိ ၀ယ္ျဖစ္သြားတယ္။ အသက္ 40ေက်ာ္မွေလ။ အခု ရြာျပန္လာျပီး ရုံးမွာ uniform ၀တ္ရမယ္ဆုိေတာ့ admin depart က အျပာႏုေရာင္ကုိျပတယ္။ ေအာ သူတုိ႕က ကေလးေတြဆုိေတာ့ ႏုႏုဖတ္ဖတ္ကေလး ၀တ္ခ်င္တယ္ထင္ပါ့။ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီအျပာႏုေရာင္နဲ႕ ေရႊျပည္သာ ဖုံေတာထဲမွာ ကုိယ့္ကုိ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လုိက္တာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္တာနဲ႕ ဗီတုိအာဏာသုံးျပီး အျပာေရာင္အရင့္ ခ်ည္ထမီ ပန္းထုိးကုိ ၀မ္းဆက္ေရြးလုိက္တယ္။ အငယ္ေတြက ခဏေတာ့ ေအာ္ဆင္းသြားေပမဲ့ ေရေလွ်ာ္မ်ားလုိ႕ အေရာင္လြင့္လာရင္ ေနာက္ျပီးအသြားအျပန္ဖုံေတြနဲ႕ ညစ္ေပလာရင္ သူတုိ႕နားလည္လာၾကပါလိမ့္မယ္လုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း လာမဲ့တနလာၤမနက္ခင္းမွာ ခ်ည္ထမီ ၀မ္းဆက္ အျပာရင့္ေရာင္နဲ႕ ရြာသူတစ္ေယာက္ကို မ်က္စိထဲျမင္ၾကည့္လုိက္ၾကပါ။