2011 ကုိဘယ္လုိေလွ်ာက္မလဲ။
လမ္းေတြကေတာ့ ေကာက္ေကြ႕ေနဦးမွာဘဲေလ။
ဒါေပမဲ့ ေျဖာင့္တဲ့စိတ္နဲ႕ ဆက္ေလွ်ာက္ရလိမ့္မယ္။
မေလွ်ာက္ဘဲေနလုိ႕မွ မျဖစ္တာကိုး။
ဆက္ေလွ်ာက္မယ္။
ေျဖာင့္တဲ့စိတ္နဲ႕
ေကာက္ေကြ႕တဲ့လမ္းေတြကုိ
Thursday, December 30, 2010
Thursday, December 23, 2010
ႏွစ္ခ်ဳပ္စာရင္း
ဘ၀မွာ ကုိယ္က လက္ေဆာင္ရတာေတြရွိခဲ့သလုိ
ကုိယ္က ျပန္ေပးရတာေတြလဲ ရွိခဲ့တယ္။
အဲဒီလုိျပန္ေပးရတာေတြထဲမွာ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မထားဘဲ ေပးခဲ့ရတာေတြအတြက္
စိတ္လြတ္လပ္မႈျပန္ရတယ္။
တခါတေလ ေပးသင့္လုိ႕ေပးရတာေတြရွိတယ္။
တခါတေလ မေပးခ်င္ဘဲ မေကာင္းတတ္လုိ႕ေပးရတာေတြလဲ ရွိခဲ့တယ္။
ဒါက ကုိယ္ပုိင္ဘ၀မွာေပါ့။
အလုပ္ထဲမွာေတာ့ ဒီတစ္ႏွစ္အတြင္း လက္ေဆာင္ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ပစၥည္းေပါင္းမ်ားစြာ
လုိက္၀ယ္ခဲ့ရဘူးတယ္။
သၾကၤန္တြင္ စလုံးသြားမယ္ဆုိတာေတာင္ ECG တိုင္းတဲ့ စက္ကေလးေတြ
လက္ေဆာင္ေပးဘုိ႕မွာတာေၾကာင့္ 2ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ကုန္သြားခဲ့ဘူးတယ္။
လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ စတိုင္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလာတာကုိး။
အရင္တုန္းက လုပ္ပုိင္ခြင့္ေပးႏိုင္တဲ့လူၾကီးေတြမွာ ေသြးတုိးေရာဂါဘဲရွိလုိ႕
ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းစက္ကေလးမ်ိဳးစုံကုိ ၀ယ္ေပးရာကေန
အခု သူတုိ႕က ႏွလုံးေရာဂါေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့
ECG တုိင္းစက္ကေလးေတြ ၀ယ္ေပးရျပန္ေရာေပါ့။
အင္း လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြအတြက္ ဘယ္သူ႕ေပးရမလဲ စိတ္မေအးႏိုင္ဘူး ထင္ပါတယ္။
ဒါေတြက တပုိင္းေပါ့ ေနာက္စတုိင္တမ်ိဳးက
အထိမ္းအမွတ္လက္ေဆာင္ေတြပုိ႕ရတာ
ႏွစ္သစ္လက္ေဆာင္
သၾကၤန္လက္ေဆာင္
သီတင္းကၽြတ္လက္ေဆာင္
ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္
တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးလက္ေဆာင္
အား.....ေခါင္းစဥ္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး
ပစၥည္းေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့
အဲဒီထဲမွာ သေဘာမေတြ႕ဆုံးလက္ေဆာင္ကေတာ့
သီတင္းကၽြတ္မွာ အရက္ပုလင္းေတြ ၀ယ္ေပးရတာပါဘဲ။
အရက္တစ္ပုလင္းကုိ သိန္း(30)တန္ေတာင္ရွိတာေတြ႕ခဲ့တယ္။
အဲဒီထက္ပုိတာလဲ ရွိႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေသာက္ျပီးရင္ .........ေမႊးတဲ့အနံ႕ေတာ့ ျပန္မထြက္ေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္။
ေခတ္သစ္............စာမ်က္ႏွာတစ္ခုေပါ့။
အခုလဲ ခရစ္စမတ္မွာ ၾကက္ဆင္လက္ေဆာင္ေပးမယ္တဲ့။
ဆုိင္ရာပုိင္ရာေတြကုိေပါ့။
ကၽြန္မတုိ႕ေက်ာင္းေနတုန္းက မာလာေဆာင္ေရွ႕မွာ ၾကက္ဆင္မုန္႕တိုက္ဆုိတာေလာက္သာ
ကၽြန္မက သိခဲ့တာေလ
ကဲ...........ခုေတာ့ သိတဲ့လူေတြကုိေမးျပီး ၾကက္ဆင္ေပါင္း ေအာ္ဒါမွာရေတာ့တာေပါ့။
တေကာင္ကုိ ျမန္မာေငြ 7ေသာင္းေလာက္က်တယ္။
အင္း အင္း.........နဲ႕ ..........နင္.........ေနတာေလ
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ.........နင္.......ေနတာေတြေျပသြားမဲ့ ........ဒါနတခုနဲ႕ေတြ႕ရတယ္။
ျဖဴးျမိဳ႕ကေန ေလွတတန္ ဆုိင္ကယ္တတန္ သြားျပီးမွ ေရာက္တဲ့ စည္ပင္သာရြာက
ကေလး(50)ေလာက္ကုိ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကုိေခၚမဲ့အစီအစဥ္
အဲဒီရြာမွာ ရန္ကုန္မေရာက္ဘူးဘဲ ေသသြားတဲ့လူေတြအမ်ားၾကီး
လွ်ပ္စစ္မီးပူ မျမင္ဘူးတဲ့လူ
ဒန္ေပါက္ ကုိမသိတဲ့လူ
အဲ့လုိရြာကေလးပါ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီရြာသူထဲမွာ ကမာၻေတာင္ပတ္မဲ့လူလဲရွိပါတယ္။
ကုိယ္ကေလးဘ၀တုန္းကလဲ ေရခဲမုန္႕ၾကိဳက္ခဲ့တယ္။
အဲဒါေၾကာင္ ကေလးေတြကုိ ေရခဲမုန္႕ေကၽြးမယ္လုိ႕လဲ စိတ္ကူးလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ
ေစာေစာက ၾကက္ဆင္ေၾကာင့္ ....နင္.............ေနတဲ့ခံစားမႈက
ေပ်ာက္သြားျပီး............ေရခဲမုန္႕စားရင္း ေပ်ာ္ေနမဲ့ကေလးေတြရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ျပီး
စိတ္ထဲမွာ အလုိလုိေပ်ာ္လာပါေတာ့တယ္။
ႏွစ္သစ္ကူးအေပ်ာ္ေလးေပါ့။
ွ
ကုိယ္က ျပန္ေပးရတာေတြလဲ ရွိခဲ့တယ္။
အဲဒီလုိျပန္ေပးရတာေတြထဲမွာ ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ မထားဘဲ ေပးခဲ့ရတာေတြအတြက္
စိတ္လြတ္လပ္မႈျပန္ရတယ္။
တခါတေလ ေပးသင့္လုိ႕ေပးရတာေတြရွိတယ္။
တခါတေလ မေပးခ်င္ဘဲ မေကာင္းတတ္လုိ႕ေပးရတာေတြလဲ ရွိခဲ့တယ္။
ဒါက ကုိယ္ပုိင္ဘ၀မွာေပါ့။
အလုပ္ထဲမွာေတာ့ ဒီတစ္ႏွစ္အတြင္း လက္ေဆာင္ေခါင္းစဥ္နဲ႕ ပစၥည္းေပါင္းမ်ားစြာ
လုိက္၀ယ္ခဲ့ရဘူးတယ္။
သၾကၤန္တြင္ စလုံးသြားမယ္ဆုိတာေတာင္ ECG တိုင္းတဲ့ စက္ကေလးေတြ
လက္ေဆာင္ေပးဘုိ႕မွာတာေၾကာင့္ 2ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ကုန္သြားခဲ့ဘူးတယ္။
လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ စတိုင္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလာတာကုိး။
အရင္တုန္းက လုပ္ပုိင္ခြင့္ေပးႏိုင္တဲ့လူၾကီးေတြမွာ ေသြးတုိးေရာဂါဘဲရွိလုိ႕
ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းစက္ကေလးမ်ိဳးစုံကုိ ၀ယ္ေပးရာကေန
အခု သူတုိ႕က ႏွလုံးေရာဂါေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့
ECG တုိင္းစက္ကေလးေတြ ၀ယ္ေပးရျပန္ေရာေပါ့။
အင္း လုပ္ပုိင္ခြင့္ေတြအတြက္ ဘယ္သူ႕ေပးရမလဲ စိတ္မေအးႏိုင္ဘူး ထင္ပါတယ္။
ဒါေတြက တပုိင္းေပါ့ ေနာက္စတုိင္တမ်ိဳးက
အထိမ္းအမွတ္လက္ေဆာင္ေတြပုိ႕ရတာ
ႏွစ္သစ္လက္ေဆာင္
သၾကၤန္လက္ေဆာင္
သီတင္းကၽြတ္လက္ေဆာင္
ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္
တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးလက္ေဆာင္
အား.....ေခါင္းစဥ္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး
ပစၥည္းေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့
အဲဒီထဲမွာ သေဘာမေတြ႕ဆုံးလက္ေဆာင္ကေတာ့
သီတင္းကၽြတ္မွာ အရက္ပုလင္းေတြ ၀ယ္ေပးရတာပါဘဲ။
အရက္တစ္ပုလင္းကုိ သိန္း(30)တန္ေတာင္ရွိတာေတြ႕ခဲ့တယ္။
အဲဒီထက္ပုိတာလဲ ရွိႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေသာက္ျပီးရင္ .........ေမႊးတဲ့အနံ႕ေတာ့ ျပန္မထြက္ေလာက္ဘူးထင္ပါတယ္။
ေခတ္သစ္............စာမ်က္ႏွာတစ္ခုေပါ့။
အခုလဲ ခရစ္စမတ္မွာ ၾကက္ဆင္လက္ေဆာင္ေပးမယ္တဲ့။
ဆုိင္ရာပုိင္ရာေတြကုိေပါ့။
ကၽြန္မတုိ႕ေက်ာင္းေနတုန္းက မာလာေဆာင္ေရွ႕မွာ ၾကက္ဆင္မုန္႕တိုက္ဆုိတာေလာက္သာ
ကၽြန္မက သိခဲ့တာေလ
ကဲ...........ခုေတာ့ သိတဲ့လူေတြကုိေမးျပီး ၾကက္ဆင္ေပါင္း ေအာ္ဒါမွာရေတာ့တာေပါ့။
တေကာင္ကုိ ျမန္မာေငြ 7ေသာင္းေလာက္က်တယ္။
အင္း အင္း.........နဲ႕ ..........နင္.........ေနတာေလ
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ.........နင္.......ေနတာေတြေျပသြားမဲ့ ........ဒါနတခုနဲ႕ေတြ႕ရတယ္။
ျဖဴးျမိဳ႕ကေန ေလွတတန္ ဆုိင္ကယ္တတန္ သြားျပီးမွ ေရာက္တဲ့ စည္ပင္သာရြာက
ကေလး(50)ေလာက္ကုိ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကုိေခၚမဲ့အစီအစဥ္
အဲဒီရြာမွာ ရန္ကုန္မေရာက္ဘူးဘဲ ေသသြားတဲ့လူေတြအမ်ားၾကီး
လွ်ပ္စစ္မီးပူ မျမင္ဘူးတဲ့လူ
ဒန္ေပါက္ ကုိမသိတဲ့လူ
အဲ့လုိရြာကေလးပါ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီရြာသူထဲမွာ ကမာၻေတာင္ပတ္မဲ့လူလဲရွိပါတယ္။
ကုိယ္ကေလးဘ၀တုန္းကလဲ ေရခဲမုန္႕ၾကိဳက္ခဲ့တယ္။
အဲဒါေၾကာင္ ကေလးေတြကုိ ေရခဲမုန္႕ေကၽြးမယ္လုိ႕လဲ စိတ္ကူးလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ
ေစာေစာက ၾကက္ဆင္ေၾကာင့္ ....နင္.............ေနတဲ့ခံစားမႈက
ေပ်ာက္သြားျပီး............ေရခဲမုန္႕စားရင္း ေပ်ာ္ေနမဲ့ကေလးေတြရဲ႕မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ျပီး
စိတ္ထဲမွာ အလုိလုိေပ်ာ္လာပါေတာ့တယ္။
ႏွစ္သစ္ကူးအေပ်ာ္ေလးေပါ့။
ွ
Monday, November 22, 2010
ဘ၀တုိတုိမွာ ဒုကၡရွည္ရွည္ေတြ ျငိမ္းေစမဲ့ တေန႕တာ
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႕အိပ္ယာအထ မ်က္ႏွာသစ္တဲ့ေနရာနဲ႕ တည့္တည့္ေလာက္မွာ
အ၀တ္စေပၚမွာ ေသခ်ာေရးျပီး ဓါက္တုိင္ႏွစ္ခုမွာ ခ်ိတ္ထားတာေတြ႕တယ္။
ဘ၀တုိတုိမွာ...........တဲ့။
ကဗ်ာဆန္တဲ့ရပ္ကြက္ရဲ႕ စတုဒီသာေပါ့။
(6)ထပ္တုိက္ (10)လုံးေလာက္စုေဆာက္ျပီး အိပ္ယာလုိ႕ ေခတ္သစ္နံမည္တပ္ထားတဲ့
ရပ္ကြက္ကေလးတစ္ခုေပါ့။
ကၽြန္မက မနက္မုိးမလင္းခင္ထြက္သြား ညမုိးခ်ဳပ္ေမွာင္မွ ျပန္လာဆုိေတာ့
တုိက္မွဴးလုိ႕ ကၽြန္မဖာသာ နံမည္တပ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိဘဲ သိတယ္။
သိတာလဲ အေၾကာင္းရွိလုိ႕
တုိက္သာယာေၾကးတစ္လ(500)ေကာက္ဘုိ႕။ မီတာစာရြက္ေပးဘုိ႕။
ဒီမနက္ကၽြန္မအခန္းက မနက္စာစားဘုိ႕အထြက္မွာ တုိက္မွဴးက ေစာင့္ေနရွာတယ္။
စတုဒီသာအတြက္ အလွဴေငြေကာက္ခ်င္လုိ႕တဲ့။
ကၽြန္မလဲ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ အလွဴထည့္လုိက္တာေပါ့။
ဘာေကၽြးမလဲလုိ႕ေမးမိေတာ့ ေငြေကာက္လုိ႕ရတဲ့ေပၚမူတည္တယ္တဲ့။
နည္းရင္ေတာ့ မုန္႕လက္ေဆာင္း ၊ မ်ားရင္ေတာ့ ေရႊရင္ေအး တဲ့။
ေအာ္ ရသေလာက္နဲ႕ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတဲ့ လူမ်ိဳးေတြေလ။
ဘယ္ေလာက္မ်ားခ်စ္စရာေကာင္းပါသလဲ။
တုိက္တခုခ်င္းအလုိက္ေကၽြးတာဆုိေတာ့ အိုး အမ်ားၾကီးပါဘဲ။
အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ၊ ၾကာဇံေၾကာ္၊ မုန္႕ဟင္းခါး၊ အေအး၊ မုန္႕မ်ိဳးစုံ၊
ေရႊရင္ေအး၊ ေရခဲမုန္႕ေတာင္ပါေသး။
စာတန္းထုိးထားသလုိေပါ့ တေန႕တာျငိမ္းေစတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ အင္း.........ဒုကၡရွည္ရွည္ေတြထဲ....ဆက္ဦးေပါ့။
ဒီမနက္မွာေတာ့ ကၽြန္မညီမနဲ႕ေျပာျဖစ္တယ္။
တုိ႕လူမ်ိဳးက အစားေကာင္းတခုစားထားျပီးရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာခံတယ္လို႕
ျပန္ေျပာျပီးလဲ အရသာခံႏုိင္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ေက်နပ္ေရာင့္ရဲတတ္တဲ့လူမ်ိဳးမုိ႕။
ဘ၀တိုတိုေပမဲ့လဲ ...........တန္ပါတယ္။
အ၀တ္စေပၚမွာ ေသခ်ာေရးျပီး ဓါက္တုိင္ႏွစ္ခုမွာ ခ်ိတ္ထားတာေတြ႕တယ္။
ဘ၀တုိတုိမွာ...........တဲ့။
ကဗ်ာဆန္တဲ့ရပ္ကြက္ရဲ႕ စတုဒီသာေပါ့။
(6)ထပ္တုိက္ (10)လုံးေလာက္စုေဆာက္ျပီး အိပ္ယာလုိ႕ ေခတ္သစ္နံမည္တပ္ထားတဲ့
ရပ္ကြက္ကေလးတစ္ခုေပါ့။
ကၽြန္မက မနက္မုိးမလင္းခင္ထြက္သြား ညမုိးခ်ဳပ္ေမွာင္မွ ျပန္လာဆုိေတာ့
တုိက္မွဴးလုိ႕ ကၽြန္မဖာသာ နံမည္တပ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကုိဘဲ သိတယ္။
သိတာလဲ အေၾကာင္းရွိလုိ႕
တုိက္သာယာေၾကးတစ္လ(500)ေကာက္ဘုိ႕။ မီတာစာရြက္ေပးဘုိ႕။
ဒီမနက္ကၽြန္မအခန္းက မနက္စာစားဘုိ႕အထြက္မွာ တုိက္မွဴးက ေစာင့္ေနရွာတယ္။
စတုဒီသာအတြက္ အလွဴေငြေကာက္ခ်င္လုိ႕တဲ့။
ကၽြန္မလဲ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ အလွဴထည့္လုိက္တာေပါ့။
ဘာေကၽြးမလဲလုိ႕ေမးမိေတာ့ ေငြေကာက္လုိ႕ရတဲ့ေပၚမူတည္တယ္တဲ့။
နည္းရင္ေတာ့ မုန္႕လက္ေဆာင္း ၊ မ်ားရင္ေတာ့ ေရႊရင္ေအး တဲ့။
ေအာ္ ရသေလာက္နဲ႕ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကတဲ့ လူမ်ိဳးေတြေလ။
ဘယ္ေလာက္မ်ားခ်စ္စရာေကာင္းပါသလဲ။
တုိက္တခုခ်င္းအလုိက္ေကၽြးတာဆုိေတာ့ အိုး အမ်ားၾကီးပါဘဲ။
အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ၊ ၾကာဇံေၾကာ္၊ မုန္႕ဟင္းခါး၊ အေအး၊ မုန္႕မ်ိဳးစုံ၊
ေရႊရင္ေအး၊ ေရခဲမုန္႕ေတာင္ပါေသး။
စာတန္းထုိးထားသလုိေပါ့ တေန႕တာျငိမ္းေစတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ အင္း.........ဒုကၡရွည္ရွည္ေတြထဲ....ဆက္ဦးေပါ့။
ဒီမနက္မွာေတာ့ ကၽြန္မညီမနဲ႕ေျပာျဖစ္တယ္။
တုိ႕လူမ်ိဳးက အစားေကာင္းတခုစားထားျပီးရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာခံတယ္လို႕
ျပန္ေျပာျပီးလဲ အရသာခံႏုိင္တယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္ေက်နပ္ေရာင့္ရဲတတ္တဲ့လူမ်ိဳးမုိ႕။
ဘ၀တိုတိုေပမဲ့လဲ ...........တန္ပါတယ္။
Thursday, October 21, 2010
TB and TV
ကၽြႏ္မအလုပ္လုပ္တဲ့စက္ရုံမွာ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ေဆးခြင့္တင္လာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ တီဗီြေရာဂါ ရွိေနပါသျဖင့္တဲ့။
ကၽြန္မလဲ ခဏေတာ့ ဖတ္ရင္းရပ္သြားတယ္။ အဲဒါကုိ အတူထုိင္ေနတဲ့ admin manager က ထရီပါတယ္။
သူက တီဘီျဖစ္ေနတာတဲ့။
သူရီေပမဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ မရီႏိုင္ပါဘူး။
က်န္းမာပါတယ္ ေနေကာင္းပါတယ္လုိ႕ေျပာတဲ့လူေတြက ဥာဏ္နည္းလုိ႕ပါတဲ့။
ရု႔ပ္ရွိတဲ့လူတုိင္း ေရာဂါရွိပါတယ္တဲ့
ဘုန္းၾကီးေဟာတာေနာ္
ကၽြန္မ အျပင္းအထန္ေနမေကာင္းေနခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕
အသံခပ္မာမာနဲ႕ နာတဲ့သေဘာကေတာ့ နာမွာဘဲ မွတ္ဘုိ႕က မိမိတာ၀န္ဘဲလုိ႕
အလုပ္ေပးတရားမွာ ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာတာကုိ ျပန္ၾကားေယာင္ျပီး နာတာကုိ မွတ္ေနလုိက္တယ္။
တရားေတာ့ ထူးထူးျခားျခားမသိေပမဲ့ အနာေတာ့ ေတာ္ေတာ္သက္သာသြားပါတယ္။
ကဲ တီဗီြဇတ္လမ္းေလး ဆက္ေျပာမယ္။
တီဘီ.........ဆုိတာ ကၽြန္မနဲ႕မစိမ္းတဲ့ေရာဂါ တစ္မ်ိဳးေပါ့။
စိမ္းတဲ့ေရာဂါက ခပ္ရွားရွား။
အသက္ (40)အထိ တခါမွ ေပါင္တစ္ရာ မျပည့္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္မအသက္ (15)ႏွစ္ (10)တန္းတက္တဲ့ႏွစ္ေပါ့။
လူစိတ္ဖိစီးမႈနဲ႕ အေၾကာင္းတရားေတြ ေပါင္းစုံတဲ့အခါမွာေတာ့
ကၽြန္မနဲ႕ TB စတင္ေတြ႕ခဲ့တာပါဘဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း (30)က နယ္ျမိဳ႕ကေလးတျမိဳ႕မွာ
TB ေရာဂါကုိ X'Ray ရုိက္ဘုိ႕ ျပည္သူ႕ေဆးရုံၾကီးကုိ သြားခဲ့ရတယ္။
သာမန္လူနာေတြအတြက္ X'Ray ကုိ ေဆးရုံအေဆာက္အဦးထဲမွာ ရုိက္ေပးေပမဲ့
TB သမားေတြအတြက္ေတာ့ ေဆးရုံေဒါင့္က တထပ္အေဆာက္အဦးေလးမွာ သီးသန္႕ထားခဲ့တယ္။
အဲဒီတထပ္အေဆာက္အဦးေလးမွာ X'Ray ရုိက္တဲ့ေနရာေလးကုိ အခန္းကန္႕ထားတယ္။
လြတ္ေနတဲ့ အျခားတဖက္ျခမ္းကုိေတာ့ ေဆးရုံ-ေထာင္ လုပ္ထားတယ္။
ေထာင္က်သမားေတြအတြက္ ေဆးရုံေပါ့။
အသက္(15)ႏွစ္အရြယ္ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ ဓါက္မွန္ရုိက္ဘုိ႕ အသြားမွာ
ျဖစ္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးျပင္းထန္ခဲ့တယ္။
အေဆာက္အဦးကလဲ ညစ္ပတ္ျပီး ေထာင္သမားနဲ႕တြဲထားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အနံမေကာင္းဘူး။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာဘဲ ဓါက္မွန္ရုိက္ခဲ့ျပီး TB ေရာဂါရွိပါတယ္လုိ႕ ဆရာ၀န္က အသိအမွတ္ျပဳခံခဲ့ရတယ္။
အဲဒီေခတ္တုန္းက TB ဆုိရင္ လူေတြက ေၾကာက္ၾကတာ အခုလဲ ေၾကာက္တာပါဘဲေလ။
ကၽြန္မတုိ႕ျမိဳ႕မွာ TB ကုတဲ့ဆရာ၀န္က ေဒါက္တာဦးစိုးျမင့္တဲ့
တခါတေလ ဆရာ၀န္ဆုိတဲ့လူေတြကုိ ေလးစား အထင္ၾကီးခဲ့တယ္။
သူတုိ႕ကို အခ်ိန္မေရြးကူးႏိုင္တယ္လုိ႕ ထင္ရေပမဲ့ အဲဒီလူေတြအတြက္
သူတုိ႕ဘ၀ကုိေပးခဲ့တယ္။
ကဲ အဲဒီေခတ္က TB ဘယ္လုိကုသလဲ စလုိက္မယ္။
ထိုးေဆးကုိ တစ္လ ေန႕တုိင္းထုိးရတယ္။
ေနာက္(4)လ တစ္ပတ္(2)ၾကိမ္ထုိးရတယ္။
ေသာက္ေဆးကုိေတာ့ စျဖစ္ကတည္းက ညတုိင္း (6)ျပားတစ္ႏွစ္ေလာက္ ေသာက္ရတယ္။
ညအိပ္ခါနီးတုိင္း ေဆးေျခာက္ျပားကုိ ေရနဲ႕ေမွ်ာခ်ရတဲ့ဘ၀ က သိပ္ကုိဆုိးပါတယ္။
ၾကာေတာ့ အဲဒီေဆးအနံကုိလဲ မခံခ်င္ေတာ့ဘူး။
အဲလုိနဲ႕ တစ္ႏွစ္ေလာက္ကုလုိက္တဲ့အခါမွာ ကၽြန္မနဲ႕ TB ေရစက္ကုန္တယ္လုိ႕
ဆရာ၀န္က အသိအမွတ္ျပဳလုိက္ပါတယ္။
အဲလုိနဲ႕ ေနာက္ထပ္ 24ႏွစ္ေလာက္အၾကာ အသက္ (39)ႏွစ္မွာေတာ့ ေရစက္ကုန္ျပီလုိ႕ ထင္ရတဲ့
TB နဲ႕ ဒုတိယအၾကိမ္ျပန္ေတြ႕ပါေတာ့တယ္။
အသက္(15)ႏွစ္တုန္းက အေမညႊန္ၾကားခ်က္ေတြအတိုင္း လုပ္ခဲ့ရတာေလ
အခုတၾကိမ္မွာေတာ့ အသက္ကလဲ (40)နားနီးေနေတာ့ ကုိယ္တုိင္ဘဲ ၾကဲရေတာ့တာေပါ့။
ဘယ္ဆရာ၀န္နဲဲျပမလဲေပါ့။
ကၽြန္မက အလုပ္တဖက္နဲ႕ေနမေကာင္းတဲ့လူ ေဆးဘုိးကလဲ ကုန္ဦးမွာဆုိေတာ့
အလုပ္ထြက္ျပီးေတာ့လဲ နားလုိ႕မျဖစ္
အဲဒီေတာ့ အၾကာၾကီးေစာင့္ရတဲ့ အထူးကုေတြဆီကုိ ဘယ္အခ်ိန္ေပးသြားႏိုင္မလဲ
အဲဒါနဲ႕ ေဆးခန္းမွာ လူမရွိေပမဲ့ ေစတနာရွိတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကုိ ေရြးခ်ယ္မိဘုိ႕
ကံတရားက ညႊန္ျပလုိက္ပါတယ္။
သူ႕နံမည္က ေဒါက္တာ သႏၱာမႊန္း တဲ့။
သူလဲ သူ႕ဘ၀ကုိ TB လူနာေတြၾကားထဲမွာ ျမဳပ္ႏွံထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္လုိ႕ ျမင္ပါတယ္။
အခုလဲ လႈိင္သာယာဘက္က TB ေဆးရုံမွာ
လိုအပ္တဲ့ စစ္ေဆးမႈေတြအားလုံးလုပ္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ TB ပါလုိ႕ သူက ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္မကလဲ ကိုယ့္ရာဇ၀င္ကုိ အကုန္ေျပာထားတဲ့သူပါ။
ဒုတိယအၾကိမ္ျပန္ျဖစ္တာမုိ႕ ကုရတာ ပိုမ်ားမယ္တဲ့
သူေဆးခန္းမွာ ကၽြန္မကုိ အခ်ိန္ေပးျပီးေသခ်ာရွင္းျပတယ္။
(56)ရက္ေန႕တုိင္းရက္ဆက္ ေဆးထုိးရမယ္ဆုိတဲ့အသံလဲၾကားေရာ
အားနည္းေနတဲ့အခ်ိန္လဲျဖစ္ေတာ့ လူကုိ မူးေနာက္သြားတာပါဘဲ။
ေနာက္ျပီး ေဆးကုိ ထိေရာက္ေအာင္ ေသာက္ဘုိ႕လဲ လုိတယ္တဲ့။
ကဲ ထိေရာက္ေအာင္ ဘယ္လုိေသာက္မလဲ ဆုိျပီး သူက ကၽြန္မအတြက္ ကူစဥ္းစားေပးတယ္။
ကၽြန္မက ေရႊျပည္သာမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့လူ (5)နာရီရုံးမဆင္းခင္ အစာနဲ႕ေ၀းတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေဆးကုိၾကိဳေသာက္လုိက္ပါ တဲ့။
အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ (6)နာရီမွာ ေဆးထုိးပါတဲ့။
ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ေနမွ ညစာကုိစားပါတဲ့။
တစ္လအရင္စမ္းလုပ္ျပီးမွ ျပန္စစ္ေဆးမယ္ေပါ့။
ကၽြန္မက အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူ႕မွမေျပာဘဲ တစ္ေယာက္တည္းၾကဲေနတာဆုိေတာ့
ေဆးခန္းကအထြက္ တစ္ေယာက္ထဲ ဧျပီလေနပူပူ လူရႈပ္တဲ့ ေရႊဘုံသာလမ္းထဲမွာ
ဘာကုိမွ မျမင္ေအာင္ ျဖစ္လာလို႕ ကားငွားျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။
လူကလဲ ပါးလွပ္ေနျပီ ေပါင္90ေလာက္ကုိျဖစ္ေနတာေလ။
ဟုတ္ျပီေလ ေဆးစထုိးဘုိ႕ကိုေတာ့ သၾကၤန္ပိတ္ရက္မတုိင္ခင္ စလုိက္ပါတယ္။
အဆင္မေျပရင္လဲ သၾကၤန္ပိတ္ရက္နဲ႕ဆုိေတာ့ အိမ္မွာနားလုိ႕ရတယ္ေပ့ါ။
ကဲေဆးထုိးဘုိ႕အတြက္ အိမ္နားက အထူးကုေဆးခန္းတစ္ခုကုိသြားေျပာပါတယ္။
အဆင္မေျပပါ။ ထိုးမေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။
ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မအေမနဲ႕ ပလဲနံပသင့္ျပီး အျမဲျပေနတဲ့ အိမ္နားက M.B.B.S ဆရာ၀န္တစ္ယာက္ဆီကုိ
သြားေဆြးေႏြးပါတယ္။
ထုိးမေပးႏိုင္ပါတဲ့။
အင္း..........ေဆးကုရတာအရမ္းခက္ပါဘဲ။
အေကာင္းဘက္ကလွည့္စဥ္းစားေပးလုိက္ပါတယ္။
အဲဒီေဆးက လူ႕ခႏၶာကုိယ္အလုိက္ ခ်ိန္ဆထုိးရတာ။ ေနာက္ shock ရတတ္တာမုိ႕
ေၾကာက္ျပီး ျငင္းၾကတာလုိ႕
စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႕ တစ္ေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း
အိမ္နဲ႕ တစ္မွတ္တိုင္ေလာက္မွာရွိတဲ့ ေဆးခန္းအသစ္ကေလးဆီေရာက္သြားပါတယ္။
ေမာလဲေမာ စိတ္ကုိလဲ မနည္းထိန္းထားရတဲ့ေန႕ေပါ့။
ေ၀ဒနာ ခံစားရတာထက္ ေ၀ဒနာကုိ ကုဘုိ႕က ပုိခက္တဲ့ဘ၀ပါ။
အဲဒီေဆးခန္းကေလးမွာ MSc ဆက္တက္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္မ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ေတြ႕ပါတယ္။
သူက ကၽြန္မကုိ ေသခ်ာစိတ္၀င္တစားနဲ႕ျပန္ေဆြးေႏြးျပီး သူေန႕တိုင္းထိုးေပးမယ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္မထက္အသက္ (10)ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ငယ္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူဟာ တကယ့္ ဆရာ၀န္ေကာင္းပီသစြာ ကူးစက္ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့လူနာတစ္ေယာက္ကုိ
ဆက္ဆံလုိက္တာကုိၾကည့္ျပီးေအာ္ လူ႕ဘ၀က ေနေပ်ာ္ပါေသးတယ္ဆုိတဲ့ စိတ္၀င္လာပါတယ္။
ညေန(5)နာရီ ရုံးအျပန္ကားေပၚမတက္ခင္မွာ ေဆး(2)ေတာင့္ ေသာက္ရတယ္။
ဗိုက္ထဲမွာ ဘာအစာမွ မရွိတဲ့အခ်ိန္မို႕ ကၽြန္မကလဲ ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္တတ္သူမုိ႕
အစာအိမ္ထဲမွာ ပူေလာင္တဲ့ ခံစားမႈကုိရတယ္
ျပီးေတာ့ ရုံးကားေပၚတက္ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆးခန္းကုိ ေဆးထိုးဘုိ႕ေျပး
ေဆးစထုိးလုိက္တာနဲ႕ ကုိယ္ကလဲ အားနည္းေနတဲ့အခ်ိန္ေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္
နားရင္းပါးရင္းေတြေတာင္ ပူထူတက္လာတယ္ထင္ပါတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႕ 28 ရက္ျပည့္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အထူးကုဆီ ကုိ တစ္ေခါက္သြားရပါတယ္။
ကၽြန္မ သလိပ္မွာ ပုိးေတြ႕ေသးတယ္တဲ့
ပုံမွန္လူေတြဆုိရင္ တစ္လေလာက္ ထုိးျပီးရင္ ေရာဂါမေပ်ာက္ေတာင္ သလိပ္မွာ ပုိးမေတြ႕ဘူးတဲ့။
ေဆးစာရြက္ကုိ လွမ္းေပးရင္ မ်က္ႏွာခပ္တင္းတင္းနဲ႕ေျပာလုိက္တဲ့ သူနာျပဳမေလးကုိ
မ်က္စိထဲက မနည္းေဖ်ာက္ယူရပါတယ္။
ကၽြန္မက ေခါင္းမာတဲ့လူမ်ိဳးပါ။
မလုပ္ခ်င္ရင္ ေသခါမွ ေသေရာ ကုမွာမဟုတ္ဘူး။
ေအး ကုျပီဆုိရင္လဲ အဲဒီေဆးေသာက္ရင္း အေသခံမဲ့လူမ်ိဳး
သူ႕မ်က္ႏွာက ေဆးမွန္မွန္မေသာက္ဘူးလား ဆုိတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးေလ
ကဲထားပါ။
ပုိးရွိလဲ ေနာက္ (28)ရက္ဆက္ထုိးရမွာဘဲ။
အဲဒီေတာ့ carry on ေပါ့။
အလုံး(30)ေလာက္ေန႕တိုင္း ထုိးျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ တင္ပါးႏွစ္ဘက္စလုံး ေယာင္ကုိင္းေနတာဘဲ
ေဆးထုိးခါနီး ဆရာ၀န္မေလးက အစ္မရယ္ ထုိးရမွာေတာင္ အားနာတယ္တဲ့
အားမနာပါနဲ႕ ထုိးပါလုိ႕ ျပန္အားေပးလုိက္ပါတယ္
မဟုတ္ရင္ သူလက္တြန္႕ေနမွာစုိးလုိ႕ေလ
ေဆးထုိးျပီးျပန္လာရင္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ႕ ေရခဲထည့္ျပီး တေန႕ (3)ခါေလာက္ အနည္းဆုံးကပ္ရတယ္
မဟုတ္ရင္ ေနာက္တေန႕ထပ္ထုိးဘုိ႕ အဆင္သင့္မျဖစ္ဘူး။
ရုံးကား ေပၚက အဆင္းမွာ မနည္းအားယူျပီးထရတယ္။
အဲလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ေန႕တုိင္းရုံးတက္ လုပ္စရာရွိတာေတြကုိ
ဆက္လုပ္ေနဆဲဘဲ။
ကၽြန္မပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကုိ ေရာ၀ါမကူးေအာင္
အတတ္ႏိုင္ဆုံးဆင္ျခင္ေနျပီး သူတုိ႕က အခုထိ သိေတာင္ သိမွာမဟုတ္ဘူး။
အဲဒီလုိနဲ႕ (56)ၾကိမ္ေျမာက္ေဆးလုံးကုိ ထုိးျပီးခ်ိန္မွာေတာ့
ပထမဆင့္ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆုံးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီဆရာ၀န္မေလးကုိလဲ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ အခုအခ်ိန္အထိမေမ့ဘူး။
သူ႕ကုိ အက်ီၤအျဖဴေလးတစ္ထည္ လက္ေဆာက္ ၀ယ္ေပးျဖစ္တယ္။
သူ႕ရဲ႕ စိတ္ထားေလးအတြက္ေပါ့။
ကဲေဆးထုိးတဲ့အလုပ္ေတာ့ျပီးျပီ
ေဆးေသာက္တဲ့အလုပ္ကုိ (8)လ တိတိလုပ္ရတယ္။
စကုခ်ိန္ကေန (8)လေျမာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာပုိးမွမရွိေတာ့ပါတဲ့။
သလိပ္စစ္တဲ့နည္း
X'Ray
ေသြးစစ္တဲ့နည္း
အေရျပားထဲေဆးထုိးတဲ့နည္း
အဲလိုေတာ့ သိသေလာက္ စစ္ၾကည့္တာ TB က ႏွဳတ္ဆက္သြားပါပီတဲ့။
အဲဒါေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မစားပြဲေပၚေရာက္လာတဲ့ တီဗီြေရာဂါ လုိ႕မွားေရးထားတဲ့
ခြင့္တုိင္စာေလးကုိ ဘယ္လုိစိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႕ ရီရက္ပါ့မလဲ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ တီဗီြေရာဂါ ရွိေနပါသျဖင့္တဲ့။
ကၽြန္မလဲ ခဏေတာ့ ဖတ္ရင္းရပ္သြားတယ္။ အဲဒါကုိ အတူထုိင္ေနတဲ့ admin manager က ထရီပါတယ္။
သူက တီဘီျဖစ္ေနတာတဲ့။
သူရီေပမဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ မရီႏိုင္ပါဘူး။
က်န္းမာပါတယ္ ေနေကာင္းပါတယ္လုိ႕ေျပာတဲ့လူေတြက ဥာဏ္နည္းလုိ႕ပါတဲ့။
ရု႔ပ္ရွိတဲ့လူတုိင္း ေရာဂါရွိပါတယ္တဲ့
ဘုန္းၾကီးေဟာတာေနာ္
ကၽြန္မ အျပင္းအထန္ေနမေကာင္းေနခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕
အသံခပ္မာမာနဲ႕ နာတဲ့သေဘာကေတာ့ နာမွာဘဲ မွတ္ဘုိ႕က မိမိတာ၀န္ဘဲလုိ႕
အလုပ္ေပးတရားမွာ ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာတာကုိ ျပန္ၾကားေယာင္ျပီး နာတာကုိ မွတ္ေနလုိက္တယ္။
တရားေတာ့ ထူးထူးျခားျခားမသိေပမဲ့ အနာေတာ့ ေတာ္ေတာ္သက္သာသြားပါတယ္။
ကဲ တီဗီြဇတ္လမ္းေလး ဆက္ေျပာမယ္။
တီဘီ.........ဆုိတာ ကၽြန္မနဲ႕မစိမ္းတဲ့ေရာဂါ တစ္မ်ိဳးေပါ့။
စိမ္းတဲ့ေရာဂါက ခပ္ရွားရွား။
အသက္ (40)အထိ တခါမွ ေပါင္တစ္ရာ မျပည့္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္မအသက္ (15)ႏွစ္ (10)တန္းတက္တဲ့ႏွစ္ေပါ့။
လူစိတ္ဖိစီးမႈနဲ႕ အေၾကာင္းတရားေတြ ေပါင္းစုံတဲ့အခါမွာေတာ့
ကၽြန္မနဲ႕ TB စတင္ေတြ႕ခဲ့တာပါဘဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း (30)က နယ္ျမိဳ႕ကေလးတျမိဳ႕မွာ
TB ေရာဂါကုိ X'Ray ရုိက္ဘုိ႕ ျပည္သူ႕ေဆးရုံၾကီးကုိ သြားခဲ့ရတယ္။
သာမန္လူနာေတြအတြက္ X'Ray ကုိ ေဆးရုံအေဆာက္အဦးထဲမွာ ရုိက္ေပးေပမဲ့
TB သမားေတြအတြက္ေတာ့ ေဆးရုံေဒါင့္က တထပ္အေဆာက္အဦးေလးမွာ သီးသန္႕ထားခဲ့တယ္။
အဲဒီတထပ္အေဆာက္အဦးေလးမွာ X'Ray ရုိက္တဲ့ေနရာေလးကုိ အခန္းကန္႕ထားတယ္။
လြတ္ေနတဲ့ အျခားတဖက္ျခမ္းကုိေတာ့ ေဆးရုံ-ေထာင္ လုပ္ထားတယ္။
ေထာင္က်သမားေတြအတြက္ ေဆးရုံေပါ့။
အသက္(15)ႏွစ္အရြယ္ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ ဓါက္မွန္ရုိက္ဘုိ႕ အသြားမွာ
ျဖစ္တဲ့ စိတ္ခံစားမႈကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးျပင္းထန္ခဲ့တယ္။
အေဆာက္အဦးကလဲ ညစ္ပတ္ျပီး ေထာင္သမားနဲ႕တြဲထားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အနံမေကာင္းဘူး။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီမွာဘဲ ဓါက္မွန္ရုိက္ခဲ့ျပီး TB ေရာဂါရွိပါတယ္လုိ႕ ဆရာ၀န္က အသိအမွတ္ျပဳခံခဲ့ရတယ္။
အဲဒီေခတ္တုန္းက TB ဆုိရင္ လူေတြက ေၾကာက္ၾကတာ အခုလဲ ေၾကာက္တာပါဘဲေလ။
ကၽြန္မတုိ႕ျမိဳ႕မွာ TB ကုတဲ့ဆရာ၀န္က ေဒါက္တာဦးစိုးျမင့္တဲ့
တခါတေလ ဆရာ၀န္ဆုိတဲ့လူေတြကုိ ေလးစား အထင္ၾကီးခဲ့တယ္။
သူတုိ႕ကို အခ်ိန္မေရြးကူးႏိုင္တယ္လုိ႕ ထင္ရေပမဲ့ အဲဒီလူေတြအတြက္
သူတုိ႕ဘ၀ကုိေပးခဲ့တယ္။
ကဲ အဲဒီေခတ္က TB ဘယ္လုိကုသလဲ စလုိက္မယ္။
ထိုးေဆးကုိ တစ္လ ေန႕တုိင္းထုိးရတယ္။
ေနာက္(4)လ တစ္ပတ္(2)ၾကိမ္ထုိးရတယ္။
ေသာက္ေဆးကုိေတာ့ စျဖစ္ကတည္းက ညတုိင္း (6)ျပားတစ္ႏွစ္ေလာက္ ေသာက္ရတယ္။
ညအိပ္ခါနီးတုိင္း ေဆးေျခာက္ျပားကုိ ေရနဲ႕ေမွ်ာခ်ရတဲ့ဘ၀ က သိပ္ကုိဆုိးပါတယ္။
