မုန္႕ဖက္ထုပ္

မနက္ခင္းရုံးကားအတူေစာင့္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က
ုမုန္႕ဖက္ထုပ္တစ္ထုပ္ေပးပါတယ္။
ခ်က္ခ်င္း ကၽြန္မတုိ႕အေမရဲ႕အေမ အဘြားကုိ သတိရလုိက္တယ္။
သူက ျမန္မာမုန္႕ေတြျကုိက္တတ္ျပီး သျကၤန္တြင္းတုိင္း
မုန္႕ဖက္ထုပ္လုပ္ျပီး အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကုိ ေ၀ေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္မလဲ စားမယ္ေလဆုိျပီး ငွက္ေပ်ာဖက္ကုိ ဖြင့္လုိက္ပါတယ္။
ငွက္ေပ်ာဖက္ေအာက္မွာ ပလပ္စတစ္နဲ႕ေကာက္ညွင္းကုိ ထပ္ထုတ္ထားတာ
ေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ေအာ္ မုန္႕ဖက္ထုပ္ဖီလင္ေအာက္သြားပါတယ္။
ကၽြန္မအထင္ေျပာတာပါ။ ေကာက္ညွင္းကုိ ငွက္ေပ်ာဖက္ကေလးနဲထုပ္ျပီး
ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ငွက္ေပ်ာဖက္ကရတဲ့ အနံ႕သင္းသင္းေလးကုိ
အဓိကထားခံစားျပီးစားတာမုိ႕
ေကာက္ညွင္းနဲ႕ ငွက္ေပ်ာဖက္ျကား ပလပ္စတစ္ခံထားတာကုိ စိတ္အလုိမက်ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္မက အပ်ိဳျကီးပီပီ အေတြးေျကာင္တဲ့ထဲမွာပါပါတယ္။
ငွက္ေပ်ာဖက္နံ႕မရတဲ့ မုန္႕ဖက္ထုပ္ကုိ မစားဘဲ အသာျပန္ထုတ္ထားလုိက္ပါတယ္။
အဲ့သလုိပါဘဲ လူေတြတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာလဲ
မလုိအပ္ဘဲ ပလပ္စတစ္ခံသလုိ ျကားခံထားတာေတြ အမ်ားျကီးေတြ႕လာရတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီလုိအရသာေပါ့ေစတဲ့ ျကားခံေတြကုိ ဖ်က္ပစ္ခ်င္ေနတာျကာေပါ့။
ေျကာင္တယ္ေနာ္........

