အေဆာင္ အခန္းေဖာ္

မာလာေဆာင္ ျပန္ဖြင့္တာကို သတင္းေတြ ၾကားလုိက္ရေတာ့
တကၠသုိလ္အေဆာင္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြကုိ ျပန္တမ္းတမိတယ္။
အိမ္ကေပးတဲ့ပုိတ္ဆံကုိ ေလာက္ေအာင္ခ်င့္ခ်ိန္သုံးရတာဘဲရွိတယ္။
က်န္တဲ့အပိုင္းေတြမွာ အပူအပင္ကင္းခဲ့တယ္။
ကၽြန္မက ကားမူးတတ္တယ္။
ပဲခူးကေန ရန္ကုန္ကုိလာတဲ့လမ္းမွာ အျမဲတန္းအန္ျပီး မူးေနေလ့ရွိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ပထမဦးဆုံး ကၽြန္မကုိ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္တက္ဘုိ႕ ကံေကာ္ေဆာင္ ကုိ
လာပုိ႕တဲ့ေန႕ကစျပီး ကားမူးတတ္တာ ေပ်ာက္သြားတယ္။
ပထမႏွစ္ တက္ဘုိ႕ ကံေကာ္ေဆာင္ကုိ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ Hall Tutor က ေမးတယ္
အတူေနဘုိ႕ အခန္းေဖာ္ရွိလားတဲ့။
ကၽြန္မက မရွိဘူးဆုိေတာ့ ေဘးနားေရာက္ေနတဲ့တစ္ေယာက္လဲ မရွိဘူးတဲ့
သူနဲ႕အတူေနလုိက္ေပါ့တဲ့။
သူ႕နံမည္က ၀ါ၀ါေရႊ တဲ့ ဟသာၤတျမိဳ႕ ကလာတာ။
အဲဒီလုိနဲ႕ ပထမႏွစ္ အခန္းေဖာ္ရသြားတယ္။
တစ္ေယာက္ခန္းေတြကုိ ႏွစ္ေယာက္ထားေတာ့ က်ပ္တာေပါ့။
ကုတင္ႏွစ္လုံး ယွဥ္ခ်ထားရင္ လူႏွစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္လုိ႕မရေတာ့ဘူး။
ေသတၱာထားစရာမရွိလုိ႕ ကုတင္ကုိ အုတ္ခဲ(3)ဆင့္ေလာက္ခုျမွင့္ထားျပီးမွ
ကုတင္ေအာက္ထားရတယ္။
ခပ္ျမင့္ျမင့္ေလး အိပ္ၾကတာေပါ့ဆုိျပီး ရယ္ေမာခဲ့ၾကတယ္။
ကၽြန္မက လူမႈဆက္ဆံေရး နည္းနည္းညံေသးေတာ့
အခန္းေဖာ္နဲ႕ သိပ္ပလဲ နံပ မသင့္ဘူး။
တလေလာက္အတြင္းမွာဘဲ ကၽြန္မနဲ႕ လုိင္းတူတဲ့ မုံရြာအုပ္စုနဲ႕ေပါင္းျဖစ္တယ္။
မုံရြာက လူေတြက စိတ္ရွင္းၾကတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ (4) ႏွစ္လုံးေပါင္းလာၾကတာေလ
တြက္ကတ္တယ္ ျပိဳင္ဆုိင္တယ္ဆုိတာ သိပ္မရွိခဲ့ဘူး။
ကၽြန္မနဲ႕ မရည္မြန္ ႏွစ္ေယာက္ဘဲ ေကာ္ဖီေသာက္တတ္တဲ့လူပါတယ္။
အတူေပါင္းေသာက္ၾကတာ နင္က ဘာ၀ယ္လုိ႕ ငါက ဘာထည့္ရတယ္
ဘယ္ေလာက္ကုန္တယ္လုိ႕ တခါမွ မေျပာခဲ့ၾကဘူး။
ဒါေပမဲ့ ေကာ္ဖီကုိေတာ့ နင္ေဖ်ာ္ ငါေဖ်ာ္နဲ႕ တြက္ကက္ခဲ့ၾကတယ္။
