မဂၤလာပါ 2010

ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက ဇန္န၀ါရီလ (1)ရက္ေန႕တုိင္း အ၀တ္အစားကုိ
အသစ္၀ယ္ထားျပီး ၀တ္ေလ့ရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ေတြကေတာ့ အေဟာင္းအတုိင္းျဖစ္ေနတာကုိ နည္းနည္းျကီးလာမွ သိလာတယ္။
ေနာက္ပုိင္းမွာ အ၀တ္အသစ္ထက္ စိတ္အသစ္ လန္းလန္းဆန္းဆန္းနဲ႕
ႏွစ္သစ္ကုိ ၀င္ႏိုင္ဘုိ႕ က်ိဳးစားလာပါတယ္။
စိတ္အသစ္နဲ႕ ျကုိခ်င္ေပမဲ့ အသက္တစ္ႏွစ္ျကီးလာျပီမုိ႕ ပို အုိ သြားတာကုိေတာ့
လက္ခံလုိက္ရပါတယ္။
2009 ခုႏွစ္ကုိ ျပန္ျကည့္လုိက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပင္ပန္းတာကုိ ျပန္ျမင္လာပါတယ္။
ႏွစ္စမွာ စင္ကာပူမွာလုပ္ေနတာမုိ႕ သက္တမ္းတုိးဘုိ႕က ရွိေနပါတယ္။
အလုပ္က သက္တမ္းတုိးေပးေပမဲ့ Reject ျဖစ္လုိ႕ျပန္ရတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရွိေနေတာ့ နည္းနည္းလည္းေသာကျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
လူဆုိတာ စား၀တ္ေနေရးအတြက္အလုပ္လုပ္တယ္။
ေနာက္ ဖူလုံလာေတာ့ ဂုဏ္အတြက္ လုပ္ျပန္ေရာ။
ေနာက္ထပ္တက္လာေတာ့ ကုိယ့္အသိဥာဏ္အတြက္ အလုပ္လုပ္ျပန္ေရာနဲ႕
အလုပ္သံသရာထဲမွာဘဲရွိေနပါတယ္။
ကၽြန္မက ကုိယ့္ကုိ ဘယ္လုိဘဲ အားတင္းထားေပမဲ့ Extesnion Reject ျဖစ္လုိ႕ ျပန္ရတဲ့
အျဖစ္ကုိလည္း မသိစိတ္ကလက္မခံခ်င္ျပန္ပါဘူး။
အဲဒါေျကာင့္ ႏွစ္စပုိင္းမွာ စိတ္ေတြ ပင္ပန္းေနခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ Online Extension ကို တစ္ရက္နဲ႕ရတာမုိ႕ သိပ္ျကာျကာမပင္ပန္းလုိက္ရပါဘူး။
သက္တမ္းတုိးျပီးျပန္ေတာ့
ရြာျပန္လည္ခ်င္ျပန္ေရာ
ေနာက္ထပ္ လုိအင္ဆႏၵတစ္ခုေပါ့။
အိမ္ျပန္ဘုိ႕ မတ္လ မွန္းေပမဲ့ မျပန္ခင္တစ္လေလာက္ကတည္းက လက္ေဆာင္၀ယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိျပန္လာမယ္ဘယ္သြားမယ္ ဘာစားမယ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး အလုပ္ရွဳပ္ပါတယ္။
ျပန္မလာခင္လည္း သူမ်ားလူျကုံလာေပးတာေတြ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ရြာကလူျကုံထည့္ေပးလုိက္တာနဲ တစ္လေလာက္က ရွဳပ္ေထြးေနတာပါဘဲ။
ဒီထက္ပုိ ရွဳပ္ေထြးတာကေတာ့ ရြာမွာေနာက္ဆုံးလုပ္ခဲ့တဲ့အလုပ္က ကၽြန္မကုိ ျပန္ေခၚတာပါဘဲ။
statistic မွာ သင္ခဲ့တဲ့ Probability ျဖစ္တန္စြမး္ေတြကို ခ်ခ်ေရးျပီး
(5)လေလာက္ စလုံးနဲ႕ရြာကုိ ခ်ိန္ထုိး ကုိယ့္အသက္ကုိ ထည့္ေပါင္းနဲ႕
ေတာ္ေတာ္ေလး ေသာကမ်ားခဲ့ရပါတယ္။
အေကာင္းနဲ႕အဆုိးကုိ ေရြးခ်ယ္ပါ။
နည္းနည္းေကာင္းတာနဲ႕မ်ားမ်ားေကာင္းတာကုိ ေရြးပါဆုိရင္။
အုိေက ခ်က္ခ်င္းအေျဖေပးနိုင္ေပမဲ့
ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနေတြက သိပ္မကြာတာနဲ႕
ကၽြန္မက ရြာကုိ ခင္တဲ့စိတ္ လူေတြနဲ႕မီးေရာင္ကုိ အာရုံေႏွာက္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႕
စက္တင္ဘာလဆန္းမွာ ရြာကုိ တစ္ေခါက္ျပန္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အလုပ္ႏွစ္ခုျကား ဗ်ာမ်ားေနတာေလ။
ဒါေပမဲ့ ရုပ္၀တၳဳေတြက ကၽြန္မကုိ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
မီးပ်က္တဲ့တုိင္းျပည္
ညစ္ပတ္တယ္လုိ႕ လူေတြေျပာတဲ့တုိင္းျပည္
ဘယ္ေနရာမွာမွ ေကာ္ဖီဘုိးမေပးရင္ အဆင္မေျပပါဘူးဆုိတဲ့တုိင္းျပည္
စင္ကာပူႏိုင္ငံသားခံထားတဲ့ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကေျပာတာေတာ့
လူေတြျကည့္ရတာ ျငိဳးငယ္ေနတယ္ဆုိတဲတုိင္းျပည္
ကုိ

တစ္ႏွစ္ခြဲလုံးေနတာေတာင္ တခါမွ မီးမပ်က္တဲ့တုိင္းျပည္
ေလေအးစက္တပ္ထားတဲ့ ရထားကုိ ေစာင့္စရာမလုိတဲ့တုိင္းျပည္
ကဒ္ရွိရင္လုိခ်င္တာ 24နာရီရတဲ့တုိင္းျပည္
ေနာက္ဆုံး ခလုပ္ႏွိပ္တတ္ျပီး ကဒ္ထိုးတတ္ရင္ အရာရာအဆင္ေျပႏိုင္တဲ့
တုိင္းျပည္ကေန

ျပန္မယ္လုိ႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။

ေအာက္တုိဘာ (1)ရက္ေန႕ည ရြာေရာက္ျပီး (2)ရက္ေန႕မနက္မွာ အလုပ္သစ္ကုိ စ၀င္လုိက္ရေတာ့
အလုပ္သစ္ရဲ႕ ဖိအားေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး မလွဳပ္ႏိုင္ျဖစ္လုိ႕ ဘေလာ့ေတာင္ပိတ္ပစ္ရမလုိျဖစ္သြားပါတယ္။
တခုကံေကာင္းတာကေတာ့ အလုပ္သစ္မွာ မီးစက္ေမာင္းျပီးအင္တာနက္ တခ်ိန္လုံး သုံးလုိ႕ရတာပါဘဲ။
ရြာျပန္ေပမဲ့ ေတာသူမျဖစ္ေသးတဲ့သေဘာေပါ့။
အခုေတာ့ ရြာျပတင္းေပါက္ကေန ျမိဳ႕ကုိ လွမ္းေငးေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။
အဲဒီလုိနဲ႕ ဒီဇင္ဘာဆုိတဲ့ 2009တံခါးနားကုိေရာက္ခဲ့ျပီေလ။
တစ္ႏွစ္လုံး အလုပ္ႏွစ္ခုႏိုင္ငံႏွစ္ခုျကားမွာ ေ၀၀ါးခဲ့ေပမဲ့
2010မွာေတာ့ ရြာကေလး မွာဘဲ အေျခက်ဘုိ႕ က်ိဳးစားရမယ္ဆုိတာ စဥ္းစားျပီး
ႏွစ္သစ္ကုိ စတင္လုိက္ပါတယ္။

Happy New Year 2010

ႏွစ္တႏွစ္ကူးပါျပီ။

တကမာၻလုံးမွာေတာ့ ဆူဆူညံညံေပါ့။

ကၽြန္မတုိ႕ရြာမွာေတာ့ အခုရက္ပုိင္း နည္းနည္းပုိေအးလာတာကလြဲရင္ တိတ္ေနတယ္လုိ႕ ထင္ပါတယ္။

ႏွစ္သစ္ကူးခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲလုိ႕ ကုိယ့္ကုိယ္ျပန္ေမးျကည့္မိတယ္။

ကုိယ္ခ်စ္ခင္တဲ့လူေတြ ကုိယ့္ကုိနားလည္ျပီး ကုိယ္ကလည္း ျပန္နားလည္ႏိုင္တဲ့လူေတြနဲ႕အတူ
ႏွစ္ေဟာင္းရဲ႕ေနာက္ဆုံး စကၠန္႕ေတြကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခ်င္တယ္။

ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆုိရင္ တစ္ေယာက္လက္ေတြ တစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ႏွစ္သစ္ကုိေရာက္ခ်င္တယ္။

ကၽြန္မဘာေျပာေျပာ ဒါဘဲလားလုိ႕ အျမဲျပန္ေမးတဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့

ဒါေလးကုိလစ္လ်ဴရွဳထားတယ္။

ဘယ္လုိဘဲ ဆႏၵေတြရွိေပမဲ့ အလုပ္ခြင္မွာ မုိးခ်ဳပ္ေအာင္ေနရမယ္။

ျပီးရင္ မီးလာဘုိ႕မ်ားတဲ့ အခန္းထဲကုိ တစ္ေယာက္ထဲျပန္ရမယ္။

Good Bye 2009.

အစာစားျခင္း

မခင္ဦးေမထဲမွာ ဖတ္လုိက္ရတယ္။ စလုံးက ဘူေဖးဆုိင္မွာ စလုံးေငြ 50 ေလာက္ေပးရေပမဲ့ စားတဲ့လူေတြအမ်ားျကီးဘဲတဲ့။
စလုံးေငြ 50 ဆုိေတာ့ ျမန္မာေငြနဲ႕အျကမ္း 35000 က်ပ္ေပါ့။
ကၽြန္မကေတာ့ ဘူေဖးကုိ အျပင္မွာ ပုိတ္ဆံနဲ႕တခါဘဲ စားဖူးပါတယ္။
စားႏိုင္မွ ေပးထားတာ တန္မွာေလဆုိတဲ့အသိနဲ႕တင္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္က ထန္ေနျပီး။
ေလာဘစိတ္နဲ႕လုိတာထက္ ပိုစားမိေတာ့ ေနာက္ေန႕မွာ ေနလုိ႕မေကာင္းခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္မ စလုံးမွ ခဏေနတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက အစားအေသာက္အတြက္ ေခၚရင္ အျမဲျပန္ေျပာေလ့ရွိတာက စလုံးေငြ 10 ထက္ပုိတဲ့ဆုိင္ဆုိရင္ေတာ့ သူမ်ားေကၽြးလဲ ငါလုိက္မစားဘူး ငါလည္းသူမ်ားကုိ အဲေလာက္တန္ျပန္မေကၽြးဘူးလုိ႕။

ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲ တန္ဘုိးျကီးတာ စားမဲ့အတူတူ အျခားအစားအေသာက္ေခၽြတာေနရတဲ့လူေတြနဲ႕ မွ်စားလုိက္မယ္ေလဆုိတဲ့ စိတ္ေျကာင့္ပါ။ ကပ္ေစးနည္းတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

သူတုိ႕ သြားစားျကတာကုိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လုိမွလဲ မေနခဲ့ပါဘူး။

မေန႕ကပိတ္ရက္မွာ ထမင္းခ်က္ေကၽြးတဲ့ ကၽြန္မညီမက ခရီးထြက္သြားေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္ရမွာ ပ်င္းတာနဲ႕ အိမ္နားက ထမင္းဆုိင္ကေလး မွာ ဆင္းစားျဖစ္တယ္။
ပထမရက္မွာ ျကက္အသဲအျမစ္နဲ႕စားတာ 700က်ပ္ ေနာက္ေန႕မနက္မွာ ငါးျကင္းဟင္းနဲ႕စားတ 600က်ပ္ ခ်ဥ္ဟင္းတစခြက္၊ အရြက္ေျကာ္နည္းနည္း နဲ႕ ကၽြန္မျကုိက္တဲ့ တုိ႕စရာေတြကုိ အမ်ားျကီးခ်ေပးထားေသးတယ္။

အဲဒီမတုိင္ခင္တရက္မွာ ဓႏုျဖဴေဒၚေစာရီဆုိင္မွာ ၀င္စားတာ 2000က်ပ္ ေလာက္က်တယ္။

စားေကာင္းတာခ်င္းကေတာ့ အတူတူပါဘဲ။

စလုံး ကလူေတြအားလုံးနီးပါး ျမန္မာတခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ ထင္ပါတယ္ ဆုိင္မွာဘဲ စားျကတာကုိေတြ႕ရတယ္။
စားေသာက္ဆုိင္တန္းက ျဖတ္ရတဲ့အခါတိုင္း အျမဲတမ္း သတိထားမိတာကေတာ့ စားလုိ႕မကုန္တဲ့ ပန္းကန္ေတြကုိပါဘဲ။
အဲဒီအခါေတြမွာ စားစရာရွားပါးတဲ့လူေတြရဲ႕ ျမင္ကြင္းက စိတ္ထဲမွာ တန္းေပၚလာျမဲပါ။
ဘာသာတရားအရ ဘုံေတြရွိတယ္ဆုိတာ ဘယ္ေနရာေတြမွန္း ကၽြန္မ မသိပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ျမင္ေနရတဲ့ေနရာအရဆုိရင္ေတာ့ အစာေရစာ ရွားပါးတဲ့ဘုံေတြရွိသလုိ အစာေရစာေပါမ်ားတဲ့ ဘုံေတြကုိလည္း မ်က္စိေရွ႕ျမင္ေနရတာဘဲေနာ္။

ဘယ္လုိဘုံဘဲေရာက္ပါေစ ဆာမွစားမယ္ သတိနဲ႕စားမယ္လုိ႕ အဟာရျဖစ္ေအာင္ စားမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႕ အျမဲတန္း ႏိုးေဆာ္ေနဆဲပါ။

ကၽြန္မသိတဲ့ တရုတ္အဆုိအမိန္႕တခုရွိပါတယ္။

အစာစားတဲ့ေနရာမွာ မ်က္စိ၊နား စတဲ့ အာရုံခံစားမွဳေတြကုိ ခဏဖယ္ထားျပီး
၀မ္းဗိုက္ရဲ႕အသံကုိ နားေထာင္ပါတဲ့။

ဗိုက္ထဲက ဆာလာမွ စားပါလုိ႕ ဆုိလုိခ်င္တာထင္ပါရဲ႕။

အဲလုိနားေထာင္ျကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္မဗိုက္ထဲက 4နာရီ နဲ႕ 6နာရီျကားေလာက္ မစားဘဲေနရင္ေတာ့
ေဘးလူျကားေလာက္တဲ့ အသံမ်ိဳးစုံျမည္လာတာပါဘဲ။

အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွဘဲ စားျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

အျခားလူေတြေရာ ဘယ္လုိစားေနျကပါသလဲ။

ေရာက္ေနတဲ့ေနရာ

ဒီအလုပ္ခြင္ကိုေရာက္တာ 2လေက်ာ္ေလာက္ရွိျပီ။
အလုပ္ရွဳပ္တာ မဟုတ္ေပမဲ့ အရွဳပ္ေတြကုိ လုပ္ရင္း ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိလည္း သိပ္မျကည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ဒီေန႕ေတာ့ ကၽြန္မထုိင္ရတဲ့ အခန္းကေလးကေန အျပင္ဘက္ကုိ ေငးေနမိတယ္။

ပထမဦးဆုံးသတိထားမိတာက စက္ရုံေရွ႕က ကြင္းျပင္မွာ စပါးရိတ္ေနျကတယ္။

ေလေအးေပးစက္အခန္းထဲကေနထိုင္ျကည့္မိတာမုိ႕ ေအးေအးေဆးေဆးရွိေပမဲ့ သူတုိ႕မွာ ေနပူထဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပူေနျကမလဲ ဒါေပမဲ့ သူတို႕စိတ္ေတြကေတာ့ ေအးခ်မ္းေနမယ္လုိ႕ထင္ပါတယ္။

အရင္တုန္းကလဲ သီခ်င္းေလးတေအးေအးနဲ႕ ေကာက္စုိက္ေနျကတဲ့သူေတြကုိ ျမင္ခဲ့ဘူးတယ္ေလ။ ရုပ္အပူနဲ႕စိတ္အပူ ဘယ္က ပုိပူမယ္ထင္ပါသလဲ။

ကၽြန္မေတာ့ ေလေအးေပးစက္အခန္းထဲမွာ ေငြစာရင္းေတြနဲ႕ ရွဳပ္ပြေနတာေပါ့။

ေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းကုိ ျကည့္လုိက္ေတာ့ လွဳိင္ျမစ္ထဲမွာ အစုန္အဆန္သြားေနတဲ့ သေဘာၤနဲ႕ေမာ္ေတာ္ထိပ္ပုိင္းေတြကုိ ျမင္ေနရတယ္။
အဲဒီကမ္းနားကုိေတာ့ တခါေလာက္သြားထုိင္ဦးမယ္လုိ႕ စိတ္ကူးပစ္လုိက္တယ္။
ညေနမိုးခ်ဳပ္ေမွာင္မွ စက္ရုံက ထြက္ေနရတဲ့ဘ၀မွာ ဘယ္အခ်ိန္မွမ်ား သြားထိုင္ျဖစ္မယ္ မသိဘူးေလ။

ေနာက္ထပ္ျမင္ကြင္းတစ္ခုကေတာ့ ေရႊတိဂုံပုံမ်ိဳးတည္ထားတဲ့ ေတဇမုနိဘုရားပါ။
ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံေတြနဲ႕ ဘာေတြဘဲေျပာေနျကပါေစ။
လူေတြကေတာ့ ဘုုရားဆုိတာနဲ႕တင္ ျကည္ညုိျပီးသားမုိ႕ ညဘက္သိပ္စည္တာဘဲလုိ႕ စက္ရုံကလူေတြကေျပာျကတယ္။

ကၽြန္မအခန္းကေနျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါဘဲ။

တစ္ေယာက္ေသာသူကေတာ့ ေမးမွာေပါ့ ဒါဘဲလား လုိ႕။

ဒါပါဘဲ

ကၽြန္မက အလုပ္ခြင္တစ္ခုမွ 3ႏွစ္နဲ႕ 5ႏွစ္ျကားေနတတ္သူမုိ႕
အခုေနရာမွာလဲ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ျကာမယ္လုိ႕ ယုံျကည္ရင္း
အဲဒီျမင္ကြင္းေလးကုိ ေန႕တုိင္း ျကည့္ျဖစ္ေနမွာပါ။

ျပဳံးေနတဲ့ မ်က္၀န္း

က်ိဳက္ထီးရုိးကေန ရေသ့ေတာင္ကုိ ေျခလ်င္ဆင္းေတာ့ လမ္းမွာ ေစ်းေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကေလးေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကုိ ေသခ်ာျကည့္ျဖစ္တယ္။
အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ေယာက္ဆုိ အသက္ 25ႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ သနပ္ခါးလိမ္းထားျပီး မ်က္ႏွာကလဲ က်န္းမာရႊင္လန္းတဲ့ပုံေပါက္တယ္။
ေလာျကီးမွာ ရွိေနတာကုိ ေက်နပ္ျပီး သူမ်က္လုံးကုိျကည့္လုိက္ေတာ့ ျကည္စင္ေနတာကုိေတြ႕ရတယ္။
ဒီလုိေတာထဲမွာ ဆုိင္ေသးေသးေလးဖြင့္ျပီး ေစ်းေရာင္းေနရတဲ့သူတစ္ေယာက္မွာလဲ အဲဒီလုိမ်ိဳး စိတ္ေက်နပ္မွဳမ်ိဳး ရွိေနတာအံျသစရာ မဟုတ္ေပမဲ့ အားက်ခဲ့မိတယ္။
Oversea မွာ Shopping Mall ေတြ အမ်ားျကီးေရာက္ခဲ့တယ္။ ေခတ္မွီလွပတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြကုိလည္း ျမင္ခဲ့ရဖူးတယ္။
ဒါေပမဲ့ လန္းဆန္းျပီး ေလာကကုိ ေက်နပ္တဲ့မ်က္၀န္းမ်ိဳးကုိ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။
လူေတြက ရီျကတယ္။ ျပဳံးျကတယ္။ တခ်ိဳ႕ မ်က္ႏွာျပင္မွာ အျပဳံးကုိ ေတြရတယ္။ တခါတေလ ႏွဳတ္ခမ္းမွာ ျပဳံးတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါအမ်ားဆုံးပါဘဲ။
မ်က္၀န္းမွာပါ ျပဳံးတတ္တဲ့လူမ်ိဳးကုိ မေတြ႕ရသေလာက္ရွားတယ္။
ကုိယ္တုိင္ေတာင္ မ်က္၀န္းမွာ ျပဳံးမိသလား မေသခ်ာေတာ့ဘူး။
အခုေတာ့ က်ိဳက္ထီးရုိးအဆင္းကလမ္းေပၚက အေအးဗူးေတြေရာင္းတဲ့ဆုိင္ကေလးက အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးရဲ႕ ျပဳံးေနတဲ့ မ်က္၀န္းကုိ အားက်စိတ္နဲ႕ ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့တယ္။

က်ိဳက္ထီးရုိး

က်ုိဳက္ထီးရုိးကုိ သြားခဲ့တယ္။
ဒီတခါဆုိရင္ ေရာက္တာ (6)ေခါက္ရွိသြားျပီေလ။
ေနာင္လည္း အျမဲသြားဘို႕ စိတ္ကူးေတြရွိေနတုန္းပါဘဲ။
က်ိဳက္ထီးရုိးသြားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဟင္းလင္းျပင္ထဲမွာ ေရႊေရာင္ေတြ၀င္းေနတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ပုံရိပ္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာက္တုံးပုံေစတီကုိ ဖူးခ်င္လုိ႕
ေနာက္တစ္ခုက ေတာေတာင္ေတြထဲမွာ ေအးတဲ့ေလရဲ႕အထိအေတြ႕ကုိ ခံစားဘုိ႕နဲ႕ သန္႕ရွင္းတဲ့ေလကုိ ရွဴဘုိ႕ေပါ့။

ကၽြန္မသြားမယ္လုိ႕ စိတ္ကူးျပီး ညီမေလးတစ္ေယာက္ကုိေျပာေတာ့ သူလုိက္မယ္တဲ့ ႏွစ္ခါေတာင္ မေခၚလုိက္ရဘူး။ အဲဒါနဲ႕က်ိဳက္ထိုဟုိတယ္ကုိ ရန္ကုန္ကေန အခန္းယူလုိက္တယ္။ ပုိအဆင္ေျပေအာင္ပါ။
ဘုရားဖူးကားေတြနဲ႕လုိက္ရင္ ညဘက္ထြက္ျပီး တညလုံးကားစီးရင္ ကားေပၚမွာ မအိပ္တတ္တာနဲ႕ အိပ္ေရးပ်က္လုိ႕ လုိင္းကား ၀င္း ကားဂိတ္ကေန စေန မနက္ 7နာရီခြဲထြက္တဲ့လက္မွတ္ကုိ ၀ယ္လုိက္တာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေခၚေပမဲ့ လုိက္မယ္ မလုိက္ဘူးေတြနဲ႕ ရွဳပ္ေနျပီး သြားခါနီး (2)ရက္အလုိမွ သူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳျကီး(2)ေယာက္က လုိက္မယ္ထလုပ္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ေလးေယာက္သား က်ိဳက္ထီးရုိးခရီးထြက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ စေနသြားျပီး တနဂၤေႏြျပန္ တညအိပ္ခရီးကေလးပါ။

ေတာင္ေပၚအထိကားနဲ႕တက္လုိက္ျပီး ဟုိတယ္မွာ ခဏနား ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ဘုရားကုိ ေအးေအးေဆးေဆးဖူးခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ က်ိဳက္ထိုဟိုတယ္မွာ ညစာ ထမင္းေပါင္းမွာစားျပီး ဟုိတယ္ ေအာက္ခ်ိဳင့္ကေန ညဘက္မွာ ဘုရားကုိ ထုိင္ဖူးျပီး ေဘးက ေတာေတာင္ေတြကုိ အခ်ိန္ယူေငးေမာေနျပီး အဲဒီညကုိ စိတ္ေက်နပ္စြာ ကုန္ေစခဲ့ပါတယ္။ အဓိကထားျကည့္မိတာကေတာ့ ေကာင္းကင္က ျကယ္ေတြပါ။ ကၽြန္မက လကုိ သေဘာက်ေပမဲ့ ျကယ္ေတြကုိခ်စ္တယ္။ ညဘက္အျပင္ထြက္တုိင္း ျကယ္ေတြကုိ ေမာ့ျကည့္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီညမွာေတာ့ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ျကည့္ရမွာေျကာက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ကုိ အမွတ္ရလာတယ္။ အဲဒီတစ္ေယာက္နဲ႕ ညေပါင္းမ်ားစြာ သူ႕ေဆးခန္းပိတ္လုိ႕ျပန္ခ်ိန္ေတြနဲ႕ ေဆးရုံး ည(8)နာရီ ဂ်ဴတီထြက္ခ်ိန္ေတြမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ခဲ့ဘူးတယ္။ လူတုိင္းမွာ ေျကာက္တတ္တဲ့စိတ္တစ္မ်ိဳးစီရွိတယ္တဲ့ သူက ေကာင္းကင္ရဲ႕ ဟင္းလင္ျပင္ကုိ ေမာ့ျကည္ရမွာ ေျကာက္တယ္တဲ့။ အဲဒါလြန္ခဲ့တဲ့ 25ႏွစ္က ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးေပမဲ့ တုိက္ဆုိင္တုိင္း သတိရပါတယ္။ အခုေတာ့ အားလုံးက အေ၀းမွာ က်န္ခဲ့ျပီေလ။
က်ိဳက္ထီးရုိးမွာ ျကယ္ေတြ ခပ္မ်ားမ်ားျမင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
ရန္ကုန္မွာ ျကယ္ေတြ နည္းတယ္။
စင္ကာပူမွာ ခဏေနတုန္းကလဲ ျကယ္ေတြကုိ ျကည့္ေပမဲ့ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။
ထိန္လင္းေနတဲ့ အေယာင္ေဆာင္မီးေတြျကားမွာ ျကယ္ေတြကုိ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ အဲတုန္းကမ်ား ျကယ္ေတြကုိ လြမ္းတဲ့စိတ္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
အခုက်ိဳက္ထီးရုိးမွာေတာ့ ျကယ္ေတြနဲ႕တညတာ ရင္းႏွီးခဲ့ရလုိ႕ စိတ္ေက်နပ္သြားခဲ့တယ္။

ေနာက္ေန႕မနက္ 10နာရီခြဲမွာ ဟုိတယ္က check out လုပ္ျပီးေတာ့ ေျခလ်င္ရေသ့ေတာင္ကုိ ဆင္းခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ ဘူးသီးေျကာ္ေရာင္းတဲ့ ေတာင္ေစာင္းက ဆုိင္ကေလးမွာ ေအးေအးေဆးေဆးထုိင္ျပီး ေလပစ္ျကတာေပါ့။ အဲလုိအခ်ိန္မ်ိဳး မရခဲ့တာ ဘ၀မွာ ျကာေပါ့။ ဘာေတြက အေရးျကီးမွန္းမသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ရွဳပ္ေထြးေနခဲ့တယ္။
အခုလုိ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကုိ ရပ္ျကည့္လုိက္ေတာ့မွာ ကုိယ့္ရဲ႕တည္ရွိျခင္းက အဓိပါယ္ရွိလာတယ္။

က်ိဳက္ထီးရုိးကုိ တက္ခဲ့တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ မတူပါဘူး။
အသက္ (20)ေက်ာ္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စာရိတ္ခံလုိ႕ စေရာက္ဖူးခဲ့တာ
အဲဒီပထမဦးဆုံးအေခါက္က 1991ေပါ့။
ေတာင္ေပၚကုိ ကားမရွိေသးဘူးေလ။
ေျခလ်င္တက္ရတာ ေတာင္ေျခကေနေပါ့။
စတက္လာျပီး ေရေျမာင္ျကီးလဲေက်ာ္ေရာ ကၽြန္မ ဖိနပ္ျပတ္သြားပါေလေရာ။
လမ္းမွာ ဖိနပ္ကုိ တခါတည္း သံေယာဇဥ္ျဖတ္ခဲ့ျပီး ဖိနပ္ဗလာနဲ႕ေတာင္ေပၚအေရာက္တတ္ခဲ့တယ္။ ေတာင္ေပၚေစ်းတန္းေရာက္မွ ဖိနပ္၀ယ္လုိ႕ရတယ္ေလ။
အဲဒီလုိ ဘုရားကို ရုိေသတာ ေတာင္ေအာက္ကတည္းက ဖိနပ္ခၽြတ္လာတာေလ။
လမ္းမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းက အကုန္ခံတာမုိ႕ စားခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္စားလာတာ
အုန္းရည္ဆုိလည္း ၀င္ေသာက္လုိက္တာဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ ထမင္းဆုိင္မွာ အိပ္ျကတာ
တခန္းနဲ႕တခန္း ထရံကေလးဘဲျခားပါတယ္။
ဇီဇာေျကာင္တဲ့ ကၽြန္မက ျခင္ေထာင္သယ္လာျပီး အေစာျကီးေထာင္အိပ္ေနလုိ႕
ေဘးက လူေတြက သူတုိ႕ေသာက္ထားတဲ့ အခ်ိဳရည္ဗူးခြံေတြကို ျခင္ေထာင္ေပၚပစ္တင္ထားျကတာ
မေမ့ဘူး။
ေနာက္မ်ားေတာ့ ထမင္းဆုိင္မွာ မတည္းေတာ့ဘူးလုိ႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ဟုိတယ္မွာတည္းဘုိ႕လည္း ပုိတ္ဆံက မရွာႏိုင္ေသးဘူးေလ။

