သမိန္ေပါသြပ္

သမိန္ေပါသြပ္

စာေရးပါလားလုိ႕ ေခ်ာက္တြန္းၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အေျပာကုိခံရတုိင္း
သတိရတဲ့ ကာတြန္းတပုဒ္ရွိတယ္။

အာတာလြတ္ျမိဳ႕စားၾကီး ေလလည္သံကုိ သမိန္ေပါသြပ္ကၾကားေတာ့
ျမိဳ႕စားမင္းၾကီး ....... ေလလည္တာေတာင္ ဒီေလာက္ အသံေအာင္ရင္
သီခ်င္းဆုိရင္ အသံပုိေအာင္မယ္လုိ႕ အမႊန္းတင္ျပီး ေျမွာက္ေပးတယ္။

သမိန္ေပါသြပ္ ေျမွာက္တဲ့စကားလုံးကုိ အၾကိဳက္ေတြ႕တဲ့ ျမိဳ႕စားမင္းက
မင္းဥစၥာ ဟုတ္ပါ့မလားကြာ လုိ႕ ေလေျပေလးနဲ႕ျပန္ေျပာတယ္။

သမိန္ေပါသြပ္က ျမိဳ႕စားမင္း  
အနုပညာဆုိတာ ေငြနဲ႕ ၀ယ္လုိ႕ ရပါတယ္ လုိ႕ 
ထပ္တုိး ေျမွာက္ပင့္တယ္။

ျမိဳ႕စားမင္းလဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ
ေအး .......... ဒါဆုိလဲ ငါကုိယ္ေတာ္ သီခ်င္းေခြထုတ္ဘုိ႕
သမိန္ေပါသြပ္ စီစဥ္ေစ ဆုိျပီး သေဘာတူလုိက္တယ္.

သမိန္ေပါသြပ္စီစဥ္တဲ့အတုိင္း
သီခ်င္းေတြ၀ယ္ သြင္း ေခြထုတ္ေပါ့။

ျမိဳ႕စားမင္းလဲ သီခ်င္းေခြထဲ ေငြထည့္ရင္းနဲ႕
စံအိမ္ေတာ္လဲ ေပါင္ရျပီး
ေနာက္ဆုံး.......... ကာတြန္းထဲမွာေတာ့
ခြက္တစ္လုံးဘဲ က်န္တယ္လုိ႕ ေရးထားတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ
ျမိဳ႕စားမင္းက ေမးတယ္ သမိန္ေပါသြပ္ကုိ
ငါ့သီခ်င္းေခြအေျခအေန ဘယ္လုိရွိလဲေပါ့။
ဘယ္လုိျဖန္႕ခ်ီထားလဲ ေငြဘယ္ေတာ့ ျပန္ေပၚမလဲေပါ့။

သမိန္ေပါသြပ္ ျပန္ေျဖတာ သိပ္ေကာင္းတယ္။

မယူမေနရ ျမိဳ႕စားမင္း အမိန္႕နဲ႕ အခမဲ့ ျဖန္႕ထားပါတယ္ တဲ့။

အဲဒီအေျဖစကားေၾကာင့္ သူ႕ေငြေတြ ဆုံးသြားျပီဆုိတာ
ျမိဳ႕စားမင္းက သိလုိ္က္တယ္။

ေအး မင္းအရင္ ေျပာတုန္းက
အနုပညာဆုိတာ ေငြနဲ႕၀ယ္လုိ႕ ရတယ္ .....ဆုိ

သမိန္ေပါသြပ္က ဟုတ္ပါတယ္ ျမိဳ႕စားမင္း

အႏုပညာဆုိတာ ေငြနဲ႕ ၀ယ္လုိ႕ရပါတယ္
ျပန္ေရာင္းလုိ႕သာ မရတာပါ................တဲ့။

သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းတုိ႕
ေငြမကုန္တဲ့ face book မွာဘဲ
အယားေျပေလး ေရးၾက ဖတ္ၾက ရေအာင္ေနာ္။ 
 

အတိတ္ ကုိျပန္ေတြးျခင္း

အတိတ္ကုိ ျပန္ေတြးမိတယ္။

မေန႕က ေဒၚဆန္းဆန္းလွ talk show ရွိတယ္လုိ႕
မဆန္း facebook မွာေတြ႕လုိက္ေတာ့........
အေတြးေတြက ေနာက္ျပန္လည္သြားမိတယ္။

