မဂၤလာပါ 2010

ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက ဇန္န၀ါရီလ (1)ရက္ေန႕တုိင္း အ၀တ္အစားကုိ
အသစ္၀ယ္ထားျပီး ၀တ္ေလ့ရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ေတြကေတာ့ အေဟာင္းအတုိင္းျဖစ္ေနတာကုိ နည္းနည္းျကီးလာမွ သိလာတယ္။
ေနာက္ပုိင္းမွာ အ၀တ္အသစ္ထက္ စိတ္အသစ္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းနဲ႕
ႏွစ္သစ္ကုိ ၀င္ႏိုင္ဘုိ႕ က်ိဳးစားလာပါတယ္။
စိတ္အသစ္နဲ႕ ျကုိခ်င္ေပမဲ့ အသက္တစ္ႏွစ္ျကီးလာျပီမုိ႕ ပို အုိ သြားတာကုိေတာ့
လက္ခံလုိက္ရပါတယ္။
2009 ခုႏွစ္ကုိ ျပန္ျကည့္လုိက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပင္ပန္းတာကုိ ျပန္ျမင္လာပါတယ္။
ႏွစ္စမွာ စင္ကာပူမွာလုပ္ေနတာမုိ႕ သက္တမ္းတုိးဘုိ႕က ရွိေနပါတယ္။
အလုပ္က သက္တမ္းတုိးေပးေပမဲ့ Reject ျဖစ္လုိ႕ျပန္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနေတာ့ နည္းနည္းလည္းေသာကျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
လူဆုိတာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္အလုပ္လုပ္တယ္။
ေနာက္ ဖူလုံလာေတာ့ ဂုဏ္အတြက္ လုပ္ျပန္ေရာ။
ေနာက္ထပ္တက္လာေတာ့ ကုိယ့္အသိဥာဏ္အတြက္ အလုပ္လုပ္ျပန္ေရာနဲ႕
အလုပ္သံသရာထဲမွာဘဲရွိေနပါတယ္။
ကၽြန္မက ကုိယ့္ကုိ ဘယ္လုိဘဲ အားတင္းထားေပမဲ့ Extesnion Reject ျဖစ္လုိ႕ ျပန္ရတဲ့
အျဖစ္ကုိလည္း မသိစိတ္ကလက္မခံခ်င္ျပန္ပါဘူး။
အဲဒါေျကာင့္ ႏွစ္စပုိင္းမွာ စိတ္ေတြ ပင္ပန္းေနခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ Online Extension ကို တစ္ရက္နဲ႕ရတာမုိ႕ သိပ္ျကာျကာမပင္ပန္းလုိက္ရပါဘူး။
သက္တမ္းတုိးျပီးျပန္ေတာ့
ရြာျပန္လည္ခ်င္ျပန္ေရာ
ေနာက္ထပ္ လုိအင္ဆႏၵတစ္ခုေပါ့။
အိမ္ျပန္ဘုိ႕ မတ္လ မွန္းေပမဲ့ မျပန္ခင္တစ္လေလာက္ကတည္းက လက္ေဆာင္၀ယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိျပန္လာမယ္ဘယ္သြားမယ္ ဘာစားမယ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး အလုပ္ရွဳပ္ပါတယ္။
ျပန္မလာခင္လည္း သူမ်ားလူျကုံလာေပးတာေတြ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ရြာကလူျကုံထည့္ေပးလုိက္တာနဲ တစ္လေလာက္က ရွဳပ္ေထြးေနတာပါဘဲ။
ဒီထက္ပုိ ရွဳပ္ေထြးတာကေတာ့ ရြာမွာေနာက္ဆုံးလုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္က ကၽြန္မကုိ ျပန္ေခၚတာပါဘဲ။
statistic မွာ သင္ခဲ့တဲ့ Probability ျဖစ္တန္စြမး္ေတြကို ခ်ခ်ေရးျပီး
(5)လေလာက္ စလုံးနဲ႕ရြာကုိ ခ်ိန္ထုိး ကုိယ့္အသက္ကုိ ထည့္ေပါင္းနဲ႕
ေတာ္ေတာ္ေလး ေသာကမ်ားခဲ့ရပါတယ္။
အေကာင္းနဲ႕အဆုိးကုိ ေရြးခ်ယ္ပါ။
နည္းနည္းေကာင္းတာနဲ႕မ်ားမ်ားေကာင္းတာကုိ ေရြးပါဆုိရင္။
အုိေက ခ်က္ခ်င္းအေျဖေပးနိုင္ေပမဲ့
ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနေတြက သိပ္မကြာတာနဲ႕
ကၽြန္မက ရြာကုိ ခင္တဲ့စိတ္ လူေတြနဲ႕မီးေရာင္ကုိ အာရုံေႏွာက္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႕
စက္တင္ဘာလဆန္းမွာ ရြာကုိ တစ္ေခါက္ျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အလုပ္ႏွစ္ခုျကား ဗ်ာမ်ားေနတာေလ။
ဒါေပမဲ့ ရုပ္၀တၳဳေတြက ကၽြန္မကုိ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
မီးပ်က္တဲ့တုိင္းျပည္
ညစ္ပတ္တယ္လုိ႕ လူေတြေျပာတဲ့တုိင္းျပည္
ဘယ္ေနရာမွာမွ ေကာ္ဖီဘုိးမေပးရင္ အဆင္မေျပပါဘူးဆုိတဲ့တုိင္းျပည္
စင္ကာပူႏိုင္ငံသားခံထားတဲ့ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကေျပာတာေတာ့
လူေတြျကည့္ရတာ ျငိဳးငယ္ေနတယ္ဆုိတဲတုိင္းျပည္
ကုိ

