အိမ္

မခင္ဦးေမရဲ႕ အိမ္အေၾကာင္း ဖတ္မိေတာ့ ကၽြန္မေနခဲ့ရတဲ့အိမ္ေတြအေၾကာင္း ျပန္ေတြးမိတယ္။

အိမ္(1)
ကၽြန္မေမြးျပီးျပီခ်င္းေနရတဲ့အိမ္က ကၽြန္မအေမရဲ႕အေမ အဘြားအိမ္ပါ။

ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ျဖစ္ျပီး အေပၚထပ္မွာ ဆင္၀င္အက်ယ္ၾကီးရွိတဲ့အိမ္ပါ။

မွတ္မိတာကေတာ့ အဲဒီဆင္၀င္မွာ ကၽြႏ္မသံဇကာအကြက္ကေလးေတြကုိ
ကုိင္ျပီးေဘးတုိက္ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာပါဘဲ။

အဲဒီေတာ့ သံဇကာကြက္မကုိင္ဘဲလဲ ေလွ်ာက္ေရာ သူမ်ားကေလးေတြလုိ
ေရွ႕ကုိမသြားဘဲ ေဘးတုိက္စေလွ်ာက္ေတာ့တာပါဘဲတဲ့။

အေမကျပန္ေျပာတာေလ။
ကၽြန္မ ကလန္ကဆန္လုပ္တုိင္းအေမကေျပာေလ့ရွိတယ္။

သူက လမ္းစေလွ်ာက္ကတည္းက ေရွ႕သြားတာမွ မဟုတ္တာ ေဘးတုိက္သြားတာေလတဲ့။

ေနာက္ျပီး အဲဒီအိမ္အေပၚထပ္ေလွခါးထိပ္ကေလးမွာ လက္တန္းေလးကုိင္ျပီးရပ္ေနရင္းက
ေအာက္ထပ္ကုိ ေလွခါးထစ္ေတြအတုိင္းလိမ့္က်ဖူးတယ္။
ဘာမွ မျဖစ္ေပမဲ့ အဲဒီေနရာမွ မရပ္ရဲေတာ့ဘူး။

အဲဒီအိမ္ေနာက္ဘက္က ျခံက်ယ္တယ္။

ေနာက္ဘက္ျခံအစပ္က ကၽြန္မကုိ မူၾကိဳထားတဲ့ေက်ာင္းနဲ႕ကပ္ေနေတာ့
ကၽြန္မကုိမူၾကိဳထားခါစမွာ အဲဒီျခံအစပ္နားကေန အိမ္ကုိ လာေအာ္ေအာ္ငိုခဲ့ဘူးတယ္။

သူမ်ားကေလးေတြအားလုံး ငိုရင္ အေမေရ လုိ႕ ငိုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက အေဖေရလုိ႕
ေအာ္ငိုခဲ့ဘူးတာမုိ႕ မူၾကိဳက ဆရာမေတြက ခုထိ မွတ္မိေနတယ္။

အဲဒီအိမ္ၾကီးကုိ ျမန္မာေငြ က်ပ္ငါးေသာင္းနဲ႕ေရာင္းခဲ့တာ
ကၽြန္မ 2တန္းတက္တဲ့နွစ္မွာေပါ့။ 1974ခုႏွစ္ေလာက္ေပါ့။

အိမ္(2)
ကၽြန္မအဘြားအိမ္ေရာင္းျပီးေတာ့
အဘြားရဲ႕ေမာင္၀မ္းကြဲ တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ အိမ္ကုိငွားေနခဲ့တယ္။

လူကုံတန္ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာေပါ့။

အဘုိးေလးက ေအာက္ထပ္မွာေနျပီး ကၽြန္မတို႕မိသားစုကုိ အေပၚထပ္မွာထားတယ္။

အဘြားက သူ႕ထက္ၾကီးတာမုိ႕တဲ့။

ေရွးလူၾကီးေတြရဲ႕ သေဘာထားေပါ့။

အဘြားကလဲ သူ႕ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းေနတာမုိ႕
ဟင္းေန႕တိုင္းကမ္းေလ့ရွိတယ္။