တကၠသုိလ္အေဆာင္ေရာက္ခါစ Hall tutor ေတြကို မမ လုိ႕ေခၚရတာ
ႏွဳတ္မရဲတာနဲ႕ သူတုိ႕နဲ႕ခပ္ခြာခြာေလး ေနျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့
သိကၽြမ္းခဲ့တာ (၃)ေယာက္ ေလးစားခဲ့တာ (၁)ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။

ကံေကာ္ေဆာင္ စ ေရာက္ေတာ့ ပဲခူးက hall tutor ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္လုိ႕
အၾကီးတန္းက အစ္မေတြက မိတ္ဆက္ေပးတယ္။

တစ္ေယာက္က ရင္သားကင္ဆာနဲ႕ ဆုံးသြားတဲ့
အပ်ိဳ ၾကီး အရမ္းပီသတဲ့ ေဒၚခင္ေဌး၀င္းပါ။

သူက ခပ္တည္တည္ေနျပီး ေက်ာင္းသူေတြကုိ ခပ္မွန္မွန္ဆက္ဆံတတ္ပါတယ္။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေဒါက္ဖိနပ္ကေလးနဲ႕ ခပ္၀၀ ကုိယ္လုံးကုိ ႏြဲ႕ျပီး
ေလွ်ာက္တတ္တဲ့သူပါ။

ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူ႕အိမ္ကုိတခါေရာက္ဖူးျပီး
ေက်ာင္းစာေတြဘဲ ေမးေနလုိ႕ ေနာက္ထပ္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။

ဆရာမ ရင္သားကင္ဆာနဲ႕ဆုံးသြားတယ္လုိ႕ ၾကားရတဲ့ေန႕က
သူ႕ပုံေတြ မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္လာျပီး

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပညာေတြကုိထားျပီး ေလာကထဲက ထြက္သြားရတာဘဲလုိ႕
စိတ္ဓါက္က်ေနမိတယ္။

ဒုတိယတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဒၚခင္ခင္စီပါ။

ပဲခူးသူပီသစြာ ပဲခူးကလာတဲ့သူေတြကုိ

မ်က္ႏွာေလးျပဳံးျပီး စကားေျပာတတ္ပါတယ္။

အေဆာင္ညေနခင္းေလးေတြမွာ ေက်ာင္းသူေတြနဲ႕အျပိဳင္

သူ႕အမ်ိဳးသား ကုိျမင့္သိန္းနဲ႕အတူ အေဆာင္ေရွ႕မွာ ထုိင္စကားေျပာတာကုိ
ညေနတုိင္းေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ကိစၥေတြခ်ည္း ဆရာမေတြက ေျဖရွင္းေပးရတာ ထုံးစံပါလုိ႕ဆုိရင္ေတာ့
မမစီ အတြက္မွားပါလိမ့္မယ္။

ကုိျမင့္သိန္းက ေတာင္ငူက ျဖစ္ျပီး မမစီမဂၤလာေဆာင္မွာ ကမကထလုပ္ဘုိ႕
ကၽြန္မတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတသုိက္ ေတာင္ငူအထိ လုိက္သြားခဲ့ၾကတာ
တကယ္ကုိ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလြန္းတယ္။

ဘယ္သြားမလုိ႕လဲလုိ႕ ေမးၾကတဲ့လူေတြကုိ

မမစီကုိ မဂၤလာသြားေဆာင္ေပးမလုိ႕လုိ႕
အေဆာင္မွာ ေအာ္ဟစ္ျပီး
ကၽြန္မတုိ႕ပဲခူးသူတစ္သုိက္ ေတာင္ငူကုိ ခ်ီတက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။

ေက်ာင္းျပီးလုိ႕ (၅)ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ MBA သင္တန္းအေၾကာင္းသိခ်င္တာနဲ႕
ပတၱျမားေဆာင္ကုိ တက္သြားေတာ့ ဟုိးအရင္တုန္းကလုိဘဲ
ေလာကကုိ ေရာင့္ရဲတဲ့ အျပဳံးေလး ရွိေနေသးတာကုိ ေတြ႕ခဲ့ရျပီး
၂၀၁၃  ဒီဇင္ဘာ ကံေကာ္ညစာစားပြဲမွာ ထပ္ေတြ႕ေတာ့လဲ
သူ႕အေၾကာင္းေတြကုိ ျပဳံးျပီးေျပာေနတုန္းပါဘဲ။

