Saturday, December 22, 2012
Monday, December 17, 2012
Wednesday, December 12, 2012
Sunday, November 11, 2012
ေၾကာက္ရင္လြဲ ရဲရင္ မင္း ျဖစ္
မႏၱေလးက ဟုိတယ္တစ္ခုမွာ promotion လုပ္တဲ့ မေလးရွား IMU ေဆးေက်ာင္းက ပြဲေလးကုိ
TV ကလာတာ ၾကည့္ရပါတယ္။
ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြကုိ ဖိတ္ျပီး ဥာဏ္စမ္းေမးခြန္းေတြကုိ
English လုိ Projector နဲ႕ထိုးျပျပီး (A,B,C Choice) ကုိ အုပ္စုဖြဲ႕လုပ္ခိုင္းတာေလးပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္အားထက္သန္မႈေတြ အဖြဲ႕လုိက္ တုိင္ပင္ပူးေပါငး္မႈေတြကုိ ေတြ႕ရျပီး
ကၽြန္မ အထင္ေတာ့ 90% ေလာက္ မွန္ေအာင္ ေျဖႏိုင္ၾကတာကုိေတြ႕လုိက္ရေတာ့
စိတ္ခ်မ္းသာလုိက္တာ
ပြဲျပီးသြားခ်ိန္မွာ Interview ေတြလုပ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ေရာ
ပြဲက်င္းပတဲ့ မေလးရွားက လူေတြကုိေမးပါတယ္။
ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြက ဥာဏ္စမ္းေတြေျဖခ်ိန္မွာ တက္ၾကြရႊင္လန္းေပမဲ့
Interview မွာ English လုိျပန္ေျဖဘုိ႕ကုိေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္
တစ္ေတာင္နဲ႕ တြတ္ေနၾကပါတယ္။
တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ရဲရဲတင္းတင္း ေျဖသြားတာကုိေတြ႕ရပါတယ္။
ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေျခအေနကုိ ေမးတဲ့အခါမွာ
သူတုိ႕က well satisfied လုိ႕ျပန္ေျဖသြားျပီး
ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြကုိ ဘယ္လုိထင္ပါသလဲေမးခြန္းကုိေတာ့
brave more လုိ႕ အၾကံျပဳသြားတာ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။
ကၽြန္မအပါါ၀င္
ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုက
ယဥ္ေက်းမႈအရေရာ
အေၾကာက္တရားအုပ္ခ်ဳပ္မႈေၾကာင့္ပါ
ရဲေဆးတင္ဘုိ႕အမ်ားၾကီးလုိပါတယ္။
မိမိကုိယ္ကုိ ႏွိမ္ခ်ရမယ္ဆုိေပမဲ့
လုိအပ္လာရင္ေတာ့ ေရွ႕ထြက္ဘုိ႕ ကၽြန္မတုိ႕ က်ိဳးစားရပါလိမ့္မယ္။
ကုိယ့္ကုိယ္ေတာ့ ေၾကာက္ရင္လြဲ ရဲရင္ မင္း ျဖစ္ ဆုိျပီး
စိတ္တင္းမိပါေတာ့တယ္။
TV ကလာတာ ၾကည့္ရပါတယ္။
ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြကုိ ဖိတ္ျပီး ဥာဏ္စမ္းေမးခြန္းေတြကုိ
English လုိ Projector နဲ႕ထိုးျပျပီး (A,B,C Choice) ကုိ အုပ္စုဖြဲ႕လုပ္ခိုင္းတာေလးပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္အားထက္သန္မႈေတြ အဖြဲ႕လုိက္ တုိင္ပင္ပူးေပါငး္မႈေတြကုိ ေတြ႕ရျပီး
ကၽြန္မ အထင္ေတာ့ 90% ေလာက္ မွန္ေအာင္ ေျဖႏိုင္ၾကတာကုိေတြ႕လုိက္ရေတာ့
စိတ္ခ်မ္းသာလုိက္တာ
ပြဲျပီးသြားခ်ိန္မွာ Interview ေတြလုပ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ေရာ
ပြဲက်င္းပတဲ့ မေလးရွားက လူေတြကုိေမးပါတယ္။
ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြက ဥာဏ္စမ္းေတြေျဖခ်ိန္မွာ တက္ၾကြရႊင္လန္းေပမဲ့
Interview မွာ English လုိျပန္ေျဖဘုိ႕ကုိေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္
တစ္ေတာင္နဲ႕ တြတ္ေနၾကပါတယ္။
တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ရဲရဲတင္းတင္း ေျဖသြားတာကုိေတြ႕ရပါတယ္။
ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေျခအေနကုိ ေမးတဲ့အခါမွာ
သူတုိ႕က well satisfied လုိ႕ျပန္ေျဖသြားျပီး
ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြကုိ ဘယ္လုိထင္ပါသလဲေမးခြန္းကုိေတာ့
brave more လုိ႕ အၾကံျပဳသြားတာ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။
ကၽြန္မအပါါ၀င္
ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုက
ယဥ္ေက်းမႈအရေရာ
အေၾကာက္တရားအုပ္ခ်ဳပ္မႈေၾကာင့္ပါ
ရဲေဆးတင္ဘုိ႕အမ်ားၾကီးလုိပါတယ္။
မိမိကုိယ္ကုိ ႏွိမ္ခ်ရမယ္ဆုိေပမဲ့
လုိအပ္လာရင္ေတာ့ ေရွ႕ထြက္ဘုိ႕ ကၽြန္မတုိ႕ က်ိဳးစားရပါလိမ့္မယ္။
ကုိယ့္ကုိယ္ေတာ့ ေၾကာက္ရင္လြဲ ရဲရင္ မင္း ျဖစ္ ဆုိျပီး
စိတ္တင္းမိပါေတာ့တယ္။
Wednesday, October 31, 2012
I want happiness.
Facebook မွာေတြ႕လုိက္တာေလး သေဘာက်လုိ႕ပါ။
I want happiness.
စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိရဘုိ႕
ပထမ I အတၱ ကုိ ျဖဳတ္လိုက္ပါတဲ့။
ဒုတိယ want လုိအင္ဆႏၵေတြကုိ ပယ္လုိက္ပါတဲ့။
အဲဒီေတာ့မွ စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ရရွိသြားမယ္တဲ့။
ငါေတြကို အရင္ျဖဳတ္
လုိခ်င္တာေတြ ဖယ္ထားျပီး
ဘ၀ကုိ စစ္မွန္စြာေနထုိင္ခ်င္ပါတယ္။
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ လူတစ္ေယာက္ေပါ့။
I want happiness.
စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိရဘုိ႕
ပထမ I အတၱ ကုိ ျဖဳတ္လိုက္ပါတဲ့။
ဒုတိယ want လုိအင္ဆႏၵေတြကုိ ပယ္လုိက္ပါတဲ့။
အဲဒီေတာ့မွ စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ရရွိသြားမယ္တဲ့။
ငါေတြကို အရင္ျဖဳတ္
လုိခ်င္တာေတြ ဖယ္ထားျပီး
ဘ၀ကုိ စစ္မွန္စြာေနထုိင္ခ်င္ပါတယ္။
ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ လူတစ္ေယာက္ေပါ့။
Thursday, October 4, 2012
ပညာ ေခတ္
ႏိုင္ငံမတည္ျငိမ္တဲ့အခ်ိန္မွာ လက္နက္ရွိသူေတြ နဲ႕ အာဏာရွိသူေတြက ေရွ႕တန္းေရာက္ေပမဲ့
တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ ႏိုင္ငံတခုမွာေတာ့ ဥာဏ္ပညာရွိသူက ေရွ႕တန္းကုိ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ Sunday ညေနခင္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္းဘက္ေန
အဓိပတိလမ္း အတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္၀င္သြားခဲ့တယ္။
1991ခုႏွစ္ ဘႊဲ႕ယူျပီးေနာက္ပုိင္း ျပန္ေလွ်ာက္ျဖစ္တာ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ပါဘဲ။
21ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ေပမဲ့ အရာအားလုံးက သိပ္မေ၀းတဲ့တေန႕ကလုိပါဘဲ။
တစ္ေယာက္တည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္၀င္သြားခဲ့တယ္။
1987 မတုိင္ခင္က အရမ္းကုိ အသက္၀င္ခဲ့ပါတယ္ဆုိတာ မယုံခ်င္စရာပါ။
RC ထဲက ဆုိင္ခန္းေတြထဲလဲ ၀င္ၾကည့္လုိက္ေသးတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ေက်ာင္းေနတုန္းကေတာ့ RC သာစကားေျပာတတ္ရင္ ကုိယ္ဘယ္လိုေစာင့္တာ သူအသိဆုံး
ဆုိျပီး ကုိင္ဇာ ဆိုခဲ့ေသးတယ္ေလ။
ေအးခ်မ္းလုံျခဳံခဲ့ၾကတယ္။
အားကစား အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ၾကတယ္။
အႏုပညာအသင္းေတြလုပ္ၾကတယ္။
စာအုပ္ေတြ ထုတ္ၾကတယ္။
ညဘက္အေဆာင္ေရွ႕ သီခ်င္းဆုိၾကတယ္။
အိမ္က မိဘေတြက ေက်ာင္းသြားထားတယ္ဆုိျပီး စိတ္ေအးရတယ္။
အမ်ားဆုံး စေကာ့ေစ်းနဲ႕ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာေလာက္ဘဲ ရွိခဲ့ၾကတယ္။
အခုေတာ............. အနာဂတ္ လူငယ္ေတြကုိ မ်က္ကြယ္ပုိ႕ျပီး
အတတ္မ်ိဳးစုံသင္ယူခ်င္စရာ ပတ္၀န္းက်င္သစ္ၾကီးကုိ ဖန္တီးေပးလုိက္တယ္။
ဖဲရုိက္ၾကတယ္။
အရက္ေသာက္ၾကတယ္။
ေဆးသုံးၾကတယ္။
သုံးႏွစ္သုံးမိုး ပု၀ါတကမ္း လက္တလွမ္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
တုိးတက္လာတာလား
ဆုတ္ယုတ္သြားတာလားဆုိတာကုိ မတုိင္းတာ ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မ အေဆာင္ေနတုန္းက အေဆာင္မွဴး ၊ ေဟာက်ဳတာ ေတြကုိ အားက်ခဲ့တယ္။
သူတုိ႕လုိ စာေတြဖတ္ျပီး ေက်ာင္းေဆာင္မွာေန (အိမ္မွမေနခ်င္တာလဲပါတယ္)
ဘ၀ကုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလး ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဘြဲ႕တခုနဲ႕တင္ ရပ္ျပီး ေက်ာင္းနဲ႕ ေ၀းခဲ့ရတယ္။
အလုပ္ရွာတယ္ ေငြရွာတယ္ ပညာေတာ့ မရွာျဖစ္ေတာ့ဘူး ( Certificate )
အလုပ္အတြက္ေတာ့ ဖတ္ရတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ေခတ္ၾကီးက လူထက္ Certificate က ပုိအေရးပါလာတယ္။
လစာမွာ Certificate ဘုိးေတြ ထည့္ေပါင္းေပးတဲ့ ေခတ္ကုိ ေရာက္ေတာ့မယ္။
အဲ့ဒီေတာ့ (25)ႏွစ္လုံး ေ၀းကြာခဲ့တဲ့ International Certificate တခုခုရဘုိ႕အတြက္
....................... တပတ္ျပန္က်ိဳးစားၾကည့္ဦးမယ္။
အရြယ္လြန္ အိမ္မက္ေတြေပါ့။
တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ ႏိုင္ငံတခုမွာေတာ့ ဥာဏ္ပညာရွိသူက ေရွ႕တန္းကုိ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။
ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ Sunday ညေနခင္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္းဘက္ေန
အဓိပတိလမ္း အတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္၀င္သြားခဲ့တယ္။
1991ခုႏွစ္ ဘႊဲ႕ယူျပီးေနာက္ပုိင္း ျပန္ေလွ်ာက္ျဖစ္တာ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ပါဘဲ။
21ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ေပမဲ့ အရာအားလုံးက သိပ္မေ၀းတဲ့တေန႕ကလုိပါဘဲ။
တစ္ေယာက္တည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္၀င္သြားခဲ့တယ္။
1987 မတုိင္ခင္က အရမ္းကုိ အသက္၀င္ခဲ့ပါတယ္ဆုိတာ မယုံခ်င္စရာပါ။
RC ထဲက ဆုိင္ခန္းေတြထဲလဲ ၀င္ၾကည့္လုိက္ေသးတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ေက်ာင္းေနတုန္းကေတာ့ RC သာစကားေျပာတတ္ရင္ ကုိယ္ဘယ္လိုေစာင့္တာ သူအသိဆုံး
ဆုိျပီး ကုိင္ဇာ ဆိုခဲ့ေသးတယ္ေလ။
ေအးခ်မ္းလုံျခဳံခဲ့ၾကတယ္။
အားကစား အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ၾကတယ္။
အႏုပညာအသင္းေတြလုပ္ၾကတယ္။
စာအုပ္ေတြ ထုတ္ၾကတယ္။
ညဘက္အေဆာင္ေရွ႕ သီခ်င္းဆုိၾကတယ္။
အိမ္က မိဘေတြက ေက်ာင္းသြားထားတယ္ဆုိျပီး စိတ္ေအးရတယ္။
အမ်ားဆုံး စေကာ့ေစ်းနဲ႕ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာေလာက္ဘဲ ရွိခဲ့ၾကတယ္။