အဲဒီအိမ္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္ပါဘဲ။

အေပၚထပ္ကလူေတြရဲ႕ မီးဖုိေခ်ာင္က ေအာက္ထပ္မွာရွိျပီး

ေအာက္ထပ္ကလူေတြရဲမီးဖုိေခ်ာင္က အေပၚထပ္မွာျဖစ္ေနတာပါဘဲ။

ကၽြန္မတုိ႕က ေအာက္ထပ္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ျပီးရင္ မီးဖုိေခ်ာင္ကုိ ေသာ့ခတ္
အေပၚတက္အိပ္ရတာပါ။

ကၽြန္မတုိ႕အဘြားက နားေလးတယ္။ ကၽြန္မတုိ႕ညီအစ္မကလည္း ငယ္ေသးတယ္ေလ။

အေမသင္တန္းသြားေနတုန္း အဲဒီမီးဖုိေခ်ာင္ကုိ သူခိုး၀င္ယူသြားတာ
မနက္ခင္းခ်က္ဘုိ႕ ငရုပ္ဆုံနဲ႕ဖိထားတဲ့ ငါးခူငပိေကာင္ေလးေတာင္
ယူသြားတယ္ဆုိေတာ့
သူခိုးဘယ္ေလာက္အခ်ိန္ရသလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပေတာ့။

မနက္ခင္းအိပ္ယာအထမွာ ေျပာင္ေနတဲ့ မီးဖုိခန္းေလးၾကည့္ျပီး
အဘြားက ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားတာမွတ္မိတယ္။

အဲဒီအိမ္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး အမွတ္ရလာတာက
မီးေလာင္တာပါဘဲ။

ကၽြန္မတုိ႕အိမ္နဲ႕ မ်က္ေစာင္းထုိးမွာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ျပီး
ဥစားၾကက္ေမြးတဲ့လူေတြရွိတယ္။

အဲဒီၾကက္ျခံ ညလည္မွာ မီးေလာင္ေတာ့
အိမ္မွာ ကၽြန္မအရင္ဆုံးႏိုးျပီး အိမ္ေရွ့ တံခါးေပါက္ကုိ ထဖြင့္လုိက္ခ်ိန္မွာ
မီးေတာက္ေတြကုိ ျမင္လုိက္ရတယ္။

အသက္ (10)ေလာက္အရြယ္ဆုိေတာ့ လန္႕သြားတာျဖစ္မယ္။
အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာ မီးေလာင္တဲ့အိမ္မက္ေတြ ခဏတုိင္းမက္ျပီး ထထေျပးတတ္တယ္။

ကၽြန္မတုိ႕အဘြားေမာင္ႏွမ တည့္ေနေပမဲ့ အဘုိးေလးသမီး သူ႕ေယာက္က်ာၤးဆုံးျပီးျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့
အဲဒီအိမ္ကေနေျပာင္းဘုိ႕ျဖစ္လာပါေရာ။

အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕လည္း လူကုံတန္ရပ္ကြက္မွာ(3)ႏွစ္ေလာက္ေနျပီး
သာမာန္လက္လုပ္လက္စားေတြေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးကုိထပ္ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။

အိမ္(3)

ကၽြန္မအေမက အမ်ိဳးေတြကုိ မခံခ်င္စိတ္နဲ႕ေျပာင္းခဲ့တာလုိ႕ထင္တယ္။

ေနာက္ျပီး အေမ့၀င္ေငြတစ္ခုတည္းနဲ႕ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့အိမ္ေလးကုိ ငွားခဲ့တာျဖစ္မယ္။