ေလးစားခဲ့တာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဒၚႏြဲ႕ႏြဲ႕လင္းပါ
သူက ကၽြန္မကုိ မသိပါဘူး
ကၽြန္မတုိ႕ တတိယႏွစ္မွာ costing accounting သင္ပါတယ္။
သူက စာသင္ခ်ိန္ကုိ အျပည့္ စာကုိဘဲ အာရုံစိုက္သင္ျပီး
ညာလက္နဲ႕ေရးခဲ့တာေတြကုိ ဘယ္လက္နဲ႕ဖ်က္ျပီး
ေက်ာင္းသားေတြကုိ မၾကည့္ဘဲ သူေျပာသင့္တဲ့ အပိုင္းေတြကုိ
မက်န္ေအာင္ သင္တတ္တဲ့လူမ်ိဳးပါ။
 သပ္ရပ္တိက်မႈကုိ သေဘာက်ခဲ့တယ္။

ေနာက္ဆုံးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဒၚဆန္းဆန္းလွပါဘဲ။

မဆန္းက ကၽြန္မတုိ႕အတန္းမွာ မသင္ရပါဘူး။
စန္းစန္းက မိတ္ဆက္ေပးလုိ႕
မဆန္းနဲ႕သိခဲ့ရတာပါ။

စေတြ႕တဲ့ေန႕မွာဘဲ မဆန္းက ေမးပါတယ္။
ေရႊ၀ါက ျမန္မာလားလုိ႕ ျမန္မာလုိေမးပါတယ္။

ဘာလုိေမးတာလဲလုိ႕ ကၽြန္မက မေျဖဘဲျပန္ေမးေတာ့.....
မ်က္လုံးေအာက္ခံအေရာင္က အျဖဴမဟုတ္လုိ႕လုိ႕
မဆန္းကျပန္ေျဖပါတယ္။

ကိုယ့္မ်က္လုံးကို္ယ္ဘာေရာင္မွန္းမသိတဲ့ ကၽြန္မက
ဘာလူမ်ိဳးလဲဆုိတာ အေမမွ သိမွာဘဲလုိ႕
ခပ္ေနာက္ေနာက္ျပန္ေျပာျပီး
မဆန္းနဲ႕စခင္မင္ခဲ့တာဘဲ။

သူမ်ားေတြ ဟိတ္ ဟန္ထုတ္ေနခ်ိန္မွာ
မဆန္းကေတာ့ ေက်ာင္းသူေတြနဲ႕ သားအမိလုိ ေနေနခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းပိတ္ထားျပီး အေဆာင္မွာ လူမရွိေတာ့
ကၽြန္မတုိ႕တသုိက္ မဆန္းနဲ႕ အေဆာင္မွာ က်န္ေနခဲ့ျပီး
သူခ်က္ေကၽြးတာကုိ လည္ စားေနပါတယ္။

ကၽြန္မတုိ႕က ေလွ်ာက္လည္ ျပန္လာရင္ သူခ်က္တာ စားၾကတာပါ။
အဲဒီထဲမွာ စန္းစန္းက ခပ္သြက္သြက္
ကၽြန္မက ျမဳံစိစိ
ခင္မာ က ခပ္ေကာက္ေကာက္ ပါ။

မဆန္းက ညစာကုိ ထမင္းစားမလား ေခါက္ဆြဲစားမလားေမးရင္
စန္းစန္းက ျပန္ေျဖေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕က်န္ႏွစ္ေယာက္က တိတ္ေနတတ္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ စန္းစန္းေျဖသံကုိ မဆန္းက နားဘဲ ေထာင္ျပီး ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္
မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္ျပီး ကဲ ဂ်ီးေတာ္တုိ႕ ဘာစားမတုန္းလို႕ေမးတတ္ပါတယ္။

ကၽြန္မတုိ႕ မ်က္လုံးေတြကုိ နားလည္ေအာင္ ဖတ္တတ္ပါတယ္။
ျပန္ေတြးလုိ္က္ေတာ့
စိတ္ထဲ အမွတ္ရလာတာေလးတစ္ခုက
မဆန္းနဲ႕အေဆာင္မွာေနတုန္း
အျပင္က ျပန္လာခ်ိန္ ကုတင္ေပၚမွာ ကၽြန္မ အက်ီေလးတထည္
မီးပူတုိက္ျပီးသြားေတြ႕လိုက္ရတာပါဘဲ
ကၽြန္မက မီးပူတုိက္ရမွာ ပ်င္းလုိ႕ ဘယ္ေတာ့မွာ တုိက္ေလ့မရွိပါဘူး။