တစ္ႏွစ္ခြဲလုံးေနတာေတာင္ တခါမွ မီးမပ်က္တဲ့တုိင္းျပည္
ေလေအးစက္တပ္ထားတဲ့ ရထားကုိ ေစာင့္စရာမလုိတဲ့တုိင္းျပည္
ကဒ္ရွိရင္လုိခ်င္တာ 24နာရီရတဲ့တုိင္းျပည္
ေနာက္ဆုံး ခလုပ္ႏွိပ္တတ္ျပီး ကဒ္ထိုးတတ္ရင္ အရာရာအဆင္ေျပႏိုင္တဲ့
တုိင္းျပည္ကေန

ျပန္မယ္လုိ႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။

ေအာက္တုိဘာ (1)ရက္ေန႕ည ရြာေရာက္ျပီး (2)ရက္ေန႕မနက္မွာ အလုပ္သစ္ကုိ စ၀င္လုိက္ရေတာ့
အလုပ္သစ္ရဲ႕ ဖိအားေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး မလွဳပ္ႏိုင္ျဖစ္လုိ႕ ဘေလာ့ေတာင္ပိတ္ပစ္ရမလုိျဖစ္သြားပါတယ္။
တခုကံေကာင္းတာကေတာ့ အလုပ္သစ္မွာ မီးစက္ေမာင္းျပီးအင္တာနက္ တခ်ိန္လုံး သုံးလုိ႕ရတာပါဘဲ။
ရြာျပန္ေပမဲ့ ေတာသူမျဖစ္ေသးတဲ့သေဘာေပါ့။
အခုေတာ့ ရြာျပတင္းေပါက္ကေန ျမိဳ႕ကုိ လွမ္းေငးေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။
အဲဒီလုိနဲ႕ ဒီဇင္ဘာဆုိတဲ့ 2009တံခါးနားကုိေရာက္ခဲ့ျပီေလ။
တစ္ႏွစ္လုံး အလုပ္ႏွစ္ခုႏိုင္ငံႏွစ္ခုျကားမွာ ေ၀၀ါးခဲ့ေပမဲ့
2010မွာေတာ့ ရြာကေလး မွာဘဲ အေျခက်ဘုိ႕ က်ိဳးစားရမယ္ဆုိတာ စဥ္းစားျပီး
ႏွစ္သစ္ကုိ စတင္လုိက္ပါတယ္။

Happy New Year 2010

ႏွစ္တႏွစ္ကူးပါျပီ။

တကမာၻလုံးမွာေတာ့ ဆူဆူညံညံေပါ့။

ကၽြန္မတုိ႕ရြာမွာေတာ့ အခုရက္ပုိင္း နည္းနည္းပုိေအးလာတာကလြဲရင္ တိတ္ေနတယ္လုိ႕ ထင္ပါတယ္။

ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲလုိ႕ ကုိယ့္ကုိယ္ျပန္ေမးျကည့္မိတယ္။

