စာအုပ္မ်ား

ကၽြန္မဘ၀မွာ စာအုပ္ေတြက အေရးအပါဆုံးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ပထမဦးဆုံးမွတ္မိတာ 12ႏွစ္ေလာက္မွာ ဖတ္ခဲ့တဲ့စာအုပ္က ထင္လင္း ဘာသာျပန္တဲ့ ေပၚလီယာနာ ဆုိတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ေမတၱာရွင္မေလးျငိမ္းျငိမ္းအိ ဆုိျပီး ျမန္မာရုပ္ရွင္ရွိျပီး အဂၤလန္စိန္အကယ္ဒမီရတဲ့ကား ျဖစ္ပါတယ္။
အသက္ငယ္တာေရာ ေနာက္ကၽြန္မငယ္ငယ္က ေလာကကုိ အေကာင္းျမင္စိတ္နည္းတာေျကာင့္ ေပၚလီယာနာကုိ မျကိုက္ခဲ့ပါဘူး။ အသက္ျကီးလာေတာ့မွ အေကာင္းျမင္စိတ္ဆုိတာကုိ နားလည္လက္ခံလာခဲ့ပါတယ္။
(10)တန္းေျဖျပီးေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မွာေတာ့ ခင္ေဆြဦး စာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး မွန္တာကုိ လုပ္ဘုိ႕
ရဲ၀ံခဲ့သလုိ တခါတေလ မမွန္တာလုပ္တယ္လုိ႕ ထင္ရတဲ႕ သူေတြအေပၚမွာ မထီမဲ့ျမင္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာခဲ့ဘူးပါတယ္။ ျငိမ္းေက်ာ္ နဲ႕ ေမာင္သာျပည့္ေတြ ဖတ္ျပီးေတာ့လည္း တကၠသုိလ္မတက္ရေသးခင္မွာ စိတ္ကူးေတြလည္း ယဥ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
တကၠသုိလ္အေဆာင္မွာေနေတာ့ စာဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေပါင္းျပီး ေျမညီကုန္း စာအုပ္ဆုိင္ တဲကေလးေတြကုိ အပတ္တုိင္းနီးပါး စာအုပ္ရွာ ထြက္ခဲ့ရျပီး။ စာအုပ္ထဲက ဇတ္ေကာင္ေတြက အျပင္ေရာက္လာတဲ့အတိုင္း အားရပါးရ ေလေတြအကုန္ခံျပီး တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ထသတ္ေတာ့မဲ့အတုိင္း ေဆြးေႏြးခဲ့ျကဘူးပါတယ္။
မုိးမုိးအင္းလ်ား ရဲ႕ မွတဆင့္ ကို ျကုိက္ခဲ့သလုိ
စမ္းစမ္းႏြဲ႕(သာယာ၀တီ) ရဲ႕ မဟူရာအက်ဥ္းေထာင္ ကုိလည္း ျကုိက္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီစာအုပ္ေတြက ဘ၀အေဖာ္မြန္ဆုိတာကုိ
မယုံျကည္ေစခဲ့တာေျကာင့္လားမသိ
အခုထိအေဖာ္မရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မတုိ႕ တကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ မာလာေဆာင္မွာ ေနရတုန္းမွ ဂ်ဳး ရဲ႕ အမွတ္တရ ကုိ မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ အခန္းဆက္စ ဖတ္ခဲ့ရတာပါ။ ရည္းစားရွိတဲ့လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေ၀ဖန္ႏိုင္ေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႕အုပ္စုမွာ ရီးစားမရွိတဲ့လူကမ်ားေနလုိ႕ သိပ္ေလမကန္ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ျကုိက္ခဲ့ပါတယ္။
အသက္က 20ႏွစ္ကုိး။
ေနာက္ထပ္အမွတ္ရလာတာက
ဂ်ဳး ရဲ႕ ျမစ္တုိ႕၏မာယာ စာအုပ္ပါ။
အ၀တ္အစားအသုံးအေဆာင္ေတြကုိ
