Real Life, Real Story

Real Life, Real Story စာအုပ္ကုိ ဖတ္ျပီး ေရးခ်င္လာတယ္။
အမွန္တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာေတြေလ
အသက္(၂၀)မွာ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္က ဘြဲ႕ရေတာ့ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ေခတ္ၾကီးမွာ
အလုပ္တစ္ခုရဘုိ႕ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္ခဲခဲ့တယ္။
ကၽြန္မကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ တကၠသုိလ္အတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေဖက
ကၽြန္မအေမ အလုပ္လုပ္တဲ့ဌာနမွာ လုပ္ငန္းခြဲမန္ေနဂ်ာ
သူ႕သမီးက ေထာက္ခံခ်က္ေတြေကာင္းေကာင္းေပးတာနဲ႕ ကၽြန္မအေမမ်က္ႏွာႏွစ္ခုေပါင္းျပီး
စား/ေဖ်ာ္ လုိ႕အလြယ္ေခၚေနတဲ့ အရက္နဲ႕အေဖ်ာ္ယမကာေရာင္း၀ယ္ေရးဌာနခြဲ အေရာင္းဆုိင္မွာ
ေန႕စားစာရင္းကိုင္ အလုပ္ကေလးကုိ တေန႕ (၈)က်ပ္ (၅၀)ျပားနဲ႕ 1988 ေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲမွာ
အလုပ္ရခဲ့တယ္။
အလုပ္ထဲမွာ အျမဲတမ္း၀န္ထမ္းခန္႕ျပီးေတာ့ လွည္းကူးက ဗဟုိ၀န္ထမ္း တကၠသိုလ္ (ေဖာင္ၾကီး)
တက္ရမယ္တဲ့။
အရပ္(၅)ေပ(၄)လကၡ ရွိျပီး ေပါင္ (၉၀) မျပည့္တဲ့ ခပ္ပိန္ပိန္္ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့
ေဖာင္ၾကီးသင္တန္းဆုိတာ လူရယ္စရာခ်ည္းေပါ့။
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေကာင္းေတြက အားေပးၾကပါတယ္ RTU တဲ့။
Return to Unit သင္တန္းက ျပန္လႊတ္တာခံရမွာပါတဲ့။
သင္တန္းမတက္ႏိုင္ပါဘူးလုိ႕ ျငင္းခြင့္ရွိေပမဲ့ အားေပးၾကတဲ့လူေတြကုိ မခံခ်င္စိတ္နဲ႕
၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ဇူလိႈင္လမွ စဖြင့္တဲ့ ဗလ (67) ကုိ မိုးရြာတဲ့တေန႕မွာ စေရာက္ခဲ့တယ္။
ပထမဆုံးတလမွာ အျပင္ထြက္ခြင့္မရွိေပမဲ့ ကၽြန္မလက္မွာေတာ့ အျဖဴေရာင္အကြက္ကေလးရွိလာခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ အမွတ္တမဲ့ထားလုိက္ျပီး ျပင္ပထြက္ခြင့္ရမွဘဲ ေဆးခန္ျပမယ္လုိ႕စိတ္ကူးလုိက္တယ္။
ျပင္ပထြက္ခြင့္ရတဲ့ ပထမဦးဆုံးအပတ္ျပန္ေတာ့
ကၽြန္မကုိ ငယ္ငယ္ကတည္းက က်န္းမာေရးအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ေဒါက္တာႏြဲ႕ႏြဲ႕ရီ ကုိ
တုိင္ျပၾကည့္ပါတယ္။ သူ႕က ကၽြန္မအေမလုိမ်ိဳးျဖစ္ေနလုိ႕ မာမီလုိ႕ ငယ္ငယ္ကတည္းကေခၚခဲ့တယ္။
သမီးအပ်ိဳၾကီးကုိ မာမီေခၚရပါ့မလားဆုိျပီး သူ႕အေမက ကၽြန္မကုိ ေသတဲ့အထိ အျမင္မၾကည္လင္ခဲ့ေပမဲ့
ကၽြန္မတုိ႕ အခုထိ အဆက္အသြယ္မျပတ္ခဲ့ပါဘူး။
မာမီက စိတ္ပူျပီး ကၽြန္မတို႕ပဲခူးမွာ နံမည္ၾကီးတဲ့ အေရျပားဆုိင္ရာ အထူးကုဆရာ၀န္
ေဒါက္တာ ေဂ်ပရာဆပ္ နဲ႕လုိက္ျပေပးပါတယ္။
ကၽြန္မကုိ မ်က္ႏွာဟုိဘက္လွည့္ဆုိျပီး အပ္ကေလးနဲ႕ အဲဒီအျဖဴ၀ုိင္းေနရာေလးကုိ ထိုးၾကည့္ပါတယ္။
ကၽြန္မက နာတယ္လုိ႕ေျပာေတာ့
ညာေျပာတာတဲ့။ 
ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႕မွတ္ခ်က္စကားဟာ လူနာရဲ႕ စိတ္ကုိ ဓါးနဲ႕မႊန္းသလုိပါဘဲ
အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မအသက္က (၂၃)ႏွစ္ေပါ့။
မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရွက္ရြ႕ံမႈဆုိတာ ေရးမျပတတ္ေတာ့ဘူး။
အနာၾကီးေရာဂါ လုိ႕ အမည္တပ္ေပးလုိက္ပါတယ္။
ကၽြန္မက သင္တန္းတက္ေနတုန္းမုိ႕ သင္တန္းျပီးမွ
ဆက္ကုပါမယ္ဆုိျပီး ျပန္ခ်လာတာေပါ့။
သင္တန္းမတက္ခင္က အားေပးၾကတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြကို
ျပန္ျမင္ေယာင္လာျပီး
ဘာေရာဂါခ်ည္းျဖစ္ေနပါေစ
သင္တန္းကို ျပီးေအာင္တက္မယ္ဆုိျပီး ေဖာင္ၾကီးကုိ ျပန္ခ်လာခဲ့ပါတယ္။
ဆရာ၀န္က ေျပာလိုက္တဲ့စကားက တၾကိမ္တည္းေပမဲ့
ကၽြန္မနားထဲမွာေတာ့ အၾကိမ္ေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ျပန္ၾကားေနခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မအျဖစ္ကုိ ဘယ္သူ႕မွ မေျပာဘဲ တစ္ေယာက္တည္း က်ိတ္ခံေနခဲ့ပါတယ္။
စိတ္အနာတရ က တစ္ပိုင္း သင္တန္းျပီးေအာင္တက္ခ်င္စိတ္က တပုိင္းပါ။
ေဖာင္ၾကီးသင္တန္း မုိးေရထဲမွာ ေသနတ္ထမ္းျပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ
အဲဒီဆရာ၀န္ရဲ႕ ညာေျပာတာပါဆိုတဲ့ အသံကုိ ျပန္ၾကားေယာင္လာရင္
မိုးေရေတြနဲ႕အတူ မ်က္ရည္ေတြက်ခဲ့တာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပါဘဲ။
ဒါေပမဲ့ ဘ၀ကုိ ကၽြန္မက မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ အျမဲေမာင္းႏွင္ခဲ့တာပါ။
အၾကိမ္ၾကိမ္ျပိဳလဲျပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပန္ထ ခဲ့ရတဲ့လူပါ။
ေအာက္တုိဘာလမွာ သင္တန္းဆင္းပြဲအတြက္ ေလ့က်င့္ရမယ္
မေလ့က်င့္ခ်င္တဲ့သူေတြ သင္တန္းဆင္းပြဲလမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့လူေတြ
အျပင္ထြက္ႏိုင္တယ္လုိ႕ သင္တန္းမွဴးက ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ
ကၽြန္မနဲ႕အတူ တဌာနတည္းလာတက္တဲ့ ေက်ာ္ေက်ာ္၀င္းက
ေနမေကာင္းတာမုိ႕ ေသနတ္ထမ္းျပီး တပ္ခြဲအျပင္ကုိ ထြက္ရပ္တာေတြ႕လုိက္ပါတယ္။
ကၽြန္မေရာ.........အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေျမၾကီးကုိ ငုံၾကည့္လုိက္ခ်ိန္
ေျခေထာက္ေအာက္က ေျမၾကီးေတြေရြ႕ေနတယ္ ထင္လာတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ထုံးစံအတုိင္း ငါဒီကြင္းထဲကေန ဘယ္ေတာ့မွာ
ကုိယ့္ေျခေထာက္နဲ႕ကိုယ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္မသြားဘူး
ကုိယ္အသိမဲ့သြားလုိ႕ သူမ်ားက ထမ္းထုတ္သြားရင္ေတာ့မသိဘူးဆိုျပီး
သင္တန္းဆင္းပြဲအတြက္ ဆက္ေလ့က်င့္ေနခဲ့ပါတယ္။
ေခါင္းမာျခင္းရဲ႕ ရလာဒ္ကေတာ့ ဗလ (67) သင္တန္းသူ ပထမဆု ေပါ့။
ေနာက္ဆက္တြဲေတြကေတာ့ ရာထူးတုိးတာေတြ ဌာနကဆုေပးတာ TV သတင္းမွာပါတာေတြ
ဒါေတြက အိမ္မက္ေတြလုိဘဲ
တကယ္အျဖစ္က အနာၾကီးေရာဂါ ဆုိတာေလ