ေက်ာင္းသား

ေက်ာင္းသားနဲ႕ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္မ အျမဲတမ္းအေကာင္းျမင္ေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ေခတ္မွာေရာ ကၽြန္မတုိ႕မတုိင္ခင္ ႏွစ္မ်ားမွာေရာ ေက်ာင္းသားဆုိတာ
သမုိင္းမွာ နံမည္ေကာင္းနဲ႕ ေနလာခဲ့တာပါ။
သူတုိ႕က မိသားစုတာ၀န္မရွိေသးဘူး။ ရုိးသားတယ္။
ကုိယ္က်ိဳးစြန္႕ဘုိ႕အမ်ားအတြက္ အနစ္နာခံဘုိ႕ ၀န္မေလးတဲ့သူေတြပါ။
ကၽြန္မတုိ႕ တကၠသုိလ္တက္တုန္းက လူမွဳ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ
တကယ့္ကုိ စံျပထားရမဲ့ေက်ာင္းသားေတြကုိလဲ ေတြ႕ခဲ့ဘူးတာအမ်ားျကီးပါ။
ကၽြန္မ ျပည္မွာ တုန္းက ေဘးျခံက ဂ်ီတီအုိင္ေက်ာင္းသားအေဆာင္မုိ႕
သူတုိ႕အားကုိးနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း ေနလာခဲ့တာ။
အဲဒီအျမင္ေတြကုိ ဒီမနက္မွာေတာ့ နည္းနည္းေ၀ေ၀၀ါး၀ါးျဖစ္လာပါတယ္။
အခုကၽြန္မတုိ႕ရြာရဲ႕ေက်ာင္းေတာ္ျကီးေတြက သိေတာ္မူတဲ့အတုိင္း ျမိဳ႕ျပင္မွာေလ။
ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အထူးကားေတြေျပးေပမဲ့ ခရီးသည္ေတြနဲ႕ ေရာတင္တဲ့ကားေတြေပါ့။
အျခားအရာေတြထူးတာထက္ ကားက နည္းနည္းသန္႕ျပီး ေစ်းပုိေပးရတာေပါ့။
ကၽြန္မဖယ္ရီဂိတ္ကုိေရာက္ဘုိ႕ 5မွတ္တုိင္ေလာက္ လိုင္းကားစီးရတယ္။
ကၽြန္မ ကားေပၚတက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ထုိင္ခုံမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ထုိင္ေနတယ္။
ေက်ာင္းသားမွန္းသိတာက သူတို႕ Uniform ေျကာင့္ပါ။
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားျကီးေပါ့။
ကၽြန္မက သူ႕အေမေလာက္ရွိတာမုိ႕ ထုိင္လုိ႕ရေအာင္ ဟုိဘက္တုိးေပးလုိ႕ေျပာလုိက္တယ္။
အဲဒါကုိ တုိးမေပးဘဲ ကၽြန္မကုိ ခပ္တည္တည္ ခပ္ရုိင္းရုိင္းျပန္ျကည့္တယ္။
ကၽြန္မက နီးနီးေလးစီးတာမုိ႕ အတြင္းကုိ မ၀င္ခ်င္တာနဲ႕
အေပါက္နားနီးေအာင္ သူ႕ခုံကုိ ေရြးလုိက္တာပါ။
ကၽြန္မတုိ႕ျဖစ္ေနတာကုိ စပါယ္ယာေကာင္းေလးကသိေတာ့
အစ္မ အတြင္းကုိ ၀င္စီးလုိက္ပါတဲ့။
ကၽြန္မလဲ ေနာက္ဘက္ကုိ ၀င္သြားထုိင္လုိက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲေတာ့ ခပ္တင္းတင္း။
ဦးေဇာတိက ေဟာဘူးတယ္။
အေမရိကန္မွာ ဂါ၀ရတရားဆုိတာ မရွိဘူးတဲ့။
ဘာလုိ႕ ဂါ၀ရရွိရမွာတုံးလုိ႕ျပန္ေမးတယ္တဲ့။
ဆရာေတာ္ကုိ ေလွ်ာက္ခ်င္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာလဲ ဂါ၀ရတရားမရွိေတာ့ပါဘူးလုိ႕။
အဘ အဘ နဲ႕အခြင့္အေရးေပးႏိုင္တဲ့လူေတြေရွ႕မွာ ကုိယ္ေလးယုိ႕ျပီးေနျကတဲ့
ဂါ၀ရတရားဘဲရွိပါေတာ့တယ္လို႕။
ကဲထားပါ ဇတ္လမ္းက မျပီးေသးဘူး။
ေနာက္ 3မွတ္တုိင္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တတ္လာတယ္။
ေကာင္ေလးက ျပာျပာသလဲနဲ႕ အတူတူထုိင္ျကတယ္ဆုိပါေတာ့။
ေအာ္ အခုမွ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္ သူ႕ေကာင္မေလးနဲ႕အတူထုိင္ဘုိ႕အတြက္
ကၽြန္မကုိ ေနရာ ေရြ႕မေပးတာကုိးလုိ႕
အင္း အေတြးေတြက ရွည္သြားပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္မဆင္းခါနီးမွာ အဲဒီေကာင္ေလးေရွ႕ကုိသြားရပ္ျပီး
ခပ္တည္တည္နဲ႕ျကည့္ခဲ့ပါတယ္။
ကုိယ္ခ်စ္ခင္တဲ့ မိန္းခေလးအတြက္ ေနရာေပးခ်င္တဲ့စိတ္ထားက ေကာင္းပါတယ္။
ကၽြန္မသာအဲဒီေကာင္ေလးေနရာမွာဆုိရင္ ဘာလုပ္မလဲလုိ႕ ကုိယ့္ကုိေတြးျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မထိုင္စီးလာခဲ့မယ္ ေဘးမွာမလြတ္ရင္လည္း မိန္းခေလးတက္လာရင္
ကုိယ့္ေနရာကို ဖယ္ေပးမယ္။
မိန္းခေလးတက္မလာခင္ ကေလး၊အသက္ျကီးတဲ့လူ၊
ကုိယ္၀န္သည္ေတြတက္လာရင္ ဖယ္ေပးမယ္။
အင္း အဲဒီေကာင္ေလးလုိ အျကင္နာတရားမရွိလုိ အပ်ိဳျကီးျဖစ္ရတာလုိ႕ေျပာရင္လဲ
ခံရမွာပါဘဲ။
ေအာ္ .....ဒါတုိ႕ေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းသားမွ မဟုတ္တာ ေတာထဲသြားေက်ာင္းေနရျပီး
လူ႕ေလာကကုိမသိတဲ့ လူမွဳေရးဆုိတာနားလည္ခြင့္မရတဲ့
ေခတ္သစ္ေက်ာင္းသားေတြဆုိေတာ့......

