ဘ၀ထဲက ဖယ္ထုတ္ထားသူမ်ား (1)

ဘ၀ထဲကေန ဖယ္ထုတ္ပစ္လုိက္တဲ့လူေတြ အမ်ားၾကီးရွိခဲ့တယ္။

အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ပါ။

ကၽြန္မထက္ အသက္ (2)ႏွစ္ၾကီးတဲ့ တစ္၀မ္းကြဲ အကုိတစ္ေယာက္ရွိတယ္။

တစ္၀မ္းကြဲဆုိေပမဲ့ ငယ္ငယ္တုန္းက တအိမ္ထဲ ၾကီးျပင္းလာၾကတာမုိ႕

 ေမာင္ႏွမအရင္းေတြလုိ ေနခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္မလဲ တကၠသိုလ္တက္ သူလဲ ဗုိလ္သင္တန္းသြားဆုိေတာ့

တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေ၀းသြားၾကတာေပါ့။

ေနာက္ပုိင္း ျပန္ေတြ႕ေတာ့ အေလးမျပဳတတ္တဲ့ကၽြန္မက သူနဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀းေနခဲ့တယ္။

ကၽြန္မေက်ာင္းျပီးေတာ့ သူလဲ ေရွ႕တန္းမွာ ဒါဏ္ရာ ရျပီး အရပ္ဖက္ကုိေျပာင္းရတယ္။

ဌာနဆုိင္ရာေတြမွာ ငါတုိ႕က တပ္မေတာ္ကေနလာတာ

အရာရာကို လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ စီမံတတ္တယ္လုိ႕ စိတ္ၾကီး၀င္ေနၾကတဲ့ေခတ္ေပါ့။

ကၽြန္မကေတာ့ ဘြဲ႕ေလးတစ္ခုရျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ 1988 ေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲမွာ

မာန္ကေလးနဲ႕ အမွီအခိုကင္းကင္းနဲ႕ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ယိုင္နဲ႕နဲ႕ ေယာင္၀ါး၀ါး

လမ္းေပ်ာက္ေနခ်ိန္ေပါ့။

ကၽြန္မအကို အေရးပါေနတဲ့ ဌာနမွာဖြင့္တဲ့ သင္တန္းတစ္ခုေၾကာ္ျငာေတြ႕လုိ႕

အဲဒါေလးမ်ားတက္ရင္ အလုပ္ရဘုိ႕ အေထာက္အကူျပဳ႕မလားလုိ႕စဥ္းစားျပီး

သူတုိ႕ရုံးရွိတဲ့ ဆူးေလ အ၀ိုင္းကုိ တက္ခဲ့ဘူးတယ္။

အခ်ိန္(1)နာရီေလာက္ေစာင့္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အကုိလုပ္တဲ့သူကုိေတြ႕ေတာ့

သင္တန္းအေၾကာင္းေမးတုန္း.......... ျပန္ေျပာလုိက္တဲ့ခပ္တုိတုိ စစ္ စကားတစ္ခြန္းကုိ မွတ္မိတယ္။

သင္တန္းတက္ဘုိ႕ဆုိတာ မလြယ္ဘူးတဲ့။

ကၽြန္မကလဲ ဒါဆုိလဲ ရပါတယ္လုိ႕ တခြန္းဘဲေျပာျပီး

အဲဒီရုံးခန္းက ျပန္ဆင္းလာလုိက္တာ

ခုဆုိ ႏွစ္ေပါင္း 26ႏွစ္ၾကာခဲ့ျပီ။ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္တာလဲ 26ႏွစ္ရွိခဲ့ျပီ။

ဘ၀ေတြ အခက္အခဲေတြ အလုပ္ေတြ သင္တန္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႕ခဲ့ျပီးျပီ။

ဒါေပမဲ့ မၾကာေသးခင္က သူ႕အေဖ ဆုံးေတာ့ ဖုံးနဲ႕ျပန္အဆက္အသြယ္ရခဲ့တယ္။

ဒီေန႕ဖုံးဆက္လာတယ္ သူရန္ကုန္က သံရုံးတစ္ခုမွာ သင္တန္းတက္မွာမုိ႕

အိမ္မွာ တည္းလုိ႕ ရမလားတဲ့။

တုံ႕ဆုိင္းဆုိင္းအသံနဲ႕ေပါ့။

ကၽြန္မကေတာ့ ေနရာလွဴတယ္လုိ႕သေဘာထားျပီး

အိပ္လုိ႕ေတာ့ရပါတယ္။ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းေပးထားမယ္။

က်န္တာကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ႕ကိုယ္လုိ႕ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

ေအးစက္တဲ့အသံနဲ႕ေပါ့။

ဒါ ျမန္မာ ေမာင္ႏွမတဲ့လား။