စာရင္းကုိင္ေတြ ပီပီ တိတိက်က် နာရီနဲ႕ပုိင္းလုိက္တယ္။
မနက္ေစာေစာထတဲ့ကၽြန္မက ေန႕ခင္း (12)နာရီမတုိင္ခင္
ေသာက္တဲ့ေကာ္ဖီတိုင္းကိုေဖ်ာ္ျပီး
သူက ေန႕ခင္း(12)နာရီေနာက္ပုိင္းေသာက္တာ ေဖ်ာ္ရတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ကလဲ ေကာ္ဖီကုိ ခြက္ကူးေသာက္တာေလ
ခြက္ေဆးျပီးတာနဲ႕ ထပ္ေဖ်ာ္ေသာက္ၾကတာ။
အဲဒီအုပ္စုမွာ ကၽြန္မက အပိန္ဆုံး နဲ႕ အစားအစာ ဂ်ီးအမ်ားဆုံးထင္တာဘဲ။
ေန႕ကူးရင္မစားခ်င္တာတုိ႕ အနံမၾကိဳက္လုိ႕ မစားတာတုိ႕ေပါ့။
ကၽြန္မတုိ႕အုပ္စုမွာ ဘယ္အိမ္က ပုိ႕တဲ့ စားစရာျဖစ္ျဖစ္ တေနရာတည္းမွာ
စုထားျပီး ထမင္းအတူစားၾကတာေလ။
မရည္မြန္အိမ္က ၾကက္သားကုိ ပုဇြန္ေျခာက္မႈန္႕လုိ႕ေထာင္းေၾကာ္ေပးတယ္။
နုိ႕မႈန္႕ဘူးနဲ႕ကုိ ထည့္ပုိ႕တာ
ၾကက္သားေထာင္းေၾကာ္ နည္းလာရင္ မရည္မြန္က အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္
ေဟ့ ဂ်ီးမ်ားတဲ့ ေရႊ၀ါဦးက အဲဒါဘဲ စားတာ နင္တုိ႕ ခ်န္ဦး တဲ့။
ရပါတယ္ဟာ.......လုိ႕ ကၽြန္မက ေျပာေတာ့
ငါတုိ႕အညာကလူေတြက ပဲျခမ္းေၾကာ္နဲ႕စားရင္ေတာင္ တစ္ပန္းကန္ အသာေလးကုန္တယ္လုိ႕
အျမဲျပန္ေျပာေလ့ရွိတတယ္။
အညာအုပ္စုနဲ႕ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ ပထမႏွစ္ကုိ RC(2) ထဲမွာ
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး တက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။
အေဆာင္မွာ အညာက လူေတြနဲ႕ေပါင္းေပမဲ့
ေက်ာင္းမွာေတာ့ ျမိဳ႕ထဲက တက္တဲ့လူေတြနဲ႕ေပါင္းျဖစ္တယ္။
ကၽြန္မအိမ္က ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြထဲက
ၾကိဳက္တဲ့ တစ္ထည္ႏွစ္ထည္ေလာက္ဘဲ ၀တ္ျဖစ္ေတာ့
ကၽြန္မေမြးေန႕မွာ က်ိဳင္းတုံအက်ီၤ ေရာင္စုံ(3)ထည္ကုိ
လက္ခံရဘူးတယ္။
အိမ္ကထည့္ေပးတာကို မၾကိဳက္ေပမဲ့ ကို္ယ္တုိင္လဲ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးေလ
အေဆာင္က refund ျပန္ေပးေတာ့ ရတဲ့ပုိတ္ဆံနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းသြားဖူးတယ္
ေစ်းသည္က မျပေပးခ်င္တဲ့ အက်ီကုိ ေစ်းမဆစ္ဘဲ ၀ယ္ခဲ့ဘူးတယ္
အျပာေရာင္ကေလးေပါ့