က်ိဳက္ထီးရုိးကုိေျခလ်င္တက္လုိက္လုိ႕ တကိုယ္လုံးေခၽြးေတြ ရႊဲနစ္ထြက္သြားရင္ ေနာက္တေန႕မွာ သိသိသာသာေပါ့ပါးလန္းဆန္းေနတဲ့အရသာကုိ ျကုိက္လုိ႕ အေခါက္တုိင္းေျခလ်င္တက္ဘုိ႕ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အသက္ေလ အသက္
(35)ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္တတ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အခါတုိင္း ေန႕ခင္းထမင္းစားျပီးတက္ရင္ ညေနခင္းေရာက္ေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ည(7)နာရီအထိ ကၽြန္မ ဖုိးျပန္ေတာင္မွာဘဲရွိေနပါေသးတယ္။ ေအးကလဲေအးလာ ေျခေထာက္ေတြကလည္း ျကြက္တာလာျပီးလွဳပ္မရတာမုိ႕ ညမုိးခ်ဳပ္မွ ေတာင္ေပၚကုိေရာက္လာပါတယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့လူေတြနဲ႕လဲလြဲ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေနျကီးမုိ႕ လူေတြကျကပ္ ဘုရားအလွဴခံကေန တည္းစရာစီစဥ္ထားေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ သြားေအာ္ေပမဲ့ မရတာမုိ႕ ေနာက္ဆုံး ေရာက္မွ ေတြ႕တဲ့အသိေတြနဲ႕ က်ိဳက္ထီးရုိးဘုရားကုိ မီးေပးတဲ့ မီးစက္ျကီးထားတဲ့ အုတ္ေဆာင္ထဲေရာက္သြားပါတယ္။ ခ်မ္းလြန္းလုိ႕သာလုိက္သြားတာပါ မီးခိုးေတြ အူေနတဲ့ ေလွာင္ပိတ္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ အသက္ရွဴျကပ္လာတာမုိ႕ ခဏေနျပီး အျပင္မွာ ျပန္ထြက္ထုိင္ေနရပါတယ္။
အဲဒီကတည္းက ေျခလ်င္တက္ဘုိ႕ မစြမ္းေတာ့ဘူးဆိုတာ ကုိယ့္ကုိယ္ သိျပီး တည္းဘုိ႕ ျကိုမလုပ္ထားႏိုင္ရင္ လာလုိ႕မျဖစ္ဘူးဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းနားလည္သြားပါတယ္။
ေနာက္အေခါက္ေတြမွာေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ရေသ့ေတာင္အထိကားနဲ႕တက္ ေတာင္ေပၚကုိ ေျခလ်င္ဆက္တက္နဲ႕ အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။
ေျခေထာက္အရုိးအက္ျပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဟဲဟဲ အသက္(40)ေက်ာ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာင္ေပၚအထိကားနဲ႕တက္ဘုိ႕ကုိဘဲ စိတ္သန္လာပါေတာ့တယ္။
လမ္းေလွ်ာက္တက္တဲ့အရသာမရေတာ့ေပမဲ့ ေတာင္ေပၚမွာ ေနရတဲ့ စိတ္ျကည္ႏူးမွဳကေလးကုိရေနေသးတာမုိ႕
ေနာက္ႏွစ္ေတြလည္း က်ိဳက္ထီးရုိးကုိ လာဘုိ႕ အျမဲတမ္း စိတ္ကူးေနမိေနဦးမွာပါ။

SDL

ရြာျပန္ေရာက္ေနပါျပီ။
ေရးထားတာေတြရွိပါတယ္။
တင္ဘုိ႕က်ိဳးစားေနပါတယ္

Ease.....Dis-Ease......Disease

ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က ျမန္မာအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ (၈)ထပ္တုိက္ေပၚက
ခုန္ခ်တဲ့သတင္းတစ္ခု သူငယ္ခ်င္းဆီက ျကားလုိက္ရပါတယ္။
stress ေတြမ်ားလာ လူေတြကုိေရွာင္
ေနာက္ဆုံးအလုပ္ထြက္ရတဲ့အေနအထားကုိ
ေရာက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြက ျပန္ဘုိ႕ ေလဆိပ္ကုိအပုိ႕
ပစၥည္းေတြအကုန္ကားေပၚေရာက္ျပီးမွ
ခဏျပန္တက္လုိက္ဦးမယ္ဆုိျပီး တက္သြားျပီးမွ ခုန္ခ်တာတဲ့။
ျကားရတာ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး နင့္သြားပါတယ္။

ကၽြန္မတုိ႕ ျမန္မာေတြ အခုေနာက္ပုိင္းႏွစ္ေတြမွာ Oversea ထြက္လုပ္ျကတာ
Fashion တစ္ခုလုိျဖစ္လာပါတယ္။
အဆုိေတာ္ အရုိး ရဲ႕ လူလည္အာရွသား သီခ်င္းေလးကုိ ဒီမွာ မျကာခဏ နားေထာင္ျဖစ္ပါတယ္။
သား ေလယာဥ္ပ်ံျကီးနဲ႕ ေဖာရင္းသြားတာကို အမ်ိဳးနဲရပ္ကြက္ကုိ ပတ္ျကြားဘုိ႕အေမကုိ မွာခဲတယ္တဲ့။
ေနာက္ျကုိက္တဲ့ စကားလုံးတြဲေလးက
မဟာလူတန္းစားအိမ္မက္မ်ား၊
ဘ၀ဆုိးထဲမွာေပ်ာ္ေအာင္သာေနျက.........တဲ့

အိမ္မက္လုိ႕ထင္ခ်င္ေအာင္လဲ ဒီမွာက အားလုံးအဆင္ေျပေအာင္
စီစဥ္ထားတာကုိ: ေငြရွိရင္ေပါ့
ေငြရွာရတာေလးတစ္ခုသာ မလြယ္တာေလ က်န္တာ အားလုံး Ease

ကၽြန္မတုိ႕ပတ္၀န္းမွာလဲ အတူတူပါဘဲ
သားကေတာ့ သမီးကေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာေလ လုိ႕ေျပာျကတာ
ဂုဏ္တစ္ခုလုိ႕ထင္ေနတတ္ျကျပန္ပါတယ္။
ကုိယ္သားသမီးေတြက အျခားႏိုင္ငံမွာ ဘာေတြလုပ္ေနရတယ္ဆုိတာ
သူတုိ႕မသိပါဘူး။

ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားျကည့္ေတာ့
ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးမွဳနဲ႕ စား၀တ္ေနေရးအတြက္
ထြက္ေပါက္ရလုိရျငားအျခားႏိုင္ငံေတြကုိ ထြက္လာျကရတာပါ။
ဒါေပမဲ့ ထြက္လာတဲ့လူအမ်ားစုက Dis-ease နဲ႕အရင္ေတြ႕ျကရတာပါ။
ဘယ္ေလာက္ အဆင္ေခ်ာပါတယ္ေျပာေပမဲ့
အနည္းနဲ႕အမ်ားေတြ႕ျကုံျကရသူေတြခ်ည္းပါဘဲ
ေနာက္ပုိင္းမွ Ease ဘက္ေရာက္သြားသူေတြနဲ႕
Disease ဘက္ေရာက္သြားသူေတြဆုိျပီး
ႏွစ္ပုိင္းကြဲသြားပါတယ္။

အခုလုိ အင္ဂ်င္နီယာ ပညာတတ္တစ္ေယာက္က
ခုန္ခ်ေလာက္ေအာင္ Disease ဘက္ေရာက္သြားရတာ
ဘယ္ေလာက္မ်ား ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းပါသလဲ

ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ Ease ကုိေမွ်ာ္ျပီး
Dis-ease ကုိ ရင္ဆုိင္ဘုိ႕
Disease ကုိ ခံႏိုင္ရည္ရွိဘုိ႕
အျပင္းအထန္က်ိဳးစားေနတဲ့သူေတြ အမ်ားျကီးဆုိတာ
..........................................

အပူ.......အေအး

ကၽြန္မ မျပန္ခင္ ျမန္မာျပည္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က စာအုပ္မွာလုိ႕
အ၀ယ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

ပထမဦးဆုံးေတာ့ Popular Book Shop ေတြေပ့ါ။
ဒါေပမဲ့ သူမွာတဲ့စာအုပ္က professional မုိ႕ သူငယ္ခ်င္းအင္ဂ်င္နီယာကေတာ္ျကီးညႊန္းတဲ့
Orchard Road ေပၚက Wheelock ဆုိင္ကုိေရာက္သြားပါတယ္။
အားပါးပါး စာအုပ္ေတြမ်ားမွမ်ားပါလား။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာအုပ္ကုိေတာ့မရခဲ့ပါ။ အင္တာနက္ကေနေရာင္းျပီး UK ကုိမွာရမယ္ဆုိတဲ့
ဗဟုသုတ တစ္ခုေတာ့ ရခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက စာအုပ္ထက္ Orchard လမ္းမေပၚကျမင္ကြင္းပါ။
ပိတ္ရက္(3)ရက္ဆက္တုိက္ျဖစ္တာလဲပါမွာေပါ့။
လမ္းေတြကို မျမင္ေတာ့ဘဲ ေနပူပူမွာ လူပင္လယ္ျကီးဘဲျမင္ေနပါေတာ့တယ္။
ရြာက ဘုရားပြဲမွာေတာင္ အဲဒီေလာက္လူေတြမ်ားတာ မျမင္ခဲ့ဘူးပါဘူး။
နဂိုက လူမ်ားရင္ မူးတတ္တဲ့ကၽြန္မကေတာ့ shopping mall တခုရဲ႕ေလွခါးမွာ
အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ေစ်း၀ယ္တာကုိ ထုိင္ေစာင့္ေနခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မရြာမွာတုန္းက ခင္မင္သူေတြနဲ႕ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းျပီး
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးပါ။
ဒီေရာက္ျပီး မျကာခင္ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာျပပါတယ္။
သူအလုပ္လာရွာခါစက agent တစ္ခုကုိေရာက္သြားေတာ့
agent က တကၠသုိလ္မွာ တေဆာင္တည္းေနလာတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ပထမဦးဆုံး ႏွဳတ္ဆက္စကားက
ဒီအရြယ္ျကီးမွ ဘာလာလုပ္တာလဲ တဲ့။
သူ႕စကားကုိ တဆင့္ျကားရေပမဲ့ ဘယ္လုိမွ နားေထာင္မေကာင္းဘူးလုိ႕ေတာ့
စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕ ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းမွာ အတူလုပ္ခဲ့
အျပင္အလုပ္မွာလဲ အတူလုပ္ျပီး Bangkok သင္တန္းကုိေတာင္ (3)လ အတူ
သြားခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႕ ဘူတာတစ္ခုရဲ႕အထြက္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႕ျကပါတယ္။
သူက ကၽြန္မကုိေစ့ေစ့ျကည့္သြားပါတယ္။ ႏွဳတ္မဆက္ပါ။

ေအာ္..............ဒါေခတ္မွီတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေရာက္ လူမွဳ႕ဆက္ဆံေရးထင္ပါရဲ႕လုိ႕ေတြးျပီး
ကၽြန္မညီမ တစ္၀မ္းကြဲအပါအ၀င္ ကုိယ္က စျပီး ဘယ္သူ႕ကုိမွ မဆက္သြယ္ဘူးလုိ႕
စိတ္ပုိင္းျဖတ္လုိက္ပါတယ္။

စိတ္ကားေအးစက္တဲ့လူေတြရွိသလုိ ေနာက္ပိုင္းမွာ ခင္မင္ေဖာ္ေရြတဲ့လူေတြကိုလည္း
အမ်ားျကီးေတြ႕ခဲ့ရလုိ႕ ေအာ္ ေနသာပါေသးတယ္ေပါ့။

ကၽြန္မရြာျပန္မယ္လုိ႕ ထုတ္ေျပာလုိက္ေတာ့
ေ၀ဖန္၊အားေပးသံအမ်ိဳးမ်ိဳးလက္ခံရခဲ့ပါတယ္။
အစ္မတစ္ေယာက္က သတင္းကုိ ရထားေပၚမွာ ဖုံးနဲ႕ျကားရျပီး
စိတ္ထဲ ဘယ္လုိျဖစ္မွန္းမသိလုိ႕ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ဘူတာမွားဆင္းသြားပါသတဲ့။
အဲဒီလုိ အေပါင္းအသင္းေလ်ာ့သြားမွာကုိ စိုးရိမ္တဲ့လူေတြ ရွိတယ္ဆုိတာ
သိလုိက္ရပါတယ္။
သူအမ်ိဳးသား အင္ဂ်င္နီယာက Road Inspector မုိ႕
တကၽြန္းလုံးသိေနျပီး ေရာက္ခါစ မ်က္စိလည္တဲ့သူေတြအတြက္လည္း
လမ္းျပတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ေယာက္က်ာၤးလိုက္ပုိ႕သမွ်ကုိမွတ္ထားျပီး
သူငယ္ခ်င္းေတြကို မအားတဲ့ျကားက လုိက္ျပီးပုိ႕တတ္ပါတယ္။

အခု ျမိဳ႕ကေနေတာျပန္မယ္ဆုိေတာ့
ေတာမွာ အေနအထားမက်မွာစုိးလုိ႕ထင္ပါရဲ႕
ေတာထဲသြားရေအာင္လုိ႕ေခၚလာပါတယ္။
ကၽြန္မကလည္း Orchard Road ေပၚေခၚရင္သာ ျငင္းမိမွာ
ေတာထဲဆုိတာနဲ႕တင္ စိတ္၀င္စားျပီးသား
အဲဒါနဲ႕ဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး

MOUNT FEBER PARK

ကုိသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

Harbour Frank ဘူတာအထြက္မွာ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ၀ယ္ျပီး
ေတာထဲ ၀င္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

စ၀င္ကတည္းက အတက္လမ္းကေလးနဲ႕စတက္ခဲ့ရပါတယ္။
အသက္ငယ္တဲ့ ညီမေလးေတြက ေရွ႕ကေရာက္ေနတာမုိ႕
ေဟ့ လူျပတ္တယ္ ေစာင့္ျကဦး ေတာ္ျကာ က်ား နဲ႕ေတြ႕ေနဦးမယ္လုိ႕
လွမ္း စ လုိ္က္ေတာ့ တကယ္ က်ား ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရွိပါတယ္ဆုိျပီး
ဂီတာထမ္းျပီးဆင္းလာတာနဲ႕ျကုံလုိ႕ ရီလုိက္ရတာ ေမာေနတာပါဘဲ။

ပထမဦးဆုံးျကားရတဲ့အသံကေတာ့ ပုဇဥ္းရင္ကြဲေအာ္သံေတြပါ
မဆုိင္ေပမဲ့ ေန၀င္းျမင့္ ရဲ႕ ပုဇဥ္းရင္ကြဲ ၀တၳဳတုိမ်ား ကုိ သတိရလုိက္ပါေသးတယ္။
ေတာေတာင္ထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး စာအုပ္ကေလးနဲ႕အိပ္ရရင္ေတာ့
ဘ၀အေမာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပမယ္ထင္ပါရဲ႕

တကယ့္သဘာ၀ကုိ လူေတြအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ နည္းနည္းမြမ္းမံထားတာကလြဲရင္
ပူျပင္းဆူညံျပီး ေမာေနတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ျကီးကေန ခဏေလာက္ ထြက္ေျပးခ်င္သူေတြ အတြက္ကေတာ့
ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာေလးပါ။

အေဆာက္အဦးတစ္ခုမွာ wedding အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတာေတြ႕လုိ႕
အသက္ 40ေက်ာ္ စိတ္ေလ်ာ့ထားတဲ့ အပ်ိဳျကီးေတြျဖစ္လုိ႕
ဒီဘ၀ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္
မွတ္ထားမွ လုိ႕ အခ်င္းခ်င္းေအာ္ဟစ္ သတိေပးလာရပါေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ နဂါးပုံစံ တံတားေပၚမွာ မဂၤလာစုံတြဲကုိေတြ႕လုိက္ရေတာ့
အားလုံး သြားေရေတြက်သြားပါေတာ့တယ္။
အတူသြားတဲ့ ရွမ္းမေလးကဆုိ လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပီး
တစ္ေယာက္လုိ ေအာ္ေနလုိ႕ ဓါက္ပုံရုိက္ထားေပးလုိက္ျကေသးတယ္။

တံတားနားမွာပါလာတာေတြ ဖြင့္စားျကတာေပ့ါ။

ကၽြန္မတုိ႕ထဲမွာ အေပ်ာ့ဆုံး အျမဲတမ္းေနာက္ဆုံးက ေလွ်ာက္တဲ့တစ္ေယာက္က
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ေမးရွာပါတယ္။
ဒါ အဆုံးေရာက္ျပီလားတဲ့
လုိက္ပုိ႕တဲ့အစ္မက မဟုတ္ေသးဘူးဆက္သြားရမွာတဲ့
ျပန္လွည့္ရင္ပုိေ၀းတယ္လုိ႕ ခ်ိန္းေျခာက္ေခၚလာခဲ့ရပါတယ္။
ေရွ႕မွာ အဆင္းေရာက္ျပီဆုိျပီး
ထပ္တက္ေနရလုိ႕ ေအာ္ အဆင္းဆုိတာ အတက္နဲ႕အတူတူဘဲလုိ႕
၀ုိင္းေအာ္ခဲ့ျကပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ သံေတြနဲ႕လုပ္ထားတဲ့ တံတားရွည္ကုိေရာက္ပါေတာ့တယ္။
ေတာင္ဆင္းမွာ တံတားထုိးတာတာမုိ႕ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ေတာေတာင္ေတြနဲ႕
တကယ္တကယ္ စိတ္ကူးယဥ္စရာပါဘဲ။
တံတားေပၚကေနျကည့္ရင္ ျမိဳ႕ျပရဲ႕တုိက္ အျမင့္ေတြကုိ လွမ္းျမင္ေနရတာကုိေတာ့
စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္း အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တာကလြဲရင္
ေအးခ်မ္းတဲ့ခံစားမွဳကုိ ရခဲ့ပါတယ္။

ေန႕ခင္း 2နာရီေလာက္ကတည္းက စထြက္လာလိုက္ျကတာ
လမ္းဆုံးကုိ 6နာရီေက်ာ္မွ ေရာက္ခဲ့ျကပါေတာ့တယ္။
လမ္းဆုံးတာနဲ႕ကားလမ္းမေပၚကုိေရာက္တာမုိ႕
အဆင္ေျပေျပနဲ႕ အိမ္ကုိ ည (7)နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ျပန္ေရာက္ခဲ့ျကပါတယ္။

လမ္းမခြဲခင္မွာ ဦးေဆာင္လိုက္ပုိ႕တဲ့အစ္မက ညက်လုိ႕ နာေနရင္ ငါ့ကုိ ေမတၱာမပုိ႕ေနနဲ႕ဦးလုိ႕
မွာရွာပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ နာလာရင္ ကၽြတ္ကၽြတ္ လုိ႕ မေအာ္ဘဲ
မတုိး လုိ႕သူ႕နံမည္ေအာ္မဲ့အေျကာင္းေျပာရင္း ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။

အားလုံးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အမွတ္တရေပါ့။

ပုဂံ..........(1)

ဂ်ဴး ရဲ႕ ျမစ္တုိ႕၏မာယာ ဖတ္ျပီး ကၽြန္မ ပုဂံသြားခ်င္စိတ္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။
ျပည္ကုိေရာက္ေတာ့ စာရင္းစစ္ေတြက ပုဂံဘုရာဖူးသြားခ်င္တယ္လဲေျပာေရာ
ျဖစ္ေအာင္ကုိ စီစဥ္ေတာ့တာပါဘဲ။
လုိက္မဲ့လူက (20)ေယာက္ေလာက္ရွိတာမုိ႕
ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိေလးစီးရေအာင္ တီအီး11 အမုိးပြင့္ကားျကီးနဲ႕ေပါ့။
ကားေပၚကုိ ေကာက္ရုိးတစ္ေတာင္ေလာက္တင္
အဲဒီေပၚကမွ ရိပ္သာကငွားလာတဲ့ ေမြ႕ယာေတြတင္
အေပၚက ဖ်ာေတြခင္းေပါ့ ဇိမ္က်က်နဲ႕ေလတျဖဴးျဖဴး ေနပူပူမွာ
အညာကုိ ဘုရားဖူးထြက္ပါတယ္။
စားစရာအုိးခြက္ပုဂံေတြနဲ႕ မီးေသြးမီးဖုိေလးပါ တင္လုိက္ပါေသးတယ္။

ရန္ကုန္မွာေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အရင္းႏွီးဆုံးသူကုိ ဖုံးဆက္ျပီး
ပုဂံသြားမယ္ အ၀တ္အစား (5)စုံေလာက္ယူျပီးလာခဲ့ေျပာတာ
နားျကားမွားျပီ ပုဇြန္းေျခာက္(50)သားယူျပီးတက္ခ်လာပါတယ္။

အဲေတာ့လည္း ငပိခ်က္တအုိးခ်က္သြားျဖစ္တာေပါ့။

ကဲ တီအီးကားျကီးနဲ႕ ျပည္က မနက္(6)နာရီမွာ ထြက္လုိက္တာ
လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ သစ္လုပ္ငန္းမွန္သမွ်၀င္ မုန္႕စား ဆီထည့္နဲ႕ အလုပ္ကုိ ျဖစ္လုိ႕
ေအာင္လံ ေတာင္တြင္း မေကြးနဲ႕ ခ်ီတက္လာလုိက္တာ ပုပါးကုိ ည(7)နာရီေလာက္
ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

တည္းစရာလည္းသိပ္ မရွာရပါဘူး ေတာင္ေပၚတက္တဲ့ေစာင္းတန္းမွာ
ဇရပ္ေတြျပည့္လုိ႕

ကၽြန္မတုိ႕က အိပ္ယာလိပ္ပါ ပါတာမုိ႕ ကုိယ့္အိပ္ယာေလးကုိယ္ခင္း အိပ္လုိက္ရုံပါဘဲ။

မနက္လင္းမွ ပုပါးေတာင္ေပၚတက္ ေမ်ာက္ေတြကိုမိတ္ဆက္ ေတာ ေတာင္ ေတြျကည့္ျပီး

ေန႕ခင္းေနပူပူမွ ပုဂံကုိ ဆက္ခဲ့ျကတာပါ။

လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ ထန္းလွ်က္ဖုိကေလးေတြနဲ႕ ေရခပ္ေနတဲ့လူေတြကုိ ျကည့္ျပီး
ပင္ပမ္းဆင္းရဲလုိ္က္တာလုိ႕ ညည္းခဲ့မိပါတယ္။

ပုဂံကုိ ညေနေစာင္းေလာက္ေရာက္ပါတယ္။
ဒီေလာက္လူအမ်ားျကီး ဟုိတယ္မတည္းႏိုင္ပါဘူး။
အစုိးရ၀န္ထမ္းဘ၀ ေခၽြေခၽြတာတာ ခ်စ္ခ်စ္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပါ့
အခုေခတ္လုိမွ မဟုတ္တာ
ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းေဘးက ဆြမ္းေလာင္းေက်ာင္းကုိ ေရာက္သြားတာေပါ့။
ဘုန္းျကီးရဟန္းမရွိဘဲ ဆြမ္းခ်က္ေလာင္းဘုိ႕နဲ႕ ဧည့္သည္တည္းဘုိ႕ေဆာက္ထားတဲ့
ေက်ာင္းကေလးပါ
အုတ္ေက်ာင္းကေလးျဖစ္ျပီး အာနႏၵာဘုရားနဲ႕နီးပါတယ္။
ေက်ာင္းမွ ေရခ်ိဳးစရာရွိေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ ေရမကူးတတ္ဘဲ
ဧရာ၀တီျမစ္ေရညုိညစ္ညစ္ထဲဆင္းခ်ိဳးခဲ့ျကပါတယ္။
ထူးျခားတာကေတာ့ မနက္ခင္း အာရုံတက္ခ်ိန္မုိးမလင္းခင္မွာ
ဆြမ္းထေလာင္းျကျပီး ဆြမ္းခံသူနဲ႕ဆြမ္းေလာင္သူျမင္ကြင္းက
စိတ္ကုိ ျကည္ႏူးေစခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မအႏွစ္သက္ဆုံးကေတာ့ ေရႊစည္းခုံဘုရားပါ။
စိတ္အင္အားကုိေပးတယ္လုိ႕ ခံစားရပါတယ္။
စိန္ဖူးေတာ္ကုိ ေရအိုင္ငယ္ကေလးထဲက တဆင့္ျမင္ရတာကုိျကည့္ျပီး
ျမန္မာ့ေရွးလူျကီးေတြရဲ႕ အံမခန္းပညာရပ္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲလုိ႕
အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ခဲ့ဘူးပါတယ္။

နတ္ေလွာင္ေက်ာင္းကုိျကည့္ျပီးလည္း
ေအာ္ တုိ႕ျမန္မာဘုရင္ေတြ အစြမ္းထက္ပုံမ်ား
နတ္ေတြေတာင္ ေက်ာင္းထဲထည့္ေလွာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္ေနာ္ေပါ့

ေနာက္အာနႏၵာဘုရား ကုိ အ၀င္၀က ဖူးရင္ ျမင္ရတာနဲ႕
တျဖည္းျဖည္းေရွ႕တုိးလာခ်ိန္မွာ ျမင္ရတဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္ အေျပာင္းအလဲကုိလဲ
ေသခ်ာ အခ်ိန္ယူျကည့္ခြင့္ရပါတယ္။

ရွင္အစၥေဂါဏေက်ာင္းကုိလည္း ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
ရွင္အစၥေဂါဏ မတဲ့ကိန္းဆုိက္မည္ကုိ ယုံျကည္လုိ႕ပါ။

ုပုဂံခရီးစဥ္တေလွ်ာက္လုံးစားခဲ့ရတာေတာ့
ပုန္းရည္ျကီး၊ပဲျခမ္းေျကာ္၊လဘက္သုပ္၊ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္နဲ႕
အေျကာ္တုိ႕ပါဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕အုိးသူျကီးက တတ္ႏိုင္တာေကၽြးတာေလ
စားဘုိ႕ထက္ သြားဘုိ႕အဓိကကုိး။

ပုဂံမွာ (3) ညေလာက္အိပ္ျပီးမွ မေကြးကိုျပန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
မေကြး ျမသလြန္ဘုရားေစာင္းတန္းမွာလဲ တစ္ညအိပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။
ျမသလြန္ဘုရားကေန ဧရာ၀တီျမစ္ျကီးကုိ ညဖက္ ထုိင္ေငးရင္း စကားေတြေဖာင္ခဲ့ျကတာေပါ့။
မေကြးေရာက္ေတာ့ ကားဆီေတြက်န္ေနေသးတာနဲ႕
တဖက္ကမ္းကိုကူးျပီး ေရႊစက္ေတာ္ကုိ ခရီးဆက္ေသးတာ
အဲဒီလုိ စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္ပါခဲ့ျကတာ
တီအီးကားျကီးနဲ႕ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသြားရတာမုိ႕ေပါ့
လြန္းျပန္ယာဥ္သာ သုံးခြင့္ရရင္ အခုေလာက္ဆုိ ကမၻာကုိ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပတ္ျပီးျပီေလ
ညေနေစာင္းေရာက္သြားေတာ့ ေခ်ာင္းထဲ ေရဆင္းခ်ိဳးလုိက္ျကတာ
ေရက ေအးစိမ့္ျပီး ျကည္လင္ေနတာမုိ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး အရသာရွိတာပါလား။
အထက္စက္ေတာ္ရာ ကုိ ညမိုးခ်ဳပ္မွ တက္ႏိုင္ေတာ့တယ္ေလ။
အဲဒီမွလည္းတည္းစရာ မကုန္ပါဘူး သစ္လုပ္ငန္းတဲေလးထဲ
၀င္တည္းလုိက္ျကတာ အဆင္ကုိေျပလုိ႕ပါ။
အညာေဆာင္းကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ျကီးအန္တု လာခဲ့ေပမဲ့
ေရႊစက္ေတာ္ေဆာင္းရဲ႕အေအးဒါဏ္ကုိက
ေတာ္ေတာ္ေလးရက္စက္ခဲ့တယ္။
ေတာင္ေတြျကားထဲက ခ်ိဳင့္၀ွမ္းထဲမွာျဖစ္ျပီး စမ္းေခ်ာင္းေဘးမွာဆုိေတာ့
ေအးခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပါဘဲ။
ကၽြန္မတုိ႕ေတြ ပါလာတဲ့ပရုတ္ဆီေတြတစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္လူးေပးရင္း
ပုိပုိခ်မ္းလာတာမုိ႕ မီးထလွဳံေနခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္တစ္ည အိပ္ဘုိ႕ကုိ ေထာက္ခံမဲ့သူမရွိေတာ့တာမုိ႕
ကားအီအီျကီးနဲ႕ ျပည္ေတာ္ ျပန္လာပါေတာ့တယ္။
ေပ်ာ္ခဲ့တာပါဘဲ။
(1995)