ေအာ္ေနာစေနာ့ (1)

ေခါင္းစဥ္ကုိ အရင္ရွင္းျပမွျဖစ္မယ္။
1987 Dec ကၽြန္မ အလုပ္စ၀င္တဲ့ဌာနက အျပင္၀င္ေငြရတယ္လုိ႕ နံမည္ျကီးေနတဲ့
စားေသာက္ဆုိင္နဲ႕ အေဖ်ာ္ယမကာဌာန လုိ႕ နံမည္လွလွေလးေပးထားျပီး
အရက္ကုိ အဓိကထားေရာင္းတဲ့ အစုိးရဌာနတစ္ခုပါ။
လစာထုတ္တဲ့ေန႕မွာဘဲ အပုိရတဲ့ေငြကုိ တခါတည္းေပးႏိုင္ေအာင္ အစီအမံေကာင္းတဲ့
ဌာနတစ္ခုပါ။
အရက္ေရာင္းရတဲ့လုံးေရေပၚမူတည္ျပီး ျမိဳ႕နယ္ေတြက ရုံးခ်ဳပ္ကုိ အပုိေငြေပးရပါတယ္။
ကၽြန္မက စာရင္းကုိင္ဆုိေတာ့ အရက္ေရာင္းရတဲ့အေရအတြက္ကုိသိေနျပီး
တုိ႕ေတာ့ ဒီလ အပုိေငြဘယ္ေလာက္ရမယ္ဆုိတာ ၾကိဳသိေနတဲ့ဘ၀ေပါ့။
လူေတြက ေငြရရင္ေပ်ာ္တတ္တာသဘာ၀ေပမဲ့
ကၽြန္မကေတာ့ ေအာ္ေနာစေနာ့ေတြနဲ႕ မေပ်ာ္ခဲ့ဘူးထင္ပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္လဲ အဲဒီဌာနကေန ထြက္ေျပးခဲ့တာေပါ့။
ထြက္ေျပးဘုိ႕ဆုိတာလဲ ေတာ္ေတာ္ေလး အားယူခဲ့ရသလုိ
သတိၱလည္းေမြးခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္မလုိဘဲ စိတ္သေဘာထားရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လဲ အဲဒီဌာနမွာရွိတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ အဲဒီ အပုိေငြကုိ ေအာ္ေနာစေနာ့ လုိ႕ စေပးခဲ့တာေပါ့။
ကၽြန္မတုိ႕နဲ႕အတူလုပ္ခဲ့တဲ့အသုိင္းအ၀ုိင္းကလူေတြကေတာ့ ေအာ္ေနာစေနာ့ ကုိသိၾကတာေပါ့။