ၾကာေတာ့ အဲဒီေဆးအနံကုိလဲ မခံခ်င္ေတာ့ဘူး။
အဲလုိနဲ႕ တစ္ႏွစ္ေလာက္ကုလုိက္တဲ့အခါမွာ ကၽြန္မနဲ႕ TB ေရစက္ကုန္တယ္လုိ႕
ဆရာ၀န္က အသိအမွတ္ျပဳလုိက္ပါတယ္။
အဲလုိနဲ႕ ေနာက္ထပ္ 24ႏွစ္ေလာက္အၾကာ အသက္ (39)ႏွစ္မွာေတာ့ ေရစက္ကုန္ျပီလုိ႕ ထင္ရတဲ့
TB နဲ႕ ဒုတိယအၾကိမ္ျပန္ေတြ႕ပါေတာ့တယ္။
အသက္(15)ႏွစ္တုန္းက အေမညႊန္ၾကားခ်က္ေတြအတိုင္း လုပ္ခဲ့ရတာေလ
အခုတၾကိမ္မွာေတာ့ အသက္ကလဲ (40)နားနီးေနေတာ့ ကုိယ္တုိင္ဘဲ ၾကဲရေတာ့တာေပါ့။
ဘယ္ဆရာ၀န္နဲဲျပမလဲေပါ့။
ကၽြန္မက အလုပ္တဖက္နဲ႕ေနမေကာင္းတဲ့လူ ေဆးဘုိးကလဲ ကုန္ဦးမွာဆုိေတာ့
အလုပ္ထြက္ျပီးေတာ့လဲ နားလုိ႕မျဖစ္
အဲဒီေတာ့ အၾကာၾကီးေစာင့္ရတဲ့ အထူးကုေတြဆီကုိ ဘယ္အခ်ိန္ေပးသြားႏိုင္မလဲ
အဲဒါနဲ႕ ေဆးခန္းမွာ လူမရွိေပမဲ့ ေစတနာရွိတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကုိ ေရြးခ်ယ္မိဘုိ႕
ကံတရားက ညႊန္ျပလုိက္ပါတယ္။
သူ႕နံမည္က ေဒါက္တာ သႏၱာမႊန္း တဲ့။
သူလဲ သူ႕ဘ၀ကုိ TB လူနာေတြၾကားထဲမွာ ျမဳပ္ႏွံထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္လုိ႕ ျမင္ပါတယ္။
အခုလဲ လႈိင္သာယာဘက္က TB ေဆးရုံမွာ
လိုအပ္တဲ့ စစ္ေဆးမႈေတြအားလုံးလုပ္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ TB ပါလုိ႕ သူက ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္မကလဲ ကိုယ့္ရာဇ၀င္ကုိ အကုန္ေျပာထားတဲ့သူပါ။
ဒုတိယအၾကိမ္ျပန္ျဖစ္တာမုိ႕ ကုရတာ ပိုမ်ားမယ္တဲ့
သူေဆးခန္းမွာ ကၽြန္မကုိ အခ်ိန္ေပးျပီးေသခ်ာရွင္းျပတယ္။
(56)ရက္ေန႕တုိင္းရက္ဆက္ ေဆးထုိးရမယ္ဆုိတဲ့အသံလဲၾကားေရာ
အားနည္းေနတဲ့အခ်ိန္လဲျဖစ္ေတာ့ လူကုိ မူးေနာက္သြားတာပါဘဲ။
ေနာက္ျပီး ေဆးကုိ ထိေရာက္ေအာင္ ေသာက္ဘုိ႕လဲ လုိတယ္တဲ့။
ကဲ ထိေရာက္ေအာင္ ဘယ္လုိေသာက္မလဲ ဆုိျပီး သူက ကၽြန္မအတြက္ ကူစဥ္းစားေပးတယ္။
ကၽြန္မက ေရႊျပည္သာမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့လူ (5)နာရီရုံးမဆင္းခင္ အစာနဲ႕ေ၀းတဲ့အခ်ိန္မွာ
ေဆးကုိၾကိဳေသာက္လုိက္ပါ တဲ့။
အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ (6)နာရီမွာ ေဆးထုိးပါတဲ့။
ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ေနမွ ညစာကုိစားပါတဲ့။
တစ္လအရင္စမ္းလုပ္ျပီးမွ ျပန္စစ္ေဆးမယ္ေပါ့။
ကၽြန္မက အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူ႕မွမေျပာဘဲ တစ္ေယာက္တည္းၾကဲေနတာဆုိေတာ့
ေဆးခန္းကအထြက္ တစ္ေယာက္ထဲ ဧျပီလေနပူပူ လူရႈပ္တဲ့ ေရႊဘုံသာလမ္းထဲမွာ
ဘာကုိမွ မျမင္ေအာင္ ျဖစ္လာလို႕ ကားငွားျပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။
လူကလဲ ပါးလွပ္ေနျပီ ေပါင္90ေလာက္ကုိျဖစ္ေနတာေလ။
ဟုတ္ျပီေလ ေဆးစထုိးဘုိ႕ကိုေတာ့ သၾကၤန္ပိတ္ရက္မတုိင္ခင္ စလုိက္ပါတယ္။
အဆင္မေျပရင္လဲ သၾကၤန္ပိတ္ရက္နဲ႕ဆုိေတာ့ အိမ္မွာနားလုိ႕ရတယ္ေပ့ါ။
ကဲေဆးထုိးဘုိ႕အတြက္ အိမ္နားက အထူးကုေဆးခန္းတစ္ခုကုိသြားေျပာပါတယ္။
အဆင္မေျပပါ။ ထိုးမေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။
ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မအေမနဲ႕ ပလဲနံပသင့္ျပီး အျမဲျပေနတဲ့ အိမ္နားက M.B.B.S ဆရာ၀န္တစ္ယာက္ဆီကုိ
သြားေဆြးေႏြးပါတယ္။
ထုိးမေပးႏိုင္ပါတဲ့။
အင္း..........ေဆးကုရတာအရမ္းခက္ပါဘဲ။
အေကာင္းဘက္ကလွည့္စဥ္းစားေပးလုိက္ပါတယ္။
အဲဒီေဆးက လူ႕ခႏၶာကုိယ္အလုိက္ ခ်ိန္ဆထုိးရတာ။ ေနာက္ shock ရတတ္တာမုိ႕
ေၾကာက္ျပီး ျငင္းၾကတာလုိ႕
စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႕ တစ္ေယာက္ထဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း
အိမ္နဲ႕ တစ္မွတ္တိုင္ေလာက္မွာရွိတဲ့ ေဆးခန္းအသစ္ကေလးဆီေရာက္သြားပါတယ္။
ေမာလဲေမာ စိတ္ကုိလဲ မနည္းထိန္းထားရတဲ့ေန႕ေပါ့။
ေ၀ဒနာ ခံစားရတာထက္ ေ၀ဒနာကုိ ကုဘုိ႕က ပုိခက္တဲ့ဘ၀ပါ။
အဲဒီေဆးခန္းကေလးမွာ MSc ဆက္တက္ေနတဲ့ ဆရာ၀န္မ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ေတြ႕ပါတယ္။
သူက ကၽြန္မကုိ ေသခ်ာစိတ္၀င္တစားနဲ႕ျပန္ေဆြးေႏြးျပီး သူေန႕တိုင္းထိုးေပးမယ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္မထက္အသက္ (10)ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ငယ္မယ္ထင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူဟာ တကယ့္ ဆရာ၀န္ေကာင္းပီသစြာ ကူးစက္ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့လူနာတစ္ေယာက္ကုိ
ဆက္ဆံလုိက္တာကုိၾကည့္ျပီးေအာ္ လူ႕ဘ၀က ေနေပ်ာ္ပါေသးတယ္ဆုိတဲ့ စိတ္၀င္လာပါတယ္။
ညေန(5)နာရီ ရုံးအျပန္ကားေပၚမတက္ခင္မွာ ေဆး(2)ေတာင့္ ေသာက္ရတယ္။
ဗိုက္ထဲမွာ ဘာအစာမွ မရွိတဲ့အခ်ိန္မို႕ ကၽြန္မကလဲ ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္တတ္သူမုိ႕
အစာအိမ္ထဲမွာ ပူေလာင္တဲ့ ခံစားမႈကုိရတယ္
ျပီးေတာ့ ရုံးကားေပၚတက္ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆးခန္းကုိ ေဆးထိုးဘုိ႕ေျပး
ေဆးစထုိးလုိက္တာနဲ႕ ကုိယ္ကလဲ အားနည္းေနတဲ့အခ်ိန္ေၾကာင့္လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္
နားရင္းပါးရင္းေတြေတာင္ ပူထူတက္လာတယ္ထင္ပါတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႕ 28 ရက္ျပည့္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အထူးကုဆီ ကုိ တစ္ေခါက္သြားရပါတယ္။
ကၽြန္မ သလိပ္မွာ ပုိးေတြ႕ေသးတယ္တဲ့
ပုံမွန္လူေတြဆုိရင္ တစ္လေလာက္ ထုိးျပီးရင္ ေရာဂါမေပ်ာက္ေတာင္ သလိပ္မွာ ပုိးမေတြ႕ဘူးတဲ့။
ေဆးစာရြက္ကုိ လွမ္းေပးရင္ မ်က္ႏွာခပ္တင္းတင္းနဲ႕ေျပာလုိက္တဲ့ သူနာျပဳမေလးကုိ
မ်က္စိထဲက မနည္းေဖ်ာက္ယူရပါတယ္။
ကၽြန္မက ေခါင္းမာတဲ့လူမ်ိဳးပါ။
မလုပ္ခ်င္ရင္ ေသခါမွ ေသေရာ ကုမွာမဟုတ္ဘူး။
ေအး ကုျပီဆုိရင္လဲ အဲဒီေဆးေသာက္ရင္း အေသခံမဲ့လူမ်ိဳး
သူ႕မ်က္ႏွာက ေဆးမွန္မွန္မေသာက္ဘူးလား ဆုိတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးေလ
ကဲထားပါ။
ပုိးရွိလဲ ေနာက္ (28)ရက္ဆက္ထုိးရမွာဘဲ။
အဲဒီေတာ့ carry on ေပါ့။
အလုံး(30)ေလာက္ေန႕တိုင္း ထုိးျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ တင္ပါးႏွစ္ဘက္စလုံး ေယာင္ကုိင္းေနတာဘဲ
ေဆးထုိးခါနီး ဆရာ၀န္မေလးက အစ္မရယ္ ထုိးရမွာေတာင္ အားနာတယ္တဲ့
အားမနာပါနဲ႕ ထုိးပါလုိ႕ ျပန္အားေပးလုိက္ပါတယ္
မဟုတ္ရင္ သူလက္တြန္႕ေနမွာစုိးလုိ႕ေလ
ေဆးထုိးျပီးျပန္လာရင္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ႕ ေရခဲထည့္ျပီး တေန႕ (3)ခါေလာက္ အနည္းဆုံးကပ္ရတယ္
မဟုတ္ရင္ ေနာက္တေန႕ထပ္ထုိးဘုိ႕ အဆင္သင့္မျဖစ္ဘူး။
ရုံးကား ေပၚက အဆင္းမွာ မနည္းအားယူျပီးထရတယ္။
အဲလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ ေန႕တုိင္းရုံးတက္ လုပ္စရာရွိတာေတြကုိ
ဆက္လုပ္ေနဆဲဘဲ။
ကၽြန္မပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကုိ ေရာ၀ါမကူးေအာင္
အတတ္ႏိုင္ဆုံးဆင္ျခင္ေနျပီး သူတုိ႕က အခုထိ သိေတာင္ သိမွာမဟုတ္ဘူး။
အဲဒီလုိနဲ႕ (56)ၾကိမ္ေျမာက္ေဆးလုံးကုိ ထုိးျပီးခ်ိန္မွာေတာ့
ပထမဆင့္ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆုံးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီဆရာ၀န္မေလးကုိလဲ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ အခုအခ်ိန္အထိမေမ့ဘူး။
သူ႕ကုိ အက်ီၤအျဖဴေလးတစ္ထည္ လက္ေဆာက္ ၀ယ္ေပးျဖစ္တယ္။
သူ႕ရဲ႕ စိတ္ထားေလးအတြက္ေပါ့။
ကဲေဆးထုိးတဲ့အလုပ္ေတာ့ျပီးျပီ
ေဆးေသာက္တဲ့အလုပ္ကုိ (8)လ တိတိလုပ္ရတယ္။
စကုခ်ိန္ကေန (8)လေျမာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာပုိးမွမရွိေတာ့ပါတဲ့။
သလိပ္စစ္တဲ့နည္း
X'Ray
ေသြးစစ္တဲ့နည္း
အေရျပားထဲေဆးထုိးတဲ့နည္း
အဲလိုေတာ့ သိသေလာက္ စစ္ၾကည့္တာ TB က ႏွဳတ္ဆက္သြားပါပီတဲ့။
အဲဒါေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မစားပြဲေပၚေရာက္လာတဲ့ တီဗီြေရာဂါ လုိ႕မွားေရးထားတဲ့
ခြင့္တုိင္စာေလးကုိ ဘယ္လုိစိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႕ ရီရက္ပါ့မလဲ။
Wednesday, October 20, 2010
သည္းခံပါရွင္။
ျမန္မာ့အသံမွာလာတဲ့သတင္းကုိ နားေထာင္ရင္း သည္းခံပါရွင္ လုိ႕ေျပာသံကုိ ျပန္ၾကားျဖစ္တယ္။
အခုတစ္ေခါက္ ပုဂံခရီးမွာေပါ့။
စိတ္ေတြရွဳပ္ေထြးေနတာနဲ႕ ပုဂံဘက္သြားမယ္ေလ ရထားနဲ႕သြားမယ္ေပါ့ ေအးေအးေဆးေဆးလုိ႕ စီစဥ္လုိက္တယ္။
ရထားက ညေန(4)နာရီထြက္တာမုိ႕ (3)နာရီခြဲေလာက္ ဘူတာေရာက္ေတာ့
ပုဂံမွ ရန္ကုန္သုိ႕ ထြက္ခြာလာေတာ့ ရထားအမွတ္(......)သည္ ရန္ကုန္အ၀င္ေနာက္က်ပါသျဖင့္ ရန္ကုန္မွ ည(9)နာရီခန္႕မွသာ ထြက္ခြာႏိုင္ပါမည္တဲ့။
အဲလုိ ေတာင္းပန္သံကုိ အရင္ၾကားလုိက္ရပါတယ္။
အင္း...ညေန(4)နာရီနဲ႕ ည(9)နာရီၾကား ဘူတာမွာမထုိင္ခ်င္တာနဲ႕ ကားငွားျပီးအိမ္တစ္ေခါက္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
ေအးေလ (9)နာရီေတာ့ထြက္မွာပါေပါ့။
ဒါနဲ႕ ည(8)နာရီမွာ ေနာက္တခါ ကားထပ္ငွားျပီး ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးကုိ လာခဲ့ပါတယ္။
မသြားခင္ရက္က ဗုံးေတြ႕ထားတာမုိ႕ အလာလမ္းမွာ လူေတြရွင္းေနတယ္။
ည(9)နာရီထုိးေတာ့ မေနႏိုင္တာနဲ႕ ဒုရုံပုိင္ခ်ဳပ္လုိ႕ ခန္႕ခန္႕ထည္ထည္ေရးထားတဲ့ အခန္းထဲကုိ ၀င္ျပီး
ေမးေတာ့ မၾကာခင္ တြဲထိုးပါေတာ့မယ္တဲ့။ ခဏေလာက္ေစာင့္ပါတဲ့။
သည္းခံရျပန္ေရာ
ည(10)နာရီမွာေတာ့ ရထားေပၚကုိေရာက္ပါျပီ။
လူေတြက မ်ားမွမ်ား အထူးတန္းမွာ တတြဲလုံးမွ (2)ေယာက္ဘဲရွိပါတယ္။
ကၽြန္မက အိပ္စင္၀ယ္ထားပါတယ္။
အိပ္စင္ 20မွာ 7ဦးဘဲ ပါပါတယ္။
ရထားမထြက္ခင္ တံခါးလာေခါက္လုိ႕ ဖြင့္လုိက္ေတာ့ မီးရထား ၀န္ထမ္းပါ
မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါနဲ႕ ဆပ္ျပာခဲေလးလာေပးပါတယ္။
အင္း မဆုိးဘူးေပါ့။
ခဏေနေတာ့ ေနာက္ထပ္လာေခါက္ျပန္ပါတယ္။
ရထားက မီးစက္ၾကီးေမာင္းမရလုိ႕ air con မရပါဘူးတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ 15000 တန္လက္မွတ္ကုိ 4000 လာျပန္အမ္းတာပါတဲ့။
အင္း သည္းခံပါရွင္ေပါ့။
ျပန္မအမ္းလဲ သည္းခံရမွာမုိ႕ ျပန္အမ္းတာကုိ ေက်းဇူးတင္လုိက္ပါတယ္။
မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ air con မရေတာ့လဲ တံခါးဖြင့္အိပ္ေပါ့။
အဲလုိနဲ႕ ည (10)နာရီခြဲေလာက္မွာ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးကေန ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္ခြာလာပါျပီ။
ရထားတခါမွ မစီးဘူးလုိ႕လုိက္တာတဲ့ညီမေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာျဖစ္တယ္
ရထားစီးရတာ ျမင္းစီးရသလုိ ခုန္တယ္လုိ႕
တုိ႕ျမန္မာျပည္ရထားကိုေျပာတာပါ။
စလုံးက ရထားေတြကေတာ့ ျငိမ္တာေပါ့။
အဲလုိျငိမ္လုိ႕လဲ နည္းနည္းေကြ႕တက္ရတဲ့ Jurong East အ၀င္မွာ သင္တန္းေကာင္းေကာင္းမတက္ထားတဲ့
တရုတ္မေတြရဲ႕ အနင္းကုိလဲ ခံခဲ့ရတယ္။
အဲလုိနဲ႕ မိုးလင္းေတာ့ ရထားက ရပ္သြားဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္ေပါ့။
ေအာင္လံျမိဳ႕။
ဟာ ဒါဆုိအေ၀းၾကီးလုိပါေသးလားေပါ့။
အေ၀းၾကီးသာလုိေသးတာ ရထားက ရပ္ေနတာ (1)နာရီေလာက္ရွိျပီ။
မေနႏိုင္တာနဲ႕ေအာက္ဆင္းေမးေတာ့ ေရွ႕မွာ မုိးရြာလို႕ လမ္းပ်က္တာျပင္ေနတာျပီးမွ ေမာင္းလုိ႕ရမယ္တဲ့။
ကဲ စုိင္းထီးဆုိင္ သီခ်င္းထဲကလုိေပါ့ ေစာင့္လက္စနဲ႕ ေစာင့္ဦး အခ်စ္ဆုံးေပါ့။
ေအာင္လံဘူတာမွာဘဲ ဆင္းျပီး ပဲျပဳတ္ထမင္း ၀ယ္စားလုိက္တယ္။
ဆန္နဲ႕ဆီေလးက ေကာင္းေတာ့ ေလွ်ာကနဲ၀င္သြားပါတယ္။
အစာေၾကခ်ိန္ေလာက္မွ ရထားထြက္တယ္။ ထြက္ျပီး 1နာရီေလာက္ၾကာမွာေတာ့
ဟဲဟဲ ရထားက ရပ္သြားျပန္ေရာ။
ဒီတခါေတာ့ သည္းခံပါရွင္ အဆင့္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ရထားစီးခရီးသည္မ်ားခင္ဗ်ာ ေရွ႕မွာ တံတားက်ိဳးေနပါသျဖင့္ ဆက္သြားမရပါတဲ့။
ေက်းဇူးျပဳျပီး ကားလမ္းမွာေစာင့္ဆုိင္းေနတဲ့ကားမ်ားနဲ႕ ကားလမ္းအတုိင္းတံတားအေက်ာ္ကိုသြားပါမယ္။
တံတားဟုိဘက္မွာေတာ့ ပုဂံဘက္ကထြက္လာတဲ့ ရထားတစ္စီးေပၚကို ျပန္ေျပာင္းစီးရပါမယ္တဲ့။
အင္း သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ပါ။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္ျမိဳ႕နဲမွမနီးတဲ့ ေနရာဆုိေတာ့ သည္းခံရဦးမွာေပါ့။
ထုံးစံအတိုင္းရထားလမ္းနဲ႕ကားလမ္းက ေ၀းေတာ့ ကားေပၚေရာက္ေအာင္ အထုတ္ေတြထမ္းသယ္ရပါတယ္။
ကားလမ္းေရာက္ေတာ့ ဆင္ေပါင္၀ဲျမိဳ႕ လုိ႕ ဖတ္လုိက္ရပါတယ္။
ကား နာရီ၀က္ေလာက္စီးျပီးတဲ့အခါမွာ ကားလမ္းမကေန ရထားလမ္းမေရာက္ေအာင္ ျပန္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရထားနဲ႕သြား သိပ္ေကာင္းတယ္လုိ႕ ညႊန္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းကုိ ဖုံးဆက္ျဖစ္ပါတယ္။
ငါေတာ့ ခါကာဘုိရာဇီေတာင္သြားတက္ရင္ေတာင္ အဲေလာက္ပင္ပန္းမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႕
အဲလုိနဲ႕ ေနာက္ထပ္ရထားတစ္စီးေပၚျပန္တက္ျပီး ပုဂံဘက္ကုိ ဆက္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္က က်ည္ဆံရထားတုိ႕ ဘာတုိ႕ကုိေတြးရင္း စီးလာတာေပါ့။
အဲဒီလုိ အခါေပါင္းမ်ားစြာ သည္းခံျပီးတဲ့အခါမွာ
ပုံမွန္မနက္ (8)နာရီေရာက္ရမဲ့ ပုဂံျမိဳ႕ၾကီးကုိ ည(8)နာရီမွာ ဆုိက္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
မိုးတြင္းမွာ ပုဂံကုိ ခရီးသြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ရထားဆုိတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္ ထည့္ဘုိ႕ မသင့္ေတာ္ပါေၾကာင္း။
မိုးကင္းတဲ့ ေဆာင္းတြင္းနဲ႕ေႏြမွာလဲ အင္း.............သည္းခံဘုိ႕လုိလာရင္ သည္းခံရဦးမယ္ထင္ပါတယ္။
(အမွားျပင္ေပးတဲ့ညီမေလး ေက်းဇူးပါ။ သည္းခံပါ)
အခုတစ္ေခါက္ ပုဂံခရီးမွာေပါ့။
စိတ္ေတြရွဳပ္ေထြးေနတာနဲ႕ ပုဂံဘက္သြားမယ္ေလ ရထားနဲ႕သြားမယ္ေပါ့ ေအးေအးေဆးေဆးလုိ႕ စီစဥ္လုိက္တယ္။
ရထားက ညေန(4)နာရီထြက္တာမုိ႕ (3)နာရီခြဲေလာက္ ဘူတာေရာက္ေတာ့
ပုဂံမွ ရန္ကုန္သုိ႕ ထြက္ခြာလာေတာ့ ရထားအမွတ္(......)သည္ ရန္ကုန္အ၀င္ေနာက္က်ပါသျဖင့္ ရန္ကုန္မွ ည(9)နာရီခန္႕မွသာ ထြက္ခြာႏိုင္ပါမည္တဲ့။
အဲလုိ ေတာင္းပန္သံကုိ အရင္ၾကားလုိက္ရပါတယ္။
အင္း...ညေန(4)နာရီနဲ႕ ည(9)နာရီၾကား ဘူတာမွာမထုိင္ခ်င္တာနဲ႕ ကားငွားျပီးအိမ္တစ္ေခါက္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
ေအးေလ (9)နာရီေတာ့ထြက္မွာပါေပါ့။
ဒါနဲ႕ ည(8)နာရီမွာ ေနာက္တခါ ကားထပ္ငွားျပီး ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးကုိ လာခဲ့ပါတယ္။
မသြားခင္ရက္က ဗုံးေတြ႕ထားတာမုိ႕ အလာလမ္းမွာ လူေတြရွင္းေနတယ္။
ည(9)နာရီထုိးေတာ့ မေနႏိုင္တာနဲ႕ ဒုရုံပုိင္ခ်ဳပ္လုိ႕ ခန္႕ခန္႕ထည္ထည္ေရးထားတဲ့ အခန္းထဲကုိ ၀င္ျပီး
ေမးေတာ့ မၾကာခင္ တြဲထိုးပါေတာ့မယ္တဲ့။ ခဏေလာက္ေစာင့္ပါတဲ့။
သည္းခံရျပန္ေရာ
ည(10)နာရီမွာေတာ့ ရထားေပၚကုိေရာက္ပါျပီ။
လူေတြက မ်ားမွမ်ား အထူးတန္းမွာ တတြဲလုံးမွ (2)ေယာက္ဘဲရွိပါတယ္။
ကၽြန္မက အိပ္စင္၀ယ္ထားပါတယ္။
အိပ္စင္ 20မွာ 7ဦးဘဲ ပါပါတယ္။
ရထားမထြက္ခင္ တံခါးလာေခါက္လုိ႕ ဖြင့္လုိက္ေတာ့ မီးရထား ၀န္ထမ္းပါ
မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါနဲ႕ ဆပ္ျပာခဲေလးလာေပးပါတယ္။
အင္း မဆုိးဘူးေပါ့။
ခဏေနေတာ့ ေနာက္ထပ္လာေခါက္ျပန္ပါတယ္။
ရထားက မီးစက္ၾကီးေမာင္းမရလုိ႕ air con မရပါဘူးတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ 15000 တန္လက္မွတ္ကုိ 4000 လာျပန္အမ္းတာပါတဲ့။
အင္း သည္းခံပါရွင္ေပါ့။
ျပန္မအမ္းလဲ သည္းခံရမွာမုိ႕ ျပန္အမ္းတာကုိ ေက်းဇူးတင္လုိက္ပါတယ္။
မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ air con မရေတာ့လဲ တံခါးဖြင့္အိပ္ေပါ့။
အဲလုိနဲ႕ ည (10)နာရီခြဲေလာက္မွာ ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးကေန ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္ခြာလာပါျပီ။
ရထားတခါမွ မစီးဘူးလုိ႕လုိက္တာတဲ့ညီမေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာျဖစ္တယ္
ရထားစီးရတာ ျမင္းစီးရသလုိ ခုန္တယ္လုိ႕
တုိ႕ျမန္မာျပည္ရထားကိုေျပာတာပါ။
စလုံးက ရထားေတြကေတာ့ ျငိမ္တာေပါ့။
အဲလုိျငိမ္လုိ႕လဲ နည္းနည္းေကြ႕တက္ရတဲ့ Jurong East အ၀င္မွာ သင္တန္းေကာင္းေကာင္းမတက္ထားတဲ့
တရုတ္မေတြရဲ႕ အနင္းကုိလဲ ခံခဲ့ရတယ္။
အဲလုိနဲ႕ မိုးလင္းေတာ့ ရထားက ရပ္သြားဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္ေပါ့။
ေအာင္လံျမိဳ႕။
ဟာ ဒါဆုိအေ၀းၾကီးလုိပါေသးလားေပါ့။
အေ၀းၾကီးသာလုိေသးတာ ရထားက ရပ္ေနတာ (1)နာရီေလာက္ရွိျပီ။
မေနႏိုင္တာနဲ႕ေအာက္ဆင္းေမးေတာ့ ေရွ႕မွာ မုိးရြာလို႕ လမ္းပ်က္တာျပင္ေနတာျပီးမွ ေမာင္းလုိ႕ရမယ္တဲ့။
ကဲ စုိင္းထီးဆုိင္ သီခ်င္းထဲကလုိေပါ့ ေစာင့္လက္စနဲ႕ ေစာင့္ဦး အခ်စ္ဆုံးေပါ့။
ေအာင္လံဘူတာမွာဘဲ ဆင္းျပီး ပဲျပဳတ္ထမင္း ၀ယ္စားလုိက္တယ္။
ဆန္နဲ႕ဆီေလးက ေကာင္းေတာ့ ေလွ်ာကနဲ၀င္သြားပါတယ္။
အစာေၾကခ်ိန္ေလာက္မွ ရထားထြက္တယ္။ ထြက္ျပီး 1နာရီေလာက္ၾကာမွာေတာ့
ဟဲဟဲ ရထားက ရပ္သြားျပန္ေရာ။
ဒီတခါေတာ့ သည္းခံပါရွင္ အဆင့္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ရထားစီးခရီးသည္မ်ားခင္ဗ်ာ ေရွ႕မွာ တံတားက်ိဳးေနပါသျဖင့္ ဆက္သြားမရပါတဲ့။
ေက်းဇူးျပဳျပီး ကားလမ္းမွာေစာင့္ဆုိင္းေနတဲ့ကားမ်ားနဲ႕ ကားလမ္းအတုိင္းတံတားအေက်ာ္ကိုသြားပါမယ္။
တံတားဟုိဘက္မွာေတာ့ ပုဂံဘက္ကထြက္လာတဲ့ ရထားတစ္စီးေပၚကို ျပန္ေျပာင္းစီးရပါမယ္တဲ့။
အင္း သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ပါ။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္ျမိဳ႕နဲမွမနီးတဲ့ ေနရာဆုိေတာ့ သည္းခံရဦးမွာေပါ့။
ထုံးစံအတိုင္းရထားလမ္းနဲ႕ကားလမ္းက ေ၀းေတာ့ ကားေပၚေရာက္ေအာင္ အထုတ္ေတြထမ္းသယ္ရပါတယ္။
ကားလမ္းေရာက္ေတာ့ ဆင္ေပါင္၀ဲျမိဳ႕ လုိ႕ ဖတ္လုိက္ရပါတယ္။
ကား နာရီ၀က္ေလာက္စီးျပီးတဲ့အခါမွာ ကားလမ္းမကေန ရထားလမ္းမေရာက္ေအာင္ ျပန္ေလွ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရထားနဲ႕သြား သိပ္ေကာင္းတယ္လုိ႕ ညႊန္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းကုိ ဖုံးဆက္ျဖစ္ပါတယ္။
ငါေတာ့ ခါကာဘုိရာဇီေတာင္သြားတက္ရင္ေတာင္ အဲေလာက္ပင္ပန္းမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႕
အဲလုိနဲ႕ ေနာက္ထပ္ရထားတစ္စီးေပၚျပန္တက္ျပီး ပုဂံဘက္ကုိ ဆက္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္က က်ည္ဆံရထားတုိ႕ ဘာတုိ႕ကုိေတြးရင္း စီးလာတာေပါ့။
အဲဒီလုိ အခါေပါင္းမ်ားစြာ သည္းခံျပီးတဲ့အခါမွာ
ပုံမွန္မနက္ (8)နာရီေရာက္ရမဲ့ ပုဂံျမိဳ႕ၾကီးကုိ ည(8)နာရီမွာ ဆုိက္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
မိုးတြင္းမွာ ပုဂံကုိ ခရီးသြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ရထားဆုိတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္ ထည့္ဘုိ႕ မသင့္ေတာ္ပါေၾကာင္း။
မိုးကင္းတဲ့ ေဆာင္းတြင္းနဲ႕ေႏြမွာလဲ အင္း.............သည္းခံဘုိ႕လုိလာရင္ သည္းခံရဦးမယ္ထင္ပါတယ္။
(အမွားျပင္ေပးတဲ့ညီမေလး ေက်းဇူးပါ။ သည္းခံပါ)
Friday, September 10, 2010
ပုဂံ (သူငယ္ခ်င္း ႏြယ္ေသာင္းသုိ႕) အမွတ္တရ
ဂ်ဴး ျမစ္တုိ႕၏မာယာ ကုိ ဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္အထိ ကၽြန္မပုဂံကုိ မေရာက္ဘူးေသးပါ။ 1991ခုႏွစ္ေလာက္ျဖစ္မယ္။
ပုဂံကုိသြားခ်င္ေပမဲ့ ေငြမရွိတာေၾကာင့္မသြားႏိုင္ခဲ့ဘူး။
အဲဒါနဲ႕ အယားေျပ ဦးေမာင္ေမာင္ၾကီးရဲ႕ ပုဂံဘုရားမ်ား စာအုပ္ကုိ ၀ယ္ဖတ္ျပီး။
ေျမပုံၾကည့္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ဘူးတယ္။
ႏိုင္ငံျခားသားေတြလာၾကည့္တဲ့ မနက္ခင္းတုိ႕ညခင္းတုိ႕ကုိ သိပ္ၾကည့္ခ်င္ခဲ့တာေပါ့့။
ေနာက္ပုိင္း နည္းနည္းအဆင္ေျပလာေတာ့ ပုဂံကုိ 4ေခါက္ေရာက္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးေရာက္ခဲ့တုန္းက အေၾကာင္းကေလးကုိ ျပန္အမွတ္ရလာတယ္။
ခရီးသြားကုမၸဏီမွာလုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ Bagan Golf Resort Hotel မွာ
ႏွစ္ေယာက္စာတည္းခြင့္လက္မွတ္ မဲေပါက္တယ္။
သူကလဲ ကၽြန္မတုိ႕လုိ အပ်ိဳၾကီးေပမဲ့ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ကိစၥကုိ စိတ္မကုန္ေသးတဲ့လူ
လက္မွတ္က 6လ အတြင္းဆုိေတာ့ အဲဒီကာလအတြင္းမွာ သူအေဖာ္ရခဲ့ရင္သြားမယ္ဆုိျပီး
လ်ိဳ႕၀ွက္ထားရွာတယ္။
ဒါေပမဲ့ 6လျပည့္ခါနီးအထိ အေဖာ္မရေလေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ထုတ္ေျပာရတာေပ့ါ။
ကၽြန္မတုိ႕သူအျဖစ္ကုိေျပာျပေတာ့ ၀ိုင္းဆဲၾကတာ ျပီးေတာ့ လုိက္မယ္လုိ႕စာရင္းေပးၾကတာ (4)ေယာက္
သူ႕ခမ်ာ ထပ္ျပီး booking လုပ္ရွာတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႕ မစြံတဲ့အပ်ိဳၾကီး 5ေယာက္ မအားတဲ့ၾကားက လူစုျပီး ပုဂံခရီးထြက္ျဖစ္သြားပါတယ္။
ရဲသူေအာင္ကားၾကီးနဲ႕ေပါ့။
အလုပ္ေတြကေနထလာတဲ့လူေတြဆုိေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ျဗဳတ္စျဗဲေလာင္းေပါ့။
ဟုိတယ္မဲေပါက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းက လူစုေနရတာနဲ႕သူ႕မွာ အေႏြးထည္ပါမလာဘူး။
လမ္းမွာအရမ္းခ်မ္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ အထုတ္ထဲကေတြ႕တဲ့အေပၚစတစ္ခု ဆြဲျခဳံထားလုိက္တာ။
လမ္းမီးဖြင့္လုိက္ေတာ့မွ ထမီၾကီးျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ထုိင္တာကလဲ ေရွ႕နားမွာဆုိေတာ့ အင္း ..............ထမီျခဳံခရီးစခဲ့ၾကတဲ့ အပ်ိဳၾကီးေတြေပါ့။
ပုဂံကုိသြားခ်င္ေပမဲ့ ေငြမရွိတာေၾကာင့္မသြားႏိုင္ခဲ့ဘူး။
အဲဒါနဲ႕ အယားေျပ ဦးေမာင္ေမာင္ၾကီးရဲ႕ ပုဂံဘုရားမ်ား စာအုပ္ကုိ ၀ယ္ဖတ္ျပီး။
ေျမပုံၾကည့္ေလွ်ာက္သြားခဲ့ဘူးတယ္။
ႏိုင္ငံျခားသားေတြလာၾကည့္တဲ့ မနက္ခင္းတုိ႕ညခင္းတုိ႕ကုိ သိပ္ၾကည့္ခ်င္ခဲ့တာေပါ့့။
ေနာက္ပုိင္း နည္းနည္းအဆင္ေျပလာေတာ့ ပုဂံကုိ 4ေခါက္ေရာက္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးေရာက္ခဲ့တုန္းက အေၾကာင္းကေလးကုိ ျပန္အမွတ္ရလာတယ္။
ခရီးသြားကုမၸဏီမွာလုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ Bagan Golf Resort Hotel မွာ
ႏွစ္ေယာက္စာတည္းခြင့္လက္မွတ္ မဲေပါက္တယ္။
သူကလဲ ကၽြန္မတုိ႕လုိ အပ်ိဳၾကီးေပမဲ့ ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ကိစၥကုိ စိတ္မကုန္ေသးတဲ့လူ
လက္မွတ္က 6လ အတြင္းဆုိေတာ့ အဲဒီကာလအတြင္းမွာ သူအေဖာ္ရခဲ့ရင္သြားမယ္ဆုိျပီး
လ်ိဳ႕၀ွက္ထားရွာတယ္။
ဒါေပမဲ့ 6လျပည့္ခါနီးအထိ အေဖာ္မရေလေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ထုတ္ေျပာရတာေပ့ါ။
ကၽြန္မတုိ႕သူအျဖစ္ကုိေျပာျပေတာ့ ၀ိုင္းဆဲၾကတာ ျပီးေတာ့ လုိက္မယ္လုိ႕စာရင္းေပးၾကတာ (4)ေယာက္
သူ႕ခမ်ာ ထပ္ျပီး booking လုပ္ရွာတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႕ မစြံတဲ့အပ်ိဳၾကီး 5ေယာက္ မအားတဲ့ၾကားက လူစုျပီး ပုဂံခရီးထြက္ျဖစ္သြားပါတယ္။
ရဲသူေအာင္ကားၾကီးနဲ႕ေပါ့။
အလုပ္ေတြကေနထလာတဲ့လူေတြဆုိေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ျဗဳတ္စျဗဲေလာင္းေပါ့။
ဟုိတယ္မဲေပါက္တဲ့သူငယ္ခ်င္းက လူစုေနရတာနဲ႕သူ႕မွာ အေႏြးထည္ပါမလာဘူး။
လမ္းမွာအရမ္းခ်မ္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ အထုတ္ထဲကေတြ႕တဲ့အေပၚစတစ္ခု ဆြဲျခဳံထားလုိက္တာ။
လမ္းမီးဖြင့္လုိက္ေတာ့မွ ထမီၾကီးျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ထုိင္တာကလဲ ေရွ႕နားမွာဆုိေတာ့ အင္း ..............ထမီျခဳံခရီးစခဲ့ၾကတဲ့ အပ်ိဳၾကီးေတြေပါ့။
Tuesday, August 31, 2010
dead line ေပၚက အဆင္းမွာ
ီကၽြန္မက အလုပ္ကုိ အခ်ိန္ယူလုပ္တတ္တယ္။
ဒါေပမဲ့အခုတေလ အခ်ိန္မေလာက္ဘဲ လုပ္ေနရတာေတြရွိတယ္။
dead line ေတြကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့
ေခါင္းထဲမွာ ၀ီ၀ီျမည္ေနတယ္။
ကားကုိ အရွိန္နဲ႕ေမာင္းလာျပီး ဘရိတ္အုပ္လုိက္သလုိျဖစ္ေနတယ္။
ဒါေပမဲ့အခုတေလ အခ်ိန္မေလာက္ဘဲ လုပ္ေနရတာေတြရွိတယ္။
dead line ေတြကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့
ေခါင္းထဲမွာ ၀ီ၀ီျမည္ေနတယ္။
ကားကုိ အရွိန္နဲ႕ေမာင္းလာျပီး ဘရိတ္အုပ္လုိက္သလုိျဖစ္ေနတယ္။
Thursday, August 12, 2010
စာေမးပြဲ
မနက္တုန္းက ကၽြန္မညီမအိမ္ကုိတက္ျပီး ထမင္းခ်ိဳင့္ယူေတာ့
သူ႕သားနဲ႕သမီးစာေမးပြဲေျဖမွာမုိ႕ ကၽြန္မညီမက ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြေပးေနေလရဲ႕။
အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္စဥ္းစားျဖစ္တယ္။
အေမက သခ်ာၤဆုိရင္ အမွတ္ျပည့္ရရမယ္လုိ႕ အျမဲဖိအားေပးထားေတာ့
သခ်ာၤေျဖရမဲ့ေန႕ဆုိ ေၾကာက္ေနတတ္တယ္။
ဘယ္ေတာ့မွလဲ အမွတ္ျပည့္မရခဲ့ဘူး။
မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ(8)တန္းႏွစ္ အတန္းတင္စာေမးပြဲကုိ ဘာသာမွားက်တ္သြားဘူးတယ္။
ပထ၀ီေျဖရမဲ့ေန႕မွာ သမုိင္းက်တ္သြားတာထင္တယ္။
အဲဒါကုိ ေမးခြန္းျမင္မွ သိတယ္။
ေမးခြန္းလဲျမင္လုိက္ေရာ ငါေတာ့သြားျပီလုိ႕ ပူထူသြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ကုိ မနည္းစုစည္းျပီး စာရြက္ေတြကုိ (10)မိနစ္ေလာက္ မ်ဥ္းတားေနလုိက္တယ္။
စိတ္နည္းနည္းေအးမွ ေမးခြန္းေတြဖတ္ၾကည့္ေတာ့လဲ ေျဖႏိုင္တာပါဘဲ။
ကၽြန္မက စာရြက္ေျပာင္ေပၚမွာ စာေရးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေျဖာင့္ဘူး တက္လုိက္ဆင္းလုိက္နဲ႕မုိ႕
တကၠသုိလ္စာေမးပြဲေရာ အလုပ္စာေမးပြဲေတြမွာပါ ခဲတံနဲ႕မ်ဥ္းအရင္တားတတ္တယ္။
တခါတေလ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ ကၽြန္မမ်ဥ္းတားသံေၾကာင့္ အခန္းေစာင့္ဆရာမေတြက
အျပဳံးတစ္ခုနဲ႕ လာၾကည့္တာကုိ ခံရတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကေတာ့ စာရြက္ေျဗာင္ေပၚမွာေရးဘုိ႕ဆုိရင္ ခဲတံေလးနဲ႕ ခပ္မွိန္မွိန္မ်ဥ္းတားျမဲ။
ကၽြန္မ စိတ္စာေမးပြဲေျဖတုန္းက ေမးခြန္းေမးတဲ့ ဆရာမၾကီးက ဘ၀ကုိ ဘယ္လုိျဖစ္ခ်င္လဲတဲ့။
ဘ၀ကုိ တေျဖာင့္တည္းသြားခ်င္တယ္လုိ႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖဘူးတယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့လက စာရင္းကိုင္ အင္တာဗ်ဴးသြားေျဖမဲ့ ညီမေလးတစ္ယာက္ကေမးဘူးတယ္။
ဘာေတြျပင္ဆင္သြားရင္ေကာင္းမလဲတဲ့။
ေအး ငါကေတာ့ ထူးျပီးျပင္မသြားဘူး။
ငါမသိတာေမးလာခဲ့ရင္ မသိပါဘူးလုိ႕ ခပ္တည္တည္နဲ႕ အိေျႏၵမပ်က္ေျဖႏိုင္ေအာင္
စိတ္ကုိ အရင္ေလ့က်င့္သြားတယ္လုိ႕။
ဟုတ္တယ္မို႕လား
တခါမွမေတြ႕ဘူးတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ေမးတာကုိ တစ္ေယာက္ ရာႏွဳန္းျပည့္
ဘယ္လုိမ်ားျပန္ေျဖႏိုင္မွာတုံးေနာ္။
အခုေတာ့ စာေမးပြဲမေျဖရတာ ၾကာပါျပီ စာေမးပြဲေျဖေနရလုိ႕ ေခၽြးျပန္တဲ့အိမ္မက္ေတြလဲ
မမက္တာၾကာပါျပီ။
ဒါေပမဲ့................................