ကၽြန္မ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေမ့က်န္ခဲ့တဲ့ အက်ီၤေလးကုိ
မဆန္းက ေလွ်ာ္ျပီးတုိက္ထားေပးခဲ့တာပါဘဲ။

အက်ီၤက အစိမ္းေရာင္မ်ားတဲ့ စီ၀ုိင္စီ စ ေလးပါ။

တကၠသိုလ္ေတြကုိ ပိတ္ထားျပီး
အေ၀းသင္ေတြနဲ႕ ပညာေရးစံနစ္ကုိ ခပ္သုတ္သုတ္ေမာင္းေနတုန္းေပါ့။

မဆန္းက ပုသိမ္ေကာလိပ္မွာ တစ္လ စာသြားသင္ရမယ္တဲ့
လိုက္မလားေမးေတာ့
ေက်ာင္းျပိးတာကုိ လက္မခံႏိုင္ေသးတဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ေတြ
မဆန္းနဲ႕အတူ ညသေဘာၤၾကီးစီးျပီး ပုသိမ္ေကာလိပ္ကုိ  သြားခဲ့ၾကေသးတယ္။

ပုသိမ္ေကာလိပ္က ကန္ၾကီးေဒါင့္ ဘက္မွာ ထင္တယ္။

ဦးဆန္းလြင္ နဲ႕ေပါ့။

ဦးဆန္းလြင္က ကၽြန္မတုိ႕ကုိ ၾကည့္မရရင္ ကၽြန္မတုိ႕ကုိ တုိက္ရုိက္မေျပာဘဲ
မဆန္းကုိ တိုးတိုးေျပာတတ္တာမုိ႕
ကၽြန္မတုိ႕က ကြယ္ရာမွာ ဘုန္းၾကီးလုိ႕ နံမည္ေပးထားပါတယ္။

ခုေတာ့ ဘုန္းၾကီးျပီး ဒု၀န္ၾကီးေတာင္ ျဖစ္ေနပါျပီ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ ေက်ာင္းၾကီးက ကုိယ္မျပီးခ်င္ေပမဲ့
တကယ့္ကုိ တံခါးပိတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္မလဲ ရြာျပန္ အလုပ္လုပ္နဲ႕ မဆန္းတုိ႕နဲ႕ေ၀းသြားပါတယ္။

အလုပ္ထဲေရာက္ျပီး ေနာက္အလုပ္တစ္ခုေျပာင္းဘုိ႕ က်ိဳးစားေနတုန္း
ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္း ၀င္ခြင့္အတြက္ Account ေျဖရမယ္လဲေျပာေရာ
ဟီး
မဆန္းကုိ အရင္သတိရပါတယ္။

မဆန္းေရ လုပ္ပါဦးေပါ့။

အဲဒီတုန္းက မဆန္းက လွည္းတန္းအိမ္မွာပါ။

(၄) ႏွစ္ေလာက္ အဆက္ျပတ္ျပီးမွ ျပန္ေတြ႕လဲ
သူက အိမ္လာခဲ့ဘဲ။

သူ႕အိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မေရွ႕မွာ တစ္ေယာက္စာလာသင္ေနပါတယ္။

ကံေကာ္သူ ကၽြန္မတုိ႕ထက္ တစ္ႏွစ္ငယ္ျပီး နံမည္ေလးလုံးနဲ႕ပါ။

ေနာက္ႏွစ္လုံးက သူ႕အေဖ လူၾကီး (ရာထူး) နံမည္ပါ။

သူ ျပန္သြားေတာ့ မဆန္းက ကၽြန္မေျဖမဲ့ စာေမးပြဲ သူလဲ ေျဖမွာမုိ႕
လာသင္တာတဲ့။

သူလာသင္တာ consignment account ပါ။

ကၽြန္မကုိ မဆန္းက အဲဒါမွတ္မိလားဆုိျပီး Debit Credit နည္းနည္းျပန္ေျပာၾကျပီး
စာမသင္ဘဲ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္
ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ ေျပာၾကျပီး မုိးခ်ဳပ္ေတာ့ ထမင္းစားျပန္ခဲ့တာပါဘဲ။

ေနာက္ေန႕စာေမးပဲြမွာ Consignment account ေမးပါတယ္။

ေတာ္ေပစြ......