ကုိယ္ခ်စ္ခင္တဲ့လူေတြ ကုိယ့္ကုိနားလည္ျပီး ကုိယ္ကလည္း ျပန္နားလည္ႏိုင္တဲ့လူေတြနဲ႕အတူ
ႏွစ္ေဟာင္းရဲ႕ေနာက္ဆုံး စကၠန္႕ေတြကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္တယ္။

ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆုိရင္ တစ္ေယာက္လက္ေတြ တစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ႏွစ္သစ္ကုိေရာက္ခ်င္တယ္။

ကၽြန္မဘာေျပာေျပာ ဒါဘဲလားလုိ႕ အျမဲျပန္ေမးတဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့

ဒါေလးကုိလစ္လ်ဴရွဳထားတယ္။

ဘယ္လုိဘဲ ဆႏၵေတြရွိေပမဲ့ အလုပ္ခြင္မွာ မုိးခ်ဳပ္ေအာင္ေနရမယ္။

ျပီးရင္ မီးလာဘုိ႕မ်ားတဲ့ အခန္းထဲကုိ တစ္ေယာက္ထဲျပန္ရမယ္။

Good Bye 2009.

အစာစားျခင္း

မခင္ဦးေမထဲမွာ ဖတ္လုိက္ရတယ္။ စလုံးက ဘူေဖးဆုိင္မွာ စလုံးေငြ 50 ေလာက္ေပးရေပမဲ့ စားတဲ့လူေတြအမ်ားျကီးဘဲတဲ့။
စလုံးေငြ 50 ဆုိေတာ့ ျမန္မာေငြနဲ႕အျကမ္း 35000 က်ပ္ေပါ့။
ကၽြန္မကေတာ့ ဘူေဖးကုိ အျပင္မွာ ပုိတ္ဆံနဲ႕တခါဘဲ စားဖူးပါတယ္။
စားႏိုင္မွ ေပးထားတာ တန္မွာေလဆုိတဲ့အသိနဲ႕တင္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္က ထန္ေနျပီး။
ေလာဘစိတ္နဲ႕လုိတာထက္ ပိုစားမိေတာ့ ေနာက္ေန႕မွာ ေနလုိ႕မေကာင္းခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္မ စလုံးမွ ခဏေနတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက အစားအေသာက္အတြက္ ေခၚရင္ အျမဲျပန္ေျပာေလ့ရွိတာက စလုံးေငြ 10 ထက္ပုိတဲ့ဆုိင္ဆုိရင္ေတာ့ သူမ်ားေကၽြးလဲ ငါလုိက္မစားဘူး ငါလည္းသူမ်ားကုိ အဲေလာက္တန္ျပန္မေကၽြးဘူးလုိ႕။

ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲ တန္ဘုိးျကီးတာ စားမဲ့အတူတူ အျခားအစားအေသာက္ေခၽြတာေနရတဲ့လူေတြနဲ႕ မွ်စားလုိက္မယ္ေလဆုိတဲ့ စိတ္ေျကာင့္ပါ။ ကပ္ေစးနည္းတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

သူတုိ႕ သြားစားျကတာကုိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိမွလဲ မေနခဲ့ပါဘူး။

မေန႕ကပိတ္ရက္မွာ ထမင္းခ်က္ေကၽြးတဲ့ ကၽြန္မညီမက ခရီးထြက္သြားေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္ရမွာ ပ်င္းတာနဲ႕ အိမ္နားက ထမင္းဆုိင္ကေလး မွာ ဆင္းစားျဖစ္တယ္။
ပထမရက္မွာ ျကက္အသဲအျမစ္နဲ႕စားတာ 700က်ပ္ ေနာက္ေန႕မနက္မွာ ငါးျကင္းဟင္းနဲ႕စားတ 600က်ပ္ ခ်ဥ္ဟင္းတစခြက္၊ အရြက္ေျကာ္နည္းနည္း နဲ႕ ကၽြန္မျကုိက္တဲ့ တုိ႕စရာေတြကုိ အမ်ားျကီးခ်ေပးထားေသးတယ္။