အိမ္ရွင္နဲ႕အတူမေနရတဲ့ သီးသန္႕ျခံကေလးပါ။

ဒါေပမဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိဘူး။ ေရမရွိဘူး။ အမိုးက အင္ဖက္မုိးထားတဲ့ ေျခတံရွည္အိမ္ကေလးပါ။

ငယ္တုန္းမွာ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတဲ့အိမ္မွာ ေနခဲ့ရလုိ႕ လွ်ပ္စစ္မီးရွိတဲ့အိမ္ေရာက္ရင္လည္း
မွိတ္ထားတတ္တဲ့အက်င့္ျဖစ္ျပီး ေမွာင္ထဲမွာလဲ ေနသားက်ေနခဲ့တာပါဘဲ။

ေရမရွိတဲ့ရပ္ကြက္မွာ တြင္းရွိတဲ့အိမ္ကေရကုိ ပုိတ္နဲ႕သြယ္ျပီး၀ယ္သုံးရတာမို႕
ေရအမ်ားၾကီးရွိတဲ့ေနရာကုိေရာက္ေပမဲ့လဲ ေရကုိအၾကာၾကီးမခ်ိဳးတတ္ေတာ့ဘူး။

လူဆုိတာ အက်င့္ရဲ႕ေက်းကၽြန္ေလ။

အဲဒီရပ္ကြက္ကလူအမ်ားစုက ေဆးလိပ္လိပ္တယ္။ ဆုိက္ကားနင္းတယ္။

ကၽြန္မညီမငယ္ငယ္က ၾကီးလာရင္ဘာလုပ္မလဲလုိ႕ေမးရင္ ဆိုက္ကားနင္းမယ္လုိ႕
ေျဖတတ္တာကုိ သတိရတယ္။

ေနာက္ျပီးေရမ၀ယ္သုံးႏိုင္တဲ့လူေတြက ေရကန္ရွိတဲ့ေနရာကေရကုိ ညေနခင္းမွာ
ေရခပ္ဆင္းၾကတယ္။

ကၽြန္မတုိ႕အေမက ေရကိုေခၽြတာသုံးခိုင္းေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ညီအစ္မကုိ
ေရမခပ္ခိုင္းခဲ့ဘူး။

ကၽြန္မတုိ႕အရြယ္ေတြ ေဆးလိပ္လိပ္တာရွိေပမဲ့ ေက်ာင္းဘဲ တက္ခိုင္းတယ္။

ေႏြရာသီအားလပ္ရက္မွာေတာင္ ေဆးလိပ္တာ မသင္ခိုင္ဘူး။
အိမ္မွာဘဲေနခိုင္းတယ္။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မညီမကေတာ့ အေမမသိေအာင္ ေရခပ္တဲ့လူေတြနဲ႕လုိက္သြားဘူးတယ္။

ကၽြန္မကေႏြရာသီဆုိ ပ်င္းတာနဲ႕ ေနာက္ႏွစ္သင္ရမဲ့ သခ်ာၤေတြကုိ ဖတ္စာအုပ္ၾကည့္တြက္ရင္း
သခ်ာၤေတာ္လာတာပါဘဲ။

အဲဒီအိမ္ျခံထဲမွာ ကတက္ပင္ရွိတယ္။ ခ်ဥ္ပတ္လုပ္တာေလ။

ေနာက္ျပီး မုိးတြင္းဆုိရင္ ဖလံေတာင္ေမႊးအပင္ေတြေပါက္တယ္။
အဲဒါကို ခဏခဏစားရတယ္။


အဲဒီအိမ္ကေလးက အိမ္ရွင္က ေတာမွာေနတာေလ။

တခါလာလည္ရင္ တစ္လေလာက္ၾကာၾကာလာေနတတ္တာမို႕
ေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္ရွင္လာလာေနတဲ့ဒါဏ္ကုိ မခံႏိုင္လုိ႕ အဲဒီအိမ္ကေလးကေန
အေမက ထပ္ေျပာင္းတာလုိ႕ ထင္တာဘဲ။