ကၽြန္မတုိ႕အစုိးရအလုပ္စ ၀င္ခါစက လဘက္ရည္ဘုိးေတာင္းတယ္ဆုိုရင္
ရွက္စရာလုိ႕ထင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးပါ။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ လဘက္ရည္ဘုိးတင္မကေတာ့တဲ့ အတုိင္းအတာေတြက
ကမာၻမွာရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယ လာဘ္အစားဆုံးႏိုင္ငံဆုိလားဘဲ
ဘာလုိ႕မ်ား ပထမ ရေအာင္ မလုပ္ပါလိမ့္ေနာ္။
ဒီေနရာမွာလဲ အမ်ားထက္သာရင္ေကာင္းမွာေနာ္။

ကၽြန္မလဲ ေအာ္ေနာစေနာ့ေတြကုိ ေရွာင္ရင္း အစုိးရအလုပ္ကေန ထြက္ရတဲ့ဘ၀ေရာက္ေရာ
တကယ္ဘဲ ကၽြန္မရတဲ့ ဒုမန္ေနဂ်ာဆုိတဲ့လစာက ရုံးမွာ လဘက္ရည္ေသာက္လုိက္ရင္
ကုန္သြားတာကုိး
နယ္မွာတုန္းက ေခၽြတာသုံးလုိ႕ အဆင္ေျပေပမဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ျကီးကုိ ေရာက္လာေတာ့
ကၽြန္မအတြက္ အစုိးရအလုပ္မွာ 2လဘဲ ခံလုိက္တယ္။
ထြက္တဲ့အေျခအေနကုိေရာက္ေရာ
ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းဆုိတာ နံမည္ၾကီးတယ္တဲ့ ဘယ္ေနရာမွာလဲေတာ့မသိ
အဲဒီဌာနက ဘ႑ာေရး ဒုမန္ေနဂ်ာအလုပ္ကေနထြက္ဘုိ႕
ကၽြန္မအတြက္ နာရီ၀က္ထက္ပုိ မစဥ္းစားခဲ့ရပါဘူး။
ဘာလုိ႕လဲဆုိေတာ့ ေအာ္ေနာစေနာ့ ေတြကုိ ကၽြန္မေၾကာက္တယ္ေလ။

ေနာက္ကုမၸဏီေလာကေရာက္ေတာ့ လစာက စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေလာက္ေနေတာ့
ကၽြန္မ ေအာ္ေနာစေနာ့ နဲ႕ ေ၀းေနရတာေပါ့
ဒါေပမဲ့ ကုိယ္တုိင္ မပတ္သက္ခဲ့ရေပမဲ့ အျခားလူေတြကုိ ေပးခဲ့ရတဲ့ ေအာ္ေနာစေနာ့စာရင္းေတြက
ကၽြန္မဆီေရာက္လာျပန္ေရာ
အဲဒီစာရင္းေတြကုိ ကၽြန္မ ဘယ္ေခါင္းစဥ္ေအာက္ကေန က်ခံရမလဲ
အျခားလူေတြေတာ့ ဘယ္လုိလုပ္တယ္မသိေပမဲ့
ကၽြန္မကေတာ့ C.Money ဆိုျပီးနံမည္လွလွေလးေပးထားခဲ့တယ္။
လဘက္ရည္ဘုိးမဟုတ္ဘူးေလ ေကာ္ဖီဘုိးေပါ့။ Coffee Money
ကုိယ့္လူမ်ိဳးေတြ ဂုဏ္မငယ္ေအာင္ပါ။

ကၽြန္မတစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ အျပင္ေလာကကုိေရာက္သြားျပီးမွ ျပန္လာေတာ့
အားပါးပါး ကၽြန္မတုိ႕ ရြာကေလးရဲ႕ ေကာ္ဖီစာရိတ္ေတြက အရမ္းကုိ ျကီးမားလာတာဘဲ။
ဒါဆုိရင္ေတာ့ C.Money ေခါင္းစဥ္နဲ႕မလုိက္ဖက္ဘူးေလဆုိျပီး
နံမည္အသစ္စဥ္းစားရျပန္တယ္။
Research & Development Expenses ဆုိျပီး လဘက္ရည္ဘုိးၾကီးၾကီးေတြကုိ
ထည့္ပစ္လုိက္ရတယ္။
ကဲ စာရင္းကုိင္အေပါင္းသူေတာ္ေကာင္းတုိ႕
အသင္တုိ႕ေရာ ဘယ္လုိေတြ စာရင္းထည့္ၾကပါလိမ့္။