အဲဒီမတုိင္ခင္တရက္မွာ ဓႏုျဖဴေဒၚေစာရီဆုိင္မွာ ၀င္စားတာ 2000က်ပ္ ေလာက္က်တယ္။

စားေကာင္းတာခ်င္းကေတာ့ အတူတူပါဘဲ။

စလုံး ကလူေတြအားလုံးနီးပါး ျမန္မာတခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ ထင္ပါတယ္ ဆုိင္မွာဘဲ စားျကတာကုိေတြ႕ရတယ္။
စားေသာက္ဆုိင္တန္းက ျဖတ္ရတဲ့အခါတိုင္း အျမဲတမ္း သတိထားမိတာကေတာ့ စားလုိ႕မကုန္တဲ့ ပန္းကန္ေတြကုိပါဘဲ။
အဲဒီအခါေတြမွာ စားစရာရွားပါးတဲ့လူေတြရဲ႕ ျမင္ကြင္းက စိတ္ထဲမွာ တန္းေပၚလာျမဲပါ။
ဘာသာတရားအရ ဘုံေတြရွိတယ္ဆုိတာ ဘယ္ေနရာေတြမွန္း ကၽြန္မ မသိပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ျမင္ေနရတဲ့ေနရာအရဆုိရင္ေတာ့ အစာေရစာ ရွားပါးတဲ့ဘုံေတြရွိသလုိ အစာေရစာေပါမ်ားတဲ့ ဘုံေတြကုိလည္း မ်က္စိေရွ႕ျမင္ေနရတာဘဲေနာ္။

ဘယ္လုိဘုံဘဲေရာက္ပါေစ ဆာမွစားမယ္ သတိနဲ႕စားမယ္လုိ႕ အဟာရျဖစ္ေအာင္ စားမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႕ အျမဲတန္း ႏိုးေဆာ္ေနဆဲပါ။

ကၽြန္မသိတဲ့ တရုတ္အဆုိအမိန္႕တခုရွိပါတယ္။

အစာစားတဲ့ေနရာမွာ မ်က္စိ၊နား စတဲ့ အာရုံခံစားမွဳေတြကုိ ခဏဖယ္ထားျပီး
၀မ္းဗိုက္ရဲ႕အသံကုိ နားေထာင္ပါတဲ့။

ဗိုက္ထဲက ဆာလာမွ စားပါလုိ႕ ဆုိလုိခ်င္တာထင္ပါရဲ႕။

အဲလုိနားေထာင္ျကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္မဗိုက္ထဲက 4နာရီ နဲ႕ 6နာရီျကားေလာက္ မစားဘဲေနရင္ေတာ့
ေဘးလူျကားေလာက္တဲ့ အသံမ်ိဳးစုံျမည္လာတာပါဘဲ။

အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွဘဲ စားျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

အျခားလူေတြေရာ ဘယ္လုိစားေနျကပါသလဲ။

ေရာက္ေနတဲ့ေနရာ

ဒီအလုပ္ခြင္ကိုေရာက္တာ 2လေက်ာ္ေလာက္ရွိျပီ။
အလုပ္ရွဳပ္တာ မဟုတ္ေပမဲ့ အရွဳပ္ေတြကုိ လုပ္ရင္း ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိလည္း သိပ္မျကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ဒီေန႕ေတာ့ ကၽြန္မထုိင္ရတဲ့ အခန္းကေလးကေန အျပင္ဘက္ကုိ ေငးေနမိတယ္။

ပထမဦးဆုံးသတိထားမိတာက စက္ရုံေရွ႕က ကြင္းျပင္မွာ စပါးရိတ္ေနျကတယ္။

ေလေအးေပးစက္အခန္းထဲကေနထိုင္ျကည့္မိတာမုိ႕ ေအးေအးေဆးေဆးရွိေပမဲ့ သူတုိ႕မွာ ေနပူထဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပူေနျကမလဲ ဒါေပမဲ့ သူတို႕စိတ္ေတြကေတာ့ ေအးခ်မ္းေနမယ္လုိ႕ထင္ပါတယ္။

အရင္တုန္းကလဲ သီခ်င္းေလးတေအးေအးနဲ႕ ေကာက္စုိက္ေနျကတဲ့သူေတြကုိ ျမင္ခဲ့ဘူးတယ္ေလ။ ရုပ္အပူနဲ႕စိတ္အပူ ဘယ္က ပုိပူမယ္ထင္ပါသလဲ။