၀ယ္ရမွာႏွေမ်ာေပမဲ့ ကၽြန္မက စာအုပ္၀ယ္ဘုိ႕ကုိေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ ႏွစ္ခါမစဥ္းစားခဲ့ပါဘူး။ မွတ္မိေသးတယ္ ဂ်ဴးစာအုပ္ေျကာ္ျငာကုိ သတင္းစာထဲ ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ျမိဳ႕က တခုတည္းေသာ သဇင္စာအုပ္ဆုိင္က ခ်န္ထားဘို႕ မွာထားျပီး ေန႕တုိင္း ရုံးကအျပန္ စက္ဘီးကေလးနဲ႕သြားေမးရတာ ေမာေနတာပါဘဲ။ စာအုပ္ရလာတဲ့ေန႕မွာ ကၽြန္မနဲ႕အတူ အိမ္ငွားေနတဲ့အေဖာ္က သူ႕ျမိဳ႕ကုိ ျပန္သြားလုိ႕ ပုိျပီးလြတ္လပ္ေနတဲ့အခန္းထဲမွာ ညတစ္နာရီအထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အိပ္ဖတ္ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။
ကုိမုိးေ၀၊မေကသီဆုိတဲ့ ဇတ္ေကာင္ေတြထက္ ကၽြန္မကေတာ့ ပုဂံကုိ မေရာက္ဖူးေသးလုိ႕ အရမ္းကို သြားခ်င္စိတ္ျဖစ္ လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေန႕မွာ ဦးေမာင္ေမာင္ျကီးရဲ႕ ပုဂံဘုရားမ်ားဆုိတဲ့
စာအုပ္ကုိ၀ယ္ျပီး စိတ္ကူးနဲ႕ အရင္သြားပစ္လုိက္ပါတယ္။
ေနာက္ပုိင္းအခြင့္အေရးရလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ပုဂံကုိ စိတ္ေအးလက္ေအးကုိ သြားပစ္လုိက္ျပီး ထပ္ခါထပ္ခါသြားခ်င္စိတ္လည္း အခုထိရွိေနတုန္းပါ။
ကၽြန္မက ေရာဂါထူတဲ့လူမို႕ ေလွ်ာက္သြားတာထက္ အိပ္ယာထဲမွာ စာဖတ္တာကုိ ပုိလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္မနဲ႕ခင္တဲ့ ဆရာ၀န္အစ္မတစ္ေယာက္က ကၽြန္မဗိုက္ေအာင့္တာကုိ စမ္းသပ္ျပီး အူအတက္ေယာင္တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
သူလဲ ေဆးရုံမွာ ဂ်ဴတီက်ေနတာမုိ႕ ေဆးရုံလာတက္ေနျပီး အစာမစားဘဲ ေဆးသြင္းထားလုိ႕ေျပာခ်ိန္မွာ ခဏဆုိျပီး စာအုပ္ဆုိင္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ သြား၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာ္စြာထက္ ရဲ႕ ၀ထၱဳတုိမ်ား ပါ။ တိုက္ဆုိင္ပုံမ်ားေတာ့ သူ႕စာအုပ္တခုလုံးက ေသျခင္းတရားအေျကာင္းကုိ ေထာင့္စုံက ခံစားမွဳေပါင္းစုံနဲ႕ေရးထားတာမို႕ ကုိယ့္ထက္အျဖစ္ဆုိးတဲ့လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ ေဆးရုံေပၚမွာ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ခြင့္ရျပီး ငါအခုျဖစ္ေနတာ နည္းနည္းေလးပါလုိ႕
အားတင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ျပည္ကုိ ေရာက္ေတာ့လည္း အျခားဆုိင္ေတြထက္ စာအုပ္အငွားဆုိင္ေတြကုိ အရင္ မိတ္ဖဲြ႕ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည္မွာေနခဲ့စဥ္ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ၀င္း၀င္းလတ္ ရဲ႕ အခ်စ္ရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲစာမ်က္ႏွာမ်ား က အခုထိ ရင္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ သူ႕စာအုပ္လုံးခ်င္းထြက္ေတာ့ ျပည္မွာ အတူ ဖတ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေမြးေန႕မွာ လက္ေဆာင္၀ယ္ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ ေန၀င္းျမင့္ ပုဇင္းရင္ကြဲ ၀ထၱဳတုိ မ်ားကုိလည္းျကုိက္ခဲ့ပါတယ္။
ေန၀င္းျမင့္ဆုိရင္ နက္စ္ေကာ္ဖီ ဆုိတဲ့ ၀ထၱဳတုိကုိ
အျကုိက္ဆုံးပါ။
ေကာ္ဖီသိပ္ျကိုက္တဲ့ေတာသားတစ္ေယာက္
ခ်န္ထြန္းေအာင္ တဲ့
ေတာေကာ္ဖီေလးေသာက္ေနရတဲ့ဘ၀ကေန
ျမိဳ႕ကလူေတြလာလုိ႕ နက္စ္ေကာ္ဖီကုိ ေသာက္ခြင့္ရျပီး