မေန႕က ကၽြန္မတုိ႕ ကုမၸဏီနဲ႕ဆက္သြယ္ရတဲ့အစုိးရဌာနတစ္ခုက ေငြရျပီဆုိလုိ႕
စာရင္းကုိင္ကၽြန္မ ခ်က္လက္မွတ္သြားယူပါတယ္။
အဲဒီဌာနကုိ ပထမဦးဆုံးသြားရတာျဖစ္ျပီး အတြင္းလူတစ္ေယာက္က လုိက္ပုိ႕ပါတယ္။
ေငြစာရင္းဌာန ဒု-ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး ကၽြန္မထက္အသက္နည္းနည္းဘဲၾကီးပုံရတယ္
ရြယ္တူလားေတာင္မသိႏိုင္ပါဘူး သူတို႕က အဟန္႕ေကာင္းတာကုိး။
ခ်က္ကုိလွမ္းယူလုိက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကုိ ေမးခြန္းတစ္ခုေမးပါတယ္။
ဒီဌာနနဲ႕ဆက္သြယ္တာ ပထမဦးဆုံးထင္တယ္တဲ့။
ကၽြန္မက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းဘဲ ဟုတ္ပါတယ္မမလုိ႕ေျဖလုိက္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကုိ လုိက္ပုိ႕တဲ့ သူတို႕ဌာနအတြင္းလူက ကၽြန္မေပါင္ကုိ လက္နဲ႕တုိ႕လုိက္ပါတယ္။
လုပ္သက္အႏွစ္ 20ေက်ာ္လာေတာ့ သူဘာဆုိလုိတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။
ေအာ္ေနာစေနာ့ေပါ့
ဒါေပမဲ့ အျပင္မွာ ၾကိဳေျပာထားရင္ေတာ့ ကၽြန္မတစ္ခုခု စီစဥ္ခဲ့မွာေပါ့
အခုေတာ့ ေငြပါလာေပမဲ့ စာအိတ္လဲမပါ ေနာက္ျပီး ကုိယ္နဲ႕ရြယ္တူေလာက္ရွိတယ္
ဘ႑ာေရးဌာန ဒုညႊန္ၾကားေရးမွဴးကုိ ကၽြန္မ ဘယ္လုိမ်က္ႏွာနဲ႕ေပးရမလဲ
မဆုံးျဖတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေနာက္လုိတာရွိရင္ ကုမၸဏီကုိဖုံးဆက္ပါေျပာျပီး
ကၽြန္မထထြက္လာတာေပါ့။
အျပင္ကုိေရာက္မွ သူတုိ႕အတြင္းလူကုိ ေဟာက္ရတယ္။
ေစာေစာတုန္းကေတာ့ ၾကိဳမေျပာဘဲနဲ႕ အတြင္းခန္းေရာက္မွ ဘယ္လုိျဖစ္တာတုန္းေပါ့။
ငါ့မွာစာအိတ္လဲ ပါမလာဘူးဆုိေတာ့
အစ္မရယ္တဲ့ အျခားလူေတြလည္း ဒီအတုိင္း စာအိတ္ထဲမထည့္ဘဲ ေပးေနတာဘဲတဲ့။
ေအာ္ ဟုတ္လားေပါ့။
ဘယ္ေလာက္ေပးရမွာတုန္းေမးေတာ့။
ျမန္မာေငြ 5000 က်ပ္ပါတဲ့။
ကဲ တုိ႕ရြာကေလးရဲ႕ ဘ႑ာေရး ဒုညႊန္မွဴးမမတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္မ ဘယ္လုိမ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႕
ေငြအလြတ္ေပးရပါ့မလဲ။
ေပးရမဲ့ကၽြန္မ သတိၱမရွိတာမုိ႕ သူတုိ႕အတြင္းလူကုိ ငါထမီတစ္ထည္ေလာက္ထြက္၀ယ္ျပီး
ျပန္လာပုိ႕ေပးမယ္ေျပာလုိက္မိပါတယ္။
ကၽြန္မနဲ႕အတူသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒုညႊန္မွဴးေတြျဖစ္ကုန္တာမုိ႕
ကၽြန္မလည္း အစုိးရအလုပ္မွာ ဆက္လုပ္ေနရင္ စား၀တ္ေနေရးနဲ႕ မိသားစု ေတာင္းဆုိမွဳေတြေၾကာင့္
ဒီလုိဘဲ ေအာ္ေနာစေနာ့ေတြကုိ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ျပီးလက္ခံေနရမွာလား။
ေတာ္ေသးတယ္ ကံတရားက မ်က္ႏွာသာေပးေပလုိ႕ေပါ့။
အလုပ္ပုိလုပ္ရေပမဲ့ အပုိေငြမေတာင္းရတဲ့ လစာနဲ႕ေလာက္တဲ့ဘ၀မ်ိဳးကုိ
ေရာက္ေနခဲ့လုိ႕ေပါ့။
မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေအာ္ေနာစေနာ့ေတြနဲ႕ကၽြန္မလုိ ေၾကာက္တတ္ပုံနဲ႕ဆုိရင္
အင္း.............