အခုေတာ............. အနာဂတ္ လူငယ္ေတြကုိ မ်က္ကြယ္ပုိ႕ျပီး
အတတ္မ်ိဳးစုံသင္ယူခ်င္စရာ ပတ္၀န္းက်င္သစ္ၾကီးကုိ ဖန္တီးေပးလုိက္တယ္။
ဖဲရုိက္ၾကတယ္။
အရက္ေသာက္ၾကတယ္။
ေဆးသုံးၾကတယ္။
သုံးႏွစ္သုံးမိုး ပု၀ါတကမ္း လက္တလွမ္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
တုိးတက္လာတာလား
ဆုတ္ယုတ္သြားတာလားဆုိတာကုိ မတုိင္းတာ ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မ အေဆာင္ေနတုန္းက အေဆာင္မွဴး ၊ ေဟာက်ဳတာ ေတြကုိ အားက်ခဲ့တယ္။
သူတုိ႕လုိ စာေတြဖတ္ျပီး ေက်ာင္းေဆာင္မွာေန (အိမ္မွမေနခ်င္တာလဲပါတယ္)
ဘ၀ကုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလး ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္။
ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဘြဲ႕တခုနဲ႕တင္ ရပ္ျပီး ေက်ာင္းနဲ႕ ေ၀းခဲ့ရတယ္။
အလုပ္ရွာတယ္ ေငြရွာတယ္ ပညာေတာ့ မရွာျဖစ္ေတာ့ဘူး ( Certificate )
အလုပ္အတြက္ေတာ့ ဖတ္ရတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ေခတ္ၾကီးက လူထက္ Certificate က ပုိအေရးပါလာတယ္။
လစာမွာ Certificate ဘုိးေတြ ထည့္ေပါင္းေပးတဲ့ ေခတ္ကုိ ေရာက္ေတာ့မယ္။
အဲ့ဒီေတာ့ (25)ႏွစ္လုံး ေ၀းကြာခဲ့တဲ့ International Certificate တခုခုရဘုိ႕အတြက္
....................... တပတ္ျပန္က်ိဳးစားၾကည့္ဦးမယ္။
အရြယ္လြန္ အိမ္မက္ေတြေပါ့။
Thursday, September 20, 2012
Tuesday, September 18, 2012
Tuesday, September 11, 2012
Saturday, September 8, 2012
ဘ၀ထဲက ဖယ္ထုတ္ထားသူမ်ား (1)
ဘ၀ထဲကေန ဖယ္ထုတ္ပစ္လုိက္တဲ့လူေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့တယ္။
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ပါ။
ကၽြန္မထက္ အသက္ (2)ႏွစ္ၾကီးတဲ့ တစ္၀မ္းကြဲ အကုိတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
တစ္၀မ္းကြဲဆုိေပမဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက တအိမ္ထဲ ၾကီးျပင္းလာၾကတာမုိ႕
ေမာင္ႏွမအရင္းေတြလုိ ေနခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မလဲ တကၠသိုလ္တက္ သူလဲ ဗုိလ္သင္တန္းသြားဆုိေတာ့
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေ၀းသြားၾကတာေပါ့။
ေနာက္ပုိင္း ျပန္ေတြ႕ေတာ့ အေလးမျပဳတတ္တဲ့ကၽြန္မက သူနဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀းေနခဲ့တယ္။
ကၽြန္မေက်ာင္းျပီးေတာ့ သူလဲ ေရွ႕တန္းမွာ ဒါဏ္ရာ ရျပီး အရပ္ဖက္ကုိေျပာင္းရတယ္။
ဌာနဆုိင္ရာေတြမွာ ငါတုိ႕က တပ္မေတာ္ကေနလာတာ
အရာရာကို လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ စီမံတတ္တယ္လုိ႕ စိတ္ၾကီး၀င္ေနၾကတဲ့ေခတ္ေပါ့။
ကၽြန္မကေတာ့ ဘြဲ႕ေလးတစ္ခုရျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ 1988 ေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲမွာ
မာန္ကေလးနဲ႕ အမွီအခိုကင္းကင္းနဲ႕ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ယိုင္နဲ႕နဲ႕ ေယာင္၀ါး၀ါး
လမ္းေပ်ာက္ေနခ်ိန္ေပါ့။
ကၽြန္မအကို အေရးပါေနတဲ့ ဌာနမွာဖြင့္တဲ့ သင္တန္းတစ္ခုေၾကာ္ျငာေတြ႕လုိ႕
အဲဒါေလးမ်ားတက္ရင္ အလုပ္ရဘုိ႕ အေထာက္အကူျပဳ႕မလားလုိ႕စဥ္းစားျပီး
သူတုိ႕ရုံးရွိတဲ့ ဆူးေလ အ၀ိုင္းကုိ တက္ခဲ့ဘူးတယ္။
အခ်ိန္(1)နာရီေလာက္ေစာင့္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အကုိလုပ္တဲ့သူကုိေတြ႕ေတာ့
သင္တန္းအေၾကာင္းေမးတုန္း.......... ျပန္ေျပာလုိက္တဲ့ခပ္တုိတုိ စစ္ စကားတစ္ခြန္းကုိ မွတ္မိတယ္။
သင္တန္းတက္ဘုိ႕ဆုိတာ မလြယ္ဘူးတဲ့။
ကၽြန္မကလဲ ဒါဆုိလဲ ရပါတယ္လုိ႕ တခြန္းဘဲေျပာျပီး
အဲဒီရုံးခန္းက ျပန္ဆင္းလာလုိက္တာ
ခုဆုိ ႏွစ္ေပါင္း 26ႏွစ္ၾကာခဲ့ျပီ။ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္တာလဲ 26ႏွစ္ရွိခဲ့ျပီ။
ဘ၀ေတြ အခက္အခဲေတြ အလုပ္ေတြ သင္တန္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႕ခဲ့ျပီးျပီ။
ဒါေပမဲ့ မၾကာေသးခင္က သူ႕အေဖ ဆုံးေတာ့ ဖုံးနဲ႕ျပန္အဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။
ဒီေန႕ဖုံးဆက္လာတယ္ သူရန္ကုန္က သံရုံးတစ္ခုမွာ သင္တန္းတက္မွာမုိ႕
အိမ္မွာ တည္းလုိ႕ ရမလားတဲ့။
တုံ႕ဆုိင္းဆုိင္းအသံနဲ႕ေပါ့။
ကၽြန္မကေတာ့ ေနရာလွဴတယ္လုိ႕သေဘာထားျပီး
အိပ္လုိ႕ေတာ့ရပါတယ္။ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေပးထားမယ္။
က်န္တာကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ႕ကိုယ္လုိ႕ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။
ေအးစက္တဲ့အသံနဲ႕ေပါ့။
ဒါ ျမန္မာ ေမာင္ႏွမတဲ့လား။
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ပါ။
ကၽြန္မထက္ အသက္ (2)ႏွစ္ၾကီးတဲ့ တစ္၀မ္းကြဲ အကုိတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
တစ္၀မ္းကြဲဆုိေပမဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက တအိမ္ထဲ ၾကီးျပင္းလာၾကတာမုိ႕