အနာၾကီးေရာဂါ ကုိေၾကာက္တဲ့စိတ္ထက္ ေဒါက္တာ ေဂ်ပရာဆပ္ရဲ႕ ညာေျပာတာဆုိတဲ့မွတ္ခ်က္ကုိ
ေၾကာက္တဲ့စိတ္က အဆေပါင္းမ်ားစြာပုိပါတယ္။
ေၾကာက္စိတ္ထက္ ရွက္စိတ္ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မက စိတ္ဓါက္ခို္င္မာတဲ့လူမဟုတ္ေပမဲ့
မခံခ်င္စိတ္ ခိုင္မာတဲ့လူမို႕ သူ႕မွတ္ခ်က္ေၾကာင့္ မက်ရႈံးသြားတာပါ။
အျခားတစ္ေယာက္ဆုိရင္ေတာ့...........

ကၽြန္မလဲ ကိုယ့္ကုိယ္ အနာၾကီးေရာဂါရွိေနျပီလုိ႕ လက္ခံလုိက္ျပီး
ေရာဂါသည္ေတြထားတဲ့ေနရာေတြကုိ စိတ္နဲ႕ ခဏတုိင္းသြားျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

အခ်ိန္နည္းနည္းယူျပီး စိတ္တည္ျငိမ္ေတာ့မွ ေလာကကို စိန္ေခၚျပီး
ေရာဂါကုဘုိ႕ မာမီနဲ႕တုိင္ပင္ပါတယ္။
1991 ခုႏွစ္က ပဲခူးတုိင္း အနာၾကီးေရာဂါတုိက္ဖ်က္ေရးဆရာ၀န္ၾကီးက
ေဒါက္တာ တင္ေရႊ
သူ႕အိမ္ကုိ ကၽြန္မတုိ႕ သားအမိႏွစ္ေယာက္ သြားျပၾကပါတယ္။
ေဒါက္တာ တင္ေရႊက ကၽြန္မကုိ စမ္းသပ္ပါတယ္။
သူကေတာ့ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕နဲ႕ အနာၾကီးေရာဂါပါလုိ႕ အတည္ျပဳေပးလိုက္ပါတယ္။
ေဆးေသာက္ရင္ေပ်ာက္သြားမွာပါလုိ႕ ကၽြန္မကုိေအးေအးေဆးေဆးရွင္းျပပါတယ္။
အုိေက ေဆးေသာက္မယ္ေပါ့။

ေဆးမေသာက္ခင္အထိ ကၽြန္မမွာ အနာၾကီးစိတ္ပိုင္း ဒါဏ္ရာသာရွိခဲတာပါ။
ရုပ္ပိုင္းမွာေတာ့ လက္ဖ်ံမွာ အျဖဴ၀ိုင္းေလးတခု...

ေဆးစေသာက္ျပီး တပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ကၽြန္မတကုိယ္လုံး အနီစက္ေတြ ထြက္လာပါေတာ့တယ္
အဲဒီေတာ့မွ ငါအနာၾကီးေရာဂါတကယ္ျဖစ္တာလုိ႕ ယုံၾကည္သြားခဲ့တယ္။

ကၽြန္မလဲ ေဒါက္တာ တင္ေရႊဆီကုိ ေနာက္တေခါက္ထပ္သြားျပီး အနီစက္ကေလးေတြကုိ ျပပါတယ္။

ေဒါက္တာတင္ေရႊက လိမ္းေဆး အရည္ပုလင္းေလးေတြေပးလုိက္ပါတယ္။

အနီစက္ေတြက မ်ားလြန္းလုိ႕ တခါလိမ္းရင္ တစ္ပုလင္းကုန္ပါတယ္။

ေဆးက ဒီတုိင္းလက္နဲ႕ယူလိမ္းလုိ႕မရပါဘူး။ နားၾကပ္တဲ့ တဖက္မွာ ဂြမ္းပါတဲ့ အတံကေလးနဲ႕
တုိ႕လိမ္းရတာပါ။