အေဖာ္မရွိတဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ကေတာ့ အိမ္ရွင္လာေနရင္ေပ်ာ္ေနတာပါဘဲ။

အဲဒီ မီး နဲ႕ ေရမရွိတဲ့ မိုးတြင္းမွာမိုးယုိတတ္တဲ့အိမ္ကေလးမွာ (2)ႏွစ္ေလာက္ဘဲေနခဲ့ရတယ္။

အိမ္(4)

ခုတခါေျပာင္းရတဲ့အိမ္က အရင္အိမ္နဲ႕တလမ္းတည္းပါဘဲ။

ထူးတာဆုိလုိ႕ အမိုးက သြပ္ျဖစ္ျပီး ေအာက္ထပ္မွာ အိမ္ရွင္ေနတာဘဲ။

ကၽြန္မတုိ႕က အေပၚထပ္မွာ ငွားေနတာေလ။အေမက သူ႕အေမကုိ သူမ်ားအိမ္ေအာက္ကုိ မထားခ်င္တာေၾကာင့္ထင္တယ္။

အဲဒီအိမ္က လုိအပ္တာထက္ ပုိျမင့္ေနျပီး အေျခမခိုင္တာေၾကာင့္ မိုးတြင္းဆုိ ပုခက္နဲ႕အိပ္ရသလုိ
ေလထဲမွာ ယမ္းခါေနတတ္ပါတယ္။

လွ်ပ္စစ္မီးမရွိဘူး။ ေရလည္း ၀ယ္သုံးရတာမုိ႕ သိပ္အေျပာင္းအလဲမရွိပါဘူး။

အဲဒီအိမ္မွာသိပ္အမွတ္တရမရွိခဲ့သလုိ
အေမဘာေၾကာင့္ေနာက္ထပ္တစ္အိမ္ထပ္ေျပာင္းတယ္ဆုိတာလဲ မသိဘူး။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ (2)ႏွစ္နီးပါးေတာ့ ၾကာခဲ့တယ္။

အိမ္(5)

ျခံ၀န္းက်ယ္ၾကီးထဲက ႏွစ္ထပ္အိမ္တစ္ခုေပါ့။

အေပၚထပ္မွာ အိမ္ရွင္အဘုိးအဘြားေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေနတယ္။

ကၽြန္မတုိ႕နဲ႕ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္တယ္။

ဒီအိမ္မွာေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးရွိသြားျပီဗ်ိဳ႕။

ဒါေပမဲ့ ေရကေတာ့ လမ္းမမွာ ဘုံဘုိင္ကလာတာကုိ ထြက္ခပ္ရတယ္။

ကၽြန္မက မနက္ေစာေစာ စာထဖတ္တတ္တယ္။

အေမကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ ေရထခပ္တယ္။

သူ႕သမီးပိန္ပိန္ေလးက ေရငင္ေပးမယ္ဆုိတာကို ဘယ္တုန္းကမွ လက္မခံခဲ့ဘူး။

စာသြားက်တ္ပါလုိ႕ အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္။
အေမခပ္ထားတဲ့ေရကုိ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ အမ်ားၾကီးမခ်ိဳးခဲ့ဘူး။

အဲဒီျခံထဲမွာ ကၽြန္မကုိေပ်ာ္ရႊင္ေစတာကေတာ့
သနပ္ခါးပန္း၊ခတၱာနဲ႕ ယုဇနပန္းေတြပါဘဲ။

မိုးတြင္းဆို ေမြးေနတဲ့ပန္းခင္းထဲအိပ္ရသလုိဘဲ။

ေနာက္ျပီး ပြင့္တာမ်ားတဲ့ေန႕ဆုိ အေမက ပန္းေတြကုိခ်ိဳးျပီး
သားအမီေတြ ေစ်းမွာ သြားေရာင္းၾကတာ။