အမ်ိဳးသားတန္းျမင့္ေက်ာင္း

ကၽြန္မေမာင္ေလးက ဆရာကန္႕ေတာ့ပြဲဖိတ္စာပုိ႕တာနဲ႕ အေတြးေတြက
အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကုိ ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။
ကၽြန္မ သူငယ္တန္းကေန (10)တန္းအထိေနခဲ့ရတာ

ပဲခူး အ.ထ.က(3) လုိ႕ ေခၚတဲ့ အမ်ိဳးသားတန္းျမင့္ေက်ာင္း ပါ။

အမ်ိဳးသားတန္းျမင့္ေက်ာင္း လုိ႕ ေခၚလုိက္တာကုိ ပုိအားရွိျပီး
အဓိပါယ္ျပည့္၀သလုိပါဘဲ။
ေနာက္ျပီး အဲဒီေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့ရတယ္ဆုိတဲ့အေတြးက
အျမဲတန္း စိတ္အင္အားကုိရွိေစခဲ့ပါတယ္။
တုိ႕က အမွတ္(3)ထြက္ေလ ဆုိျပီးေတာ့ေပါ့။

အမ်ိဳးသားတန္းျမင့္ေက်ာင္းရဲ႕ သေကၤတတစ္ခုကေတာ့
အမ်ိဳးသားေန႕ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္(10)ရက္ေန႕ကုိ
ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ျကတာပါ။
မေရာက္ခင္တလေလာက္ကတည္းက ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေတြကုိ
အကတုိက္ အမ်ိဳးသားေန႕မွာ ေက်ာင္းကေနေရႊေမာေဓါဘုရားအထိ
အကအဖြဲ႕ေတြနဲ႕ တန္းစီလွည့္ျကတာပါ။
ညဘက္ အျငိမ့္ေတြငွား၊ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ညစာစားပြဲလုပ္
ဆရာကန္႕ေတာ့ပြဲေတြလုပ္နဲ႕ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။

ကၽြန္မေတာင္ အေမကုိမေျပာဘဲ အကတုိက္ထားျပီး ၀တ္စုံဘုိးေတာင္းခါနီးမွ
အသိေပးလုိ႕ အေမက ဒီႏွစ္ေတာ့ရွိပါေစ ေနာက္မလုပ္ရလုိ႕ အမိန္႕ထုတ္လုိက္ပါတယ္။
မဟုတ္ရင္ accountant မျဖစ္ဘဲ dancer ေတြ ဘာေတြျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။

သူငယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀ကုိ အဲဒီမွာ စခဲ့ရပါတယ္။
လက္ဦးဆရာမကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ေခတ္မွာ နံမည္ျကီး အရုိက္ျကမ္းတဲ့
ဆရာမ ေဒၚေသာင္းေသာင္းပါ။
အသံနဲ႕ရုပ္ဟန္အမူအယာကုိ အခုထိ မ်က္စိထဲပုံေဖာ္ျကည့္ရင္
ျမင္ေယာင္လုိ႕ရပါေသးတယ္။
အဲဒီေလာက္ စဲြခဲ့တာပါ။

ေမလ ေမြးတာမုိ႕ ဇြန္ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္မွာ အသက္မျပည့္ေပမဲ့
ဇြန္လေက်ာင္းဖြင့္ရက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မက မူျကို(2)ႏွစ္ေက်ာ္ တက္ခဲ့တာမုိ႕
တကယ္တန္းေျပာရရင္ ေက်ာင္းပါး၀ေနပါျပီ။
ေက်ာင္းကုိ ငိုယုိလာတဲ့အဆင့္ကုိ ေက်ာ္ခဲ့ေပမဲ့
အျခားကေလးေတြ အတန္းထဲမွာ ငုိယုိေနလုိ႕
ဆရာမေဒၚေသာင္းေသာင္းက ေျခာက္လွန္႕ျကိမ္းေမာင္းရပါတယ္။
အဲဒီလုိျကိမ္းေမာင္းျပီးေနာက္ေန႕ဆုိရင္
ကၽြန္မက သူအခန္း(A) ကေန ေက်ာင္းအုပ္ျကီးဦး၀င္းေမာင္ အမ်ိဳးသမီး
ေဒၚျမင့္ျမင့္ရီ သင္တဲ့ (B) ခန္းကုိ ကုိယ့္သေဘာနဲ႕ကိုယ္ေျပာင္းတက္ေနလုိက္ပါတယ္။
(B)ခန္းက အျခားကေလးေတြကုိ ဆူျပန္ရင္လည္း
ေနာက္ေန႕ (A) ခန္းျပန္ေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။
အဲဒီလုိ ဟုိအခန္းကူးတက္ ဒီအခန္းကူးတက္လုပ္ရင္း
စာေမးပြဲေျဖခါနီးေရာက္လာေတာ့
အေမ့ဆရာျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ျကီး ဦးျမင့္ဦးက မသန္းရီနင့္သမီး စာေမးပြဲေျဖရင္လဲ
ေက်ာင္းအပ္ေတာ့လုိ႕ ေခၚေျပာယူရပါတယ္။
ေက်ာင္းအပ္ရင္ အခန္းေျပာင္းတက္လုိ႕မရေျကာင္းလဲ တခါတည္း သတိေပးလုိက္ပါေတာ့တယ္။
အေမနဲ႕ဆရာမေဒၚေသာင္းေသာင္းက ေမးပါတယ္။
ဘာလုိ႕အခန္းေျပာင္းတက္သလဲတဲ့။
ဆရာမေတြက ဆူတာကုိးလုိ႕ ျပန္ေျဖသတဲ့။
ဒါနဲ႕ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အဆူအရုိက္ျကမ္းတဲ့ ဆရာမေဒၚေသာင္းေသာင္းစားပြဲခုံေဘးမွာ
ကၽြန္မကုိခုံေလးတစ္လုံးနဲ႕ မ်က္စိေရွ႕ထုိင္ခိုင္းထားရပါေတာ့တယ္။
အျခားကေလးေတြကို ဆူျပီးရင္ ကၽြန္မကုိဆူတာမဟုတ္ဘူးေနာ္လုိ႕
ဆရာမက ေျပာတာကုိလဲ အခုထိျကားေယာင္ေနခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလုိ ကေလးမ်ိဳးပါ။

အေမရုိက္လုိ႕သာ အဆင့္ေကာင္းေအာင္ က်ိဳးစားခဲ့ရတာပါ။
ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ စာကုိ စိတ္၀င္းတစားမရွိခဲ့ပါဘူး။
အေမကသာ ေစာင့္မျကည့္ခဲ့ရင္ စာတတ္လာမဲ့ ပုံေတာ့မရွိပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မ(6)တန္းႏွစ္မွာပါ။
ကၽြန္မတုိ႕အတန္းပုိင္ဆရာမက ေငြနဲ႕မိဘရာထူးကုိလုိက္ျပီး
အတန္းအစားခြဲတတ္တဲ့သူျဖစ္ေနပါတယ္။
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္က ခ်မ္းသာျပီး
ကုိယ္ပုိင္ကားနဲ႕အိမ္က လုိက္ပုိ႕ေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္မကုိလည္း သူ႕ကားနဲ႕၀င္၀င္ေခၚတတ္ပါေသးတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕အေဖက ရာထူးရွိတဲ့သူပါ။
ကၽြန္မကေတာ့ ေငြနဲ႕ရာထူးႏွစ္ခုစလုံးမရွိတဲ့သူပါ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီဆရာမနဲ႕ကၽြန္မအေမက ေက်ာင္းေနဘက္
အမ်ိဳးသားတန္းျမင့္ေက်ာင္းထြက္ေတြပါ။
တေန႕မုန္စားဆင္းခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ကစားျပီးအျငင္းအခုန္ျဖစ္ရာကေန
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အားလုံးက ၀င္မကစားတဲ့ ကၽြန္မေခါင္းေပၚအကုန္ေရာက္လာျပီး
အတန္းေရွ႕ေခၚရုိက္ခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျပင္းထန္သလဲဆုိရင္
အသက္(12)ႏွစ္မွာ အရုိက္ခံရတဲ့အရွိဳးရာက အခု (43)ႏွစ္အထိ ျပလုိ႕ရပါေသးတယ္။
ကၽြန္မ ဘာလုပ္မယ္ထင္ပါသလဲ။
အေမကုိေတာ့ လုံး၀မေျပာပါ ထပ္အရုိက္ခံရႏိုင္ပါတယ္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး တစ္ညလုံးငုိ၊စဥ္းစားပါတယ္။

ေနာက္ေန႕မနက္မွာေတာ့
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကုိလဲေျပာလုိက္ပါတယ္။
ငါနင္တုိ႕နဲ႕ေပါင္းလုိ႕ မလုပ္ဘဲအရိုက္ခံရတာမုိ႕ ဆက္မေပါင္းေတာ့ဘူးလို႕။

ေနာက္ကၽြန္မအတန္းေျပာင္းဘုိ႕ ကုိယ့္ဖာသာ က်ိဳးစားယူလုိက္ပါတယ္။
သူငယ္တန္းထဲက အတန္းေျပာင္းတက္လာတာေလ
ကၽြန္မကုိနားလည္မွဳရွိျပီး ပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ဆရာကေတာ့
ဆရာဦးျကီးျမင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
သူက သခ်ာၤ သင္တဲ့ဆရာျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မကုိလည္းသူ႕အတန္းပုိင္ အခန္းကုိေျပာင္းယူလုိက္ပါတယ္။

(6)တန္းေရာက္တဲ့အထိ သခ်ာၤမွာ အေမက အမွတ္ျပည့္ရေအာင္လုပ္ဆုိလုိ႕သာ
လုပ္ခဲ့ရတာပါ။ ေျဖမဲ့ေန႕ဆုိရင္ အမွတ္ရပါ့မလားလုိ႕ အျမဲတမ္းေျကာက္စိတ္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့
သခ်ာၤဆရာ ဦးျကီးျမင့္ကုိ ေလးစားတဲ့စိတ္ေျကာင့္ ကၽြန္မသခ်ာၤကုိ စိတ္၀င္စားျပီး
သခ်ာၤေတာ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
အခုကၽြန္မအသက္ေမြးတဲ့ စာရင္းကုိင္ပညာ က သခ်ာၤကုိ အေျခခံတာမုိ႕
ဆရာကုိ ခဏတုိင္းအမွတ္ရေနဆဲပါ။

သခ်ာၤဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္ အဂၤလိပ္စာကေတာ့ အခုထိ ညံေနတုန္းပါ။
ကၽြန္မတုိ႕တုန္းက (5)တန္းမွ စျပီး ABC သင္ရတာမုိ႕
(4)တန္းေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ျကုိသင္ထားဘုိ႕
အန္တီႏွစ္ လုိ႕ေခၚတဲ့ ကၽြန္မတုိ႕နဲ႕အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္ ေဒၚသန္းႏွစ္ဆီကုိ
ေန႕တုိင္းသြားသင္ခိုင္းပါတယ္။
စာသင္ခ်ိန္ေရာက္ေပမဲ့ ကၽြန္မ ေရာက္မလာလုိ႕ အန္တီႏွစ္က အျမဲေခၚရေလ့ရွိတာကုိလဲ
မေမ့ပါဘူး။
အန္တီႏွစ္ဆုိတာ လွပျပီးခ်မ္းသာတဲ့ဘြဲ႕ရအပ်ိဳျကီးျဖစ္ျပီး ေလွခါးအဆင္းမွာ လိမ့္က်လုိ႕
ေျခေထာက္နည္းနည္း မသန္တဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။
သူက ကၽြန္မတုိ႕လုိ သာမာန္ကေလးေတြကုိ စာသင္တာေပမဲ့ စာမသင္ခင္မွာ
ေရမိုးခ်ိဳးျပီး သန္႕ရွင္းေမႊးျကုိင္ေနတတ္လုိ႕
ကၽြန္မတုိ႕ကေလးေတြ အန္တီႏွစ္နားကုိ လုထိုင္တတ္ျကပါတယ္။
သူက ျကမ္းျပင္မွာ ထမင္းစားခံု၀ုိင္းနဲ႕သင္တာပါ။

ဆရာဦးျကီးျမင့္ အသိအမွတ္ျပဳလုိ႕ က်ိဳးစားခ်င္စိတ္ျဖစ္ျပီးေနာက္ပုိင္းမွာမွ
ကၽြန္မ တကယ္စာကုိစိတ္၀င္စားလာတာပါ။
ဆုေပးပြဲေတြကုိလည္း အဲဒီႏွစ္က စတက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ထပ္အမွတ္ရလာတဲ့ဆရာမကေတာ့ ဆရာမ ေဒၚခင္စန္းပါ။
ကၽြန္မတုိ႕ေက်ာင္းက ဆရာမ အမ်ားစုက ဒီေက်ာင္းထြက္ အပ်ိဳျကီးေတြျဖစ္
နည္းနည္းလည္း ပညာဂုဏ္ ၀င့္တယ္လုိ႕ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။
အျခားေက်ာင္းက ၀င္လာတဲ့ဆရာမေတြဆုိရင္ နည္းနည္းလည္း ဆရာျပန္လုပ္တာေတြ႕ရပါတယ္
သူတုိ႕ေလာက္ေက်ာင္းအေပၚေစတနာ မထားႏိုင္ဘူးလုိ႕လဲ တဖက္သတ္ထင္တတ္ျကပါေသးတယ္။
ဆရာမေဒၚခင္စန္းက နယ္ကေျပာင္းလာတဲ့သူေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ေက်ာင္းထြက္ ဆရာမေတြကို
မွီေအာင္ လုိက္ႏိုင္တဲ့အျပင္ အားနည္းျပီးက်ိဳးစားခ်င္တဲ့စိတ္ရွိသူေတြကုိ ေဖးမေခၚယူတာပါေတြ႕လုိက္ရပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ကသူငယ္တန္းကေန စေနလာတဲ့လူေတြမို႕ ေခါက္ရုိးက်ိဳးေနေပမဲ့
နယ္က အတန္းျကီးမွ ေျပာင္းလာျပီး စာေတာ္တဲ့သူေတြကုိလည္း ဆရာမက ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႕
ဆက္ဆံတာေတြကုိ ေတြ႕ခဲ့ရလုိ႕
သူနဲ႕လက္ပြန္းတတီးမဆက္ဆံခဲ့ေပမဲ့
ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ အခုထိ ေလးစားေနဆဲပါ။

ေက်ာင္းကဆရာမအမ်ားစုက အေမ့သူငယ္ခ်င္းအပ်ိဳျကီးေတြျဖစ္ျပီး
စာေမးဘုိ႕နဲ႕ရုိက္ဘုိ႕ကေတာ့ အားလုံးသစၥာဓိဌာန္ျပဳထားသူေတြျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီဆရာမေတြရဲ႕ေက်းဇူးေျကာင့္ အခုလုိ သက္ေတာင့္သက္သာအသက္ေမြး၀မ္းေျကာင္းႏိုင္တာပါ။

ေနာက္ဆရာမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဒၚတင္ေအးျဖစ္ပါတယ္။
သူက ထက္ျမက္မွဳနဲ႕ ေအးခ်မ္းမွဳ အစြန္းႏွစ္ဘက္ကုိ နင္းထားတဲ့သူတစ္ေယာက္လုိ႕ခံစားရပါတယ္။
စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္အားထက္သန္သေလာက္ အျပင္ေရာက္သြားတာနဲ႕ေအးခ်မ္းတဲ့လူတစ္ေယာက္လုိ႕
ကၽြန္မျမင္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာမမ်ားနားေနခန္းမွာ ဆူညံပြက္ေလာရုိက္ေနတဲ့ ဆရာမေတြျကားထဲမွာ သူ႕ကုိ အျမဲတည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းစြာ
ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရရင္ ငါျကီးလာရင္လည္း သူ႕လုိေနမယ္လုိ႕ေတာင္ စိတ္ကူးခဲ့မိပါတယ္။
ေနႏိုင္ေအာင္လည္းက်ိဳးစားခဲ့ပါတယ္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာျကာျပီးမွ ဆရာမနဲ႕ေနာက္တျကိမ္ျပန္ေတြ႕ခ်ိန္မွာေတာ့
သူက ထင္ထားတာထက္ပုိေအးခ်မ္းျပီး
ကၽြန္မဆက္အတုယူရမဲ့ဘ၀မ်ိဳးေရာက္ေနပါေတာ့တယ္။

ဆရာမေဒၚသန္းခ်စ္
ကၽြန္မစာေတာ္ခဲ့ေပမဲ့ (10)တန္းႏွစ္မွာ က်န္းမာေရးေျကာင့္ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမတက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ေန႕ခင္းထမင္းစားခ်ိန္မွာ အေမက ေကာ္ဖီနဲ႕မုန္႕လာလာပုိ႕တတ္လုိ႕
ေက်ာင္းသားေတြက နင့္အေမ ႏို႕လာတုိက္တယ္လုိ႕ ေအာ္ ခံရတဲ့အထိပါ။
စာေမးပြဲေျဖဘုိ႕နီးလာခ်ိန္အထိ ကၽြန္မမွာ စာအဆင့္သင့္မရွိေသးပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမ့သူငယ္ခ်င္းလဲျဖစ္ ကၽြန္မဆရာမလဲျဖစ္တဲ့ ေဒၚသန္းခ်စ္က
ဒီႏွစ္ေျဖရင္ အမွတ္နည္းလိမ့္မယ္ေနာက္ႏွစ္မွ ေျဖပါလုိ႕ ေခၚေဆြးေႏြးပါတယ္။
အဲဒီအေျကာင္းကုိ အေမျပန္ေျပာျပခ်ိန္မွာေတာ့
ေခါင္းမာတတ္တဲ့ကၽြန္မက ဒီႏွစ္ဘဲေျဖမယ္လုိ႕ ခ်က္ခ်င္းတုန္႕ျပန္လုိက္ပါတယ္။
ကၽြန္မက ဘ၀ကုိ မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ေမာင္းႏွင္တတ္မွန္း အခုအသက္နည္းနည္းျကီးလာခ်ိန္မွာ
သိလာရပါတယ္။
စာကူးဘုိ႕ အခ်ိန္မရေတာ့တာမုိ႕ အျပင္ကထုတ္တဲ့စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ျပီး
စာကုိအခ်ိန္ဇယားနဲ႕ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ျကည့္ပါေတာ့တယ္။
ဆရာ၀န္၊အင္ဂ်င္နီယာအမွတ္ကုိ မမွီေပမဲ့
ကၽြန္မအေျခအေနနဲ႕သင့္ေတာ္တဲ့ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ကုိေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

အခုျပန္စဥ္းစာျကည့္မိပါတယ္။
ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္လား။
စာေတာ္မွ အမွန္မ်ားမ်ားရမွ ဆရာ၀န္လုပ္ခြင့္ရွိတဲ့တုိင္းျပည္မွာ
လူငယ္ေတြ ကုိယ္၀ါသနာမပါဘဲ အသိအမွတ္ျပဳခံခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕
ဆရာ၀န္ျဖစ္ခဲ့တဲ့လူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားရွိေနမလဲ
ေနာက္ ဆရာ၀န္ေလာကနဲ႕နီးနီးကပ္ကပ္ေနျကည့္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ
ကၽြန္မဆရာ၀န္မျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာင္တမရပါ။

အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္ပါသလား
က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္အတြက္
ဘယ္လုိမ်ား ေယာက္က်ာၤးေတြနဲ႕ရင္ေဘာင္တန္းျပီး
အလုပ္ခြင္၀င္ႏိုင္ပါ့မလဲ။

အခုေတာ့ ကၽြန္မစာရင္းကုိင္ေလးပါ။
အဲဒီအတြက္လည္း အျမဲတန္း ေက်နပ္ေနဆဲပါ။

ေနာက္ဆရာမတစ္ေယာက္ကေတာ့
အဂၤလိပ္စာမွ နံမည္ျကီးတဲ့ ေဒၚစန္းျမင့္ပါ။
(10)တန္းမွာ ကၽြန္မက ေက်ာင္းတက္လုိက္မတက္လုိက္ျဖစ္ေနခ်ိန္
အတန္းထဲမွာ စာေမးခံရပါတယ္
Form the earth to the moon
သင္တဲ့အခ်ိန္ပါ။
crawl ဆုိတဲ့စာလုံးအဓိပါယ္ကို မသိတဲ့အတြက္ ရုိက္လုိက္တာ
လက္တင္မဟုတ္ဘူး ကုိယ္ေတြပါ အရုိက္ခံခဲ့ရပါတယ္။
ဆူလဲဆူရုိက္လဲရုိက္မို႕
ေတာ္ေတာ္ေလးရွက္သြားခဲ့ပါတယ္။
အဲဒါ 1983ခုႏွစ္ကပါ။
1993ခုႏွစ္ ကၽြန္မ ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းမွာ အရာရွိငယ္စာေမးပြဲ ၀င္ေျဖခဲ့ပါတယ္။
အစကတည္းက အဂၤလိပ္စာက ခပ္ညံညံ မျဖစ္လုိ႕သာသင္ခဲ့တာ
(10)တန္းေအာင္ျပီး အဂၤလိပ္စာနဲ႕ေတာ္ေတာ္ေလးေ၀းခဲ့ပါေတာ့တယ္။
စာေမးပြဲမွာ စာရင္းကုိင္၊အဂၤလိပ္စာနဲ႕ ဗဟုသုတေျဖရပါတယ္။
အဂၤလိပ္စာမွာ Direct & Indirect ေျပာင္းတာလုပ္ခိုင္းပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ (10)ႏွစ္က သင္ခဲ့တဲ့ အတန္းထဲမွာ မနက္တုိင္းေအာ္ဟစ္ခဲ့ရတာကုိ
ျပန္စဥ္းစားလုိက္ေတာ့

Direct ကေန Indirect ကုိေျပာင္းတဲ့အခါမွာ " ေကာ္မာ အတြင္းက
၀ါက်အမ်ိဳးအစားကုိ ျကည့္ရပါတယ္။
statement ၀ါက်ျဖစ္လုိ႕ reporting verb said to ကုိ told ကုိေျပာင္းျပီး
" ေကာ္မာအျပင္ဘက္က ၀ါက်ကုိ အစမွ အဆုံးထိ ခ်ေရးရပါမယ္။
" အတြင္းက I က first person ျဖစ္လုိ႕ ၀ါက်အျပင္က subject ကုိရည္ညႊန္းပါတယ္။
............................
............................
အဲဒီလုိျပန္ရြတ္ရင္း ရုိက္တဲ့ဆရာမေဒၚစန္းျမင့္ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္ရင္း
အဂၤလိပ္စာညံတဲ့ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေလးေျဖႏိုင္ခဲ့ျပီး
ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းမွာ အငယ္တန္းအရာရွိျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္ဆရာမ။

ဆရာျကီးဦး၀င္းေမာင္
ဆရာျကီးက ကၽြန္မအေမရဲ႕တကယ့္ဆရာအရင္းျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ဆရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာျကီးက အရက္ေသာက္တယ္လုိ႕နံမည္ျကီးပါတယ္။
အရက္ေသာက္တဲ့သူအမ်ားစုက မွတ္ဥာဏ္ခ်ိဳ႕ယြင္းတယ္လုိ႕
ဘယ္လုိပင္ ေျပာျပပါေစ။
ကၽြန္မတုိ႕(10)တန္း ရူပေဗဒဘာသာသင္ဘုိ႕ အခန္းထဲ၀င္လာရင္
လက္ထဲမွာ ဘာစာအုပ္မွ မပါသလုိ အျခားဆရာ ဆရာမေတြလုိ
မေန႕က ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲလုိ႕ ဘယ္တုန္းကမွ ေမးေလ့မရွိတာ
ကၽြန္မေသခ်ာ မွတ္မိေနပါတယ္။
အခုေတာ့ ဆရာျကီးကြယ္လြန္သြားျပီလုိ႕ သိလိုက္ရပါတယ္။

အဲဒီလုိဆရာ၊ဆရာမေတြ အခုလုိ အသက္ေတြျကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ
ကၽြန္မတုိ႕အေနနဲ႕ ဦးခ်ကန္႕ေတာ့ဘုိ႕
အဆင္သင့္ဘဲဆုိတာ....................................
ိ

ဗိုက္ပူျခင္း

သူငယ္ခ်င္းေတြျကားမွာ ေျပာျကတဲ့စကားတစ္ခုရွိပါတယ္။
ဗုိက္ပူမွ ျကုိက္သူ ရွိမယ္ ဆုိတာေလ။
အဲဒီစကားက ကၽြန္မနဲ႕အလွမ္းကြာေ၀းလွပါတယ္။
အသက္ 40 အထိ ေပါင္ 100 ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွာဘဲရွိျပီး
ပိန္ေညွာင္ေနတဲ့ ကၽြန္မက ဗိုက္ပူတယ္ဆုိတာ ကုိယ္နဲ႕မဆုိင္သလုိေနခဲ့မိပါတယ္။

စင္ကာပူေရာက္ခါစက သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ေတြ႕ရင္
အားလုံးက ၀ လာတဲ့ လူေတြမို႕
ကၽြန္မေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ၀ လာလုိက္တာ လုိ႕ ႏွဳတ္ဆက္ေလ့ရွိပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ျပန္ေျပာသြားပါတယ္။

လူ၀ျပီး စိတ္ပိန္တယ္ ေဟ့ တဲ့
ဟုတ္မွာပါလုိ႕ စိတ္ထဲ ေတးထားလုိက္ပါတယ္။

ကၽြန္မက ေဘာင္းဘီကုိ ခ်က္ေအာက္ေလွ်ာ၀တ္တဲ့လူေတြကုိေတြ႕တုိင္း
သူတုိ႕ထုိင္လုိက္ရင္ ေနာက္ကေန အျမင္မေတာ္တာမုိ႕
ေအာ္ ဒုကၡလုိ႕ အျမဲ အျမင္ဆင္းရဲေလ့ ရွိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေရာက္ျပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္အျကာမွာေတာ့
ဗိုက္ပူတဲ့ လူေတြကုိေရာ
ေဘာင္းဘီခ်က္ျပဳတ္ ၀တ္တဲ့ေတြကုိေရာ
နားလည္လာပါေတာ့တယ္။

အသက္အရြယ္အရ

သြားစရာေနရာမရွိလုိ႕ အလုပ္စားပဲြမွာ တေနကုန္ထုိင္ရ

က်န္းမာေရးေကာင္းမွဆုိျပီး ေန႕တုိင္း ပဲႏုိ႕ရည္ေသာက္

ဆာဆာ မဆာဆာ အခ်ိန္က်ရင္စားနဲ႕

ကၽြန္မလဲ ျကုိက္သူမရွိတဲ့အရြယ္ေရာက္မွဘဲ ဗိုက္ပူလာပါေတာ့တယ္။

ကဲ
ဗိုက္ပူေတာ့ ေဘာင္းဘီေတြက ခါးကေန ရင္ေခါင္းတက္
ထုိင္လုိက္ရင္ ေဘးကြဲနဲ႕
အသစ္၀ယ္ဘုိ႕ က်ိဳးစားရပါေတာ့တယ္။

အသစ္၀ယ္ျပန္ေတာ့လည္း ခ်က္ျပဳတ္ေတြမို႕
ကၽြန္မ ဂ်ီးမ်ားေနေပမဲ့
ေနာက္ဆုံး မျဖစ္ေတာ့တာမို႕
မ်က္စီမွိတ္ျပီး ခ်က္ျပဳတ္ တစ္ထည္ ၀ယ္လုိက္ပါေတာ့တယ္

အိမ္ေရာက္မွ ေသခ်ာ၀တ္ျကည့္လုိက္ေတာ့
အုိး
သူက ပူေနတဲ့ ဗိုက္ေအာက္ကုိ ေရာက္သြားတာမို႕
အရင္တုန္းကထက္ အမ်ားျကီးေနသာသြားတာပါလား

ကဲ အခုေတာ့ ဗိုက္ပူျပီး ခ်က္ျပဳတ္၀တ္တဲ့လူေတြကုိ နားလည္လာေပမဲ့
ထုိင္လိုက္ ကုန္းလုိက္ရင္ ခါးေပၚမွာစုိးလုိ႕
ခါးရွည္တဲ့ အကၤ်ီကုိေရြး၀တ္ေနရဆဲပါ။

ခါးတိုတုိနဲ႕ ခ်က္ျပဳတ္၀တ္တဲ့လူေတြကုိ နားလည္လာမဲ့ေန႕
ဘယ္ေတာ့လဲဆုိတာ
ကၽြန္မ အခု မေျပာႏိုင္ေသးပါေျကာင္း

ယဥ္ေက်းမွဳ

စင္ကာပူႏိုင္ငံသားခံလုိက္တဲ့ ကၽြန္မ မိတ္ေဆြမွာ အမႊာသားေလးႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕စကားေျပာရင္း သူေရာက္ခါစက အျဖစ္အပ်က္ကေလးကုိေျပာျပပါတယ္။
သူ႕သားႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ကားေပၚတက္ေတာ့ ကားစအထြက္မွာ
သူ႕သားအငယ္က ေသခ်ာမကိုင္ထားလုိ႕ အရွိန္လြန္ျပီး
အျခားလူတစ္ေယာက္ကုိ တုိးမိပါတယ္တဲ့။
အဲဒီလူက ကေလးကုိ You say ' sorry ' ဆုိျပီး လက္ေမာင္းက ကုိင္လွဳပ္ပါတယ္
ကေလးကေျကာက္လုိ႕ တုန္ေနတာ အဲဒါ အေမလုပ္သူက ျကားထဲက ေတာင္းပန္ယူရပါတဲ့။

ကၽြန္မကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ sorry ႏွစ္ခါရဘူးပါတယ္။

