အခန္းငယ္မ်ား

ကၽြန္မဘ၀မွာ အခန္းငယ္ကေလးမ်ားမွာ ေနခဲ့ရပါတယ္။
1984-ပထမဦးဆုံးအခန္းကေတာ့ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္စတက္ေတာ့
RC2 ၀န္းထဲက ကံေကာ္ေဆာင္ အခန္း(24)ပါ။
ေျမညီထပ္မွာျဖစ္ျပီး အ၀င္လမ္းဘက္ကုိ မ်က္ႏွာျပဳထားတဲ့အခန္းပါ။
တစ္ေယာက္ခန္းအျဖစ္ဖြဲ႕စည္းထားေပမဲ့ ေနခြင့္ေပးတဲ့လူေတြမ်ားေနလုိ႕
(2)ေယာက္တခန္းေနရပါတယ္။
ကုတင္(2)လုံးခ်ထားျပီးရင္ လူသြားလမ္းကေလးဘဲ က်န္ေတာ့တာမုိ႕
ကၽြန္မတုိ႕ရဲ႕ေသတၱာေတြထားဘုိ႕ ကုတင္ေတြကုိ အုတ္ခဲ(3)ခုေလာက္ ဆင့္ထားရလုိ႕
အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ကေလး အိပ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒုတိယႏွစ္၊တတိယႏွစ္ေတြကုိလည္း ကံေကာ္ေဆာင္မွာလဲ ဆက္ေနရျပီး အခန္းေတြသာေျပာင္းခဲ့ရပါတယ္။
တတိယႏွစ္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္တခန္းေနခြင့္ရလုိ႕ ေက်ာင္းေဆာင္ေနခဲ့ရတဲ့သက္တမ္းမွာ အေပ်ာ္ဆုံးပါဘဲ။
ေနာက္ကၽြန္မတတိယႏွစ္အခန္းက တတိယထပ္မွာရွိျပီး ေအးတဲ့ေနာက္ဘက္အခန္းမုိ႕
အျမဲတမ္းတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။
1987-ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာေတာ့ မာလာေဆာင္ ကုိေျပာင္းခဲ့ရျပီး မာလာတစ္ေဆာင္လုံး ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသူေတြခ်ည္းမုိ႕
လူရည္လည္ေနတဲ့မမမ်ားနဲ႕ အျမဲဆူညံေနပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းျပီးလုိ႕ အိမ္ျပန္ရေတာ့ လြတ္လပ္တဲ့အခန္းငယ္ေတြနဲ႕ခဏေ၀းခဲ့ျပန္ပါတယ္။
သိပ္မျကာပါဘူး 1991-ကၽြန္မအလုပ္၀င္ေတာ့ ကၽြန္မမိဘေတြ အိမ္ဖ်က္ရတာနဲ႕ ကၽြန္မတုိ႕ျမိဳ႕က
အျပင္ေဆာင္ကေလးကုိေရာက္သြားရျပန္ပါတယ္။
အစုိးရေက်ာင္းေဆာင္ေတြမွာ က်ပ္ေပမဲ့ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕ေနခဲ့ရေပမဲ့
ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရတဲ့အေျခအေနအရ ကၽြန္မေနခဲ့ရတဲ့အျပင္ေဆာင္က ျပတင္းေပါက္မရွိပါဘူး။
အ၀င္အထြက္တစ္ေပါက္သာရွိျပီး။
အခန္းေတြကုိ သုံးထပ္သားနဲ႕ကာထားပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မနဲ႕ကပ္ရက္အခန္းက နယ္ကေန အထက္တန္းေက်ာင္းလာတက္တဲ့
ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး သူတုိ႕က အခ်ိန္အခါမရွိ စာက်တ္သံေတြက
အျမဲတမ္း အိပ္ေရးမ၀ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

1992-ကၽြန္မေနာက္ထပ္ေျပာင္းေနျဖစ္တဲ့အခန္းကေလးကေတာ့
ကၽြန္မအေမသူငယ္ခ်င္း အပ်ိဳျကီးငွားထားတဲ့ အခန္းကေလးပါ။
အိမ္ျကီးရဲ႕ေအာက္ထပ္ကုိ အခန္းသုံးခန္းခြဲကန္႕ထားျပီး
ကၽြန္မတုိ႕က ေခါင္းရင္းဆုံးအခန္းမွာ ေနခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္မအဲဒီအိမ္မွာ စိတ္ျကုိက္ခ်က္စားခြင့္ရခဲ့ျပီး
အေမ့သူငယ္ခ်င္းအပ်ိဳျကီးရဲ႕ အျပဳအမူေတြကုိမသိစိတ္က အတုယူထားလုိ႕ထင္ပါရဲ႕
အခုကၽြန္မ အသက္ျကီးလာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း သူ႕တုန္းကလုိ ျပဳမူေနထုိင္တတ္လာတာေတြကုိ
အံျသတျကီးေတြ႕ေနရပါတယ္။
အဲဒီေခတ္က ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြေပၚခါစျဖစ္ျပီး သုံးျပီးရင္ ဆပ္ျပာနဲ႕ေသခ်ာေဆးျပီး
ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္သုံးႏိုင္ေအာင္ ေနလွန္းျပီးသပ္သပ္ယပ္ယပ္ေခါက္ထားတတ္ပါတယ္။
သူေဆးေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ေအာ္ သုံးျပီးလြင့္ပစ္လုိက္ ေနာက္ထပ္၀ယ္တာေပါ့လုိ႕
စိတ္ထဲက ေျပာမိေပမဲ့ ကၽြန္မအေရးေပၚထည့္စရာလုိရင္ သူ႕ျခင္းေတာင္းထဲက
အိတ္ကေလးေတြ ထုတ္ေပးတာကုိ ကၽြန္မ ယူသုံးခဲ့ပါတယ္။
အခု ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြကုိ ရွဳပ္လုိ႕စုျပီးလြင့္ပစ္တဲ့အခါတုိင္း
သူ႕မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္လာပါတယ္။