ႏွစ္ပတ္လည္ ညစာစားပြဲကုိ ကံေကာ္ရဲ႕ ေမာင္ႏွမေဆာင္ အုန္းေတာမွာ သြားလုပ္ေတာ့
ေကၽြးတဲ့ ဒန္ေပါက္ကုိ မစားရဲလုိ႕
အေအးေလးေသာက္ျပီးျပန္ခဲ့ဘူးတယ္
dinner ညမွာ ေကာင္ေလးေတြက သူတုိ႕ ၾကိဳက္တဲ့ေကာင္မေလးေတြ နံမည္ကုိ
အေဆာင္ထိလုိက္လာျပီး ညဘက္ေအာ္ၾကတယ္
ေရႊ၀ါဦး လုိ႕ ေအာ္လုိက္သံၾကားမွာ စိတ္ထဲ ထိတ္သြားေပမဲ့
ေနာက္ဆက္ေအာ္လုိက္တာကေတာ့ ေပါင္ၾကားထဲ လက္ထည့္အိပ္ေနျပီလား တဲ့
ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ကူးယဥ္စရာေကာင္းသလဲ လုိ႕
ကၽြန္မအဲ့လုိအိပ္တာ သူတုိ႕ေတြ ဘယ္လုိမ်ား သိသြားတာပါလိမ့္။
ဘာေတြဘဲ ျဖစ္ျဖစ္
တင္းက်ပ္တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းနဲ႕ လြတ္လပ္တဲ့ တကၠသိုလ္အကူးမွာ
စာေမးပြဲကုိ ေမာ္ကြန္းထိန္းလက္မွတ္ အထက္နားက ေအာင္ခဲ့တယ္။

ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္လုိ႕ အေဆာင္၀င္ေတာ့
Hall Tutor ကေျပာတယ္ ခင္ေစာမြန္က ကၽြန္မနဲ႕ တခန္းတည္းေနဘုိ႕
စာရင္းေပးသြားျပီတဲ့
ေအာ္ ဒီႏွစ္လဲ ငါေရြးခြင့္မရေတာ့ပါလားဆုိျပီး ရီေနလုိက္တယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းၾကီး မရည္မြန္နဲ႕ အခန္းခ်င္းကပ္ရပ္က်တယ္။
ကၽြန္မတုိ႕နယ္ကလူေတြက နယ္စြဲမရွိေပမဲ့
အညာကလူေတြက အညာစြဲရွိတယ္
သူတုိ႕လုိ ေရခ်ိဳပ်င္းတဲ့ ေရေၾကာက္တဲ့ အညာသူအခ်င္းခ်င္းသာ အခန္းေဖာ္လုပ္ၾကတယ္။
ကၽြန္မက ေစာေစာအိပ္ျပီး ေစာေစာ ထတတ္တဲ့အက်င့္ရွိတယ္
အခန္းေဖာ္က ေနာက္က်မွ အိပ္ေလ့ရွိတယ္။
ခပ္၀၀ မရည္မြန္ ကုတင္ေသးေသးမွာ သူ႕ေဘးမွာ ကပ္အိပ္လုိက္ရတာ မ်ားတယ္။
ကၽြန္မ ကုတင္မွာလဲ စာအုပ္ေတြနဲ႕ မီးပူမတုိက္ရေသးဘဲ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္နဲ႕ ထည့္ထားတဲ့
အ၀တ္ေတြက အျမဲျပည့္ေနတတ္တယ္ေလ။
Day တက္တဲ့လူေတြနဲ႕ေပါင္းျပီး ကၽြန္မက လူရည္လည္ေနေပမဲ့
အေဆာင္က အညာသူေတြက အေဆာင္ ကင္တင္း ေက်ာင္းကင္တင္းေတြကို
မေရာက္ဖူးေသးဘူးတဲ့
ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ရက္ အညာသူေတြနဲ႕ သမုိင္း၀င္းကင္တင္း သြားထုိင္ျဖစ္တယ္။
ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ၾကာဇံေၾကာ္မွာထားတုန္း ဆုိင္က ခိုင္ထူးသီခ်င္းဖြင့္တယ္။
ကၽြန္မက မရည္မြန္ အဲဒီသီခ်င္းက ငါအေဆာင္မွာ ဆုိဆုိေနတာေလလုိ႕ေျပာေတာ့
သူက မ်က္လုံးၾကီးျပဴးျပီး နင္ဆုိတာနဲ႕လဲ မတူဘူးတဲ့
သူဘယ္လုိဘဲ မွတ္ခ်က္ေပးပါေစ
ကၽြန္မတုိ႕ထက္ တစ္တန္းငယ္တဲ့ ထား၀ယ္သူ မာမာလြင္နဲ႕ ကၽြန္မကေတာ့
စုိင္းထီးဆုိင္ စာအုပ္ကုိ ဖြင့္ျပီး ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ ဆုိေနတာပါဘဲ
ကၽြန္မတုိ႕ ဒုတိယႏွစ္တက္ေတာ့ ပထမႏွစ္မွာ ၀င္လာတဲ့
မာမာလြင္ ခိုင္ကလ်ာေစာ ျမသႏၱာ တုိ႕က ကၽြန္မတုိ႕နဲ႕ လာတက္ေပါင္းၾကတယ္။
ခု ျမသႏၱာ ဆုိ ေက်ာင္းမွာ ရာထူးအေတာ္ၾကီးသြားျပီထင္တယ္။ dinner မွာေတာ့ ကေလးေလးလုိဘဲ။
ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ (2)ႏွစ္ကုိ RC(2) မွာ တက္ရေပမဲ့ အညာသူေတြ
ေက်ာင္းကင္တင္း မေရာက္ဖူးဘဲ ေက်ာင္းပိတ္သြားမွာစုိးတာနဲ႕
ေက်ာင္းဖြင့္တဲ့တရက္မွာ သြားၾကတယ္။
စားေသာက္ဆုိင္ေတြက မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ဖြင့္ထားတာမုိ႕
အလယ္လမ္းကေလးက ေလွ်ာက္ရတယ္
ဆုိင္ေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ အျပည့္ေပါ့
မရည္မြန္က တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ ေလွ်ာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက စခ်င္ေနတာ
သူကလဲ မုိးတြင္းေရအိုင္ကေလးကုိ ေက်ာ္လုိက္တာ ဘုိင္းကနဲ ပစ္လဲသြားပါေရာ
အဲဒါနဲ႕၇န္ကုန္ေဆးရုံၾကီးသြား ေျခေထာက္အရုိးက်ိဳးသြားလုိ႕ ေက်ာက္ပတၱီးစီးလုိက္ရတယ္။
ေက်ာက္ပတၱီးစီးထားေတာ့ ေရပူေရခ်မ္းကမ္းလွမ္းရတာေပါ့။
ရုိးရုိးအိမ္သာကုိ မထုိင္ႏိုင္ေတာ့ ၾကိမ္ခင္းထားတဲ့ ကုလားထုိင္တစ္လုံးကုိ
အေပါက္ေဖာက္လုိ္က္ၾကတယ္ေလ။
မပုိင္ဘူးလား
အရိုးသာ က်ိဳးတာ TV ၾကည့္ခ်င္လုိ႕ ေန႕တုိင္း သူ႕တြဲခ်ရေသးတာ
ကၽြန္မက အေဆာင္သူဘ၀လြတ္လပ္မႈကုိ ၾကိဳက္ျပီး ေက်ာင္းမွာ ဆရာမျပန္လုပ္ရင္း အေဆာင္မွာ ေနခ်င္ခဲ့တယ္။
ဒုတိယႏွစ္အမွတ္အလုိက္ လိုင္းေတြ ဂုဏ္ထူးတန္းေတြခြဲမယ္ဆုိေတာ့
စာနည္းနည္းျပန္လုပ္ျဖစ္တယ္။
ေအးစက္ေနတဲ့ အေဆာင္အုတ္နံရံေတြကုိ ကပ္ျပီး အိပ္ရတဲ့ အရသာကုိ ၾကိဳက္တယ္ေလ
ဘ၀ကို ဒီလုိအေဆာင္ေတြမွာ ေနခ်င္ေနခဲ့တယ္။