Lake Side ဘူတာ ရထားအဆင္းမွာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ေနာက္ကေန
ကၽြန္မဖိနပ္ကုိတက္နင္းလုိက္တာ သဲျကုိးျပတ္သြားပါတယ္။
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေသးခင္မွာ sorry လို႕ေျပာျပီး ထြက္သြားလိုက္တာ
တခ်က္ေတာင္ျပန္လွည္ျကည့္ေဖာ္မရပါဘူး။
ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေတာ့ မင္းသားက ဖိနပ္ေျပး၀ယ္ ျပတ္ေနတဲ့ဖိနပ္ကေလးသိမ္းထား
မဂၤလာေဆာင္ ဒါမွမဟုတ္ အေျဖေပးတဲ့ေန႕မွ ထုတ္ျပနဲ႕
အုိး စိတ္ကူးယဥ္လုိ႕ေကာင္းမွ ေကာင္း
ကၽြန္မကေတာ့ ရုံးကုိ ဖိနပ္ဒရြတ္ဆြဲျပီးသြားလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္တခါကေတာ့ ရုံးအလာ အနီလုိင္းရထားေပၚမွာပါ။
အနီလုိင္းရထား Jurong East ကို၀င္ခါနီးရင္ လမ္းေကြ႕တက္ရလုိ႕
အျမဲတမ္း ရမ္းခါသြားတာ စီးဖူးတဲ့လူတိုင္းသတိထားမိပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ တရုတ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ပဲကေတာ့ အျပည့္နဲ႕
ရထားအလွဳပ္မွာ သူ႕ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႕ ယိုင္ျပီး ကၽြန္မကိုတက္နင္းခ်လုိက္တာ
သတိလက္လြတ္ထေအာ္မိတဲ့အထိ နာလုိက္တာ
သူကေတာ့ မ်က္ႏွာကုိေတာင္မျကည့္ဘဲ
sorry တဲ့
ေအာ္ ကုိယ္လဲ သူတုိ႕နယ္ေျမမွာေနေနရေတာ့ sorry ေလးနဲ႕ဘဲ
နာတာကုိ မွတ္လုိက္ရပါတယ္။

ေအာ္ အမွားလုပ္မိရင္ sorry လုိ႕ေျပာတာ ယဥ္ေက်းမွဳပါ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳးကေတာ့ sorry ယဥ္ေက်းမွဳကုိ လက္ခံလုိက္ဘုိ႕နည္းနည္း
ခက္ခဲပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ပါ။

ရြာမွာ လုိင္းကားစီးတုန္း ပစၥည္းေတြ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနတဲ့သူကုိ ထုိင္ရတဲ့လူက
ကိုင္ထားေပးခဲ့တာ
ကေလးငယ္ေတြကုိ ေပါင္ေပၚေခၚတင္ထားေပးတာ
လူျကီးနဲ႕ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ မသန္စြမ္းတဲ့လူေတြကို တခ်ိဳ႕လူေတြက ထိုင္ဘုိ႕ေနရာ
ဖယ္ေပးတတ္တာကုိ ျပန္အမွတ္ရလာမိပါတယ္။

ယဥ္ေက်းမွဳ ကြာဟ တာထင္ပါရဲ႕

စလုံးမွာ ရထားျကပ္ခ်ိန္မွာ အထဲကုိ ၀င္မေပးတဲ့လူေတြေတြ႕တုိင္း
ရြာက စပါယ္ယာေတြကုိ ေျပးေျပးျမင္လာသလုိ

ဘယ္ဆင္းရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ မွတ္တိုင္ေရာက္ရင္
ေအာ္လည္းေအာ္ ဆြဲလည္းခ်တဲ့ သူေတြေပါ့

ရန္ကုန္မွာ ရုံးတက္ဆင္းလုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက
တုိ႕က ရုံးတက္ရင္ HT ေျခရာေလးတစ္စုံပါတဲ့ တံဆိပ္မ်ိဳး၀တ္တာတဲ့
ဒါေပမဲ့ တုိ႕က လက္ရာတဲ့
စပါယ္ရာက ေနာက္ကေနတြန္းတင္လုိ႕တဲ့

ေအာ္ ေနရာတုိင္း အေကာင္းဆုိးတြဲေနတာပါဘဲ

ကုိယ္ယဥ္ေက်းမွဳနဲ႕ကုိယ္ေပါ့ေလ

မခင္ဦးေမ

ကၽြန္မရြာျပန္မယ္လုိ႕ ဆုံးျဖတ္ျပီး ခ်ိန္မွာ မခင္ဦးေမရဲ႕ yangong at a glance
ကုိဖတ္လုိက္ရပါတယ္။

အဓိက အစားအေသာက္နဲ႕ အိမ္သာ အခက္အခဲကုိ ေရးသြားတာပါ။

ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ကၽြန္မလည္း အိမ္သာ ကိစၥအတြက္ ဒုကၡေရာက္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။
အရွက္ကြဲေပါင္းလည္း မ်ားခဲ့ပါတယ္။
ပထမဦးဆုံးအမွတ္မိတာက ကၽြန္မ သမုိင္း၀န္း ကံေကာ္ေဆာင္မွာ ေနစဥ္ကပါ။
ကၽြန္မအိမ္က ပဲခူးမွာမို႕ ပဲခူးကအျပန္ကားစီးလာတုန္း မိုးကလည္းရြာေနေတာ့
အေပါ့သြားခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတာ လမ္းမွာလဲကားေတြက ရပ္ေလ့မရွိတာေရာ
အသက္ခပ္ငယ္ငယ္မုိ႕ ေပါက္ေတာပါတယ္ ေအာ္ရမွာ ရွက္တာေရာ
အတင္းေအာင့္လာခဲ့ပါတယ္။
RC 2 ေကြ႕မွာလဲဆင္းေရာ မုိးေတြကလည္းရြာေန
ပိတ္ရက္ တနဂၤေႏြမုိ႕လူျပတ္တာေရာ ေပါင္းျပီး ကၽြန္မ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ
မုိးေရနဲ႕ ေရာခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။
အေဆာင္ေရွ႕လဲေရာက္ေရာ အေဆာင္ေပၚမတက္ႏိုင္ဘဲ
ကဲ သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ေရာ ငါ့ကုိ ထမီတထည္နဲ႕ ဆပ္ျပာခြက္ေရခြက္သာ ယူလာေပးပါေတာ့လုိ႕
ေအာ္ခဲ့ရပါတယ္။

ေနာက္တခါကေတာ့ ပုဂံဘုရားဖူးသြားတာပါ။
အဲဒီတုန္းက ကုိယ့္အုပ္စုေလးနဲ႕ကုိယ္ ကားငွားသြားေပမဲ့
ပုဂံနဲ႕ ပုပါး ျကားမွာ ၀ိတ္ေလ်ာ့ခ်င္လာတာနဲ႕ ေနရိပ္တဲ့ ထန္းပင္ေအာက္မွာ ကားရပ္ျပီး
အျပိဳင္အဆိုင္ ျကဲျကတာေပါ့။ သြားတာကလဲ ကားသမားကလြဲရင္ မိန္းခေလးေတြမို႕
သိပ္ဂရုမစိုက္ဘူးေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ကိစၥျပီးလုိ႕ ထန္းပင္ေပၚေမာ့ျကည့္လုိက္မွ အပင္ေပၚမွာ ထန္းတက္သမားရွိေနေလရဲ႕
ဒါက တမ်ိဳး

ေနာက္တခါက ကုန္သည္လမ္းေပၚက ျမန္မာ့အာမခံလုပ္ငန္းကုိ သြားတာ
၀ိတ္ေလ်ာ့ခ်င္ျပန္ေရာ
ဒါက ရုံးဆုိေတာ့ ကိစၥမရွိဘူးေလ
ဒါေပမဲ့ ကိစၥရွိလာတာပါဘဲ။
ကၽြန္မ၀င္တဲ့ အိမ္သာခ်က္က ျပန္ဖြင့္မရလုိ႕ နည္းနည္းျကာေနတုန္း
အတူသြားတဲ့ ညီမေလးက ဘာျဖစ္လဲလုိ႕ အျပင္က လာေမးမွ
ငါ့ကုိ ေကာ္စရာ တစ္ခုခုသာ သြားရွာခဲ့ပါလုိ႕ ခိုင္းလုိက္ရတယ္။
ေနာက္ဆုံး ၀န္ထမ္းတစ္ဦးရဲ႕ ထမင္းစားဇြန္းကုိ ငွားျပီး ဂလန္႕ကုိ ဖြင့္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
အျခား၀န္ထမ္းေတြကလည္း ဘာျဖစ္တာတုန္းလုိ႕ လာေမးျကလုိ႕
လုိတာထက္ပုိ က်ယ္ျပန္႕ကုန္ပါေတာ့တယ္။

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲမွာ အရင္တုန္းက ၀ိတ္ေလ်ာ့ခ်င္ရင္ ဆူးေလဘုရားကုိေျပးခဲ့ရျပီး
sukura ေဆာက္ျပီးမွ အဲဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အလုပ္လုပ္ေနတာမို႕
သူ႕ဆီကုိ ျကုံတုိင္း ၀င္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မက အျပင္စာကုိ ေျကးအုိးေလာက္သာ ေသာက္တတ္တာမုိ႕
၀မ္းေလ်ာတာနည္းပါတယ္။

အဲဒီလုိ အစားအေသာက္နဲ႕ အိမ္သာ အခက္အခဲဆုိတဲ့

အေျကာင္းျပခ်က္ကေလးနဲ႕ေတာ့

ကၽြန္မခ်စ္ခင္တဲ့ ေျမကုိ ျပန္မဲ့စိတ္ကူးကုိေတာ့

ဘယ္လုိမွ မဖ်က္ႏိုင္ေျကာင္းပါ။

ရြာျပန္ျခင္း

ကၽြန္မဖတ္ဖူးတာေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္ကေသျပီး ဘ၀တစ္ခုကုိ ေရာက္သြားတယ္တဲ့။
အဲဒီဘ၀မွာ သူေတာင့္တလုိက္တာနဲ႕ အလုိလုိျပည့္လာတယ္။
ပထမေတာ့ သူကေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ခ်မ္းသာေနတာေပါ့။
ေနာက္နည္းနည္းျကာလာေတာ့ အဲဒီေရာက္ေနတဲ့ဘ၀ကုိ ျငီးေငြ႕လာျပီး
ပုိင္ရာဆုိင္ရာေတြဆီ သြားျပီးေတာင္းဆုိသတဲ့
သူ႕ကုိ ငရဲျပည္ကုိ ပုိ႕ေပးပါလုိ႕။
အဲဒီအခါမွာ သက္ဆုိင္ရာက ျပန္ေမးတယ္တယ္။

လူျကီးမင္း အခု ဘယ္ကုိ ေရာက္ေနတယ္ ထင္ပါသလဲတဲ့။

ကၽြန္မကေတာ့ ဘ၀မေျပာင္းဘဲ
တစ္လ အလည္ထြက္လာတဲ့ စင္ကာပူ (စီကာစဥ္ကာပူရတယ္လုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတာဘဲ)ကုိ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ေပးလုိ႕ အလုပ္ခ်က္ခ်င္းရျပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ေသာင္တင္ေနျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့
ရြာျပန္ဘုိ႕ အခြင့္အလမ္းေပၚလာခဲ့ပါတယ္။
ေနခြင့္သက္တမ္းရွိေနဆဲမွာ ျပန္မယ္လုိ႕ ေျပာလုိက္ေတာ့
နားလည္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအနည္းစုကလြဲရင္
၀ုိင္းျပီးမွတ္ခ်က္ေပးလုိက္ျကတာ
ရူးေနလားတဲ့
အဲဒါနဲ႕ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ လူျကီးမင္းလုိ ျပန္စဥ္းစားလုိက္ေတာ့

ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲအျမင္ေျပာရရင္

စင္ကာပူဆုိတာ
ရုပ္ရွိျပီး နာမ္မရွိတဲ့ ျဗဟၼာဘုံ ထင္ပါရဲ႕လုိ႕
ရူးေျကာင္ေျကာင္ေတြးမိပါတယ္။

ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိ႕မွတ္ခ်က္ေပးျကပါေစ။
ကၽြန္မကေတာ့ ျဗဟၼာဘုံကေန လူ႕ဘုံရြာကေလးကိုျပန္ဘုိ႕ ျပင္ဆင္ေနပါျပီ။

ေနာင့္ေနာင့္

ကၽြန္မဘ၀မွာ ကံေကာင္းတာတစ္ခုရွိပါတယ္။
လုပ္ငန္းခြင္မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေကာင္းေတြ ေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။

ကၽြန္မအက်င့္က အျခားလူတစ္ေယာက္လုပ္တာ ေကာင္းတယ္လုိ႕ထင္ရင္ အတုယူတတ္တာပါ။
ေက်ာင္းေနတုန္းက ကၽြန္မ ျမန္မာစာလက္ေရးက ဖတ္ရရုံပါ။
ဒုတိယႏွစ္ က်ဳရွင္တက္ေတာ့ ဆရာ ဦး၀င့္ေက်ာ္ရဲ႕လက္ေရးလွတာကုိျကည့္ရင္း
ေနာက္ပုိင္းမွာ ကၽြန္မလက္ေရးေကာင္းတာကုိ သတိထားမိပါတယ္။
ကြန္ျပဴတာသုံးျပီး ႏွစ္အေတာ္ျကာလာခ်ိန္မွာေတာ့ လက္ေရးေတြက မူလအတိုင္း ပဲတီပင္ေပါက္ျပန္ျဖစ္ျပီး
ခ်ေရးရမွာ ပ်င္းတတ္လာတာ စက္ရဲ႕ ေက်းကၽြန္ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာတာပါ။

ကုိယ့္အထက္လူဆီက ပညာယူရတာ သဘာ၀မုိ႕မထူးဆန္းေပမဲ့
ကုိယ့္ထက္ အသက္ ရာထူး ငယ္တဲ့လူေတြဆီကလည္း ပညာရခဲ့တာေတြ အမ်ားျကီးပါ။

ေကာင္းတဲ့ပညာေတြက ပုိမ်ားတာမုိ႕ ကံေကာင္းတယ္လုိ႕ေျပာႏိုင္ခဲ့တာပါ။

အထက္လူျကီးေတြကုိျပန္ျပီး Manage လုပ္ရတာခက္သလုိ
ကုိယ္နဲ႕တြဲလုပ္ရတဲ့လူေတြကုိလည္း ကၽြန္မအျမဲေစာင့္ျကည့္တတ္ပါတယ္။
သူတုိ႕ရဲ႕အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္ေတြသိရရင္ လုပ္ရတာ ပိုျပီးအဆင္ေျပလုိ႕ပါဘဲ။
Self Motivatin ရွိလား
Confidence ရွိလား
Social Skill
လား
လား
ေပါ့

အမွတ္ရစရာေတြထဲက တစ္ေယာက္အေျကာင္းကုိေျပာရရင္

လြန္ခဲ့တဲ့ 3ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္မအလုပ္ကုိ အသစ္တစ္ေယာက္၀င္လာပါတယ္။
လူတစ္ေယာက္ အသစ္၀င္လာရင္ ထုံးစံအတိုင္း အေဟာင္းေတြနဲ႕မိတ္ဆက္ေပး
ကၽြန္မဌာနရဲ႕တာ၀န္နဲ႕စည္းကမ္းေတြကုိေျပာျပ
အျခားသူေတြ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕အလုပ္ေတြကုိေျပာ
သူလုပ္ရမဲ့အလုပ္တာ၀န္ေတြကုိေျပာနဲ႕
ေမာလုိ႕ ရပ္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့

အသစ္၀င္လာတဲ့ညီမေလးက တခြန္းျပန္ေမးပါတယ္

မန္ေနဂ်ာကၽြန္မကုိ အစ္မကေရာ ဘာလုပ္လဲတဲ့

ဌာနတစ္ခုရဲ႕မန္ေနဂ်ာဟာ ဌာနတာ၀န္၊၀န္ထမ္းအားလုံး
တာ၀န္ခံလုိ႕ထင္ထားတာကုိး

အရင္၀င္လာတဲ့လူေတြတုန္းကလဲတခါမွ အေမးမခံရဘူးေတာ့

သူေမးလုိက္မွ နည္းနည္းေျကာင္သြားတာေရာ
စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း မရစ္ခ်င္တာေျကာင့္
စိတ္ကုိ အသာေလ်ာ့လုိက္ျပီးမွ

ငါ့အလုပ္က နင္တို႕အားလုံးကုိ ေစ့ေစ့ထုိင္ျကည့္တာေလလုိ႕ျပန္ေျဖလုိက္ပါတယ္။

သူ႕ဆီကရလုိက္တာကေတာ့ ကုိယ္သိခ်င္တာရွိရင္ ေျကာက္စိတ္ကုိ
ေဘးဖယ္ျပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေမးလုိက္ဘုိ႕ပါဘဲ။

တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ သူက ေနာက္ပိုင္းမွာ ငါဆရာျပန္ေခၚေလာက္တဲ့သူ ျဖစ္လာမယ္ဆုိတာ
သိလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေနာင့္ေနာင့္ (ေခၚ) နန္းေမဇင္ေအးပါတဲ့။

ခိုင္ညႊန္႕-စာအုပ္ေမတၱာလက္ေဆာင္ေတာင္းသူသုိ႕

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကၽြန္မဘေလာ့ကုိ ၀င္ျကည့္ျပီး
နင္ျကီးလာရင္ စာေရးဆရာ လုပ္ပါလားတဲ့။
ငါ့ကုိလည္း ေမတၱာလက္ေဆာင္စာအုပ္ေပးေနာ္တဲ့။
ေျပာပုံက
ေအာ္ သူ႕ခမ်ာ ျမန္မာစာေပေလာက တည္တန္႕ေနတာကုိ မျကည့္ရက္ဘူးထင္ပါရဲ႕။

ျကီးလာရင္ဆုိေတာ့ အခု ကၽြန္မအသက္က သိပ္မျကီးေသးဘူးလုိ႕
သူထင္ထားမွာေပါ့ သူနဲ႕ ရြယ္တူကိုး။

သူေမတၱာလက္ေဆာင္စာအုပ္ေတာင္းလုိက္တဲ့ခဏမွာ ကၽြန္မသတိရလုိက္တာက
စာေပအႏုပညာေလာကကုိ သေရာ္ထားတဲ့ ကာတြန္း Mg Wunna ( ျမန္မာလုိ႕ မရုိက္တတ္လို႕)ရဲ႕
ကာတြန္းတခုကုိပါ။

ေခါင္းစဥ္က ခြက္ျဖစ္ျခင္းတဲ့

Mg Wunna ရဲ႕ထုံးစံအတိုင္း သမိန္ေပါသြပ္နဲ႕ အာတာလြတ္ျမိဳ႕စားျကီးေပါ့
သမိန္ေပါသြပ္ေရွ႕မွာ အာတာလြတ္ျမိဳ႕စားျကီးက ေလလည္တာ အသံက်ယ္သြားေတာ့
သမိန္ေပါသြပ္က ျမိ႕စားျကီးေလလည္တာေတာင္ ဒီေလာက္ အသံေအာင္ရင္
စီရီးသြင္းလုိက္ရင္ အသံသိပ္ေကာင္းလုိ႕ ေအာင္ျမင္မွာလုိ႕ ေျမွာက္ေပးလုိက္တယ္။
ျမိဳ႕စားမင္းဆုိတာေတြကလည္း သိပ္ဦးေႏွာက္ရွိတာေတြမွ မဟုတ္တာ
ေအာက္ကလူေတြေျမွာက္ေပးရင္ အကုန္လုပ္တတ္တာက ခပ္မ်ားမ်ားမုိ႕လား

ျမိဳ႕စားမင္းက ေမးတယ္ အႏုပညာဆုိတာ ေငြနဲ႕၀ယ္လုိ႕ရလားတဲ့

သမိန္ေပါသြပ္က ျပန္ေျဖတယ္ အႏုပညာဆုိတာ ေငြနဲ႕၀ယ္လုိ႕ရပါတယ္တဲ့။

အဲဒီလုိဆရာတပည့္အေပးအယူတည့္ျပီးေနာက္မွာ ျမိဳ႕စားမင္းစီးရီးထုတ္ဘုိ႕
သမိန္ေပါသြပ္ကို လြဲအပ္လုိက္တာေပါ့။ ႏိုင္ငံေတာ္ေငြထဲက စိတ္ျကုိက္ယူသုံးေပါ့။
ျမိဳ႕စားမင္းကုိလည္းမင္းသမီးေတြနဲ႕ အျခားလူေတြက MTV ရုိက္ေနျကတာမို႕
အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ အေျခာက္ေတြေခၚသုံးေပါ့

စီးရီးလည္းျပီးေရာ ျမိဳ႕စားမင္းလည္း ပုိင္တာဆုိလုိ႕
ခြက္တစ္ခုဘဲက်န္ေတာ့တယ္တဲ့

အဲဒါနဲ႕
ျမိဳ႕စားမင္းက ေမးတယ္ သမိန္ေပါသြပ္ကုိ သူ႕စီရီးဘယ္လုိျဖန္႕ထားတုန္းေပါ့

ျမိဳ႕စားမင္းအမိန္႕သုံးျပီး မယူမေနရစံနစ္နဲ႕ အခမဲ့ျဖန္႕ထားေျကာင္း ပါတဲ့။

အဲဒီေတာ့ ျမိဳ႕စားမင္းက ေျပာတယ္ မင္းအစတုန္းက ေျပာတာက
အႏုပညာဆုိတာ ေငြနဲ႕၀ယ္လုိ႕ရတယ္ဆုိေပါ့

သမိန္ေပါသြပ္က ျပန္ေျပာပါတယ္။

မွန္လွပါ ျမိဳ႕စားမင္း အႏုပညာဆုိတာ ေငြနဲ႕၀ယ္လုိ႕ရပါတယ္။

ဟဲဟဲ ျပန္ေရာင္းလုိ႕သာ မရေျကာင္းပါ တဲ့။

ကဲသူငယ္ခ်င္း ငါစာေရးျပီး အားလုံးကုိ အခမဲ့ေ၀၊ လဘက္ရည္တုိက္ဘုိ႕အတြက္
ပုိတ္ဆံစုလိုက္ပါဦးမယ္။
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ တာ၀န္ယူရမဲ့ လူေတြရွိေနလုိ႕
အာတာလြတ္ျမိဳ႕စားမင္းလုိ ခြက္ခ်ည္းက်န္ေနလုိ႕ မျဖစ္ေသးပါေျကာင္း။

ကံခၽြန္-အင္တာဗ်ဴး

ကာတြန္းနဲ႕ပန္းခ်ီဆရာ ကံခၽြန္ ကြယ္လြန္တယ္လုိ႕ ဖတ္ရေတာ့ ေတာ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ ေသျပန္ျပီလုိ႕
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
သူမေသခင္ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြအေျကာင္းဖတ္လုိက္ရေတာ့လည္း သူက ေတာ္တဲ့အျပင္ ခံႏိုင္ရည္ရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္
ဆုိတာ ပုိသိလာရပါတယ္။
သူေသမယ္ဆုိတာကုိ ျကုိသိျပီး ပန္းခ်ီျပပြဲကုိလုပ္ခဲ့တယ္တဲ့။
အဲဒီျပပြဲေတြမွာ သူ႕ကုိေဆးကုတဲ့ဆရာ၀န္ျကီးပုံေတြကုိလည္းဆြဲခဲ့ေသးတယ္တဲ့။
ပန္းခ်ီျပပြဲေနာက္ဆုံးေန႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး ခဏအျကာမွာ ဆုံးတယ္ဆုိေတာ့
ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ ေလာကထဲမွာ တကယ္ေနထိုင္အသက္ရွင္သြားတာပါလားလုိ႕
ေတြးမိပါတယ္။
ကံခၽြန္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး ခဏခဏဖတ္ဖူးပါတယ္။
အခုျပန္စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ အင္တာဗ်ဴးနဲ႕ပတ္သက္ျပီးႏွစ္ခုေပၚလာပါတယ္။
မင္းသားမင္းသမီးေတြကုိ စာေစာင္ေတြ မဂၢဇင္းေတြက အျပိဳင္အဆုိင္ အင္တာဗ်ဴးေခတ္ထခ်ိန္က
ဖတ္ခဲ့ရတာပါ။
သူေရးထားတဲ့အက်ဥ္းခ်ဳပ္က သူကုိဘယ္သူကမ်ား အင္တာလာဗ်ဴးမလဲလုိ႕
ျပင္ဆင္ျပီးေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္တဲ့။
အခ်ိန္ေတြသာကုန္လာတယ္ သူ႕လိုလူကုိ ဘယ္သူမွ လာျပီး မဗ်ဴးတဲ့အဆုံးမွာ
ျပင္ဆင္ထားတာေတြအလကားမျဖစ္ေအာင္ သူ႕ကုိသူ ဗ်ဴးလုိက္ပါတယ္တဲ့။
အဲဒီေခတ္က တေန႕တာအင္တာဗ်ဴး၊ ၀မ္းမိနစ္အင္တာဗ်ဴး ဆုိျပီး ေခတ္စားေနခ်ိန္မုိ႕
အားလုံးစိတ္၀င္စားေအာင္ သူက ၀မ္းစကၠန္႕ အင္တာဗ်ဴးဆုိျပီး သူ႕ေခါင္းစဥ္ကုိ
တင္လုိက္ပါတယ္။
အင္တာဗ်ဴးထားပုံက
ေမးသူ- ကံခြန္
ကုိကံခၽြန္က သိပ္ေတာ္တာဘဲေနာ္
ေျဖသူ-ကံခၽြန္
အင္း
(တစကၠန္႕ ျပည့္သြားပါျပီတဲ့)
တကယ့္ကုိ ထိမိတဲ့သေဘာေလးပါဘဲ။
အင္တာဗ်ဴးေလာကမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေလးကို ထိေအာင္သေရာ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေဆာင္းပါးနဲ႕ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကြာျပီးတဲ့ေနာက္မွာ
ကံခၽြန္ကုိ ျမ၀တီက အင္တာဗ်ဴးတာ ျကည့္လုိက္ရပါတယ္

ေနာက္ဆုံးပိတ္မွာ ျမ၀တီကေမးတဲ့အမ်ိဳးသမီးက သူတုိ႕ အင္တာဗ်ဴးကုိ
ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲလုိ႕ ကုိယ့္တြင္းကုိယ္တူးလုိက္ပါတယ္။
ေဘးမွာလဲ White Board တစ္ခ်ပ္ထားတာမုိ႕
အေမးကုိ စကားနဲ႕မေျဖဘဲ ပုံေလးဆြဲျပလုိက္ပါတယ္။
ပုံမဆြဲတတ္လုိ႕ နားလည္သေလာက္ျပန္ေျပာျပရရင္
ေမးတဲ့သူ က ေမးခြန္းေတြအမ်ားျကီးေမးျပီး
ေျဖတဲ့သူက နည္းနည္းဘဲေျဖခြင့္ရတဲ့ ပုံေလးဆြဲျပလုိက္ပါတယ္။
အင္တာဗ်ဴးတဲ့ မမျမ၀တီရဲ႕မ်က္ႏွာေလးပ်က္သြားတာကုိ
ကၽြန္မ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လုိက္ပါေသးတယ္။
သူတုိ႕ျမ၀တီအင္တာဗ်ဴးရဲ႕အားနည္းခ်က္ျဖစ္တဲ့
ေမးတဲ့သူက စကားေတြ အမ်ားျကီးေျပာျပီး
အဗ်ဴးခံရတဲ့သူက ေျပာခြင့္မရတဲ့အျဖစ္ကုိ ကံခၽြန္က ပုံကေလးဆြဲျပလုိက္တာပါ။
အဲဒီလုိ အျမီးအေမာက္မတဲ့အျဖစ္ေတြကုိ လိမ္မာပါးနပ္စြာေထာက္ျပမဲ့သူတစ္ေယာက္
ေလာကထဲကထြက္သြားတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားႏွေမ်ာစရာေကာင္းလုိက္ပါသလဲ။

so simple

ဒီေန႕ ကၽြန္မရုံးက ဒါရုိက္တာနဲ႕စာရင္းတစ္ခုကိစၥေဆြးေႏြးရင္း
သူမက ကၽြန္မကုိ မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။
Your thinking is so simple. တဲ႕
အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႕ေတြးမယ္ဆုိရင္ေတာ့
မင္းအေတြးက သိပ္ရုိးတယ္ေပါ့ေလ။
တဖက္က ျပန္ေတြးရင္ မင္းသိပ္ အ တယ္ေပါ့။
လူျကီးဆုိေတာ့ ျပဳံးျပီးျပန္ျကည့္ခဲ့ပါတယ္။
ျမန္မာစကားမွာ ရုိးလြန္းေတာ့ အ တယ္လုိ႕ရွိပါတယ္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္အေျကာင္းကုိ ဖတ္ရတုန္းက
ဂုဏ္ေတြထဲမွာ ရုိးဂုဏ္ကုိ အျကုိက္ဆုံးပါတဲ့။
သူ႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံးမွာလဲ ရုိးရုိးေလးေနသြားတာကုိဖတ္ျပီး
အားက်ခဲ့ဘူးပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕အသက္ေတြက 40 ေက်ာ္ေတြမုိ႕
အေတြ႕အျကုံတခ်ိဳ႕ကုိျဖတ္သန္းရင္း
လွည့္ကြက္ေတြကုိ သိခဲ႕ရသလုိ ကုိယ္တုိင္လည္းမသိစိတ္နဲ႕
လွည့္ကြက္တစ္ခ်ိဳ႕လုပ္ခဲ့မိတာေတြရွိခဲ့ပါတယ္။
ကုိယ္လုပ္ရပ္ေတြကုိ ျပန္ေစာင့္ျကည့္တတ္တဲ့အရြယ္က စျပီး
သိစိတ္နဲ႕မလုပ္မိဘုိ႕ အျမဲတမ္းက်ိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။
တခါတေလမွာ အမွန္ဘက္က ရပ္ဘုိ႕ကုိလည္းေတာ္ေတာ္ေလး
စဥ္းစားရခက္တာေတြ ျကုံခဲ႕ရဘူးပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕အရြယ္ေတြမွာ လူေတြက ရုိးသားဘုိ႕က်ိဳးစားေနသူေတြနဲ႕
ရုိးသားခ်င္ေယာင္ေဆာင္သူေတြ ဆုိျပီး
အုပ္စုႏွစ္ခုသာရွိေျကာင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အျပင္းအထန္ေဆြးေႏြးခဲ့ဘူးပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ရုိးသားဘုိ႕က်ိဳးစားေနပါတယ္လုိ႕ အျမဲေျပာခဲ့မိပါတယ္။
ရုိးသားပါတယ္လုိ႕ေတာ့ အာမရဲရဲခံႏိုင္တဲ့ အေျခအေနကုိမေရာက္ေသးပါ။

ကၽြန္မ ပထမဦးဆုံးစာရင္းကုိင္လုပ္ရတဲ့ဘ၀ကုိ ျပန္စဥ္းစားမိပါတယ္။
ဘ၀ စကတည္းက ေျပာင္းျပန္ပါ။
စာရင္းကုိ ေသခ်ာမဆြဲတတ္ခင္ကတည္းက ေျပာင္းျပန္စာရင္းနဲ႕ စတင္ခဲ့ရပါတယ္။
စာရင္းမွာ ေနာက္ဆုံးမွ အရွဳံးအျမတ္ဆုိတာျဖစ္လာျပီး လက္က်န္ရွင္းတမ္းနဲ႕ပိတ္သြားတာ
စာရင္းကုိင္လုပ္သူတုိင္းသိပါတယ္။
ကၽြန္မအျဖစ္က အျမတ္ကစဆြဲရတဲ့အျဖစ္ပါ။
ဒီေန႕ အျမတ္ ဘယ္ေလာက္ျပမယ္လုိ႕ ဆုိင္မန္ေနဂ်ာရဲ႕အဆုံးအျဖတ္ကုိ မူတည္ျပီး
Sales/Purchase/Costing ကုိ ျပန္တြက္ခဲ့ရတဲ့ အစုိးရဌာနတစ္ခုပါ။

ေနာက္ျပီး ကၽြန္မစာရင္းကုိင္လုပ္သက္ 20ေက်ာ္အတြင္းမွာ
Myanmar Company ေလာကရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း
Actural
Audit
Bank Loan
MICB.............etc
ဆုိျပီး လုပ္ငန္းတစ္ခုတည္းအတြက္ စာရင္းေပါင္းမ်ားစြာေပးခဲ႕ရဘူးပါတယ္။

တေန႕တည္းမွာ Audit နဲ႕ Bank Loan အတြက္ သြားရတဲ့ေန႕ဆုိရင္
စိတ္ထဲမွာ ရီခ်င္ေနပါတယ္။
Audit အခြန္နည္းေအာင္ အရွံဳးျပျပီး။
Bank Loan ရေအာင္ အျမတ္ျပရတာမုိ႕။
အင္း................Your thinking is so simple ျဖစ္ေအာင္
ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္က်ိဳးစားထားရတယ္ဆုိတာ...............