ကၽြန္မေတာ့ ေလေအးေပးစက္အခန္းထဲမွာ ေငြစာရင္းေတြနဲ႕ ရွဳပ္ပြေနတာေပါ့။

ေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းကုိ ျကည့္လုိက္ေတာ့ လွဳိင္ျမစ္ထဲမွာ အစုန္အဆန္သြားေနတဲ့ သေဘာၤနဲ႕ေမာ္ေတာ္ထိပ္ပုိင္းေတြကုိ ျမင္ေနရတယ္။
အဲဒီကမ္းနားကုိေတာ့ တခါေလာက္သြားထုိင္ဦးမယ္လုိ႕ စိတ္ကူးပစ္လုိက္တယ္။
ညေနမိုးခ်ဳပ္ေမွာင္မွ စက္ရုံက ထြက္ေနရတဲ့ဘ၀မွာ ဘယ္အခ်ိန္မွမ်ား သြားထိုင္ျဖစ္မယ္ မသိဘူးေလ။

ေနာက္ထပ္ျမင္ကြင္းတစ္ခုကေတာ့ ေရႊတိဂုံပုံမ်ိဳးတည္ထားတဲ့ ေတဇမုနိဘုရားပါ။
ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံေတြနဲ႕ ဘာေတြဘဲေျပာေနျကပါေစ။
လူေတြကေတာ့ ဘုုရားဆုိတာနဲ႕တင္ ျကည္ညုိျပီးသားမုိ႕ ညဘက္သိပ္စည္တာဘဲလုိ႕ စက္ရုံကလူေတြကေျပာျကတယ္။

ကၽြန္မအခန္းကေနျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါဘဲ။

တစ္ေယာက္ေသာသူကေတာ့ ေမးမွာေပါ့ ဒါဘဲလား လုိ႕။

ဒါပါဘဲ

ကၽြန္မက အလုပ္ခြင္တစ္ခုမွ 3ႏွစ္နဲ႕ 5ႏွစ္ျကားေနတတ္သူမုိ႕
အခုေနရာမွာလဲ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ျကာမယ္လုိ႕ ယုံျကည္ရင္း
အဲဒီျမင္ကြင္းေလးကုိ ေန႕တုိင္း ျကည့္ျဖစ္ေနမွာပါ။

ျပဳံးေနတဲ့ မ်က္၀န္း

က်ိဳက္ထီးရုိးကေန ရေသ့ေတာင္ကုိ ေျခလ်င္ဆင္းေတာ့ လမ္းမွာ ေစ်းေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကေလးေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကုိ ေသခ်ာျကည့္ျဖစ္တယ္။
အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ေယာက္ဆုိ အသက္ 25ႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ သနပ္ခါးလိမ္းထားျပီး မ်က္ႏွာကလဲ က်န္းမာရႊင္လန္းတဲ့ပုံေပါက္တယ္။
ေလာျကီးမွာ ရွိေနတာကုိ ေက်နပ္ျပီး သူမ်က္လုံးကုိျကည့္လုိက္ေတာ့ ျကည္စင္ေနတာကုိေတြ႕ရတယ္။
ဒီလုိေတာထဲမွာ ဆုိင္ေသးေသးေလးဖြင့္ျပီး ေစ်းေရာင္းေနရတဲ့သူတစ္ေယာက္မွာလဲ အဲဒီလုိမ်ိဳး စိတ္ေက်နပ္မွဳမ်ိဳး ရွိေနတာအံျသစရာ မဟုတ္ေပမဲ့ အားက်ခဲ့မိတယ္။
Oversea မွာ Shopping Mall ေတြ အမ်ားျကီးေရာက္ခဲ့တယ္။ ေခတ္မွီလွပတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြကုိလည္း ျမင္ခဲ့ရဖူးတယ္။
ဒါေပမဲ့ လန္းဆန္းျပီး ေလာကကုိ ေက်နပ္တဲ့မ်က္၀န္းမ်ိဳးကုိ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။
လူေတြက ရီျကတယ္။ ျပဳံးျကတယ္။ တခ်ိဳ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာ အျပဳံးကုိ ေတြရတယ္။ တခါတေလ ႏွဳတ္ခမ္းမွာ ျပဳံးတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါအမ်ားဆုံးပါဘဲ။
မ်က္၀န္းမွာပါ ျပဳံးတတ္တဲ့လူမ်ိဳးကုိ မေတြ႕ရသေလာက္ရွားတယ္။
ကုိယ္တုိင္ေတာင္ မ်က္၀န္းမွာ ျပဳံးမိသလား မေသခ်ာေတာ့ဘူး။
အခုေတာ့ က်ိဳက္ထီးရုိးအဆင္းကလမ္းေပၚက အေအးဗူးေတြေရာင္းတဲ့ဆုိင္ကေလးက အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးရဲ႕ ျပဳံးေနတဲ့ မ်က္၀န္းကုိ အားက်စိတ္နဲ႕ ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့တယ္။