ေရႊစက္ေတာ္သြားေတာလား

အိမ္ကညီမ ေဆြမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္က တေပါင္းလျပည့္ေန႕ပိတ္ရက္မွာ ေရႊစက္ေတာ္သြားၾကမယ္တဲ့။
အဲဒါနဲ႕အရင္အေခါက္ေတြသြားခဲ့တာကုိ စိတ္က ျပန္လြမ္းသြားမိတယ္။
ပထမဦးဆုံးတစ္ေခါက္က ပုဂံကေနအျပန္မွာ၀င္တာ။ 1995ေလာက္ကျဖစ္မယ္။
အသည္းထဲစြဲေနတာကေတာ့ ေဆာင္းတြင္း ပုဂံတစ္ပတ္အေအးခံလာတာ ေရႊစက္ေတာ္ေရာက္မွဘဲ
လက္ေျမွာက္အရွဳံးေပးလုိက္ရပါတယ္။
ခ်မ္းလြန္းလုိ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ေဆးေတြလိမ္းေပးေလ ပုိခ်မ္းေလနဲ႕ တစ္ညလုံးမအိပ္ခဲ့ရဘူး။
ေတာေတာင္ၾကားထဲမွာရွိတာ စမ္းေခ်ာင္းကေလးေဘးမွာ ေနာက္ျပီး ၀ါးတဲေလးေတြမို႕ ေလတုိးတာ
အားပါးေအးခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပါဘဲ။
ျမတ္စြာဘုရားေျခေတာ္ခ်ခဲ့တဲ့ေနရာမုိ႕ ေအးခ်မ္းမွဳကေတာ့ အျပည့္ရွိပါတယ္။
စမ္းေခ်ာင္းကေလးေရက ေအးျပီးျကည္စိမ့္ေနတာပါဘဲ။
ညဘက္အထက္စက္ေတာ္ရာကုိတက္ျပီး ၾကည္ညိဳရတာလဲ စိတ္ထဲမွာေက်နပ္မိတယ္။
ပထမတစ္ေခါက္က အလုပ္ခြင္က အဖြဲ႕ေတြနဲ႕ေလ။