လာသင္တဲ့ညီမေလးေတာ့ ေရးေျဖမွာ ေအာင္တာ မပါဘဲ
ကၽြန္မကေတာ့ ေရးေျဖေအာင္သြားျပီး
အဲဒီအလုပ္ကုိ ရသြားပါေတာ့တယ္။

ကံေကာင္းေလစြ...

ကၽြန္မအေဖက အသက္ၾကီးတဲ့ လူၾကီးပါ
ရာထူးေတာ့ မၾကီးပါ။

အလုပ္ရေၾကာင္း မဆန္းကို ျပန္မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္
လူ႕ဘ၀ရဲ႕အရႈပ္အေထြးေတြကုိ ေျပလည္ေအာင္လုပ္ရင္း
အလုပ္ရွိရာကုိ ထြက္သြားခဲ့ရတယ္။

ဟီး
အလုပ္မွာ ၃ႏွစ္ေလာက္လုပ္ျပီးေတာ့ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ျဖစ္လာျပန္ေရာ
အဲဒါနဲ႕ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း မဆန္းကုိ ၀င္ဂ်ီတိုက္မိျပန္တာပါဘဲ
မဆန္းက MBA ဘက္ေရာက္ျပီး ပတၱျမားေဆာင္မွာ ထင္တယ္။

 ကၽြန္မေတာေျပာ ေတာင္ေျပာေတြကုိ နားေထာင္ျပီး
မဆန္းက ဘာလုပ္ခ်င္တာတုန္းတဲ့
တကယ္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းကုိ မသိေတာ့တာလုိ႕ ေျဖခဲ့မိမယ္ ထင္တယ္။

ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္ရင္
မနက္ဖန္ အင္တာဗ်ဴးးသြား
သူဖုံးဆက္ထားေပးမယ္ဆုိျပီး
ဆက္ေပးရွာတယ္။

ကၽြန္မက ေတာ္ေတာ္ေလးဆုိးတယ္။
အင္တာဗ်ဴးးလဲ မသြားဘူး။

သူ႕ကုိလဲ အေၾကာင္းမျပန္ဘဲ
ကၽြန္မအလုပ္ရွိရာျမိဳ႕ကေလးကုိ
ေ၀ေ၀ ၀ါး၀ါးနဲ႕ျပန္ခဲ့တယ္။

၁၉၉၄ သုိ ၁၉၉၅ ျဖစ္မယ္။

အဲဒီကတည္းက မဆန္းနဲ႕မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့တာေပ့ါ။

မဆန္း ေက်ာင္းသြားတက္တာ ထူးခၽြန္တာေတြ ၾကားရေပမဲ့
ဒါက မထူးဆန္းပါဘူး။

သူေတာ္တာ အားလုံးသိျပီးသားဘဲေလ။

လမ္းသြားေနရင္းေတာင္ ကားနံပါတ္ေပါင္းလဒ္ေတြကုိ ျပိဳင္ေပါင္းၾကေသးတာ။

အဲ့လုိ ဥာဏ္ေသြးေနတဲ့လူ ဆုရတာ ဘာဆန္းတုန္း။

ဆန္းကတာေတာ့ မဆန္း အိမ္ေထာင္ျပဳ႕ေတာ့မလုိ႕
ေလတုိက္သံေတြၾကားက ၾကားလုိက္ရတယ္။

အဲဒီေန႕တုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အံၿသေနမိတယ္။

သူက စိတ္မပါရင္ ဘာမွ မလုပ္တတ္သူမုိ႕
ဒါကုိလဲ စိတ္ပါလက္ပါ ဆုံးျဖတ္တာျဖစ္မယ္လုိ႕
တစ္ေယာက္ထဲ အေတြးေတြကုိ အဆုံးသတ္ထားလုိက္ပါတယ္။

အဲဒီလုိေ၀းခဲျပီးမွာ
၂၀၁၃ ဒီဇင္ဘာမွာ ပထမဦးဆုံးသြားတဲ့
စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ညေနခင္းမွာ
မဆန္းကုိ ျပန္ေတြ႕ခဲ့တယ္။

ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေလာက္ၾကာမွ ျပန္ေတြ႕ရတာေတာင္
လုံး၀အဆက္အသြယ္မျပတ္ၾကတဲ့လူေတြလုိဘဲ
ခံစားလုိက္ရတယ္။