ေမာင္ႏွမအရင္းေတြလုိ ေနခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မလဲ တကၠသိုလ္တက္ သူလဲ ဗုိလ္သင္တန္းသြားဆုိေတာ့
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေ၀းသြားၾကတာေပါ့။
ေနာက္ပုိင္း ျပန္ေတြ႕ေတာ့ အေလးမျပဳတတ္တဲ့ကၽြန္မက သူနဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀းေနခဲ့တယ္။
ကၽြန္မေက်ာင္းျပီးေတာ့ သူလဲ ေရွ႕တန္းမွာ ဒါဏ္ရာ ရျပီး အရပ္ဖက္ကုိေျပာင္းရတယ္။
ဌာနဆုိင္ရာေတြမွာ ငါတုိ႕က တပ္မေတာ္ကေနလာတာ
အရာရာကို လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ စီမံတတ္တယ္လုိ႕ စိတ္ၾကီး၀င္ေနၾကတဲ့ေခတ္ေပါ့။
ကၽြန္မကေတာ့ ဘြဲ႕ေလးတစ္ခုရျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ 1988 ေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲမွာ
မာန္ကေလးနဲ႕ အမွီအခိုကင္းကင္းနဲ႕ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ယိုင္နဲ႕နဲ႕ ေယာင္၀ါး၀ါး
လမ္းေပ်ာက္ေနခ်ိန္ေပါ့။
ကၽြန္မအကို အေရးပါေနတဲ့ ဌာနမွာဖြင့္တဲ့ သင္တန္းတစ္ခုေၾကာ္ျငာေတြ႕လုိ႕
အဲဒါေလးမ်ားတက္ရင္ အလုပ္ရဘုိ႕ အေထာက္အကူျပဳ႕မလားလုိ႕စဥ္းစားျပီး
သူတုိ႕ရုံးရွိတဲ့ ဆူးေလ အ၀ိုင္းကုိ တက္ခဲ့ဘူးတယ္။
အခ်ိန္(1)နာရီေလာက္ေစာင့္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အကုိလုပ္တဲ့သူကုိေတြ႕ေတာ့
သင္တန္းအေၾကာင္းေမးတုန္း.......... ျပန္ေျပာလုိက္တဲ့ခပ္တုိတုိ စစ္ စကားတစ္ခြန္းကုိ မွတ္မိတယ္။
သင္တန္းတက္ဘုိ႕ဆုိတာ မလြယ္ဘူးတဲ့။
ကၽြန္မကလဲ ဒါဆုိလဲ ရပါတယ္လုိ႕ တခြန္းဘဲေျပာျပီး
အဲဒီရုံးခန္းက ျပန္ဆင္းလာလုိက္တာ
ခုဆုိ ႏွစ္ေပါင္း 26ႏွစ္ၾကာခဲ့ျပီ။ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္တာလဲ 26ႏွစ္ရွိခဲ့ျပီ။
ဘ၀ေတြ အခက္အခဲေတြ အလုပ္ေတြ သင္တန္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႕ခဲ့ျပီးျပီ။
ဒါေပမဲ့ မၾကာေသးခင္က သူ႕အေဖ ဆုံးေတာ့ ဖုံးနဲ႕ျပန္အဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။
ဒီေန႕ဖုံးဆက္လာတယ္ သူရန္ကုန္က သံရုံးတစ္ခုမွာ သင္တန္းတက္မွာမုိ႕
အိမ္မွာ တည္းလုိ႕ ရမလားတဲ့။
တုံ႕ဆုိင္းဆုိင္းအသံနဲ႕ေပါ့။
ကၽြန္မကေတာ့ ေနရာလွဴတယ္လုိ႕သေဘာထားျပီး
အိပ္လုိ႕ေတာ့ရပါတယ္။ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေပးထားမယ္။
က်န္တာကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ႕ကိုယ္လုိ႕ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။
ေအးစက္တဲ့အသံနဲ႕ေပါ့။
ဒါ ျမန္မာ ေမာင္ႏွမတဲ့လား။
Tuesday, August 28, 2012
အလြဲတစ္ခု
ကၽြန္မ သြားသြားေနတဲ့ (9)မိုင္ႏွီးဘုရားမွာ ဥာဏ္ေတာ္ (3)ေပေလာက္ ရွိတဲ့ ေၾကးဆင္းတုေတာ္ ကုိ
စားပြဲပုေလးမွာ တင္ထားျပီး ၾကမ္းျပင္ကေန ရွစ္ခိုးရတယ္။
သေဘာက်လုိ႕ ေနာက္မ်ား ကုိယ္ပုိင္ေနရာေလးတစ္ခုရလာရင္ အဲ့လုိေလး လုပ္မယ္စိတ္ကူးထားခဲ့တယ္။
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဘယ္လုိဆင္းတုေတာ္မ်ိဳး ၾကိဳက္လဲလုိ႕ေမးလာတဲ့အခါမွာ
ငါက ဘုရားကုိ ၾကီးၾကီးပူေဇာ္ခ်င္တယ္လို႕ေျဖလုိက္တယ္။
အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ငါနင့္ကုိ ဘုရားအတြက္ လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးမယ္တဲ့။
ကၽြန္မ သူတုိ႕ရြာက အျပန္မွာ လက္ေဆာင္ထုတ္တစ္ခုေပးလုိက္တယ္။
နင့္ဘုရားစင္အတြက္တဲ့ ကြဲမယ္ ေသခ်ာကုိင္သြားဆုိျပီး ေလဆိပ္အေရာက္လာပုိ႕တယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေအာ္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ တင္ဘုိ႕လုိ႕ စိတ္ထဲ ေတြးလုိက္မိတယ္။
ဖန္နဲ႕လုပ္ထားတဲ့ပစၥည္းေလးပါ။
ႏုႏုရြရြ လက္ေဆာင္ရဘူးတာ ဒါပထမဦးဆုံးပါဘဲ။
ကၽြန္မမွာ ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္း နည္းနည္းဘဲ ရွိပါတယ္။
၀ယ္စရာေငြမရွိလုိ႕ မ၀ယ္ခဲ့ရာကေန ပစၥည္းဆုိတာ လုိခ်င္စရာဆုိတဲ့စိတ္ေပ်ာက္ေနလားေတာင္
တခါတေလ ထင္မိတယ္။
ထိန္းခ်ဳပ္ရင္းက အေလ့အက်င့္ျဖစ္သြားတာထင္ပါတယ္။
မ၀ယ္ခင္မွာ ငါတကယ္လုိအပ္သလားလုိ႕ 2ခါထက္မနည္း အျမဲစဥ္းစားျပီးမွ ၀ယ္ေလ့ရွိတယ္။
(3)ခါေလာက္စဥ္းစားရင္ေတာ့ မ၀ယ္ျဖစ္တာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။
အ၀တ္စားဆုိလဲ တစ္ႏွစ္ကုိ ဘယ္ႏွစ္ထည္ ၀ယ္မယ္ ၀တ္မယ္လုိ႕ သတ္မွတ္ျပီး
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနသားက်ေနခဲ့တာပါ။
အခုေရာက္ေနတဲ့ေနရာသစ္မွာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္မရွိေသးတာမုိ႕
ေရႊတိဂုံဘုရားပုံမ်က္ႏွာဖုံးနဲ႕ စာအုပ္ကုိ အိပ္ယာေဘး ေထာင္းထားျပီး ေန႕တုိင္း ဦးခ်ေနခဲ့တာ
သူငယ္ခ်င္းက ဘုရားနဲ႕ပတ္သက္တာေပးေတာ့ ဘုရားဆင္းတုေတာ္၀ယ္မယ္ေလလုိ႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႕ေပါ့
ကၽြန္မသူေပးလုိက္တဲ့ ပုံးၾကီးမျပီး ေရႊတိဂုံဘုရားနားက ဆင္းတုေတာ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္တန္းကုိ
ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။