ၾကိဳက်တ္ထားခြင့္မရတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိေတာ့ လိမ္မာပါးနပ္စြာ ေျဖေနရပါေသးတယ္။
သူ႕သားနဲ႕သမီးစာေမးပြဲေျဖမွာမုိ႕ ကၽြန္မညီမက ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြေပးေနေလရဲ႕။
အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္စဥ္းစားျဖစ္တယ္။
အေမက သခ်ာၤဆုိရင္ အမွတ္ျပည့္ရရမယ္လုိ႕ အျမဲဖိအားေပးထားေတာ့
သခ်ာၤေျဖရမဲ့ေန႕ဆုိ ေၾကာက္ေနတတ္တယ္။
ဘယ္ေတာ့မွလဲ အမွတ္ျပည့္မရခဲ့ဘူး။
မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ(8)တန္းႏွစ္ အတန္းတင္စာေမးပြဲကုိ ဘာသာမွားက်တ္သြားဘူးတယ္။
ပထ၀ီေျဖရမဲ့ေန႕မွာ သမုိင္းက်တ္သြားတာထင္တယ္။
အဲဒါကုိ ေမးခြန္းျမင္မွ သိတယ္။
ေမးခြန္းလဲျမင္လုိက္ေရာ ငါေတာ့သြားျပီလုိ႕ ပူထူသြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ကုိ မနည္းစုစည္းျပီး စာရြက္ေတြကုိ (10)မိနစ္ေလာက္ မ်ဥ္းတားေနလုိက္တယ္။
စိတ္နည္းနည္းေအးမွ ေမးခြန္းေတြဖတ္ၾကည့္ေတာ့လဲ ေျဖႏိုင္တာပါဘဲ။
ကၽြန္မက စာရြက္ေျပာင္ေပၚမွာ စာေရးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေျဖာင့္ဘူး တက္လုိက္ဆင္းလုိက္နဲ႕မုိ႕
တကၠသုိလ္စာေမးပြဲေရာ အလုပ္စာေမးပြဲေတြမွာပါ ခဲတံနဲ႕မ်ဥ္းအရင္တားတတ္တယ္။
တခါတေလ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ ကၽြန္မမ်ဥ္းတားသံေၾကာင့္ အခန္းေစာင့္ဆရာမေတြက
အျပဳံးတစ္ခုနဲ႕ လာၾကည့္တာကုိ ခံရတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကေတာ့ စာရြက္ေျဗာင္ေပၚမွာေရးဘုိ႕ဆုိရင္ ခဲတံေလးနဲ႕ ခပ္မွိန္မွိန္မ်ဥ္းတားျမဲ။
ကၽြန္မ စိတ္စာေမးပြဲေျဖတုန္းက ေမးခြန္းေမးတဲ့ ဆရာမၾကီးက ဘ၀ကုိ ဘယ္လုိျဖစ္ခ်င္လဲတဲ့။
ဘ၀ကုိ တေျဖာင့္တည္းသြားခ်င္တယ္လုိ႕ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖဘူးတယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့လက စာရင္းကိုင္ အင္တာဗ်ဴးသြားေျဖမဲ့ ညီမေလးတစ္ယာက္ကေမးဘူးတယ္။
ဘာေတြျပင္ဆင္သြားရင္ေကာင္းမလဲတဲ့။
ေအး ငါကေတာ့ ထူးျပီးျပင္မသြားဘူး။
ငါမသိတာေမးလာခဲ့ရင္ မသိပါဘူးလုိ႕ ခပ္တည္တည္နဲ႕ အိေျႏၵမပ်က္ေျဖႏိုင္ေအာင္
စိတ္ကုိ အရင္ေလ့က်င့္သြားတယ္လုိ႕။
ဟုတ္တယ္မို႕လား
တခါမွမေတြ႕ဘူးတဲ့လူႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ေမးတာကုိ တစ္ေယာက္ ရာႏွဳန္းျပည့္
ဘယ္လုိမ်ားျပန္ေျဖႏိုင္မွာတုံးေနာ္။
အခုေတာ့ စာေမးပြဲမေျဖရတာ ၾကာပါျပီ စာေမးပြဲေျဖေနရလုိ႕ ေခၽြးျပန္တဲ့အိမ္မက္ေတြလဲ
မမက္တာၾကာပါျပီ။
ဒါေပမဲ့................................
ၾကိဳက်တ္ထားခြင့္မရတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိေတာ့ လိမ္မာပါးနပ္စြာ ေျဖေနရပါေသးတယ္။
Friday, July 16, 2010
ဘ၀ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေငြ နဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္
မေန႕က ကၽြန္မ အခြန္ရုံးတခုကုိသြားရင္း ဟုိးလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ 20 1990 မတုိင္ခင္က
ကၽြန္မနဲ႕အတူလုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ Senior တစ္ေယာက္ကုိ ျပန္ေတြ႕တယ္။
ကၽြန္မ ပထမဦးဆုံးအလုပ္ စာရင္းကိုင္ (1) အဆင့္မွာ သူက စာရင္းကုိင္ (3)ေပါ့။
တခါတုန္းက အေၾကာင္းေတြလုိ႕ ျပန္စဥ္းစားရင္း
ဘ၀ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေငြ နဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ စကားလုံးေတြ ေခါင္းထဲမွာ စီေနတယ္။
1967-1983 ဆယ္တန္းမေအာင္ခင္ မိသားစုနဲ႕ေနရတဲ့ဘ၀
တင္းၾကပ္တဲ့အေမနဲ႕ ႏွိမ္ခ်တဲ့ပတ္၀န္းက်င္ အလည္မွာ
ဘ၀ဆုိတာ ေရွာင္ပုန္းေနရတာလုိ႕ ထင္တယ္။
ကိုယ့္ကုိယ္ သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႕ လူေတြကုိေရွာင္ျပီး စာအုပ္ေတြနဲ႕ေနခဲ့တယ္။
ေပ်ာ္စရာမေကာင္းသလုိ ေငြနဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ လဲမရွိခဲ့ပါဘူး။
1983-1987 တကၠသုိလ္အေဆာင္သူဘ၀
ကၽြန္မက ကားမူးတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ကုိ စပုိ႕တဲ့ေန႕ကစျပီး
မမူးတတ္ေတာ့တာ အမွတ္တရပါဘဲ။
ေအာ္ ကားမူးတယ္ဆုိတာလဲ စိတ္ေၾကာင့္ပါလားေနာ္။
ေခတ္ေကာင္းတဲ့ အေဆာင္သူဘ၀မွာ ေပ်ာ္တာေပါ့။
အိမ္ကေပးတဲ့ေငြကုိ ေလာက္ငွေအာင္သုံးရတာကလြဲရင္ စိတ္လြတ္လပ္မႈအျပည့္ရတယ္။
လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေၾကာင့္ စိတ္အားတက္လာခဲ့တယ္။
ဘ၀ဆုိတာ ပိတ္ေမွာင္ေနတာမဟုတ္ပါလားလုိ႕ ယုံၾကည္လာတယ္။
စိတ္ခ်င္းတူတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရလာတယ္။
အဲဒီေခတ္က ေျမနီကုန္းမွာ တဲေလးေတြနဲ႕ဖြင့္တဲ့ စာအုပ္အေဟာင္းတန္းကုိ စေနတိုင္းေရာက္တယ္။
မၾကည့္ဘူးတဲ့ရုပ္ရွင္ရုံမရွိခဲ့ဘူး။
မဂၤလာဒုံရုံအထိေတာင္သြားၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ မိန္းခေလးအမ်ားစုသြားၾကတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကုိ ပထမႏွစ္မွာ တခါဘဲေရာက္တယ္။
အေဆာင္က ထမင္းဘုိး refund ျပန္ရတဲ့ေန႕ေပါ့။
Ready Made အက်ီၤအျပာေရာင္ကေလးတစ္ထည္ ၀ယ္ခဲ့တယ္။
ေစ်းသည္က မျပခ်င္ျပခ်င္ထုတ္ျပလုိ႕ ေစ်းမဆစ္ဘဲ ၀ယ္ခဲ့တယ္။
အေမခ်ဳပ္ေပးလုိက္တဲ့အက်ီေတြမ၀တ္ခ်င္လုိ႕ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အထည္နည္းနည္းဘဲ ၀တ္ေတာ့
သူငယ္ခ်င္းေတြက အက်ီ ၀ယ္ေပးဘူးတယ္။
အဲဒီေခတ္က ယုိးဒယားဘက္က၀င္တဲ့ က်ိဳင္းတုံအက်ီလုိ႕ ေခၚမယ္ထင္တယ္။
အျပာေရာင္နဲ႕ပန္းေရာင္ (2)ထည္
အဲဒီတုန္းက ငါ့ကုိဘာလုိ႕ေပးတာလဲလုိ႕ မစဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္မွ ေအာ္ ငါ့မွာ
၀တ္စရာမရွိဘူးထင္လုိ႕ စု၀ယ္ေပးတာျဖစ္မယ္လုိ႕ သိလာတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေအးအတူ ပူအမွ် ေလ။
အခုထိ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ခင္မင္ဆဲ။ စကားေျပာရရင္ေပ်ာ္ရႊင္ဆဲ။
အခုထိ တစ္ေယာက္သတင္းတစ္ေယာက္နားစြင့္ဆဲ။
အားလုံးနီးပါး အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ဆဲ။
မုိးမုိး(အင္းလ်ား)ရဲ႕ ညီမေလးက အခ်စ္ကုိကုိးကြယ္သတဲ့လား
စန္းစန္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ)ရဲ႕ မဟူရာအက်ဥ္းေထာင္ စာအုပ္ေတြရဲ႕ တန္ခိုးထင္ပါရဲ႕။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ နဲ႕ လြတ္လပ္မႈကုိ ရခဲ့ပါတယ္။
1988-1993
အေမ့ေလာင္းရိပ္နဲ႕မကင္းတဲ့ အလုပ္ကုိ ၀င္ခဲ့ရတယ္။
ေငြအတန္အသင့္ရခဲ့တယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ လြတ္လပ္မႈ ျပန္ဆုံးရွဳံးခဲ့တယ္။
အဲဒီအလုပ္ကေန ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းတက္ခဲ့တယ္။
သင္တန္းက အျပန္မွာရလာတာကေတာ့ ဇြဲနဲ႕ယုံၾကည္မႈပါဘဲ။
1993-1997
မိသားစုနဲ႕ေ၀းတဲ့ေနရာက အလုပ္ကုိေျပာင္းခဲ့တယ္။
ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ကုိယ့္စိတ္ၾကိဳက္ေနခဲ့တယ္။
ေငြမရေပမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ လြတ္လပ္မႈကုိ အျပည့္ျပန္ရတယ္။
1998-2007
အစုိးရအလုပ္ကထြက္ ရန္ကုန္ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကုိလာ ကုမၸဏီေလာက ကုိ ျပန္စခဲ့ေပါ့။
ညည္းခံမႈ ခ်ဳပ္တည္းမႈ ေတြနဲ႕ စား၀တ္ေနေရးေျပလည္တဲ့ေငြကုိရခဲ့တယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ လြတ္လပ္မႈေတြ ျပန္ဆုံးရွဳံးရတယ္။
ေငြနဲ႕ အေတြ႕အၾကဳံေတြရခဲ့တဲ့ကာလေပါ့။
2008-2009
စင္ကာပူကုိ အလည္(1)လ သြားလုိက္တာ အလုပ္၀င္ေနတာနဲ႕ 1ႏွစ္ခြဲၾကာသြားတယ္။
ေငြ ရခဲ့တယ္။
Oversea အေတြ႕အၾကံဳဆုိျပီး နည္းနည္းအထင္ၾကီးခံရတာ ရခဲ့တယ္။
မသြားခင္က လစာထက္ ျပန္လာျပီးမွ 3ဆ ပုိရလာတယ္။
အလုပ္ရွင္က အတူတူဘဲ သူ႕အျမင္ေျပာင္းသြားတာထင္တယ္။
ကၽြန္မအျမင္ကေတာ့ အရင္သူ႕အလုပ္က ရခဲ့တဲ့အေတြ႕အၾကံဳေၾကာင့္
ကၽြန္မ Oversea မွာ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တာ ကုိ သူသိရင္..................
အခုလား
ေငြနည္းနည္းရတယ္။
ဘ၀ေပ်ာက္ေနတယ္။
မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ထဲမွာရွိေနတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႕လြတ္လပ္မႈကုိ ေမ့ေနတယ္။
ေမ့ေနမွန္းသိတာကုိ ျပန္သတိရလာလုိ႕ပါ။
အခုေတာ့ ဘ၀ ကုိ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္မႈနဲ႕တည္ေဆာက္ဘုိ႕ စတင္ျပင္ဆင္ေနတယ္။
ရမရ ေစာင့္ၾကည့္ေလ ေနာ္။
ကၽြန္မနဲ႕အတူလုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ Senior တစ္ေယာက္ကုိ ျပန္ေတြ႕တယ္။
ကၽြန္မ ပထမဦးဆုံးအလုပ္ စာရင္းကိုင္ (1) အဆင့္မွာ သူက စာရင္းကုိင္ (3)ေပါ့။
တခါတုန္းက အေၾကာင္းေတြလုိ႕ ျပန္စဥ္းစားရင္း
ဘ၀ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေငြ နဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ စကားလုံးေတြ ေခါင္းထဲမွာ စီေနတယ္။
1967-1983 ဆယ္တန္းမေအာင္ခင္ မိသားစုနဲ႕ေနရတဲ့ဘ၀
တင္းၾကပ္တဲ့အေမနဲ႕ ႏွိမ္ခ်တဲ့ပတ္၀န္းက်င္ အလည္မွာ
ဘ၀ဆုိတာ ေရွာင္ပုန္းေနရတာလုိ႕ ထင္တယ္။
ကိုယ့္ကုိယ္ သိမ္ငယ္စိတ္နဲ႕ လူေတြကုိေရွာင္ျပီး စာအုပ္ေတြနဲ႕ေနခဲ့တယ္။
ေပ်ာ္စရာမေကာင္းသလုိ ေငြနဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ လဲမရွိခဲ့ပါဘူး။
1983-1987 တကၠသုိလ္အေဆာင္သူဘ၀
ကၽြန္မက ကားမူးတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ကုိ စပုိ႕တဲ့ေန႕ကစျပီး
မမူးတတ္ေတာ့တာ အမွတ္တရပါဘဲ။
ေအာ္ ကားမူးတယ္ဆုိတာလဲ စိတ္ေၾကာင့္ပါလားေနာ္။
ေခတ္ေကာင္းတဲ့ အေဆာင္သူဘ၀မွာ ေပ်ာ္တာေပါ့။
အိမ္ကေပးတဲ့ေငြကုိ ေလာက္ငွေအာင္သုံးရတာကလြဲရင္ စိတ္လြတ္လပ္မႈအျပည့္ရတယ္။
လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေၾကာင့္ စိတ္အားတက္လာခဲ့တယ္။
ဘ၀ဆုိတာ ပိတ္ေမွာင္ေနတာမဟုတ္ပါလားလုိ႕ ယုံၾကည္လာတယ္။
စိတ္ခ်င္းတူတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရလာတယ္။
အဲဒီေခတ္က ေျမနီကုန္းမွာ တဲေလးေတြနဲ႕ဖြင့္တဲ့ စာအုပ္အေဟာင္းတန္းကုိ စေနတိုင္းေရာက္တယ္။
မၾကည့္ဘူးတဲ့ရုပ္ရွင္ရုံမရွိခဲ့ဘူး။
မဂၤလာဒုံရုံအထိေတာင္သြားၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ မိန္းခေလးအမ်ားစုသြားၾကတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကုိ ပထမႏွစ္မွာ တခါဘဲေရာက္တယ္။
အေဆာင္က ထမင္းဘုိး refund ျပန္ရတဲ့ေန႕ေပါ့။
Ready Made အက်ီၤအျပာေရာင္ကေလးတစ္ထည္ ၀ယ္ခဲ့တယ္။
ေစ်းသည္က မျပခ်င္ျပခ်င္ထုတ္ျပလုိ႕ ေစ်းမဆစ္ဘဲ ၀ယ္ခဲ့တယ္။
အေမခ်ဳပ္ေပးလုိက္တဲ့အက်ီေတြမ၀တ္ခ်င္လုိ႕ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့ အထည္နည္းနည္းဘဲ ၀တ္ေတာ့
သူငယ္ခ်င္းေတြက အက်ီ ၀ယ္ေပးဘူးတယ္။
အဲဒီေခတ္က ယုိးဒယားဘက္က၀င္တဲ့ က်ိဳင္းတုံအက်ီလုိ႕ ေခၚမယ္ထင္တယ္။
အျပာေရာင္နဲ႕ပန္းေရာင္ (2)ထည္
အဲဒီတုန္းက ငါ့ကုိဘာလုိ႕ေပးတာလဲလုိ႕ မစဥ္းစားခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္မွ ေအာ္ ငါ့မွာ
၀တ္စရာမရွိဘူးထင္လုိ႕ စု၀ယ္ေပးတာျဖစ္မယ္လုိ႕ သိလာတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေအးအတူ ပူအမွ် ေလ။
အခုထိ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ခင္မင္ဆဲ။ စကားေျပာရရင္ေပ်ာ္ရႊင္ဆဲ။
အခုထိ တစ္ေယာက္သတင္းတစ္ေယာက္နားစြင့္ဆဲ။
အားလုံးနီးပါး အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ဆဲ။
မုိးမုိး(အင္းလ်ား)ရဲ႕ ညီမေလးက အခ်စ္ကုိကုိးကြယ္သတဲ့လား
စန္းစန္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ)ရဲ႕ မဟူရာအက်ဥ္းေထာင္ စာအုပ္ေတြရဲ႕ တန္ခိုးထင္ပါရဲ႕။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ နဲ႕ လြတ္လပ္မႈကုိ ရခဲ့ပါတယ္။
1988-1993
အေမ့ေလာင္းရိပ္နဲ႕မကင္းတဲ့ အလုပ္ကုိ ၀င္ခဲ့ရတယ္။
ေငြအတန္အသင့္ရခဲ့တယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ လြတ္လပ္မႈ ျပန္ဆုံးရွဳံးခဲ့တယ္။
အဲဒီအလုပ္ကေန ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းတက္ခဲ့တယ္။
သင္တန္းက အျပန္မွာရလာတာကေတာ့ ဇြဲနဲ႕ယုံၾကည္မႈပါဘဲ။
1993-1997
မိသားစုနဲ႕ေ၀းတဲ့ေနရာက အလုပ္ကုိေျပာင္းခဲ့တယ္။
ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ကုိယ့္စိတ္ၾကိဳက္ေနခဲ့တယ္။
ေငြမရေပမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ လြတ္လပ္မႈကုိ အျပည့္ျပန္ရတယ္။
1998-2007
အစုိးရအလုပ္ကထြက္ ရန္ကုန္ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ၾကီးကုိလာ ကုမၸဏီေလာက ကုိ ျပန္စခဲ့ေပါ့။
ညည္းခံမႈ ခ်ဳပ္တည္းမႈ ေတြနဲ႕ စား၀တ္ေနေရးေျပလည္တဲ့ေငြကုိရခဲ့တယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ လြတ္လပ္မႈေတြ ျပန္ဆုံးရွဳံးရတယ္။
ေငြနဲ႕ အေတြ႕အၾကဳံေတြရခဲ့တဲ့ကာလေပါ့။
2008-2009
စင္ကာပူကုိ အလည္(1)လ သြားလုိက္တာ အလုပ္၀င္ေနတာနဲ႕ 1ႏွစ္ခြဲၾကာသြားတယ္။
ေငြ ရခဲ့တယ္။
Oversea အေတြ႕အၾကံဳဆုိျပီး နည္းနည္းအထင္ၾကီးခံရတာ ရခဲ့တယ္။
မသြားခင္က လစာထက္ ျပန္လာျပီးမွ 3ဆ ပုိရလာတယ္။
အလုပ္ရွင္က အတူတူဘဲ သူ႕အျမင္ေျပာင္းသြားတာထင္တယ္။
ကၽြန္မအျမင္ကေတာ့ အရင္သူ႕အလုပ္က ရခဲ့တဲ့အေတြ႕အၾကံဳေၾကာင့္
ကၽြန္မ Oversea မွာ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တာ ကုိ သူသိရင္..................
အခုလား
ေငြနည္းနည္းရတယ္။
ဘ၀ေပ်ာက္ေနတယ္။
မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ထဲမွာရွိေနတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႕လြတ္လပ္မႈကုိ ေမ့ေနတယ္။
ေမ့ေနမွန္းသိတာကုိ ျပန္သတိရလာလုိ႕ပါ။
အခုေတာ့ ဘ၀ ကုိ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္မႈနဲ႕တည္ေဆာက္ဘုိ႕ စတင္ျပင္ဆင္ေနတယ္။
ရမရ ေစာင့္ၾကည့္ေလ ေနာ္။
Friday, July 2, 2010
တစ္ႏွစ္ျပည့္ဘေလာ့ေလး
3.7.2009 မွာ
စလုပ္တတ္ခဲ့တာပါ။ တစ္ႏွစ္ျပည့္ျပီေပါ့။
ေနာင့္ေနာင့္ကုိ ေက်းဇူးတင္ရမယ္။
သူနဲ႕စကားစပ္မိျပီး ဒါေလးကုိ လုပ္တတ္သြားတာေပါ့။
ဘေလာ့လုပ္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ကုိယ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကုိ
မွတ္တမ္းတင္တာပါ။
ဘေလာ့ေလးမွာ အရာရာကုိ အမွန္အတုိင္းတင္မယ္လုိ႕
ရုိးစင္းတဲ့စိတ္ကေလးနဲ႕ စ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
တကယ္ေတာ့ အခက္ဆုံးက ရုိးဘုိ႕ပါ။
လူထုဦးလွရဲ႕ ဂုဏ္ထဲမွာ ရုိးဂုဏ္ကုိ အၾကိဳက္ဆုံးလုိ႕ေျပာခဲ့တာ
အျမဲသတိရတယ္။
ရုိးသားဘုိ႕ က်ိဳးစားေနဆဲပါ။
စလုပ္တတ္ခဲ့တာပါ။ တစ္ႏွစ္ျပည့္ျပီေပါ့။
ေနာင့္ေနာင့္ကုိ ေက်းဇူးတင္ရမယ္။
သူနဲ႕စကားစပ္မိျပီး ဒါေလးကုိ လုပ္တတ္သြားတာေပါ့။
ဘေလာ့လုပ္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က ကုိယ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ပတ္၀န္းက်င္ကုိ
မွတ္တမ္းတင္တာပါ။
ဘေလာ့ေလးမွာ အရာရာကုိ အမွန္အတုိင္းတင္မယ္လုိ႕
ရုိးစင္းတဲ့စိတ္ကေလးနဲ႕ စ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
တကယ္ေတာ့ အခက္ဆုံးက ရုိးဘုိ႕ပါ။
လူထုဦးလွရဲ႕ ဂုဏ္ထဲမွာ ရုိးဂုဏ္ကုိ အၾကိဳက္ဆုံးလုိ႕ေျပာခဲ့တာ
အျမဲသတိရတယ္။
ရုိးသားဘုိ႕ က်ိဳးစားေနဆဲပါ။
Thursday, June 24, 2010
အိမ္
မခင္ဦးေမရဲ႕ အိမ္အေၾကာင္း ဖတ္မိေတာ့ ကၽြန္မေနခဲ့ရတဲ့အိမ္ေတြအေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိတယ္။
အိမ္(1)
ကၽြန္မေမြးျပီးျပီခ်င္းေနရတဲ့အိမ္က ကၽြန္မအေမရဲ႕အေမ အဘြားအိမ္ပါ။
ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ျဖစ္ျပီး အေပၚထပ္မွာ ဆင္၀င္အက်ယ္ၾကီးရွိတဲ့အိမ္ပါ။
မွတ္မိတာကေတာ့ အဲဒီဆင္၀င္မွာ ကၽြႏ္မသံဇကာအကြက္ကေလးေတြကုိ
ကုိင္ျပီးေဘးတုိက္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာပါဘဲ။
အဲဒီေတာ့ သံဇကာကြက္မကုိင္ဘဲလဲ ေလွ်ာက္ေရာ သူမ်ားကေလးေတြလုိ
ေရွ႕ကုိမသြားဘဲ ေဘးတုိက္စေလွ်ာက္ေတာ့တာပါဘဲတဲ့။
အေမကျပန္ေျပာတာေလ။
ကၽြန္မ ကလန္ကဆန္လုပ္တုိင္းအေမကေျပာေလ့ရွိတယ္။
သူက လမ္းစေလွ်ာက္ကတည္းက ေရွ႕သြားတာမွ မဟုတ္တာ ေဘးတုိက္သြားတာေလတဲ့။
ေနာက္ျပီး အဲဒီအိမ္အေပၚထပ္ေလွခါးထိပ္ကေလးမွာ လက္တန္းေလးကုိင္ျပီးရပ္ေနရင္းက
ေအာက္ထပ္ကုိ ေလွခါးထစ္ေတြအတုိင္းလိမ့္က်ဖူးတယ္။
ဘာမွ မျဖစ္ေပမဲ့ အဲဒီေနရာမွ မရပ္ရဲေတာ့ဘူး။
အဲဒီအိမ္ေနာက္ဘက္က ျခံက်ယ္တယ္။
ေနာက္ဘက္ျခံအစပ္က ကၽြန္မကုိ မူၾကိဳထားတဲ့ေက်ာင္းနဲ႕ကပ္ေနေတာ့
ကၽြန္မကုိမူၾကိဳထားခါစမွာ အဲဒီျခံအစပ္နားကေန အိမ္ကုိ လာေအာ္ေအာ္ငိုခဲ့ဘူးတယ္။
သူမ်ားကေလးေတြအားလုံး ငိုရင္ အေမေရ လုိ႕ ငိုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက အေဖေရလုိ႕
ေအာ္ငိုခဲ့ဘူးတာမုိ႕ မူၾကိဳက ဆရာမေတြက ခုထိ မွတ္မိေနတယ္။
အဲဒီအိမ္ၾကီးကုိ ျမန္မာေငြ က်ပ္ငါးေသာင္းနဲ႕ေရာင္းခဲ့တာ
ကၽြန္မ 2တန္းတက္တဲ့နွစ္မွာေပါ့။ 1974ခုႏွစ္ေလာက္ေပါ့။
အိမ္(2)
ကၽြန္မအဘြားအိမ္ေရာင္းျပီးေတာ့
အဘြားရဲ႕ေမာင္၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ အိမ္ကုိငွားေနခဲ့တယ္။
လူကုံတန္ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာေပါ့။
အဘုိးေလးက ေအာက္ထပ္မွာေနျပီး ကၽြန္မတို႕မိသားစုကုိ အေပၚထပ္မွာထားတယ္။
အဘြားက သူ႕ထက္ၾကီးတာမုိ႕တဲ့။
ေရွးလူၾကီးေတြရဲ႕ သေဘာထားေပါ့။
အဘြားကလဲ သူ႕ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းေနတာမုိ႕
ဟင္းေန႕တိုင္းကမ္းေလ့ရွိတယ္။
အဲဒီအိမ္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္ပါဘဲ။
အေပၚထပ္ကလူေတြရဲ႕ မီးဖုိေခ်ာင္က ေအာက္ထပ္မွာရွိျပီး
ေအာက္ထပ္ကလူေတြရဲမီးဖုိေခ်ာင္က အေပၚထပ္မွာျဖစ္ေနတာပါဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕က ေအာက္ထပ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ျပီးရင္ မီးဖုိေခ်ာင္ကုိ ေသာ့ခတ္
အေပၚတက္အိပ္ရတာပါ။
ကၽြန္မတုိ႕အဘြားက နားေလးတယ္။ ကၽြန္မတုိ႕ညီအစ္မကလည္း ငယ္ေသးတယ္ေလ။
အေမသင္တန္းသြားေနတုန္း အဲဒီမီးဖုိေခ်ာင္ကုိ သူခိုး၀င္ယူသြားတာ
မနက္ခင္းခ်က္ဘုိ႕ ငရုပ္ဆုံနဲ႕ဖိထားတဲ့ ငါးခူငပိေကာင္ေလးေတာင္
ယူသြားတယ္ဆုိေတာ့
သူခိုးဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ရသလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပေတာ့။
မနက္ခင္းအိပ္ယာအထမွာ ေျပာင္ေနတဲ့ မီးဖုိခန္းေလးၾကည့္ျပီး
အဘြားက ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားတာမွတ္မိတယ္။
အဲဒီအိမ္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး အမွတ္ရလာတာက
မီးေလာင္တာပါဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕အိမ္နဲ႕ မ်က္ေစာင္းထုိးမွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ျပီး
ဥစားၾကက္ေမြးတဲ့လူေတြရွိတယ္။
အဲဒီၾကက္ျခံ ညလည္မွာ မီးေလာင္ေတာ့
အိမ္မွာ ကၽြန္မအရင္ဆုံးႏိုးျပီး အိမ္ေရွ့ တံခါးေပါက္ကုိ ထဖြင့္လုိက္ခ်ိန္မွာ
မီးေတာက္ေတြကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္။
အသက္ (10)ေလာက္အရြယ္ဆုိေတာ့ လန္႕သြားတာျဖစ္မယ္။
အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာ မီးေလာင္တဲ့အိမ္မက္ေတြ ခဏတုိင္းမက္ျပီး ထထေျပးတတ္တယ္။
ကၽြန္မတုိ႕အဘြားေမာင္ႏွမ တည့္ေနေပမဲ့ အဘုိးေလးသမီး သူ႕ေယာက္က်ာၤးဆုံးျပီးျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့
အဲဒီအိမ္ကေနေျပာင္းဘုိ႕ျဖစ္လာပါေရာ။
အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕လည္း လူကုံတန္ရပ္ကြက္မွာ(3)ႏွစ္ေလာက္ေနျပီး
သာမာန္လက္လုပ္လက္စားေတြေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးကုိထပ္ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။
အိမ္(3)
ကၽြန္မအေမက အမ်ိဳးေတြကုိ မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ေျပာင္းခဲ့တာလုိ႕ထင္တယ္။
ေနာက္ျပီး အေမ့၀င္ေငြတစ္ခုတည္းနဲ႕ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အိမ္ေလးကုိ ငွားခဲ့တာျဖစ္မယ္။
အိမ္ရွင္နဲ႕အတူမေနရတဲ့ သီးသန္႕ျခံကေလးပါ။
ဒါေပမဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိဘူး။ ေရမရွိဘူး။ အမိုးက အင္ဖက္မုိးထားတဲ့ ေျခတံရွည္အိမ္ကေလးပါ။
ငယ္တုန္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတဲ့အိမ္မွာ ေနခဲ့ရလုိ႕ လွ်ပ္စစ္မီးရွိတဲ့အိမ္ေရာက္ရင္လည္း
မွိတ္ထားတတ္တဲ့အက်င့္ျဖစ္ျပီး ေမွာင္ထဲမွာလဲ ေနသားက်ေနခဲ့တာပါဘဲ။
ေရမရွိတဲ့ရပ္ကြက္မွာ တြင္းရွိတဲ့အိမ္ကေရကုိ ပုိတ္နဲ႕သြယ္ျပီး၀ယ္သုံးရတာမို႕
ေရအမ်ားၾကီးရွိတဲ့ေနရာကုိေရာက္ေပမဲ့လဲ ေရကုိအၾကာၾကီးမခ်ိဳးတတ္ေတာ့ဘူး။
လူဆုိတာ အက်င့္ရဲ႕ေက်းကၽြန္ေလ။
အဲဒီရပ္ကြက္ကလူအမ်ားစုက ေဆးလိပ္လိပ္တယ္။ ဆုိက္ကားနင္းတယ္။
ကၽြန္မညီမငယ္ငယ္က ၾကီးလာရင္ဘာလုပ္မလဲလုိ႕ေမးရင္ ဆိုက္ကားနင္းမယ္လုိ႕
ေျဖတတ္တာကုိ သတိရတယ္။
ေနာက္ျပီးေရမ၀ယ္သုံးႏိုင္တဲ့လူေတြက ေရကန္ရွိတဲ့ေနရာကေရကုိ ညေနခင္းမွာ
ေရခပ္ဆင္းၾကတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕အေမက ေရကိုေခၽြတာသုံးခိုင္းေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ညီအစ္မကုိ
ေရမခပ္ခိုင္းခဲ့ဘူး။
ကၽြန္မတုိ႕အရြယ္ေတြ ေဆးလိပ္လိပ္တာရွိေပမဲ့ ေက်ာင္းဘဲ တက္ခိုင္းတယ္။
ေႏြရာသီအားလပ္ရက္မွာေတာင္ ေဆးလိပ္တာ မသင္ခိုင္ဘူး။
အိမ္မွာဘဲေနခိုင္းတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မညီမကေတာ့ အေမမသိေအာင္ ေရခပ္တဲ့လူေတြနဲ႕လုိက္သြားဘူးတယ္။
ကၽြန္မကေႏြရာသီဆုိ ပ်င္းတာနဲ႕ ေနာက္ႏွစ္သင္ရမဲ့ သခ်ာၤေတြကုိ ဖတ္စာအုပ္ၾကည့္တြက္ရင္း
သခ်ာၤေတာ္လာတာပါဘဲ။
အဲဒီအိမ္ျခံထဲမွာ ကတက္ပင္ရွိတယ္။ ခ်ဥ္ပတ္လုပ္တာေလ။
ေနာက္ျပီး မုိးတြင္းဆုိရင္ ဖလံေတာင္ေမႊးအပင္ေတြေပါက္တယ္။
အဲဒါကို ခဏခဏစားရတယ္။
အဲဒီအိမ္ကေလးက အိမ္ရွင္က ေတာမွာေနတာေလ။
တခါလာလည္ရင္ တစ္လေလာက္ၾကာၾကာလာေနတတ္တာမို႕
ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္ရွင္လာလာေနတဲ့ဒါဏ္ကုိ မခံႏိုင္လုိ႕ အဲဒီအိမ္ကေလးကေန
အေမက ထပ္ေျပာင္းတာလုိ႕ ထင္တာဘဲ။
အေဖာ္မရွိတဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ကေတာ့ အိမ္ရွင္လာေနရင္ေပ်ာ္ေနတာပါဘဲ။
အဲဒီ မီး နဲ႕ ေရမရွိတဲ့ မိုးတြင္းမွာမိုးယုိတတ္တဲ့အိမ္ကေလးမွာ (2)ႏွစ္ေလာက္ဘဲေနခဲ့ရတယ္။
အိမ္(4)
ခုတခါေျပာင္းရတဲ့အိမ္က အရင္အိမ္နဲ႕တလမ္းတည္းပါဘဲ။
ထူးတာဆုိလုိ႕ အမိုးက သြပ္ျဖစ္ျပီး ေအာက္ထပ္မွာ အိမ္ရွင္ေနတာဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕က အေပၚထပ္မွာ ငွားေနတာေလ။အေမက သူ႕အေမကုိ သူမ်ားအိမ္ေအာက္ကုိ မထားခ်င္တာေၾကာင့္ထင္တယ္။
အဲဒီအိမ္က လုိအပ္တာထက္ ပုိျမင့္ေနျပီး အေျခမခိုင္တာေၾကာင့္ မိုးတြင္းဆုိ ပုခက္နဲ႕အိပ္ရသလုိ
ေလထဲမွာ ယမ္းခါေနတတ္ပါတယ္။
လွ်ပ္စစ္မီးမရွိဘူး။ ေရလည္း ၀ယ္သုံးရတာမုိ႕ သိပ္အေျပာင္းအလဲမရွိပါဘူး။
အဲဒီအိမ္မွာသိပ္အမွတ္တရမရွိခဲ့သလုိ
အေမဘာေၾကာင့္ေနာက္ထပ္တစ္အိမ္ထပ္ေျပာင္းတယ္ဆုိတာလဲ မသိဘူး။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ (2)ႏွစ္နီးပါးေတာ့ ၾကာခဲ့တယ္။
အိမ္(5)
ျခံ၀န္းက်ယ္ၾကီးထဲက ႏွစ္ထပ္အိမ္တစ္ခုေပါ့။
အေပၚထပ္မွာ အိမ္ရွင္အဘုိးအဘြားေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေနတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕နဲ႕ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္တယ္။
ဒီအိမ္မွာေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးရွိသြားျပီဗ်ိဳ႕။
ဒါေပမဲ့ ေရကေတာ့ လမ္းမမွာ ဘုံဘုိင္ကလာတာကုိ ထြက္ခပ္ရတယ္။
ကၽြန္မက မနက္ေစာေစာ စာထဖတ္တတ္တယ္။
အေမကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ ေရထခပ္တယ္။
သူ႕သမီးပိန္ပိန္ေလးက ေရငင္ေပးမယ္ဆုိတာကို ဘယ္တုန္းကမွ လက္မခံခဲ့ဘူး။
စာသြားက်တ္ပါလုိ႕ အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။
အေမခပ္ထားတဲ့ေရကုိ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ အမ်ားၾကီးမခ်ိဳးခဲ့ဘူး။
အဲဒီျခံထဲမွာ ကၽြန္မကုိေပ်ာ္ရႊင္ေစတာကေတာ့
သနပ္ခါးပန္း၊ခတၱာနဲ႕ ယုဇနပန္းေတြပါဘဲ။
မိုးတြင္းဆို ေမြးေနတဲ့ပန္းခင္းထဲအိပ္ရသလုိဘဲ။
ေနာက္ျပီး ပြင့္တာမ်ားတဲ့ေန႕ဆုိ အေမက ပန္းေတြကုိခ်ိဳးျပီး
သားအမီေတြ ေစ်းမွာ သြားေရာင္းၾကတာ။
ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။
မိုးမရြာတဲ့ညခင္းေတြနဲ႕ ပူတဲ့ညေတြမွာ ျခံထဲက တန္းလ်ားေလးမွာ ထြက္ထုိင္တတ္ၾကတယ္။
အဲဒီအိမ္ရွင္ ေမာင္ႏွမရဲ႕ လူေနမႈစတုိင္ကုိ ၾကိဳက္တယ္။
သူတုိ႕၀င္ေငြက ကၽြန္မတုိ႕အိမ္လခရယ္။ ျခံထဲက အုန္းပင္နဲ႕သရက္ပင္ေရာင္းလုိ႕ရတဲ့ ၀င္ေငြရယ္ဘဲရွိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေအးေအးလူလူဘဲ။
ေန႕တုိင္းပဲျပဳတ္၀ယ္ျပီး မနက္စာကေတာ့ ပဲျပဳတ္ထမင္းေပါ့။
ေန႕ခင္းလာတဲ့အသည္ဆီက ကန္ဇြန္းရြက္ေန႕တိုင္း၀ယ္တယ္။
ညစာကုိေတာ့ ကန္ဇြန္းရြက္နဲ႕ငံျပာရည္ခ်က္ကို ညေလ(4)နာရီေလာက္မွာ စားၾကတယ္။
တေနကုန္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဖဲရုိက္တတ္တယ္။
ေႏြရာသီေတြမွာ ကၽြန္မတုိ႕ကုိလည္း သင္ေပးတာေပါ့။
အဲဒီအိမ္ကဘဲ ကၽြန္မ(10)တန္းေအာင္ခဲ့တယ္။
ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းေဆာင္(4)ႏွစ္ေနျပီး အဲဒီျခံထဲကုိဘဲျပန္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္မက ငါၾကီးလာရင္လည္း အဲဒီလုိ ေအးေအးေဆးေဆးေနမယ္လုိ႕ အားက်ခဲ့မိတယ္။
နယ္မွာေနတဲ့အဘြားရဲ႕သားက မက်န္းမာဘဲျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့
ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ေလး ပူေလာင္ခဲ့ေပါ့။
ေငြလုိတာနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕အေမက အိမ္ကုိအရစ္က်၀ယ္မယ္တဲ့။
အေမေငြဘယ္ေလာက္ေပးျပီးသလဲမသိေပမဲ့
ေခတ္မွီတဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတည္ေဆာက္ေနတဲ့အတြက္
ကၽြန္မတုိ႕ရပ္ကြက္ကေလးကုိ (10)ရက္အတြင္း အျပီးဖ်က္ေပးရမယ္ဆုိတဲ့
စာတစ္ေစာင္ရလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ (7)ႏွစ္နီးပါးေလာက္ေနခဲ့ရတဲ့
အဲဒီအိမ္ကေလးကေန ခြာရေတာ့တာပါဘဲ။
ကၽြန္မအသက္(20)ေလ။
ထပ္ငွားထားတဲ့အိမ္ကလဲ ေျပာင္းခါနီးမွ အဆင္မေျပေလေတာ့
ကၽြန္မက အလုပ္၀င္ခါစမွာဘဲ ျမိဳ႕ထဲက အေဆာင္တစ္ခုကုိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
အေမတုိ႕လင္မယားကေတာ့ ၀န္ထမ္းရတဲ့ျမိဳ႕ျပင္ကျခံထဲကုိ
တဲတစ္ခုအျမန္ထိုးျပီး သူ႕ေခြးေတြနဲ႕ေျပာင္းသြားတယ္။
ကၽြန္မညီမကေတာ့ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တယ္။
အားလုံးတကြဲတျပားေပါ့။
အိမ္(1)
ကၽြန္မေမြးျပီးျပီခ်င္းေနရတဲ့အိမ္က ကၽြန္မအေမရဲ႕အေမ အဘြားအိမ္ပါ။
ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ျဖစ္ျပီး အေပၚထပ္မွာ ဆင္၀င္အက်ယ္ၾကီးရွိတဲ့အိမ္ပါ။
မွတ္မိတာကေတာ့ အဲဒီဆင္၀င္မွာ ကၽြႏ္မသံဇကာအကြက္ကေလးေတြကုိ
ကုိင္ျပီးေဘးတုိက္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာပါဘဲ။
အဲဒီေတာ့ သံဇကာကြက္မကုိင္ဘဲလဲ ေလွ်ာက္ေရာ သူမ်ားကေလးေတြလုိ
ေရွ႕ကုိမသြားဘဲ ေဘးတုိက္စေလွ်ာက္ေတာ့တာပါဘဲတဲ့။
အေမကျပန္ေျပာတာေလ။
ကၽြန္မ ကလန္ကဆန္လုပ္တုိင္းအေမကေျပာေလ့ရွိတယ္။
သူက လမ္းစေလွ်ာက္ကတည္းက ေရွ႕သြားတာမွ မဟုတ္တာ ေဘးတုိက္သြားတာေလတဲ့။
ေနာက္ျပီး အဲဒီအိမ္အေပၚထပ္ေလွခါးထိပ္ကေလးမွာ လက္တန္းေလးကုိင္ျပီးရပ္ေနရင္းက
ေအာက္ထပ္ကုိ ေလွခါးထစ္ေတြအတုိင္းလိမ့္က်ဖူးတယ္။
ဘာမွ မျဖစ္ေပမဲ့ အဲဒီေနရာမွ မရပ္ရဲေတာ့ဘူး။
အဲဒီအိမ္ေနာက္ဘက္က ျခံက်ယ္တယ္။
ေနာက္ဘက္ျခံအစပ္က ကၽြန္မကုိ မူၾကိဳထားတဲ့ေက်ာင္းနဲ႕ကပ္ေနေတာ့
ကၽြန္မကုိမူၾကိဳထားခါစမွာ အဲဒီျခံအစပ္နားကေန အိမ္ကုိ လာေအာ္ေအာ္ငိုခဲ့ဘူးတယ္။
သူမ်ားကေလးေတြအားလုံး ငိုရင္ အေမေရ လုိ႕ ငိုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက အေဖေရလုိ႕
ေအာ္ငိုခဲ့ဘူးတာမုိ႕ မူၾကိဳက ဆရာမေတြက ခုထိ မွတ္မိေနတယ္။
အဲဒီအိမ္ၾကီးကုိ ျမန္မာေငြ က်ပ္ငါးေသာင္းနဲ႕ေရာင္းခဲ့တာ
ကၽြန္မ 2တန္းတက္တဲ့နွစ္မွာေပါ့။ 1974ခုႏွစ္ေလာက္ေပါ့။