ေနာက္ပုိင္း ေတာကေဖ်ာ္တဲ့ေကာ္ဖီကုိ မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ နက္စ္ေကာ္ဖီကုိ တမ္းတရင္း
ေသတဲ့ဘ၀ကုိေရာက္သြားရတဲ႕အေျကာင္းပါ။
ေနာက္ကြယ္မွာ မေဖာ္ထားတဲ့အေျကာင္းေတြ အမ်ားျကီး ျမင္ခြင့္ရသြားပါတယ္။
အသက္(30)မွာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ျပီး အစုိးရအလုပ္က ထြက္ခါစ အျပင္အလုပ္နဲ႕လဲ အထာမက်ေသးခင္မွာ စိတ္ရွဳပ္တိုင္း စာေပေလာက ဆုိင္ကုိေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြက ဦးေဇာတိက ရဲ႕ အရွဳပ္ထဲမွာ ရွင္းေအာင္ေန
ခင္မာလာျကာျဖဴ ရဲ႕ သမုိင္းမွထြက္ေျပးျခင္း
ကုိတာ ရဲ႕ ရယ္ရႊင္ဖြယ္နဲ႕ အျခား
စိတ္ရွဳပ္ေထြးျပီးထြက္ေျပးခ်င္တာေရာ ရယ္ခ်င္တာေရာ အဲဒီစိတ္ခံစားမွဳေတြနဲ႕ ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့တာထင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာအုပ္ေတြက လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ အမ်ားျကီး အေထာက္အကူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ေက်းဇူးေျကာင့္ ရွဳပ္ေထြးေပြလီ ေနတဲ့ ေလာကထဲမွာ ခပ္ေအးေအး (အမ်ားအားျဖင့္) ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလမွာေတာ့ ပူပူေလာင္ေလာင္ေပါ့။
ခင္မာလာျကာျဖဴ ေျကာင့္ ထြက္မေျပးျဖစ္ဘဲ ေလာကကုိ အမွန္အတုိင္းျမင္လာပါတယ္။
ခင္မာလာျကာျဖဴ လုိ႕ နံမည္လွလွေလးေပးထားလုိ႕ ခပ္ငယ္ငယ္ စာေရးဆရာမလုိ႕ ထင္ရင္ေတာ့ မွားပါလိမ့္မယ္။ သူက အသက္ 60ပတ္၀န္းက်င္ ေလာက္ရွိတဲ့ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ပါ။
သူ႕ရဲ႕ေလာကအေပၚျမင္တဲ့ အျမင္ေတြကလည္း ကၽြန္မရန္ကုန္ေရာက္ခါစမွာ ရပ္တည္ဘုိ႕ အင္အားေတြ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းသူငယ္ခ်င္းေမြးေန႕ေတြမွာ အဲဒီစာအုပ္ကုိ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိခဲ့ေပမဲ့ သူတို႕ေတြဆီက ဘာမွ တုန္႕ျပန္သံကုိ မျကားရတဲ့အခါ ေအာ္ ငါ့လုိေျကာင္တာ ငါတစ္ေယာက္ထဲထင္ပါရဲ႕လုိ႕ ေတြးခဲ့မိေပမဲ့။ ကုိယ့္ခံႏိုင္ရည္ ျမင့္လာတယ္လုိ႕ ယုံျကည္တဲ့အတြက္ ဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲပါ။
ကုိတာ ကုိရယ္ခ်င္လုိ႕ ၀ယ္ခဲ့ေပမဲ့ သူက အတည္ စဥ္းစားစရာေတြကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေပးတဲ့အတြက္ အခုထိ သူ႕စာအုပ္ေတြကုိ ဆက္ဖတ္ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူလဲ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ဆရာ၀န္ လုိ႕စာအုပ္ထြက္လာခ်ိန္မွာ အဲဒါကို ဖတ္ျပီး ငါလဲ လုပ္သက္အႏွစ္(20)ေက်ာ္မွာ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္စာရင္းကိုင္ လုိ႕ တေန႕ေရးမယ္ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ကၽြန္မတုိ႕အေျခအေနအရ ကၽြန္မနဲ႕ balance sheet မ်ား ဆုိျပီး လုပ္ငန္းတစ္ခုထဲကုိ ရွဳေထာင့္မ်ိဳးစုံကစာရင္း ေပါင္းစုံဆြဲခဲ့ရတဲ့ တကယ့္အျဖစ္ကုိ ေရးမယ္လုိ႕လဲ အားခဲထားခဲ့ပါတယ္။