ကၽြန္မမိတ္ေဆြကုိ not only teacher but also mother လုိ႕
သူ႕ကုိယ္သူ မိတ္ဆက္ပါတယ္။

ကၽြန္မေရာ မဆန္းပါေျပာင္းလဲသြားတာကေတာ့
ဗုိက္နည္းနည္းပူျပီး
ဆံပင္မ်ားမ်ား တုိ သြားတာပါဘဲ။

မဆန္းသာ ျမင္မယ္ဆုိရင္
ကၽြန္မ မ်က္လုံးေဒါင့္က အေရးအေၾကာင္းေတြကုိ ၾကည့္ျပီး
အေမ့သမီး အရြယ္ေတာ္ေတာ္ေရာက္သြားျပီလုိ႕
သက္သက္ညွာညွာ ေျပာလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕.......

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း
လူတိုင္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားတတ္ၾကတယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လုိ႕ ေတြးလုိက္မိတာနဲ႕ အျမဲတမ္းသတိရမိတာေလးတစ္ခုရွိတယ္။

ျပည္ျမိဳ႕မွာ ေျပလည္ေနတုန္းက

ဂ်ဴး ၊ ေန၀င္းျမင့္ ၊ ေအာ္ပီက်ယ္ တုိ႕ရဲ႕စာေပေဟာေျပာပြဲကုိ

ႏွင္းက်ေနတဲ့ ေဆာင္းညေလးမွာ ေဘာလုံးကြင္းထဲ ဖိနပ္ေလး ဖင္ခုထိုင္ျပီး

အားေပးခဲ့ဘူးတယ္။

ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေၾကာင္းေျပာသြားတယ္။

ေတာထဲမွာ သူငယ္ခ်င္း ျမင္း ႏွစ္ေကာင္ ႏွစ္တိုင္း ျပန္ဆုံၾကမယ္လုိ႕ ကတိျပဳ ၾကတယ္။

ျပန္ဆုံၾကေတာ့ ေမးၾကတာေပါ့ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း

ျမင္းတစ္ေကာင္က ေတာထဲမွာဘဲ ေနျပီး ေနာက္တစ္ေကာင္ကေတာ့ ဆပ္ကပ္ျပတဲ့အဖြဲ႕နဲ႕
ျမိဳ႕ေတြမွာ ဆပ္ကပ္လွည္ျပေနရတယ္တဲ့။

ေတာထဲက ျမင္းက ေျပာတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္ စိတ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႕ ေတာထဲမွာဘဲ
ျပန္လာေနပလားေပါ့။

ဆပ္ကပ္အဖြဲ႕ထဲက ျမင္းက ငါေတာထဲ ျပန္မလာခ်င္ဘူးကြ
ငါ့မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိတယ္တဲ့

ဆပ္ကပ္ထဲမွာ အဲဒီျမင္းက ျပကြက္တခုျပရတယ္။

အဲဒီအကြက္က ျမင္းက လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ဆပ္ကပ္ပုိင္ရွင္သမီးက ျမင္းေပၚကေန ဂၽြမ္းထုိုးျပရတဲ့ျပကြက္

ဆပ္ကပ္ပုိင္ရွင္က သူ႕သမီးကုိေျပာတယ္တဲ့

ျပကြက္ကုိ ေကာင္းေကာင္းျပေနာ္ တကယ္လုိ႕မ်ား ျမင္းေပၚကေန လိမ့္က်ရင္
အဲဒီျမင္းနဲ႕ေပးစားမယ္တဲ့။

ေကာင္မေလးက တေန႕မဟုတ္တေန႕ေတာ့ ျပဳတ္က်မွာဘဲ
အဲဒီေန႕ငါနဲ႕ရမဲ့ေန႕ဘဲတဲ့။

ဆရာေန၀င္းျမင့္က အဲဒီလုိ အဆုံးသတ္လုိက္ခ်ိန္မွာ လူေတြက ရီၾကတာေပါ့။

နိဂုံးခ်ဳပ္ေျပာတာကေတာ့..............

ေလာကၾကီးမွာ အဲဒီျမင္းလုိ လူေတြလဲ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။

ျမင္းနဲ႕လူ ဘယ္လုိမ်ား ေပါင္းဖက္လုိ႕ ရႏိုင္ပါ့မလဲ.........

မျဖစ္ႏိုင္တာကုိ ေမွ်ာ္လင့္မိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားနဲ႕.........