အိမ္(2)
ကၽြန္မအဘြားအိမ္ေရာင္းျပီးေတာ့
အဘြားရဲ႕ေမာင္၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ အိမ္ကုိငွားေနခဲ့တယ္။
လူကုံတန္ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာေပါ့။
အဘုိးေလးက ေအာက္ထပ္မွာေနျပီး ကၽြန္မတို႕မိသားစုကုိ အေပၚထပ္မွာထားတယ္။
အဘြားက သူ႕ထက္ၾကီးတာမုိ႕တဲ့။
ေရွးလူၾကီးေတြရဲ႕ သေဘာထားေပါ့။
အဘြားကလဲ သူ႕ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းေနတာမုိ႕
ဟင္းေန႕တိုင္းကမ္းေလ့ရွိတယ္။
အဲဒီအိမ္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္ပါဘဲ။
အေပၚထပ္ကလူေတြရဲ႕ မီးဖုိေခ်ာင္က ေအာက္ထပ္မွာရွိျပီး
ေအာက္ထပ္ကလူေတြရဲမီးဖုိေခ်ာင္က အေပၚထပ္မွာျဖစ္ေနတာပါဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕က ေအာက္ထပ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ျပီးရင္ မီးဖုိေခ်ာင္ကုိ ေသာ့ခတ္
အေပၚတက္အိပ္ရတာပါ။
ကၽြန္မတုိ႕အဘြားက နားေလးတယ္။ ကၽြန္မတုိ႕ညီအစ္မကလည္း ငယ္ေသးတယ္ေလ။
အေမသင္တန္းသြားေနတုန္း အဲဒီမီးဖုိေခ်ာင္ကုိ သူခိုး၀င္ယူသြားတာ
မနက္ခင္းခ်က္ဘုိ႕ ငရုပ္ဆုံနဲ႕ဖိထားတဲ့ ငါးခူငပိေကာင္ေလးေတာင္
ယူသြားတယ္ဆုိေတာ့
သူခိုးဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ရသလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပေတာ့။
မနက္ခင္းအိပ္ယာအထမွာ ေျပာင္ေနတဲ့ မီးဖုိခန္းေလးၾကည့္ျပီး
အဘြားက ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားတာမွတ္မိတယ္။
အဲဒီအိမ္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး အမွတ္ရလာတာက
မီးေလာင္တာပါဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕အိမ္နဲ႕ မ်က္ေစာင္းထုိးမွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ျပီး
ဥစားၾကက္ေမြးတဲ့လူေတြရွိတယ္။
အဲဒီၾကက္ျခံ ညလည္မွာ မီးေလာင္ေတာ့
အိမ္မွာ ကၽြန္မအရင္ဆုံးႏိုးျပီး အိမ္ေရွ့ တံခါးေပါက္ကုိ ထဖြင့္လုိက္ခ်ိန္မွာ
မီးေတာက္ေတြကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္။
အသက္ (10)ေလာက္အရြယ္ဆုိေတာ့ လန္႕သြားတာျဖစ္မယ္။
အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာ မီးေလာင္တဲ့အိမ္မက္ေတြ ခဏတုိင္းမက္ျပီး ထထေျပးတတ္တယ္။
ကၽြန္မတုိ႕အဘြားေမာင္ႏွမ တည့္ေနေပမဲ့ အဘုိးေလးသမီး သူ႕ေယာက္က်ာၤးဆုံးျပီးျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့
အဲဒီအိမ္ကေနေျပာင္းဘုိ႕ျဖစ္လာပါေရာ။
အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕လည္း လူကုံတန္ရပ္ကြက္မွာ(3)ႏွစ္ေလာက္ေနျပီး
သာမာန္လက္လုပ္လက္စားေတြေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးကုိထပ္ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။
အိမ္(3)
ကၽြန္မအေမက အမ်ိဳးေတြကုိ မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ေျပာင္းခဲ့တာလုိ႕ထင္တယ္။
ေနာက္ျပီး အေမ့၀င္ေငြတစ္ခုတည္းနဲ႕ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အိမ္ေလးကုိ ငွားခဲ့တာျဖစ္မယ္။
အိမ္ရွင္နဲ႕အတူမေနရတဲ့ သီးသန္႕ျခံကေလးပါ။
ဒါေပမဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိဘူး။ ေရမရွိဘူး။ အမိုးက အင္ဖက္မုိးထားတဲ့ ေျခတံရွည္အိမ္ကေလးပါ။
ငယ္တုန္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတဲ့အိမ္မွာ ေနခဲ့ရလုိ႕ လွ်ပ္စစ္မီးရွိတဲ့အိမ္ေရာက္ရင္လည္း
မွိတ္ထားတတ္တဲ့အက်င့္ျဖစ္ျပီး ေမွာင္ထဲမွာလဲ ေနသားက်ေနခဲ့တာပါဘဲ။
ေရမရွိတဲ့ရပ္ကြက္မွာ တြင္းရွိတဲ့အိမ္ကေရကုိ ပုိတ္နဲ႕သြယ္ျပီး၀ယ္သုံးရတာမို႕
ေရအမ်ားၾကီးရွိတဲ့ေနရာကုိေရာက္ေပမဲ့လဲ ေရကုိအၾကာၾကီးမခ်ိဳးတတ္ေတာ့ဘူး။
လူဆုိတာ အက်င့္ရဲ႕ေက်းကၽြန္ေလ။
အဲဒီရပ္ကြက္ကလူအမ်ားစုက ေဆးလိပ္လိပ္တယ္။ ဆုိက္ကားနင္းတယ္။
ကၽြန္မညီမငယ္ငယ္က ၾကီးလာရင္ဘာလုပ္မလဲလုိ႕ေမးရင္ ဆိုက္ကားနင္းမယ္လုိ႕
ေျဖတတ္တာကုိ သတိရတယ္။
ေနာက္ျပီးေရမ၀ယ္သုံးႏိုင္တဲ့လူေတြက ေရကန္ရွိတဲ့ေနရာကေရကုိ ညေနခင္းမွာ
ေရခပ္ဆင္းၾကတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕အေမက ေရကိုေခၽြတာသုံးခိုင္းေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ညီအစ္မကုိ
ေရမခပ္ခိုင္းခဲ့ဘူး။
ကၽြန္မတုိ႕အရြယ္ေတြ ေဆးလိပ္လိပ္တာရွိေပမဲ့ ေက်ာင္းဘဲ တက္ခိုင္းတယ္။
ေႏြရာသီအားလပ္ရက္မွာေတာင္ ေဆးလိပ္တာ မသင္ခိုင္ဘူး။
အိမ္မွာဘဲေနခိုင္းတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မညီမကေတာ့ အေမမသိေအာင္ ေရခပ္တဲ့လူေတြနဲ႕လုိက္သြားဘူးတယ္။
ကၽြန္မကေႏြရာသီဆုိ ပ်င္းတာနဲ႕ ေနာက္ႏွစ္သင္ရမဲ့ သခ်ာၤေတြကုိ ဖတ္စာအုပ္ၾကည့္တြက္ရင္း
သခ်ာၤေတာ္လာတာပါဘဲ။
အဲဒီအိမ္ျခံထဲမွာ ကတက္ပင္ရွိတယ္။ ခ်ဥ္ပတ္လုပ္တာေလ။
ေနာက္ျပီး မုိးတြင္းဆုိရင္ ဖလံေတာင္ေမႊးအပင္ေတြေပါက္တယ္။
အဲဒါကို ခဏခဏစားရတယ္။
အဲဒီအိမ္ကေလးက အိမ္ရွင္က ေတာမွာေနတာေလ။
တခါလာလည္ရင္ တစ္လေလာက္ၾကာၾကာလာေနတတ္တာမို႕
ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္ရွင္လာလာေနတဲ့ဒါဏ္ကုိ မခံႏိုင္လုိ႕ အဲဒီအိမ္ကေလးကေန
အေမက ထပ္ေျပာင္းတာလုိ႕ ထင္တာဘဲ။
အေဖာ္မရွိတဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ကေတာ့ အိမ္ရွင္လာေနရင္ေပ်ာ္ေနတာပါဘဲ။
အဲဒီ မီး နဲ႕ ေရမရွိတဲ့ မိုးတြင္းမွာမိုးယုိတတ္တဲ့အိမ္ကေလးမွာ (2)ႏွစ္ေလာက္ဘဲေနခဲ့ရတယ္။
အိမ္(4)
ခုတခါေျပာင္းရတဲ့အိမ္က အရင္အိမ္နဲ႕တလမ္းတည္းပါဘဲ။
ထူးတာဆုိလုိ႕ အမိုးက သြပ္ျဖစ္ျပီး ေအာက္ထပ္မွာ အိမ္ရွင္ေနတာဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕က အေပၚထပ္မွာ ငွားေနတာေလ။အေမက သူ႕အေမကုိ သူမ်ားအိမ္ေအာက္ကုိ မထားခ်င္တာေၾကာင့္ထင္တယ္။
အဲဒီအိမ္က လုိအပ္တာထက္ ပုိျမင့္ေနျပီး အေျခမခိုင္တာေၾကာင့္ မိုးတြင္းဆုိ ပုခက္နဲ႕အိပ္ရသလုိ
ေလထဲမွာ ယမ္းခါေနတတ္ပါတယ္။
လွ်ပ္စစ္မီးမရွိဘူး။ ေရလည္း ၀ယ္သုံးရတာမုိ႕ သိပ္အေျပာင္းအလဲမရွိပါဘူး။
အဲဒီအိမ္မွာသိပ္အမွတ္တရမရွိခဲ့သလုိ
အေမဘာေၾကာင့္ေနာက္ထပ္တစ္အိမ္ထပ္ေျပာင္းတယ္ဆုိတာလဲ မသိဘူး။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ (2)ႏွစ္နီးပါးေတာ့ ၾကာခဲ့တယ္။
အိမ္(5)
ျခံ၀န္းက်ယ္ၾကီးထဲက ႏွစ္ထပ္အိမ္တစ္ခုေပါ့။
အေပၚထပ္မွာ အိမ္ရွင္အဘုိးအဘြားေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေနတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕နဲ႕ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္တယ္။
ဒီအိမ္မွာေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးရွိသြားျပီဗ်ိဳ႕။
ဒါေပမဲ့ ေရကေတာ့ လမ္းမမွာ ဘုံဘုိင္ကလာတာကုိ ထြက္ခပ္ရတယ္။
ကၽြန္မက မနက္ေစာေစာ စာထဖတ္တတ္တယ္။
အေမကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ ေရထခပ္တယ္။
သူ႕သမီးပိန္ပိန္ေလးက ေရငင္ေပးမယ္ဆုိတာကို ဘယ္တုန္းကမွ လက္မခံခဲ့ဘူး။
စာသြားက်တ္ပါလုိ႕ အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။
အေမခပ္ထားတဲ့ေရကုိ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ အမ်ားၾကီးမခ်ိဳးခဲ့ဘူး။
အဲဒီျခံထဲမွာ ကၽြန္မကုိေပ်ာ္ရႊင္ေစတာကေတာ့
သနပ္ခါးပန္း၊ခတၱာနဲ႕ ယုဇနပန္းေတြပါဘဲ။
မိုးတြင္းဆို ေမြးေနတဲ့ပန္းခင္းထဲအိပ္ရသလုိဘဲ။
ေနာက္ျပီး ပြင့္တာမ်ားတဲ့ေန႕ဆုိ အေမက ပန္းေတြကုိခ်ိဳးျပီး
သားအမီေတြ ေစ်းမွာ သြားေရာင္းၾကတာ။
ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။
မိုးမရြာတဲ့ညခင္းေတြနဲ႕ ပူတဲ့ညေတြမွာ ျခံထဲက တန္းလ်ားေလးမွာ ထြက္ထုိင္တတ္ၾကတယ္။
အဲဒီအိမ္ရွင္ ေမာင္ႏွမရဲ႕ လူေနမႈစတုိင္ကုိ ၾကိဳက္တယ္။
သူတုိ႕၀င္ေငြက ကၽြန္မတုိ႕အိမ္လခရယ္။ ျခံထဲက အုန္းပင္နဲ႕သရက္ပင္ေရာင္းလုိ႕ရတဲ့ ၀င္ေငြရယ္ဘဲရွိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေအးေအးလူလူဘဲ။
ေန႕တုိင္းပဲျပဳတ္၀ယ္ျပီး မနက္စာကေတာ့ ပဲျပဳတ္ထမင္းေပါ့။
ေန႕ခင္းလာတဲ့အသည္ဆီက ကန္ဇြန္းရြက္ေန႕တိုင္း၀ယ္တယ္။
ညစာကုိေတာ့ ကန္ဇြန္းရြက္နဲ႕ငံျပာရည္ခ်က္ကို ညေလ(4)နာရီေလာက္မွာ စားၾကတယ္။
တေနကုန္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဖဲရုိက္တတ္တယ္။
ေႏြရာသီေတြမွာ ကၽြန္မတုိ႕ကုိလည္း သင္ေပးတာေပါ့။
အဲဒီအိမ္ကဘဲ ကၽြန္မ(10)တန္းေအာင္ခဲ့တယ္။
ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းေဆာင္(4)ႏွစ္ေနျပီး အဲဒီျခံထဲကုိဘဲျပန္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္မက ငါၾကီးလာရင္လည္း အဲဒီလုိ ေအးေအးေဆးေဆးေနမယ္လုိ႕ အားက်ခဲ့မိတယ္။
နယ္မွာေနတဲ့အဘြားရဲ႕သားက မက်န္းမာဘဲျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့
ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ေလး ပူေလာင္ခဲ့ေပါ့။
ေငြလုိတာနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕အေမက အိမ္ကုိအရစ္က်၀ယ္မယ္တဲ့။
အေမေငြဘယ္ေလာက္ေပးျပီးသလဲမသိေပမဲ့
ေခတ္မွီတဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတည္ေဆာက္ေနတဲ့အတြက္
ကၽြန္မတုိ႕ရပ္ကြက္ကေလးကုိ (10)ရက္အတြင္း အျပီးဖ်က္ေပးရမယ္ဆုိတဲ့
စာတစ္ေစာင္ရလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ (7)ႏွစ္နီးပါးေလာက္ေနခဲ့ရတဲ့
အဲဒီအိမ္ကေလးကေန ခြာရေတာ့တာပါဘဲ။
ကၽြန္မအသက္(20)ေလ။
ထပ္ငွားထားတဲ့အိမ္ကလဲ ေျပာင္းခါနီးမွ အဆင္မေျပေလေတာ့
ကၽြန္မက အလုပ္၀င္ခါစမွာဘဲ ျမိဳ႕ထဲက အေဆာင္တစ္ခုကုိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
အေမတုိ႕လင္မယားကေတာ့ ၀န္ထမ္းရတဲ့ျမိဳ႕ျပင္ကျခံထဲကုိ
တဲတစ္ခုအျမန္ထိုးျပီး သူ႕ေခြးေတြနဲ႕ေျပာင္းသြားတယ္။
ကၽြန္မညီမကေတာ့ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တယ္။
အားလုံးတကြဲတျပားေပါ့။
Monday, June 21, 2010
လူၾကီး
ကၽြန္မအသက္က (44)ႏွစ္ဆုိေတာ့ လူၾကီးေပါ့။
ကၽြန္မတုိ႕ကုမၸဏီနဲ႕ဆက္သြယ္ျပီးလုပ္ရတဲ့ အစိုးရဌာနထဲက တစ္ခုကုိ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ခြင့္အတြက္ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေနျပည္ေတာ္ၾကီးွဆီကုိေပါ့။
ကၽြန္မကိုယ္တုိင္မသြားႏိုင္တာနဲ႕ အလုပ္ခြင္ထဲက အမ်ိဳးသား၀န္ထမ္းအငယ္ေတြကုိ လႊတ္၇တာေပါ့။
လုိအပ္တဲ့စာရြက္စာတမ္းေတြကလဲ အမ်ားသား
စုစုေပါင္း (3)ေခါက္ေလာက္သြားျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ၀န္ထမ္းကေျပာလာပါတယ္။
စာရြက္စာတမ္းပုိင္းေတာ့ စုံပါျပီတဲ့ လူၾကီးလာေတြ႕ပါတဲ့။
ကၽြန္မက ေအး ငါလိုက္ေတြ႕ပါ့မယ္ေပ့ါ။
အသက္က(44)ႏွစ္ဆုိေတာ့ လူၾကီးေပါ့။
အဲဒါနဲ႕ ေနျပည္ေတာ္ကုိ မနက္ 6နာရီေလာက္ ရန္ကုန္ကေန ထသြားတာေပါ့။
ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ မနက္(10)နာရီ အခ်ိန္ေကာင္းမွာ
သက္ဆုိင္ရာ ရုံးေတာ္ၾကီးကုိ ေရာက္သြားပါတယ္။
ကၽြန္မ ၀န္ထမ္းေမာင္ေလးက အဲဒီဌာနက ဦးစီးအရာရွိနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။
လူၾကီးေခၚလာပါတယ္တဲ့။
အဲဒီ ဦးစီးအရာရွိက ကၽြန္မကုိၾကည့္ျပီး
ဒါလူၾကီးလားတဲ့။
အိုး စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားတယ္။
ငါဆံပင္ေတြ ျဖဴေနတာေတာင္ လူၾကီးလုိ႕မထင္ေသးဘူးကုိး။
အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မလဲ လူၾကီးျဖစ္ေၾကာင္း visiting card ကေလး ထုတ္ေပးရတာေပါ့။
လူၾကီးျဖစ္ေၾကာင္းေသခ်ာေတာ့
ထပ္လာတဲ့ေမးခြန္းက အထက္လူၾကီးကိုေတြ႕ဘုိ႕ ဘာလက္ေဆာင္ပါသလဲတဲ့။
အမွန္ကေတာ့ ဘာလက္ေဆာင္မွ မပါပါဘူး။
ရပါတယ္ ဘာလက္ေဆာင္ၾကိဳက္သလဲ
ကၽြန္မ အခုသြား၀ယ္လုိက္ပါ့မယ္ေပါ့။
သူ႕အထက္လူၾကီးက ပစၥည္းမၾကိဳက္ပါဘူးတဲ့
အသျပာေငြေၾကးၾကိဳက္ပါတယ္တဲ့။
အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မလည္း ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲလုိ႕
ေစ်းသည္ဆန္ဆန္ထုတ္ေမးလုိက္ပါတယ္။
သူေျပာတဲ့ေငြပမာဏကို အျခားလူေတြေရွ႕မွာ စာအိတ္ထဲ မထည့္ခ်င္တာနဲ႕
ကၽြန္မနဲ႕အတူသြားတဲ့ေမာင္ေလးကုိ အျပင္မွာ သြားထည့္ခဲ့လုိ႕မွာလုိက္ပါတယ္။
နည္းနည္းၾကာလာလုိ႕လုိက္သြားေတာ့
ကၽြန္မ၀န္ထမ္းေကာင္ေလးက အိမ္သာကထြက္လာတာေတြ႕ေတာ့
ေအာ္နင့္ႏွယ္ ရုိးလုိက္တာ အဲသေလာက္မလုိပါဘူး
အခန္းျပင္ ဒီအတုိင္းထည့္လဲရပါတယ္လုိ႕ ေဟာက္ရတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ လူၾကီးၾကီးနဲ႕ေတြ႕ခဲ့ျပီး
ကၽြန္မေလွ်ာက္ထားတဲ့ ခြင့္ျပဳမိန္႕တစ္ခုရခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။
အမွန္က သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္နဲ႕ညီတဲ့သူတုိင္းကုိေပးရမဲ့
ခြင့္ျပဳ႕မိန္႕ပါ။
ကၽြန္မတုိ႕လုပ္ငန္းတစ္ခုတည္းကုိ အထူးေပးရတာမဟုတ္ပါဘူး။
ဟဲဟဲ ဒါေပမဲ့
ဟုိး ဘုရင္ေတြေခတ္တုန္းကလုိ
မဟာဆန္ဆန္ လက္ေဆာင္ပဏာမ်ား ဆက္သရန္လုိသည္ေပ့ါ။
ကဲ တုိ႕တုိင္းျပည္ၾကီးမွာေလ
Saturday, June 19, 2010
ေတာင္းမွာ အကြပ္ လူမွာ အ၀တ္
ကၽြန္မက မိန္းခေလးေပမဲ့ အ၀တ္အစားကုိ သိပ္အေလးမထားတတ္တဲ့ထဲမွာပါတယ္။
အ၀တ္အစားဆုိလုိ႕ ပထမဦးဆုံးအမွတ္ရလာတာက
သူငယ္တန္းတက္တဲ့ႏွစ္မွာ အေမ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က
အျဖဴနဲ႕အစိမ္း စပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဂါ၀န္ကေလးရဘူးတယ္။
အဲဒါကုိ သေဘာက်ျပီးအခုထိ မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္ေနတုန္းဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕အေမက တစ္ေသြးတစ္သံ တစ္မိန္႕သမားေလ။
သူဆင္သလုိ ၀တ္ခဲ့ရတာ။
ကၽြန္မနဲ႕တအိမ္တည္းအတူေနခဲ့ရတဲ့ တစ္၀မ္းကြဲအကုိလည္းရွိတယ္။
ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကုိ ရွပ္အက်ီၤနဲ႕ ေဘာင္းဘီေလးေတြ
ဆင္တူ ခ်ဳပ္ေပးေလ့ရွိတယ္။
ကၽြန္မရုပ္ကလဲ အေဖနဲ႕ခၽြတ္စြပ္တူတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သတုန္းေပါ့။
သူငယ္တန္းတက္တဲ့ႏွစ္မွာ မိန္းခေလးေတြက ဘုိေက၊ရွပ္အက်ီၤနဲ႕ ကၽြန္မကုိ
သူတုိ႕အိမ္သာထဲ ေပးမ၀င္ဘူးတဲ့။
အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပါဘဲ။
ညီမေလးေမြးျပီး ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ အေမက ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကုိ
ပုံစံတူ အေရာင္ကြဲ ၀ယ္ေပးေလ့ရွိတယ္။
ကၽြန္မက အသစ္ဆုိရင္ သိပ္ေတာက္ေျပာင္ေနရင္ မ၀တ္ရဲဘူး။
ကၽြန္မညီမကေတာ့ အ၀တ္အစားအသစ္မ်ားရွိလုိ႕ကေတာ့
လမ္းရွာေနေတာ့တာဘဲ။
သူ႕ အက်ီ္ေတြကုိ အရင္ခ်၀တ္ပစ္တာ နည္းနည္းလဲ ေဟာင္းေရာ
မ၀တ္ရေသးတဲ့ ကၽြန္မအက်ီအသစ္ကုိ ခဏငွား၀တ္တာ။
ႏွစ္ခါသုံးခါေလာက္၀တ္ျပီးမွ ျပန္ေပးေလ့ရွိတယ္။
ေနာက္ပုိင္း အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အေမက
တစ္ေယာက္ကုိ သူ႕ထမီဘယ္ႏွစ္ထည္ဆုိျပီး
ခ်ေပးေလ့ရွိတယ္။
သိတဲ့အတိုင္း အေမက ခပ္၀၀ေလ ျပီးေတာ့ ပါတိတ္ေလးေထာင္ကြင္းေတြကုိ
ကၽြန္မ ပိန္တာရုိးေလး ဘယ္လုိမ်ား ၀တ္မလဲဆုိတာ ျမင္ၾကည့္ေတာ္မူၾကပါ။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္း ကုိယ္တုိင္ ၀ယ္၀တ္လာတဲ့အခါမွာလဲ ပါတိတ္ဘဲ ၀ယ္ေလ့ရွိျပီး
ကြင္းအက်ယ္ၾကီးကုိ မျဖတ္ဘဲ ဒီအတုိင္းခ်ဳပ္၀တ္လုိက္တာဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕ကုိခ်စ္တဲ့ အေမ့ေမာင္ဦးေလးက သူရွပ္အက်ီၤ၀ယ္ရင္ ပုိ၀ယ္လာျပီး
ေပးတတ္တယ္။
အဲဒီေတာ့ ဦးေလးေပးတဲ့ ရွပ္အက်ီၤနဲ႕ အေမေပးတဲ့ ပါတိတ္ထမီနဲ႕ဆုိေတာ့
လူကေတာ္ေတာ္ေလး သရုပ္ပ်က္ခဲ့တာပါဘဲ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက စိတ္ကူးယဥ္တတ္တယ္။
ကၽြန္မနဲ႕ခင္တဲ့ အစ္မဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က ပါတိတ္၀မ္းဆက္၀တ္ေလ့ရွိတယ္။
သူ႕ကုိအားက်ျပီး
ငါအသက္ 30ေက်ာ္ရင္ ၀မ္းဆက္၀တ္မယ္လုိ႕ အားခဲခဲ့တယ္။
တကယ္လဲ ၀တ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ပုိင္း ေဒၚစုကုိအားက်ျပီး
ျမန္မာခ်ည္ထည္ေတြ ၀တ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာျပန္တယ္။
ဒါေပမဲ့ စလုံးကုိ ခဏသြားေနေတာ့ ဘ၀က တစ္ဆစ္ခ်ိဳးသြားျပန္ေရာ။
အေပၚက Discount နဲ႕ရတဲ့ sport shirt နဲ႕ေဘာင္းဘီကုိ ၀ယ္ျဖစ္သြားတယ္။
အသက္ 40ေက်ာ္မွေလ။
အခု ရြာျပန္လာျပီး ရုံးမွာ uniform ၀တ္ရမယ္ဆုိေတာ့
admin depart က အျပာႏုေရာင္ကုိျပတယ္။
ေအာ သူတုိ႕က ကေလးေတြဆုိေတာ့ ႏုႏုဖတ္ဖတ္ကေလး ၀တ္ခ်င္တယ္ထင္ပါ့။
ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီအျပာႏုေရာင္နဲ႕
ေရႊျပည္သာ ဖုံေတာထဲမွာ ကုိယ့္ကုိ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လုိက္တာ။
ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္တာနဲ႕ ဗီတုိအာဏာသုံးျပီး
အျပာေရာင္အရင့္ ခ်ည္ထမီ ပန္းထုိးကုိ ၀မ္းဆက္ေရြးလုိက္တယ္။
အငယ္ေတြက ခဏေတာ့ ေအာ္ဆင္းသြားေပမဲ့
ေရေလွ်ာ္မ်ားလုိ႕ အေရာင္လြင့္လာရင္
ေနာက္ျပီးအသြားအျပန္ဖုံေတြနဲ႕ ညစ္ေပလာရင္
သူတုိ႕နားလည္လာၾကပါလိမ့္မယ္လုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း
လာမဲ့တနလာၤမနက္ခင္းမွာ ခ်ည္ထမီ ၀မ္းဆက္ အျပာရင့္ေရာင္နဲ႕
ရြာသူတစ္ေယာက္ကို မ်က္စိထဲျမင္ၾကည့္လုိက္ၾကပါ။
Wednesday, April 28, 2010
casino
ကၽြန္မမိတ္ေဆြ စကာၤပူႏိုင္ငံသားခံထားတဲ့တစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။
2010 ပထမ သုံးလပတ္မွာ GDP 13% တက္သြားတယ္တဲ့။
casino ဖြင့္လုိက္လုိ႕တဲ့။
ၾကည့္ပါဦး ကစားတဲ့ေနရာေလးတစ္ခုဖြင့္တာနဲ႕တုိင္းျပည္၀င္ေငြ
တက္သြားတယ္ဆုိေတာ့
စာရင္းကိုင္ကၽြန္မ casino ကုိ စိတ္၀င္စားတာ မဆန္းပါဘူးေနာ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ သြားရေအာင္လုိ႕ အေဖာ္စပ္ေတာ့
Citizen နဲ႕ PR ေတြက အတင္းျငင္းၾကတယ္။
ေနာက္မွသိရတာက Citizen ,PR ေတြဆုိ ၀င္ေၾကး S$ 100 ကုိး
Foreigner နဲ႕ အျခား pass ေတြ ကုိင္ထားတဲ့သူဆုိ Free တဲ့။
စလုံးမွာ free ရတာဆုိလုိ႕ ဒါဘဲရွိတာဆုိျပီး
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ casino ကုိသြားခဲ့တယ္။
မသြားခင္ တစ္ေယာက္က သတင္းေပးေသးတယ္။
D 2 လုံး Free တဲ့
Drink နဲ႕ Dance ေပါ့။
မကတတ္ေပမဲ့ တုိ႕က ေသာက္တတ္ပါတယ္ေလဆုိျပီး
casino ရွိတဲ့ sentosa ဘက္ကူးခဲ့တာေပါ့။
ၾကားရက္မုိ႕ လူနည္းမယ္ထင္ထားတာ
အားပါးပါး ခန္းမေတြမွာ အျပည့္နီးပါးရွိေနတာေတြ႕ရတယ္။
ေလာင္းကစား၀ုိင္းေတြက အမ်ားၾကီးဘဲ
အရင္က ေဟာင္ေကာင္ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေတြ႕ခဲ့ဘူးတဲ့အတုိင္း
ေကာေဇာေတြအျပည့္ခင္းထားျပီး ေအးျပီးေမႊးေနတဲ့ ခန္းမၾကီးေတြေပါ့။
ကၽြန္မက camera ထုတ္ရုိက္မယ္လုပ္ေတာ့ security တစ္ေယာက္ကတားတယ္။
ကၽြန္မက 21 ၊ပုိကာ ေလာက္သာသိတာကုိး။
မသိတဲ့ကစားနည္းေတြအမ်ားၾကီး
လူေတြလည္းအမ်ားၾကီး
ဒါေပမဲ့ အာရုံစူးစုိက္မွဳေတြနဲ႕
ခန္းမၾကီးက တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
S$ ေတြကေတာ့ ၀ို္င္းတုိင္းမွာ ေဖြးေနတာပါဘဲ။
ဒုိင္လုပ္တဲ့ လူေတြကလည္း ဆင္တူ၀တ္စုံေတြနဲ႕
လက္ကေလးေတြကလွမွ လွေပါ့။
အဲဒီလက္ကေလးေတြနဲ႕
ေလာဘတၾကီးေရာက္လာတဲ့လူေတြဆီက ေငြေတြကုိ
သိမ္းယူသြားၾကတာထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မလား ေအးေနတဲ့ခန္းမၾကီးထဲမွာ ေမႊးတဲ့ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေသာက္ျပီး
အဲဒီ၀ုိင္းေတြထဲက ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။
2010 ပထမ သုံးလပတ္မွာ GDP 13% တက္သြားတယ္တဲ့။
casino ဖြင့္လုိက္လုိ႕တဲ့။
ၾကည့္ပါဦး ကစားတဲ့ေနရာေလးတစ္ခုဖြင့္တာနဲ႕တုိင္းျပည္၀င္ေငြ
တက္သြားတယ္ဆုိေတာ့
စာရင္းကိုင္ကၽြန္မ casino ကုိ စိတ္၀င္စားတာ မဆန္းပါဘူးေနာ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ သြားရေအာင္လုိ႕ အေဖာ္စပ္ေတာ့
Citizen နဲ႕ PR ေတြက အတင္းျငင္းၾကတယ္။
ေနာက္မွသိရတာက Citizen ,PR ေတြဆုိ ၀င္ေၾကး S$ 100 ကုိး
Foreigner နဲ႕ အျခား pass ေတြ ကုိင္ထားတဲ့သူဆုိ Free တဲ့။
စလုံးမွာ free ရတာဆုိလုိ႕ ဒါဘဲရွိတာဆုိျပီး
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ casino ကုိသြားခဲ့တယ္။
မသြားခင္ တစ္ေယာက္က သတင္းေပးေသးတယ္။
D 2 လုံး Free တဲ့
Drink နဲ႕ Dance ေပါ့။
မကတတ္ေပမဲ့ တုိ႕က ေသာက္တတ္ပါတယ္ေလဆုိျပီး
casino ရွိတဲ့ sentosa ဘက္ကူးခဲ့တာေပါ့။
ၾကားရက္မုိ႕ လူနည္းမယ္ထင္ထားတာ
အားပါးပါး ခန္းမေတြမွာ အျပည့္နီးပါးရွိေနတာေတြ႕ရတယ္။
ေလာင္းကစား၀ုိင္းေတြက အမ်ားၾကီးဘဲ
အရင္က ေဟာင္ေကာင္ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေတြ႕ခဲ့ဘူးတဲ့အတုိင္း
ေကာေဇာေတြအျပည့္ခင္းထားျပီး ေအးျပီးေမႊးေနတဲ့ ခန္းမၾကီးေတြေပါ့။
ကၽြန္မက camera ထုတ္ရုိက္မယ္လုပ္ေတာ့ security တစ္ေယာက္ကတားတယ္။
ကၽြန္မက 21 ၊ပုိကာ ေလာက္သာသိတာကုိး။
မသိတဲ့ကစားနည္းေတြအမ်ားၾကီး
လူေတြလည္းအမ်ားၾကီး
ဒါေပမဲ့ အာရုံစူးစုိက္မွဳေတြနဲ႕
ခန္းမၾကီးက တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။
S$ ေတြကေတာ့ ၀ို္င္းတုိင္းမွာ ေဖြးေနတာပါဘဲ။
ဒုိင္လုပ္တဲ့ လူေတြကလည္း ဆင္တူ၀တ္စုံေတြနဲ႕
လက္ကေလးေတြကလွမွ လွေပါ့။
အဲဒီလက္ကေလးေတြနဲ႕
ေလာဘတၾကီးေရာက္လာတဲ့လူေတြဆီက ေငြေတြကုိ
သိမ္းယူသြားၾကတာထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မလား ေအးေနတဲ့ခန္းမၾကီးထဲမွာ ေမႊးတဲ့ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေသာက္ျပီး
အဲဒီ၀ုိင္းေတြထဲက ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။
ကမ္းေျခအလြဲ
ကၽြန္မက ကမ္းေျခေတြကုိ ခ်စ္တယ္။
အဲဒါကုိ သိတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက မလုပ္ေတြကေနခြင့္ယူျပီး
ကမ္းေျခနဲ႕ကၽြန္းေတြကုိ လုိက္ပုိ႕ၾကတယ္။
East Coast ကုိ ပထမတစ္ေခါက္ ညဘက္ၾကီးေရာက္သြားခဲ့ဘူးတယ္။
ဒီတခါေတာ့ ညေနခင္းေလးသြားရေအာင္ဆုိျပီး
သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ Bedok MRT မွာ ညေန (4)နာရီခ်ိန္းၾကတယ္။
ျပီးေတာ့ Bedok Inter Change ထဲကေန Bus No.401 စီးျပီးသြားၾကမယ္ေပါ့။
မေတြ႕တာၾကာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ 401 ကားဂိတ္မွာ စကားေတြ အတင္းလုေျပာလုိက္ၾကတာ
နာရီ၀က္ေက်ာ္ၾကာသြားတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။
ကားေတြ ျပတ္တယ္ေနာ္တဲ့။
စကားေတြ ဆက္ေဖာေနလုိက္ၾကတာ
ခဏေနမွ ကားမွတ္တုိင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။
မွတ္တုိင္မွာေရးထားတာက
Sat , Sunday and Public Holidays တဲ့။
ကၽြန္မတုိ႕သြားတာ ၾကားရက္မုိ႕ 401 ကားမလာဘူးေပါ့။
ရတယ္ေလ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့။
taxi ငွားသြားမယ္ဆုိျပီး ကားလမ္းမဘက္ကုိ ထြက္ခဲ့တာ။
စကားေတြက အေျပာမပ်က္ အရီမပ်က္ေပါ့။
taxi သမားက ဘယ္လဲတဲ့
East Coast ေပါ့။
Sea View လားလုိ႕ျပန္ေမးတယ္။
Yes. ေပါ့။
ကားေပၚမွာလဲ စကားေတြဆက္ေျပာေပါ့။
ေနာက္ဆုံး taxi ထုိးရပ္လုိက္မွ ကၽြန္မတုိ႕ မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္
ရယ္လုိက္မိေတာ့တယ္။
East Coast Sea View Hotel လား Condo လားမသိဘူး
အဲဒီကုိ ပုိ႕လုိက္တာေလ။
အဲဒီေတာ့မွ စကားေတြ အသာရပ္ျပီး taxi သမားကုိ ငါတုိ႕သြားခ်င္တာ
Beach လုိ႕ ထပ္ေျပာမွ
သူက Park လားလုိ႕ ျပန္လုပ္ေနေသးတယ္။
ပုံမွန္ taxi ခထက္ 2ဆ ေလာက္က်ျပီးေတာ့မွ
ကၽြန္မတုိ႕သြားခ်င္တဲ့ ကမ္းေျခကုိ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
အလြဲေပၚကုိ အလြဲထပ္ဆင့္လုိက္ေတာ့ ေနညိဳခ်ိန္မွ ကမ္းေျခကုိေရာက္ပါေတာ့တယ္။
စလုံးက beach ကုိ park တဲ့
နားမလည္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒါကုိ သိတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက မလုပ္ေတြကေနခြင့္ယူျပီး
ကမ္းေျခနဲ႕ကၽြန္းေတြကုိ လုိက္ပုိ႕ၾကတယ္။
East Coast ကုိ ပထမတစ္ေခါက္ ညဘက္ၾကီးေရာက္သြားခဲ့ဘူးတယ္။
ဒီတခါေတာ့ ညေနခင္းေလးသြားရေအာင္ဆုိျပီး
သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ Bedok MRT မွာ ညေန (4)နာရီခ်ိန္းၾကတယ္။
ျပီးေတာ့ Bedok Inter Change ထဲကေန Bus No.401 စီးျပီးသြားၾကမယ္ေပါ့။
မေတြ႕တာၾကာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ 401 ကားဂိတ္မွာ စကားေတြ အတင္းလုေျပာလုိက္ၾကတာ
နာရီ၀က္ေက်ာ္ၾကာသြားတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။
ကားေတြ ျပတ္တယ္ေနာ္တဲ့။
စကားေတြ ဆက္ေဖာေနလုိက္ၾကတာ
ခဏေနမွ ကားမွတ္တုိင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။
မွတ္တုိင္မွာေရးထားတာက
Sat , Sunday and Public Holidays တဲ့။
ကၽြန္မတုိ႕သြားတာ ၾကားရက္မုိ႕ 401 ကားမလာဘူးေပါ့။
ရတယ္ေလ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့။
taxi ငွားသြားမယ္ဆုိျပီး ကားလမ္းမဘက္ကုိ ထြက္ခဲ့တာ။
စကားေတြက အေျပာမပ်က္ အရီမပ်က္ေပါ့။
taxi သမားက ဘယ္လဲတဲ့
East Coast ေပါ့။
Sea View လားလုိ႕ျပန္ေမးတယ္။
Yes. ေပါ့။
ကားေပၚမွာလဲ စကားေတြဆက္ေျပာေပါ့။
ေနာက္ဆုံး taxi ထုိးရပ္လုိက္မွ ကၽြန္မတုိ႕ မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္
ရယ္လုိက္မိေတာ့တယ္။
East Coast Sea View Hotel လား Condo လားမသိဘူး
အဲဒီကုိ ပုိ႕လုိက္တာေလ။
အဲဒီေတာ့မွ စကားေတြ အသာရပ္ျပီး taxi သမားကုိ ငါတုိ႕သြားခ်င္တာ
Beach လုိ႕ ထပ္ေျပာမွ
သူက Park လားလုိ႕ ျပန္လုပ္ေနေသးတယ္။
ပုံမွန္ taxi ခထက္ 2ဆ ေလာက္က်ျပီးေတာ့မွ
ကၽြန္မတုိ႕သြားခ်င္တဲ့ ကမ္းေျခကုိ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
အလြဲေပၚကုိ အလြဲထပ္ဆင့္လုိက္ေတာ့ ေနညိဳခ်ိန္မွ ကမ္းေျခကုိေရာက္ပါေတာ့တယ္။
စလုံးက beach ကုိ park တဲ့
နားမလည္ေတာ့ပါဘူး။
Wednesday, April 21, 2010
ေသြး
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ရဲ႕ ေသြး ၀ထၱဳလုိ႕ေတာ့ မထင္ပါနဲ႕။
bukit batok သၾကၤန္ကုိေရာက္သြားေတာ့ ျပန္ေတြးမိတာေလးရွိလုိ႕ပါ။
19.06.2009 ကၽြန္မတုိ႕ အေမေမြးေန႕အတြက္ ေသြးလွဴဘုိ႕ bukit batok community center ကုိ
ေရာက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
ေရာဂါေပါင္းစုံျဖစ္ဖူးတဲ့ ကၽြန္မ မလွဴႏိုင္ေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လွဴဘုိ႕စည္းရုံးရင္း
အားေပးတဲ့အေနနဲ႕ပါ။
အရင္အလုပ္လုပ္ေနတုန္းက MRT မွာေသြးအလွဴခံတာေတြ ေတြ႕ခဲ့ဘူးပါတယ္။
တုိ႕ႏိုင္ငံမွာ လွဴမဲ့လူေတြေပါမွ ေပါ လုိ႕ ဂုဏ္ယူခဲ့မိတယ္။
ျမန္မာေတြ ေသြးလာလွဴမယ္ဆုိေတာ့ လူနည္းနည္းလုိ႕ထင္တယ္တူပါရဲ႕။
အေယာက္ ၄၀ေလာက္ ဆင္းခ်သြားေတာ့မွ community center ကလူေတြ မ်က္လုံးနည္းနည္းက်ယ္သြားတယ္။
ေနာက္ထပ္ကုတင္ေတြထပ္ျပင္ ျမန္မာဆရာ၀န္ေတြထပ္ေခၚ လာတဲ့လူေတြကုိလည္း ေဖာ္ေရြလုိက္တာမွ
ေနေတာင္မေနတတ္ေအာင္ဘဲ။
သူတုိ႕ႏိုင္ငံမွာ လွဴမဲ့လူ ရွားတယ္ထင္ပါရဲ႕လုိ႕ေတြးမိတယ္။
မဆုိင္ေပမဲ့ ျမသန္းတင့္ဘာသာျပန္တဲ့ သုချမိဳ႕ေတာ္ ထဲက ဖတ္မိတာေလးကုိ ျပန္သတိရမိတယ္။
လူေတြက စားစရာပုိတ္ဆံမရွိလုိ႕ ေသြးထုတ္ေရာင္းရတယ္တဲ့။
စားဘုိ႕ေတာင္မရွိတဲ့လူရဲ႕ေသြးကုိ ထုတ္တဲ့လူကလဲ ထုတ္တာပါဘဲ။
အဲဒီေသြးကေရာ ဘယ္လုိမ်ားေကာင္းႏိုင္ပါ့မလဲလုိ႕
စိတ္ေမာခဲ့ဘူးတယ္။
အဲဒါက India ေလ။
အခု singapore မွာ ဘယ္လုိမ်ား ေသြးထုတ္ယူမလဲလုိ႕ သိခ်င္စိတ္နဲ႕ ေပါ့။
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္ကလဲ လွဳျပီးရင္ ကၽြန္မက မလွဴႏိုင္ေတာ့ KFC ေကၽြးမယ္လုိ႕
အာမခံေခၚလာေတာ့ အရမ္းကုိ တက္ၾကြေနၾကတယ္။
ပထမဆင့္မွာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္လုိက္တယ္။
အားလုံး အုိေကတယ္။
ေနာက္တဆင့္ ေသြးေၾကာၾကည့္တယ္။
ေသြးထုတ္တဲ့အပ္က ၾကီးေတာ့ ေသြးေၾကာေသးရင္ေဖာက္မရဘူးတဲ့။
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းထဲက ေယာက္က်ာၤးေလးတစ္ေယာက္ အခန္းထဲက လက္ခါျပီး
ျပန္ထြက္လာတယ္။
ေသြးေၾကာက်ဥ္းလုိ႕မရဘူးတဲ့။
ကၽြန္မကေတာ့ နင္က ေဆးလိပ္ေတြ အရမ္းေသာက္တာကုိးလုိ႕
အားမရတဲ့စိတ္နဲ႕ အပစ္တင္မိတယ္။
မိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လူေသးေပမဲ့ ေသြးေၾကာၾကီးတယ္တဲ့။
ေအာ အေၾကာၾကီးတဲ့ အမၾကီးႏွစ္ေယာက္ တဆင့္ေက်ာ္သြားျပီေပါ့။
သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ေနာက္တခန္း၀င္သြားေတာ့
ကၽြန္မွာ ဂုဏ္ယူစိတ္ေတြနဲ႕ေပါ့။
ေနာက္တခန္းမွာ ေသြးနမူနာေဖာက္ယူတယ္တဲ့။
ေသြးထဲမွာ ပါတာေတြကုိ စစ္တာတဲ့။
ကၽြန္မက စာရင္းကုိင္ဆုိေတာ့ သိပ္ေတာ့နားမလည္ပါဘူး။
သူတုိ႕ပစၥည္းေလးေတြ ကိုင္ထားေပးရုံေလာက္ဘဲ တတ္ႏုိင္ပါတယ္။
ေသြးနမူနထုတ္ထားျပီး အျပင္ထြက္ ခဏေစာင့္ရတယ္။
မၾကာပါဘူး အေျဖထြက္လာပါတယ္။
ေသြးထဲမွာ သံဓါက္အားနည္းလုိ႕ လွဴလုိ႕မရဘူးတဲ့။
သူတို႕ကေတာ့ မလွဴႏိုင္လို႕လား ကၽြန္မ မွ်ားထားတဲ့ KFC ေၾကာင့္လားမသိဘူး။
မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕ေပါ့။
သူတုိ႕လုိက္လာကတည္းက ေကၽြးမယ္လုိ႕ ဆုံးျဖတ္ထားတာမုိ႕ West Mall မွာ KFC သြားစားၾကမယ္ေပါ့။
အျခားလူေတြကုိ မေစာင့္ေတာ့ဘူး ဆုိျပီး ေလးေယာက္သား ထအျပန္မွာ မျပန္ပါနဲ႕ဦးတဲ့
ဆရာ၀န္နဲ႕ေတြ႕ပါဦးတဲ့။
ဘုရားေရ
ဘာမ်ားပါလိမ့္ေပ့ါ။
ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ သံဓါက္နည္းတာကုိေျပာျပီး ေသာက္ဘုိ႕ အားေဆးေတြ ေပးလုိက္တယ္။
ဒီလုိဆုိေတာ့လဲ စလုံးတရုတ္ေတြရဲ႕ စံနစ္က်တဲ့ အၾကင္နာကုိ အသိအမွတ္ျပဳမိျပန္ေရာေပါ့။
တုိ႕ႏိုင္ငံဆုိရင္ေရာလုိ႕ျပန္ေတြးမိပါတယ္။
ရန္ကုန္ေသြးလွဴဘဏ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လွဴတာကုိ လုိက္ၾကည့္ဘူးတယ္။
သူကေတာ့ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လွဴတဲ့သူပါ။
ေရာက္တာနဲ႕ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ျပီး တန္းေဖာက္တာပါဘဲ။
ကၽြန္မေသခ်ာမသိတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တုိ႕ႏိုင္ငံကေတာ့ လွဴခ်င္စိတ္ရွိရင္ ဟဲဟဲ
ေ၀သႏၱရာေတာင္ မ်က္ရည္က်သြားေအာင္ ကူညီၾကတာေလ။
ဒါက ေသြးနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ပထမပိုင္း အေတြ႕အၾကံဳကေလးပါ။
ေနာက္တစ္ခုက စလုံးမလာခင္ ဧျပီလဆန္းတုန္းက
အပ်ိဳၾကီးမ်ားရဲ႕ problem ေလ သားအိမ္မွာ အလုံးျဖစ္လို႕
သားအိမ္ထုတ္ရမယ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဖုံးဆက္ေတာ့
ခြဲခန္းမ၀င္ခင္လာခဲ့မယ္လုိ႕ အားေပးရင္း
ရုံးက နည္းနည္းလစ္ျပီး ေျမာက္ဥကၠလာဘက္က ေရႊလမင္းဆုိတဲ့ အျပင္ေဆးရုံတစ္ခုကုိ
သြားခဲ့တယ္။
ကၽြန္မေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ခြဲခန္းထဲ ၀င္ဘုိ႕ အသင့္ျ့ဖစ္ေနျပီ။
သားအိမ္ရွိလဲ တုိ႕ေတြအတြက္ ဘာမွ ပုိမထူးပါဘူးလုိ႕
အခ်င္းခ်င္းအားေပးရင္း ခြဲခန္း၀ ပုိ႕လုိက္တာေပါ့။
ငါအျပင္က ထြက္လာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနမယ္လုိ႕ အားေပးျပီး
ထုိင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။
15 မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့မွ Nurse တစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။
ေသြးမရေသးဘုူးလားတဲ့။
လူေတာင္ခြဲခန္းထဲေရာက္ေနျပီ အခုထိေသြးမရွိေသးဘူးလားလို႕
မေနႏိုင္စိတ္နဲ႕ ၀င္ပါမိတယ္။
ျဖစ္ပုံက ဒီလုိတဲ့။
အျပင္ေဆးခန္းျပစဥ္တုန္းက ေသြးစစ္တာ B(+) တဲ့။
အခုခြဲခန္းထဲ မ၀င္ခင္ျပန္စစ္ေတာ့ B(-) Negative တဲ့။
အလြဲကေတာ့ စျပီေပါ့။
သူကလည္းတစ္ဦးတည္းေသာသမီး အပ်ိဳၾကီးပါ။
အျပင္ကပူမဲ့လူက ကၽြန္မတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဘဲရွိတာမုိ႕။
သူ႕ေသြး B(-) ကုိစရွာရပါေတာ့တယ္။
တခါမွလည္းမရွာဘူးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ေတြဆီ ဖုံးဆက္ေပါ့။
ကၽြန္မက ခပ္လြယ္လြယ္ထင္တာေလ အမ်ိဳးသားေသြးလွဳဴဘဏ္ၾကီးရွိတယ္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ သူ႕ ေသြးအမ်ိဳးအစားက အရွားပါဆုံးျဖစ္ျပီး store လုပ္မရတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ
ေသြးအမ်ိဳးအစားပါတဲ့။
လူနာက ခြဲခန္းထဲ ပက္လက္ OG မမက ဒါးကုိင္ေနျပီ။
ကၽြန္မမွာေတာ့ အျပင္မွာ ဖုံးတစ္လုံးနဲ႕ ေခၽြးူေတြပ်ံေနမိတယ္။
2နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ OG မမက ခြဲဘုိ႕ကုိ ေနာက္ေန႕ေရြ႕လုိက္ပါတဲ့။
သူေသြးမရွိဘဲ မလုပ္ခ်င္ဘူးတဲ့။
ကၽြန္မတုိ႕ကလဲ မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။
ကၽြန္မညီမတုန္းက ေမြးျပီးခ်င္းခ်င္း ေသြးေပါင္ခ်ိန္ 0 သုညအထိက်သြားလုိ႕
ေမ့သြားျပီး ေသြးအျမန္သြင္းရဘူးတယ္ေလ။
ကဲ လူနာကုိ ခြဲခန္းထဲကျပန္ထုတ္ အိပ္ခုိင္းထားျပီး
ကၽြန္မတုိ႕ ေသြး ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ၾကတာေပါ့။
B(-) က store လုပ္မရဘူးဆုိေတာ့ B(-) ရွိတဲ့လူကုိဘဲ ရွာရေတာ့တာေပါ့။
ေဆးရုံေတြကုိဖုံးဆက္ လိပ္စာေတာင္း အိမ္ေတြလုိက္ေပါ့။
အိမ္ေတြလုိက္ျပန္ေတာ့လည္း ေျပာင္းသြားတဲ့ လူ ေထာင္က်တဲ့လူ
ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့လူ နဲ႕
အုိး ေတာ္ေတာ္ေမာတာပါလား။
ေနာက္ေန႕ ကၽြန္မစက္ရုံေရာက္ေတာ့လည္း Plant Manager ကုိအကူအညီေတာင္းျပီး
၀န္ထမ္းေတြကုိ တန္းစီခိုင္း လူေတြက B ဆုိတာဘဲသိတယ္။ + - မသိေတာ့
B မွန္သမွ် အကုန္ ကားတစ္စီးနဲ႕တင္ျပီး ေသြးစစ္တဲ့ဆီပုိ႕့
ကၽြန္မေနတဲ့ တုိက္ခန္းနားက B ေတြလည္း မေနရဘူး။
ဒါေပမဲ့ B(-) တစ္ေယာက္မွ ထြက္မလာပါဘူး။
ကၽြန္မတုိ႕ကုိ ၀ိုင္းကူညီတဲ့ ဖုိးျပည့္ဆုိတဲ့ေမာင္ေလးဆုိ
သူတုိ႕တစ္အိမ္လုံး B မုိ႕ အကုန္ေခၚခ်လာျပီး စစ္ေပမဲ့လဲ
မရပါဘူး။
စိတ္ေလ်ာ့ရမလုိျဖစ္ေနတုန္း ဖုံးအဆက္အသြယ္တခုရလာတယ္။
နံမည္က မေအးစန္း တဲ့။
အခုလာခဲ့ပါဆုိလုိ႕ ထုံးစံအတုိင္း ကားရွိတဲ့ ဖုိးျပည့္ကုိ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ရတာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္က ည ၁၀နာရီရွိေနျပီ။
သကၤန္းကၽြန္းဘက္မွာတဲ့
အလုပ္က ညဘက္ေစ်းေရာင္းတဲ့သူေတြဆီက ေန႕ျပန္တုိးသိမ္းတဲ့လူမုိ႕ ည(၁၀)နာရီေက်ာ္မွ
လာႏိုင္မယ္တဲ့
ကၽြန္မကလည္း အသံကုိ အတတ္ႏိုင္ဆုံးအခ်ိဳဆုံးထားျပီး ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ရပါတယ္အစ္မရယ္ေပါ့။
အစ္မအိပ္ဘုိ႕ ေဆးခန္းမွာ အခန္းတစ္ခုလုပ္ေပးထားမယ္ေပါ့။
အေဖာ္ေခၚခ်င္လဲေခၚခဲ့ပါေပါ့။
အင္း အဲေတာ့မွ ဇတ္လမ္းက စတာပါဘဲ။
ည(၁၁)နာရီမွာ ကၽြန္မကုိ ဖုံးထပ္ဆက္လာပါတယ္။
ေခါင္းေတြမူးလုိ႕ ဒီညမလာရင္ျဖစ္မလားတဲ့။
ကၽြန္မက အစ္မရယ္ လာႏိုင္ေအာင္ေတာ့ က်ိဳးစားပါေပါ့
ကၽြန္မတုိ႕ ေဆးခန္းေရာက္ရင္ျပဳစုပါ့မယ္ေပ့ါ။
ေအာက္က်လုိက္ပုံမ်ားကေတာ့
သူက်ိဳးစားပါ့မယ္ေျပာျပီး ဖုံးခ်သြားတယ္။
ကၽြန္မလည္း တေန႕ကုန္ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္လုိဘဲ
လူျမင္သမွ် ဘာေသြးလဲ အတင္းလုိက္ေမးျပီးလုပ္ေနရလုိ႕ ေမာလွျပီေလ။
ေမွးခနဲ႕အိပ္ေပ်ာ္သြားတုန္း ဖုံးထပ္လာတယ္။
မေအးစန္း ဆီကေပါ့
သူဒီည မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့ မနက္မွ ေစာေစာ ထလာခဲ့မယ္တဲ့။
ကၽြန္မလည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕
မနက္ေတာ့ လာျဖစ္ေအာင္လာပါအစ္မရယ္ မနက္ (၇)နာရီခြဲဘုိ႕ခ်ိန္းထားလုိ႕ပါလုိ႕။
တစ္ဦးတည္းေသာ ေသြးလွဴ ရွင္ကုိေတာင္းပန္ျပီး ျပန္အိပ္မရေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ေန႕မနက္မွာ ကၽြန္မရုံးက အေရးၾကီးကိစၥေပၚလာလုိ႕
ရုံးသြားရပါတယ္။
ေမ့ေဆးဆရာ၀န္က မအားလုိ႕မခြဲႏိုင္ ေနာက္ရက္ေရြ႕လုိက္ပါတယ္။
မေအးစန္း ေသြးလွဴရွင္လဲ လာသြားတယ္ ေနာက္ေန႕ထပ္ခ်ိန္းလုိက္တယ္။
လာမယ္ေျပာတာနဲ႕ စိတ္ေတာ့ နည္းနည္းေအးသြားပါေတာ့တယ္။
Operation ေအာင္ျမင္ဘုိ႕ထက္ အခုက ေသြးရဘုိ႕က ပုိျပီး စိတ္ပင္ပမ္းပါတယ္။
ခြဲတဲ့ရက္ က sunday ေရာက္သြားျပီမုိ႕ ကၽြန္မလည္း စေနညကုိ ေအးေအးေဆးေဆး
အိမ္ျပန္အိပ္ျပီးမွ မနက္ထသြားမယ္ဆုံျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မက ဧျပီသၾကၤန္နီးလာလုိ႕ ph: ring သံကုိ ျမနဒၵါ ထည့္ထားပါတယ္။
အင္း စေနည ၁၁နာရီေက်ာ္မွာေတာ့ ကၽြန္မ က ဘုိ႕ ျမနဒၵါ တီးလုံး ၀င္လာပါေတာ့တယ္။
မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ မေအးစန္းဆီကေပါ့။
သူေသြးေပါင္က်ေနလုိ႕ သူ႕အမ်ိဳးသားက မလွဴဘုိ႕တားတဲ့အေၾကာင္း
သူက ေငြလုိခ်င္လုိ႕ လွဴခ်င္ေၾကာင္း
သူ႕ေသြးက တန္ဘုိးရွိေၾကာင္း
ကၽြန္မအေနနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ ေပးဘုိ႕ ရည္မွန္းထားလဲလုိ႕
ေမးလာပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္က ကၽြန္မ မဟုတ္ဘဲ သူျဖစ္ေနတာပါလား။
ခ်က္ခ်င္းဆုိေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။
တေရးႏိုး အိပ္ခ်င္မူးတူးလဲျဖစ္ေန ေမးတဲ့ေမးခြန္းၾကီးကလဲ ခက္ေတာ့
ကၽြန္မက သူ႕သူငယ္ခ်င္းပါ
လူနာရဲ႕အကုိ အခုေဆးရုံမွာ ရွိပါတယ္။
သူ႕ HD PH: နံပါတ္က ဒါပါ သူ႕ကုိ ဆက္လုိက္ပါလုိ႕
အရင္ေျပာၾကည့္ပါတယ္။
သူ႕အကုိကိုလည္း ဖုံးအရင္ဆက္ျပီး
အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာထားလုိက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဆီကုိဘဲ ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ဆက္လာပါတယ္။
လူနာရွင္ဆီ ဖုံးေခၚလုိ႕မပါဘူးတဲ့။
ကၽြန္မ အခုဘဲ ဖုံးလာလုိ႕ေျပာထားလုိက္ပါတယ္။
မေအးစန္းဆက္လုိက္ပါလုိ႕ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။
လူနာရွင္ဆီကုိ တုိက္ရုိက္ ဖုံးျပန္မဆက္ေတာ့ပါ။
ကၽြန္မတုိ႕မွာေတာ့ မနက္ Operation ကုိ သတိရျပီး
အိပ္မရေတာ့ပါ။
သူဆက္လာတဲ့ ဖုံးကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ေခၚေပမဲ့ ကုိင္မဲ့လူမရွိေတာ့ပါ။
ကၽြန္မလည္း စိတ္ပူတာနဲ႕ ဖုိးျပည့္ကုိ မနက္ ၆နာရီကတည္းက ႏိုးျပီး
သူ႕အိမ္ကုိလႊြတ္လုိက္ပါတယ္။
Operation က (၇)နာရီစမွာမုိ႕ ရေအာင္ေျပာျပီးေခၚခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
ဖုိးျပည့္က ဖုံးျပန္ဆက္လာပါတယ္။
သူ႕ကားနဲ႕မလုိက္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း သူ႕ေယာက္က်ာၤး အလုပ္သြားမွ လာႏိုင္မယ္တဲ့။
ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ရွဳပ္ေထြးျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႕ သူ႕အိမ္နားက ေစာင့္ေနခိုင္းလုိက္ပါတယ္။
မနက္(၇)နာရီမွေတာ့ ေသြးလွဴမဲ့ မေအးစန္း ေပၚမလာေပမဲ့ ဓါးကုိင္မဲ့ OG မမေရာက္လာပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕လည္း အေျခအေနအမွန္အတုိင္းေျပာျပလုိက္ပါတယ္။
ေသြးလွဴရွင္က အဲဒီလုိျဖစ္ေနပါတယ္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ျမန္မာ OG မမက သူထိန္းျပီးခြဲပါမယ္ဆိုျပီး ခြဲခန္းထဲ ၀င္ ဗုိက္ဖြင့္ပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မက ဆရာ၀န္မဟုတ္ေပမဲ့ ဆရာ၀န္နဲ႕လုိက္ျပီး ခြဲခန္းထဲမွာ အၾကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ၾကည့္ခဲ့ဘူးတာမုိ႕ ခြဲတုန္းမွာ ေသြးဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးတယ္ဆုိတာ သိထားသူမုိ႕
ဗ်ာမ်ားေနပါေတာ့တယ္။
ာ ေမးထားပါေသးတယ္။ မေအးစန္းအိမ္နဲ႕ ေဆးရုံဘယ္ေလာက္ၾကာေမာင္းရသလဲလုိ႕
တကယ္ခြဲခန္းထဲက လုိရင္ မေအးစန္းကုိ ရတဲ့နည္းနဲ႕ ေခၚခဲ့လုိ႕ေတာင္ သတိလက္လြတ္မွာေနမိတယ္။
ငါ ညက ေငြ ပမာဏတစ္ခုေျပာလုိက္မိရင္ေကာင္းသားဆုိျပီး ေနာင္တလဲရေနမိတယ္။
Operation စလုိ႕ တ၀က္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီး ခပ္၀၀တစ္ေယာက္ ေရႊေတြအမ်ားၾကီး
၀တ္ထားျပီးေရာက္လာပါတယ္။
ကၽြန္မ မေအးစန္းကုိ မျမင္ဘူးေပမဲ့ ဒါမေအးစန္းဘဲလုိ႕ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ပါတယ္။
ေနာက္မွာလဲ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္အေဖာ္ပါလာပါတယ္။
ကၽြန္မလဲ ၾကိဳခိုင္းတဲ့ကားနဲ႕လာတယ္ထင္တာေပါ့။
မဟုတ္ပါ Taxi Order ငွားလာပါတယ္တဲ့။
ကဲ ဘယ္လုိလာလာေလ ကုိယ္အေရးေပၚအေျခအေနမေရာက္ခင္မွာ သူေရာက္လာတာမို႕
ဘယ္လုိဘဲျဖစ္ေနပါေစ ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။
ဖုိးျပည့္ကုိလည္း နင့္မမေဆးရုံေရာက္ေနျပီ အိမ္ေရွ႕ေစာင့္မေနနဲ႕ျပန္ခဲ့ေတာ့ေပါ့။
ဒီလုိစိတ္ေမာေမာနဲ႕
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ Operation ေအာင္ျမင္စြာျပီးသြားခဲ့ပါတယ္။
ေသြးသြင္းဘုိ႕မလုိခဲ့ပါဘူး။
ေသြးမယူျဖစ္ေပမဲ့ ေက်းဇူးေတာ့ ျပဳရမယ္ေလ။
ကၽြန္မလဲ အခုမွ သူ႕ကုိျမင္ဘူးျပီး စကားစေျပာႏိုင္ေတာ့တယ္။
taxi ခနဲ႕ ေငြ ေပးျပီး မေန႕ညက မေအးစန္းဖုံးဆက္ေသးတယ္ေနာ္လုိ႕
ေျပာလုိက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္လဲတဲ့
ကၽြန္မ မဆက္ပါဘူးတဲ့
ည(၁၁)နာရီေလာက္ေလ ဆုိေတာ့
အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္မ အိပ္ေနျပီတဲ့။
သူ႕အေျဖၾကားရေတာ့ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္ပါသလဲ...........
စဥ္းစားသာၾကည့္လုိက္ပါေတာ့........................
ခြဲခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့သူငယ္ခ်င္းက သားအိမ္အျပင္ ဥျပြန္ပါထုတ္လုိက္ရလုိ႕
တျဖည္းျဖည္းအရြယ္က်လာမယ္လုိ႕ ဆရာ၀န္က ေျပာလုိ႕ ငုိေနတာၾကည့္ျပီး
နင္အရြယ္က်တာက ေနာက္မွ ငါတုိ႕ ေသြးရွာရင္းေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အရြယ္က်ေနျပီ။
ေနေကာင္းသြားလုိ႕ အားျပည့္သြားရင္ နင္အလုပ္လုပ္နဲ႕ေတာ့ ေသြးေရာင္းစားလုိ႕
စိတ္ေပါ့ေအာင္ ရီစရာေျပာေနခဲ့မိတယ္။
သူကေတာ့ ကၽြန္မအျဖစ္ကုိ မသိေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ၾကည့္ေနေတာ့တယ္။
bukit batok သၾကၤန္ကုိေရာက္သြားေတာ့ ျပန္ေတြးမိတာေလးရွိလုိ႕ပါ။
19.06.2009 ကၽြန္မတုိ႕ အေမေမြးေန႕အတြက္ ေသြးလွဴဘုိ႕ bukit batok community center ကုိ
ေရာက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
ေရာဂါေပါင္းစုံျဖစ္ဖူးတဲ့ ကၽြန္မ မလွဴႏိုင္ေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လွဴဘုိ႕စည္းရုံးရင္း
အားေပးတဲ့အေနနဲ႕ပါ။
အရင္အလုပ္လုပ္ေနတုန္းက MRT မွာေသြးအလွဴခံတာေတြ ေတြ႕ခဲ့ဘူးပါတယ္။
တုိ႕ႏိုင္ငံမွာ လွဴမဲ့လူေတြေပါမွ ေပါ လုိ႕ ဂုဏ္ယူခဲ့မိတယ္။
ျမန္မာေတြ ေသြးလာလွဴမယ္ဆုိေတာ့ လူနည္းနည္းလုိ႕ထင္တယ္တူပါရဲ႕။
အေယာက္ ၄၀ေလာက္ ဆင္းခ်သြားေတာ့မွ community center ကလူေတြ မ်က္လုံးနည္းနည္းက်ယ္သြားတယ္။
ေနာက္ထပ္ကုတင္ေတြထပ္ျပင္ ျမန္မာဆရာ၀န္ေတြထပ္ေခၚ လာတဲ့လူေတြကုိလည္း ေဖာ္ေရြလုိက္တာမွ
ေနေတာင္မေနတတ္ေအာင္ဘဲ။
သူတုိ႕ႏိုင္ငံမွာ လွဴမဲ့လူ ရွားတယ္ထင္ပါရဲ႕လုိ႕ေတြးမိတယ္။
မဆုိင္ေပမဲ့ ျမသန္းတင့္ဘာသာျပန္တဲ့ သုချမိဳ႕ေတာ္ ထဲက ဖတ္မိတာေလးကုိ ျပန္သတိရမိတယ္။
လူေတြက စားစရာပုိတ္ဆံမရွိလုိ႕ ေသြးထုတ္ေရာင္းရတယ္တဲ့။
စားဘုိ႕ေတာင္မရွိတဲ့လူရဲ႕ေသြးကုိ ထုတ္တဲ့လူကလဲ ထုတ္တာပါဘဲ။
အဲဒီေသြးကေရာ ဘယ္လုိမ်ားေကာင္းႏိုင္ပါ့မလဲလုိ႕
စိတ္ေမာခဲ့ဘူးတယ္။
အဲဒါက India ေလ။
အခု singapore မွာ ဘယ္လုိမ်ား ေသြးထုတ္ယူမလဲလုိ႕ သိခ်င္စိတ္နဲ႕ ေပါ့။
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္ကလဲ လွဳျပီးရင္ ကၽြန္မက မလွဴႏိုင္ေတာ့ KFC ေကၽြးမယ္လုိ႕
အာမခံေခၚလာေတာ့ အရမ္းကုိ တက္ၾကြေနၾကတယ္။
ပထမဆင့္မွာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္လုိက္တယ္။
အားလုံး အုိေကတယ္။
ေနာက္တဆင့္ ေသြးေၾကာၾကည့္တယ္။
ေသြးထုတ္တဲ့အပ္က ၾကီးေတာ့ ေသြးေၾကာေသးရင္ေဖာက္မရဘူးတဲ့။
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းထဲက ေယာက္က်ာၤးေလးတစ္ေယာက္ အခန္းထဲက လက္ခါျပီး
ျပန္ထြက္လာတယ္။
ေသြးေၾကာက်ဥ္းလုိ႕မရဘူးတဲ့။
ကၽြန္မကေတာ့ နင္က ေဆးလိပ္ေတြ အရမ္းေသာက္တာကုိးလုိ႕
အားမရတဲ့စိတ္နဲ႕ အပစ္တင္မိတယ္။
မိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လူေသးေပမဲ့ ေသြးေၾကာၾကီးတယ္တဲ့။
ေအာ အေၾကာၾကီးတဲ့ အမၾကီးႏွစ္ေယာက္ တဆင့္ေက်ာ္သြားျပီေပါ့။
သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ေနာက္တခန္း၀င္သြားေတာ့
ကၽြန္မွာ ဂုဏ္ယူစိတ္ေတြနဲ႕ေပါ့။
ေနာက္တခန္းမွာ ေသြးနမူနာေဖာက္ယူတယ္တဲ့။
ေသြးထဲမွာ ပါတာေတြကုိ စစ္တာတဲ့။
ကၽြန္မက စာရင္းကုိင္ဆုိေတာ့ သိပ္ေတာ့နားမလည္ပါဘူး။
သူတုိ႕ပစၥည္းေလးေတြ ကိုင္ထားေပးရုံေလာက္ဘဲ တတ္ႏုိင္ပါတယ္။
ေသြးနမူနထုတ္ထားျပီး အျပင္ထြက္ ခဏေစာင့္ရတယ္။
မၾကာပါဘူး အေျဖထြက္လာပါတယ္။
ေသြးထဲမွာ သံဓါက္အားနည္းလုိ႕ လွဴလုိ႕မရဘူးတဲ့။
သူတို႕ကေတာ့ မလွဴႏိုင္လို႕လား ကၽြန္မ မွ်ားထားတဲ့ KFC ေၾကာင့္လားမသိဘူး။
မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕ေပါ့။
သူတုိ႕လုိက္လာကတည္းက ေကၽြးမယ္လုိ႕ ဆုံးျဖတ္ထားတာမုိ႕ West Mall မွာ KFC သြားစားၾကမယ္ေပါ့။
အျခားလူေတြကုိ မေစာင့္ေတာ့ဘူး ဆုိျပီး ေလးေယာက္သား ထအျပန္မွာ မျပန္ပါနဲ႕ဦးတဲ့
ဆရာ၀န္နဲ႕ေတြ႕ပါဦးတဲ့။
ဘုရားေရ
ဘာမ်ားပါလိမ့္ေပ့ါ။
ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ သံဓါက္နည္းတာကုိေျပာျပီး ေသာက္ဘုိ႕ အားေဆးေတြ ေပးလုိက္တယ္။
ဒီလုိဆုိေတာ့လဲ စလုံးတရုတ္ေတြရဲ႕ စံနစ္က်တဲ့ အၾကင္နာကုိ အသိအမွတ္ျပဳမိျပန္ေရာေပါ့။
တုိ႕ႏိုင္ငံဆုိရင္ေရာလုိ႕ျပန္ေတြးမိပါတယ္။
ရန္ကုန္ေသြးလွဴဘဏ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လွဴတာကုိ လုိက္ၾကည့္ဘူးတယ္။
သူကေတာ့ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လွဴတဲ့သူပါ။
ေရာက္တာနဲ႕ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ျပီး တန္းေဖာက္တာပါဘဲ။
ကၽြန္မေသခ်ာမသိတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တုိ႕ႏိုင္ငံကေတာ့ လွဴခ်င္စိတ္ရွိရင္ ဟဲဟဲ
ေ၀သႏၱရာေတာင္ မ်က္ရည္က်သြားေအာင္ ကူညီၾကတာေလ။
ဒါက ေသြးနဲ႕ပတ္သက္ျပီး ပထမပိုင္း အေတြ႕အၾကံဳကေလးပါ။
ေနာက္တစ္ခုက စလုံးမလာခင္ ဧျပီလဆန္းတုန္းက
အပ်ိဳၾကီးမ်ားရဲ႕ problem ေလ သားအိမ္မွာ အလုံးျဖစ္လို႕
သားအိမ္ထုတ္ရမယ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဖုံးဆက္ေတာ့
ခြဲခန္းမ၀င္ခင္လာခဲ့မယ္လုိ႕ အားေပးရင္း
ရုံးက နည္းနည္းလစ္ျပီး ေျမာက္ဥကၠလာဘက္က ေရႊလမင္းဆုိတဲ့ အျပင္ေဆးရုံတစ္ခုကုိ
သြားခဲ့တယ္။
ကၽြန္မေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ခြဲခန္းထဲ ၀င္ဘုိ႕ အသင့္ျ့ဖစ္ေနျပီ။
သားအိမ္ရွိလဲ တုိ႕ေတြအတြက္ ဘာမွ ပုိမထူးပါဘူးလုိ႕
အခ်င္းခ်င္းအားေပးရင္း ခြဲခန္း၀ ပုိ႕လုိက္တာေပါ့။
ငါအျပင္က ထြက္လာတဲ့အထိ ေစာင့္ေနမယ္လုိ႕ အားေပးျပီး
ထုိင္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။
15 မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့မွ Nurse တစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။
ေသြးမရေသးဘုူးလားတဲ့။
လူေတာင္ခြဲခန္းထဲေရာက္ေနျပီ အခုထိေသြးမရွိေသးဘူးလားလို႕
မေနႏိုင္စိတ္နဲ႕ ၀င္ပါမိတယ္။
ျဖစ္ပုံက ဒီလုိတဲ့။
အျပင္ေဆးခန္းျပစဥ္တုန္းက ေသြးစစ္တာ B(+) တဲ့။
အခုခြဲခန္းထဲ မ၀င္ခင္ျပန္စစ္ေတာ့ B(-) Negative တဲ့။
အလြဲကေတာ့ စျပီေပါ့။
သူကလည္းတစ္ဦးတည္းေသာသမီး အပ်ိဳၾကီးပါ။
အျပင္ကပူမဲ့လူက ကၽြန္မတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ဘဲရွိတာမုိ႕။
သူ႕ေသြး B(-) ကုိစရွာရပါေတာ့တယ္။
တခါမွလည္းမရွာဘူးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ေတြဆီ ဖုံးဆက္ေပါ့။
ကၽြန္မက ခပ္လြယ္လြယ္ထင္တာေလ အမ်ိဳးသားေသြးလွဳဴဘဏ္ၾကီးရွိတယ္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ သူ႕ ေသြးအမ်ိဳးအစားက အရွားပါဆုံးျဖစ္ျပီး store လုပ္မရတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ
ေသြးအမ်ိဳးအစားပါတဲ့။
လူနာက ခြဲခန္းထဲ ပက္လက္ OG မမက ဒါးကုိင္ေနျပီ။
ကၽြန္မမွာေတာ့ အျပင္မွာ ဖုံးတစ္လုံးနဲ႕ ေခၽြးူေတြပ်ံေနမိတယ္။
2နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ OG မမက ခြဲဘုိ႕ကုိ ေနာက္ေန႕ေရြ႕လုိက္ပါတဲ့။
သူေသြးမရွိဘဲ မလုပ္ခ်င္ဘူးတဲ့။
ကၽြန္မတုိ႕ကလဲ မလုပ္ေစခ်င္ပါဘူး။
ကၽြန္မညီမတုန္းက ေမြးျပီးခ်င္းခ်င္း ေသြးေပါင္ခ်ိန္ 0 သုညအထိက်သြားလုိ႕
ေမ့သြားျပီး ေသြးအျမန္သြင္းရဘူးတယ္ေလ။
ကဲ လူနာကုိ ခြဲခန္းထဲကျပန္ထုတ္ အိပ္ခုိင္းထားျပီး
ကၽြန္မတုိ႕ ေသြး ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ၾကတာေပါ့။
B(-) က store လုပ္မရဘူးဆုိေတာ့ B(-) ရွိတဲ့လူကုိဘဲ ရွာရေတာ့တာေပါ့။
ေဆးရုံေတြကုိဖုံးဆက္ လိပ္စာေတာင္း အိမ္ေတြလုိက္ေပါ့။
အိမ္ေတြလုိက္ျပန္ေတာ့လည္း ေျပာင္းသြားတဲ့ လူ ေထာင္က်တဲ့လူ
ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့လူ နဲ႕
အုိး ေတာ္ေတာ္ေမာတာပါလား။
ေနာက္ေန႕ ကၽြန္မစက္ရုံေရာက္ေတာ့လည္း Plant Manager ကုိအကူအညီေတာင္းျပီး
၀န္ထမ္းေတြကုိ တန္းစီခိုင္း လူေတြက B ဆုိတာဘဲသိတယ္။ + - မသိေတာ့
B မွန္သမွ် အကုန္ ကားတစ္စီးနဲ႕တင္ျပီး ေသြးစစ္တဲ့ဆီပုိ႕့
ကၽြန္မေနတဲ့ တုိက္ခန္းနားက B ေတြလည္း မေနရဘူး။
ဒါေပမဲ့ B(-) တစ္ေယာက္မွ ထြက္မလာပါဘူး။
ကၽြန္မတုိ႕ကုိ ၀ိုင္းကူညီတဲ့ ဖုိးျပည့္ဆုိတဲ့ေမာင္ေလးဆုိ
သူတုိ႕တစ္အိမ္လုံး B မုိ႕ အကုန္ေခၚခ်လာျပီး စစ္ေပမဲ့လဲ
မရပါဘူး။
စိတ္ေလ်ာ့ရမလုိျဖစ္ေနတုန္း ဖုံးအဆက္အသြယ္တခုရလာတယ္။
နံမည္က မေအးစန္း တဲ့။
အခုလာခဲ့ပါဆုိလုိ႕ ထုံးစံအတုိင္း ကားရွိတဲ့ ဖုိးျပည့္ကုိ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ရတာေပါ့။
အဲဒီအခ်ိန္က ည ၁၀နာရီရွိေနျပီ။
သကၤန္းကၽြန္းဘက္မွာတဲ့
အလုပ္က ညဘက္ေစ်းေရာင္းတဲ့သူေတြဆီက ေန႕ျပန္တုိးသိမ္းတဲ့လူမုိ႕ ည(၁၀)နာရီေက်ာ္မွ
လာႏိုင္မယ္တဲ့
ကၽြန္မကလည္း အသံကုိ အတတ္ႏိုင္ဆုံးအခ်ိဳဆုံးထားျပီး ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ရပါတယ္အစ္မရယ္ေပါ့။
အစ္မအိပ္ဘုိ႕ ေဆးခန္းမွာ အခန္းတစ္ခုလုပ္ေပးထားမယ္ေပါ့။
အေဖာ္ေခၚခ်င္လဲေခၚခဲ့ပါေပါ့။
အင္း အဲေတာ့မွ ဇတ္လမ္းက စတာပါဘဲ။
ည(၁၁)နာရီမွာ ကၽြန္မကုိ ဖုံးထပ္ဆက္လာပါတယ္။
ေခါင္းေတြမူးလုိ႕ ဒီညမလာရင္ျဖစ္မလားတဲ့။
ကၽြန္မက အစ္မရယ္ လာႏိုင္ေအာင္ေတာ့ က်ိဳးစားပါေပါ့
ကၽြန္မတုိ႕ ေဆးခန္းေရာက္ရင္ျပဳစုပါ့မယ္ေပ့ါ။
ေအာက္က်လုိက္ပုံမ်ားကေတာ့
သူက်ိဳးစားပါ့မယ္ေျပာျပီး ဖုံးခ်သြားတယ္။
ကၽြန္မလည္း တေန႕ကုန္ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္လုိဘဲ
လူျမင္သမွ် ဘာေသြးလဲ အတင္းလုိက္ေမးျပီးလုပ္ေနရလုိ႕ ေမာလွျပီေလ။
ေမွးခနဲ႕အိပ္ေပ်ာ္သြားတုန္း ဖုံးထပ္လာတယ္။
မေအးစန္း ဆီကေပါ့
သူဒီည မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့ မနက္မွ ေစာေစာ ထလာခဲ့မယ္တဲ့။
ကၽြန္မလည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕
မနက္ေတာ့ လာျဖစ္ေအာင္လာပါအစ္မရယ္ မနက္ (၇)နာရီခြဲဘုိ႕ခ်ိန္းထားလုိ႕ပါလုိ႕။
တစ္ဦးတည္းေသာ ေသြးလွဴ ရွင္ကုိေတာင္းပန္ျပီး ျပန္အိပ္မရေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ေန႕မနက္မွာ ကၽြန္မရုံးက အေရးၾကီးကိစၥေပၚလာလုိ႕
ရုံးသြားရပါတယ္။
ေမ့ေဆးဆရာ၀န္က မအားလုိ႕မခြဲႏိုင္ ေနာက္ရက္ေရြ႕လုိက္ပါတယ္။
မေအးစန္း ေသြးလွဴရွင္လဲ လာသြားတယ္ ေနာက္ေန႕ထပ္ခ်ိန္းလုိက္တယ္။
လာမယ္ေျပာတာနဲ႕ စိတ္ေတာ့ နည္းနည္းေအးသြားပါေတာ့တယ္။
Operation ေအာင္ျမင္ဘုိ႕ထက္ အခုက ေသြးရဘုိ႕က ပုိျပီး စိတ္ပင္ပမ္းပါတယ္။
ခြဲတဲ့ရက္ က sunday ေရာက္သြားျပီမုိ႕ ကၽြန္မလည္း စေနညကုိ ေအးေအးေဆးေဆး
အိမ္ျပန္အိပ္ျပီးမွ မနက္ထသြားမယ္ဆုံျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မက ဧျပီသၾကၤန္နီးလာလုိ႕ ph: ring သံကုိ ျမနဒၵါ ထည့္ထားပါတယ္။
အင္း စေနည ၁၁နာရီေက်ာ္မွာေတာ့ ကၽြန္မ က ဘုိ႕ ျမနဒၵါ တီးလုံး ၀င္လာပါေတာ့တယ္။
မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ မေအးစန္းဆီကေပါ့။
သူေသြးေပါင္က်ေနလုိ႕ သူ႕အမ်ိဳးသားက မလွဴဘုိ႕တားတဲ့အေၾကာင္း
သူက ေငြလုိခ်င္လုိ႕ လွဴခ်င္ေၾကာင္း
သူ႕ေသြးက တန္ဘုိးရွိေၾကာင္း
ကၽြန္မအေနနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ ေပးဘုိ႕ ရည္မွန္းထားလဲလုိ႕
ေမးလာပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္က ကၽြန္မ မဟုတ္ဘဲ သူျဖစ္ေနတာပါလား။
ခ်က္ခ်င္းဆုိေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။
တေရးႏိုး အိပ္ခ်င္မူးတူးလဲျဖစ္ေန ေမးတဲ့ေမးခြန္းၾကီးကလဲ ခက္ေတာ့
ကၽြန္မက သူ႕သူငယ္ခ်င္းပါ
လူနာရဲ႕အကုိ အခုေဆးရုံမွာ ရွိပါတယ္။
သူ႕ HD PH: နံပါတ္က ဒါပါ သူ႕ကုိ ဆက္လုိက္ပါလုိ႕
အရင္ေျပာၾကည့္ပါတယ္။
သူ႕အကုိကိုလည္း ဖုံးအရင္ဆက္ျပီး
အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာထားလုိက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဆီကုိဘဲ ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ဆက္လာပါတယ္။
လူနာရွင္ဆီ ဖုံးေခၚလုိ႕မပါဘူးတဲ့။
ကၽြန္မ အခုဘဲ ဖုံးလာလုိ႕ေျပာထားလုိက္ပါတယ္။
မေအးစန္းဆက္လုိက္ပါလုိ႕ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။
လူနာရွင္ဆီကုိ တုိက္ရုိက္ ဖုံးျပန္မဆက္ေတာ့ပါ။
ကၽြန္မတုိ႕မွာေတာ့ မနက္ Operation ကုိ သတိရျပီး
အိပ္မရေတာ့ပါ။
သူဆက္လာတဲ့ ဖုံးကုိ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပန္ေခၚေပမဲ့ ကုိင္မဲ့လူမရွိေတာ့ပါ။
ကၽြန္မလည္း စိတ္ပူတာနဲ႕ ဖုိးျပည့္ကုိ မနက္ ၆နာရီကတည္းက ႏိုးျပီး
သူ႕အိမ္ကုိလႊြတ္လုိက္ပါတယ္။
Operation က (၇)နာရီစမွာမုိ႕ ရေအာင္ေျပာျပီးေခၚခိုင္းလိုက္ပါတယ္။
ဖုိးျပည့္က ဖုံးျပန္ဆက္လာပါတယ္။
သူ႕ကားနဲ႕မလုိက္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း သူ႕ေယာက္က်ာၤး အလုပ္သြားမွ လာႏိုင္မယ္တဲ့။
ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ရွဳပ္ေထြးျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႕ သူ႕အိမ္နားက ေစာင့္ေနခိုင္းလုိက္ပါတယ္။
မနက္(၇)နာရီမွေတာ့ ေသြးလွဴမဲ့ မေအးစန္း ေပၚမလာေပမဲ့ ဓါးကုိင္မဲ့ OG မမေရာက္လာပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕လည္း အေျခအေနအမွန္အတုိင္းေျပာျပလုိက္ပါတယ္။
ေသြးလွဴရွင္က အဲဒီလုိျဖစ္ေနပါတယ္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ျမန္မာ OG မမက သူထိန္းျပီးခြဲပါမယ္ဆိုျပီး ခြဲခန္းထဲ ၀င္ ဗုိက္ဖြင့္ပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မက ဆရာ၀န္မဟုတ္ေပမဲ့ ဆရာ၀န္နဲ႕လုိက္ျပီး ခြဲခန္းထဲမွာ အၾကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ၾကည့္ခဲ့ဘူးတာမုိ႕ ခြဲတုန္းမွာ ေသြးဘယ္ေလာက္အေရးၾကီးတယ္ဆုိတာ သိထားသူမုိ႕
ဗ်ာမ်ားေနပါေတာ့တယ္။
ာ ေမးထားပါေသးတယ္။ မေအးစန္းအိမ္နဲ႕ ေဆးရုံဘယ္ေလာက္ၾကာေမာင္းရသလဲလုိ႕
တကယ္ခြဲခန္းထဲက လုိရင္ မေအးစန္းကုိ ရတဲ့နည္းနဲ႕ ေခၚခဲ့လုိ႕ေတာင္ သတိလက္လြတ္မွာေနမိတယ္။
ငါ ညက ေငြ ပမာဏတစ္ခုေျပာလုိက္မိရင္ေကာင္းသားဆုိျပီး ေနာင္တလဲရေနမိတယ္။
Operation စလုိ႕ တ၀က္ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီး ခပ္၀၀တစ္ေယာက္ ေရႊေတြအမ်ားၾကီး
၀တ္ထားျပီးေရာက္လာပါတယ္။
ကၽြန္မ မေအးစန္းကုိ မျမင္ဘူးေပမဲ့ ဒါမေအးစန္းဘဲလုိ႕ ခ်က္ခ်င္းသိလုိက္ပါတယ္။
ေနာက္မွာလဲ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္အေဖာ္ပါလာပါတယ္။
ကၽြန္မလဲ ၾကိဳခိုင္းတဲ့ကားနဲ႕လာတယ္ထင္တာေပါ့။
မဟုတ္ပါ Taxi Order ငွားလာပါတယ္တဲ့။
ကဲ ဘယ္လုိလာလာေလ ကုိယ္အေရးေပၚအေျခအေနမေရာက္ခင္မွာ သူေရာက္လာတာမို႕
ဘယ္လုိဘဲျဖစ္ေနပါေစ ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။
ဖုိးျပည့္ကုိလည္း နင့္မမေဆးရုံေရာက္ေနျပီ အိမ္ေရွ႕ေစာင့္မေနနဲ႕ျပန္ခဲ့ေတာ့ေပါ့။
ဒီလုိစိတ္ေမာေမာနဲ႕
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ Operation ေအာင္ျမင္စြာျပီးသြားခဲ့ပါတယ္။
ေသြးသြင္းဘုိ႕မလုိခဲ့ပါဘူး။
ေသြးမယူျဖစ္ေပမဲ့ ေက်းဇူးေတာ့ ျပဳရမယ္ေလ။
ကၽြန္မလဲ အခုမွ သူ႕ကုိျမင္ဘူးျပီး စကားစေျပာႏိုင္ေတာ့တယ္။
taxi ခနဲ႕ ေငြ ေပးျပီး မေန႕ညက မေအးစန္းဖုံးဆက္ေသးတယ္ေနာ္လုိ႕
ေျပာလုိက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္လဲတဲ့
ကၽြန္မ မဆက္ပါဘူးတဲ့
ည(၁၁)နာရီေလာက္ေလ ဆုိေတာ့
အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္မ အိပ္ေနျပီတဲ့။
သူ႕အေျဖၾကားရေတာ့ ကၽြန္မ ဘာျဖစ္သြားမယ္ထင္ပါသလဲ...........
စဥ္းစားသာၾကည့္လုိက္ပါေတာ့........................
ခြဲခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့သူငယ္ခ်င္းက သားအိမ္အျပင္ ဥျပြန္ပါထုတ္လုိက္ရလုိ႕
တျဖည္းျဖည္းအရြယ္က်လာမယ္လုိ႕ ဆရာ၀န္က ေျပာလုိ႕ ငုိေနတာၾကည့္ျပီး
နင္အရြယ္က်တာက ေနာက္မွ ငါတုိ႕ ေသြးရွာရင္းေတာင္ ေတာ္ေတာ္ အရြယ္က်ေနျပီ။
ေနေကာင္းသြားလုိ႕ အားျပည့္သြားရင္ နင္အလုပ္လုပ္နဲ႕ေတာ့ ေသြးေရာင္းစားလုိ႕
စိတ္ေပါ့ေအာင္ ရီစရာေျပာေနခဲ့မိတယ္။
သူကေတာ့ ကၽြန္မအျဖစ္ကုိ မသိေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ၾကည့္ေနေတာ့တယ္။
Sunday, April 18, 2010
အလြဲတစ္ခုပါ
ကၽြန္မက အလုပ္တစ္ခုဆုိရင္ အခ်ိန္ယူျပီးၾကိဳလုပ္တတ္တယ္။
ရာဇ အိေျႏၵမပ်က္ေအာင္ေပါ့။
စလုံးကုိ သၾကၤန္အၾကပ္ေန႕လာမယ္ဆုိေတာ့ ေလယာဥ္က 10:10AM ေပမဲ့
အိမ္ကေန ၈နာရီမွာထြက္ခဲ့တယ္။
ေကာင္တာဖြင့္တာနဲ႔ပစၥည္းအပ္ျပီး အထဲမွာ ၀င္ထိုင္ေနလုိက္တယ္။
ကၽြန္မေလယာဥ္လက္မွတ္မွာ Gate 3 လုိ႕ရိုက္ေပးလုိက္လုိ႕ Gate 3 ေရွ႕မွာေပါ့။
9:45 အထိအျခားေလယာဥ္စီးမဲ့လူေတြ ေရာက္မလာလုိ႕
နည္းနည္းဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာတယ္ေလ။
အဲဒါနဲ႕ ထြက္ေမးၾကည့္ေတာ့ Gate 1 ကုိေျပာင္းလုိက္တယ္တဲ့။
ရာဇအိေျႏၵမပ်က္ခ်င္ပါဘူးဆုိမွ နည္းနည္းေတာ့ ပ်က္လုိက္ရေသးတယ္။
မက်န္ခဲ့တဲ့အတြက္ လြဲလြဲေလးဘဲေကာင္းပါတယ္ေပါ့။
ရာဇ အိေျႏၵမပ်က္ေအာင္ေပါ့။
စလုံးကုိ သၾကၤန္အၾကပ္ေန႕လာမယ္ဆုိေတာ့ ေလယာဥ္က 10:10AM ေပမဲ့
အိမ္ကေန ၈နာရီမွာထြက္ခဲ့တယ္။
ေကာင္တာဖြင့္တာနဲ႔ပစၥည္းအပ္ျပီး အထဲမွာ ၀င္ထိုင္ေနလုိက္တယ္။
ကၽြန္မေလယာဥ္လက္မွတ္မွာ Gate 3 လုိ႕ရိုက္ေပးလုိက္လုိ႕ Gate 3 ေရွ႕မွာေပါ့။
9:45 အထိအျခားေလယာဥ္စီးမဲ့လူေတြ ေရာက္မလာလုိ႕
နည္းနည္းဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာတယ္ေလ။
အဲဒါနဲ႕ ထြက္ေမးၾကည့္ေတာ့ Gate 1 ကုိေျပာင္းလုိက္တယ္တဲ့။
ရာဇအိေျႏၵမပ်က္ခ်င္ပါဘူးဆုိမွ နည္းနည္းေတာ့ ပ်က္လုိက္ရေသးတယ္။
မက်န္ခဲ့တဲ့အတြက္ လြဲလြဲေလးဘဲေကာင္းပါတယ္ေပါ့။
စတုိင္က်တဲ့ ျမိဳင္ထတဲ့
စလုံးကုိ သေယာဇဥ္မကုန္ေသးတာနဲ႕ သၾကၤန္အၾကပ္ေန႕မွာ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေျမွာက္ေပးၾကပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္ စလုံးကုိလာတာ သူေဌးတဲ့
အခုထိ အိမ္ခန္းတခန္းေတာင္ အပိုင္မရွိေသးတဲ့ဘ၀ကုိ သူတို႕မုိ႕သူေဌးလုိ႕
တင္စားရက္ၾကတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႕သူငယ္ခ်င္းသူေဌးကုိ ၀ုိင္းျပဳစုၾကတာပါဘဲ။
လြန္ခဲ့တဲံႏွစ္လေလာက္ကတည္းက စြယ္ေတာ္ရိပ္အျငိမ့္ကုိ ၾကည့္ဘုိ႕
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လက္မွတ္၀ယ္ထားတာနဲ႕
ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႕မွာ သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။
ပညာတတ္တဲ့လူေတြ အႏုပညာလုပ္ေတာ့ ပုိျပီး အသက္၀င္တယ္လို႕ေျပာရင္
၀ုိင္းဆဲတာကုိ ခံရမယ္ထင္ပါတယ္။
ORGANIZED BY EX-RIT တဲ့
ပြဲအျပီးမွာစကားလုံးတစ္လုံး စိတ္ထဲကုိ ေရာက္လာပါတယ္။
စတုိင္က်တဲ့ ျမိဳင္ထ တဲ့
စတုိင္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ အက ျမိဳင္ထ နဲ႕တြဲလုိက္တာ လွသြားတယ္လုိ႕ ခံစားရပါတယ္။
ျမိဳင္ထ ကုိအရင္က ေယာက္က်ာၤးမင္းသမီး ေအာင္ဗလနဲ႕ မင္းသား ကတုံးစိန္ တုိ႕တြဲကၾကတာပါ။
အခုလည္း ေယာက္က်ာၤးမင္းသမီး ကုိၾသဘာ တဲ့
ေအာင္ဗလကုိ မမွီလုိက္ေတာ့ သူဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆုိတာ မသိေပမဲ့
အင္ဂ်င္နီယာ ကုိၾသဘာကေတာ့ တကယ့္ကုိ မင္းသမီး အုိက္တင္အျပည့္နဲ႕
ကလုိက္တာ ဒါ ျမန္မာပါလုိ႕ ဂုဏ္ယူခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္သြားခဲ့ပါတယ္။
တကယ့္ကုိ စတုိင္က်တဲ့ ျမိဳင္ထ မုိ႕ပါ။
ရန္ကုန္မွာသာဆုိရင္ ဒီလုိသၾကၤန္ကာလမွ ျမိဳင္ထနဲ႕မေတြ႕ႏိုင္ပါဘူး။
DJ ေတြကုိေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ေတြ႕ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ေျမမဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမွဳကုိ ျပႏိုင္ဘုိ႕ဆုိတာ
မလြယ္ကူတဲ့ ကိစၥမို႕ စြယ္ေတာ္ရိပ္အဖြဲ႕ကုိ ေလးစားဂုဏ္ယူေနမိတယ္။
အျပင္ေရာက္ေနတဲ့လူေတြက ကုိယ့္ရုိးရာကုိ တတ္ႏိုင္သမွ်ထိန္းသိမ္းေနေပမဲ့
အတြင္းကလူေတြကေတာ့့့........................................
သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေျမွာက္ေပးၾကပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္ စလုံးကုိလာတာ သူေဌးတဲ့
အခုထိ အိမ္ခန္းတခန္းေတာင္ အပိုင္မရွိေသးတဲ့ဘ၀ကုိ သူတို႕မုိ႕သူေဌးလုိ႕
တင္စားရက္ၾကတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႕သူငယ္ခ်င္းသူေဌးကုိ ၀ုိင္းျပဳစုၾကတာပါဘဲ။
လြန္ခဲ့တဲံႏွစ္လေလာက္ကတည္းက စြယ္ေတာ္ရိပ္အျငိမ့္ကုိ ၾကည့္ဘုိ႕
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လက္မွတ္၀ယ္ထားတာနဲ႕
ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႕မွာ သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။
ပညာတတ္တဲ့လူေတြ အႏုပညာလုပ္ေတာ့ ပုိျပီး အသက္၀င္တယ္လို႕ေျပာရင္
၀ုိင္းဆဲတာကုိ ခံရမယ္ထင္ပါတယ္။
ORGANIZED BY EX-RIT တဲ့
ပြဲအျပီးမွာစကားလုံးတစ္လုံး စိတ္ထဲကုိ ေရာက္လာပါတယ္။
စတုိင္က်တဲ့ ျမိဳင္ထ တဲ့
စတုိင္ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ အက ျမိဳင္ထ နဲ႕တြဲလုိက္တာ လွသြားတယ္လုိ႕ ခံစားရပါတယ္။
ျမိဳင္ထ ကုိအရင္က ေယာက္က်ာၤးမင္းသမီး ေအာင္ဗလနဲ႕ မင္းသား ကတုံးစိန္ တုိ႕တြဲကၾကတာပါ။
အခုလည္း ေယာက္က်ာၤးမင္းသမီး ကုိၾသဘာ တဲ့
ေအာင္ဗလကုိ မမွီလုိက္ေတာ့ သူဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆုိတာ မသိေပမဲ့
အင္ဂ်င္နီယာ ကုိၾသဘာကေတာ့ တကယ့္ကုိ မင္းသမီး အုိက္တင္အျပည့္နဲ႕
ကလုိက္တာ ဒါ ျမန္မာပါလုိ႕ ဂုဏ္ယူခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္သြားခဲ့ပါတယ္။
တကယ့္ကုိ စတုိင္က်တဲ့ ျမိဳင္ထ မုိ႕ပါ။
ရန္ကုန္မွာသာဆုိရင္ ဒီလုိသၾကၤန္ကာလမွ ျမိဳင္ထနဲ႕မေတြ႕ႏိုင္ပါဘူး။
DJ ေတြကုိေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ေတြ႕ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ေျမမဟုတ္တဲ့ေနရာမွာ ကုိယ့္ယဥ္ေက်းမွဳကုိ ျပႏိုင္ဘုိ႕ဆုိတာ
မလြယ္ကူတဲ့ ကိစၥမို႕ စြယ္ေတာ္ရိပ္အဖြဲ႕ကုိ ေလးစားဂုဏ္ယူေနမိတယ္။
အျပင္ေရာက္ေနတဲ့လူေတြက ကုိယ့္ရုိးရာကုိ တတ္ႏိုင္သမွ်ထိန္းသိမ္းေနေပမဲ့
အတြင္းကလူေတြကေတာ့့့........................................
SDL
စလုံးမွာ သၾကၤန္လာက်ေနပါတယ္။
ဘေလာ့ေရးႏိုင္ဘုိ႕ျပန္က်ိဳးစားေနပါတယ္။
ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္က note book ကေလးတစ္ခုေပးပါတယ္။
battery က 11 နာရီခံတယ္ဆုိလုိ႕ မီးပ်က္တဲ့ ညေတြမွာ ေရးႏိုင္ေအာင္လုပ္ပါမယ္။
လာဖတ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ
ပဲခူးသူ
ဘေလာ့ေရးႏိုင္ဘုိ႕ျပန္က်ိဳးစားေနပါတယ္။
ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္က note book ကေလးတစ္ခုေပးပါတယ္။
battery က 11 နာရီခံတယ္ဆုိလုိ႕ မီးပ်က္တဲ့ ညေတြမွာ ေရးႏိုင္ေအာင္လုပ္ပါမယ္။
လာဖတ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ
ပဲခူးသူ
Tuesday, February 23, 2010
မုန္႕ဖက္ထုပ္
မနက္ခင္းရုံးကားအတူေစာင့္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က
ုမုန္႕ဖက္ထုပ္တစ္ထုပ္ေပးပါတယ္။
ခ်က္ခ်င္း ကၽြန္မတုိ႕အေမရဲ႕အေမ အဘြားကုိ သတိရလုိက္တယ္။
သူက ျမန္မာမုန္႕ေတြျကုိက္တတ္ျပီး သျကၤန္တြင္းတုိင္း
မုန္႕ဖက္ထုပ္လုပ္ျပီး အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကုိ ေ၀ေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္မလဲ စားမယ္ေလဆုိျပီး ငွက္ေပ်ာဖက္ကုိ ဖြင့္လုိက္ပါတယ္။
ငွက္ေပ်ာဖက္ေအာက္မွာ ပလပ္စတစ္နဲ႕ေကာက္ညွင္းကုိ ထပ္ထုတ္ထားတာ
ေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ေအာ္ မုန္႕ဖက္ထုပ္ဖီလင္ေအာက္သြားပါတယ္။
ကၽြန္မအထင္ေျပာတာပါ။ ေကာက္ညွင္းကုိ ငွက္ေပ်ာဖက္ကေလးနဲထုပ္ျပီး
ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ငွက္ေပ်ာဖက္ကရတဲ့ အနံ႕သင္းသင္းေလးကုိ
အဓိကထားခံစားျပီးစားတာမုိ႕
ေကာက္ညွင္းနဲ႕ ငွက္ေပ်ာဖက္ျကား ပလပ္စတစ္ခံထားတာကုိ စိတ္အလုိမက်ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္မက အပ်ိဳျကီးပီပီ အေတြးေျကာင္တဲ့ထဲမွာပါပါတယ္။
ငွက္ေပ်ာဖက္နံ႕မရတဲ့ မုန္႕ဖက္ထုပ္ကုိ မစားဘဲ အသာျပန္ထုတ္ထားလုိက္ပါတယ္။
အဲ့သလုိပါဘဲ လူေတြတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာလဲ
မလုိအပ္ဘဲ ပလပ္စတစ္ခံသလုိ ျကားခံထားတာေတြ အမ်ားျကီးေတြ႕လာရတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီလုိအရသာေပါ့ေစတဲ့ ျကားခံေတြကုိ ဖ်က္ပစ္ခ်င္ေနတာျကာေပါ့။
ေျကာင္တယ္ေနာ္........
ုမုန္႕ဖက္ထုပ္တစ္ထုပ္ေပးပါတယ္။
ခ်က္ခ်င္း ကၽြန္မတုိ႕အေမရဲ႕အေမ အဘြားကုိ သတိရလုိက္တယ္။
သူက ျမန္မာမုန္႕ေတြျကုိက္တတ္ျပီး သျကၤန္တြင္းတုိင္း
မုန္႕ဖက္ထုပ္လုပ္ျပီး အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကုိ ေ၀ေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္မလဲ စားမယ္ေလဆုိျပီး ငွက္ေပ်ာဖက္ကုိ ဖြင့္လုိက္ပါတယ္။
ငွက္ေပ်ာဖက္ေအာက္မွာ ပလပ္စတစ္နဲ႕ေကာက္ညွင္းကုိ ထပ္ထုတ္ထားတာ
ေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ေအာ္ မုန္႕ဖက္ထုပ္ဖီလင္ေအာက္သြားပါတယ္။
ကၽြန္မအထင္ေျပာတာပါ။ ေကာက္ညွင္းကုိ ငွက္ေပ်ာဖက္ကေလးနဲထုပ္ျပီး
ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ငွက္ေပ်ာဖက္ကရတဲ့ အနံ႕သင္းသင္းေလးကုိ
အဓိကထားခံစားျပီးစားတာမုိ႕
ေကာက္ညွင္းနဲ႕ ငွက္ေပ်ာဖက္ျကား ပလပ္စတစ္ခံထားတာကုိ စိတ္အလုိမက်ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္မက အပ်ိဳျကီးပီပီ အေတြးေျကာင္တဲ့ထဲမွာပါပါတယ္။
ငွက္ေပ်ာဖက္နံ႕မရတဲ့ မုန္႕ဖက္ထုပ္ကုိ မစားဘဲ အသာျပန္ထုတ္ထားလုိက္ပါတယ္။
အဲ့သလုိပါဘဲ လူေတြတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာလဲ
မလုိအပ္ဘဲ ပလပ္စတစ္ခံသလုိ ျကားခံထားတာေတြ အမ်ားျကီးေတြ႕လာရတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီလုိအရသာေပါ့ေစတဲ့ ျကားခံေတြကုိ ဖ်က္ပစ္ခ်င္ေနတာျကာေပါ့။
ေျကာင္တယ္ေနာ္........
Monday, February 22, 2010
ေက်ာင္းသား
ေက်ာင္းသားနဲ႕ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္မ အျမဲတမ္းအေကာင္းျမင္ေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ေခတ္မွာေရာ ကၽြန္မတုိ႕မတုိင္ခင္ ႏွစ္မ်ားမွာေရာ ေက်ာင္းသားဆုိတာ
သမုိင္းမွာ နံမည္ေကာင္းနဲ႕ ေနလာခဲ့တာပါ။
သူတုိ႕က မိသားစုတာ၀န္မရွိေသးဘူး။ ရုိးသားတယ္။
ကုိယ္က်ိဳးစြန္႕ဘုိ႕အမ်ားအတြက္ အနစ္နာခံဘုိ႕ ၀န္မေလးတဲ့သူေတြပါ။
ကၽြန္မတုိ႕ တကၠသုိလ္တက္တုန္းက လူမွဳ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ
တကယ့္ကုိ စံျပထားရမဲ့ေက်ာင္းသားေတြကုိလဲ ေတြ႕ခဲ့ဘူးတာအမ်ားျကီးပါ။
ကၽြန္မ ျပည္မွာ တုန္းက ေဘးျခံက ဂ်ီတီအုိင္ေက်ာင္းသားအေဆာင္မုိ႕
သူတုိ႕အားကုိးနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း ေနလာခဲ့တာ။
အဲဒီအျမင္ေတြကုိ ဒီမနက္မွာေတာ့ နည္းနည္းေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္လာပါတယ္။
အခုကၽြန္မတုိ႕ရြာရဲ႕ေက်ာင္းေတာ္ျကီးေတြက သိေတာ္မူတဲ့အတုိင္း ျမိဳ႕ျပင္မွာေလ။
ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အထူးကားေတြေျပးေပမဲ့ ခရီးသည္ေတြနဲ႕ ေရာတင္တဲ့ကားေတြေပါ့။
အျခားအရာေတြထူးတာထက္ ကားက နည္းနည္းသန္႕ျပီး ေစ်းပုိေပးရတာေပါ့။
ကၽြန္မဖယ္ရီဂိတ္ကုိေရာက္ဘုိ႕ 5မွတ္တုိင္ေလာက္ လိုင္းကားစီးရတယ္။
ကၽြန္မ ကားေပၚတက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ထုိင္ခုံမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ထုိင္ေနတယ္။
ေက်ာင္းသားမွန္းသိတာက သူတို႕ Uniform ေျကာင့္ပါ။
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားျကီးေပါ့။
ကၽြန္မက သူ႕အေမေလာက္ရွိတာမုိ႕ ထုိင္လုိ႕ရေအာင္ ဟုိဘက္တုိးေပးလုိ႕ေျပာလုိက္တယ္။
အဲဒါကုိ တုိးမေပးဘဲ ကၽြန္မကုိ ခပ္တည္တည္ ခပ္ရုိင္းရုိင္းျပန္ျကည့္တယ္။
ကၽြန္မက နီးနီးေလးစီးတာမုိ႕ အတြင္းကုိ မ၀င္ခ်င္တာနဲ႕
အေပါက္နားနီးေအာင္ သူ႕ခုံကုိ ေရြးလုိက္တာပါ။
ကၽြန္မတုိ႕ျဖစ္ေနတာကုိ စပါယ္ယာေကာင္းေလးကသိေတာ့
အစ္မ အတြင္းကုိ ၀င္စီးလုိက္ပါတဲ့။
ကၽြန္မလဲ ေနာက္ဘက္ကုိ ၀င္သြားထုိင္လုိက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲေတာ့ ခပ္တင္းတင္း။
ဦးေဇာတိက ေဟာဘူးတယ္။
အေမရိကန္မွာ ဂါ၀ရတရားဆုိတာ မရွိဘူးတဲ့။
ဘာလုိ႕ ဂါ၀ရရွိရမွာတုံးလုိ႕ျပန္ေမးတယ္တဲ့။
ဆရာေတာ္ကုိ ေလွ်ာက္ခ်င္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာလဲ ဂါ၀ရတရားမရွိေတာ့ပါဘူးလုိ႕။
အဘ အဘ နဲ႕အခြင့္အေရးေပးႏိုင္တဲ့လူေတြေရွ႕မွာ ကုိယ္ေလးယုိ႕ျပီးေနျကတဲ့
ဂါ၀ရတရားဘဲရွိပါေတာ့တယ္လို႕။
ကဲထားပါ ဇတ္လမ္းက မျပီးေသးဘူး။
ေနာက္ 3မွတ္တုိင္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တတ္လာတယ္။
ေကာင္ေလးက ျပာျပာသလဲနဲ႕ အတူတူထုိင္ျကတယ္ဆုိပါေတာ့။
ေအာ္ အခုမွ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္ သူ႕ေကာင္မေလးနဲ႕အတူထုိင္ဘုိ႕အတြက္
ကၽြန္မကုိ ေနရာ ေရြ႕မေပးတာကုိးလုိ႕
အင္း အေတြးေတြက ရွည္သြားပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မဆင္းခါနီးမွာ အဲဒီေကာင္ေလးေရွ႕ကုိသြားရပ္ျပီး
ခပ္တည္တည္နဲ႕ျကည့္ခဲ့ပါတယ္။
ကုိယ္ခ်စ္ခင္တဲ့ မိန္းခေလးအတြက္ ေနရာေပးခ်င္တဲ့စိတ္ထားက ေကာင္းပါတယ္။
ကၽြန္မသာအဲဒီေကာင္ေလးေနရာမွာဆုိရင္ ဘာလုပ္မလဲလုိ႕ ကုိယ့္ကုိေတြးျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မထိုင္စီးလာခဲ့မယ္ ေဘးမွာမလြတ္ရင္လည္း မိန္းခေလးတက္လာရင္
ကုိယ့္ေနရာကို ဖယ္ေပးမယ္။
မိန္းခေလးတက္မလာခင္ ကေလး၊အသက္ျကီးတဲ့လူ၊
ကုိယ္၀န္သည္ေတြတက္လာရင္ ဖယ္ေပးမယ္။
အင္း အဲဒီေကာင္ေလးလုိ အျကင္နာတရားမရွိလုိ အပ်ိဳျကီးျဖစ္ရတာလုိ႕ေျပာရင္လဲ
ခံရမွာပါဘဲ။
ေအာ္ .....ဒါတုိ႕ေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းသားမွ မဟုတ္တာ ေတာထဲသြားေက်ာင္းေနရျပီး
လူ႕ေလာကကုိမသိတဲ့ လူမွဳေရးဆုိတာနားလည္ခြင့္မရတဲ့
ေခတ္သစ္ေက်ာင္းသားေတြဆုိေတာ့......
ကၽြန္မတုိ႕ေခတ္မွာေရာ ကၽြန္မတုိ႕မတုိင္ခင္ ႏွစ္မ်ားမွာေရာ ေက်ာင္းသားဆုိတာ
သမုိင္းမွာ နံမည္ေကာင္းနဲ႕ ေနလာခဲ့တာပါ။
သူတုိ႕က မိသားစုတာ၀န္မရွိေသးဘူး။ ရုိးသားတယ္။
ကုိယ္က်ိဳးစြန္႕ဘုိ႕အမ်ားအတြက္ အနစ္နာခံဘုိ႕ ၀န္မေလးတဲ့သူေတြပါ။
ကၽြန္မတုိ႕ တကၠသုိလ္တက္တုန္းက လူမွဳ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ
တကယ့္ကုိ စံျပထားရမဲ့ေက်ာင္းသားေတြကုိလဲ ေတြ႕ခဲ့ဘူးတာအမ်ားျကီးပါ။
ကၽြန္မ ျပည္မွာ တုန္းက ေဘးျခံက ဂ်ီတီအုိင္ေက်ာင္းသားအေဆာင္မုိ႕
သူတုိ႕အားကုိးနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း ေနလာခဲ့တာ။
အဲဒီအျမင္ေတြကုိ ဒီမနက္မွာေတာ့ နည္းနည္းေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္လာပါတယ္။
အခုကၽြန္မတုိ႕ရြာရဲ႕ေက်ာင္းေတာ္ျကီးေတြက သိေတာ္မူတဲ့အတုိင္း ျမိဳ႕ျပင္မွာေလ။
ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အထူးကားေတြေျပးေပမဲ့ ခရီးသည္ေတြနဲ႕ ေရာတင္တဲ့ကားေတြေပါ့။
အျခားအရာေတြထူးတာထက္ ကားက နည္းနည္းသန္႕ျပီး ေစ်းပုိေပးရတာေပါ့။
ကၽြန္မဖယ္ရီဂိတ္ကုိေရာက္ဘုိ႕ 5မွတ္တုိင္ေလာက္ လိုင္းကားစီးရတယ္။
ကၽြန္မ ကားေပၚတက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ထုိင္ခုံမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ထုိင္ေနတယ္။
ေက်ာင္းသားမွန္းသိတာက သူတို႕ Uniform ေျကာင့္ပါ။
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားျကီးေပါ့။
ကၽြန္မက သူ႕အေမေလာက္ရွိတာမုိ႕ ထုိင္လုိ႕ရေအာင္ ဟုိဘက္တုိးေပးလုိ႕ေျပာလုိက္တယ္။
အဲဒါကုိ တုိးမေပးဘဲ ကၽြန္မကုိ ခပ္တည္တည္ ခပ္ရုိင္းရုိင္းျပန္ျကည့္တယ္။
ကၽြန္မက နီးနီးေလးစီးတာမုိ႕ အတြင္းကုိ မ၀င္ခ်င္တာနဲ႕
အေပါက္နားနီးေအာင္ သူ႕ခုံကုိ ေရြးလုိက္တာပါ။
ကၽြန္မတုိ႕ျဖစ္ေနတာကုိ စပါယ္ယာေကာင္းေလးကသိေတာ့
အစ္မ အတြင္းကုိ ၀င္စီးလုိက္ပါတဲ့။
ကၽြန္မလဲ ေနာက္ဘက္ကုိ ၀င္သြားထုိင္လုိက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲေတာ့ ခပ္တင္းတင္း။
ဦးေဇာတိက ေဟာဘူးတယ္။
အေမရိကန္မွာ ဂါ၀ရတရားဆုိတာ မရွိဘူးတဲ့။
ဘာလုိ႕ ဂါ၀ရရွိရမွာတုံးလုိ႕ျပန္ေမးတယ္တဲ့။
ဆရာေတာ္ကုိ ေလွ်ာက္ခ်င္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာလဲ ဂါ၀ရတရားမရွိေတာ့ပါဘူးလုိ႕။
အဘ အဘ နဲ႕အခြင့္အေရးေပးႏိုင္တဲ့လူေတြေရွ႕မွာ ကုိယ္ေလးယုိ႕ျပီးေနျကတဲ့
ဂါ၀ရတရားဘဲရွိပါေတာ့တယ္လို႕။
ကဲထားပါ ဇတ္လမ္းက မျပီးေသးဘူး။
ေနာက္ 3မွတ္တုိင္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တတ္လာတယ္။
ေကာင္ေလးက ျပာျပာသလဲနဲ႕ အတူတူထုိင္ျကတယ္ဆုိပါေတာ့။
ေအာ္ အခုမွ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္ သူ႕ေကာင္မေလးနဲ႕အတူထုိင္ဘုိ႕အတြက္
ကၽြန္မကုိ ေနရာ ေရြ႕မေပးတာကုိးလုိ႕
အင္း အေတြးေတြက ရွည္သြားပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မဆင္းခါနီးမွာ အဲဒီေကာင္ေလးေရွ႕ကုိသြားရပ္ျပီး
ခပ္တည္တည္နဲ႕ျကည့္ခဲ့ပါတယ္။
ကုိယ္ခ်စ္ခင္တဲ့ မိန္းခေလးအတြက္ ေနရာေပးခ်င္တဲ့စိတ္ထားက ေကာင္းပါတယ္။
ကၽြန္မသာအဲဒီေကာင္ေလးေနရာမွာဆုိရင္ ဘာလုပ္မလဲလုိ႕ ကုိယ့္ကုိေတြးျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မထိုင္စီးလာခဲ့မယ္ ေဘးမွာမလြတ္ရင္လည္း မိန္းခေလးတက္လာရင္
ကုိယ့္ေနရာကို ဖယ္ေပးမယ္။
မိန္းခေလးတက္မလာခင္ ကေလး၊အသက္ျကီးတဲ့လူ၊
ကုိယ္၀န္သည္ေတြတက္လာရင္ ဖယ္ေပးမယ္။
အင္း အဲဒီေကာင္ေလးလုိ အျကင္နာတရားမရွိလုိ အပ်ိဳျကီးျဖစ္ရတာလုိ႕ေျပာရင္လဲ
ခံရမွာပါဘဲ။
ေအာ္ .....ဒါတုိ႕ေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းသားမွ မဟုတ္တာ ေတာထဲသြားေက်ာင္းေနရျပီး
လူ႕ေလာကကုိမသိတဲ့ လူမွဳေရးဆုိတာနားလည္ခြင့္မရတဲ့
ေခတ္သစ္ေက်ာင္းသားေတြဆုိေတာ့......
Friday, February 12, 2010
ေအာ္ေနာစေနာ့ (1)
ေခါင္းစဥ္ကုိ အရင္ရွင္းျပမွျဖစ္မယ္။
1987 Dec ကၽြန္မ အလုပ္စ၀င္တဲ့ဌာနက အျပင္၀င္ေငြရတယ္လုိ႕ နံမည္ျကီးေနတဲ့
စားေသာက္ဆုိင္နဲ႕ အေဖ်ာ္ယမကာဌာန လုိ႕ နံမည္လွလွေလးေပးထားျပီး
အရက္ကုိ အဓိကထားေရာင္းတဲ့ အစုိးရဌာနတစ္ခုပါ။
လစာထုတ္တဲ့ေန႕မွာဘဲ အပုိရတဲ့ေငြကုိ တခါတည္းေပးႏိုင္ေအာင္ အစီအမံေကာင္းတဲ့
ဌာနတစ္ခုပါ။
အရက္ေရာင္းရတဲ့လုံးေရေပၚမူတည္ျပီး ျမိဳ႕နယ္ေတြက ရုံးခ်ဳပ္ကုိ အပုိေငြေပးရပါတယ္။
ကၽြန္မက စာရင္းကုိင္ဆုိေတာ့ အရက္ေရာင္းရတဲ့အေရအတြက္ကုိသိေနျပီး
တုိ႕ေတာ့ ဒီလ အပုိေငြဘယ္ေလာက္ရမယ္ဆုိတာ ၾကိဳသိေနတဲ့ဘ၀ေပါ့။
လူေတြက ေငြရရင္ေပ်ာ္တတ္တာသဘာ၀ေပမဲ့
ကၽြန္မကေတာ့ ေအာ္ေနာစေနာ့ေတြနဲ႕ မေပ်ာ္ခဲ့ဘူးထင္ပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္လဲ အဲဒီဌာနကေန ထြက္ေျပးခဲ့တာေပါ့။
ထြက္ေျပးဘုိ႕ဆုိတာလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး အားယူခဲ့ရသလုိ
သတိၱလည္းေမြးခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္မလုိဘဲ စိတ္သေဘာထားရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လဲ အဲဒီဌာနမွာရွိတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီ အပုိေငြကုိ ေအာ္ေနာစေနာ့ လုိ႕ စေပးခဲ့တာေပါ့။
ကၽြန္မတုိ႕နဲ႕အတူလုပ္ခဲ့တဲ့အသုိင္းအ၀ုိင္းကလူေတြကေတာ့ ေအာ္ေနာစေနာ့ ကုိသိၾကတာေပါ့။
ကၽြန္မတုိ႕အစုိးရအလုပ္စ ၀င္ခါစက လဘက္ရည္ဘုိးေတာင္းတယ္ဆုိုရင္
ရွက္စရာလုိ႕ထင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးပါ။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ လဘက္ရည္ဘုိးတင္မကေတာ့တဲ့ အတုိင္းအတာေတြက
ကမာၻမွာရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယ လာဘ္အစားဆုံးႏိုင္ငံဆုိလားဘဲ
ဘာလုိ႕မ်ား ပထမ ရေအာင္ မလုပ္ပါလိမ့္ေနာ္။
ဒီေနရာမွာလဲ အမ်ားထက္သာရင္ေကာင္းမွာေနာ္။
ကၽြန္မလဲ ေအာ္ေနာစေနာ့ေတြကုိ ေရွာင္ရင္း အစုိးရအလုပ္ကေန ထြက္ရတဲ့ဘ၀ေရာက္ေရာ
တကယ္ဘဲ ကၽြန္မရတဲ့ ဒုမန္ေနဂ်ာဆုိတဲ့လစာက ရုံးမွာ လဘက္ရည္ေသာက္လုိက္ရင္
ကုန္သြားတာကုိး
နယ္မွာတုန္းက ေခၽြတာသုံးလုိ႕ အဆင္ေျပေပမဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ျကီးကုိ ေရာက္လာေတာ့
ကၽြန္မအတြက္ အစုိးရအလုပ္မွာ 2လဘဲ ခံလုိက္တယ္။
ထြက္တဲ့အေျခအေနကုိေရာက္ေရာ
ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းဆုိတာ နံမည္ၾကီးတယ္တဲ့ ဘယ္ေနရာမွာလဲေတာ့မသိ
အဲဒီဌာနက ဘ႑ာေရး ဒုမန္ေနဂ်ာအလုပ္ကေနထြက္ဘုိ႕
ကၽြန္မအတြက္ နာရီ၀က္ထက္ပုိ မစဥ္းစားခဲ့ရပါဘူး။
ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ ေအာ္ေနာစေနာ့ ေတြကုိ ကၽြန္မေၾကာက္တယ္ေလ။
ေနာက္ကုမၸဏီေလာကေရာက္ေတာ့ လစာက စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေလာက္ေနေတာ့
ကၽြန္မ ေအာ္ေနာစေနာ့ နဲ႕ ေ၀းေနရတာေပါ့
ဒါေပမဲ့ ကုိယ္တုိင္ မပတ္သက္ခဲ့ရေပမဲ့ အျခားလူေတြကုိ ေပးခဲ့ရတဲ့ ေအာ္ေနာစေနာ့စာရင္းေတြက
ကၽြန္မဆီေရာက္လာျပန္ေရာ
အဲဒီစာရင္းေတြကုိ ကၽြန္မ ဘယ္ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကေန က်ခံရမလဲ
အျခားလူေတြေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္တယ္မသိေပမဲ့
ကၽြန္မကေတာ့ C.Money ဆိုျပီးနံမည္လွလွေလးေပးထားခဲ့တယ္။
လဘက္ရည္ဘုိးမဟုတ္ဘူးေလ ေကာ္ဖီဘုိးေပါ့။ Coffee Money
ကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြ ဂုဏ္မငယ္ေအာင္ပါ။
ကၽြန္မတစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ အျပင္ေလာကကုိေရာက္သြားျပီးမွ ျပန္လာေတာ့
အားပါးပါး ကၽြန္မတုိ႕ ရြာကေလးရဲ႕ ေကာ္ဖီစာရိတ္ေတြက အရမ္းကုိ ျကီးမားလာတာဘဲ။
ဒါဆုိရင္ေတာ့ C.Money ေခါင္းစဥ္နဲ႕မလုိက္ဖက္ဘူးေလဆုိျပီး
နံမည္အသစ္စဥ္းစားရျပန္တယ္။
Research & Development Expenses ဆုိျပီး လဘက္ရည္ဘုိးၾကီးၾကီးေတြကုိ
ထည့္ပစ္လုိက္ရတယ္။
ကဲ စာရင္းကုိင္အေပါင္းသူေတာ္ေကာင္းတုိ႕
အသင္တုိ႕ေရာ ဘယ္လုိေတြ စာရင္းထည့္ၾကပါလိမ့္။
မေန႕က ကၽြန္မတုိ႕ ကုမၸဏီနဲ႕ဆက္သြယ္ရတဲ့အစုိးရဌာနတစ္ခုက ေငြရျပီဆုိလုိ႕
စာရင္းကုိင္ကၽြန္မ ခ်က္လက္မွတ္သြားယူပါတယ္။
အဲဒီဌာနကုိ ပထမဦးဆုံးသြားရတာျဖစ္ျပီး အတြင္းလူတစ္ေယာက္က လုိက္ပုိ႕ပါတယ္။
ေငြစာရင္းဌာန ဒု-ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ကၽြန္မထက္အသက္နည္းနည္းဘဲၾကီးပုံရတယ္
ရြယ္တူလားေတာင္မသိႏိုင္ပါဘူး သူတို႕က အဟန္႕ေကာင္းတာကုိး။
ခ်က္ကုိလွမ္းယူလုိက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကုိ ေမးခြန္းတစ္ခုေမးပါတယ္။
ဒီဌာနနဲ႕ဆက္သြယ္တာ ပထမဦးဆုံးထင္တယ္တဲ့။
ကၽြန္မက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းဘဲ ဟုတ္ပါတယ္မမလုိ႕ေျဖလုိက္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကုိ လုိက္ပုိ႕တဲ့ သူတို႕ဌာနအတြင္းလူက ကၽြန္မေပါင္ကုိ လက္နဲ႕တုိ႕လုိက္ပါတယ္။
လုပ္သက္အႏွစ္ 20ေက်ာ္လာေတာ့ သူဘာဆုိလုိတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။
ေအာ္ေနာစေနာ့ေပါ့
ဒါေပမဲ့ အျပင္မွာ ၾကိဳေျပာထားရင္ေတာ့ ကၽြန္မတစ္ခုခု စီစဥ္ခဲ့မွာေပါ့
အခုေတာ့ ေငြပါလာေပမဲ့ စာအိတ္လဲမပါ ေနာက္ျပီး ကုိယ္နဲ႕ရြယ္တူေလာက္ရွိတယ္
ဘ႑ာေရးဌာန ဒုညႊန္ၾကားေရးမွဴးကုိ ကၽြန္မ ဘယ္လုိမ်က္ႏွာနဲ႕ေပးရမလဲ
မဆုံးျဖတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေနာက္လုိတာရွိရင္ ကုမၸဏီကုိဖုံးဆက္ပါေျပာျပီး
ကၽြန္မထထြက္လာတာေပါ့။
အျပင္ကုိေရာက္မွ သူတုိ႕အတြင္းလူကုိ ေဟာက္ရတယ္။
ေစာေစာတုန္းကေတာ့ ၾကိဳမေျပာဘဲနဲ႕ အတြင္းခန္းေရာက္မွ ဘယ္လုိျဖစ္တာတုန္းေပါ့။
ငါ့မွာစာအိတ္လဲ ပါမလာဘူးဆုိေတာ့
အစ္မရယ္တဲ့ အျခားလူေတြလည္း ဒီအတုိင္း စာအိတ္ထဲမထည့္ဘဲ ေပးေနတာဘဲတဲ့။
ေအာ္ ဟုတ္လားေပါ့။
ဘယ္ေလာက္ေပးရမွာတုန္းေမးေတာ့။
ျမန္မာေငြ 5000 က်ပ္ပါတဲ့။
ကဲ တုိ႕ရြာကေလးရဲ႕ ဘ႑ာေရး ဒုညႊန္မွဴးမမတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မ ဘယ္လုိမ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႕
ေငြအလြတ္ေပးရပါ့မလဲ။
ေပးရမဲ့ကၽြန္မ သတိၱမရွိတာမုိ႕ သူတုိ႕အတြင္းလူကုိ ငါထမီတစ္ထည္ေလာက္ထြက္၀ယ္ျပီး
ျပန္လာပုိ႕ေပးမယ္ေျပာလုိက္မိပါတယ္။
ကၽြန္မနဲ႕အတူသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒုညႊန္မွဴးေတြျဖစ္ကုန္တာမုိ႕
ကၽြန္မလည္း အစုိးရအလုပ္မွာ ဆက္လုပ္ေနရင္ စား၀တ္ေနေရးနဲ႕ မိသားစု ေတာင္းဆုိမွဳေတြေၾကာင့္
ဒီလုိဘဲ ေအာ္ေနာစေနာ့ေတြကုိ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ျပီးလက္ခံေနရမွာလား။
ေတာ္ေသးတယ္ ကံတရားက မ်က္ႏွာသာေပးေပလုိ႕ေပါ့။
အလုပ္ပုိလုပ္ရေပမဲ့ အပုိေငြမေတာင္းရတဲ့ လစာနဲ႕ေလာက္တဲ့ဘ၀မ်ိဳးကုိ
ေရာက္ေနခဲ့လုိ႕ေပါ့။
မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေအာ္ေနာစေနာ့ေတြနဲ႕ကၽြန္မလုိ ေၾကာက္တတ္ပုံနဲ႕ဆုိရင္
အင္း.............