က်ိဳးစားရင္ အရာထင္တယ္လုိ႕ ငယ္စိတ္နဲ႕ေတြးခဲ့မိတယ္။
အရာထင္တိုင္း အေကာင္မျမင္ရတဲ့ လူ႕ဘ၀သေဘာေတြကုိ သိခဲ့ရတယ္
တတိယႏွစ္မွာ ၾကိဳက္တဲ့ ဂုဏ္ထူးတန္းကုိ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက တက္ခြင့္ေပးေပမဲ့
ေက်ာင္းစရိတ္က တက္ခြင့္မေပးခဲ့ဘူး။
ပါေမာကၡ ကုိ ကၽြန္မ ရုိးရုိးတန္းျပန္ဆင္းပါရေစလုိ႕ သြားေျပာရတဲ့ေန႕က
ဘ၀ကုိ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးသြားရတဲ့ေန႕ဘဲေပါ့။
တတိယႏွစ္မွာ တစ္ေယာက္ခန္းေနခြင့္ရျပီး တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ဓါက္ေတြ ပ်က္ျပားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေပါ့။
ေက်ာင္းစာထက္ အျပင္စာေတြ ဖတ္ျပီး ေက်ာင္းျပင္ပ ဘ၀အတြက္ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ေပါ့။

ဘြဲ႕တခုရင္ ျပီးတာပါဘဲေလလုိ႕ စိတ္ကုိေလ်ာ့ခ်ျပီး တတိယႏွစ္ ကံေကာ္ေဆာင္ ကုိ ႏွဳတ္ဆက္ခ်ိန္ေပါ့
သိန္းသိန္းတုိးက ငါပစၥည္းေတြ သိမ္းထားလုိ႕ နင့္အခန္းလာအိပ္လုိ႕ရမလားတဲ့
အုိေက ရပါတယ္ေပါ့ ကၽြန္မက ေမြ႕ယာနဲ႕ အိပ္တတ္တဲ့သူ
ညလည္မွာ ေက်ာေအာက္ကေအးလာေတာ့မွ သိန္းတုိး ေသးေပါက္မွန္းသိရျပီး
ညေအးၾကီးမွာ ေရေတြ ထ ခ်ိဳးၾကရတယ္။
၀မ္းနည္းစြာ မႏွဳတ္ဆက္ရဘဲ ရီေမာခဲ့ၾကရတယ္။

အေဆာင္ေပၚလစီ အသစ္အရ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ စီးပြားေရးပညာရွင္ေတြ အားလုံးကုိ
တစ္စုတစ္စည္းထဲ မာလာေဆာင္မွာ ထားမယ္တဲ့

ေနာက္ဆုံးနွစ္ ဆရာမၾကီးမ်ားအားလုံး မာလာေဆာင္မွာ ကဲခြင့္ရသြားၾကပါတယ္။

တတိယႏွစ္ေျဖျပီးကတည္းက ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေတာ့ အခန္းေဖာ္ စိတ္ၾကိဳက္ေလးေရြးဦးမွလုိ႕
ေတးထားခဲ့ျပီး

ကၽြန္မနဲ႕ က်ဴရွင္ အတူတက္တဲ့ မိမိျမတ္နဲ႕ ေနမယ္လုိ႕ စဥ္းစားထားခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့ အညာသူသူငယ္ခ်င္းအရင္းေတြက သူတုိ႕နဲ႕သာ အတူမေနႏိုင္တာ ကၽြန္မေရြးထားတဲ့
အခန္းေဖာ္က အညာသူမဟုတ္လုိ႕တဲ့

သူတုိ႕အညာက တစ္ေယာက္နဲ႕ေနဘုိ႕ နားခ်ၾကပါတယ္။

ေနာက္ဆုံး ပစ္တင္ သတိေပးတာကေတာ့ ငါတုိ႕ အညာကလူနဲ႕မေနရင္
နင့္အခန္းကုိ လာမလည္ဘူးတဲ့

ကၽြန္မလဲ အညာအုပ္စုကုိ မလြန္ဆန္ႏိုင္တာနဲ႕ သူတုိ႕ ေရြးခ်ယ္ေပးတဲ့ တခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့
အညာသူ ခရစ္ယာန္ ခင္စန္းၾကည္နဲ႕ အခန္းေဖာ္ လုပ္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။

ခင္စန္းၾကည္က ဂစ္တာကုိ ကၽြမ္းက်င္စြာ တီးႏိုင္ျပီး အသံလဲ အရမ္းေကာင္းတာမုိ႕
ကၽြန္မ စိတ္ရႈပ္တဲ့အခါတုိင္း သူက သီခ်င္းတီးျပတတ္ပါတယ္။

မိုးေတြအရမ္းရြာေနတုန္း  အင္းလ်ားကန္ေဘာင္မွာ ရခိုင္မုန္႕တီ ေသာက္ရေအာင္လုိ႕
သူ႕ကုိ အတင္းေခၚသြားေသာက္ခဲ့ျပီး အဲဒီည တေရးႏိုးမွာေတာ့
ငါ့ကုိ ေဆးရုံသာ ပုိၾကပါလုိ႕ ေတာင္းဆုိခဲ့ရတယ္
မရည္မြန္ကေတာ့ ကၽြန္မ တညလုံးအန္တာကုိ
ပြဲၾကည့္သလုိ စိတ္ထားျပီး ထုိင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္တဲ့

အားက်ိဳးမာန္တက္မရွိလွတဲ့ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ကုိ ေငြစကၠဴေတြ သိမ္းျပီး
အေဆာင္တံခါးပိတ္သြားပါတယ္။

စိတ္အပူအပင္ကင္းလွတဲ့ အေဆာင္သူဘ၀ ကေန လုပ္ငန္းခြင္ထဲကုိ
ေရာက္ခဲ့ရတာ 1987 ကတည္းကေပါ့............