သူေပးလုိက္တဲ့ ဖန္ပစၥည္းေပၚတင္ဘုိ႕ဆုိရင္ ဥာဏ္ေတာ္ 1ေပေလာက္ရွိတဲ့ ေၾကးဆင္းတုေတာ္ေလာက္ဘဲ
သင့္ေတာ္မယ္ေလ ကၽြန္မက ဥာဏ္ေတာ္ 3ေပ ေလာက္လုိခ်င္တာ
ဒါေပမဲ့လဲ ေစတနာနဲ႕ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာ တေနကုန္လုိက္ရွာျပီး စိတ္တုိင္းက် အခ်ိန္ေပး၀ယ္တဲ့
သူ႕အမ်ိဳးသား ရဲ႕မ်က္ႏွာေတြ ျမင္ေယာင္ျပီး
ဥာဏ္ေတာ္ (1)ေပေလာက္ဘဲ ၀ယ္လုိက္ပါ့မယ္ေလလုိ႕ စိတ္ေျပာင္းလုိက္ပါတယ္။
ဥာဏ္ေတာ္ (1)ေပ ထဲကမွ မ်က္ႏွာေတာ္ေတြ လုိက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။
ကုိယ္အာရုံျပဳရမဲ့ ဆင္းတုေတာ္က စိတ္ႏွလုံးကုိ တည္ျငိမ္ရႊင္လန္းေစရင္ ေကာင္းမယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႕ေပ့ါ။
(2)နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပးလုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ၾကိဳက္ ေၾက။ဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူ ရလာပါတယ္။
အိမ္ျပန္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေပးလုိက္တဲ့ ဖန္တုံးေပၚကုိေၾကးဆင္းတုေတာ္ေလး တင္ျပီး
ေပးတဲ့လူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဓါက္ပုံေလးရုိက္ပုိ႕လုိက္မွလုိ႕စိတ္ကူးေပါ့။
ဓါက္ပုံရုိက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းဆီပုိ႕လုိက္ခ်ိန္မွာမွ ကုိယ့္အျဖစ္ကုိယ္ေသခ်ာသိသြားပါတယ္။
ေသခ်ာေအာင္ သူငယ္ခ်င္းကုိ ထပ္ေမးလုိက္ပါတယ္။
နင္ေပးလုိက္တာ ကလပ္ လား ပလႅင္လားလုိ႕
သူက ကၽြန္မ ဘုရားၾကီးၾကီး ၀ယ္ရင္ သစ္သီးကပ္ဘုိ႕ ကလပ္ေပးလုိက္တာပါ။
ကၽြန္မက ေသခ်ာ မၾကည့္ဘဲ သူေပးလုိက္တာ ပလႅင္ထင္ျပီး
အဲဒီပလႅင္နဲ႕လုိက္မဲ့ ဆင္းတုေတာ္ကုိ လုိက္ရွာေနခဲ့တာပါ။
အဲဒီလုိလြဲပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့
ဒီအတုိင္းဘဲ ထားလုိက္ပါေတာ့မယ္လုိ႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အားေပးရွာပါတယ္
နင္နဲ႕ ထုိက္တဲ့ ဘုရားၾကြလာတာပါတဲ့။
ဟုတ္မွာပါ။
( ကုိေက်ာ္ေဇယ် နဲ႕ ခုိင္ညႊန္႕ သုိ႕)
စားပြဲပုေလးမွာ တင္ထားျပီး ၾကမ္းျပင္ကေန ရွစ္ခိုးရတယ္။
သေဘာက်လုိ႕ ေနာက္မ်ား ကုိယ္ပုိင္ေနရာေလးတစ္ခုရလာရင္ အဲ့လုိေလး လုပ္မယ္စိတ္ကူးထားခဲ့တယ္။
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဘယ္လုိဆင္းတုေတာ္မ်ိဳး ၾကိဳက္လဲလုိ႕ေမးလာတဲ့အခါမွာ
ငါက ဘုရားကုိ ၾကီးၾကီးပူေဇာ္ခ်င္တယ္လို႕ေျဖလုိက္တယ္။
အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက ငါနင့္ကုိ ဘုရားအတြက္ လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးမယ္တဲ့။
ကၽြန္မ သူတုိ႕ရြာက အျပန္မွာ လက္ေဆာင္ထုတ္တစ္ခုေပးလုိက္တယ္။
နင့္ဘုရားစင္အတြက္တဲ့ ကြဲမယ္ ေသခ်ာကုိင္သြားဆုိျပီး ေလဆိပ္အေရာက္လာပုိ႕တယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေအာ္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ တင္ဘုိ႕လုိ႕ စိတ္ထဲ ေတြးလုိက္မိတယ္။
ဖန္နဲ႕လုပ္ထားတဲ့ပစၥည္းေလးပါ။
ႏုႏုရြရြ လက္ေဆာင္ရဘူးတာ ဒါပထမဦးဆုံးပါဘဲ။
ကၽြန္မမွာ ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္း နည္းနည္းဘဲ ရွိပါတယ္။
၀ယ္စရာေငြမရွိလုိ႕ မ၀ယ္ခဲ့ရာကေန ပစၥည္းဆုိတာ လုိခ်င္စရာဆုိတဲ့စိတ္ေပ်ာက္ေနလားေတာင္
တခါတေလ ထင္မိတယ္။
ထိန္းခ်ဳပ္ရင္းက အေလ့အက်င့္ျဖစ္သြားတာထင္ပါတယ္။
မ၀ယ္ခင္မွာ ငါတကယ္လုိအပ္သလားလုိ႕ 2ခါထက္မနည္း အျမဲစဥ္းစားျပီးမွ ၀ယ္ေလ့ရွိတယ္။
(3)ခါေလာက္စဥ္းစားရင္ေတာ့ မ၀ယ္ျဖစ္တာ ေသခ်ာသြားပါတယ္။
အ၀တ္စားဆုိလဲ တစ္ႏွစ္ကုိ ဘယ္ႏွစ္ထည္ ၀ယ္မယ္ ၀တ္မယ္လုိ႕ သတ္မွတ္ျပီး
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနသားက်ေနခဲ့တာပါ။
အခုေရာက္ေနတဲ့ေနရာသစ္မွာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္မရွိေသးတာမုိ႕
ေရႊတိဂုံဘုရားပုံမ်က္ႏွာဖုံးနဲ႕ စာအုပ္ကုိ အိပ္ယာေဘး ေထာင္းထားျပီး ေန႕တုိင္း ဦးခ်ေနခဲ့တာ
သူငယ္ခ်င္းက ဘုရားနဲ႕ပတ္သက္တာေပးေတာ့ ဘုရားဆင္းတုေတာ္၀ယ္မယ္ေလလုိ႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႕ေပါ့
ကၽြန္မသူေပးလုိက္တဲ့ ပုံးၾကီးမျပီး ေရႊတိဂုံဘုရားနားက ဆင္းတုေတာ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္တန္းကုိ
ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။
သူေပးလုိက္တဲ့ ဖန္ပစၥည္းေပၚတင္ဘုိ႕ဆုိရင္ ဥာဏ္ေတာ္ 1ေပေလာက္ရွိတဲ့ ေၾကးဆင္းတုေတာ္ေလာက္ဘဲ
သင့္ေတာ္မယ္ေလ ကၽြန္မက ဥာဏ္ေတာ္ 3ေပ ေလာက္လုိခ်င္တာ
ဒါေပမဲ့လဲ ေစတနာနဲ႕ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာ တေနကုန္လုိက္ရွာျပီး စိတ္တုိင္းက် အခ်ိန္ေပး၀ယ္တဲ့
သူ႕အမ်ိဳးသား ရဲ႕မ်က္ႏွာေတြ ျမင္ေယာင္ျပီး
ဥာဏ္ေတာ္ (1)ေပေလာက္ဘဲ ၀ယ္လုိက္ပါ့မယ္ေလလုိ႕ စိတ္ေျပာင္းလုိက္ပါတယ္။
ဥာဏ္ေတာ္ (1)ေပ ထဲကမွ မ်က္ႏွာေတာ္ေတြ လုိက္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။