ေပ်ာ္စရာၾကီးပါ။

မိုးမရြာတဲ့ညခင္းေတြနဲ႕ ပူတဲ့ညေတြမွာ ျခံထဲက တန္းလ်ားေလးမွာ ထြက္ထုိင္တတ္ၾကတယ္။

အဲဒီအိမ္ရွင္ ေမာင္ႏွမရဲ႕ လူေနမႈစတုိင္ကုိ ၾကိဳက္တယ္။

သူတုိ႕၀င္ေငြက ကၽြန္မတုိ႕အိမ္လခရယ္။ ျခံထဲက အုန္းပင္နဲ႕သရက္ပင္ေရာင္းလုိ႕ရတဲ့ ၀င္ေငြရယ္ဘဲရွိတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေအးေအးလူလူဘဲ။

ေန႕တုိင္းပဲျပဳတ္၀ယ္ျပီး မနက္စာကေတာ့ ပဲျပဳတ္ထမင္းေပါ့။

ေန႕ခင္းလာတဲ့အသည္ဆီက ကန္ဇြန္းရြက္ေန႕တိုင္း၀ယ္တယ္။

ညစာကုိေတာ့ ကန္ဇြန္းရြက္နဲ႕ငံျပာရည္ခ်က္ကို ညေလ(4)နာရီေလာက္မွာ စားၾကတယ္။

တေနကုန္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ဖဲရုိက္တတ္တယ္။

ေႏြရာသီေတြမွာ ကၽြန္မတုိ႕ကုိလည္း သင္ေပးတာေပါ့။

အဲဒီအိမ္ကဘဲ ကၽြန္မ(10)တန္းေအာင္ခဲ့တယ္။

ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းေဆာင္(4)ႏွစ္ေနျပီး အဲဒီျခံထဲကုိဘဲျပန္ခဲ့တယ္။

ကၽြန္မက ငါၾကီးလာရင္လည္း အဲဒီလုိ ေအးေအးေဆးေဆးေနမယ္လုိ႕ အားက်ခဲ့မိတယ္။

နယ္မွာေနတဲ့အဘြားရဲ႕သားက မက်န္းမာဘဲျပန္လာခ်ိန္မွာေတာ့
ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ေလး ပူေလာင္ခဲ့ေပါ့။

ေငြလုိတာနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕အေမက အိမ္ကုိအရစ္က်၀ယ္မယ္တဲ့။

အေမေငြဘယ္ေလာက္ေပးျပီးသလဲမသိေပမဲ့
ေခတ္မွီတဲ့ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးတည္ေဆာက္ေနတဲ့အတြက္
ကၽြန္မတုိ႕ရပ္ကြက္ကေလးကုိ (10)ရက္အတြင္း အျပီးဖ်က္ေပးရမယ္ဆုိတဲ့
စာတစ္ေစာင္ရလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ (7)ႏွစ္နီးပါးေလာက္ေနခဲ့ရတဲ့
အဲဒီအိမ္ကေလးကေန ခြာရေတာ့တာပါဘဲ။

ကၽြန္မအသက္(20)ေလ။
ထပ္ငွားထားတဲ့အိမ္ကလဲ ေျပာင္းခါနီးမွ အဆင္မေျပေလေတာ့
ကၽြန္မက အလုပ္၀င္ခါစမွာဘဲ ျမိဳ႕ထဲက အေဆာင္တစ္ခုကုိ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။

အေမတုိ႕လင္မယားကေတာ့ ၀န္ထမ္းရတဲ့ျမိဳ႕ျပင္ကျခံထဲကုိ
တဲတစ္ခုအျမန္ထိုးျပီး သူ႕ေခြးေတြနဲ႕ေျပာင္းသြားတယ္။
ကၽြန္မညီမကေတာ့ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တယ္။

အားလုံးတကြဲတျပားေပါ့။