အခန္းငယ္မ်ား

ကၽြန္မဘ၀မွာ အခန္းငယ္ကေလးမ်ားမွာ ေနခဲ့ရပါတယ္။
1984-ပထမဦးဆုံးအခန္းကေတာ့ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္စတက္ေတာ့
RC2 ၀န္းထဲက ကံေကာ္ေဆာင္ အခန္း(24)ပါ။
ေျမညီထပ္မွာျဖစ္ျပီး အ၀င္လမ္းဘက္ကုိ မ်က္ႏွာျပဳထားတဲ့အခန္းပါ။
တစ္ေယာက္ခန္းအျဖစ္ဖြဲ႕စည္းထားေပမဲ့ ေနခြင့္ေပးတဲ့လူေတြမ်ားေနလုိ႕
(2)ေယာက္တခန္းေနရပါတယ္။
ကုတင္(2)လုံးခ်ထားျပီးရင္ လူသြားလမ္းကေလးဘဲ က်န္ေတာ့တာမုိ႕
ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ေသတၱာေတြထားဘုိ႕ ကုတင္ေတြကုိ အုတ္ခဲ(3)ခုေလာက္ ဆင့္ထားရလုိ႕
အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ကေလး အိပ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒုတိယႏွစ္၊တတိယႏွစ္ေတြကုိလည္း ကံေကာ္ေဆာင္မွာလဲ ဆက္ေနရျပီး အခန္းေတြသာေျပာင္းခဲ့ရပါတယ္။
တတိယႏွစ္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္တခန္းေနခြင့္ရလုိ႕ ေက်ာင္းေဆာင္ေနခဲ့ရတဲ့သက္တမ္းမွာ အေပ်ာ္ဆုံးပါဘဲ။
ေနာက္ကၽြန္မတတိယႏွစ္အခန္းက တတိယထပ္မွာရွိျပီး ေအးတဲ့ေနာက္ဘက္အခန္းမုိ႕
အျမဲတမ္းတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။
1987-ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာေတာ့ မာလာေဆာင္ ကုိေျပာင္းခဲ့ရျပီး မာလာတစ္ေဆာင္လုံး ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသူေတြခ်ည္းမုိ႕
လူရည္လည္ေနတဲ့မမမ်ားနဲ႕ အျမဲဆူညံေနပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းျပီးလုိ႕ အိမ္ျပန္ရေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့အခန္းငယ္ေတြနဲ႕ခဏေ၀းခဲ့ျပန္ပါတယ္။
သိပ္မျကာပါဘူး 1991-ကၽြန္မအလုပ္၀င္ေတာ့ ကၽြန္မမိဘေတြ အိမ္ဖ်က္ရတာနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕ျမိဳ႕က
အျပင္ေဆာင္ကေလးကုိေရာက္သြားရျပန္ပါတယ္။
အစုိးရေက်ာင္းေဆာင္ေတြမွာ က်ပ္ေပမဲ့ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ေနခဲ့ရေပမဲ့
ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရတဲ့အေျခအေနအရ ကၽြန္မေနခဲ့ရတဲ့အျပင္ေဆာင္က ျပတင္းေပါက္မရွိပါဘူး။
အ၀င္အထြက္တစ္ေပါက္သာရွိျပီး။
အခန္းေတြကုိ သုံးထပ္သားနဲ႕ကာထားပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မနဲ႕ကပ္ရက္အခန္းက နယ္ကေန အထက္တန္းေက်ာင္းလာတက္တဲ့
ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး သူတုိ႕က အခ်ိန္အခါမရွိ စာက်တ္သံေတြက
အျမဲတမ္း အိပ္ေရးမ၀ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

1992-ကၽြန္မေနာက္ထပ္ေျပာင္းေနျဖစ္တဲ့အခန္းကေလးကေတာ့
ကၽြန္မအေမသူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳျကီးငွားထားတဲ့ အခန္းကေလးပါ။
အိမ္ျကီးရဲ႕ေအာက္ထပ္ကုိ အခန္းသုံးခန္းခြဲကန္႕ထားျပီး
ကၽြန္မတုိ႕က ေခါင္းရင္းဆုံးအခန္းမွာ ေနခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္မအဲဒီအိမ္မွာ စိတ္ျကုိက္ခ်က္စားခြင့္ရခဲ့ျပီး
အေမ့သူငယ္ခ်င္းအပ်ိဳျကီးရဲ႕ အျပဳအမူေတြကုိမသိစိတ္က အတုယူထားလုိ႕ထင္ပါရဲ႕
အခုကၽြန္မ အသက္ျကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း သူ႕တုန္းကလုိ ျပဳမူေနထုိင္တတ္လာတာေတြကုိ
အံျသတျကီးေတြ႕ေနရပါတယ္။
အဲဒီေခတ္က ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြေပၚခါစျဖစ္ျပီး သုံးျပီးရင္ ဆပ္ျပာနဲ႕ေသခ်ာေဆးျပီး
ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္သုံးႏိုင္ေအာင္ ေနလွန္းျပီးသပ္သပ္ယပ္ယပ္ေခါက္ထားတတ္ပါတယ္။
သူေဆးေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ေအာ္ သုံးျပီးလြင့္ပစ္လုိက္ ေနာက္ထပ္၀ယ္တာေပါ့လုိ႕
စိတ္ထဲက ေျပာမိေပမဲ့ ကၽြန္မအေရးေပၚထည့္စရာလုိရင္ သူ႕ျခင္းေတာင္းထဲက
အိတ္ကေလးေတြ ထုတ္ေပးတာကုိ ကၽြန္မ ယူသုံးခဲ့ပါတယ္။
အခု ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြကုိ ရွဳပ္လုိ႕စုျပီးလြင့္ပစ္တဲ့အခါတုိင္း
သူ႕မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္လာပါတယ္။

ေနာက္ 1993-ကၽြန္မျပည္သစ္လုပ္ငန္းကုိ၀င္ေတာ့လည္း အဆင့္တူေတြမွာ မိသားစုရွိရင္ လုံးခ်င္းအိမ္ရေပမဲ့
တကုိယ္တည္းကၽြန္မကေတာ့ အခန္းငယ္ကေလးနဲ႕ ထပ္တုိးရပါတယ္။
အဲဒီအခန္းေလးက ေတာအိမ္ခန္းေလးေပမဲ့ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေလး ႏွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မကုိ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့အခန္းနီးခ်င္းေတြကုိလည္း မေမ့ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မအခန္းနဲ႕ကပ္ရက္က
စာေရးျကီးမိသားစုေနျပီး ေက်ာင္းေနတဲ့ကေလးကမ်ားလုိ႕ ေန႕တုိင္းနီးပါး မနက္ခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္
ညဘက္မွာ အေျကာ္(သုိ႕) လဖက္သုပ္နဲ႕စားတဲ့အသံေတြကုိ အျမဲျကားေနရျပီး
တခါတေလ အမဲသားအရြတ္ကေလးေတြကုိ ခ်က္တဲ့ေန႕ဆုိ တအိမ္လုံးဆူညံေနတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ရုံးနဲ႕နီးတဲ့ဆုိင္က မနက္စာ ထမင္း၀င္စားျပီး
ညဘက္ေတြမွာ ျမိဳ႕ထဲက ျကက္သားဆန္ျပဳတ္၀ယ္ေသာက္လုိက္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ညေတြမွာေတာ့ ဆာလာရင္ ရထား၀င္ခ်ိန္ ျပည္ျမိဳ႕သစ္ဘူတာမွာ
လာေရာင္းတဲ့ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ကုိ ၀ယ္စားျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလုိ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့
ကၽြန္မဒီကၽြန္းကေလးကုိ တစ္ကၽြန္းက်လာပါတယ္။
ကၽြန္းမွာတစ္ကၽြန္းက်သလုိ အလုပ္မွာလဲ တကယ္ကုိ တုိက္ပိတ္ခံရတဲ့အျဖစ္ပါ။
ကၽြန္မအလုပ္ေနရာက 15ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ အုတ္ေလးဘက္အခန္းပါ။
အျပင္ကုိ လုံး၀မျမင္ရပါဘူး။ aircon ေျကာင့္သာ အသက္ရွဳလုိ႕ရတဲ့ေနရာမ်ိဳးပါ။
ေနာက္ျပီး Camera တပ္ထားေတာ့ ေရာက္ခါစမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ျပီးတစ္ခန္းထဲအတူထုိင္ရတဲ့ china ကလာတဲ့ တရုတ္နဲ႕ တရုတ္မေလးက
အဂၤလိပ္စကားမေျပာတတ္သလုိ တရုတ္ဆက္ဆံေရးဆုိတာ သိတဲ့အတုိင္း ခပ္ရုိင္းရုိင္းမုိ႕
အလုပ္ကိစၥကလြဲရင္ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ျကည့္ကုိ မျကည့္ျဖစ္သေလာက္ပါ။
သူတုိ႕ကလည္း internet ကိုသာ စိတ္၀င္စားျပီး
တခန္းလုံး key board ရိုက္သံေလာက္သာ အသံထြက္တတ္တာမုိ႕
ေအးစက္ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့အခန္းေလးတစ္ခုပါ။
ေရာက္ခါစေန႕ရက္ေတြတုန္းက စိတ္ထဲမွာ မြမ္းက်ပ္ျပီး
ဘ၀အဓိပါယ္မဲ့သလုိေတာင္ ခံစားရခဲ့ရပါတယ္။
အခုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အခ်ိန္နဲ႕လုပ္အားကုိ ေငြနဲ႕လဲလွယ္ရင္း
နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေျဖလာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီအခန္းကေလးထဲက ထြက္သြားႏိုင္မွာပါလုိ႕
အားတင္းရင္း....................

စာအုပ္မ်ား

ကၽြန္မဘ၀မွာ စာအုပ္ေတြက အေရးအပါဆုံးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ပထမဦးဆုံးမွတ္မိတာ 12ႏွစ္ေလာက္မွာ ဖတ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္က ထင္လင္း ဘာသာျပန္တဲ့ ေပၚလီယာနာ ဆုိတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ေမတၱာရွင္မေလးျငိမ္းျငိမ္းအိ ဆုိျပီး ျမန္မာရုပ္ရွင္ရွိျပီး အဂၤလန္စိန္အကယ္ဒမီရတဲ့ကား ျဖစ္ပါတယ္။
အသက္ငယ္တာေရာ ေနာက္ကၽြန္မငယ္ငယ္က ေလာကကုိ အေကာင္းျမင္စိတ္နည္းတာေျကာင့္ ေပၚလီယာနာကုိ မျကိုက္ခဲ့ပါဘူး။ အသက္ျကီးလာေတာ့မွ အေကာင္းျမင္စိတ္ဆုိတာကုိ နားလည္လက္ခံလာခဲ့ပါတယ္။
(10)တန္းေျဖျပီးေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မွာေတာ့ ခင္ေဆြဦး စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး မွန္တာကုိ လုပ္ဘုိ႕
ရဲ၀ံခဲ့သလုိ တခါတေလ မမွန္တာလုပ္တယ္လုိ႕ ထင္ရတဲ႕ သူေတြအေပၚမွာ မထီမဲ့ျမင္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာခဲ့ဘူးပါတယ္။ ျငိမ္းေက်ာ္ နဲ႕ ေမာင္သာျပည့္ေတြ ဖတ္ျပီးေတာ့လည္း တကၠသုိလ္မတက္ရေသးခင္မွာ စိတ္ကူးေတြလည္း ယဥ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
တကၠသုိလ္အေဆာင္မွာေနေတာ့ စာဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေပါင္းျပီး ေျမညီကုန္း စာအုပ္ဆုိင္ တဲကေလးေတြကုိ အပတ္တုိင္းနီးပါး စာအုပ္ရွာ ထြက္ခဲ့ရျပီး။ စာအုပ္ထဲက ဇတ္ေကာင္ေတြက အျပင္ေရာက္လာတဲ့အတိုင္း အားရပါးရ ေလေတြအကုန္ခံျပီး တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ထသတ္ေတာ့မဲ့အတုိင္း ေဆြးေႏြးခဲ့ျကဘူးပါတယ္။
မုိးမုိးအင္းလ်ား ရဲ႕ မွတဆင့္ ကို ျကုိက္ခဲ့သလုိ
စမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ) ရဲ႕ မဟူရာအက်ဥ္းေထာင္ ကုိလည္း ျကုိက္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီစာအုပ္ေတြက ဘ၀အေဖာ္မြန္ဆုိတာကုိ
မယုံျကည္ေစခဲ့တာေျကာင့္လားမသိ
အခုထိအေဖာ္မရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ တကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ မာလာေဆာင္မွာ ေနရတုန္းမွ ဂ်ဳး ရဲ႕ အမွတ္တရ ကုိ မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ အခန္းဆက္စ ဖတ္ခဲ့ရတာပါ။ ရည္းစားရွိတဲ့လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေ၀ဖန္ႏိုင္ေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕အုပ္စုမွာ ရီးစားမရွိတဲ့လူကမ်ားေနလုိ႕ သိပ္ေလမကန္ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ျကုိက္ခဲ့ပါတယ္။
အသက္က 20ႏွစ္ကုိး။
ေနာက္ထပ္အမွတ္ရလာတာက
ဂ်ဳး ရဲ႕ ျမစ္တုိ႕၏မာယာ စာအုပ္ပါ။
အ၀တ္အစားအသုံးအေဆာင္ေတြကုိ
၀ယ္ရမွာႏွေမ်ာေပမဲ့ ကၽြန္မက စာအုပ္၀ယ္ဘုိ႕ကုိေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ႏွစ္ခါမစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။ မွတ္မိေသးတယ္ ဂ်ဴးစာအုပ္ေျကာ္ျငာကုိ သတင္းစာထဲ ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ျမိဳ႕က တခုတည္းေသာ သဇင္စာအုပ္ဆုိင္က ခ်န္ထားဘို႕ မွာထားျပီး ေန႕တုိင္း ရုံးကအျပန္ စက္ဘီးကေလးနဲ႕သြားေမးရတာ ေမာေနတာပါဘဲ။ စာအုပ္ရလာတဲ့ေန႕မွာ ကၽြန္မနဲ႕အတူ အိမ္ငွားေနတဲ့အေဖာ္က သူ႕ျမိဳ႕ကုိ ျပန္သြားလုိ႕ ပုိျပီးလြတ္လပ္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ ညတစ္နာရီအထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အိပ္ဖတ္ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။
ကုိမုိးေ၀၊မေကသီဆုိတဲ့ ဇတ္ေကာင္ေတြထက္ ကၽြန္မကေတာ့ ပုဂံကုိ မေရာက္ဖူးေသးလုိ႕ အရမ္းကို သြားခ်င္စိတ္ျဖစ္ လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေန႕မွာ ဦးေမာင္ေမာင္ျကီးရဲ႕ ပုဂံဘုရားမ်ားဆုိတဲ့
စာအုပ္ကုိ၀ယ္ျပီး စိတ္ကူးနဲ႕ အရင္သြားပစ္လုိက္ပါတယ္။
ေနာက္ပုိင္းအခြင့္အေရးရလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ပုဂံကုိ စိတ္ေအးလက္ေအးကုိ သြားပစ္လုိက္ျပီး ထပ္ခါထပ္ခါသြားခ်င္စိတ္လည္း အခုထိရွိေနတုန္းပါ။
ကၽြန္မက ေရာဂါထူတဲ့လူမို႕ ေလွ်ာက္သြားတာထက္ အိပ္ယာထဲမွာ စာဖတ္တာကုိ ပုိလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မနဲ႕ခင္တဲ့ ဆရာ၀န္အစ္မတစ္ေယာက္က ကၽြန္မဗိုက္ေအာင့္တာကုိ စမ္းသပ္ျပီး အူအတက္ေယာင္တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
သူလဲ ေဆးရုံမွာ ဂ်ဴတီက်ေနတာမုိ႕ ေဆးရုံလာတက္ေနျပီး အစာမစားဘဲ ေဆးသြင္းထားလုိ႕ေျပာခ်ိန္မွာ ခဏဆုိျပီး စာအုပ္ဆုိင္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ သြား၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာ္စြာထက္ ရဲ႕ ၀ထၱဳတုိမ်ား ပါ။ တိုက္ဆုိင္ပုံမ်ားေတာ့ သူ႕စာအုပ္တခုလုံးက ေသျခင္းတရားအေျကာင္းကုိ ေထာင့္စုံက ခံစားမွဳေပါင္းစုံနဲ႕ေရးထားတာမို႕ ကုိယ့္ထက္အျဖစ္ဆုိးတဲ့လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ ေဆးရုံေပၚမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ခြင့္ရျပီး ငါအခုျဖစ္ေနတာ နည္းနည္းေလးပါလုိ႕
အားတင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ျပည္ကုိ ေရာက္ေတာ့လည္း အျခားဆုိင္ေတြထက္ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေတြကုိ အရင္ မိတ္ဖဲြ႕ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည္မွာေနခဲ့စဥ္ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ၀င္း၀င္းလတ္ ရဲ႕ အခ်စ္ရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲစာမ်က္ႏွာမ်ား က အခုထိ ရင္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႕စာအုပ္လုံးခ်င္းထြက္ေတာ့ ျပည္မွာ အတူ ဖတ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႕မွာ လက္ေဆာင္၀ယ္ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ ေန၀င္းျမင့္ ပုဇင္းရင္ကြဲ ၀ထၱဳတုိ မ်ားကုိလည္းျကုိက္ခဲ့ပါတယ္။
ေန၀င္းျမင့္ဆုိရင္ နက္စ္ေကာ္ဖီ ဆုိတဲ့ ၀ထၱဳတုိကုိ
အျကုိက္ဆုံးပါ။
ေကာ္ဖီသိပ္ျကိုက္တဲ့ေတာသားတစ္ေယာက္
ခ်န္ထြန္းေအာင္ တဲ့
ေတာေကာ္ဖီေလးေသာက္ေနရတဲ့ဘ၀ကေန
ျမိဳ႕ကလူေတြလာလုိ႕ နက္စ္ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္ခြင့္ရျပီး
ေနာက္ပုိင္း ေတာကေဖ်ာ္တဲ့ေကာ္ဖီကုိ မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ နက္စ္ေကာ္ဖီကုိ တမ္းတရင္း
ေသတဲ့ဘ၀ကုိေရာက္သြားရတဲ႕အေျကာင္းပါ။
ေနာက္ကြယ္မွာ မေဖာ္ထားတဲ့အေျကာင္းေတြ အမ်ားျကီး ျမင္ခြင့္ရသြားပါတယ္။
အသက္(30)မွာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ျပီး အစုိးရအလုပ္က ထြက္ခါစ အျပင္အလုပ္နဲ႕လဲ အထာမက်ေသးခင္မွာ စိတ္ရွဳပ္တိုင္း စာေပေလာက ဆုိင္ကုိေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြက ဦးေဇာတိက ရဲ႕ အရွဳပ္ထဲမွာ ရွင္းေအာင္ေန
ခင္မာလာျကာျဖဴ ရဲ႕ သမုိင္းမွထြက္ေျပးျခင္း
ကုိတာ ရဲ႕ ရယ္ရႊင္ဖြယ္နဲ႕ အျခား
စိတ္ရွဳပ္ေထြးျပီးထြက္ေျပးခ်င္တာေရာ ရယ္ခ်င္တာေရာ အဲဒီစိတ္ခံစားမွဳေတြနဲ႕ ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့တာထင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာအုပ္ေတြက လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ အမ်ားျကီး အေထာက္အကူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ေက်းဇူးေျကာင့္ ရွဳပ္ေထြးေပြလီ ေနတဲ့ ေလာကထဲမွာ ခပ္ေအးေအး (အမ်ားအားျဖင့္) ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလမွာေတာ့ ပူပူေလာင္ေလာင္ေပါ့။
ခင္မာလာျကာျဖဴ ေျကာင့္ ထြက္မေျပးျဖစ္ဘဲ ေလာကကုိ အမွန္အတုိင္းျမင္လာပါတယ္။
ခင္မာလာျကာျဖဴ လုိ႕ နံမည္လွလွေလးေပးထားလုိ႕ ခပ္ငယ္ငယ္ စာေရးဆရာမလုိ႕ ထင္ရင္ေတာ့ မွားပါလိမ့္မယ္။ သူက အသက္ 60ပတ္၀န္းက်င္ ေလာက္ရွိတဲ့ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပါ။
သူ႕ရဲ႕ေလာကအေပၚျမင္တဲ့ အျမင္ေတြကလည္း ကၽြန္မရန္ကုန္ေရာက္ခါစမွာ ရပ္တည္ဘုိ႕ အင္အားေတြ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းသူငယ္ခ်င္းေမြးေန႕ေတြမွာ အဲဒီစာအုပ္ကုိ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိခဲ့ေပမဲ့ သူတို႕ေတြဆီက ဘာမွ တုန္႕ျပန္သံကုိ မျကားရတဲ့အခါ ေအာ္ ငါ့လုိေျကာင္တာ ငါတစ္ေယာက္ထဲထင္ပါရဲ႕လုိ႕ ေတြးခဲ့မိေပမဲ့။ ကုိယ့္ခံႏိုင္ရည္ ျမင့္လာတယ္လုိ႕ ယုံျကည္တဲ့အတြက္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲပါ။
ကုိတာ ကုိရယ္ခ်င္လုိ႕ ၀ယ္ခဲ့ေပမဲ့ သူက အတည္ စဥ္းစားစရာေတြကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပးတဲ့အတြက္ အခုထိ သူ႕စာအုပ္ေတြကုိ ဆက္ဖတ္ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူလဲ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ဆရာ၀န္ လုိ႕စာအုပ္ထြက္လာခ်ိန္မွာ အဲဒါကို ဖတ္ျပီး ငါလဲ လုပ္သက္အႏွစ္(20)ေက်ာ္မွာ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္စာရင္းကိုင္ လုိ႕ တေန႕ေရးမယ္ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္မတုိ႕အေျခအေနအရ ကၽြန္မနဲ႕ balance sheet မ်ား ဆုိျပီး လုပ္ငန္းတစ္ခုထဲကုိ ရွဳေထာင့္မ်ိဳးစုံကစာရင္း ေပါင္းစုံဆြဲခဲ့ရတဲ့ တကယ့္အျဖစ္ကုိ ေရးမယ္လုိ႕လဲ အားခဲထားခဲ့ပါတယ္။
ဒီမုိကေရစီရခဲ့ရင္ေပါ့။
တခါတေလ ေခ်ာင္ပိတ္မိတဲ့ အခါတိုင္း အမွတ္ရလာတဲ့ စာအုပ္ကေတာ့ ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ လူနာေဆာင္အမွတ္ေျခာက္ ပါ။
ကၽြန္မ ဘန္ေကာက္ကုိ သင္တန္းသြားရမယ္ဆုိေတာ့
၀ယ္သြားျဖစ္တဲ့ စာအုပ္က ေဖျမင့္ ရဲ႕
အလုပ္နဲ႕ဘ၀ကုိတည္ေဆာက္ျခင္းပါ။
ေဖျမင့္ တက္က်မ္း စာအုပ္ေတြကုိ အသက္ 30 ေက်ာ္ေလာက္မွ ျကုိက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုလို အသက္ 40ေက်ာ္လာေတာ့ ေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕ က်က်မး္ ကာတြန္း ေတြကုိ ပုိျကုိက္လာပါေတာ့တယ္။
ကာတြန္းေဇာ္ေမာင္ ရဲ႕ အမွားမ်ား ကုိလည္းျကုိက္တတ္ လာပါတယ္။ ဘ၀မွာျကာလာတာနဲ႕ အမွ်အမွားေတြ မေတာ္မတည့္တာေတြက ပုိမ်ားလာလုိ႕ထင္ပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ေဒါက္တာမတင္၀င္းစာအုပ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္တုန္းက သူ႕စာအုပ္ထဲမွာ ဦးထင္လင္းေက်ာ္ ဆုိတဲ့သူရဲ႕စကားတစ္ခုကုိလည္း ျကုိက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
ဘ၀က ပင္ေပါင္ကစားပြဲနဲ႕တူတယ္တဲ့ ။ အမွတ္ေပးပုံက ကုိယ္မွန္ရင္ ကုိယ္အမွတ္တက္လာသလုိ တဖက္လူမွားရင္လည္း ကုိယ္အမွတ္တက္လာပါတယ္တဲ့။
အဲဒီလုိသာဆုိရင္ေတာ့ လူ႕ဘ၀က ေတာ္ေတာ္ေလး ေနေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္လုိ႕ထင္ပါတယ္။ အေျကာင္းတုိက္ဆုိင္စြာ ဦးထင္လင္းေက်ာ္ကုိ ကၽြန္မအလုပ္အတြက္သြားရတဲ့အခြန္ရုံးမွာ သိလုိက္ရေတာ့ သူ႕ကုိ ကုိယ္တုိင္ေဆြးေႏြးခြင့္ရသြား ပါတယ္။ သူကသူ႕စကားအတုိင္း ေလာကမွာရပ္တည္ဘုိ႕ က်ိဳးစားေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ဆုိတာ သိခဲ့ရလုိ႕
လူေတြထဲမွာ အေျပာနဲ႕အလုပ္ညီတဲ့လူေတြရွိေန ပါေသးတယ္လုိ႕ အားရွိသြားပါတယ္။
ကၽြန္မဒီကၽြန္းကေလးကုိ လာမယ္ဆုိေတာ့ ဘာစာအုပ္ယူသြားရင္ေကာင္းမလဲေပါ့။ တကယ္ယူလာျဖစ္တာေတာ့ ဦးေဇာတိက စာအုပ္ပါ။
အခုအသက္ျကီးလာေတာ့ မ်က္စိမေကာင္းတာ ေန႕ခင္းရုံးမွာ အင္တာနက္က ယူဖတ္တာေတြေျကာင့္ စာအုပ္ေတြနဲ႕ ခဏေ၀းေနခဲေပမဲ့ စာအုပ္ေတြကသာ ကၽြန္မရဲ႕ တကယ့္အေဖာ္ေတြပါ။
ပုိတ္ဆံ ဘယ္ေလာက္စုမိတယ္လုိ႕ မေျပာႏိုင္ေပမဲ့ ကၽြန္မမွာ စာအုပ္ 200ေက်ာ္ေလာက္
ရွိပါတယ္လုိ႕ေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္မ ေသေတာ့မလားမသိဘူးဆုိျပီး ေဆးစစ္ခ်က္အေျဖတစ္ခုကုိ ေစာင့္ေနခ်ိန္မွာ
တကယ္လုိ႕မ်ား ကၽြန္မေသသြားရင္ ဒီစာအုပ္ေတြ ဘာလုပ္ရမလဲလုိ႕ ပူပင္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေနမေကာင္းတဲ့ျကား၊ပုိတ္ဆံကုိေခၽြတာေနရတဲ့ျကားက
စာအုပ္ေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာခ်ဳပ္ျပီး
ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာတူေလး ဖုိးရွဳပ္က
စာဖတ္၀ါသနာပါလုိ႕ သူ႕ကုိေပးမယ္လုိ႕ စိတ္ထဲမွာ လ်ာထားခဲ့ဘူးပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အေျကာင္းေျကာင္းေတြေျကာင့္ ကၽြန္မစာအုပ္ေတြနဲ႕ ေ၀းရာမွာ ေရာက္ေနျပီး စာအုပ္ေတြကလည္း အခုေလာက္ဆုိ............