ကုိယ္အာရုံျပဳရမဲ့ ဆင္းတုေတာ္က စိတ္ႏွလုံးကုိ တည္ျငိမ္ရႊင္လန္းေစရင္ ေကာင္းမယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႕ေပ့ါ။
(2)နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပးလုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ၾကိဳက္ ေၾက။ဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူ ရလာပါတယ္။
အိမ္ျပန္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေပးလုိက္တဲ့ ဖန္တုံးေပၚကုိေၾကးဆင္းတုေတာ္ေလး တင္ျပီး
ေပးတဲ့လူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဓါက္ပုံေလးရုိက္ပုိ႕လုိက္မွလုိ႕စိတ္ကူးေပါ့။
ဓါက္ပုံရုိက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းဆီပုိ႕လုိက္ခ်ိန္မွာမွ ကုိယ့္အျဖစ္ကုိယ္ေသခ်ာသိသြားပါတယ္။
ေသခ်ာေအာင္ သူငယ္ခ်င္းကုိ ထပ္ေမးလုိက္ပါတယ္။
နင္ေပးလုိက္တာ ကလပ္ လား ပလႅင္လားလုိ႕
သူက ကၽြန္မ ဘုရားၾကီးၾကီး ၀ယ္ရင္ သစ္သီးကပ္ဘုိ႕ ကလပ္ေပးလုိက္တာပါ။
ကၽြန္မက ေသခ်ာ မၾကည့္ဘဲ သူေပးလုိက္တာ ပလႅင္ထင္ျပီး
အဲဒီပလႅင္နဲ႕လုိက္မဲ့ ဆင္းတုေတာ္ကုိ လုိက္ရွာေနခဲ့တာပါ။
အဲဒီလုိလြဲပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့
ဒီအတုိင္းဘဲ ထားလုိက္ပါေတာ့မယ္လုိ႕ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အားေပးရွာပါတယ္
နင္နဲ႕ ထုိက္တဲ့ ဘုရားၾကြလာတာပါတဲ့။
ဟုတ္မွာပါ။
( ကုိေက်ာ္ေဇယ် နဲ႕ ခုိင္ညႊန္႕ သုိ႕)
Monday, August 27, 2012
Monday, August 20, 2012
တသက္တာမွတ္တမ္း
ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တသက္တာမွတ္တမ္း ဖတ္ခဲ့တာကုိျပန္သတိရမိတယ္။
ဆူးေတြတေခ်ာင္းျပီးတေခ်ာင္း ထြက္လာတဲ့ အျဖစ္ေတြကုိေလ
ျဖဴးေကာင္ ေတြက ျငိမ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ဆူးေတာင္ေတြက ေဘးကုိ က်ေနတာ
တစ္စုံတခု အႏၱရယ္အနံရျပီဆုိတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း ေဘးကုိ ကားထြက္သြားတာကုိ
ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
ပတ္၀န္းက်င္က ဆူးေလးေတြ ေပါက္လာေအာင္ ေစ့ေဆာ္ေပးခဲ့တယ္။
ဆရာၾကီးကုိ ရည္းစားထားတဲ့အတြက္ အ၀တ္အစားခၽြတ္ျပီးအိမ္ေရွ႕မွာ ထားရုိက္ခံရတာကုိ
သူကျပန္ေရးျပခဲ့တယ္။
လူၾကီးေတြက နင္ကေလးဘဲ ရွိေသးတယ္ ရည္းစားထားခ်င္အုန္းဟဲ့ဆုိျပီး
ဂရုဏာေဒါသေတြနဲ႕ လုပ္ခဲ့တာေပမဲ့ အဲဒါက ဆူးတစ္ေခ်ာင္းေပါက္လာေစတယ္လုိ႕
ဆရာၾကီးက ေရးခဲ့တယ္။
ကုိယ္တုိင္ေရာ ပတ္၀န္းက်င္မွာပါ မိဘနဲ႕သားသမီး၊ ညီအကုိေမာင္ႏွမခ်င္း
နားလည္မႈလြဲမွားေနတာေတြကုိ ခံစားေနၾကရတယ္။
အဲဒီအတြက္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ႏွစ္ဖက္စလုံးကုိလဲ အပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့
ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ဥေပကၡာ ထားရမယ္။
လုပ္ႏိုင္တာလုပ္ေပးျပီးရင္ မႏိုင္တာကုိ လႊတ္ခ်ထားလုိက္မယ္လုိ႕
တစ္ေယာက္တည္း ဆုံးျဖတ္ေနခဲ့တယ္။
အခ်ိန္ရတဲ့တေန႕မွာေတာ့ ကုိယ္တုိင္ဆူးေတြ တေခ်ာင္းျပီးတစ္ေခ်ာင္းေပါက္ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ေတြကုိ
မွတ္တမ္းတင္ဦးမယ္။
ခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဆူးေတာင္ေတြ အသာခ်ျပီး
ဘ၀အတြက္ ........................... ေငြရွာလုိက္ဦးမယ္။
ဆူးေတြတေခ်ာင္းျပီးတေခ်ာင္း ထြက္လာတဲ့ အျဖစ္ေတြကုိေလ
ျဖဴးေကာင္ ေတြက ျငိမ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ဆူးေတာင္ေတြက ေဘးကုိ က်ေနတာ
တစ္စုံတခု အႏၱရယ္အနံရျပီဆုိတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း ေဘးကုိ ကားထြက္သြားတာကုိ
ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။
ပတ္၀န္းက်င္က ဆူးေလးေတြ ေပါက္လာေအာင္ ေစ့ေဆာ္ေပးခဲ့တယ္။
ဆရာၾကီးကုိ ရည္းစားထားတဲ့အတြက္ အ၀တ္အစားခၽြတ္ျပီးအိမ္ေရွ႕မွာ ထားရုိက္ခံရတာကုိ
သူကျပန္ေရးျပခဲ့တယ္။
လူၾကီးေတြက နင္ကေလးဘဲ ရွိေသးတယ္ ရည္းစားထားခ်င္အုန္းဟဲ့ဆုိျပီး
ဂရုဏာေဒါသေတြနဲ႕ လုပ္ခဲ့တာေပမဲ့ အဲဒါက ဆူးတစ္ေခ်ာင္းေပါက္လာေစတယ္လုိ႕
ဆရာၾကီးက ေရးခဲ့တယ္။
ကုိယ္တုိင္ေရာ ပတ္၀န္းက်င္မွာပါ မိဘနဲ႕သားသမီး၊ ညီအကုိေမာင္ႏွမခ်င္း
နားလည္မႈလြဲမွားေနတာေတြကုိ ခံစားေနၾကရတယ္။
အဲဒီအတြက္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ႏွစ္ဖက္စလုံးကုိလဲ အပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့
ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ဥေပကၡာ ထားရမယ္။
လုပ္ႏိုင္တာလုပ္ေပးျပီးရင္ မႏိုင္တာကုိ လႊတ္ခ်ထားလုိက္မယ္လုိ႕
တစ္ေယာက္တည္း ဆုံးျဖတ္ေနခဲ့တယ္။
အခ်ိန္ရတဲ့တေန႕မွာေတာ့ ကုိယ္တုိင္ဆူးေတြ တေခ်ာင္းျပီးတစ္ေခ်ာင္းေပါက္ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ေတြကုိ
မွတ္တမ္းတင္ဦးမယ္။
ခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဆူးေတာင္ေတြ အသာခ်ျပီး
ဘ၀အတြက္ ........................... ေငြရွာလုိက္ဦးမယ္။
Wednesday, August 15, 2012
ဘ၀ဆုိတာ..............