က်ိဳက္ထီးရုိး

က်ုိဳက္ထီးရုိးကုိ သြားခဲ့တယ္။
ဒီတခါဆုိရင္ ေရာက္တာ (6)ေခါက္ရွိသြားျပီေလ။
ေနာင္လည္း အျမဲသြားဘို႕ စိတ္ကူးေတြရွိေနတုန္းပါဘဲ။
က်ိဳက္ထီးရုိးသြားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဟင္းလင္းျပင္ထဲမွာ ေရႊေရာင္ေတြ၀င္းေနတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ပုံရိပ္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္တုံးပုံေစတီကုိ ဖူးခ်င္လုိ႕
ေနာက္တစ္ခုက ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ ေအးတဲ့ေလရဲ႕အထိအေတြ႕ကုိ ခံစားဘုိ႕နဲ႕ သန္႕ရွင္းတဲ့ေလကုိ ရွဴဘုိ႕ေပါ့။

ကၽြန္မသြားမယ္လုိ႕ စိတ္ကူးျပီး ညီမေလးတစ္ေယာက္ကုိေျပာေတာ့ သူလုိက္မယ္တဲ့ ႏွစ္ခါေတာင္ မေခၚလုိက္ရဘူး။ အဲဒါနဲ႕က်ိဳက္ထိုဟုိတယ္ကုိ ရန္ကုန္ကေန အခန္းယူလုိက္တယ္။ ပုိအဆင္ေျပေအာင္ပါ။
ဘုရားဖူးကားေတြနဲ႕လုိက္ရင္ ညဘက္ထြက္ျပီး တညလုံးကားစီးရင္ ကားေပၚမွာ မအိပ္တတ္တာနဲ႕ အိပ္ေရးပ်က္လုိ႕ လုိင္းကား ၀င္း ကားဂိတ္ကေန စေန မနက္ 7နာရီခြဲထြက္တဲ့လက္မွတ္ကုိ ၀ယ္လုိက္တာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေခၚေပမဲ့ လုိက္မယ္ မလုိက္ဘူးေတြနဲ႕ ရွဳပ္ေနျပီး သြားခါနီး (2)ရက္အလုိမွ သူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳျကီး(2)ေယာက္က လုိက္မယ္ထလုပ္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ေလးေယာက္သား က်ိဳက္ထီးရုိးခရီးထြက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ စေနသြားျပီး တနဂၤေႏြျပန္ တညအိပ္ခရီးကေလးပါ။