ဒုတိယအေခါက္ကေတာ့ ေဆြမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္က စီစဥ္တာပါ။
Mini Bus တစ္စီးငွားျပီး ညီမလုပ္သူရဲ႕ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ိဳးမ်ားနဲ႕ေပါ့။
အိမ္က ဟင္းေတြခ်က္သြားျပီး လမ္းမွာ ထမင္း၀ယ္စားတဲ့အစီအစဥ္ေပါ့။
အိမ္က မနက္ 4နာရီမွာထြက္သြားတာ ျပည္ကုိ မနက္9နာရီေက်ာ္ေလာက္ေရာက္ေနျပီ
ျပည္အင္းမဆုိင္မွာ ထမင္း၀င္၀ယ္ၾကတာေလ။
ေန႕ခင္း(11)နာရီေလာက္မွ ကားကုိ လမ္းထုိးရပ္ျပီး လမ္းေဘးမွာ တာလဘတ္ခင္းစားျကတာ
အရမ္းကုိ စားေကာင္းတာပါဘဲ။

ေရႊစက္ေတာ္ကုိ ညေန(3)နာရီေလာက္မွာေရာက္သြားတယ္။ အသြားကုိ ျပည္တဖက္ကမ္းဆင္တဲဘက္က
သြားတာေလ။
ေရာက္တာနဲ႕ ေနပူထဲကလာတာေပမဲ့ အထုပ္ကေလးေတြအသာခ်ျပီး စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲ ေရဆင္းခ်ိဳးလုိက္ၾကတာ
တူမေလးဆုိ ႏွဳတ္ခမ္းေတြျပာမွဘဲ တက္လာတာေတြ႕ေတာ့တယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ အေအးမခံႏိုင္သူမုိ႕ စတိေပါ့
ခဏေန ခ်မ္းလာတာဘဲ။

မနက္ေစာေစာထတာေရာ ခရီးပမ္းတာေရာ မီးေမွာင္တာေရာနဲ႕ ည(8)နာရီမထုိးခင္ကတည္းက
အိပ္ေနလုိက္ၾကတာ
ဒါေပမဲ့ ည(10)နာရီလဲေက်ာ္ေနရာ ခ်မ္းလြန္းလုိ႕ ဘယ္သူမွ မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး မီးပုံေလးေဘးမွာ
အားလုံးငုတ္တုတ္ကေလးေတြေလ။ မုိးလင္းထိဘဲ။

မနက္ထမင္းစားျပီး မေကြးဘက္ကုိ ကူးလာခဲ့တာေပါ့။
အညာမွာ တည္းခုိခန္းတည္းရတာ ပုဂံလုိအဆင္မေျပတာမုိ႕
မေကြးျမသလြန္ဘုရားေစာင္းတန္းတစ္ခုကုိ အလွဴေငြထည့္ျပီး တည္းပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕က ကုိယ့္ကားနဲ႕သြားရင္ အိပ္ယာလိပ္က ပါေနၾကမုိ႕အဆင္ေျပတယ္ေလ။
ဖ်ာေလးေတြငွားရုံေပါ့။
မွတ္မိတာကေတာ့ ညေနစာကုိ အထမ္းနဲ႕လာေရာင္းတဲ့ တုိ႕ဖူးသုပ္ကုိ ပုတ္ျပတ္၀ယ္လုိက္တာပါဘဲ။

ညဘက္မွာ ျမသလြန္ေပၚကေန ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးကုိ ထုိင္ေငးေနမိတယ္။

ေနာက္ေန႕မနက္မွာေတာ့ နံနက္စာစားျပီး ရန္ကုန္ျပန္ေပါ့။

အခုလည္းအဲဒီလမ္းေၾကာင္းအတုိင္းသြားၾကမယ္ျပင္ဆင္ေနေလရဲ႕။

ကၽြန္မလား ဒီႏွစ္ေတာ့ လုိက္ျဖစ္မယ္မထင္ေတာ့ဘူး။
က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းတာ
အပင္ပန္းမခံႏိုင္တာ
လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕မေနခ်င္ေတာ့တာ
ပိတ္ရက္ေတြမွာ စိတ္ေရာလူပါနားခ်င္တာေၾကာင့္
ေဆြမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္ကုိ ေတာင္းပန္ထားရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့
အေထြေထြရန္ပုံေငြေတာ့ ထည့္ရပါလိမ့္မယ္။