No choice လုိ႕ မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ရဘူးတယ္။
ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတဲ့သူေတြ သုံးေလ့ရွိတဲ့စကားလုံးေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ဘယ္လုိရွင္သန္ခ်င္သလဲဆုိတာ
ကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိရမယ္။
ကုိယ့္ေရြးခ်ယ္မႈက ရလာမဲ့ အပူအေအးေတြကုိလဲ
ခံႏိုင္ရည္ရွိရမယ္။
ေရြးခ်ယ္မႈတုိင္းရဲ႕ ရလာဒ္ကေတာ့ အေကာင္းအဆုိး တြဲေနျမဲပါဘဲ။
တခုခုေတာ့................ကုိ္ယ္တုိင္ ဆုံးျဖတ္သင့္တယ္။
ကုိယ္မဆုံးျဖတ္ရခင္မွာ
ကုိယ့္ကုိ အခ်ိန္တခုမွာ သူမ်ားဆုံးျဖတ္သြားတာကုိ မခံရခင္ေပါ့။
ဘ၀ ဆိုတာ.........................
ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတဲ့သူေတြ သုံးေလ့ရွိတဲ့စကားလုံးေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ ဘယ္လုိရွင္သန္ခ်င္သလဲဆုိတာ
ကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိရမယ္။
ကုိယ့္ေရြးခ်ယ္မႈက ရလာမဲ့ အပူအေအးေတြကုိလဲ
ခံႏိုင္ရည္ရွိရမယ္။
ေရြးခ်ယ္မႈတုိင္းရဲ႕ ရလာဒ္ကေတာ့ အေကာင္းအဆုိး တြဲေနျမဲပါဘဲ။
တခုခုေတာ့................ကုိ္ယ္တုိင္ ဆုံးျဖတ္သင့္တယ္။
ကုိယ္မဆုံးျဖတ္ရခင္မွာ
ကုိယ့္ကုိ အခ်ိန္တခုမွာ သူမ်ားဆုံးျဖတ္သြားတာကုိ မခံရခင္ေပါ့။
ဘ၀ ဆိုတာ.........................
Monday, August 6, 2012
Friday, July 27, 2012
Balance Sheet
စာရင္း ဇယားကုိ ပတ္သက္ရသူတုိင္း Balance Sheet ကုိသိမွာပါ။
Balance Sheet ကုိ ၾကည့္တာနဲ႕ ကုိယ့္လုပ္ငန္းအေျခအေန ကုိသိႏိုင္တယ္ေလ။
ကုိတာ ရဲ႕ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ဆရာ၀န္ စာအုပ္ထြက္တုန္းက
တခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕ Balance Sheet မ်ားဆုိျပီး စာတုိကေလးေရးဘုိ႕
စိတ္ကူးခဲ့ဘူးပါတယ္။
စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ကတည္းက Balance Sheet ႏွစ္ဖက္ညီဘုိ႕
က်ိဳးစားလုိက္ရတာ ခုခ်ိန္အထိေပါ့။
ေခတ္ေတြေျပာင္းလာလုိ႕ accounting software ေတြ သုံးလာတာမုိ႕
Balance ညီဘုိ႕မက်ိဳးစားရေတာ့ေပမဲ့ ပုံစံမွန္ေအာင္ ခ်ေပးဘုိ႕ လုိလာျပန္ပါတယ္။
အဲ့ဒီလုိနဲ႕ Balance Sheet ဆုိတဲ့ စကားလုံးနဲ႕ ေန႕တုိင္းေတြ႕ေနရတာပါ။
ဘ၀ထဲမွာလဲ ညီမွ်ဘုိ႕ တဖက္ေစာင္းနင္းမျဖစ္ဘုိ႕
လုိတိုးပုိေလ်ာ့ လုပ္ေနရတာပါ။
အစားအစာကုိ အခ်ိန္ေပးအရသာခံျပီး မစားႏိုင္တာၾကာလာရင္
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာတာကုိ အျမဲသတိရတယ္။
စားဘုိ႕အခ်ိန္ရွိတုန္း ငယ္တုန္းက စားဘုိ႕ ပုိတ္ဆံမရွိဘူးတဲ့
စားဘုိ႕ ေငြရွိလာေတာ့ စားဘုိ႕ အခ်ိန္မရွိေတာ့ျပန္ဘူးတဲ့။
အခ်ိန္၊ ေငြ၊ ဘ၀ အားလုံးမွ်ဘုိ႕ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့။
ေငြ အတြက္ အခ်ိန္ေတြေပးေနရတယ္။ ဘ၀ကုိ ေငြက တုိက္စားေနတယ္။
ေငြဆုိတာ မက္ေမာစရာေပမဲ့ ဘ၀အတြက္ ဘ၀ကုိ လုိခ်င္တယ္
ေအးေအးလူလူေလး ေနရမဲ့အခ်ိန္လုိခ်င္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ စာရင္းကုိင္ေလးခမ်ာ ခုေလာေလာဆယ္မွာေတာ့
ေငြနဲ႕ ဘ၀ အခ်ိန္ကုိ Balance Sheet ဆြဲႏိုင္ဘုိ႕
ကုိယ့္စိတ္နဲ႕ကုိယ္ ရန္ျဖစ္ေနမိတယ္။
Thursday, June 28, 2012
ေလွခါးမ်ား
ကၽြန္မတုိ႕ သူငယ္တန္းကေန (10)တန္းအထိ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာ အ.ထ.က(3) ပဲခူးေပါ့။
တခါတေလ စိတ္ၾကီး၀င္တဲ့အခါမွာ တုိ႕က အမ်ိဳးသားတန္းျမင့္ေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့တာလုိ႕ ေျပာေလ့ရွိတယ္။
မူလတန္း အလယ္တန္း ေတြကုိ YMBA လုိ႕ နံမည္တတ္ထားတဲ့အေဆာင္မွာေနခဲ့ရတယ္။
အေဆာင္က ႏွစ္ထပ္ သစ္သားေဆာင္အၾကီးၾကီးပါ။
အခန္းေတြကုိ သုံးထပ္သားကုိ ေအာက္ကေန ေထာက္ခံျပီး ေထာင္ထားလုိ႕ ရတဲ့ stand ေတြနဲ႕ ကန္႕ထားတယ္။
တခန္းနဲ႕တခန္း စာသင္သံေတြ အကုန္ၾကားေနရတာေပါ့။
အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးမွာ ေလွခါးေတြက ေက်ာင္းသားေတြ တက္ဆင္းလုပ္ပါမ်ားေတာ့ ေထာင့္စြန္းေတြ ေခ်ာကုန္ျပီေလ။
ကေလးေတြခဏခဏ ေခ်ာ္လဲလုိ႕ ေက်ာင္းကဆရာေတြက ေလွခါးထစ္ေတြကုိေျပာင္းျပန္ ျပန္လွန္တပ္ခ်င္တယ္တဲ့။
ကၽြန္မေမာင္ေလးတုိ႕ေက်ာင္းသားေဟာင္းအဖြဲ႕ကုိ ေခၚတုိင္ပင္တယ္။
သူတုိ႕အဖြဲ႕ကလဲ လူစုဘုိ႕ အေၾကာင္းရွာေနၾကတာေလ။
ေလွခါးထစ္ေတြေျပာင္းျပန္လွန္တာ မေကာင္းပါဘူး အသစ္လုပ္ရေအာင္ေပါ့။