1987 Dec ကၽြန္မ အလုပ္စ၀င္တဲ့ဌာနက အျပင္၀င္ေငြရတယ္လုိ႕ နံမည္ျကီးေနတဲ့
စားေသာက္ဆုိင္နဲ႕ အေဖ်ာ္ယမကာဌာန လုိ႕ နံမည္လွလွေလးေပးထားျပီး
အရက္ကုိ အဓိကထားေရာင္းတဲ့ အစုိးရဌာနတစ္ခုပါ။
လစာထုတ္တဲ့ေန႕မွာဘဲ အပုိရတဲ့ေငြကုိ တခါတည္းေပးႏိုင္ေအာင္ အစီအမံေကာင္းတဲ့
ဌာနတစ္ခုပါ။
အရက္ေရာင္းရတဲ့လုံးေရေပၚမူတည္ျပီး ျမိဳ႕နယ္ေတြက ရုံးခ်ဳပ္ကုိ အပုိေငြေပးရပါတယ္။
ကၽြန္မက စာရင္းကုိင္ဆုိေတာ့ အရက္ေရာင္းရတဲ့အေရအတြက္ကုိသိေနျပီး
တုိ႕ေတာ့ ဒီလ အပုိေငြဘယ္ေလာက္ရမယ္ဆုိတာ ၾကိဳသိေနတဲ့ဘ၀ေပါ့။
လူေတြက ေငြရရင္ေပ်ာ္တတ္တာသဘာ၀ေပမဲ့
ကၽြန္မကေတာ့ ေအာ္ေနာစေနာ့ေတြနဲ႕ မေပ်ာ္ခဲ့ဘူးထင္ပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္လဲ အဲဒီဌာနကေန ထြက္ေျပးခဲ့တာေပါ့။
ထြက္ေျပးဘုိ႕ဆုိတာလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး အားယူခဲ့ရသလုိ
သတိၱလည္းေမြးခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္မလုိဘဲ စိတ္သေဘာထားရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လဲ အဲဒီဌာနမွာရွိတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီ အပုိေငြကုိ ေအာ္ေနာစေနာ့ လုိ႕ စေပးခဲ့တာေပါ့။
ကၽြန္မတုိ႕နဲ႕အတူလုပ္ခဲ့တဲ့အသုိင္းအ၀ုိင္းကလူေတြကေတာ့ ေအာ္ေနာစေနာ့ ကုိသိၾကတာေပါ့။
ကၽြန္မတုိ႕အစုိးရအလုပ္စ ၀င္ခါစက လဘက္ရည္ဘုိးေတာင္းတယ္ဆုိုရင္
ရွက္စရာလုိ႕ထင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးပါ။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ လဘက္ရည္ဘုိးတင္မကေတာ့တဲ့ အတုိင္းအတာေတြက
ကမာၻမွာရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယ လာဘ္အစားဆုံးႏိုင္ငံဆုိလားဘဲ
ဘာလုိ႕မ်ား ပထမ ရေအာင္ မလုပ္ပါလိမ့္ေနာ္။
ဒီေနရာမွာလဲ အမ်ားထက္သာရင္ေကာင္းမွာေနာ္။
ကၽြန္မလဲ ေအာ္ေနာစေနာ့ေတြကုိ ေရွာင္ရင္း အစုိးရအလုပ္ကေန ထြက္ရတဲ့ဘ၀ေရာက္ေရာ
တကယ္ဘဲ ကၽြန္မရတဲ့ ဒုမန္ေနဂ်ာဆုိတဲ့လစာက ရုံးမွာ လဘက္ရည္ေသာက္လုိက္ရင္
ကုန္သြားတာကုိး
နယ္မွာတုန္းက ေခၽြတာသုံးလုိ႕ အဆင္ေျပေပမဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ျကီးကုိ ေရာက္လာေတာ့
ကၽြန္မအတြက္ အစုိးရအလုပ္မွာ 2လဘဲ ခံလုိက္တယ္။
ထြက္တဲ့အေျခအေနကုိေရာက္ေရာ
ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းဆုိတာ နံမည္ၾကီးတယ္တဲ့ ဘယ္ေနရာမွာလဲေတာ့မသိ
အဲဒီဌာနက ဘ႑ာေရး ဒုမန္ေနဂ်ာအလုပ္ကေနထြက္ဘုိ႕
ကၽြန္မအတြက္ နာရီ၀က္ထက္ပုိ မစဥ္းစားခဲ့ရပါဘူး။
ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ ေအာ္ေနာစေနာ့ ေတြကုိ ကၽြန္မေၾကာက္တယ္ေလ။
ေနာက္ကုမၸဏီေလာကေရာက္ေတာ့ လစာက စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေလာက္ေနေတာ့
ကၽြန္မ ေအာ္ေနာစေနာ့ နဲ႕ ေ၀းေနရတာေပါ့
ဒါေပမဲ့ ကုိယ္တုိင္ မပတ္သက္ခဲ့ရေပမဲ့ အျခားလူေတြကုိ ေပးခဲ့ရတဲ့ ေအာ္ေနာစေနာ့စာရင္းေတြက
ကၽြန္မဆီေရာက္လာျပန္ေရာ
အဲဒီစာရင္းေတြကုိ ကၽြန္မ ဘယ္ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကေန က်ခံရမလဲ
အျခားလူေတြေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္တယ္မသိေပမဲ့
ကၽြန္မကေတာ့ C.Money ဆိုျပီးနံမည္လွလွေလးေပးထားခဲ့တယ္။
လဘက္ရည္ဘုိးမဟုတ္ဘူးေလ ေကာ္ဖီဘုိးေပါ့။ Coffee Money
ကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြ ဂုဏ္မငယ္ေအာင္ပါ။
ကၽြန္မတစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ အျပင္ေလာကကုိေရာက္သြားျပီးမွ ျပန္လာေတာ့
အားပါးပါး ကၽြန္မတုိ႕ ရြာကေလးရဲ႕ ေကာ္ဖီစာရိတ္ေတြက အရမ္းကုိ ျကီးမားလာတာဘဲ။
ဒါဆုိရင္ေတာ့ C.Money ေခါင္းစဥ္နဲ႕မလုိက္ဖက္ဘူးေလဆုိျပီး
နံမည္အသစ္စဥ္းစားရျပန္တယ္။
Research & Development Expenses ဆုိျပီး လဘက္ရည္ဘုိးၾကီးၾကီးေတြကုိ
ထည့္ပစ္လုိက္ရတယ္။
ကဲ စာရင္းကုိင္အေပါင္းသူေတာ္ေကာင္းတုိ႕
အသင္တုိ႕ေရာ ဘယ္လုိေတြ စာရင္းထည့္ၾကပါလိမ့္။
မေန႕က ကၽြန္မတုိ႕ ကုမၸဏီနဲ႕ဆက္သြယ္ရတဲ့အစုိးရဌာနတစ္ခုက ေငြရျပီဆုိလုိ႕
စာရင္းကုိင္ကၽြန္မ ခ်က္လက္မွတ္သြားယူပါတယ္။
အဲဒီဌာနကုိ ပထမဦးဆုံးသြားရတာျဖစ္ျပီး အတြင္းလူတစ္ေယာက္က လုိက္ပုိ႕ပါတယ္။
ေငြစာရင္းဌာန ဒု-ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ကၽြန္မထက္အသက္နည္းနည္းဘဲၾကီးပုံရတယ္
ရြယ္တူလားေတာင္မသိႏိုင္ပါဘူး သူတို႕က အဟန္႕ေကာင္းတာကုိး။
ခ်က္ကုိလွမ္းယူလုိက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကုိ ေမးခြန္းတစ္ခုေမးပါတယ္။
ဒီဌာနနဲ႕ဆက္သြယ္တာ ပထမဦးဆုံးထင္တယ္တဲ့။
ကၽြန္မက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းဘဲ ဟုတ္ပါတယ္မမလုိ႕ေျဖလုိက္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကုိ လုိက္ပုိ႕တဲ့ သူတို႕ဌာနအတြင္းလူက ကၽြန္မေပါင္ကုိ လက္နဲ႕တုိ႕လုိက္ပါတယ္။
လုပ္သက္အႏွစ္ 20ေက်ာ္လာေတာ့ သူဘာဆုိလုိတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။
ေအာ္ေနာစေနာ့ေပါ့
ဒါေပမဲ့ အျပင္မွာ ၾကိဳေျပာထားရင္ေတာ့ ကၽြန္မတစ္ခုခု စီစဥ္ခဲ့မွာေပါ့
အခုေတာ့ ေငြပါလာေပမဲ့ စာအိတ္လဲမပါ ေနာက္ျပီး ကုိယ္နဲ႕ရြယ္တူေလာက္ရွိတယ္
ဘ႑ာေရးဌာန ဒုညႊန္ၾကားေရးမွဴးကုိ ကၽြန္မ ဘယ္လုိမ်က္ႏွာနဲ႕ေပးရမလဲ
မဆုံးျဖတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေနာက္လုိတာရွိရင္ ကုမၸဏီကုိဖုံးဆက္ပါေျပာျပီး
ကၽြန္မထထြက္လာတာေပါ့။
အျပင္ကုိေရာက္မွ သူတုိ႕အတြင္းလူကုိ ေဟာက္ရတယ္။
ေစာေစာတုန္းကေတာ့ ၾကိဳမေျပာဘဲနဲ႕ အတြင္းခန္းေရာက္မွ ဘယ္လုိျဖစ္တာတုန္းေပါ့။
ငါ့မွာစာအိတ္လဲ ပါမလာဘူးဆုိေတာ့
အစ္မရယ္တဲ့ အျခားလူေတြလည္း ဒီအတုိင္း စာအိတ္ထဲမထည့္ဘဲ ေပးေနတာဘဲတဲ့။
ေအာ္ ဟုတ္လားေပါ့။
ဘယ္ေလာက္ေပးရမွာတုန္းေမးေတာ့။
ျမန္မာေငြ 5000 က်ပ္ပါတဲ့။
ကဲ တုိ႕ရြာကေလးရဲ႕ ဘ႑ာေရး ဒုညႊန္မွဴးမမတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မ ဘယ္လုိမ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႕
ေငြအလြတ္ေပးရပါ့မလဲ။
ေပးရမဲ့ကၽြန္မ သတိၱမရွိတာမုိ႕ သူတုိ႕အတြင္းလူကုိ ငါထမီတစ္ထည္ေလာက္ထြက္၀ယ္ျပီး
ျပန္လာပုိ႕ေပးမယ္ေျပာလုိက္မိပါတယ္။
ကၽြန္မနဲ႕အတူသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒုညႊန္မွဴးေတြျဖစ္ကုန္တာမုိ႕
ကၽြန္မလည္း အစုိးရအလုပ္မွာ ဆက္လုပ္ေနရင္ စား၀တ္ေနေရးနဲ႕ မိသားစု ေတာင္းဆုိမွဳေတြေၾကာင့္
ဒီလုိဘဲ ေအာ္ေနာစေနာ့ေတြကုိ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ျပီးလက္ခံေနရမွာလား။
ေတာ္ေသးတယ္ ကံတရားက မ်က္ႏွာသာေပးေပလုိ႕ေပါ့။
အလုပ္ပုိလုပ္ရေပမဲ့ အပုိေငြမေတာင္းရတဲ့ လစာနဲ႕ေလာက္တဲ့ဘ၀မ်ိဳးကုိ
ေရာက္ေနခဲ့လုိ႕ေပါ့။
မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေအာ္ေနာစေနာ့ေတြနဲ႕ကၽြန္မလုိ ေၾကာက္တတ္ပုံနဲ႕ဆုိရင္
အင္း.............
Wednesday, February 10, 2010
ေရႊစက္ေတာ္သြားေတာလား
အိမ္ကညီမ ေဆြမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္က တေပါင္းလျပည့္ေန႕ပိတ္ရက္မွာ ေရႊစက္ေတာ္သြားၾကမယ္တဲ့။
အဲဒါနဲ႕အရင္အေခါက္ေတြသြားခဲ့တာကုိ စိတ္က ျပန္လြမ္းသြားမိတယ္။
ပထမဦးဆုံးတစ္ေခါက္က ပုဂံကေနအျပန္မွာ၀င္တာ။ 1995ေလာက္ကျဖစ္မယ္။
အသည္းထဲစြဲေနတာကေတာ့ ေဆာင္းတြင္း ပုဂံတစ္ပတ္အေအးခံလာတာ ေရႊစက္ေတာ္ေရာက္မွဘဲ
လက္ေျမွာက္အရွဳံးေပးလုိက္ရပါတယ္။
ခ်မ္းလြန္းလုိ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ေဆးေတြလိမ္းေပးေလ ပုိခ်မ္းေလနဲ႕ တစ္ညလုံးမအိပ္ခဲ့ရဘူး။
ေတာေတာင္ၾကားထဲမွာရွိတာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးေဘးမွာ ေနာက္ျပီး ၀ါးတဲေလးေတြမို႕ ေလတုိးတာ
အားပါးေအးခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပါဘဲ။
ျမတ္စြာဘုရားေျခေတာ္ခ်ခဲ့တဲ့ေနရာမုိ႕ ေအးခ်မ္းမွဳကေတာ့ အျပည့္ရွိပါတယ္။
စမ္းေခ်ာင္းကေလးေရက ေအးျပီးျကည္စိမ့္ေနတာပါဘဲ။
ညဘက္အထက္စက္ေတာ္ရာကုိတက္ျပီး ၾကည္ညိဳရတာလဲ စိတ္ထဲမွာေက်နပ္မိတယ္။
ပထမတစ္ေခါက္က အလုပ္ခြင္က အဖြဲ႕ေတြနဲ႕ေလ။
ဒုတိယအေခါက္ကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္က စီစဥ္တာပါ။
Mini Bus တစ္စီးငွားျပီး ညီမလုပ္သူရဲ႕ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ိဳးမ်ားနဲ႕ေပါ့။
အိမ္က ဟင္းေတြခ်က္သြားျပီး လမ္းမွာ ထမင္း၀ယ္စားတဲ့အစီအစဥ္ေပါ့။
အိမ္က မနက္ 4နာရီမွာထြက္သြားတာ ျပည္ကုိ မနက္9နာရီေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ေနျပီ
ျပည္အင္းမဆုိင္မွာ ထမင္း၀င္၀ယ္ၾကတာေလ။
ေန႕ခင္း(11)နာရီေလာက္မွ ကားကုိ လမ္းထုိးရပ္ျပီး လမ္းေဘးမွာ တာလဘတ္ခင္းစားျကတာ
အရမ္းကုိ စားေကာင္းတာပါဘဲ။
ေရႊစက္ေတာ္ကုိ ညေန(3)နာရီေလာက္မွာေရာက္သြားတယ္။ အသြားကုိ ျပည္တဖက္ကမ္းဆင္တဲဘက္က
သြားတာေလ။
ေရာက္တာနဲ႕ ေနပူထဲကလာတာေပမဲ့ အထုပ္ကေလးေတြအသာခ်ျပီး စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲ ေရဆင္းခ်ိဳးလုိက္ၾကတာ
တူမေလးဆုိ ႏွဳတ္ခမ္းေတြျပာမွဘဲ တက္လာတာေတြ႕ေတာ့တယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ အေအးမခံႏိုင္သူမုိ႕ စတိေပါ့
ခဏေန ခ်မ္းလာတာဘဲ။
မနက္ေစာေစာထတာေရာ ခရီးပမ္းတာေရာ မီးေမွာင္တာေရာနဲ႕ ည(8)နာရီမထုိးခင္ကတည္းက
အိပ္ေနလုိက္ၾကတာ
ဒါေပမဲ့ ည(10)နာရီလဲေက်ာ္ေနရာ ခ်မ္းလြန္းလုိ႕ ဘယ္သူမွ မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး မီးပုံေလးေဘးမွာ
အားလုံးငုတ္တုတ္ကေလးေတြေလ။ မုိးလင္းထိဘဲ။
မနက္ထမင္းစားျပီး မေကြးဘက္ကုိ ကူးလာခဲ့တာေပါ့။
အညာမွာ တည္းခုိခန္းတည္းရတာ ပုဂံလုိအဆင္မေျပတာမုိ႕
မေကြးျမသလြန္ဘုရားေစာင္းတန္းတစ္ခုကုိ အလွဴေငြထည့္ျပီး တည္းပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕က ကုိယ့္ကားနဲ႕သြားရင္ အိပ္ယာလိပ္က ပါေနၾကမုိ႕အဆင္ေျပတယ္ေလ။
ဖ်ာေလးေတြငွားရုံေပါ့။
မွတ္မိတာကေတာ့ ညေနစာကုိ အထမ္းနဲ႕လာေရာင္းတဲ့ တုိ႕ဖူးသုပ္ကုိ ပုတ္ျပတ္၀ယ္လုိက္တာပါဘဲ။
ညဘက္မွာ ျမသလြန္ေပၚကေန ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးကုိ ထုိင္ေငးေနမိတယ္။
ေနာက္ေန႕မနက္မွာေတာ့ နံနက္စာစားျပီး ရန္ကုန္ျပန္ေပါ့။
အခုလည္းအဲဒီလမ္းေၾကာင္းအတုိင္းသြားၾကမယ္ျပင္ဆင္ေနေလရဲ႕။
ကၽြန္မလား ဒီႏွစ္ေတာ့ လုိက္ျဖစ္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။
က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းတာ
အပင္ပန္းမခံႏိုင္တာ
လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕မေနခ်င္ေတာ့တာ
ပိတ္ရက္ေတြမွာ စိတ္ေရာလူပါနားခ်င္တာေၾကာင့္
ေဆြမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္ကုိ ေတာင္းပန္ထားရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့
အေထြေထြရန္ပုံေငြေတာ့ ထည့္ရပါလိမ့္မယ္။
အဲဒါနဲ႕အရင္အေခါက္ေတြသြားခဲ့တာကုိ စိတ္က ျပန္လြမ္းသြားမိတယ္။
ပထမဦးဆုံးတစ္ေခါက္က ပုဂံကေနအျပန္မွာ၀င္တာ။ 1995ေလာက္ကျဖစ္မယ္။
အသည္းထဲစြဲေနတာကေတာ့ ေဆာင္းတြင္း ပုဂံတစ္ပတ္အေအးခံလာတာ ေရႊစက္ေတာ္ေရာက္မွဘဲ
လက္ေျမွာက္အရွဳံးေပးလုိက္ရပါတယ္။
ခ်မ္းလြန္းလုိ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ေဆးေတြလိမ္းေပးေလ ပုိခ်မ္းေလနဲ႕ တစ္ညလုံးမအိပ္ခဲ့ရဘူး။
ေတာေတာင္ၾကားထဲမွာရွိတာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးေဘးမွာ ေနာက္ျပီး ၀ါးတဲေလးေတြမို႕ ေလတုိးတာ
အားပါးေအးခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပါဘဲ။
ျမတ္စြာဘုရားေျခေတာ္ခ်ခဲ့တဲ့ေနရာမုိ႕ ေအးခ်မ္းမွဳကေတာ့ အျပည့္ရွိပါတယ္။
စမ္းေခ်ာင္းကေလးေရက ေအးျပီးျကည္စိမ့္ေနတာပါဘဲ။
ညဘက္အထက္စက္ေတာ္ရာကုိတက္ျပီး ၾကည္ညိဳရတာလဲ စိတ္ထဲမွာေက်နပ္မိတယ္။
ပထမတစ္ေခါက္က အလုပ္ခြင္က အဖြဲ႕ေတြနဲ႕ေလ။
ဒုတိယအေခါက္ကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္က စီစဥ္တာပါ။
Mini Bus တစ္စီးငွားျပီး ညီမလုပ္သူရဲ႕ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ိဳးမ်ားနဲ႕ေပါ့။
အိမ္က ဟင္းေတြခ်က္သြားျပီး လမ္းမွာ ထမင္း၀ယ္စားတဲ့အစီအစဥ္ေပါ့။
အိမ္က မနက္ 4နာရီမွာထြက္သြားတာ ျပည္ကုိ မနက္9နာရီေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ေနျပီ
ျပည္အင္းမဆုိင္မွာ ထမင္း၀င္၀ယ္ၾကတာေလ။
ေန႕ခင္း(11)နာရီေလာက္မွ ကားကုိ လမ္းထုိးရပ္ျပီး လမ္းေဘးမွာ တာလဘတ္ခင္းစားျကတာ
အရမ္းကုိ စားေကာင္းတာပါဘဲ။
ေရႊစက္ေတာ္ကုိ ညေန(3)နာရီေလာက္မွာေရာက္သြားတယ္။ အသြားကုိ ျပည္တဖက္ကမ္းဆင္တဲဘက္က
သြားတာေလ။
ေရာက္တာနဲ႕ ေနပူထဲကလာတာေပမဲ့ အထုပ္ကေလးေတြအသာခ်ျပီး စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲ ေရဆင္းခ်ိဳးလုိက္ၾကတာ
တူမေလးဆုိ ႏွဳတ္ခမ္းေတြျပာမွဘဲ တက္လာတာေတြ႕ေတာ့တယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ အေအးမခံႏိုင္သူမုိ႕ စတိေပါ့
ခဏေန ခ်မ္းလာတာဘဲ။
မနက္ေစာေစာထတာေရာ ခရီးပမ္းတာေရာ မီးေမွာင္တာေရာနဲ႕ ည(8)နာရီမထုိးခင္ကတည္းက
အိပ္ေနလုိက္ၾကတာ
ဒါေပမဲ့ ည(10)နာရီလဲေက်ာ္ေနရာ ခ်မ္းလြန္းလုိ႕ ဘယ္သူမွ မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး မီးပုံေလးေဘးမွာ
အားလုံးငုတ္တုတ္ကေလးေတြေလ။ မုိးလင္းထိဘဲ။
မနက္ထမင္းစားျပီး မေကြးဘက္ကုိ ကူးလာခဲ့တာေပါ့။
အညာမွာ တည္းခုိခန္းတည္းရတာ ပုဂံလုိအဆင္မေျပတာမုိ႕
မေကြးျမသလြန္ဘုရားေစာင္းတန္းတစ္ခုကုိ အလွဴေငြထည့္ျပီး တည္းပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕က ကုိယ့္ကားနဲ႕သြားရင္ အိပ္ယာလိပ္က ပါေနၾကမုိ႕အဆင္ေျပတယ္ေလ။
ဖ်ာေလးေတြငွားရုံေပါ့။
မွတ္မိတာကေတာ့ ညေနစာကုိ အထမ္းနဲ႕လာေရာင္းတဲ့ တုိ႕ဖူးသုပ္ကုိ ပုတ္ျပတ္၀ယ္လုိက္တာပါဘဲ။
ညဘက္မွာ ျမသလြန္ေပၚကေန ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးကုိ ထုိင္ေငးေနမိတယ္။
ေနာက္ေန႕မနက္မွာေတာ့ နံနက္စာစားျပီး ရန္ကုန္ျပန္ေပါ့။
အခုလည္းအဲဒီလမ္းေၾကာင္းအတုိင္းသြားၾကမယ္ျပင္ဆင္ေနေလရဲ႕။
ကၽြန္မလား ဒီႏွစ္ေတာ့ လုိက္ျဖစ္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။
က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းတာ
အပင္ပန္းမခံႏိုင္တာ
လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕မေနခ်င္ေတာ့တာ
ပိတ္ရက္ေတြမွာ စိတ္ေရာလူပါနားခ်င္တာေၾကာင့္
ေဆြမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္ကုိ ေတာင္းပန္ထားရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့
အေထြေထြရန္ပုံေငြေတာ့ ထည့္ရပါလိမ့္မယ္။
Wednesday, January 27, 2010
စကားလုံးရဲ႕ နက္ရွိဳင္းမွဳ
ကၽြန္မက အဂၤလိပ္စာ ခပ္ညံညံထဲမွာပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕စာလုံးေတြက ကၽြန္မဘ၀ကုိေတာ္ေတာ္ေလး အမွတ္တရရွိေစခဲ့တယ္။
ပထမဦးဆုံးမေမ့ႏိုင္တဲ့စကားလုံးက crawl တြားသြားသည္။
ကၽြန္မ (10)တန္းႏွစ္မွာ က်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့ ေက်ာင္းက တက္တစ္ရက္ မတက္တစ္ရက္
သင္ခန္းစာေတြလဲ အခ်ိတ္အဆက္မမိ ဒါေပမဲ့ (9)တန္းတုန္းက အဆင့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေအာင္ထားေလေတာ့
ေက်ာင္းပ်က္ျပီးေနာက္ရက္မွာ စာေမးခံရပါတယ္။
From the earth to the moon
သင္ခန္းစာထဲက
Crawl
ဆုိတဲ့စကားကုိ ကၽြန္မအေမးခံရပါတယ္။
အဲဒီစာလုံးကုိ မသိရမလားဆုိျပီး ဆရာမက ရုိက္ေျပာေျပာတာ လက္ျဖန္႕ဆုိတာကေန
ဒါေလးေတာင္ မသိရဘူးလားဆုိတာ
ဒါလားစာေတာ္တာ ဆုိတာ
စကားလုံးေတြနဲ႕ပစ္တဲ့အျပင္
ျဖန္႕ထားတဲ့လက္တင္မဟုတ္ဘူး ကုိယ္ေတြပါ အရုိက္ခံရတယ္။
ဆရာမကုိယ္တုိင္ကလည္း ဂရုဏာေဒါသေတြမ်ားေနတယ္ထင္ပါတယ္။
အဲဒီဆရာမကုိ စိတ္မဆုိးပါဘူး။
သူ႕ေျကာင့္ကုိယ္တစ္သက္လုံး မေမ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာေတြ အမ်ားျကီးသိခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ Crawl ကုိမုန္းတယ္။
ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ တြားမသြားခ်င္ဘူး။
အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ရဲ႕ တင္းျကပ္မွဳေအာက္ကေနထြက္ခဲ့ျပီး
တကၠသုိလ္မွာ အလြတ္ျကီးလြတ္ခဲ့တာေပါ့။
ပထမႏွစ္တုန္းက သီသီေအးေအာင္ခဲ့တယ္။
ဒုတိယႏွစ္မွာလည္းဆက္လြတ္တုန္း။
ႏွစ္ကုန္ခါနီးေတာ့ ဆရာကန္႕ေတာ့ပြဲမွာ
ကၽြန္မတုိ႕ ပါေမာကၡ ဦးတင္ထြဋ္ က စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။
Be prepared တဲ့
ေနရာတုိင္းမွာ ကုိယ့္ဘက္က အဆင္သင့္ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္အရာကိုမဆုိရင္ဆုိင္ရဲတယ္တဲ့။
သူက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကုိ စာေမးပြဲအတြက္ ျကိဳတင္ျပင္ဆင္ခိုင္းတာေပမဲ့
သူ႕စကားက နက္ရွိဳင္းလြန္းလုိ႕ 1985 ခုႏွစ္ကေန အခုထိ လုံး၀မေမ့ခဲ့ဘူး။
အဲဒီစကားလုံးက ဘ၀ထဲကုိေရာက္ခဲ့တယ္။
အက်ိဳးအမ်ားျကီးရခဲ့တယ္။
ေနာက္စာလုံးတစ္ခုကေတာ့
We must appreciate each other.
ကုိယ့္ထက္ အသက္(12)ႏွစ္ေလာက္ျကီးတဲ့ သူတစ္ေယာက္က ေျပာခဲ့တာပါ။
ကုိယ္က အသက္ငယ္ေပမဲ့ မာေက်ာေက်ာ ဂၽြတ္ဆတ္ဆတ္မို႕ေျပာခဲ့တာထင္ပါတယ္။
အခုေလာေလာဆယ္သတိရေနတဲ့စကားလုံးက
I trust you.
Titanic ရုပ္ရွင္ထဲမွာ မင္းသားက ပ်ဥ္ျပားေပၚက က်ခါနီးမွာ ေျပာခဲ့တဲ့စကားပါ။
လူတစ္ေယာက္ကုိ ယုံျကည္ဘုိ႕ဆုိတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္ခဲတဲ့ကိစၥပါ။
အရာရာကုိ သံသယနဲ႕ ျကီးျပင္းလာသူမုိ႕
အဲဒီစကားလုံးနဲ႕နက္ရွိဳင္းမွဳကုိ ကုိယ္တုိင္မခံစားႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီစကားလုံးကုိ သုံးျကည့္ခ်င္တယ္။
အခုေခတ္ျကီးထဲမွာ ရမလား။
ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕စာလုံးေတြက ကၽြန္မဘ၀ကုိေတာ္ေတာ္ေလး အမွတ္တရရွိေစခဲ့တယ္။
ပထမဦးဆုံးမေမ့ႏိုင္တဲ့စကားလုံးက crawl တြားသြားသည္။
ကၽြန္မ (10)တန္းႏွစ္မွာ က်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့ ေက်ာင္းက တက္တစ္ရက္ မတက္တစ္ရက္
သင္ခန္းစာေတြလဲ အခ်ိတ္အဆက္မမိ ဒါေပမဲ့ (9)တန္းတုန္းက အဆင့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ ေအာင္ထားေလေတာ့
ေက်ာင္းပ်က္ျပီးေနာက္ရက္မွာ စာေမးခံရပါတယ္။
From the earth to the moon
သင္ခန္းစာထဲက
Crawl
ဆုိတဲ့စကားကုိ ကၽြန္မအေမးခံရပါတယ္။
အဲဒီစာလုံးကုိ မသိရမလားဆုိျပီး ဆရာမက ရုိက္ေျပာေျပာတာ လက္ျဖန္႕ဆုိတာကေန
ဒါေလးေတာင္ မသိရဘူးလားဆုိတာ
ဒါလားစာေတာ္တာ ဆုိတာ
စကားလုံးေတြနဲ႕ပစ္တဲ့အျပင္
ျဖန္႕ထားတဲ့လက္တင္မဟုတ္ဘူး ကုိယ္ေတြပါ အရုိက္ခံရတယ္။
ဆရာမကုိယ္တုိင္ကလည္း ဂရုဏာေဒါသေတြမ်ားေနတယ္ထင္ပါတယ္။
အဲဒီဆရာမကုိ စိတ္မဆုိးပါဘူး။
သူ႕ေျကာင့္ကုိယ္တစ္သက္လုံး မေမ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာေတြ အမ်ားျကီးသိခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ Crawl ကုိမုန္းတယ္။
ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ တြားမသြားခ်င္ဘူး။
အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ရဲ႕ တင္းျကပ္မွဳေအာက္ကေနထြက္ခဲ့ျပီး
တကၠသုိလ္မွာ အလြတ္ျကီးလြတ္ခဲ့တာေပါ့။
ပထမႏွစ္တုန္းက သီသီေအးေအာင္ခဲ့တယ္။
ဒုတိယႏွစ္မွာလည္းဆက္လြတ္တုန္း။
ႏွစ္ကုန္ခါနီးေတာ့ ဆရာကန္႕ေတာ့ပြဲမွာ
ကၽြန္မတုိ႕ ပါေမာကၡ ဦးတင္ထြဋ္ က စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။
Be prepared တဲ့
ေနရာတုိင္းမွာ ကုိယ့္ဘက္က အဆင္သင့္ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္အရာကိုမဆုိရင္ဆုိင္ရဲတယ္တဲ့။
သူက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြကုိ စာေမးပြဲအတြက္ ျကိဳတင္ျပင္ဆင္ခိုင္းတာေပမဲ့
သူ႕စကားက နက္ရွိဳင္းလြန္းလုိ႕ 1985 ခုႏွစ္ကေန အခုထိ လုံး၀မေမ့ခဲ့ဘူး။
အဲဒီစကားလုံးက ဘ၀ထဲကုိေရာက္ခဲ့တယ္။
အက်ိဳးအမ်ားျကီးရခဲ့တယ္။
ေနာက္စာလုံးတစ္ခုကေတာ့
We must appreciate each other.
ကုိယ့္ထက္ အသက္(12)ႏွစ္ေလာက္ျကီးတဲ့ သူတစ္ေယာက္က ေျပာခဲ့တာပါ။
ကုိယ္က အသက္ငယ္ေပမဲ့ မာေက်ာေက်ာ ဂၽြတ္ဆတ္ဆတ္မို႕ေျပာခဲ့တာထင္ပါတယ္။
အခုေလာေလာဆယ္သတိရေနတဲ့စကားလုံးက
I trust you.
Titanic ရုပ္ရွင္ထဲမွာ မင္းသားက ပ်ဥ္ျပားေပၚက က်ခါနီးမွာ ေျပာခဲ့တဲ့စကားပါ။
လူတစ္ေယာက္ကုိ ယုံျကည္ဘုိ႕ဆုိတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္ခဲတဲ့ကိစၥပါ။
အရာရာကုိ သံသယနဲ႕ ျကီးျပင္းလာသူမုိ႕
အဲဒီစကားလုံးနဲ႕နက္ရွိဳင္းမွဳကုိ ကုိယ္တုိင္မခံစားႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီစကားလုံးကုိ သုံးျကည့္ခ်င္တယ္။
အခုေခတ္ျကီးထဲမွာ ရမလား။
Wednesday, January 20, 2010
က်ီးလန္႕စာ စား
ကၽြန္မ မနက္တုိင္း ဖယ္ရီေစာင့္တဲ့ေနရာမွာ ခိုကေလးေတြရွိတယ္။
ခိုစားေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
မနက္ခင္းအိမ္ကမထြက္ခင္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဘဲ ေသာက္ေလ့ရွိေပမဲ့
ရုံးေရာက္ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆာေနတတ္လုိ႕ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမုန္႕တစ္ခုခု စားေလ့ရွိတယ္။
ဖယ္ရီခ်ိန္ထက္ အနည္းဆုံး 10မိနစ္ေစာ ေရာက္ေလ့ရွိတာမုိ႕
ခိုကေလးေတြကုိ ျကည့္ရင္း မုိးလင္းလင္းခ်င္း သူတုိ႕ဆာမွာလုိ႕ ေတြးမိျပီး
ေန႕တုိင္း ခိုစာေကၽြးျဖစ္တယ္။
သူမ်ားေတြ ခိုစာေကၽြးျပီး ဆုေတာင္းေလ့ရွိတယ္လုိ႕ျကားဘူးေပမဲ့
အက်ိဳးလုိလုိ႕ ေညာင္ေရသြန္းတယ္ ဆုိတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးကုိ မျကုိက္တာမုိ႕
ခုိေလးေတြ လုစားေနတုန္းမွာ ျကည္ႏူးတဲ့စိတ္ကေလးနဲ႕ အျမဲတစ္ခ်က္ျကည့္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါပါဘဲ။
ဒီေန႕ေတာ့ ခိုစာေကၽြးရင္း ကားလမ္းမေပၚမွာမုိ႕ ဟြန္းသံ အိတ္ေဇာပိုတ္ကအသံေတြ
ထြက္လာရင္ သူတို႕စားေနရာကေန လန္႕ျပီး ပ်ံေျပးျကတာ စားေနတုန္းမွာလဲ
စိတ္ေအးလက္ေအးမဟုတ္ဘဲ ေဘးဘီကုိ ရန္သူလားဆုိျပီး ျကည့္ေနရတာေတြကုိ
သတိထားမိျပီး အေတြးေတြက ရွည္ေနပါေတာ့တယ္။
က်ီးလန္႕စာစားဆုိတဲ့စကားပုံကုိလဲ သတိရလုိ႕ေပါ့။
ခုေတာ့ က်ီးေတြမဟုတ္ပါဘူး ခုိေတြေလ။
လူ႕ဘ၀ေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။
အစားေကာင္းေတြခ်ည္းစားရတဲ့လူ
ေကာင္းတခါဆုိးတလွဲ႕စားေနရတဲ့လူ
ဘ၀မွာတခါမွ အေကာင္းဆုိတာ မစားရတဲ့လူဆုိျပီး
အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့
အဲဒီထဲကမွ အစားေကာင္းစားရေပမဲ့ စိတ္ေအးလက္ေအးမစားႏိုင္တဲ့လူ
ထမင္းျကမ္းကုိ ယပ္ခတ္ျပီးစားတဲ့လူ
စားေသာက္ဆုိင္မွာ အလွ်ံပယ္စားရေပမဲ့ လက္ကဖုံးကုိ မခ်တမ္းေျပာေနရျပီး
အစားကုိေျဖာင့္ေျဖာင့္မစားႏိုင္တဲ့လူ
အုိး စားနည္းစတုိင္ေတြကလည္းမ်ိဳးစုံေပါ့။
ကၽြန္မကေတာ့ ညေနစာထမင္းကုိ ခ်စ္ခင္တဲ့လူေတြနဲ႕ ေအးေအးလူလူစားခ်င္ခဲ့တယ္။
ဟင္းေကာင္းဘုိ႕ထက္ စားေကာင္းဘုိ႕ကုိ ပုိလုိခ်င္ခဲ့တယ္။
က်ီးလန္႕စာစား ဘ၀မ်ိဳးကုိ မုန္းတယ္။
ခိုစားေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
မနက္ခင္းအိမ္ကမထြက္ခင္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဘဲ ေသာက္ေလ့ရွိေပမဲ့
ရုံးေရာက္ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆာေနတတ္လုိ႕ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမုန္႕တစ္ခုခု စားေလ့ရွိတယ္။
ဖယ္ရီခ်ိန္ထက္ အနည္းဆုံး 10မိနစ္ေစာ ေရာက္ေလ့ရွိတာမုိ႕
ခိုကေလးေတြကုိ ျကည့္ရင္း မုိးလင္းလင္းခ်င္း သူတုိ႕ဆာမွာလုိ႕ ေတြးမိျပီး
ေန႕တုိင္း ခိုစာေကၽြးျဖစ္တယ္။
သူမ်ားေတြ ခိုစာေကၽြးျပီး ဆုေတာင္းေလ့ရွိတယ္လုိ႕ျကားဘူးေပမဲ့
အက်ိဳးလုိလုိ႕ ေညာင္ေရသြန္းတယ္ ဆုိတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးကုိ မျကုိက္တာမုိ႕
ခုိေလးေတြ လုစားေနတုန္းမွာ ျကည္ႏူးတဲ့စိတ္ကေလးနဲ႕ အျမဲတစ္ခ်က္ျကည့္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါပါဘဲ။
ဒီေန႕ေတာ့ ခိုစာေကၽြးရင္း ကားလမ္းမေပၚမွာမုိ႕ ဟြန္းသံ အိတ္ေဇာပိုတ္ကအသံေတြ
ထြက္လာရင္ သူတို႕စားေနရာကေန လန္႕ျပီး ပ်ံေျပးျကတာ စားေနတုန္းမွာလဲ
စိတ္ေအးလက္ေအးမဟုတ္ဘဲ ေဘးဘီကုိ ရန္သူလားဆုိျပီး ျကည့္ေနရတာေတြကုိ
သတိထားမိျပီး အေတြးေတြက ရွည္ေနပါေတာ့တယ္။
က်ီးလန္႕စာစားဆုိတဲ့စကားပုံကုိလဲ သတိရလုိ႕ေပါ့။
ခုေတာ့ က်ီးေတြမဟုတ္ပါဘူး ခုိေတြေလ။
လူ႕ဘ၀ေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။
အစားေကာင္းေတြခ်ည္းစားရတဲ့လူ
ေကာင္းတခါဆုိးတလွဲ႕စားေနရတဲ့လူ
ဘ၀မွာတခါမွ အေကာင္းဆုိတာ မစားရတဲ့လူဆုိျပီး
အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့
အဲဒီထဲကမွ အစားေကာင္းစားရေပမဲ့ စိတ္ေအးလက္ေအးမစားႏိုင္တဲ့လူ
ထမင္းျကမ္းကုိ ယပ္ခတ္ျပီးစားတဲ့လူ
စားေသာက္ဆုိင္မွာ အလွ်ံပယ္စားရေပမဲ့ လက္ကဖုံးကုိ မခ်တမ္းေျပာေနရျပီး
အစားကုိေျဖာင့္ေျဖာင့္မစားႏိုင္တဲ့လူ
အုိး စားနည္းစတုိင္ေတြကလည္းမ်ိဳးစုံေပါ့။
ကၽြန္မကေတာ့ ညေနစာထမင္းကုိ ခ်စ္ခင္တဲ့လူေတြနဲ႕ ေအးေအးလူလူစားခ်င္ခဲ့တယ္။
ဟင္းေကာင္းဘုိ႕ထက္ စားေကာင္းဘုိ႕ကုိ ပုိလုိခ်င္ခဲ့တယ္။
က်ီးလန္႕စာစား ဘ၀မ်ိဳးကုိ မုန္းတယ္။
Friday, January 15, 2010
မုန္႕ဟင္းခါး
လူမ်ိဳးတုိင္း သူ႕ရုိးရာ အစားအစာဆုိတာရွိျကစျမဲေလ။
ကၽြန္မကေတာ့ ကုိယ့္အစားအစာထဲမွာ မုန္႕ဟင္းခါးကုိ အျကုိက္ဆုံးပါ။
ကၽြန္မတုိ႕ငယ္ငယ္က အေမ့လုပ္စာတစ္ခုတည္းနဲ႕စားခဲ့ရစဥ္က
မနက္တုိင္း မုန္႕ဟင္းခါးကုိ စားခြင့္ရွိတာ ကၽြန္မတုိ႕အဘြား အေမ့ရဲ႕အေမ။
ကၽြန္မတုိ႕ကေတာ့ သူျကုိက္တဲ့ဆုိင္က ေ၀းေပမဲ့ မနက္တုိင္း၀ယ္ေပးခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေမပုံေပးတဲ့ ထမင္းနဲ႕ ဟင္းကုိ မနက္စာစားျပီး
ေက်ာင္းသြားရတာဘဲ။
ငါးေပါတဲ့ေန႕ဆုိရင္ေတာ့ အေမက မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္ေလ့ရွိတယ္။
တခါတေလစားရလုိ႕ထင္တယ္ အရမ္းကို စားေကာင္းတာဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕အိမ္မွာ ဦးေႏွာက္အားနည္းတဲ့ ဘျကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
အိမ္မွာ မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္ရင္ ငါးဆယ္သားေလာက္ကုိ ဇလုံျကီးထဲတခါတည္းထည့္ျပီး
စားေလ့ရွိတယ္။
ဧရာ၀တီတုိင္းဘက္ကုိေရာက္ေတာ့ မုန္႕ဟင္းခါးထဲကုိ ငါးဆုပ္ေျကာ္ေတြထည့္စားတာေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
ေဒသအလုိက္ ငါး၊ပဲ၊ဆန္မွဳန္႕ေတြ အခ်ိဳးအစားကြာတာက လြဲရင္ မုန္႕ဟင္းခါးကုိ
ေနရာတုိင္းစားတာေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
စင္ကာပူမွာ ေနတုန္းက ထမင္းကုိ ဘာနဲ႕စားရမွန္းမသိရင္ စံျပေဒၚျကည္အထုပ္ကေလး
အရည္ေဖ်ာ္ျပီး ထမင္းနဲ႕ေခါက္စားလုိက္တာဘဲ။
ကၽြန္မတို႕သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ မရည္ရြယ္ဘဲ အစုိးရအလုပ္က ခ်က္ခ်င္းထြက္ျဖစ္တယ္။
အျပင္အလုပ္ကလဲ မရေသးေတာ့ အျပန္လမ္းေပၚမွာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္အားေပးရင္း
ေျပာျဖစ္တဲ့စကားတစ္ခုရွိတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ မုန္႕ဟင္းခါး နဲ႕ လွ်က္ဆား လုပ္တတ္ရင္ ထမင္းမငတ္ဘူးတဲ့။
ကၽြန္မက မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္တတ္ျပီး သူက လွ်က္ဆားေဖာ္တဲ့နည္းသိတယ္တဲ့။
အဲလုိအားတင္းျပီး အစုိးရအလုပ္ကထြက္ခဲ့ေပမဲ့ သူလဲ လွ်က္ဆားေဖာ္မေရာင္းသလုိ
ကၽြန္မလဲ အခုထိ မုန္႕ဟင္းခါးထြက္မေရာင္းျဖစ္ေသးဘူး။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ေရစက္ကရွိေနေတာ့ ကၽြန္မကုမၸဏီတစ္ခုကုိ ေရာက္ေတာ့
လူထပ္လုိတာနဲ႕ သူ႕ကုိလွမ္းေခၚျပီး အခုထိ အလုပ္အတူ (အုပ္စု) လုပ္ျဖစ္ေနတယ္။
မေန႕ကစက္ရုံမွာ ၀န္ထမ္းေတြကုိ မုန္႕ဟင္းခါးေကၽြးမယ္လုိ႕ အစည္းအေ၀းမွာ ေျပာတယ္။
Admin Manager ကေတာ့ လူျကီးေတြအျကို္က္ရတယ္ဆရာလုပ္တာဘဲ။
ဒါက သူ႕လုိင္းကုိး။
အစည္းအေ၀းမွာသာရတယ္ေျပာတာ သူ႕ဆီက လူေတြက ေရေႏြးအုိးတည္ရုံ အျမည္း၀ယ္ရုံ
လုပ္တတ္တာေလ။
ေသခ်ာေခၚေမးေတာ့ အိမ္မွာ နည္းနည္းပါးပါးေတာင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ခ်က္စားဘူးတဲ့လူမရွိဘူး။
ကၽြန္မကလည္း အေနအထုိင္မတတ္ေတာ့ ဒီမနက္ မုန္ဟင္းခါးခ်က္ျဖစ္တယ္။
အမ်ားအတြက္ ဟင္းခ်က္တုိင္းသတိရတဲ့စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။
ကုိးရီးယား ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ျပိဳင္ပြဲ ကားမွာ မင္းသားက ေနာက္ဆုံးျပိဳင္ပြဲမွာ အႏိုင္ရတုန္း ေျပာတဲ့စကားပါ။