ပုိင္ရာ ဆုိင္ရာ

လူ႕ေလာကျကီးမွာ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြ ဘယ္ေလာက္ဘဲတိုးတက္သည္ ျဖစ္ေစ
သက္ေသမျပႏိုင္တဲ့ နာမ္ပုိင္းေတြကလည္း ေပ်ာက္မသြားဘဲ
ဆက္လက္ရွင္သန္ေနတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မတုိ႕ ျမင္ေတြ႕ေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္မဒီကၽြန္းကုိ ေရာက္ျပီးေနာက္ေန႕မွာ သူငယ္ခ်င္းက
ျမန္မာဘုန္းျကီးေက်ာင္း၊ကြမ္ရင္မယ္ေတာ္ေက်ာင္း၊ ကာလီမယ္ေတာ္ေက်ာင္းေတြကုိ
လုိက္ပုိ႔ပါတယ္။ လူေတြအမ်ားျကီး အေမႊးတုိင္၊ပန္းေတြနဲ႕ ဆုေတာင္းေနျကတာကုိ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
ဆုေတာင္းတာကုိ အေကာင္းဘက္က လွည့္စဥ္းစားျကည့္ရင္ ရည္မွန္းခ်က္ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်တဲ့သေဘာလုိ႕
ယူဆလုိက္ပါတယ္။ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဘုိ႕ကေတာ့ ကံ၊ဥာဏ္၊၀ိရိယ (3)ခု မွ်မွ အေျကာင္းတစ္ခု
ေအာင္ျမင္မယ္လုိ႕လည္း ယုံျကည္ေနဆဲပါ။

ကၽြန္မေရာက္ခဲ့တဲ့ ျပည္ျမိဳ႕က ေတာ္ေတာ္ေလးထူးဆန္းတာေတြ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
ဘုိးဘုိးေအာင္ ထြက္ရပ္ေပါက္တဲ႕ ျမိဳ႕လုိလဲ သမုိင္းမွာ အေထာက္အထားေတြရွိခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မအလုပ္မွာ ရန္ကုန္နဲ႕ ပဲခူးတုိင္းရုံးက စာရင္းစစ္၀င္တုိင္း အိမ္ရွင္ရဲ႕ ေလာက၀တ္အရေရာ
စာရင္းေတြ ေမးေနတာထက္စာရင္ အျပင္လုိက္ပုိ႕ရတာ ပုိေကာင္းတာေျကာင့္ပါ
သူတုိ႕သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြ အကုန္လုိက္ပုိ႕ခဲ့ပါတယ္။

သူတုိ႕ကလည္း စာရင္းစစ္ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္ကၽြမ္းက်င္တယ္မသိရေပမဲ့
ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကုိ စာရင္းစစ္သြားမယ္ဆုိရင္ အဲဒီျမိဳ႕ကို ေတာ္ေတာ္ေလးႏွံစပ္ေအာင္
ေလ့လာခဲ့ျပီးမွ လာခဲ့တဲ့သူေတြခ်ည္းပါဘဲ။
စားသင့္တဲ့ဆုိင္ သြားသင့္တဲ့ေနရာေပါ့။
ကၽြန္မကေတာ့ တခါတေလ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ရင္ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။
စာရင္းစစ္လာလုိ႕လုိက္ပုိ႕ရတာ ျပည္မွ အုတ္ပုံေတာင္ ဘုရားမွတ္ျပီး သြားခ်င္တာလုိ႕ေလ။
တကယ္ေတာ့ သူတို႕ကုိ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ ကၽြန္မလည္း ေနရာ အႏွံေရာက္ဖူးသြားတာေပါ့။
ျပည္ကုိ ဗဟုိျပဳျပီး ငပလီ၊ပုဂံ၊ေရႊစက္ေတာ္ေတြပါ အဆစ္ေရာက္ဖူးသြားပါတယ္။

ျပည္မွာ ေရႊဗ်ိဳင္းနားဆရာေတာ္ ရွိပါတယ္။ သူက သုိက္ခ်ဳပ္လုိ႕ နံမည္ျကီးပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕သူ႕ကုိ သြားဖူးခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ရဲ႕က်န္းမာေရးအေျခအေနအရ အခန္းအျပင္ဘက္ေန
ဖူးခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
ေက်ာင္းထဲမွာ ကမာၻေျမပုံတခုခ်ိတ္ထားျပီး သုိက္ေတြရွိတဲ့ေနရာေတြကုိ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
ဒါဆုိရင္ ဆရာေတာ္ျကီးက သုိက္ခ်ဳပ္ ေပါ့လုိ႕ ကၽြန္မက ျပည္ျမိဳ႕သူ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေျပာမိပါတယ္။

ေနာက္ဆရာေတာ္ တစ္ပါးကေတာ့ ေ၀ပုလႅဆရာေတာ္ပါ။
သူ႕ေက်ာင္းကုိေရာက္ေတာ့ အကယ္ဒမီ တံခြန္တုိင္ေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။
ရန္ေအာင္ ရဲေအာင္ နဲ႕ အကယ္ဒမီရတဲ့လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနံမည္နဲ႕ တံခြန္တိုင္ေတြကုိ
အုတ္နဲ႕ အခိုင္အမာလုပ္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။
ေက်ာင္းေပၚကုိတက္လိုက္ျပီးဆရာေတာ္အခန္းမွာ မင္းသားမင္းသမီးပုံေတြခ်ိတ္ထားေတာ့
ကၽြန္မက ဘုန္းျကီးေက်ာင္းနဲ႕ရုပ္ရွင္ရုံမွားလာျပီထင္တယ္လုိ႕ေနာက္ေတာ့
လုိက္ပုိ႕တဲ့သူငယ္ခ်င္းက ရွင္းျပတယ္။ သူက အဲဒီပုံေတြကုိ ျကည့္ျပီးေမတၱာပုိ႕တာတဲ့
အဲဒါ 1995 ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ကပါ။
2009 မတ္လမွာ ရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ခရီးတစ္ခုကလည္းထြက္ခ်င္ အခ်ိန္ကလည္းမရေတာ့
သြားဘုိ႕ေနရာေတြ ညွိရင္း အုိး ရွဳပ္ပါတယ္။ အားလုံးေျပလည္သြားေအာင္ ျပည္သြားလည္ျကတာေပါ့လုိ႕
ေနာက္လုိက္မိလုိ႕ အကုန္ ျပည္ျမိဳ႕ သြားမယ္ျဖစ္ျကတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ေနာက္တေခါက္ ဆရာေတာ္ကုိဖူးေတာ့ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းက အရင္လုိ အကယ္ဒမီေတြနဲ႕
မစည္းကားေတာ့ဘဲ မတ္လ (10)တန္းစာေမးပြဲေအာင္ဘုိ႕ လာတဲ့လူေတြကုိ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
အခုႏွစ္ေတြမွာေတာ့ အကယ္ဒမီေတြကို ဆရာေတာ္က မကုိင္ဘဲ ေနျပည္ေတာ္ ဓါက္ရုိက္ဓါက္ဆင္အဖြဲ႕ကုိ
လႊဲေပးလုိက္ျပီ ထင္ပါရဲ႕လို႕ ေျပာခဲ့မိျကပါတယ္။
အဲဒီဆရာေတာ္က အင္းကြက္ ေတြေရးေပးျပီးေဆာင္ခိုင္းတတ္တာမုိ႕
အင္းခ်ဳပ္ လုိ႕ ကြဲေအာင္မွတ္ထားလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ဆရာေတာ္တစ္ပါးကေတာ ျပည္ျမိဳ႕ျပင္မွာရွိတာပါ။
ကၽြန္မအထင္ေတာ့ ေတာထဲ (3)မုိင္ေလာက္၀င္ရပါတယ္။
ျမင္ဗာဟု ဆရာေတာ္လုိ႕နံမည္ျကီးပါတယ္။
ဆရာေတာ္က ၀ိနည္းနဲ႕အညီ ၀ါးေက်ာင္းကေလးမွာ သီတင္းသုံးျပီး
တရားေဟာဗိမာန္ျကီးကုိေတာ့ အျကီးျကီးေဆာက္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။
ျပည္သူ သူငယ္ခ်င္းေျပာျပတာကေတာ့ အဲဒီဆရာေတာ္က ၀ိဇၹာလုိ႕ေျပာပါတယ္။
ဒါဆုိ ၀ိဇၹာခ်ဳပ္လုိ႕ ကၽြန္မက မွတ္ထားလုိက္ပါတယ္။
ထူးျခားတာတစ္ခုကေတာ့ ဆရာေတာ္က အရွင္ထြက္လုိ႕ေျပာပါတယ္။
အဲဒီမွာေတြ႕ခဲ့တာကေတာ့ သံအေခါင္းတစ္ခုထည့္ထားတဲ့ အုတ္ေက်ာင္းကေလးပါ။
အဲဒီသံေခါင္းထဲကုိ ဆရာေတာ္က ၀င္ေနျပီး အခ်ိန္ကာလတစ္ခု(ကၽြန္မေသခ်ာမမွတ္မိပါ)
ျပည့္လုိ႕ ျပန္ဖြင့္ခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္က သက္ရွိထင္ရွားရွိေနတယ္လုိ႕ဆုိပါတယ္။
ဆရာေတာ္ေက်ာင္းက ျမိဳ႕နဲ႕ေ၀းျပီး တကယ့္ကုိ ေအးခ်မ္းမွဳခံစားခဲ့ရပါတယ္။

အခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အျမဲတန္းျပာေလာင္ခတ္ျပီး လူစုလူေ၀းျကီးကုိ ဘယ္ေနရာမွာမွ
ေရွာင္လုိ႕မလြတ္ႏိုင္တဲ့ ကၽြန္းကေလးမွာ အတိတ္က ေအးခ်မ္းခဲ့တာေတြကုိ ျပန္လြမ္းဆြတ္ရင္း............

ဖုိးရွဳပ္

ကၽြန္မညီမက ဗရုတ္သုကၡေတြသာ လုပ္တတ္တာပါ။ သူက စိတ္ေကာင္းပိုရွိတယ္။ သနားတတ္တယ္။
တခါတေလမွာ သနားစိတ္က မ်ားျပီး ဖင္မႏို္င္ဘဲ ပဲျကီးဟင္းေတြ ေသာက္ေသာက္လာလုိ႕
ကၽြန္မတုိ႕ အျမဲစကားမ်ားရပါတယ္။
တခါေတာ့ သူ႕ကုိေျပာျပဘူးပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းေတာင္ ေမ်ာက္မင္းဘ၀မွာ ေခ်ာက္ကုိေက်ာ္ခါနီး ပုႏၷားကုိ ကယ္ခ်င္ေတာ့
ပုႏၷားအေလးခ်ိန္နဲ႕ညီမွ်တဲ့ ေက်ာက္တုန္းကို အရင္ ထမ္းျပီး အစမ္းခုန္ျကည့္ရေသးတယ္။
နင္လုိ သာမန္ေညာင္ည က မခ်င့္ခ်ိန္ဘဲ သူမ်ားကုိ သနားတဲ့စိတ္နဲ႕ ဇြတ္မလုပ္လာနဲ႕လုိ႕
ကၽြန္မက ေဒါသတျကီးေျပာေတာ့ သူက ထုံးစံအတုိင္း ဇတ္ထဲမွာေနာက္ပုိင္းမင္းသမီး
ဘ၀က လာတာေလ အျမဲမ်က္ရည္က်ပါတယ္။
သိတယ္မုိ႕လား ေနာက္ပုိင္းမင္းသမီးေတြက အငိုတုိ႕ အလြမ္းတုိ႕ပုိင္ရတယ္။
ကၽြန္မညီမက အိမ္ကေပးစားတာမဟုတ္ဘဲ သူတုိ႕စိတ္ျကုိက္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျကတာေလ။
သူက သမီးႏွစ္ေယာက္မွာ အငယ္
သူ႕အမ်ိဳးသာက သား(4)ေယာက္ မွာ အငယ္ဆုံးျဖစ္တဲ့အျပင္ က်န္လူေတြက တစ္ေယာက္မွ အိမ္ေထာင္မက်ေသးေတာ့ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြက တားမရလုိ႕သာပါ။ သိပ္ေတာ့ သေဘာက်တယ္ မဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္မညီမကေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ ကၽြန္မလုိ လုိက္မလုပ္ေတာ့ပါ။
ကၽြန္မကလည္း ကုိသာအျဖစ္မရွိတာ သူမ်ားလုပ္ရင္ေတာ့ အျမဲအားေပးတတ္တာမုိ႕
သူအိမ္ေထာင္ျပဳမွာကုိေထာက္ခံခဲ့ပါတယ္။ အေမ့ကြယ္ရာမွာေပါ့။
သူ႕ေယာကၡမေတြက ေက်ာင္းအုပ္ေတြမုိ႕ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္တဲ့ ငါ့ညီမေတာ့ ဒုကၡလွလွ အျပင္ ျမျမနဲ႕ပါေတြ႕ေတာ့မွာလုိ႕
စုိးရိမ္ေနခဲ့မိပါတယ္။
အင္း အဲဒါက်ေတာ့ ဟုတ္သြားျပန္ပါတယ္။ ဘာသံမွ မျကားရပါ။
သူလက္ထပ္လုိက္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မေနာက္ပုိင္းမွ က်ိတ္ျပီး အျမဲသေဘာက်တဲ့အခ်က္လဲရွိပါေသးတယ္။
လက္မထပ္ခင္အထိ ကၽြန္မသူ႕ကုိ အျမဲမုန္႕ဘုိးေပးရသလုိ ကၽြန္မအလုပ္လုပ္တဲ့စားေသာက္ဆုိင္က သူတုိ႕ တကၠသုိလ္သြားတဲ့
ေက်ာင္းကားဂိတ္နားမွာရွိတာမုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚလာျပီး မုန္႕လာစားသြားတတ္လုိ႕ပါဘဲ။
လက္ထပ္ျပီးေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ မုန္႕ဘုိးမေပးရေတာ့ပါ။
ေနာက္ထပ္သူ႕အတြက္ လုပ္စားလုိ႕ေကာင္းသြားတာကေတာ့ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြအတြက္ ေျမးဦးေယာက္က်ာၤးေလး
ေမြးေပးလုိက္ႏိုင္တာပါဘဲ။ သူ႕သားကေလးက သူနဲ႕ရုပ္တင္မကဘူး စိတ္ပါတူသူပါ။
အိမ္ေထာင္က်သြားလုိ႕ ေရႊ၀ါေရ႕ ငါေတာ့ ဆုိျပီး အသံမျကားရတာ နည္းနည္းျကာေပမဲ့
သမုိင္းက တပတ္ျပန္လည္လာပါတယ္။
သူက ရန္ကုန္ကုိေျပာင္းေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္မကလည္း ရန္ကုန္ကုိအလုပ္ေျပာင္းရခ်ိန္ဆုိေတာ့
ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဇတ္လမ္းကျပန္စပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕သားအျကီးေမြးခါနီးေပါ့။
မနက္အေစာျကီး ကၽြန္မအိမ္ကုိ လာႏိုးပါတယ္။ ငါဗိုက္နာေနျပီတဲ့။
ကၽြန္မလည္း ေဆးရုံကုိ သူနဲ႕အတူလုိက္သြားပါတယ္။ ဘယ္အထိလဲဆုိရင္ ေမြးခန္းအျပင္ခန္းအထိပါ။
ကၽြန္မက ေဆးရုံေတြမွာ ကေလးေမြးခါနီးနာလုိ႕ေအာ္တဲ့ လူနာေတြကုိ ျကည့္ျပီးရွက္တတ္ေတာ့
သူ႕ကုိလည္း နင္မေအာ္နဲ႕ေနာ္ က်ိတ္ခံလုိ႕ သတိေပးလုိက္ပါတယ္။
သူခမ်ာ သတိလစ္ျပီး ေသြးေပါင္ခ်ိန္ (0)ျဖစ္သြားတာေတာင္ မေအာ္ခဲ့တာမို႕ ငါ့ညီမေတာ္ေတာ္ဟုတ္သြားျပီလုိ႕
ထင္ခဲ့ပါတယ္။
သူ႕အိမ္က (5)ထပ္မွာမုိ႕ ကၽြန္မအိမ္ ပထမထပ္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ေနျပီး ေျပာင္းသြားပါတယ္။
ေျပာင္းသြားျပီးတစ္ညေန ေမြးျပီး(15)ရက္ေလာက္ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မရွိတဲ့ေအာက္ထပ္ကုိ ကေလးခ်ီျပီးေျပးဆင္းလားပါတယ္။
ငါေတာ့ သားကုိ အရက္ပ်ံနဲ႕ ကရုိက္မစ္ခ်ာ(ေလေဆး) မွားတုိက္မိျပီးတဲ့။
ေအာ္...........လုိ႕ေတာင္ မညည္းႏုိင္ဘဲ။
အိမ္နားက ကေလးဆရာ၀န္ဆီေျပးရပါေတာ့တယ္။
ကေလးဆရာ၀န္က ေသခ်ာေမးျပီး ခဏေစာင့္ျကည့္ပါတယ္။ ေနာက္စိတ္ခ်ရေတာ့မွ ျပန္လႊတ္လုိက္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႕သားေလးက်န္းမာေရးက ေကာင္းေနေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕က စျကပါတယ္။
နင္တုိက္လုိက္တဲ့အရက္ပ်ံေျကာင့္ ကေလးဗိုက္ထဲက ပုိးေတြ ေသကုန္တာလုိ႕ေလ။
သူ႕သားေလးေမြးေတာ့ ကၽြန္မကေန႕တုိင္း အလုပ္မသြားခင္ေစ်း၀ယ္ျပီး သူရွိတဲ့(5)ထပ္ကုိ တက္ပုိ႔ရပါတယ္။
ညေနခင္းရုံးက ျပန္လာရင္ တစ္ေခါက္သြားျကည့္ရပါတယ္။
အဲဒါေျကာင့္ ကၽြန္မက သူ႕သားကုိ ဖုိးရွဳပ္ လုိ႕နာမည္ေပးထားလုိက္ပါတယ္။
သူ႕အေမကေတာ့ ေအာင္ခန္႕ျဖိဳး လုိ႕ နံမည္ေပးပါတယ္။
အဲဒီနံမည္ေပးျပီးကတည္းက သူ႕သားေလးက အျမဲ ခန္႕ခန္႕ျကီးေနေတာ့တာပါဘဲ။
အရီအျပဳံးလည္းနည္းျပီး လူျကီးစတုိင္ေလးနဲ႕ပါ။
ေနာက္ ေဗဒင္တြက္ျကည့္ေတာ့ နံမည္စီးေနတာလုိ႕ေျပာတာနဲ႕ ေက်ာ္မင္းသူ လုိ႕ေျပာင္းလုိက္ခ်ိန္က စျပီး
သြက္လက္လာပါေတာ့တယ္။
တခါတေလမွာေတာ့လည္း မျမင္ႏိုင္တဲ့ အေျကာင္းတရားေတြ အမ်ားျကီးရွိတယ္ဆုိတာ ယုံရမလုိျဖစ္ေနပါတယ္။
သူ႕သားကလဲ သူ႕အေမလုိ ေျကာက္တတ္တဲ့ထဲမွာပါပါတယ္။
သူ႕အေမက အငယ္မေလးေမြးေနေတာ့ မလုိက္အားတာနဲ႕ ေက်ာင္းေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲကုိ ကၽြန္မလုိက္သြားပါတယ္။
သူက လူေကာင္ျကီးေတာ့ ဆရာမက သီခ်င္းဆုိတဲ့ေနရာမွာ မိုက္ခြက္ နားမွာ ေနရခ်ပါတယ္။
ပထမတီးလုံးစျပီးသီခ်င္းကုိအားရပါးရဆုိလုိက္ပါတယ္။
ပထမအသံတစ္ခုဘဲ က်ယ္က်ယ္ထြက္လာျပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ အသံထြက္မလာဘဲ
ေနာက္ကုိ ခပ္ရုိ႕ရုိ႕ေလး ဆုတ္သြားတာေတြ႕လုိက္ပါတယ္။
အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မက ေအာက္ဆင္းလာေတာ့ ေမးျကည့္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္တာတုန္းေပါ့။
သားအသံအက်ယ္ျကီးထြက္လာတာကုိ သားေျကာက္လုိ႕ပါတဲ့။
ကဲ ျကားဘူးပါသလား ကုိယ့္အသံကုိေတာင္ ကုိယ္ေျကာက္တဲ့ေကာင္မ်ိဳးပါ။
သူ ေသြးလြန္တုတ္ေကြးျဖစ္ေတာ့ ကေလးေဆးရုံမွာ ကၽြန္မသြားေစာင့္ပါတယ္။
သူ႕အေမ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ပါ။ သူမ်ားကေလးေတြလုိ ဓါက္ဆားရည္ကုိ ေခ်ာ့တုိက္စရာမလုိဘဲ
ခဏတုိင္းေတာင္းေသာက္တတ္တာပါဘဲ။
သူမေသာက္ရင္ အျခားကေလးေတြလုိ႕ အပ္နဲ႕သြင္းရမွာ ေျကာက္လုိ႕တဲ့။
အင္း တခါတေလေတာ့လည္း ေျကာက္တတ္တာ ေကာင္းသားလုိ႕ ေတြးမိသြားပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေယာက္က်ာၤးေလးတန္မဲ့ သနားတတ္ျပီး မ်က္ရည္က်တတ္တာကေတာ့
သူ႕အေမဗီဇပါလာတာေလဆိုျပီး ထားလုိက္ရပါတယ္။
တေန႕ ကၽြန္မက သူ႕အေမကုိ ငါမဂၤလာေဆာင္သြားစရာရွိတယ္လုိ႕ေျပာခ်ိန္မွာ သူက ျပန္ေျပာလာပါတယ္။
၀ါဦးတုိ႕အရြယ္က မဂၤလာေဆာင္ မသြားသင့္ဘူးတဲ့ ။ အသုဘ ပုိ႕ဘဲသြားသင့္တယ္တဲ့။
အသက္(40)ေက်ာ္ သူ႕အေဒၚအပ်ိဳျကီး ကုိေလ။
ကၽြန္မက ဘာျဖစ္လုိ႕တုန္းဆုိေတာ့။
မဂၤလာေဆာင္သြားရင္ နင့္အလွည့္ဘယ္ေတာ့လဲေမးရင္ အေျဖရခက္တယ္တဲ့။
အသုဘမွာ ဘယ္သူမွ နင့္အလွည့္ ဘယ္ေတာ့လဲလုိ႕ ႏွဳတ္ခြန္းဆက္ေလ့မရွိဘူးတဲ့။
ကဲ...............ကၽြန္မညီမနဲ႕ အပြဲပြဲႏြဲလာခဲ့ေပမဲ့။
ဒီတခါမွေတာ့ ဖုိးရွဳပ္ကုိ ကၽြန္မ အေလ်ာ့ေပးလုိက္ပါေတာ့တယ္။