ကၽြန္မကုိေျပာေတာ့ လစဥ္လွဴတဲ့ေငြထဲက ထည့္လုိက္ရုံသာ တတ္ႏို္င္တာပါ။
သူတုိ႕ကေတာ့ ပဲခူးရန္ကုန္ကူးျပီး ေလွခါးၾကီး လုပ္ၾကတာ သိန္း(60)ေလာက္ကုန္သြားတယ္တဲ့။
သူေဌးျဖစ္ေနတဲ့လူက အကုန္စိုက္ထားျပီး လတုိင္းအေၾကြးနဲ႕လွဴၾကတာ ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။
ေလွခါးၾကီးက ေကာင္းလြန္းလုိ႕ နင္းေတာင္မနင္းရက္ဘူးလုိ႕ ဆရာေတြကေျပာတယ္ ျပန္ၾကားေတာ့ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးၾကီးခံစားရတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အဲဒီေလွခါးေပၚအေျပးတက္ဆင္းတာ အဲဒီအေဆာင္မွာ ေနခဲ့ရတာေတြ ျပန္ေတြးမိလာတယ္။
အဲဒီေလွခါးေဟာင္းေပၚမွာ တက္လုိက္ဆင္းလုိက္လုပ္ရင္း
မူလတန္းကေန အလယ္တန္း အထက္တန္းကို တက္လာခဲ့ၾကတာပါ။
အဲဒီေလွခါးေတြသာမရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္မတုိ ခုလုိ သင့္တင့္တဲ့ဘ၀မ်ိဳး ဘယ္ေရာက္ႏိုင္မလဲ
စား၀တ္ေနေရးတြက္ ေနရိပ္ထဲမွာ ဘယ္ေနႏိုင္မလဲ
ဒီေလွခါးက ကၽြန္မတုိ႕ဘ၀နဲ႕ ဆုိင္တယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ေနာက္ မ်ိဳးဆက္ေတြနဲ႕ဆုိင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေငြအား လူအားနဲ႕ လုပ္ေပးၾကတဲ့ သူေတြကုိ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ထားမယ္။
ရြာျပန္ရင္ေတာ့ အဲဒီေလွခါးထစ္ေတြေပၚ ငယ္မူစိတ္နဲ႕ တခါေလာက္ေတာ့ တက္ၾကည့္လုိက္ဦးမယ္။
တခါတေလ စိတ္ၾကီး၀င္တဲ့အခါမွာ တုိ႕က အမ်ိဳးသားတန္းျမင့္ေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့တာလုိ႕ ေျပာေလ့ရွိတယ္။
မူလတန္း အလယ္တန္း ေတြကုိ YMBA လုိ႕ နံမည္တတ္ထားတဲ့အေဆာင္မွာေနခဲ့ရတယ္။
အေဆာင္က ႏွစ္ထပ္ သစ္သားေဆာင္အၾကီးၾကီးပါ။
အခန္းေတြကုိ သုံးထပ္သားကုိ ေအာက္ကေန ေထာက္ခံျပီး ေထာင္ထားလုိ႕ ရတဲ့ stand ေတြနဲ႕ ကန္႕ထားတယ္။
တခန္းနဲ႕တခန္း စာသင္သံေတြ အကုန္ၾကားေနရတာေပါ့။
အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးမွာ ေလွခါးေတြက ေက်ာင္းသားေတြ တက္ဆင္းလုပ္ပါမ်ားေတာ့ ေထာင့္စြန္းေတြ ေခ်ာကုန္ျပီေလ။
ကေလးေတြခဏခဏ ေခ်ာ္လဲလုိ႕ ေက်ာင္းကဆရာေတြက ေလွခါးထစ္ေတြကုိေျပာင္းျပန္ ျပန္လွန္တပ္ခ်င္တယ္တဲ့။
ကၽြန္မေမာင္ေလးတုိ႕ေက်ာင္းသားေဟာင္းအဖြဲ႕ကုိ ေခၚတုိင္ပင္တယ္။
သူတုိ႕အဖြဲ႕ကလဲ လူစုဘုိ႕ အေၾကာင္းရွာေနၾကတာေလ။
ေလွခါးထစ္ေတြေျပာင္းျပန္လွန္တာ မေကာင္းပါဘူး အသစ္လုပ္ရေအာင္ေပါ့။
ကၽြန္မကုိေျပာေတာ့ လစဥ္လွဴတဲ့ေငြထဲက ထည့္လုိက္ရုံသာ တတ္ႏို္င္တာပါ။
သူတုိ႕ကေတာ့ ပဲခူးရန္ကုန္ကူးျပီး ေလွခါးၾကီး လုပ္ၾကတာ သိန္း(60)ေလာက္ကုန္သြားတယ္တဲ့။
သူေဌးျဖစ္ေနတဲ့လူက အကုန္စိုက္ထားျပီး လတုိင္းအေၾကြးနဲ႕လွဴၾကတာ ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။
ေလွခါးၾကီးက ေကာင္းလြန္းလုိ႕ နင္းေတာင္မနင္းရက္ဘူးလုိ႕ ဆရာေတြကေျပာတယ္ ျပန္ၾကားေတာ့ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးၾကီးခံစားရတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အဲဒီေလွခါးေပၚအေျပးတက္ဆင္းတာ အဲဒီအေဆာင္မွာ ေနခဲ့ရတာေတြ ျပန္ေတြးမိလာတယ္။
အဲဒီေလွခါးေဟာင္းေပၚမွာ တက္လုိက္ဆင္းလုိက္လုပ္ရင္း
မူလတန္းကေန အလယ္တန္း အထက္တန္းကို တက္လာခဲ့ၾကတာပါ။
အဲဒီေလွခါးေတြသာမရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္မတုိ ခုလုိ သင့္တင့္တဲ့ဘ၀မ်ိဳး ဘယ္ေရာက္ႏိုင္မလဲ
စား၀တ္ေနေရးတြက္ ေနရိပ္ထဲမွာ ဘယ္ေနႏိုင္မလဲ
ဒီေလွခါးက ကၽြန္မတုိ႕ဘ၀နဲ႕ ဆုိင္တယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ေနာက္ မ်ိဳးဆက္ေတြနဲ႕ဆုိင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေငြအား လူအားနဲ႕ လုပ္ေပးၾကတဲ့ သူေတြကုိ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႕ မွတ္တမ္းတင္ထားမယ္။
ရြာျပန္ရင္ေတာ့ အဲဒီေလွခါးထစ္ေတြေပၚ ငယ္မူစိတ္နဲ႕ တခါေလာက္ေတာ့ တက္ၾကည့္လုိက္ဦးမယ္။
Saturday, June 23, 2012
Thursday, June 21, 2012
အ၀ါေရာင္
လြန္ခဲ့တဲ့ (5)ႏွစ္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေမြးေန႕ စင္ကာပူမွာ အ၀ါေရာင္လႈပ္ရွားမႈ
ေသြးလွဴဒါန္းၾကတာ
ခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ၾကီး တကယ္ေျပာင္းလဲ လာျပီလား
ေသြးလွဴဒါန္းၾကတာ
ခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ၾကီး တကယ္ေျပာင္းလဲ လာျပီလား
Monday, April 9, 2012
Subscribe to:
Posts (Atom)