ေနာက္ 1993-ကၽြန္မျပည္သစ္လုပ္ငန္းကုိ၀င္ေတာ့လည္း အဆင့္တူေတြမွာ မိသားစုရွိရင္ လုံးခ်င္းအိမ္ရေပမဲ့
တကုိယ္တည္းကၽြန္မကေတာ့ အခန္းငယ္ကေလးနဲ႕ ထပ္တုိးရပါတယ္။
အဲဒီအခန္းေလးက ေတာအိမ္ခန္းေလးေပမဲ့ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေလး ႏွစ္သက္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မကုိ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့အခန္းနီးခ်င္းေတြကုိလည္း မေမ့ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မအခန္းနဲ႕ကပ္ရက္က
စာေရးျကီးမိသားစုေနျပီး ေက်ာင္းေနတဲ့ကေလးကမ်ားလုိ႕ ေန႕တုိင္းနီးပါး မနက္ခရမ္းခ်ဥ္သီးငပိခ်က္
ညဘက္မွာ အေျကာ္(သုိ႕) လဖက္သုပ္နဲ႕စားတဲ့အသံေတြကုိ အျမဲျကားေနရျပီး
တခါတေလ အမဲသားအရြတ္ကေလးေတြကုိ ခ်က္တဲ့ေန႕ဆုိ တအိမ္လုံးဆူညံေနတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ ရုံးနဲ႕နီးတဲ့ဆုိင္က မနက္စာ ထမင္း၀င္စားျပီး
ညဘက္ေတြမွာ ျမိဳ႕ထဲက ျကက္သားဆန္ျပဳတ္၀ယ္ေသာက္လုိက္ပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ညေတြမွာေတာ့ ဆာလာရင္ ရထား၀င္ခ်ိန္ ျပည္ျမိဳ႕သစ္ဘူတာမွာ
လာေရာင္းတဲ့ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ကုိ ၀ယ္စားျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလုိ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့
ကၽြန္မဒီကၽြန္းကေလးကုိ တစ္ကၽြန္းက်လာပါတယ္။
ကၽြန္းမွာတစ္ကၽြန္းက်သလုိ အလုပ္မွာလဲ တကယ္ကုိ တုိက္ပိတ္ခံရတဲ့အျဖစ္ပါ။
ကၽြန္မအလုပ္ေနရာက 15ေပ ပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ အုတ္ေလးဘက္အခန္းပါ။
အျပင္ကုိ လုံး၀မျမင္ရပါဘူး။ aircon ေျကာင့္သာ အသက္ရွဳလုိ႕ရတဲ့ေနရာမ်ိဳးပါ။
ေနာက္ျပီး Camera တပ္ထားေတာ့ ေရာက္ခါစမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ျပီးတစ္ခန္းထဲအတူထုိင္ရတဲ့ china ကလာတဲ့ တရုတ္နဲ႕ တရုတ္မေလးက
အဂၤလိပ္စကားမေျပာတတ္သလုိ တရုတ္ဆက္ဆံေရးဆုိတာ သိတဲ့အတုိင္း ခပ္ရုိင္းရုိင္းမုိ႕
အလုပ္ကိစၥကလြဲရင္ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ျကည့္ကုိ မျကည့္ျဖစ္သေလာက္ပါ။
သူတုိ႕ကလည္း internet ကိုသာ စိတ္၀င္စားျပီး
တခန္းလုံး key board ရိုက္သံေလာက္သာ အသံထြက္တတ္တာမုိ႕
ေအးစက္ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့အခန္းေလးတစ္ခုပါ။
ေရာက္ခါစေန႕ရက္ေတြတုန္းက စိတ္ထဲမွာ မြမ္းက်ပ္ျပီး
ဘ၀အဓိပါယ္မဲ့သလုိေတာင္ ခံစားရခဲ့ရပါတယ္။
အခုေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အခ်ိန္နဲ႕လုပ္အားကုိ ေငြနဲ႕လဲလွယ္ရင္း
နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေျဖလာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီအခန္းကေလးထဲက ထြက္သြားႏိုင္မွာပါလုိ႕
အားတင္းရင္း....................