ဘ၀

ျပီးခဲ့တဲအပတ္က senior အစ္မတစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ဆုံးတယ္လုိ႕ သတင္းျကားတဲ့ေန႕အသုဘပုိ႕သြားခဲ့တယ္။
သူနဲ႕မေတြ႕တာ 10ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္နဲ႕အလုပ္အတူတြဲလုပ္ခဲ့သူမုိ႕ ေနာက္ဆုံးႏွဳတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႕ေပ့ါ။
သူလည္းကုိယ့္လုိ အပ်ိဳျကီးမို႕ အခ်င္းခ်င္းအားေပးတဲ့အေနလဲပါတာေပါ့။
ျပန္လာျပီးေနာက္ပုိင္း လူဘ၀ကုိ အရင္ကထက္ ပိုစဥ္းစားျဖစ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆုိတာ အခ်ိန္ေတြကို ေပါင္းထားတာေလ။
တေန႕တေန႕ ကုိယ့္အခ်ိ္န္ေတြ ဘယ္လုိကုန္သြားသလဲလုိ႕ ျပန္ေတြးျဖစ္တယ္။
မနက္ေစာေစာအိပ္ယာထ ေရခ်ိဳး ဘုရားရွစ္ခိုး သူမ်ားထည့္ေပးတဲ့ ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲျပီး ရုံးကားမွီေအာင္ေျပးရတယ္။
မနက္(7)နာရီမွာ အိမ္ကထြက္လာလုိက္တာ ည(7)နာရီမွ အိမ္ကုိျပန္၀င္ျဖစ္တယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း ညစာစား စကားနည္းနည္းေျပာျပီးတာနဲ႕ လူက အင္ဂ်င္က်ေနျပီေလ။
ဒါဘ၀တဲ့လား။
အဲဒီလုိ ေမာင္းႏွင္လာတာ 43ႏွစ္ရွိသြားျပီ။
ဒီအတုိင္းဆက္သြားမွလား။
ဒါဆုိရင္ေတာ့ ရုတ္တရက္ဆုံးသြားတဲ့ senior အစ္မလုိဘဲ ေလာကထဲက ထြက္သြားရမယ္ထင္တယ္။
ရုပ္ပုိင္းလုိအင္ေတြျပည့္စုံဘုိ႕အတြက္ စိတ္အင္အားေတြနဲ႕အခ်ိန္ေတြအကုန္ခံျပီး
ေနာက္ဆုံး အဲဒီရုပ္ပုိင္းေတြကုိ ထားခဲ့ျပီးေလာကထဲက ထြက္ခြာဘုိ႕ဆုိတာကေတာ့
နည္းနည္းျပန္စဥ္းစားရလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္မအခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္စီစဥ္ရေတာ့မယ္။

ခ်စ္ခင္တဲ့လူေတြကုိ အခ်ိန္ေပးမယ္။

စိတ္ပုိင္းတည္ျငိမ္ဘုိ႕အတြက္ အခ်ိန္ယူမယ္။

စာဖတ္ဘုိ႕ စာေရးဘုိ႕ အခ်ိန္ယူမယ္။

တပတ္မွာ တစ္ရက္ပိတ္ျပီး ပိတ္တဲ့ရက္မွာလည္း လူမွဳ႕ေရးေတြနဲ႕အခ်ိန္ကုန္ေနရင္ေတာ့
ေတာ္ေတာ္ေလး ေျကကြဲရမယ္ထင္တယ္။

အခ်ိန္က ရပ္မေနဘူးေလ။

ကၽြန္မနယ္မွာတုန္းက အခ်ိန္ကေႏွးတယ္။
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္က နည္းနည္းပုိျမန္လာတယ္။
စင္ကာပူမွာေတာ့ အုိး ျမန္လုိက္တာ မနည္းသတိထားျကည့္ရတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အသက္ျကီးလာေတာ့ ပုိျမန္လာတယ္။

အမွန္ေတာ့ အခ်ိန္က ပုိျမန္တာမဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္မတုိ႕စိတ္ေတြက အခ်ိန္ကုိ မခံစားႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာတာပါ။

စိတ္မွာ အတြင္းပုိင္း ခံစားမွဳေတြ တည္ရွိမွဳေတြေပ်ာက္ကြယ္ျပီး
အျပင္ပုိင္း ခံစားမွဳေတြက ေနရာ၀င္ယူလာေတာ့
ကုိယ့္ရဲ႕အခ်ိန္ေပ်ာက္သြားတာပါ။

အခုေတာ့ ေပ်ာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ကုိ ျပန္ရွာဘုိ႕

ကၽြန္မက်ိဳးစားျကည့္ေတာ့မယ္။