ေတာင္ေပၚအထိကားနဲ႕တက္လုိက္ျပီး ဟုိတယ္မွာ ခဏနား ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ဘုရားကုိ ေအးေအးေဆးေဆးဖူးခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ က်ိဳက္ထိုဟိုတယ္မွာ ညစာ ထမင္းေပါင္းမွာစားျပီး ဟုိတယ္ ေအာက္ခ်ိဳင့္ကေန ညဘက္မွာ ဘုရားကုိ ထုိင္ဖူးျပီး ေဘးက ေတာေတာင္ေတြကုိ အခ်ိန္ယူေငးေမာေနျပီး အဲဒီညကုိ စိတ္ေက်နပ္စြာ ကုန္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဓိကထားျကည့္မိတာကေတာ့ ေကာင္းကင္က ျကယ္ေတြပါ။ ကၽြန္မက လကုိ သေဘာက်ေပမဲ့ ျကယ္ေတြကုိခ်စ္တယ္။ ညဘက္အျပင္ထြက္တုိင္း ျကယ္ေတြကုိ ေမာ့ျကည့္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီညမွာေတာ့ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ျကည့္ရမွာေျကာက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကုိ အမွတ္ရလာတယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္နဲ႕ ညေပါင္းမ်ားစြာ သူ႕ေဆးခန္းပိတ္လုိ႕ျပန္ခ်ိန္ေတြနဲ႕ ေဆးရုံး ည(8)နာရီ ဂ်ဴတီထြက္ခ်ိန္ေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ခဲ့ဘူးတယ္။ လူတုိင္းမွာ ေျကာက္တတ္တဲ့စိတ္တစ္မ်ိဳးစီရွိတယ္တဲ့ သူက ေကာင္းကင္ရဲ႕ ဟင္းလင္ျပင္ကုိ ေမာ့ျကည္ရမွာ ေျကာက္တယ္တဲ့။ အဲဒါလြန္ခဲ့တဲ့ 25ႏွစ္က ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးေပမဲ့ တုိက္ဆုိင္တုိင္း သတိရပါတယ္။ အခုေတာ့ အားလုံးက အေ၀းမွာ က်န္ခဲ့ျပီေလ။
က်ိဳက္ထီးရုိးမွာ ျကယ္ေတြ ခပ္မ်ားမ်ားျမင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
ရန္ကုန္မွာ ျကယ္ေတြ နည္းတယ္။
စင္ကာပူမွာ ခဏေနတုန္းကလဲ ျကယ္ေတြကုိ ျကည့္ေပမဲ့ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။
ထိန္လင္းေနတဲ့ အေယာင္ေဆာင္မီးေတြျကားမွာ ျကယ္ေတြကုိ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ အဲတုန္းကမ်ား ျကယ္ေတြကုိ လြမ္းတဲ့စိတ္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
အခုက်ိဳက္ထီးရုိးမွာေတာ့ ျကယ္ေတြနဲ႕တညတာ ရင္းႏွီးခဲ့ရလုိ႕ စိတ္ေက်နပ္သြားခဲ့တယ္။

ေနာက္ေန႕မနက္ 10နာရီခြဲမွာ ဟုိတယ္က check out လုပ္ျပီးေတာ့ ေျခလ်င္ရေသ့ေတာင္ကုိ ဆင္းခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ ဘူးသီးေျကာ္ေရာင္းတဲ့ ေတာင္ေစာင္းက ဆုိင္ကေလးမွာ ေအးေအးေဆးေဆးထုိင္ျပီး ေလပစ္ျကတာေပါ့။ အဲလုိအခ်ိန္မ်ိဳး မရခဲ့တာ ဘ၀မွာ ျကာေပါ့။ ဘာေတြက အေရးျကီးမွန္းမသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ရွဳပ္ေထြးေနခဲ့တယ္။
အခုလုိ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိ ရပ္ျကည့္လုိက္ေတာ့မွာ ကုိယ့္ရဲ႕တည္ရွိျခင္းက အဓိပါယ္ရွိလာတယ္။

က်ိဳက္ထီးရုိးကုိ တက္ခဲ့တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ မတူပါဘူး။
အသက္ (20)ေက်ာ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စာရိတ္ခံလုိ႕ စေရာက္ဖူးခဲ့တာ
အဲဒီပထမဦးဆုံးအေခါက္က 1991ေပါ့။
ေတာင္ေပၚကုိ ကားမရွိေသးဘူးေလ။
ေျခလ်င္တက္ရတာ ေတာင္ေျခကေနေပါ့။
စတက္လာျပီး ေရေျမာင္ျကီးလဲေက်ာ္ေရာ ကၽြန္မ ဖိနပ္ျပတ္သြားပါေလေရာ။
လမ္းမွာ ဖိနပ္ကုိ တခါတည္း သံေယာဇဥ္ျဖတ္ခဲ့ျပီး ဖိနပ္ဗလာနဲ႕ေတာင္ေပၚအေရာက္တတ္ခဲ့တယ္။ ေတာင္ေပၚေစ်းတန္းေရာက္မွ ဖိနပ္၀ယ္လုိ႕ရတယ္ေလ။
အဲဒီလုိ ဘုရားကို ရုိေသတာ ေတာင္ေအာက္ကတည္းက ဖိနပ္ခၽြတ္လာတာေလ။
လမ္းမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းက အကုန္ခံတာမုိ႕ စားခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္စားလာတာ
အုန္းရည္ဆုိလည္း ၀င္ေသာက္လုိက္တာဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ ထမင္းဆုိင္မွာ အိပ္ျကတာ
တခန္းနဲ႕တခန္း ထရံကေလးဘဲျခားပါတယ္။
ဇီဇာေျကာင္တဲ့ ကၽြန္မက ျခင္ေထာင္သယ္လာျပီး အေစာျကီးေထာင္အိပ္ေနလုိ႕
ေဘးက လူေတြက သူတုိ႕ေသာက္ထားတဲ့ အခ်ိဳရည္ဗူးခြံေတြကို ျခင္ေထာင္ေပၚပစ္တင္ထားျကတာ
မေမ့ဘူး။
ေနာက္မ်ားေတာ့ ထမင္းဆုိင္မွာ မတည္းေတာ့ဘူးလုိ႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဟုိတယ္မွာတည္းဘုိ႕လည္း ပုိတ္ဆံက မရွာႏိုင္ေသးဘူးေလ။