သူအခုလုိ အႏိုင္ရတာဟာ ခ်က္ေနတုန္းမွာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူကို ေကာင္းေကာင္းစားပါေစဆုိတဲ့
စိတ္ေစတနာေလးနဲ႕ခ်က္တာမုိ႕ အဲလုိအရသာရွိတဲ့ေခါက္ဆြဲရတာပါတဲ့။
အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ သုံးျကတဲ့အဆာေတြက အတူတူပါဘဲေလ။
စိတ္ေစတနာသာကြာသြားျကတာပါ။
အခုလည္း စာရင္းကုိင္က မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္စရာမလုိေပမဲ့
ကိုယ့္စက္ရုံထဲက၀န္ထမ္းေတြ ေကာင္းေကာင္းေလးစားရပါေစဆုိတဲ့စိတ္နဲ႕ခ်က္တာမုိ႕
သူတုိ႕စားတာကုိျကည့္ျပီး
ပင္ပမ္းေပမဲ့ ေက်နပ္မိတာပါဘဲ။
ကၽြန္မကေတာ့ ကုိယ့္အစားအစာထဲမွာ မုန္႕ဟင္းခါးကုိ အျကုိက္ဆုံးပါ။
ကၽြန္မတုိ႕ငယ္ငယ္က အေမ့လုပ္စာတစ္ခုတည္းနဲ႕စားခဲ့ရစဥ္က
မနက္တုိင္း မုန္႕ဟင္းခါးကုိ စားခြင့္ရွိတာ ကၽြန္မတုိ႕အဘြား အေမ့ရဲ႕အေမ။
ကၽြန္မတုိ႕ကေတာ့ သူျကုိက္တဲ့ဆုိင္က ေ၀းေပမဲ့ မနက္တုိင္း၀ယ္ေပးခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေမပုံေပးတဲ့ ထမင္းနဲ႕ ဟင္းကုိ မနက္စာစားျပီး
ေက်ာင္းသြားရတာဘဲ။
ငါးေပါတဲ့ေန႕ဆုိရင္ေတာ့ အေမက မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္ေလ့ရွိတယ္။
တခါတေလစားရလုိ႕ထင္တယ္ အရမ္းကို စားေကာင္းတာဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕အိမ္မွာ ဦးေႏွာက္အားနည္းတဲ့ ဘျကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
အိမ္မွာ မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္ရင္ ငါးဆယ္သားေလာက္ကုိ ဇလုံျကီးထဲတခါတည္းထည့္ျပီး
စားေလ့ရွိတယ္။
ဧရာ၀တီတုိင္းဘက္ကုိေရာက္ေတာ့ မုန္႕ဟင္းခါးထဲကုိ ငါးဆုပ္ေျကာ္ေတြထည့္စားတာေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
ေဒသအလုိက္ ငါး၊ပဲ၊ဆန္မွဳန္႕ေတြ အခ်ိဳးအစားကြာတာက လြဲရင္ မုန္႕ဟင္းခါးကုိ
ေနရာတုိင္းစားတာေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
စင္ကာပူမွာ ေနတုန္းက ထမင္းကုိ ဘာနဲ႕စားရမွန္းမသိရင္ စံျပေဒၚျကည္အထုပ္ကေလး
အရည္ေဖ်ာ္ျပီး ထမင္းနဲ႕ေခါက္စားလုိက္တာဘဲ။
ကၽြန္မတို႕သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ မရည္ရြယ္ဘဲ အစုိးရအလုပ္က ခ်က္ခ်င္းထြက္ျဖစ္တယ္။
အျပင္အလုပ္ကလဲ မရေသးေတာ့ အျပန္လမ္းေပၚမွာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္အားေပးရင္း
ေျပာျဖစ္တဲ့စကားတစ္ခုရွိတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ မုန္႕ဟင္းခါး နဲ႕ လွ်က္ဆား လုပ္တတ္ရင္ ထမင္းမငတ္ဘူးတဲ့။
ကၽြန္မက မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္တတ္ျပီး သူက လွ်က္ဆားေဖာ္တဲ့နည္းသိတယ္တဲ့။
အဲလုိအားတင္းျပီး အစုိးရအလုပ္ကထြက္ခဲ့ေပမဲ့ သူလဲ လွ်က္ဆားေဖာ္မေရာင္းသလုိ
ကၽြန္မလဲ အခုထိ မုန္႕ဟင္းခါးထြက္မေရာင္းျဖစ္ေသးဘူး။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ေရစက္ကရွိေနေတာ့ ကၽြန္မကုမၸဏီတစ္ခုကုိ ေရာက္ေတာ့
လူထပ္လုိတာနဲ႕ သူ႕ကုိလွမ္းေခၚျပီး အခုထိ အလုပ္အတူ (အုပ္စု) လုပ္ျဖစ္ေနတယ္။
မေန႕ကစက္ရုံမွာ ၀န္ထမ္းေတြကုိ မုန္႕ဟင္းခါးေကၽြးမယ္လုိ႕ အစည္းအေ၀းမွာ ေျပာတယ္။
Admin Manager ကေတာ့ လူျကီးေတြအျကို္က္ရတယ္ဆရာလုပ္တာဘဲ။
ဒါက သူ႕လုိင္းကုိး။
အစည္းအေ၀းမွာသာရတယ္ေျပာတာ သူ႕ဆီက လူေတြက ေရေႏြးအုိးတည္ရုံ အျမည္း၀ယ္ရုံ
လုပ္တတ္တာေလ။
ေသခ်ာေခၚေမးေတာ့ အိမ္မွာ နည္းနည္းပါးပါးေတာင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ခ်က္စားဘူးတဲ့လူမရွိဘူး။
ကၽြန္မကလည္း အေနအထုိင္မတတ္ေတာ့ ဒီမနက္ မုန္ဟင္းခါးခ်က္ျဖစ္တယ္။
အမ်ားအတြက္ ဟင္းခ်က္တုိင္းသတိရတဲ့စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။
ကုိးရီးယား ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ျပိဳင္ပြဲ ကားမွာ မင္းသားက ေနာက္ဆုံးျပိဳင္ပြဲမွာ အႏိုင္ရတုန္း ေျပာတဲ့စကားပါ။
သူအခုလုိ အႏိုင္ရတာဟာ ခ်က္ေနတုန္းမွာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့လူကို ေကာင္းေကာင္းစားပါေစဆုိတဲ့
စိတ္ေစတနာေလးနဲ႕ခ်က္တာမုိ႕ အဲလုိအရသာရွိတဲ့ေခါက္ဆြဲရတာပါတဲ့။
အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ သုံးျကတဲ့အဆာေတြက အတူတူပါဘဲေလ။
စိတ္ေစတနာသာကြာသြားျကတာပါ။
အခုလည္း စာရင္းကုိင္က မုန္႕ဟင္းခါးခ်က္စရာမလုိေပမဲ့
ကိုယ့္စက္ရုံထဲက၀န္ထမ္းေတြ ေကာင္းေကာင္းေလးစားရပါေစဆုိတဲ့စိတ္နဲ႕ခ်က္တာမုိ႕
သူတုိ႕စားတာကုိျကည့္ျပီး
ပင္ပမ္းေပမဲ့ ေက်နပ္မိတာပါဘဲ။
Thursday, January 14, 2010
စိတ္ဓါက္က်ျခင္း
ကၽြန္မက အျမဲတမ္း တက္တက္ျကြျကြနဲ႕လွဳပ္ရွားေနတတ္တယ္လုိ႕
လူေတြက ျမင္ျကတယ္။
ဒါေပမဲ့ တခါတေလ ကၽြန္မ စိတ္ဓါက္က်ေနခဲ့တယ္။
ကၽြန္မစိတ္ဓါက္က်ခ်ိန္ေတြမွာ ဘာလုပ္တယ္ထင္ပါလဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ငုိခဲ့တယ္ အိပ္ယာထဲေစာေစာ၀င္ျပီးေတာ့
လူမသိေအာင္ ေခါင္းမူးျခဳံထားလုိက္ေသးတယ္။
နည္းနည္းျကီးလာေတာ့ သီခ်င္းဆုိခဲ့တယ္ထင္တယ္။
ေနာက္ စာအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြဖတ္ခဲ့တယ္။
တခါတေလ ရုံးကေနခြင့္ယူျပီး အိပ္ယာထဲမွာ ေခြေခြကေလး ျငိမ္ေနခဲ့ဘူးတယ္။
အဲဒါဆုိေတာ္ေတာ္ အေျခအေနဆုိးေနျပီ။
ေနာက္ဆုံးဆင့္မွာေတာ့ တရားနာခဲ့တယ္။
စိတ္ဓါက္အက်ဆုံးအခ်ိန္ကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ
ေသေတာ့မယ္လုိ႕ထင္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္မယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားျကီးရဲ႕
အလုပ္ေပးတရားေခြကို ခဏတုိင္းျပန္နာျပီး။
ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြအတြက္ ရုပ္ရွိရင္ေရာဂါရွိျပီလုိ႕
မွတ္သာထားလုိက္ေပေတာ့ ဆုိတဲ့စကားေလးေရရြတ္ရင္
ေ၀ဒနာကုိ ေစာင့္ျကည့္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
မနက္မုိးလင္းေတာ့ ေအာ္ ငါမေသေသးပါလားဆုိျပီး ထခဲ့တယ္။
ေန႕စံျပီးညခံရတဲ့ ငရဲျပည္ဆုိတာရွိတယ္လုိ႕ျကားဘူးေပမဲ့
ေန႕ခင္းဘက္အလုပ္ကုိသြား
ညဘက္မွာ ေ၀ဒနာေတြခံစားခဲ့ရစဥ္က ျပိတၱာဘ၀မကူးဘဲ
လူအျဖစ္နဲ႕ ငရဲခံရတယ္လုိ႕ ေတြးမိတယ္။
ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကုိယ္ရပ္တည္ရတဲ့အျပင္ မိဘတာ၀န္က ကုိယ့္တာ၀န္လုိ႕
စိတ္ျကီး၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္လည္း ၀င္ေငြရတဲ့အလုပ္က
ကုိယ့္ဘ၀မွာအေရးအျကီးဆုံးလုိ႕ခံယူခဲ့မိတယ္။
အဲဒါေျကာင့္ ထင္တယ္ ဖယ္ရီကားေပၚတက္လုိက္တာနဲ႕
ေ၀ဒနာေတြကို ခဏေမ့ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။
ေမ့ထားခဲ့တဲ့ေ၀ဒနာေတြက ညေန ရုံးကားေပၚကဆင္းတာနဲ႕
အလုအယက္တုိး၀င္လာတယ္ထင္တယ္။
ဒါေပမဲ့ လူဆုိတာ ေသေန႕ေစ့မွ ေသတယ္ဆုိတာမွန္တယ္။
ေသေန႕မေစ့ေသးေတာ့လည္း ျပန္ေကာင္းလာတာဘဲ။
ကၽြန္မေနမေကာင္းခဲ့ဘူးလုိ႕ ေဘးလူေတြကုိေျပာျပေတာ့ ဘယ္တုန္းကလဲတဲ့
သူတုိ႕ သတိေတာင္မထားမိခဲ့ဘူးထင္တယ္။
ကၽြန္မကံေကာင္းတာျဖစ္မယ္ အသည္းအသန္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ေတြက သျကၤန္ပိတ္ရက္နဲ႕
အျခားရုံးပိတ္ရက္ေတြျဖစ္ေနေတာ့ လူမသိဘဲ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။
အခုလည္း စိတ္ဓါက္နည္းနည္းက်ေနတာကုိ သိေနတယ္။
က်ေနတဲ့စိတ္ကုိ ျမင္ေနရတယ္။
ေစာင့္ျကည့္လုိက္ရင္ျပန္တက္လာမယ္ဆုိတာသိတယ္။
အခ်ိန္ယူျပီးေစာင့္ျကည့္လုိက္ဦးမယ္။
လူေတြက ျမင္ျကတယ္။
ဒါေပမဲ့ တခါတေလ ကၽြန္မ စိတ္ဓါက္က်ေနခဲ့တယ္။
ကၽြန္မစိတ္ဓါက္က်ခ်ိန္ေတြမွာ ဘာလုပ္တယ္ထင္ပါလဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ငုိခဲ့တယ္ အိပ္ယာထဲေစာေစာ၀င္ျပီးေတာ့
လူမသိေအာင္ ေခါင္းမူးျခဳံထားလုိက္ေသးတယ္။
နည္းနည္းျကီးလာေတာ့ သီခ်င္းဆုိခဲ့တယ္ထင္တယ္။
ေနာက္ စာအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြဖတ္ခဲ့တယ္။
တခါတေလ ရုံးကေနခြင့္ယူျပီး အိပ္ယာထဲမွာ ေခြေခြကေလး ျငိမ္ေနခဲ့ဘူးတယ္။
အဲဒါဆုိေတာ္ေတာ္ အေျခအေနဆုိးေနျပီ။
ေနာက္ဆုံးဆင့္မွာေတာ့ တရားနာခဲ့တယ္။
စိတ္ဓါက္အက်ဆုံးအခ်ိန္ကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ
ေသေတာ့မယ္လုိ႕ထင္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္မယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားျကီးရဲ႕
အလုပ္ေပးတရားေခြကို ခဏတုိင္းျပန္နာျပီး။
ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြအတြက္ ရုပ္ရွိရင္ေရာဂါရွိျပီလုိ႕
မွတ္သာထားလုိက္ေပေတာ့ ဆုိတဲ့စကားေလးေရရြတ္ရင္
ေ၀ဒနာကုိ ေစာင့္ျကည့္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
မနက္မုိးလင္းေတာ့ ေအာ္ ငါမေသေသးပါလားဆုိျပီး ထခဲ့တယ္။
ေန႕စံျပီးညခံရတဲ့ ငရဲျပည္ဆုိတာရွိတယ္လုိ႕ျကားဘူးေပမဲ့
ေန႕ခင္းဘက္အလုပ္ကုိသြား
ညဘက္မွာ ေ၀ဒနာေတြခံစားခဲ့ရစဥ္က ျပိတၱာဘ၀မကူးဘဲ
လူအျဖစ္နဲ႕ ငရဲခံရတယ္လုိ႕ ေတြးမိတယ္။
ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚကုိယ္ရပ္တည္ရတဲ့အျပင္ မိဘတာ၀န္က ကုိယ့္တာ၀န္လုိ႕
စိတ္ျကီး၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္လည္း ၀င္ေငြရတဲ့အလုပ္က
ကုိယ့္ဘ၀မွာအေရးအျကီးဆုံးလုိ႕ခံယူခဲ့မိတယ္။
အဲဒါေျကာင့္ ထင္တယ္ ဖယ္ရီကားေပၚတက္လုိက္တာနဲ႕
ေ၀ဒနာေတြကို ခဏေမ့ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။
ေမ့ထားခဲ့တဲ့ေ၀ဒနာေတြက ညေန ရုံးကားေပၚကဆင္းတာနဲ႕
အလုအယက္တုိး၀င္လာတယ္ထင္တယ္။
ဒါေပမဲ့ လူဆုိတာ ေသေန႕ေစ့မွ ေသတယ္ဆုိတာမွန္တယ္။
ေသေန႕မေစ့ေသးေတာ့လည္း ျပန္ေကာင္းလာတာဘဲ။
ကၽြန္မေနမေကာင္းခဲ့ဘူးလုိ႕ ေဘးလူေတြကုိေျပာျပေတာ့ ဘယ္တုန္းကလဲတဲ့
သူတုိ႕ သတိေတာင္မထားမိခဲ့ဘူးထင္တယ္။
ကၽြန္မကံေကာင္းတာျဖစ္မယ္ အသည္းအသန္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ေတြက သျကၤန္ပိတ္ရက္နဲ႕
အျခားရုံးပိတ္ရက္ေတြျဖစ္ေနေတာ့ လူမသိဘဲ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တာေပါ့။
အခုလည္း စိတ္ဓါက္နည္းနည္းက်ေနတာကုိ သိေနတယ္။
က်ေနတဲ့စိတ္ကုိ ျမင္ေနရတယ္။
ေစာင့္ျကည့္လုိက္ရင္ျပန္တက္လာမယ္ဆုိတာသိတယ္။
အခ်ိန္ယူျပီးေစာင့္ျကည့္လုိက္ဦးမယ္။
Wednesday, January 13, 2010
ဘ၀
ျပီးခဲ့တဲအပတ္က senior အစ္မတစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ဆုံးတယ္လုိ႕ သတင္းျကားတဲ့ေန႕အသုဘပုိ႕သြားခဲ့တယ္။
သူနဲ႕မေတြ႕တာ 10ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္နဲ႕အလုပ္အတူတြဲလုပ္ခဲ့သူမုိ႕ ေနာက္ဆုံးႏွဳတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႕ေပ့ါ။
သူလည္းကုိယ့္လုိ အပ်ိဳျကီးမို႕ အခ်င္းခ်င္းအားေပးတဲ့အေနလဲပါတာေပါ့။
ျပန္လာျပီးေနာက္ပုိင္း လူဘ၀ကုိ အရင္ကထက္ ပိုစဥ္းစားျဖစ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆုိတာ အခ်ိန္ေတြကို ေပါင္းထားတာေလ။
တေန႕တေန႕ ကုိယ့္အခ်ိ္န္ေတြ ဘယ္လုိကုန္သြားသလဲလုိ႕ ျပန္ေတြးျဖစ္တယ္။
မနက္ေစာေစာအိပ္ယာထ ေရခ်ိဳး ဘုရားရွစ္ခိုး သူမ်ားထည့္ေပးတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲျပီး ရုံးကားမွီေအာင္ေျပးရတယ္။
မနက္(7)နာရီမွာ အိမ္ကထြက္လာလုိက္တာ ည(7)နာရီမွ အိမ္ကုိျပန္၀င္ျဖစ္တယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ညစာစား စကားနည္းနည္းေျပာျပီးတာနဲ႕ လူက အင္ဂ်င္က်ေနျပီေလ။
ဒါဘ၀တဲ့လား။
အဲဒီလုိ ေမာင္းႏွင္လာတာ 43ႏွစ္ရွိသြားျပီ။
ဒီအတုိင္းဆက္သြားမွလား။
ဒါဆုိရင္ေတာ့ ရုတ္တရက္ဆုံးသြားတဲ့ senior အစ္မလုိဘဲ ေလာကထဲက ထြက္သြားရမယ္ထင္တယ္။
ရုပ္ပုိင္းလုိအင္ေတြျပည့္စုံဘုိ႕အတြက္ စိတ္အင္အားေတြနဲ႕အခ်ိန္ေတြအကုန္ခံျပီး
ေနာက္ဆုံး အဲဒီရုပ္ပုိင္းေတြကုိ ထားခဲ့ျပီးေလာကထဲက ထြက္ခြာဘုိ႕ဆုိတာကေတာ့
နည္းနည္းျပန္စဥ္းစားရလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မအခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္စီစဥ္ရေတာ့မယ္။
ခ်စ္ခင္တဲ့လူေတြကုိ အခ်ိန္ေပးမယ္။
စိတ္ပုိင္းတည္ျငိမ္ဘုိ႕အတြက္ အခ်ိန္ယူမယ္။
စာဖတ္ဘုိ႕ စာေရးဘုိ႕ အခ်ိန္ယူမယ္။
တပတ္မွာ တစ္ရက္ပိတ္ျပီး ပိတ္တဲ့ရက္မွာလည္း လူမွဳ႕ေရးေတြနဲ႕အခ်ိန္ကုန္ေနရင္ေတာ့
ေတာ္ေတာ္ေလး ေျကကြဲရမယ္ထင္တယ္။
အခ်ိန္က ရပ္မေနဘူးေလ။
ကၽြန္မနယ္မွာတုန္းက အခ်ိန္ကေႏွးတယ္။
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္က နည္းနည္းပုိျမန္လာတယ္။
စင္ကာပူမွာေတာ့ အုိး ျမန္လုိက္တာ မနည္းသတိထားျကည့္ရတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက အသက္ျကီးလာေတာ့ ပုိျမန္လာတယ္။
အမွန္ေတာ့ အခ်ိန္က ပုိျမန္တာမဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္မတုိ႕စိတ္ေတြက အခ်ိန္ကုိ မခံစားႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာတာပါ။
စိတ္မွာ အတြင္းပုိင္း ခံစားမွဳေတြ တည္ရွိမွဳေတြေပ်ာက္ကြယ္ျပီး
အျပင္ပုိင္း ခံစားမွဳေတြက ေနရာ၀င္ယူလာေတာ့
ကုိယ့္ရဲ႕အခ်ိန္ေပ်ာက္သြားတာပါ။
အခုေတာ့ ေပ်ာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ကုိ ျပန္ရွာဘုိ႕
ကၽြန္မက်ိဳးစားျကည့္ေတာ့မယ္။
သူနဲ႕မေတြ႕တာ 10ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္နဲ႕အလုပ္အတူတြဲလုပ္ခဲ့သူမုိ႕ ေနာက္ဆုံးႏွဳတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႕ေပ့ါ။
သူလည္းကုိယ့္လုိ အပ်ိဳျကီးမို႕ အခ်င္းခ်င္းအားေပးတဲ့အေနလဲပါတာေပါ့။
ျပန္လာျပီးေနာက္ပုိင္း လူဘ၀ကုိ အရင္ကထက္ ပိုစဥ္းစားျဖစ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆုိတာ အခ်ိန္ေတြကို ေပါင္းထားတာေလ။
တေန႕တေန႕ ကုိယ့္အခ်ိ္န္ေတြ ဘယ္လုိကုန္သြားသလဲလုိ႕ ျပန္ေတြးျဖစ္တယ္။
မနက္ေစာေစာအိပ္ယာထ ေရခ်ိဳး ဘုရားရွစ္ခိုး သူမ်ားထည့္ေပးတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲျပီး ရုံးကားမွီေအာင္ေျပးရတယ္။
မနက္(7)နာရီမွာ အိမ္ကထြက္လာလုိက္တာ ည(7)နာရီမွ အိမ္ကုိျပန္၀င္ျဖစ္တယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ညစာစား စကားနည္းနည္းေျပာျပီးတာနဲ႕ လူက အင္ဂ်င္က်ေနျပီေလ။
ဒါဘ၀တဲ့လား။
အဲဒီလုိ ေမာင္းႏွင္လာတာ 43ႏွစ္ရွိသြားျပီ။
ဒီအတုိင္းဆက္သြားမွလား။
ဒါဆုိရင္ေတာ့ ရုတ္တရက္ဆုံးသြားတဲ့ senior အစ္မလုိဘဲ ေလာကထဲက ထြက္သြားရမယ္ထင္တယ္။
ရုပ္ပုိင္းလုိအင္ေတြျပည့္စုံဘုိ႕အတြက္ စိတ္အင္အားေတြနဲ႕အခ်ိန္ေတြအကုန္ခံျပီး
ေနာက္ဆုံး အဲဒီရုပ္ပုိင္းေတြကုိ ထားခဲ့ျပီးေလာကထဲက ထြက္ခြာဘုိ႕ဆုိတာကေတာ့
နည္းနည္းျပန္စဥ္းစားရလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မအခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္စီစဥ္ရေတာ့မယ္။
ခ်စ္ခင္တဲ့လူေတြကုိ အခ်ိန္ေပးမယ္။
စိတ္ပုိင္းတည္ျငိမ္ဘုိ႕အတြက္ အခ်ိန္ယူမယ္။
စာဖတ္ဘုိ႕ စာေရးဘုိ႕ အခ်ိန္ယူမယ္။
တပတ္မွာ တစ္ရက္ပိတ္ျပီး ပိတ္တဲ့ရက္မွာလည္း လူမွဳ႕ေရးေတြနဲ႕အခ်ိန္ကုန္ေနရင္ေတာ့
ေတာ္ေတာ္ေလး ေျကကြဲရမယ္ထင္တယ္။
အခ်ိန္က ရပ္မေနဘူးေလ။
ကၽြန္မနယ္မွာတုန္းက အခ်ိန္ကေႏွးတယ္။
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္က နည္းနည္းပုိျမန္လာတယ္။
စင္ကာပူမွာေတာ့ အုိး ျမန္လုိက္တာ မနည္းသတိထားျကည့္ရတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက အသက္ျကီးလာေတာ့ ပုိျမန္လာတယ္။
အမွန္ေတာ့ အခ်ိန္က ပုိျမန္တာမဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္မတုိ႕စိတ္ေတြက အခ်ိန္ကုိ မခံစားႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာတာပါ။
စိတ္မွာ အတြင္းပုိင္း ခံစားမွဳေတြ တည္ရွိမွဳေတြေပ်ာက္ကြယ္ျပီး
အျပင္ပုိင္း ခံစားမွဳေတြက ေနရာ၀င္ယူလာေတာ့
ကုိယ့္ရဲ႕အခ်ိန္ေပ်ာက္သြားတာပါ။
အခုေတာ့ ေပ်ာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ကုိ ျပန္ရွာဘုိ႕
ကၽြန္မက်ိဳးစားျကည့္ေတာ့မယ္။
Tuesday, January 5, 2010
ကမ္းေျခ
ကၽြန္မကုိငယ္ငယ္တုန္းက ေဗဒင္က ေနႏွစ္ေသတတ္တယ္လုိ႕ ေဟာဘူးေတာ့
အေမက ေရနဲ႕ေ၀းေ၀းေနဘုိ႕ေျပာခဲ့တယ္။
ေနာက္ျပီး အဆုတ္မေကာင္းေတာ့ အေအးမခံႏိုင္ေတာ့ ေရနဲ႕ပုိေ၀းခဲ့တာေပါ့။
ပထမဦးဆုံးေရနဲ႕နီးနီးေနဘူးတာဆုိလုိ႕ အင္းလ်ားေလးအစပ္နဲ႕ အင္လ်ားကန္ေဘာင္ေပါ့။
ေနာက္ အေမ့အုပ္ထိန္းမွဳနဲ႕လြတ္ျပီး ကုိယ္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခြင့္ရေတာ့
သြားလုိ႕ရတဲ့ေနရာအကုန္ေလွ်ာက္သြားတာေပါ့။
ျပည္ကုိေရာက္ေတာ့ စာရင္းစစ္ေတြက ငပလီသြားခ်င္တယ္တဲ့
အရင္က ကမ္းေျခကုိသြားဘုိ႕စိတ္မ၀င္စားေပမဲ့ ပုိတ္ဆံမကုန္ဘဲ သြားရမွာမုိ႕အားတက္သေရာေပါ့
ထုံးစံအတုိင္း ျပည္သစ္လုပ္ငန္းက တီအီ11 ကားျကီးေပးလုိက္တာဘဲ
ျပီးရင္ ငပလီမွာတည္းဘုိ႕ ဘန္ဂလုိစီစဥ္ေပးလုိက္တယ္ေလ
ေနခ်င္သေလာက္ေနတဲ့
စာရင္းစစ္အဖြဲ႕ေတြနဲအတူ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လဲေခၚခဲ့တယ္။
သြားဘုိ႕ကားရွိျပီး ေနစရာရေပမဲ့ စားစာရိတ္အတြက္ ျကံဖန္ရေသးတယ္။
အသြားမွာ ျပည္က ျကက္သြန္ေတြတင္သြားျပီး အျပန္မွာ သံတြဲက ငါးနီတူေျခာက္ေတြျပန္တင္ခဲ့တာေပါ့
အဲဒီလုိနဲ႕ တီအီ11 ကားျကီးနဲ႕ ျပည္ကေန ရခိုင္ရုိးမေတာင္တန္းကုိ ေက်ာ္ျပီး
ငပလီကုိ ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။
ကုန္တင္လုိ႕ျကာတာေရာ လမ္းမွာနားနားေနတာေရာနဲ႕
ငပလီကုိ ည 11နာရီမွာ ေရာက္ေတာ္မူပါတယ္။
မီးမလာတဲ့အတြက္ လွိဳင္းသံေတြကုိသာျကားရျပီး ပင္လယ္ကုိေရာက္ေရာက္ခ်င္းမျမင္ရပါဘူး။
ကၽြန္မတုိ႕ဘန္ဂလုိက ကမ္းစပ္ကုိေမးတင္ထားတာမုိ႕ ညဘက္လွိဳင္းသံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းျကားေနရတယ္။
ကၽြန္မက မနက္ေစာေစာႏိုးတတ္တာမို႕ မုိးလင္းလင္းခ်င္းပင္လယ္ျကီးကုိထြက္ျကည့္မိတယ္။
ကၽြန္မဘ၀မွာ ေရျပင္အက်ယ္ျကီးကို ဒီတခါပထမဦးဆုံးျမင္ဖူးတာပါ။
အုိး လွလုိက္တာ မေျပာတတ္ေအာင္ပါဘဲ။
အဲဒါနဲ႕ကမ္းေျခကုိ ဆင္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။
သဲေသာင္ျပင္က ေရျပန္က်သြားတဲ့ေနရာေလးေတြက သိပ္လွတာဘဲ။
ပန္းခ်ီဆြဲထားသလုိ အကြက္ကေလးေတြေပၚေနတယ္။
ဖိနပ္မစီးဘဲ တစ္ေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္သြားပစ္လုိက္တယ္။
ေနနည္းနည္းထြက္လာေတာ့ ေရမကူးတတ္ေပမဲ့ ေရထဲဆင္းခ်င္လာတယ္။
ေဘာင္းဘီေလးျပန္လဲျပီး ေရထဲကုိ ေဘာကြင္းမပါဘဲ ဆင္းခ်သြားတာေလ။
ခဏလဲေနေရာ အိမ္ေလာက္ျကီးတဲ့လွိဳင္းျကီးက ပုတ္လုိက္တာ
ဘာကိုမွ မသိေတာ့ေအာင္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
သတိရလုိ႕ျကည့္လုိက္ေတာ့ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ေခြေခြကေလး
ေတာ္ေသးတာေပါ့ မနက္ပိုင္းလွိဳင္းက ကမ္းေျခဘက္ပုတ္လုိ႕
ညဘက္ဆုိ ပင္လယ္ထဲဆြဲေခၚသြားတာတဲ့
အျခားလူေတြက ေရကူးတတ္လုိ႕ ဆင္းသြားတယ္မွတ္ေနတာတဲ့
တခါဆုိတခါဘဲ ေျကာက္လဲေျကာက္သြားတယ္။
ေနာက္ေန႕ေတြမွာေတာ့ လုံး၀မဆင္းေတာ့ဘဲ ဘန္ဂလုိ ၀ရံတာကေန ထုိင္ျကည့္ေနျဖစ္တယ္။
အျခားလူေတြကေတာ့ အစားေတြစားျက လမ္းေလွ်ာက္ျက ေရေဆာ့ျကနဲ႕ ဆူညံေနတာဘဲ။
ကၽြန္မကေတာ့ တိတ္တိတ္ကေလး ပင္လယ္နဲ႕ကမ္းေျခကုိ ထုိင္ျကည့္ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။
ညဘက္အိပ္ရင္လည္း လွိဳင္းသံေတြကုိ ေသခ်ာနားေထာင္ျပီးအိပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ပင္လယ္နဲ႕ကမ္းေျခကုိ ခ်စ္သြားတယ္။ 1995ေပ့ါ။
1997မွာ ဘန္ေကာက္ကုိေရာက္ေတာ့ ပတၱရားကမ္းေျခကုိေရာက္ခဲ့တယ္။
ငပလီကုိေရာက္ဖူးထားေတာ့ အုိး ပတၱရားကမ္းေျခကေရေတြက ညစ္ပတ္တယ္လုိ႕
ေျပာမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားအမ်ားျကီးေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
လုိခ်င္တာကို ေငြေပးရင္ အခ်ိန္မေရြးရႏိုင္လုိ႕ဘဲေပါ့။
လုိက္ပုိ႕တဲ့ ယုိးဒယားအေဖာ္ေတြက သေဘာၤသီးေထာင္းဘုိ႕အတြက္ အကုန္ျပင္ဆင္လာျပီး
ကမ္းေျခေရာက္မွ ေထာင္းတာမို႕ ေတာ္ေတာ္ေလးစားေကာင္းတယ္။
speed boat စီးခဲ့တယ္။
ဆင္စီးမလား။
စက္ဘီးစီးမလား။
အုိး လုိခ်င္တာအကုန္ရႏိုင္တယ္ေနာ္ ေငြေတာ့လုိတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ တုိ႕ငပလီက သဘာ၀အတုိင္း ပုိလွတယ္လုိ႕ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ျကြားခဲ့မိတယ္။
2005 New Year မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚလုိ႕ ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခကုိ သြားခဲ့တယ္။
အင္း....ငပလီေလာက္မလွေပမဲ့ ပတၱရားထက္ေတာ့ သာပါတယ္။
စိတ္ေတြ ရွဳပ္ေထြးေနခ်ိန္မွာ သြားခဲ့ရလုိ႕
ကမ္းေျခကအျပန္မွာ နည္းနည္းျကည္လင္လန္းဆန္းလာခဲ့တယ္။
အစားေတြက ငပလီထက္ပုိေကာင္းေကာင္းစားခဲ့ရတယ္။
အဓိကက ပင္လယ္စာေတြေပါ့။
သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ လူညီေတာ့ ေပ်ာ္စရာပါ။
ႏွစ္သစ္မကူးခင္အခ်ိန္မွာ လုိက္ႏိုးျပီး ကမ္းေျခမွာ သြားေအာ္ျကတာေလ။
ခ်မ္းလုိက္တာလဲအရမ္းဘဲ။
လျပည့္ညမုိ႕ ပုိျပီး ေအးခ်မ္းေနေတာ့တယ္။
ေနာက္ထပ္ကမ္းေျခကုိလာဦးမယ္လုိ႕ စိတ္ထဲက ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
စင္ကာပူခဏေရာက္ေတာ့ စင္တုိဆာ ကိုသြားျဖစ္တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ သူတုိ႕ကုိသနားေတာ့တာ။
ေနာက္က်ိေနတဲ့ေရနည္းနည္းေလးထဲမွာ ေပ်ာ္ေနလုိက္ျကတာ
သူတုိ႕ကုိ ျမန္မာျပည္က ငပလီကုိေခၚျပခ်င္လုိက္တာ။
ဒါေပမဲ့ သဘာ၀တရားကုိ အႏိုင္ယူသြားတဲ့ ျပဳျပင္ထားတဲ့အရာေတြက အမ်ားျကီးေလ
အေရွ႕ကမ္းေျခေတြ အေနာက္ကမ္းေျခေတြလည္းေရာက္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ငပလီကုိအလွဆုံးလုိ႕ဘဲထင္ေနခဲ့တယ္။
အခုလည္းစိတ္ေတြေမာေနလုိ႕ ကမ္းေျခကိုသြားခ်င္တယ္။
ဒါေပမဲ့
အရင္လုိလြတ္လပ္တဲ့ စိတ္သြားတုိင္းကိုယ္ပါတဲ့ဘ၀မ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေလ။
ပင္လယ္ျပင္လုိ႕ ဘ၀ကုိ ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္ခ်င္တယ္။
ဘယ္အရာကုိမဆုိလက္ခံႏိုင္တဲ့ ကမ္းေျခလုိျဖစ္ခ်င္တယ္။
လွိဳင္းပုတ္တဲ့ဒါဏ္ကုိလဲခံႏိုင္တဲ့လူျဖစ္ခ်င္တယ္။
ေရျပန္အက်မွာ ကမ္းေျခကအညစ္အေျကးေတြမက်န္ခဲ့သလုိ
စိတ္ထဲမွာလဲ ကိစၥတစ္ခုျပီးတုိင္း အဲဒီလုိဘာမွ မက်န္တဲ့အျဖစ္မ်ိဳးလိုခ်င္တယ္။
အဲဒီေတာ့ ကမ္းေျခကုိသြားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ဒါေပမဲ့..............................
အေမက ေရနဲ႕ေ၀းေ၀းေနဘုိ႕ေျပာခဲ့တယ္။
ေနာက္ျပီး အဆုတ္မေကာင္းေတာ့ အေအးမခံႏိုင္ေတာ့ ေရနဲ႕ပုိေ၀းခဲ့တာေပါ့။
ပထမဦးဆုံးေရနဲ႕နီးနီးေနဘူးတာဆုိလုိ႕ အင္းလ်ားေလးအစပ္နဲ႕ အင္လ်ားကန္ေဘာင္ေပါ့။
ေနာက္ အေမ့အုပ္ထိန္းမွဳနဲ႕လြတ္ျပီး ကုိယ္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခြင့္ရေတာ့
သြားလုိ႕ရတဲ့ေနရာအကုန္ေလွ်ာက္သြားတာေပါ့။
ျပည္ကုိေရာက္ေတာ့ စာရင္းစစ္ေတြက ငပလီသြားခ်င္တယ္တဲ့
အရင္က ကမ္းေျခကုိသြားဘုိ႕စိတ္မ၀င္စားေပမဲ့ ပုိတ္ဆံမကုန္ဘဲ သြားရမွာမုိ႕အားတက္သေရာေပါ့
ထုံးစံအတုိင္း ျပည္သစ္လုပ္ငန္းက တီအီ11 ကားျကီးေပးလုိက္တာဘဲ
ျပီးရင္ ငပလီမွာတည္းဘုိ႕ ဘန္ဂလုိစီစဥ္ေပးလုိက္တယ္ေလ
ေနခ်င္သေလာက္ေနတဲ့
စာရင္းစစ္အဖြဲ႕ေတြနဲအတူ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လဲေခၚခဲ့တယ္။
သြားဘုိ႕ကားရွိျပီး ေနစရာရေပမဲ့ စားစာရိတ္အတြက္ ျကံဖန္ရေသးတယ္။
အသြားမွာ ျပည္က ျကက္သြန္ေတြတင္သြားျပီး အျပန္မွာ သံတြဲက ငါးနီတူေျခာက္ေတြျပန္တင္ခဲ့တာေပါ့
အဲဒီလုိနဲ႕ တီအီ11 ကားျကီးနဲ႕ ျပည္ကေန ရခိုင္ရုိးမေတာင္တန္းကုိ ေက်ာ္ျပီး
ငပလီကုိ ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္။
ကုန္တင္လုိ႕ျကာတာေရာ လမ္းမွာနားနားေနတာေရာနဲ႕
ငပလီကုိ ည 11နာရီမွာ ေရာက္ေတာ္မူပါတယ္။
မီးမလာတဲ့အတြက္ လွိဳင္းသံေတြကုိသာျကားရျပီး ပင္လယ္ကုိေရာက္ေရာက္ခ်င္းမျမင္ရပါဘူး။
ကၽြန္မတုိ႕ဘန္ဂလုိက ကမ္းစပ္ကုိေမးတင္ထားတာမုိ႕ ညဘက္လွိဳင္းသံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းျကားေနရတယ္။
ကၽြန္မက မနက္ေစာေစာႏိုးတတ္တာမို႕ မုိးလင္းလင္းခ်င္းပင္လယ္ျကီးကုိထြက္ျကည့္မိတယ္။
ကၽြန္မဘ၀မွာ ေရျပင္အက်ယ္ျကီးကို ဒီတခါပထမဦးဆုံးျမင္ဖူးတာပါ။
အုိး လွလုိက္တာ မေျပာတတ္ေအာင္ပါဘဲ။
အဲဒါနဲ႕ကမ္းေျခကုိ ဆင္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။
သဲေသာင္ျပင္က ေရျပန္က်သြားတဲ့ေနရာေလးေတြက သိပ္လွတာဘဲ။
ပန္းခ်ီဆြဲထားသလုိ အကြက္ကေလးေတြေပၚေနတယ္။
ဖိနပ္မစီးဘဲ တစ္ေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္သြားပစ္လုိက္တယ္။
ေနနည္းနည္းထြက္လာေတာ့ ေရမကူးတတ္ေပမဲ့ ေရထဲဆင္းခ်င္လာတယ္။
ေဘာင္းဘီေလးျပန္လဲျပီး ေရထဲကုိ ေဘာကြင္းမပါဘဲ ဆင္းခ်သြားတာေလ။
ခဏလဲေနေရာ အိမ္ေလာက္ျကီးတဲ့လွိဳင္းျကီးက ပုတ္လုိက္တာ
ဘာကိုမွ မသိေတာ့ေအာင္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
သတိရလုိ႕ျကည့္လုိက္ေတာ့ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ေခြေခြကေလး
ေတာ္ေသးတာေပါ့ မနက္ပိုင္းလွိဳင္းက ကမ္းေျခဘက္ပုတ္လုိ႕
ညဘက္ဆုိ ပင္လယ္ထဲဆြဲေခၚသြားတာတဲ့
အျခားလူေတြက ေရကူးတတ္လုိ႕ ဆင္းသြားတယ္မွတ္ေနတာတဲ့
တခါဆုိတခါဘဲ ေျကာက္လဲေျကာက္သြားတယ္။
ေနာက္ေန႕ေတြမွာေတာ့ လုံး၀မဆင္းေတာ့ဘဲ ဘန္ဂလုိ ၀ရံတာကေန ထုိင္ျကည့္ေနျဖစ္တယ္။
အျခားလူေတြကေတာ့ အစားေတြစားျက လမ္းေလွ်ာက္ျက ေရေဆာ့ျကနဲ႕ ဆူညံေနတာဘဲ။
ကၽြန္မကေတာ့ တိတ္တိတ္ကေလး ပင္လယ္နဲ႕ကမ္းေျခကုိ ထုိင္ျကည့္ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။
ညဘက္အိပ္ရင္လည္း လွိဳင္းသံေတြကုိ ေသခ်ာနားေထာင္ျပီးအိပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ပင္လယ္နဲ႕ကမ္းေျခကုိ ခ်စ္သြားတယ္။ 1995ေပ့ါ။
1997မွာ ဘန္ေကာက္ကုိေရာက္ေတာ့ ပတၱရားကမ္းေျခကုိေရာက္ခဲ့တယ္။
ငပလီကုိေရာက္ဖူးထားေတာ့ အုိး ပတၱရားကမ္းေျခကေရေတြက ညစ္ပတ္တယ္လုိ႕
ေျပာမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားအမ်ားျကီးေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
လုိခ်င္တာကို ေငြေပးရင္ အခ်ိန္မေရြးရႏိုင္လုိ႕ဘဲေပါ့။
လုိက္ပုိ႕တဲ့ ယုိးဒယားအေဖာ္ေတြက သေဘာၤသီးေထာင္းဘုိ႕အတြက္ အကုန္ျပင္ဆင္လာျပီး
ကမ္းေျခေရာက္မွ ေထာင္းတာမို႕ ေတာ္ေတာ္ေလးစားေကာင္းတယ္။
speed boat စီးခဲ့တယ္။
ဆင္စီးမလား။
စက္ဘီးစီးမလား။
အုိး လုိခ်င္တာအကုန္ရႏိုင္တယ္ေနာ္ ေငြေတာ့လုိတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ တုိ႕ငပလီက သဘာ၀အတုိင္း ပုိလွတယ္လုိ႕ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ျကြားခဲ့မိတယ္။
2005 New Year မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚလုိ႕ ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခကုိ သြားခဲ့တယ္။
အင္း....ငပလီေလာက္မလွေပမဲ့ ပတၱရားထက္ေတာ့ သာပါတယ္။
စိတ္ေတြ ရွဳပ္ေထြးေနခ်ိန္မွာ သြားခဲ့ရလုိ႕
ကမ္းေျခကအျပန္မွာ နည္းနည္းျကည္လင္လန္းဆန္းလာခဲ့တယ္။
အစားေတြက ငပလီထက္ပုိေကာင္းေကာင္းစားခဲ့ရတယ္။
အဓိကက ပင္လယ္စာေတြေပါ့။
သြားတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ လူညီေတာ့ ေပ်ာ္စရာပါ။
ႏွစ္သစ္မကူးခင္အခ်ိန္မွာ လုိက္ႏိုးျပီး ကမ္းေျခမွာ သြားေအာ္ျကတာေလ။
ခ်မ္းလုိက္တာလဲအရမ္းဘဲ။
လျပည့္ညမုိ႕ ပုိျပီး ေအးခ်မ္းေနေတာ့တယ္။
ေနာက္ထပ္ကမ္းေျခကုိလာဦးမယ္လုိ႕ စိတ္ထဲက ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
စင္ကာပူခဏေရာက္ေတာ့ စင္တုိဆာ ကိုသြားျဖစ္တယ္။
အဲဒီေတာ့မွ သူတုိ႕ကုိသနားေတာ့တာ။
ေနာက္က်ိေနတဲ့ေရနည္းနည္းေလးထဲမွာ ေပ်ာ္ေနလုိက္ျကတာ
သူတုိ႕ကုိ ျမန္မာျပည္က ငပလီကုိေခၚျပခ်င္လုိက္တာ။
ဒါေပမဲ့ သဘာ၀တရားကုိ အႏိုင္ယူသြားတဲ့ ျပဳျပင္ထားတဲ့အရာေတြက အမ်ားျကီးေလ
အေရွ႕ကမ္းေျခေတြ အေနာက္ကမ္းေျခေတြလည္းေရာက္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ငပလီကုိအလွဆုံးလုိ႕ဘဲထင္ေနခဲ့တယ္။
အခုလည္းစိတ္ေတြေမာေနလုိ႕ ကမ္းေျခကိုသြားခ်င္တယ္။
ဒါေပမဲ့
အရင္လုိလြတ္လပ္တဲ့ စိတ္သြားတုိင္းကိုယ္ပါတဲ့ဘ၀မ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေလ။
ပင္လယ္ျပင္လုိ႕ ဘ၀ကုိ ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္ခ်င္တယ္။
ဘယ္အရာကုိမဆုိလက္ခံႏိုင္တဲ့ ကမ္းေျခလုိျဖစ္ခ်င္တယ္။
လွိဳင္းပုတ္တဲ့ဒါဏ္ကုိလဲခံႏိုင္တဲ့လူျဖစ္ခ်င္တယ္။
ေရျပန္အက်မွာ ကမ္းေျခကအညစ္အေျကးေတြမက်န္ခဲ့သလုိ
စိတ္ထဲမွာလဲ ကိစၥတစ္ခုျပီးတုိင္း အဲဒီလုိဘာမွ မက်န္တဲ့အျဖစ္မ်ိဳးလိုခ်င္တယ္။
အဲဒီေတာ့ ကမ္းေျခကုိသြားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။
ဒါေပမဲ့..............................
Subscribe to:
Posts (Atom)