ပညာ ေခတ္

ႏိုင္ငံမတည္ျငိမ္တဲ့အခ်ိန္မွာ လက္နက္ရွိသူေတြ နဲ႕ အာဏာရွိသူေတြက ေရွ႕တန္းေရာက္ေပမဲ့

တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ ႏိုင္ငံတခုမွာေတာ့ ဥာဏ္ပညာရွိသူက ေရွ႕တန္းကုိ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။

ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္ Sunday ညေနခင္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း တကၠသုိလ္ရိပ္သာလမ္းဘက္ေန

အဓိပတိလမ္း အတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္၀င္သြားခဲ့တယ္။

1991ခုႏွစ္ ဘႊဲ႕ယူျပီးေနာက္ပုိင္း ျပန္ေလွ်ာက္ျဖစ္တာ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္ပါဘဲ။

21ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ေပမဲ့ အရာအားလုံးက သိပ္မေ၀းတဲ့တေန႕ကလုိပါဘဲ။

တစ္ေယာက္တည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္၀င္သြားခဲ့တယ္။

1987 မတုိင္ခင္က အရမ္းကုိ အသက္၀င္ခဲ့ပါတယ္ဆုိတာ မယုံခ်င္စရာပါ။

RC ထဲက ဆုိင္ခန္းေတြထဲလဲ ၀င္ၾကည့္လုိက္ေသးတယ္။

ကၽြန္မတုိ႕ေက်ာင္းေနတုန္းကေတာ့ RC သာစကားေျပာတတ္ရင္ ကုိယ္ဘယ္လိုေစာင့္တာ သူအသိဆုံး

ဆုိျပီး ကုိင္ဇာ ဆိုခဲ့ေသးတယ္ေလ။

ေအးခ်မ္းလုံျခဳံခဲ့ၾကတယ္။

အားကစား အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ၾကတယ္။

အႏုပညာအသင္းေတြလုပ္ၾကတယ္။

စာအုပ္ေတြ ထုတ္ၾကတယ္။

ညဘက္အေဆာင္ေရွ႕ သီခ်င္းဆုိၾကတယ္။

အိမ္က မိဘေတြက ေက်ာင္းသြားထားတယ္ဆုိျပီး စိတ္ေအးရတယ္။

အမ်ားဆုံး စေကာ့ေစ်းနဲ႕ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာေလာက္ဘဲ ရွိခဲ့ၾကတယ္။

အခုေတာ............. အနာဂတ္ လူငယ္ေတြကုိ မ်က္ကြယ္ပုိ႕ျပီး

အတတ္မ်ိဳးစုံသင္ယူခ်င္စရာ ပတ္၀န္းက်င္သစ္ၾကီးကုိ ဖန္တီးေပးလုိက္တယ္။

ဖဲရုိက္ၾကတယ္။

အရက္ေသာက္ၾကတယ္။

ေဆးသုံးၾကတယ္။

သုံးႏွစ္သုံးမိုး ပု၀ါတကမ္း လက္တလွမ္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

တုိးတက္လာတာလား

ဆုတ္ယုတ္သြားတာလားဆုိတာကုိ မတုိင္းတာ ခ်င္ေတာ့ဘူး။

ကၽြန္မ အေဆာင္ေနတုန္းက အေဆာင္မွဴး ၊ ေဟာက်ဳတာ ေတြကုိ အားက်ခဲ့တယ္။

သူတုိ႕လုိ စာေတြဖတ္ျပီး ေက်ာင္းေဆာင္မွာေန (အိမ္မွမေနခ်င္တာလဲပါတယ္)

ဘ၀ကုိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလး ျဖတ္သန္းခ်င္တယ္။

ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဘြဲ႕တခုနဲ႕တင္ ရပ္ျပီး ေက်ာင္းနဲ႕ ေ၀းခဲ့ရတယ္။

အလုပ္ရွာတယ္ ေငြရွာတယ္ ပညာေတာ့ မရွာျဖစ္ေတာ့ဘူး ( Certificate )

အလုပ္အတြက္ေတာ့ ဖတ္ရတာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ေခတ္ၾကီးက လူထက္ Certificate က ပုိအေရးပါလာတယ္။

လစာမွာ Certificate ဘုိးေတြ ထည့္ေပါင္းေပးတဲ့ ေခတ္ကုိ ေရာက္ေတာ့မယ္။

အဲ့ဒီေတာ့ (25)ႏွစ္လုံး ေ၀းကြာခဲ့တဲ့ International Certificate တခုခုရဘုိ႕အတြက္

....................... တပတ္ျပန္က်ိဳးစားၾကည့္ဦးမယ္။

အရြယ္လြန္ အိမ္မက္ေတြေပါ့။