က်ိဳက္ထီးရုိးကုိေျခလ်င္တက္လုိက္လုိ႕ တကိုယ္လုံးေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ထြက္သြားရင္ ေနာက္တေန႕မွာ သိသိသာသာေပါ့ပါးလန္းဆန္းေနတဲ့အရသာကုိ ျကုိက္လုိ႕ အေခါက္တုိင္းေျခလ်င္တက္ဘုိ႕ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အသက္ေလ အသက္
(35)ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္တတ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အခါတုိင္း ေန႕ခင္းထမင္းစားျပီးတက္ရင္ ညေနခင္းေရာက္ေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ည(7)နာရီအထိ ကၽြန္မ ဖုိးျပန္ေတာင္မွာဘဲရွိေနပါေသးတယ္။ ေအးကလဲေအးလာ ေျခေထာက္ေတြကလည္း ျကြက္တာလာျပီးလွဳပ္မရတာမုိ႕ ညမုိးခ်ဳပ္မွ ေတာင္ေပၚကုိေရာက္လာပါတယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့လူေတြနဲ႕လဲလြဲ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေနျကီးမုိ႕ လူေတြကျကပ္ ဘုရားအလွဴခံကေန တည္းစရာစီစဥ္ထားေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ သြားေအာ္ေပမဲ့ မရတာမုိ႕ ေနာက္ဆုံး ေရာက္မွ ေတြ႕တဲ့အသိေတြနဲ႕ က်ိဳက္ထီးရုိးဘုရားကုိ မီးေပးတဲ့ မီးစက္ျကီးထားတဲ့ အုတ္ေဆာင္ထဲေရာက္သြားပါတယ္။ ခ်မ္းလြန္းလုိ႕သာလုိက္သြားတာပါ မီးခိုးေတြ အူေနတဲ့ ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ အသက္ရွဴျကပ္လာတာမုိ႕ ခဏေနျပီး အျပင္မွာ ျပန္ထြက္ထုိင္ေနရပါတယ္။
အဲဒီကတည္းက ေျခလ်င္တက္ဘုိ႕ မစြမ္းေတာ့ဘူးဆိုတာ ကုိယ့္ကုိယ္ သိျပီး တည္းဘုိ႕ ျကိုမလုပ္ထားႏိုင္ရင္ လာလုိ႕မျဖစ္ဘူးဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းနားလည္သြားပါတယ္။
ေနာက္အေခါက္ေတြမွာေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ရေသ့ေတာင္အထိကားနဲ႕တက္ ေတာင္ေပၚကုိ ေျခလ်င္ဆက္တက္နဲ႕ အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။
ေျခေထာက္အရုိးအက္ျပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဟဲဟဲ အသက္(40)ေက်ာ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာင္ေပၚအထိကားနဲ႕တက္ဘုိ႕ကုိဘဲ စိတ္သန္လာပါေတာ့တယ္။
လမ္းေလွ်ာက္တက္တဲ့အရသာမရေတာ့ေပမဲ့ ေတာင္ေပၚမွာ ေနရတဲ့ စိတ္ျကည္ႏူးမွဳကေလးကုိရေနေသးတာမုိ႕
ေနာက္ႏွစ္ေတြလည္း က်ိဳက္ထီးရုိးကုိ လာဘုိ႕ အျမဲတမ္း စိတ္ကူးေနမိေနဦးမွာပါ။