အစ္မျကီး အမိ အရာ

ကၽြန္မတုိ႕က ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ပါ။
ကၽြန္မညီမေလးက ကၽြန္မထက္ (2)ႏွစ္ငယ္ပါတယ္။
ကၽြန္မက ညုိညို ပိန္ပိန္ အရပ္ရွည္ရွည္ ညီမလုပ္သူက ၀၀ ျဖဴျဖဴ လုံးလုံးေလးမို႕ တျခားစီပါဘဲ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာဘူးတယ္။
နင္တုိ႕ညီအစ္မက မ်က္နွာေပၚက ကလီစာေတြတူတယ္တဲ့။
ဥပမာ ႏွဳတ္ခမ္း၊ႏွာတံ၊မ်က္လုံး၊ႏွာေခါင္းေတြေပါ့။
ကၽြန္မမိဘေတြကုိ သိတဲ့လူေတြကေတာ့ ကၽြန္မက အေဖနဲ႕ တူျပီး ညီမက အေမနဲ႕ တူတယ္လုိ႕ ေျပာျကပါတယ္။
အင္း ဘယ္လုိညွိေမြးတယ္ဆုိတာေတာ့ ကာယကံရွင္ေတြဘဲ သိလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မက ႏို႕ဘူးေသာက္ျပီး သူက အေမႏို႕စုိ႕ျကီးလာသူတုိ႕ထုံးစံအတိုင္း သူက ထြားေနေတာ့တာေပါ့။
အျခားလူေတြက ညီမက ပုိရင့္တယ္ေျပာရင္ သူက မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ ငါက ဥပဓိေကာင္းတာပါလုိ႕လဲ သူ႕ကုိယ္သူ ေျဖသိမ့္တတ္ပါတယ္။
ကၽြန္မက ပိန္ပိန္ေသးေသးေပမဲ့ ဇြဲေကာင္းျပီး အေက်ာမာတဲ့သူပါ။
အေမရုိက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ရည္မက်ဘဲ က်ိတ္ခံတတ္ျပီး ညအိပ္ယာထဲေရာက္မွ က်ိတ္ငိုတတ္သူပါ။
ညီမကေတာ့ မရုိက္ခင္က ေအာ္ငိုတတ္ျပီး အရိုက္မခံရေအာင္လဲ ပတ္ေျပးတတ္သူပါ။
ကၽြန္မတုိ႕အေမက အရိုက္ျကမ္းသူမုိ႕ ကၽြန္မက အျမဲသတိထားေနတတ္ျပီး သူအပစ္လုပ္လာရင္လည္း နင္က အျကီးဘဲ မျကည့္ဘူးလားဆုိျပီး ကၽြန္မအမ်ားဆုံးအရုိက္ခံရသူမုိ႕ ကၽြန္မက အျမဲသူ႕ကုိ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ေနတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္မ ဘယ္လုိဘဲေရွာင္ေရွာင္ ကၽြန္မဆီကုိအျမဲတမ္း ေရႊ၀ါေရ႕ ငါေတာ့ ဆုိျပီးေရာက္ေရာက္လာတာပါဘဲ။
ပထမဦးဆုံးမွတ္မိတာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ မူျကိုေက်ာင္းအားကစားျပိဳင္ပြဲမွာပါ။
ပ၊ဒု၊တ ဆုရတဲ့သူေတြကုိ တံုးကေလးေတြေပၚတင္ျပီးဆုေပးေတာ့ ဓါက္ပုံရုိက္တာကုိ သူလဲရုိက္ခ်င္တယ္တဲ့ ဆုမရဘဲနဲ႕
ေျပးေတာ့လဲ ၀တုတ္တုတ္ကေလးနဲ႕ သူမ်ားေနာက္က။
သူတုိ႕ရုိက္ျပီးရင္ နင့္ကုိတင္ျပီးရုိက္ေပးမယ္လုိ႕ဆုိေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ထဲ မရိုက္ခ်င္ဘူးတဲ့ အစ္မျကီးအမိရာဆုိေတာ့ စီစဥ္ရတာေပါ့။
ဆုရတဲ့လူေတြကေတာ့ ဘယ္ဖယ္ေပးမလဲ အဲဒီလူေတြရဲ႕တုံးေဘး ေျမျကီးေပၚမွာ သူက ရပ္ျပီးရုိက္တာေလ။
အဲဒါလည္း ေက်နပ္သြားတာဘဲ။
ေနာက္ မူျကိုကေန သူငယ္တန္းေရာက္ေတာ့ သူက ဥာဏ္ေကာင္းေပမဲ့ စာက်တ္ရတာပ်င္းတယ္ေလ။
သူနဲ႕ အေမရဲ႕ နီနီစာက်တ္လုိ႕ ေအာ္သံေတြကို ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြက သိတယ္။
အေမလည္း ေအာ္ရပါမ်ားလုိ႕ နီနီက်တ္ လုိ႕ဘဲ ေအာ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ေရွာ့ကပ္ေလ။ အေျကာင္းမသိတဲ့လူေတြကေတာ့ ဘယ္လုိထင္မယ္ မသိပါဘူး။
ကၽြန္မညီမက ညာစားတတ္ေတာ့ အဖြားနဲ႕ဦးေလးက ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္ေလ။ ကၽြန္မဆုိရင္ အဖြားက ေပါင္တြင္းေျကာအျမဲေခၚအလိမ္ ခံရေပမဲ့ သူ႕ဆုိရင္ေတာ့ ဆြမ္းေတာ္စြန္႕တဲ့မုန္႕ အျမဲေကၽြးတတ္တယ္။
ကၽြန္မစာေမးပြဲေျဖတာ လူမသိေပမဲ့ ကၽြန္မညီမအလွည့္မွာေတာ့ အားလုံးက သူငယ္တန္းေျဖမွာကုိ ပါရဂူဘဲြ႕ေလာက္မွတ္ျပီး
၀ုိင္းစာက်တ္ခိုင္းျကတာေလ။ စာေမးေပးတဲ့လူနဲ႕။ အဖြားကလည္း ေက်ာင္းကုိ ေဆးေပါလိပ္ျကီးနဲ႕ လုိက္ေစာင့္ေသးတယ္ အခန္းျပင္ကေနေပါ့။
အဲဒီလုိနဲ႕ ေအာင္စာရင္းလည္းထြက္လာေရာ သူနံမည္မပါလာဘူးေလ။က်ပါေလေရာ။
အုိး ကၽြန္မတုိ႕ဦးေလး အေမ့ေမာင္က သူ႕တူမ စာေတြအကုန္ရတယ္ သူေတာင္ညဘက္စစ္ေပးလုိက္ေသးတယ္ဆုိျပီး။
ဆရာမအိမ္ကုိ ေဒါင္းတုိ ေမာင္းတုိနဲ႕ခ်ီတက္သြားပါေလေရာ။
ခဏေနေတာ့မွ ဆရာမအိမ္ကေန ေခါင္းငိုက္စုိက္ခ်ျပီးျပန္လာပါေတာ့တယ္။ သူက စာေမးပြဲခန္းထဲေရာက္ထဲက အိပ္ေနတာတဲ့ ဘယ္လုိမွ ႏိုးေရးခိုင္းလုိ႕မရဘူးတဲ့ ဒါေျကာင့္က်တာပါတဲ့။ စာေမးပြဲမေျဖခင္ညမွာ သူ႕ကုိ စာ၀ိုင္းေမးျပီး ညဥ့္နက္မွ အိပ္ရတာကုိ အခဲမေက်လုိ႕ စာေမးပြဲခန္းထဲလဲေရာက္ေရာ စအိပ္ပါေလေရာေလ။ အင္း အိပ္တုန္းက အိပ္ခဲ့ျပီးေတာ့ စာေမးပြဲက်တယ္လည္းဆုိေရာ ငိုလုိက္တာ။
အဲဒီလုိညီမမ်ိဳးေပါ့။
သူ႕သားကေလးက သူငယ္တန္းကုိ တစ္ႏွစ္ထဲေအာင္ေတာ့ အဲဒါဆုိရင္ ကေလးမွားလာတာျဖစ္မယ္။ နင့္သားဆုိရင္ တစ္ႏွစ္ထဲမေအာင္ဘူးလုိ႕
၀ုိင္းဟားတဲ့အထိေပါ့။
ကၽြန္မတုိ႕ညီအစ္မကုိ အေမက ဆုိက္ကားကုိ လေပးနဲ႕ေက်ာင္းသြားျပန္ဘုိ႕ငွားထားေပးတာ။ သူ႕နံမည္က ဦးဘုိနီတဲ့။
သူ႕ဆီက အျမဲတမ္းအရက္နံ့ရျပီး ကြမ္းေတြလည္း စားတတ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အေမက စားေဖ်ာ္-အရက္ဌာနမွာလုပ္ေတာ့ အရက္ေသာက္တတ္တဲ့ ဆုိက္ကားသမားကုိ သူ႕လုပ္ငန္းေဖာက္သည္လုိ႕ဆုိျပီးမ်ား စိတ္ခ်လက္ခ် သမီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ငွားထားေပးသလားထင္ရတယ္။
အမွန္ကေတာ့ ဦးဘုိနီက သေဘာေကာင္းျပီး ကၽြန္မတုိ႕ကိုလည္းဂရုတစုိက္ရွိလုိ႕ပါ။
တခါတေလ ေက်ာင္းအျပန္ သူဆိုက္ကား လူရလုိ႕လုိက္သြားရရင္ ကၽြန္မတုိ႕ေဆာ့ရင္းေစာင့္ျကတာေပါ့။ ပုိေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြထားျပီးသြားေဆာ့ေနေတာ့ ေပ်ာက္ေပါင္းလည္းမနည္းဘူး။ ေပ်ာက္တုိင္းလည္း အရိုက္ခံတာပါဘဲ။
ဦးဘုိနီကေတာ့ ေျပာရွာတယ္ ေပ်ာက္တဲ့ေန႕အျပန္လမ္းမွာ နင္တုိ႕အေမေတာ့ရုိက္ေတာ့မွာလုိ႕ စိတ္မေကာင္းသံျကီးနဲ႕ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ညီအစ္မက ေဆာ့ျမဲ။
မုိးရြာတဲ့ တစ္ညေန ဦးဘုိနီကုိမေတြ႕တာနဲ႕ ကၽြန္မက ညီမေလးကုိ နင္ လြယ္အိတ္ေတြ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြေစာင့္ရင္းေနခဲ့ ငါဆုိက္ကားဂိတ္ကုိသြားျကည့္ဦးမယ္ဆုိျပီးထားခဲ့တယ္။
ဆိုက္ကားဂိတ္မွာက (10)ေပ အနက္ေလာက္နဲ့ (2)ေပခြဲ အက်ယ္ေလာက္ရွိတဲ့ အုတ္ေရေျမာင္းတစ္ခုရွိတယ္။
ကၽြန္မက (7)ႏွစ္ဆုိေတာ့ အဲဒီေျမာင္းကေလးကုိ တံတားကေနမသြားဘဲ ခုန္ေက်ာ္ကူးျပီး ဆုိက္ကားဂိတ္မွာ ဦးဘုိနီကုိ ရွာေနတုန္း ေနာက္ကအသံေတြျကားလုိ႕ လွည့္ျကည့္ေတာ့ ကၽြန္မညီမေလ ေနာက္ကလုိက္လာျပီး ကၽြန္မခုန္တဲ့အတုိင္း လိုက္လုပ္ေတာ့ သူ႕အရြယ္ေလးနဲ႕ မခုန္ႏိုင္ဘဲ အုတ္ေျမာင္းထဲက်သြားပါေလေရာ။
မုိးေတြရြာေနလုိ႕ ေျမာင္းထဲမွာ ေရေတြက စီးေနတာ။
ကၽြန္မေအာ္လုိ႕ ဆုိက္ကားနင္းတဲ့ ဦးေလးျကီးေတြက ဆင္းဆယ္ေပးတယ္။
အေပၚေရာက္လာေတာ့ သြားေလးျဖီးျပီ ငါက နင္ခုန္လုိ႕ လိုက္ခုန္တာတဲ့။
ကဲ အဲဒီလုိညီမေလးမ်ိဳးပါ။
ေနာက္နည္းနည္းျကီးလာေတာ့ ကၽြန္မက အေမ့အလစ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕စက္ဘီးစီးတတ္ေနတာကုိ သူသိတယ္ေလ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕စက္ဘီးငွားစီးေနတုန္း ငါလဲစီးခ်င္တယ္လုပ္ေရာ။
ကၽြန္မက နင္အျဖစ္မရွိဘဲနဲ႕မလုပ္နဲ႕လုိ႕ေျပာတာကုိ အတင္းဂ်ီတိုက္ေနေတာ့ ဖုိးသက္ခိုင္လုိ႕ေခၚတဲ့ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးက ငါလုိက္ထိန္းေပးပါ့မယ္ဆုိျပီး ႏွစ္ေယာက္ စီးျကတယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလးေရာက္ေတာ့ ေနာက္ကလုိက္ထိန္းတဲ့လူကလဲ လႊတ္ေပးေရာ လဲတာေပါ့။
ရုိးရုိးလဲရင္အေျကာင္းမဟုတ္ေပမဲ့ ဘရိတ္လက္ကိုင္က သူ႕ေပါင္ကုိ ထိုးမိတာ တစ္လမေလာက္ ၀င္သြားပါတယ္။
သူ႕ခမ်ာနာေပမဲ့ က်ိတ္ခံရွာတယ္။ သူ႕အပစ္နဲ႕သူကုိး။
ညေနအေမျပန္လာတဲ့အထိ ႏွစ္ေယာက္မေျပာရဲေသးဘူး။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ကုိးကြယ္တဲ့ဆရာေတာ္က အဲဒီညေနမွာ အိမ္ကုိျကြလာတယ္။
ကၽြန္မလည္း ဘုန္းျကီးေရွ႕မွာေတာ့ တုိ႕အေမ မရုိက္ေလာက္ပါဘူးဆုိျပီး ေျပာေတာ့မွာ အေမကအလန္းတျကားနဲ႕ ေဆးခန္းသြား၊ ခ်ဳပ္ရမယ္ဆုိျပီးေဆးရုံေရာက္သြားတယ္။ ဘုန္းျကီးလဲမေနရဘူး။ ေဆးရုံကုိလုိက္ပုိ႕ရတာေပါ့။
အနာက ေမးခိုင္ပုိး၀င္ႏိုင္တယ္လုိ႕ ဆရာ၀န္က ေျပာလုိ႕ ကၽြန္မမွာ စိတ္ေတြပူခဲ့ရတယ္။
အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ကၽြန္မသူ႕ကုိ ခပ္ခြာခြာေလးေနခဲ့တယ္။ ကုိယ္လုပ္တုိင္းသူလုိက္လုပ္မွာ စုိးလုိ႕ပါ။
ကၽြန္မတုိ႕ေနတဲ့ ရပ္ကြက္က လက္လုပ္လက္စားေတြမ်ားေပမဲ့ အေမက သူ႕သမီးႏွစ္ေယာက္ကုိေတာ့ ပညာတတ္ေစခ်င္ျပီး အိမ္အလုပ္ေတြကုိ သူတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ရွာတယ္။
သူမ်ားရြယ္တူေတြ ကန္ကုိေရထြက္ခပ္ရေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ကုိေတာ့ ေရ၀ယ္ထည့္ျပီး ေခၽြေခၽြတာတာသုံးလုိ႕ဆုိခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မညီမကေတာ့ အေမရုံးသြားေနတုန္း အျခားသူေတြေရခပ္တာကို ခိုးလုိက္သြားခဲ့ေသးတယ္။
ေနာက္ပုိင္းေရခပ္တဲ့လူငွားမရေတာ့ မနက္(4)နာရီေလာက္ သူထခပ္ျပီး ကၽြန္မတုိ႕ညီအစ္မကုိေတာ့ စာက်တ္ဘုိ႕ ႏိုးထားခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္မ မနက္(4)နာရီေလာက္ဆုိ ထတတ္တာလာတာေပါ့။
ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္က (2)ႏွစ္ကြာျပီးသူက သူငယ္တန္းမွာက်တာမုိ႕ အတန္း(3)တန္းကြာသြားပါတယ္။
သူ(6)တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္မက (9)တန္းေပါ့။ တေန႕သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကၽြန္မအတန္းထဲကုိ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ လာေခၚပါတယ္။
ကၽြန္မလုိက္သြားေတာ့ သူက ျကမ္းျပင္ေပၚ ဖင္ခ်ထိုင္လုိ႕။ ေျခေထာက္မွာလဲ ေသြးေတြက စီးက်လုိ႕။
ဘာျဖစ္တာလဲဆုိေတာ့ ဆရာမရုိက္တာတဲ့။ ကၽြန္မတုိ႕ေက်ာင္းက ဆရာမေတြက အရိုက္ျကမ္းတယ္ေလ။
နင္ဘာအျပစ္လုပ္လဲလုိ႕ေမးေတာ့ ငါမလုပ္ဘူးတဲ့ သူမ်ားလုပ္တာကုိ ငါပါအရိုက္ခံရတာတဲ့။
သူက တလြဲတေခ်ာ္လုပ္တတ္ေပမဲ့ အမွန္ေျပာတတ္သူပါ။
ကၽြန္မကုိယ္တုိင္လည္း အဲဒီလုိမွားျပီး အရိုက္ခံခဲ့ရဘူးတာမုိ႕ ကုိယ့္တုန္းက တစ္ေယာက္တည္း က်ိတ္ေျဖရွင္းခဲ့ေပမဲ့
ညီမအလွည့္မွာေတာ့ ဒီအတုိင္းမခံႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ကုိယ္တုိင္လည္း မေျဖရွင္းတတ္တာမို႕ ေနဦး ငါအေမ့သြားေခၚဦးမယ္ဆုိျပီး။
အေမ့ရုံးကုိ ေျပးေခၚခဲ့ပါတယ္။ အေမက သူကုိယ္တိုင္သာ ရုိက္တာ အခုဆရာမက မတရားရုိက္ေတာ့လည္း တုိင္လုိက္တာ
ေက်ာင္းအုပ္ျကီးအထိပါဘဲ။
ကၽြန္မညီမက အဲဒီလုိမ်ိဳးပါ။
ကၽြန္မအတန္းကုိ သူ(သုိ႕) သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားလာတာ ျမင္ရင္ မ်က္လုံးျပဴးေနတဲ့အထိပါ။
တေန႕လည္း မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ေရာက္လာပါတယ္။ ငါ့ကုိမုန္႕၀ယ္ေကၽြးတဲ့။
နင့္မုန္႕ဘုိးေရာဆုိေတာ့ ငါ မုန္႕ဘုိင္းေဒါင့္သည္ျကီးကုိ ေပးထားတယ္တဲ့။
သူေက်ာင္းေရာက္ရင္ မုန္႕ဘုိင္းေဒါင့္သည္ျကီးကုိ မုန္႕ဘုိးသြားသြားေပးထားျပီး မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ေရာက္မွ မုန္႕ဘုိင္းေဒါင့္ယူစားသတဲ့။
အဲဒီေန႕က သူမုန္႕ဘုိင္းေဒါင့္မစားခ်င္လုိ႕တဲ့ ျဖစ္ပုံက။
ကၽြန္မက ၀ယ္ေကၽြးရမွာႏွေမ်ာတာနဲ႕ နင္က ဘာကိစၥနဲ့ သြားေပးထားရတုန္းဆုိေတာ့ သနားလုိ႕တဲ့။
ေအာ္ ငါမစားဘဲနင့္ကုိေကၽြးရမွာေရာ မသနားဘူးလားဆုိေတာ့
မ်က္ရည္ေလး ၀ဲလုိ႕။
အဲဒီလုိညီမမ်ိဳးပါ။
အေမက ကၽြန္မတုိ႕ညီအစ္မကုိ အ၀တ္ပုံစံတူအေရာင္ကြဲ ၀ယ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္မက အ၀တ္ဆုိရင္ အသစ္၀တ္ရမွာ ရွက္ေလ့ရွိျပီး။ မ၀တ္ဘဲ ခဏသိမ္းထားေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္မညီမကေတာ့ အ၀တ္သစ္ရွိရင္ လမ္းထြက္ဘုိ႕ ရွာေနသူပါ။
အတုိင္းက မကြာေတာ့ သူ႕အ၀တ္နည္းနည္းေဟာင္းသြားရင္ ကၽြန္မ အသစ္ကုိ ငွား၀တ္ေလ့ရွိပါတယ္။
(3)ခါေလာက္ ၀တ္ျပီးရင္ေတာ့ ျပန္ေပးတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွ ၀တ္ဘုိ႕အဆင္ေျပသြားပါတယ္။
ေနာက္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္မက မငွားခ်င္ရင္ ကၽြန္မအလုပ္သြားေနတုန္း ယူ၀တ္တတ္ျပီး အလုပ္က ျပန္မလာခင္မွာ ျပန္ထည့္ထားတတ္ပါတယ္။
အခုေတာ့ ကၽြန္မက ေပါင္ 100 မွာ က်န္ခဲ့ျပီး သူက ေပါင္ 140 ေလာက္ျဖစ္ျပီမုိ႕ ငွား၀တ္လုိ႕ မရေတာ့ပါ။

အဲဒီလုိ ညီမမ်ိဳးပါ။

ကၽြန္မတုိ႕ျမိဳ႕

ဘုရင္ေနာင္မင္းတရားျကီး ထီးနန္းစုိက္တဲ့ျမိဳ႕ ကေန လာတာမုိ႕ တုိ႕က ရာဇ အိေျႏၵပ်က္လုိ႕ မျဖစ္ဘူးလုိ႕ အျမဲေျပာေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီျမိဳ႕ကေလးကုိ သေဘာက်ေပမဲ့ အေ၀းကဘဲ သတိရေနရတယ္။
အဲဒီျမိဳ႕ကေလးမွာ ေရႊေမာေဓါဘုရားရွိတယ္။
မစိန္ ေျကးအုိးဆုိင္ ရွိတယ္။
ေဒၚျကင္လွိဳင္ အသုပ္ဆုိင္ ရွိတယ္။
မမျကီး အေအးဆုိင္ ရွိတယ္။
ေရႊႏွင္းဆီ ေရခဲမုန္ဆုိင္ ရွိတယ္။
အင္ျကင္း လဘက္ရည္ဆိုင္ ရွိတယ္။
မိသားစု ထမင္းဆုိင္ ရွိတယ္။
(33)လမ္းက မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႕ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲဆုိင္ ရွိတယ္။
မာလာဦး ဘူးသီးေျကာ္ဆုိင္ ရွိတယ္။
သဇင္ စာအုပ္ဆုိင္ ရွိတယ္။
စလြန္း အေျကာ္သုပ္ဆိုင္ ရွိတယ္။
သြန္းဘုရားနားမွာ ဖက္ထုပ္ျပဳတ္ဆုိင္ ရွိတယ္။
ခ်စ္ခင္တဲ့ လူေတြ ရွိတယ္။
စက္ဘီးတစ္စီးရွိရင္ လုိရာေရာက္ႏိုင္တဲ့ ျမိဳ႕ျဖစ္တယ္။
မုိးတြင္းမွာ ငါးနဲ႕ပုဇြန္ေပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အေမခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြကုိ သတိရတယ္။
ငါးရံေခါင္းဟင္းခ်က္တဲ့ေန႕ဆုိရင္ အရုိးပုံျကီးက ဟီးထေနတယ္။
ပုဇြန္းငါးေပါင္းေျကာ္ေျကာ္စားျကတယ္။ မန္က်ီးသီး အခ်ဥ္ရည္နဲ႕ေပါ့။
ပုဇြန္ ငါးဆုပ္၊ငါးခူ ငါးဆုပ္ ခ်ဥ္ဟင္းေတြကလည္း အေတာ္ စားေကာင္းခဲ့တယ္။
ငါးသလဲတုိး၊ ငါးသံခ်ိတ္ အုိးကပ္ဟင္းေတြကုိေတာ့ မေမ့ဘူး။
ဓညင္းသီးႏုတာေလးေတြ ေရေႏြးေဖ်ာျပီးတုိ႕ခဲ့တယ္။
တုိ႕ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ကန္ဇြန္းရြက္ေျကာ္နဲ႕ ငပိရည္နယ္စားျကတယ္။
တခါတေလ အာလူးျပဳတ္၊ေထာင္းျပီး အသားမပါဘဲ၊ျကက္ဥအကာေလးနဲ႕ ကတ္တလိပ္လုပ္စားျကတယ္။
ထန္းလ်က္ခဲနဲ႕ ေကာ္ဖီျကမ္းေဖ်ာ္ေသာက္ျကတယ္။
အေမလခထုတ္တဲ့ေနမွာ ဆီခ်က္ဆုိင္သြားစားျကတာ အေပ်ာ္ဆုံးဘဲ။
အခု ဆီခ်က္ကုိ ေန႕တုိင္းစားႏိုင္ေပမဲ့ စားမေကာင္းေတာ့တဲ့အေျကာင္း ျပန္ေျပာရင္း ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ရီျကရတယ္။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဘူးတယ္။ အိမ္မွာ ကိတ္မုန္႕ကုိ ခြဲတမ္းနဲ႕ အျမဲစားေနရေတာ့ သူပုိတ္ဆံရလာတဲ့ေန႕မွာ တစ္ေယာက္ထဲ တစ္လုံး ကုန္ေအာင္ အိမ္ကလူေတြကုိ အသိမေပးဘဲ တိတ္တိတ္ကေလး စားဘူးတယ္တဲ့။
ဟုတ္မွာပါ။
တုိ႕အေမလည္း အခုေတာ့ အသက္ျကီးျပီ ဟင္းမခ်က္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
သမီးေတြကလည္း ေငြရွာေနရတာနဲ႕အေ၀းမွာ ခ်က္မေကၽြးႏိုင္ေသးဘူး။
တေန႕ေတာ့ တုိ႕ျမိဳ႕ကေလးကုိ ျပန္ႏိုင္မွာပါလုိ႕ အားတင္းရင္း အသက္(40)ေက်ာ္တဲ့အထိ မျပန္ႏိုင္ေသးဘူး။
တကယ္ျပန္ႏိုင္တဲ့အရြယ္ေရာက္ရင္ေရာ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႕ ရြာရုိးပတ္ႏိုင္ပါေတာ့မလား။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေငြနဲ႕ခ်င့္ခ်ိန္ျပီးစားခဲ့ရတဲ့ ျကိုက္ခဲ့ရတဲ့ အစားအစာေတြကုိေရာ ခံတြင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႕စားႏိုင္ပါေတာ့မလား။
အခုေတာ့ သြားေတြလည္းမေကာင္းေတာ့ပါ။

ပုဇြန္စားသူမ်ား

ကၽြန္မအထင္ေျပာတာပါ စာရင္းကုိင္အမ်ားစုက ပိန္ပိန္ေလးေတြပါတယ္။ သိသေလာက္ေနာ္။ ၀ တဲ့စာရင္းကိုင္မ်ားလည္းရွိပါတယ္။ အမ်ားစုက ပိန္ေနေတာ့ ကၽြန္မက အျမဲေနာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ စာရင္းကုိင္ေတြက ဂဏန္း စားျပီး ၀မ္းေလ်ာလုိ႕ ပိန္ေနတာလုိ႕။ စာရင္းကုိင္ ၀ ၀ ေလးေတြက ငါတုိ႕က ဘာျဖစ္လုိ႕ ၀ ေနတာတုန္းလုိ႕ ျပန္ေမးေလ့ရွိပါတယ္။ နင္တုိ႕က ဂဏန္းမစားဘဲ ပုဇြန္စားတဲ့ လူေတြလုိ႕ကၽြန္မက ျပန္ေနာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ စာရင္းကုိင္ေလာကမွာလဲ တကယ္ ပုဇြန္စားတဲ့လူေတြအမ်ားျကီးေတြ႕ခဲ့ဘူးေပမဲ့ ကၽြန္မကေတာ့ စာရင္းကုိင္ပီပီ ဂဏန္းစားျပီး ပိန္တဲ့ဘ၀ကုိဘဲ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။

အလြဲ(6)

သူငယ္ခ်င္းေတြက တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ တကၽြန္းက်ကုန္တာ။ အဲဒါနဲ႕သူတုိ႕က ကၽြန္းကေလးကုိ စိတ္၀င္စားရင္ လာခဲ့ပါလားဆုိတာနဲ႕ ကၽြန္မလဲ ျမန္မာျပည္က စာရင္းကုိင္အလုပ္ကေလးကုိ ခြင့္တစ္လယူျပီးထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း ေတြက အေကာင္းစားေလးေတြပါ။ ကၽြန္မလာမွ ႏွစ္ပတ္လည္ခြင့္ကုိယူမဲ့လူ၊ ေနဘုိ႕စီစဥ္ထားေပးတဲ့လူ။ ဖုံး MRT Card အိုး ဘာဆုိဘာမွ မလုိေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတဲ့သူေတြပါ။ တေန႕ကၽြန္မနဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ Bonlay MRT မွာ ရထားစီးဘုိ႕ေစာင့္ေနတာ။ အဲဒီတုန္းက Bonlay ကရထားလမ္းဆုံးပါ။ ရထားက တီတီျမည္ေနတုန္း ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္နဲ႕တက္သြားပါေလေရာ။ ကၽြန္မက အသံျမည္ေနလုိ႕မတက္ရဲတာနဲ႕ ဘူတာပလက္ေဖာင္းမွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ သြားရမဲ့ဘူတာကုိ သိတာမုိ႕ ေနာက္ရထားစီးျပီး လိုက္သြားမယ္ေလဆုိျပီး ရပ္က်န္ခဲ့တဲ့ ပလက္ေဖာင္းဘက္မွာဘဲ ဆက္ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ခဏျကာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ဖုံးဆက္လာ ပါတယ္။ ဘာလုိ႕လုိက္မလာတာလဲတဲ့။ ငါရထားေစာင့္ေနတယ္ဆုိေတာ့ ခုနရထားလာတယ္ေလတဲ့ ငါမသိဘူးဆိုေတာ့ ရီပါေလေရာ။ Bonlay MRT ရထားလမ္းဆုံးျပီး ဘယ္ညာပလက္ေဖာင္းႏွစ္ခုစလုံး လုိင္းအတူသြားတယ္ဆုိတာပါဘဲ။ အဲဒါေျကာင့္ က်န္ခဲ့တဲ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာဘဲ ေပေစာင့္ေနခဲ့တာေလ။ ၀ုိင္းဟားလုိက္ျကတာ လြဲျပန္ျပီေပါ့။ ေနာက္ MRT အလြဲတစ္ခုက ကဒ္ကုိ ညာဘက္မွာ ရုိက္ရတာကို ကၽြန္မက ဘယ္ဘက္နဲ႕ရုိက္ျပီးထြက္မရျဖစ္ေနတာ။ ေနာက္ကလူေတြကလည္း ျပဳံးစိစိနဲ႕ေပါ့။ ရွက္ရွက္နဲ႕သူမ်ားကုိ ဖယ္ေပးျပီး ေနာက္ကေန ရွိဳးေတာ့မွ ေအာ္ ငါကလည္း ညံ့ပါ့လုိ႕ ခ်ီးမြမ္းမိေတာ့တယ္။ ေနာက္အလြဲတစ္ခုရွိေသးတယ္။မနက္ခင္းအ၀င္မွာ ကဒ္ရုိက္တာ စက္ကလက္မခံပါဘူး။ အရင္ေန႕ကမွာ 50 ျကီးမ်ားေတာင္ ထည့္ထားတာမုိ႕ ပုိတ္ဆံကုန္တာမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဆုိျပီး Customer Service ကုိ ဘာျဖစ္တာလဲလုိ႕ေမးလုိက္ေတာ့မွ မေန႕ညက ကဒ္ရုိက္မထြက္လုိ႕လုိ႕ ျပန္အေျဖေပးပါတယ္။ ငါ ကဒ္မရုိက္ရင္ ဘယ္လုိထြက္လုိ႕ရမလဲ ငါရိုက္ခဲ့ပါတယ္လုိ႕ျပန္ေျပာေတာ့ မင္းရုိက္တာ မမိဘူး။ ေရွ႕ကလူရုိက္တာနဲ႕ေရာထြက္လာတာေနမွာလုိ႕ ျပန္ေျပာမွဘဲ ေအာ္ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြပါလားလုိ႕ဆုိျပီး။ ေတာင္းပန္ခဲ့ရပါေျကာင္း။

အလြဲ(5)

အလြဲေတြအေျကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားလုိက္ရင္ လြဲေနတုန္းခံရခက္ေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ရီခ်င္သြားတာပါဘဲ။ ကၽြန္မ ျပည္သစ္လုပ္ငန္းကုိ ေရာက္သြားေတာ့ ၀န္ထမ္းအိမ္ေနခြင့္ရပါတယ္။ တကုိယ္ေတာ္ေပါ့။ အသက္ 26ႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္းေနတာ မသင့္ေတာ္ေပမဲ့ ကၽြန္မက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္သူမုိ႕ တစ္ေယာက္တည္းေနျဖစ္ခဲပါတယ္။ တစ္ေယာက္ ထဲေနလားဆုိတဲ့ အံ့ျသတဲ့အေမးေတြနဲ႕ အျကည့္ေတြကုိရင္ဆုိင္ရင္း (4)ႏွစ္ခြဲျကာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲရဲတဲ့အေျကာင္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မေနရတဲ့ ျခံ၀င္းနဲ႕ကပ္လွ်က္အိမ္က ဂ်ီတီအုိင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေဘာ္ဒါေဆာင္ဖြင့္ထားပါတယ္။ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း ညဘက္မွာ ဂစ္တာတီး၊ဖဲရုိက္၊ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္သံေတြနဲ႕ အျမဲဆူညံေနတတ္ျပီး ကၽြန္မ အိပ္ယာထဲ ကေနျကားေနရပါတယ္။ ကၽြန္မလဲေျကာက္စိတ္မရွိဘဲ အဲဒီအသံေတြကုိ အေဖာ္လုပ္ရင္း တစ္ေယာက္ထဲ ေနျဖစ္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအင္ဂ်င္နီယာအုပ္စုထဲက ကၽြန္မနဲ႕ အခု တစ္ကၽြန္းထဲ စံေနရသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနမယ္ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူေတြကိုေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မ်က္ႏွာမျမင္ဘူးခဲ့ပါ။ ကၽြန္မက အအိပ္မက္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ျပီး အိပ္ယာလဲေရြးတတ္သူ။ ကုတင္နဲ႕မွ အိပ္ခ်င္သူပါ။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ ေနတဲ့အိမ္မွာ ကုတင္ကုိစလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေယာက္က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းအိပ္ႏိုင္ျပီး ကၽြန္မစာအုပ္ေတြပါ တင္ႏိုင္ေအာင္ ခပ္ျကီးျကီးေခါက္ကုတင္ေလးတစ္လုံးပါ။ ကၽြန္မက ည(8)နာရီအိပ္ယာ၀င္တတ္ျပီး မနက္(4)နာရီ ထတတ္တာ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကေန ဒီကၽြန္းေလးကုိ မေရာက္ခင္အထိပါ။ ဒီကၽြန္းကေလးကုိ ေရာက္ေတာ့မွ ကၽြန္မရဲ႕ အက်င့္ေကာင္း တစ္ခုပ်က္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မေစာေစာျပန္ေရာက္ေပမဲ့ ျပန္မေရာက္တဲ့ အတူေနသူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေစာင့္ရင္း ကၽြန္မရဲ႕အိပ္ခ်ိန္ေတြက ေနာက္ကုိေရြ႕သြားပါေတာ့တယ္။ ခပ္ျကီးျကီးကုတင္တစ္လုံးနဲ႕ ေစာေစာအိပ္ယာ၀င္တတ္တဲ့မိန္းခေလးတစ္ဦး တႏွစ္ေလာက္ ျပည္ျမိဳ႕မွာ ေနေတာ့ ေနသားက်ေနပါျပီ။ တစ္ညလည္မွာေတာ့ ကၽြန္မ အေပ့ါသြားခ်င္စိတ္ေျကာင့္ ႏိုးလာပါတယ္။ နယ္အိမ္ေတြရဲ႕ထုံးစံအတုိင္း အိမ္သာက အျပင္ဘက္မွာမုိ႕ ထြက္ဘုိ႕စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ အိမ္သာနဲကပ္လွ်က္ျခံစည္းရုိးေဘးမွာ ေက်ာင္းသားအေဆာင္ ရွိတာမုိ႕ တစ္ခုခုဆုိလွမ္းေအာ္ရင္ သူတုိ႕လာမွာဘဲေလဆုိျပီး ထသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ရုိးသားတဲ့လူေတြ ကူညီခ်င္ စိတ္ရွိတဲ့လူေတြလုိ႕ ယုံျကည္စိတ္လဲ အခုထိရွိေနတုန္းမုိ႕ပါ။ပုံမွန္အတုိင္းပါဘဲ ကၽြန္မထျပီး တခါးဖြင့္ထြက္။ အေပါ့သြားျပီး ျပန္၀င္လာခ်ိန္ အထိ အားလုံးအုိေကေနပါတယ္။ မီးလဲလာေနတာမုိ႕ေျကာက္စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ထဲျပန္၀င္ မီးမွိတ္ျပီး ကုတင္ေပၚ ျပန္အိပ္ ဘုိ႕က်ိဳးစားပါတယ္။ ကၽြန္မက တေရးႏိုးျပီးရင္ ျပန္အအိပ္ခက္သူမုိ႕ပါ။ (15)မိနစ္ေလာက္ ျကာမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေမွးေမွးက်လာေတာ့ ကုတင္လွဳပ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း သိပ္အိပ္မေပ်ာ္ေသးတာမုိ႕ လန္႕သြားပါတယ္။ ပထမဦးဆုံး စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ကုတင္ ေအာက္ကုိ လူ၀င္ေနျပီဆုိတာပါဘဲ။ ေခၽြးေတြျပန္လာျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘယ္လုိမွ ဆက္အိပ္ႏို္င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကုတင္ေအာက္ကုိ ျကည့္မွ ျဖစ္မွာပါ။ မီးကလည္းမွိတ္ထားျပီးေနျပီ။ မီးခလုတ္ကလည္း ကုတင္ေပၚက ဆင္းျပီး(3)လွမ္းေလာက္လွမ္းမွ ဖြင့္ရမဲ့အေျခအေနမွာပါ။ ကၽြန္မေလ စိတ္ကုိ မနည္းျငိမ္ေအာင္ထိန္းရပါတယ္။ လက္ထဲမွာလဲ ဓါက္မီးကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ထား လုိက္ပါတယ္။ ည(1)နာရီေလာက္ရွိျပီမုိ႕ တဖက္ျခံက ေက်ာင္းသားေတြအသံလဲတိတ္ေနပါတယ္။ ေျကာက္စိတ္ကုိ ထိန္းျပီး ေနာက္ဆုံး မွာေတာ့ ကုတင္ေပၚကဆင္းျပီး မီးခလုတ္ကုိဖြင့္ ကုတင္ေအာက္ကုိ စိုးရိမ္တျကီးျကည့္လုိက္ေပမဲ့ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ ကုတင္ ေအာက္မွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုမွ မေတြ႕ပါဘူး။ လူမရွိတာေသခ်ာခ်ိန္မွာေတာ့ သရဲမ်ားလားလုိ႕ ထင္လာျပန္ပါတယ္။ ေျကာက္စိတ္ ေတြနဲ႕ မိုးလင္းခါနီးမွာမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။ မနက္ရုံးသြားတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ အေတြးေတြမ်ိဳးစုံနဲ႕ပါ။ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေခၚအိပ္ရမလား။ တစ္ေယာက္ထဲ ဆက္ေနသင့္သလားေပါ့။ အဲဒီလုိနဲ႕ေန႕ခင္းထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အတူ ထမင္းစားတဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ေမးလာပါတယ္။ ညက ငလ်င္လွဳပ္တာ သိလားတဲ့။ ဘယ္အခ်ိန္ လဲလုိ႕ျပန္ေမးေတာ့ ညလယ္ ေလာက္တဲ့။ သူ႕အေမးကုိ ျပန္မေျဖႏုိင္ခင္မွာ ကၽြန္မ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ထရီပစ္လုိက္ပါတယ္။ ေအာ္ တုိက္ဆုိင္ပုံမ်ားကေတာ့ ကၽြန္မ အျပင္ထြက္ျပီး ျပန္၀င္လာခ်ိန္က ငလ်င္လွဳပ္ခ်ိန္နဲ႕သြားတိုက္ဆိုင္ေနတာကုိး။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ေျကာက္လုိက္ရတာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငလ်င္ ငလ်င္ေပါ့။ သူ႕လက္ခ်က္ေလ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ အေျကာက္လြန္ျပီး အျခားအိမ္က လူေတြကိုပါ ေအာ္ႏိုးမိရင္ အခုေလာက္ဆုိ ရာဇ၀င္တြင္မဲ့အရွက္ရေလာက္ျပီ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကၽြန္မအိမ္အေနာက္ဘက္ ထြက္တဲ႕ တံခါးကုိ အျပင္ကေသာ့ခတ္လုိ႕ရေအာင္ လုပ္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ညေတြမွာ အျပင္ထြက္ရင္ ေသာ့ခတ္လုိ႕ရေအာင္ပါ။ ေသာ့ခတ္ျပီးထြက္လုိ႕ ရေပမဲ့ ေနာက္ညေတြမွာေတာ့ ဂန္ဖလားကုိသာ အသုံးျပဳခဲ့ပါေျကာင္း။ ဟဲဟဲ ဒါပါဘဲ.........အလြဲ(5)

အလြဲ(4)

ေအာင္မေလး ကယ္ျကပါဦး။ ဆုိတဲ့စကားလုံးကုိ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ၀ထၱဳေတြထဲမွာဆုိရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။ အျပင္မွာ တကယ္ေအာ္ခဲ့ဘူးတဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိမွန္းမသိေပမဲ့ ကၽြန္မတကယ္အျပင္မွာ ေအာ္ခဲ့ဖူး ပါတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းျပီးခါစ အားေနတုန္းေပါ့။ ကၽြန္မကုိ က်န္းမာေရးနဲ႕ပတ္သက္ရင္ အခုအရြယ္ထိ ေစာင္မ ျကည့္ရွဳခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္အစ္မက ေညာင္ေလးပင္ျမိဳ႕မွာ ဆရာ၀န္ မရွိလုိ႕လူစားတစ္လသြားရမယ္လုိ႕ဆုိတာနဲ့ ကၽြန္မလည္းအေဖာ္လုိက္ခဲ့ပါတယ္။ 1986 ခုႏွစ္ကပါ။ ျမိဳ႕ငယ္ကေလးေတြရဲ႕ထုံးစံအတုိင္း ေဆးရုံက ျမိဳ႕ထဲမွာ မဟုတ္ဘဲ ျမိဳ႕အစြန္မွာပါ။ ပဲခူးဘက္လာရင္ ေညာင္ေလးပင္ျမိဳ႕အ၀င္မွာ ရွိပါတယ္။ ဆရာ၀န္အစ္မကေတာ့ သူ့ ဂ်ဴတီေတြနဲ႕ ျပည့္ေနျပီး ကၽြန္မကအားေနတဲ့သူမုိ႕ ေန႕ခင္းေတြမွာ ေဆးရုံထဲကို လွည့္ျပီးေလွ်ာက္ျကည့္လုိက္ ပ်င္းရင္ စာထုိင္ဖတ္လုိက္ေပါ့။ စားဘို႕ကုိေတာ့ ျမိဳ႕ထဲက အသိတစ္ေယာက္အိမ္က ထမင္းခ်ိဳင့္ပုိ႔ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္လည္း သူအားတဲ့အခ်ိန္ လဘက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ျကတာေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႕ေနဘုိ႕ကုိေတာ့ ေဆးရုံေဘးမွာ စတုိနဲ႕ကပ္လ်က္ ေဆးရုံဆရာ၀န္ေတြထားတဲ့ အိမ္ကေလးမွာ ေနရပါတယ္။ တထပ္တုိက္ပါ။ ေဆးရုံက လူနာအေရးျကီးရင္လည္း လာလာေခၚတတ္ျပီး ညဖက္မွာေတာင္ ေျမြကုိက္လုိ႕ေရာက္လာတဲ့ ကရင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ ထျကည့္ေပးဘူးပါတယ္။ ဆရာ၀န္က ခ်က္ခ်င္းထျကည့္ေပမဲ့ လာဘုိ့လမ္းစာရိတ္ ရွာေနလုိ႕ လမ္းမွာျကာသြားတဲ့ အဲဒီလူနာကေတာ့ ေျမြဆိပ္ေတြျပန္႕ျပီး ေအာက္ပုိင္းကေနတစတစ ေသ လာတာကုိ ကၽြန္မ စုိက္ျကည့္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ လူေတြရဲ့ အသက္က သိပ္တန္ဖုိးရွိျပီး ကၽြန္မတုိ႕လုိ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ လူ႕အသက္က ေျကြသြားဘုိ့ သိပ္လြယ္တာဘဲလုိ႕ ကၽြန္မ ၀မ္းနည္း ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တညေနမွာေတာ့ ေမြးလူနာေရာက္လုိ႕လာေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မကုိလည္း ပ်င္းရင္လုိက္ခဲ့ေလလုိ့ ေခၚတာနဲ႕ ကၽြန္မလည္း ထလုိက္သြားပါတယ္။ ေမြးခန္းထဲအထိပါ။ ဆရာ၀န္ကုိျမင္ေတာ့ ဗိုက္နာေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ဆရာမရယ္ ကၽြန္မကုိ ကယ္ပါဦးလုိ႕အသံတိမ္ေလးနဲ႕ ေျပာရွာပါတယ္။ အဲဒီ အစ္မဆရာ၀န္က ခပ္ေနာက္ေနာက္သမားျဖစ္ျပီး လူနာအနာသက္သာေအာင္ စိတ္ေဖာ့တဲ့အေနနဲ႕လုိထင္ပါတယ္။ ကယ္မယ္ ကယ္မယ္ သိျကားမင္းလာျပီလုိ႕ ပါးစပ္ထဲရွိတာေျပာလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကအဲဒါကုိျကားျပီး ရီခ်င္စိတ္ကုိ မနည္းထိန္းထားရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ ဆရာ၀န္က ေမြးဘုိ႕ လက္အိတ္စြတ္ရင္းေျပာ လုိက္တာ မုိ႕ပါ။ သူအခုလုပ္ရတဲ့ကေလးဆြဲထုတ္ရမဲ့အလုပ္နဲ႕ သိျကားမင္းကုိ ကၽြန္မဘယ္လုိမွ တြဲျမင္လုိ႕ မရလုိ႕ပါ။ အနာသက္သာဘုိ႕ ေလွ်ာက္ေျပာရင္းကေလးကို ေအာင္ျမင္စြာနဲ႕လူေလာကထဲကုိ ေခၚလာႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္။ မီးဖြားတဲ့ကိစၥျပီးတဲ့အခ်ိန္က ညေန(6)နာရီေက်ာ္ နည္းနည္းေမွာင္စျပဳေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္လည္း စကားတေျပာေျပာနဲ႕ အိမ္ကေလးဆီကုိ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ညစာစားခ်ိန္ျဖစ္ျပီး မီးမလာလုိ့ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းျပီးညစာစားဘုိ႕ ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးဖြင့္ေနတုန္းပါ။ ကၽြန္မတုိ႕ ထမင္းစား စားပြဲက အ၀င္တံခါး ကပ္လွ်က္မွာရွိပါတယ္။ စားဘုိ႕ထည့္ေနတုန္း ကၽြန္မက သိျကားမင္းလုိ႕ေျပာတဲ့ကိစၥကုိျပန္ေျပာေတာ့ ေအး ငါလဲ လူနာကညည္းေနေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႕ေျပာလုိက္တာလုိ႕ေျပာျပီး အဲဒီဆရာ၀န္အစ္မက ထရီပါတယ္။ သူ႕က အရီသန္တဲ့သူျဖစ္ျပီး စိတ္လြတ္လက္လြတ္ရယ္ေမာတတ္သူပါ။ အဲဒီရီသံရဲ့အဆုံးမွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ဘ၀စေတာ့တာပါဘဲ။ ေမွာင္တဲ့အျပင္ဘက္ကေန အ၀င္တံခါးမျကီးကုိ ဒုတ္ေတြနဲ႕ထုထုျပီး တံခါးဖြင့္ လုိ့ ေအာ္ေနတာ ေယာက္က်ာၤးသံေရာ၊ မိန္မသံေတြပါ ပါပါတယ္။ ေဆးရုံက လာေခၚတာလုံး၀မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အခုက အႏုျကမ္းစီးသလုိကုိ ၀ုန္းဒုိင္းျကဲေနေတာ့တာပါ။ အစမွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ေျကာင္ေနျပီး ခဏေနမွ အသက္ျပန္၀င္လာပါတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ့ အိပ္ခန္းထဲေျပး၀င္ တံခါးတဆင့္ကုိ ထပ္ျပီး ဂ်က္ခ်လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့အျပင္က တံခါးဖြင့္ဆုိျပီး ထုရိုက္ေအာ္ဟစ္သံေတြကေတာ့ ဆက္ျကားေနရပါတယ္။ ကၽြန္မဘာလုပ္တယ္ထင္ပါသလဲ။ လမ္းမဘက္နဲ႕နီးတယ္လုိ႕ထင္ရတဲ့ ျပတင္းခါးကုိပိတ္ရက္နဲ႕ ကပ္ျပီး ကယ္ျကပါဦးလုိ့ တကယ္ေအာ္ခဲ့ပါတယ္။ လည္ေခ်ာင္းေတြကြဲထြက္မတတ္ အသိတရားမဲ့ေျကာက္လန္႕စြာနဲ႕ပါ။ အျပင္ကလည္းတခါးကုိထု၊ ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အိပ္ခန္းထဲကေအာ္နဲ႕ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ျကာသြား သလဲမမွတ္မိလုိက္ပါဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ေရာက္ျပီးမွ ညဘက္ေဆးရုံေရွ႕အုတ္ခုံမွာ ညဘက္ သီခ်င္းလာလာဆုိျကတဲ့ေကာင္ေလးေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အသက္ 20ေအာက္မုိ႕ထင္ပါရဲ့။ အဲဒီ သီခ်င္းဆုိတဲ့ေကာင္ေလးေတြေရာက္လာမွ တံခါးကိုထုျပီးဖြင့္ခိုင္းတဲ့ လူစုက ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မေလ ေျကာက္လုိက္တာ ျပန္မေျပာျပတတ္ေအာင္ဘဲ။ စိတ္ထဲကေနအဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ေတာ္ေတာ္နဲ့ ေဖ်ာက္လုိ႕မရေတာ့ပါဘူး။ သီခ်င္းလာဆုိတဲ့ေကာင္ေလးေတြမွန္းသိရေပမဲ့ တံခါးကုိ မဖြင့္ရဲတာေျကာင့္ ေဆးရုံ ၀န္ထမ္းေတြကုိ သြားေခၚေပးဘုိ့ အကူအညီေတာင္းရပါတယ္။ သူတုိ႕က ကၽြန္မတို႕ေအာ္သံေတြေျကာင့္ေျပး၀င္ လာျကတာပါ။ ေဆးရုံ၀န္ထမ္းေတြေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ည(10)နာရီေလာက္ရွိျပီမုိ႕ ျမိဳ႕ထဲအသိအိမ္သြား အိပ္ဘုိ႕ မျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႕ ေဆးရုံထဲက ရုံးခန္းကေလးထဲကုိေရြ႕ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတုိ႕ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲလုိ့ ႏွစ္ေယာက္အေျဖရွာေနဆဲမွာဘဲ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ (တရုတ္မပုံစံ)ဆံပင္ဖရုိဖရဲနဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ ေရွ႕ကုိေရာက္လာျပီး ခြင့္လႊတ္ဘုိ႕ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ေတြေတာ္ေတာ္ေလး ရွဳပ္ေထြးကုန္ ပါတယ္။ သူက ဘာကိစၥေတာင္းပန္ရတာလဲ။ အျဖစ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးတိုက္ဆုိင္ျပီး အဆင္မသင့္လုိ႕ တံခါးပြင့္သြားရင္ ကၽြန္မတုိ႕ကုိ မီးေမွာင္ေမွာင္မွာ အေသအရုိက္ခံရမဲ့ကိန္းပါ။ လြဲပုံကဒီလုိတဲ့။ သူ႕အမ်ိဳးသားက အျခားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ့ေဖာက္ျပန္ျပီး အဲဒီေဆးရုံက စတိုတာ၀န္ခံက သူ႕အမ်ိဳးသားရဲ့ သူငယ္ခ်င္းမုိ့ သူတို႕အတြဲက အဲဒီအိမ္မွာ လာလာခ်ိန္းျကတာဆုိဘဲ။ အခုလဲ ကၽြန္မတို႕ေရာက္ေနတာလဲမျကာေသးလုိ့ သိပ္လဲမသိျကေသးဘူး။ေနာက္ျပီး သူ႕အမ်ိဳးသားကလဲ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးနဲ့ထြက္သြားတာ ေမွာင္ထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဒီအိမ္ထဲကို ၀င္လာေတာ့ သူ႕အမ်ိဳးသားအတြဲထင္ျပီး အိမ္ျပန္ေမာင္ေတြ၊အကုိေတြေခၚျပီး ျပန္လာဖမ္းတာဆုိဘဲ အုိး တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္တိုက္ဆုိင္မွဳ ပါလား။ အဲဒီလွ်ိဳ၀ွက္ဆန္းျကယ္ထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ဘာမသိ ညာမသိနဲ႕ ေန႕ခင္းကအျဖစ္ကုိ အက်ယ္ျကီးေအာ္ရီမိခ်ိန္မွာေတာ့ အထဲမွာ ျကည္ေနျပီဆုိျပီး တံခါးကုိ ထုရုိက္ ဖြင့္ခိုင္းေတာ့တာပါလား။ တကယ္လုိ႕မ်ားတံခါးပြင့္သြားခဲ့ရင္ ကၽြန္မ လြန္ခဲ့တဲအႏွစ္(20)ကေသျပီး အခုလုိ စာေရးခြင့္ရဘုိ႕လမ္းမျမင္ေတာ့ပါလား။ တကယ့္ကုိ ေသေစႏိုင္တဲ့ လြဲမွားမွဳတစ္ခုပါလား။ အဲဒီလုိ အလြဲေတြလည္း အသက္(20) မတို္င္ခင္မွာ ကုိယ္ေတြ႕ျကုံခဲ့ပါေျကာင္း။

အေခၚအေ၀ၚမ်ား

လူတစ္ေယာက္နဲ့တစ္ေယာက္ နံစားနဲ႕ေခၚေ၀ၚျကတာကုိ ယဥ္ေက်းမွဳတစ္ခုလို့ ကၽြန္မလက္ခံထားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ 16ႏွစ္ျပည့္ျပီး တကၠသုိလ္အေဆာင္ကုိနယ္ကေနေရာက္လာေတာ့ က်ဴတာမမေတြနဲ့ အေဆာင္မွဴးကုိ မမ လုိ့ေခၚျကတာ ပထမဦးဆုံးျကားဖူးတာပါဘဲ။ ကုိယ့္ထက္ (5)ႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္ျကီးတဲ့ က်ဴတာမမ ေတြကုိ မမ လုိ႕ေခၚခ်င္ေပမဲ့ ကုိယ့္အေမနဲ႕ရြယ္တူေလာက္လုိ႕ထင္ရတဲ့ အေဆာင္မွဴးကုိေတာ့ မမ ေခၚရမွာ လွ်ာမရဲလုိ႕ အေဆာင္မွဴးနဲ႕မေတြ႕ေအာင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ျကာျကာေရွာင္ေနခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကာလေဒသနဲ့ အကၽြမ္း၀င္ျပီး ကၽြန္မရဲ႕ ပထမဆုံး ကံေကာ္ေဆာင္အေဆာင္မွဴး ေဒၚျကည္ျကည္စိန္ကုိ မမ လုိ့ ေခၚျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေဆးရုံပတ္၀န္းက်င္ကုိေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္အမ်ိဳးသမီးေတြကို ဆရာ လုိ့ေခၚသံ ျကားခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ေအာ္ ေဒါက္တာမမေတြက သူတုိ႕ကုိ ဆရာမ ေခၚရင္ သူနာျပဳနဲ႕မွားမွာ ေျကာက္လုိ႕ ထင္ပါရဲ႕လုိ႕ အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႕ ဆရာ လုိ႕ေခၚတာကုိ လက္ခံႏို္င္ခဲ့ပါတယ္။ အစုိးရအလုပ္ကုိ ၀င္တုန္း ကလည္း အထက္လူျကီးမန္ေနဂ်ာကုိ ဆရာ လုိ႕ေခၚခဲ့ရတာပါဘဲ။ သစ္လုပ္ငန္းကုိ ၀င္ျပန္ေတာ့ အသက္က 25ႏွစ္ေလာက္ေပမဲ့ စီနီယာမမေတြက ရုံးခ်ဳပ္ကေနသင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ နံမည္ေရွ့မွာ ေဒၚ ထည့္မေခၚရင္ လက္ေအာက္၀န္ထမ္းကုိ လွည့္မျကည့္နဲ႕တဲ့ ေအာ္ ဒုကၡပါလားလုိ့ စိတ္ထဲမွာ ေတြးခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္မေရာက္ခဲ့တဲ့ ျပည္သစ္လုပ္ငန္းအသုိင္းအ၀ုိင္းကေတာ့ ကၽြန္မကုိ လုိလိုလားလားဘဲ ေဒၚ တပ္ေခၚခဲ့တာမုိ႕ ကၽြန္မလည္း လူရင့္သြားတယ္လုိ႕စိတ္ထဲက ထင္ေပမဲ့ ခပ္ပိန္ပိန္ကေလးမို႕ လူရွိန္တာဘဲေလ ဆုိျပီး ျငိမ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အသက္ (50)ေက်ာ္ စာေရးျကီးက ေဒၚ တပ္ေခၚျပီးစကားေျပာရင္ေတာ့ ကၽြန္မနည္းနည္းေနရတာ ခက္ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ အသက္ရြယ္တူျပီး ကုိယ့္ထက္ ရာထူးအဆင့္ငယ္တဲ့လူေတြက မေလးမစားလုပ္တာခံရတာထက္စာရင္ ေတာ္ပါေသးတယ္လုိ႕ဆုိျပီး ဒီတုိင္းထားလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက သစ္လုပ္ငန္းမွာ ဌာဆိုင္ရာလူျကီး အမ်ိဳးသားကုိ ရာထူးငယ္တဲ့လူ အမ်ိဳးသားက အကုိျကီး လုိ႕ ေခၚသံေတြလည္း ျကားခဲ့ရတာ ကၽြန္မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးထူးဆန္းခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႕နဲ႕ ရြယ္တူအမ်ိဳးသမီးက သူ႕နဲ့ဆက္ဆံရတဲ့ အထက္အရာရွိ အမ်ိဳးသားကုိ အကုိျကီး ေခၚခဲ့ျပီး ပါမစ္ေပါင္းမ်ားစြာရခဲ့တာကုိလည္း ကၽြန္မ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ျကားထဲက ရွက္ေနမိခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေခၚအေ၀ၚေတြနဲ႕ ေ၀းေအာင္ ေရွာင္ ေနခဲ့လုိ႕ သစ္လုပ္ငန္းမွာ အငယ္တန္းအရာရွိနဲ့ (4)ႏွစ္ခဲြလုပ္ခဲ့တဲ့တုိင္ေအာင္ ပါမစ္ဆုိတာ ဘယ္လုိစာရြက္ ပါလိမ့္လုိ႕ ေမးရမလုိျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္လည္း တခါမွ ေနာင္တမရခဲ့ပါဘူး။ တရုံးလုံး ပါမစ္ေ၀တဲ့ေန႕မွာ ခြင့္ယူ မိလုိ့ ေနာက္ေန႕ရုံးျပန္အတက္မွာ မရေတာ့ဘူးအေျပာခံခဲ့ရတုန္းကလည္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕အတူ ရီရီေမာေမာနဲ႕ တုိ႕ ကမရထုိက္လုိ႕ပါလုိ႕ စုိင္းထီးဆုိင္သီခ်င္းကုိ ညည္းျပီးေနလိုက္ခဲ့တာပါ။ လုပ္သက္ အႏွစ္(20)ေက်ာ္အတြင္းမွာ အဆင့္၊ရာထူးေနရာေပါင္းမ်ားစြာကုိ ေန႕စားကစျပီး ေနာက္ဆုံး စာရင္းကုိင္မ်ားရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း Finance Manager မွာ လမ္းဆုံးခဲ့ေပမဲ့ ရီေမာခဲ့ရတဲ့ အဆင့္တစ္ခုကေတာ့ အမွတ္တရရွိခဲ့ ပါတယ္။ ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းမွာပါ ကၽြန္မတုိ့ အလုပ္၀င္ခင္မွာ အဲဒီရာထူးက ဒု-မန္ေနဂ်ာ ေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ အုပ္စု (25)ေယာက္အလုပ္၀င္ခ်ိန္မွာေတာ့ ရာထူးအေခၚအေ၀ၚေျပာင္းလိုက္တယ္တဲ့။ အငယ္တန္းလက္ေထာက္ တဲ့႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕ကၽြန္မတုိ႕ကလည္း လူေနာက္ေတြမို႕ ေအာ္ အငယ္တန္းျဖစ္ရတဲ့အထဲ လက္ကေထာက္ရဦးမယ္ ဆုိေတာ့ အင္းေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ အဆင္ေျပမွာဘဲလုိ့ ေရရြတ္ရင္း အဲဒီအလုပ္မွာ (4)ႏွစ္ခြဲျကာခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီအေခၚအေ၀ၚေတြက ကၽြန္မကုိ သိပ္စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္မဒီကၽြန္းကေလးကုိ မလာခင္ ေနာက္ဆုံးအလုပ္မွာေတာ့ အေခၚအေ၀ၚဆုိတာနဲ႕ပတ္သက္ျပီးေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားခဲ့ရပါတယ္။
အန္တီ ဆုိတဲ့အေခၚအေ၀ၚပါ။ ကၽြန္မအဲဒီအလုပ္ကုိ ၀င္ေတာ့ အသက္ (35)ႏွစ္ပါ။ အဆင့္က စာရင္းကုိင္ခ်ဳပ္ လုိ႕ခန္႕ခန္႕ျကီးျမန္မာျပန္ရတဲ့ Chief Accountant ပါ။ ကၽြန္မအသက္အရြယ္နဲ႕ဆုိရင္ အန္တီ လုိ႕အေခၚခံ ရရင္လည္း ျငိမ္ေနရမဲ့အရြယ္ေရာက္ပါျပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မအလုပ္၀င္ျပီးမျကာခင္မွာ စာရင္းလာရွင္းတဲ့ ဆိပ္ကမ္း ပစၥည္းထုတ္အဖြဲ႕က အသက္ရြယ္တူ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က သမီး လို႕ေခၚလာလုိ႕ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဓါက္က်သြား ပါတယ္။ ငါ့ညီမက ဒါေျကာင့္ေျပာတာကုိး ငါက ပိန္ေတာ့ မခန္႕တာလုိ႕စိတ္ထဲမွာ တင္းသြား ပါတယ္။ တစ္ပတ္ ေလာက္ေနမွ သိရတာက အဲဒီလုပ္ငန္းမွာ အန္တီဆုိတာ အသက္အရြယ္နဲ႕မဆုိင္ဘဲ ရာထူး အဆင့္နဲ႕သာဆုိင္ တယ္ဆုိတာပါဘဲ။ ရာထူးျကီးျပီး အသက္ငယ္တဲ့လူေတြက ရာထူးငယ္ျပီး အသက္ရြယ္တူ ကုိေရာ နည္းနည္းျကီးတဲ့လူေတြကုိပါ အန္တီနဲ႕ သား၊သမီးေတြ ျဖစ္ေနျကတာပါလား။ အဲဒါေတာ့ နည္းနည္း မကဘူး ေတာ္ေတာ္လြန္တယ္လုိ့ ကၽြန္မထင္တာနဲ႕ရာထူးအဆင့္အရေရာ အသက္အရြယ္အရေရာ ကၽြန္မက အန္တီအရြယ္ေရာက္ေနေပမဲ့ စိတ္ထဲက မေက်နပ္စိတ္ေလးေျကာင့္ ကၽြန္မ Finance ဌာနကလူေတြကုိ ငါ့ကုိအန္တီမေခၚနဲ႕လုိ့ စိတ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္နဲ႕ ထုတ္ေျပာထားလုိက္မိေတာ့ ကၽြန္မသမီးအရြယ္ေတြက မမ ေခၚျကလုိ႕ အသက္ over 42 ပါလုိ႕ လူမျမင္ရဘဲ ေမးတဲ့သူေတြကုိ ေျဖတာ 24 လားလုိ႕ ျပန္အေမးခံလိုက္ရေတာ့မွဘဲ ကၽြန္မလည္း ေနာင္တေတြ ရေနမိေတာ့ ပါတယ္။
ျဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ။
ဒါေပမဲ့ အေခၚအေ၀ၚက ယဥ္ေက်းမွဳသာျဖစ္သင့္ပါတယ္။
လူလူခ်င္းအတန္းအစားခြဲျခားဘုိ႕ အသုံးခ်တဲ့ စကားလံုးတစ္ခု မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိေတာ့ နားလည္ျကေစခ်င္ပါေျကာင္းပါ။