ဒီမုိကေရစီရခဲ့ရင္ေပါ့။
တခါတေလ ေခ်ာင္ပိတ္မိတဲ့ အခါတိုင္း အမွတ္ရလာတဲ့ စာအုပ္ကေတာ့ ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ လူနာေဆာင္အမွတ္ေျခာက္ ပါ။
ကၽြန္မ ဘန္ေကာက္ကုိ သင္တန္းသြားရမယ္ဆုိေတာ့
၀ယ္သြားျဖစ္တဲ့ စာအုပ္က ေဖျမင့္ ရဲ႕
အလုပ္နဲ႕ဘ၀ကုိတည္ေဆာက္ျခင္းပါ။
ေဖျမင့္ တက္က်မ္း စာအုပ္ေတြကုိ အသက္ 30 ေက်ာ္ေလာက္မွ ျကုိက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုလို အသက္ 40ေက်ာ္လာေတာ့ ေအာ္ပီက်ယ္ရဲ႕ က်က်မး္ ကာတြန္း ေတြကုိ ပုိျကုိက္လာပါေတာ့တယ္။
ကာတြန္းေဇာ္ေမာင္ ရဲ႕ အမွားမ်ား ကုိလည္းျကုိက္တတ္ လာပါတယ္။ ဘ၀မွာျကာလာတာနဲ႕ အမွ်အမွားေတြ မေတာ္မတည့္တာေတြက ပုိမ်ားလာလုိ႕ထင္ပါတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ေဒါက္တာမတင္၀င္းစာအုပ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္တုန္းက သူ႕စာအုပ္ထဲမွာ ဦးထင္လင္းေက်ာ္ ဆုိတဲ့သူရဲ႕စကားတစ္ခုကုိလည္း ျကုိက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
ဘ၀က ပင္ေပါင္ကစားပြဲနဲ႕တူတယ္တဲ့ ။ အမွတ္ေပးပုံက ကုိယ္မွန္ရင္ ကုိယ္အမွတ္တက္လာသလုိ တဖက္လူမွားရင္လည္း ကုိယ္အမွတ္တက္လာပါတယ္တဲ့။
အဲဒီလုိသာဆုိရင္ေတာ့ လူ႕ဘ၀က ေတာ္ေတာ္ေလး ေနေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္လုိ႕ထင္ပါတယ္။ အေျကာင္းတုိက္ဆုိင္စြာ ဦးထင္လင္းေက်ာ္ကုိ ကၽြန္မအလုပ္အတြက္သြားရတဲ့အခြန္ရုံးမွာ သိလုိက္ရေတာ့ သူ႕ကုိ ကုိယ္တုိင္ေဆြးေႏြးခြင့္ရသြား ပါတယ္။ သူကသူ႕စကားအတုိင္း ေလာကမွာရပ္တည္ဘုိ႕ က်ိဳးစားေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ဆုိတာ သိခဲ့ရလုိ႕
လူေတြထဲမွာ အေျပာနဲ႕အလုပ္ညီတဲ့လူေတြရွိေန ပါေသးတယ္လုိ႕ အားရွိသြားပါတယ္။
ကၽြန္မဒီကၽြန္းကေလးကုိ လာမယ္ဆုိေတာ့ ဘာစာအုပ္ယူသြားရင္ေကာင္းမလဲေပါ့။ တကယ္ယူလာျဖစ္တာေတာ့ ဦးေဇာတိက စာအုပ္ပါ။
အခုအသက္ျကီးလာေတာ့ မ်က္စိမေကာင္းတာ ေန႕ခင္းရုံးမွာ အင္တာနက္က ယူဖတ္တာေတြေျကာင့္ စာအုပ္ေတြနဲ႕ ခဏေ၀းေနခဲေပမဲ့ စာအုပ္ေတြကသာ ကၽြန္မရဲ႕ တကယ့္အေဖာ္ေတြပါ။
ပုိတ္ဆံ ဘယ္ေလာက္စုမိတယ္လုိ႕ မေျပာႏိုင္ေပမဲ့ ကၽြန္မမွာ စာအုပ္ 200ေက်ာ္ေလာက္
ရွိပါတယ္လုိ႕ေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္မ ေသေတာ့မလားမသိဘူးဆုိျပီး ေဆးစစ္ခ်က္အေျဖတစ္ခုကုိ ေစာင့္ေနခ်ိန္မွာ
တကယ္လုိ႕မ်ား ကၽြန္မေသသြားရင္ ဒီစာအုပ္ေတြ ဘာလုပ္ရမလဲလုိ႕ ပူပင္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေနမေကာင္းတဲ့ျကား၊ပုိတ္ဆံကုိေခၽြတာေနရတဲ့ျကားက
စာအုပ္ေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာခ်ဳပ္ျပီး
ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာတူေလး ဖုိးရွဳပ္က
စာဖတ္၀ါသနာပါလုိ႕ သူ႕ကုိေပးမယ္လုိ႕ စိတ္ထဲမွာ လ်ာထားခဲ့ဘူးပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အေျကာင္းေျကာင္းေတြေျကာင့္ ကၽြန္မစာအုပ္ေတြနဲ႕ ေ၀းရာမွာ ေရာက္ေနျပီး စာအုပ္ေတြကလည္း အခုေလာက္ဆုိ............