မာမီက ကၽြန္မကုိ သနားစိတ္ေၾကာင့္ထင္ပါတယ္။ ေန႕ခင္းေဆးရုံထမင္းစားျပန္ခ်ိန္တုိင္း
ကုိယ္တုိင္ ၀င္လူးေပးပါတယ္။
ေဆးလိမ္းေနတုန္း သူကၽြန္မကုိ ၾကည့္ခဲ့တဲ့ မ်က္လုံးေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။
ကၽြန္မေဆးက ျပင္းေတာ့ သူ႕လက္အရည္ခြံေတြ ေလာင္ကုန္ပါတယ္။

ေဆးသုတ္ထားတဲ့ ဂြမ္းေလးကုိ အရည္ျပားေပၚပြတ္လုိက္တာနဲ႕
အရည္ျပားအေပၚယံက ဖြာထြက္သြားတယ္ ခဏေန ပါးစပ္ေလနဲ႕ မႈတ္ထုတ္လုိက္ရင္
အမႈန္ကေလးေတြ ေလထဲမွာ ပ်ံ၀ဲေနတာဘဲ။

အဲလုိေဆးေသာက္လုိက္ အနာေတြထပ္ထြက္လာလုိက္ ေဆးလိမ္းလိုက္နဲ႕
ဆရာ၀န္သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေဆးကုေနခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ မာမီက (10) ရက္ေလာက္ေနေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္ သမီးလုိ႕
ဆရာ၀န္ကုိ္ယ္တုိင္က ေျပာလာတယ္။
ကၽြန္မက ဘာလုပ္တတ္မတုန္း
သူလဲ စဥ္းစားျပီး တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ရန္ကုန္သြားျပရေအာင္တဲ့
သေဘာေပါ့။

သားအမိႏွစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ကုိ တက္လာျပီး
ေဒါက္တာ ေအးျငိမ္း ၊  လမ္း (20) ထိပ္က ေအာင္ေဆးခန္းမွာ ျပၾကတယ္။
ဆရာၾကီးက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္နားေထာင္ျပီးေတာ့မွ
အင္း...........မွားကုန္ျပီတဲ့
ေဒါက္တာ တင္ေရႊဆီကုိလဲ ခ်က္ခ်င္းဖုံးဆက္တယ္။

ဒါ အနာၾကီးေရာဂါ မဟုတ္ဘူးတဲ့။
1990 ခုႏွစ္ ဇူလိႈင္လက စခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အျဖဴ၀ိုင္းကြက္ ေ၀ဒနာ
1991 ခုႏွစ္ ေမလ ေလာက္မွာ ေဒါက္တာ ေအးျငိမ္း စမ္းသပ္ခ်က္ေတြမွာ အဆုံးသတ္သြားပါတယ္။
ခုျဖစ္တာက ေရမသန္႕တာေၾကာင့္ျဖစ္တတ္တဲ့ မိႈေရာဂါတမ်ိဳးပါ။
အနာၾကီးေရာဂါ ေဆးေတြေၾကာင့္ ပုိဆုိးလာတာေတြကုိဘဲ ျပန္ကုရေတာ့မယ္တဲ့
ဒါလဲအခက္ၾကီးမဟုတ္ဘူး သူေဖာ္ထားတဲ့ ၀ဏ သိဒၶိ ဖေယာင္းခ်က္ တမ်ိဳးကုိေတာ့
အက္စစ္ေဆးစားထားလုိ႕ျဖစ္ေနတဲ့ေနရာေတြကုိ စိတ္ရွည္ရွည္ထားလိမ္းလုိက္ပါတဲ့။
အားလုံးအဆုံးသတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ မာမီက စကားတခြန္းေျပာတယ္
သမီး ဆရာၾကီးကုိ ထုိင္ကန္ေတာ့လုိက္ပါတဲ့။
၀ဏ သိဒၶိ ဖေယာင္းခ်က္ကုိေတာ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ လိမ္းလုိက္ျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့

ေလာကၾကီးက လွပသြားပါေတာ့တယ္။