အပူ.......အေအး

ကၽြန္မ မျပန္ခင္ ျမန္မာျပည္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က စာအုပ္မွာလုိ႕
အ၀ယ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။

ပထမဦးဆုံးေတာ့ Popular Book Shop ေတြေပ့ါ။
ဒါေပမဲ့ သူမွာတဲ့စာအုပ္က professional မုိ႕ သူငယ္ခ်င္းအင္ဂ်င္နီယာကေတာ္ျကီးညႊန္းတဲ့
Orchard Road ေပၚက Wheelock ဆုိင္ကုိေရာက္သြားပါတယ္။
အားပါးပါး စာအုပ္ေတြမ်ားမွမ်ားပါလား။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာအုပ္ကုိေတာ့မရခဲ့ပါ။ အင္တာနက္ကေနေရာင္းျပီး UK ကုိမွာရမယ္ဆုိတဲ့
ဗဟုသုတ တစ္ခုေတာ့ ရခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မေျပာခ်င္တာက စာအုပ္ထက္ Orchard လမ္းမေပၚကျမင္ကြင္းပါ။
ပိတ္ရက္(3)ရက္ဆက္တုိက္ျဖစ္တာလဲပါမွာေပါ့။
လမ္းေတြကို မျမင္ေတာ့ဘဲ ေနပူပူမွာ လူပင္လယ္ျကီးဘဲျမင္ေနပါေတာ့တယ္။
ရြာက ဘုရားပြဲမွာေတာင္ အဲဒီေလာက္လူေတြမ်ားတာ မျမင္ခဲ့ဘူးပါဘူး။
နဂိုက လူမ်ားရင္ မူးတတ္တဲ့ကၽြန္မကေတာ့ shopping mall တခုရဲ႕ေလွခါးမွာ
အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ေစ်း၀ယ္တာကုိ ထုိင္ေစာင့္ေနခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မရြာမွာတုန္းက ခင္မင္သူေတြနဲ႕ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းျပီး
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးပါ။
ဒီေရာက္ျပီး မျကာခင္ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာျပပါတယ္။
သူအလုပ္လာရွာခါစက agent တစ္ခုကုိေရာက္သြားေတာ့
agent က တကၠသုိလ္မွာ တေဆာင္တည္းေနလာတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္
ျဖစ္ေနပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ပထမဦးဆုံး ႏွဳတ္ဆက္စကားက
ဒီအရြယ္ျကီးမွ ဘာလာလုပ္တာလဲ တဲ့။
သူ႕စကားကုိ တဆင့္ျကားရေပမဲ့ ဘယ္လုိမွ နားေထာင္မေကာင္းဘူးလုိ႕ေတာ့
စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕ ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္းမွာ အတူလုပ္ခဲ့
အျပင္အလုပ္မွာလဲ အတူလုပ္ျပီး Bangkok သင္တန္းကုိေတာင္ (3)လ အတူ
သြားခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္နဲ႕ ဘူတာတစ္ခုရဲ႕အထြက္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေတြ႕ျကပါတယ္။
သူက ကၽြန္မကုိေစ့ေစ့ျကည့္သြားပါတယ္။ ႏွဳတ္မဆက္ပါ။

ေအာ္..............ဒါေခတ္မွီတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေရာက္ လူမွဳ႕ဆက္ဆံေရးထင္ပါရဲ႕လုိ႕ေတြးျပီး
ကၽြန္မညီမ တစ္၀မ္းကြဲအပါအ၀င္ ကုိယ္က စျပီး ဘယ္သူ႕ကုိမွ မဆက္သြယ္ဘူးလုိ႕
စိတ္ပုိင္းျဖတ္လုိက္ပါတယ္။

စိတ္ကားေအးစက္တဲ့လူေတြရွိသလုိ ေနာက္ပိုင္းမွာ ခင္မင္ေဖာ္ေရြတဲ့လူေတြကိုလည္း
အမ်ားျကီးေတြ႕ခဲ့ရလုိ႕ ေအာ္ ေနသာပါေသးတယ္ေပါ့။

ကၽြန္မရြာျပန္မယ္လုိ႕ ထုတ္ေျပာလုိက္ေတာ့
ေ၀ဖန္၊အားေပးသံအမ်ိဳးမ်ိဳးလက္ခံရခဲ့ပါတယ္။
အစ္မတစ္ေယာက္က သတင္းကုိ ရထားေပၚမွာ ဖုံးနဲ႕ျကားရျပီး
စိတ္ထဲ ဘယ္လုိျဖစ္မွန္းမသိလုိ႕ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ဘူတာမွားဆင္းသြားပါသတဲ့။
အဲဒီလုိ အေပါင္းအသင္းေလ်ာ့သြားမွာကုိ စိုးရိမ္တဲ့လူေတြ ရွိတယ္ဆုိတာ
သိလုိက္ရပါတယ္။
သူအမ်ိဳးသား အင္ဂ်င္နီယာက Road Inspector မုိ႕
တကၽြန္းလုံးသိေနျပီး ေရာက္ခါစ မ်က္စိလည္တဲ့သူေတြအတြက္လည္း
လမ္းျပတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ေယာက္က်ာၤးလိုက္ပုိ႕သမွ်ကုိမွတ္ထားျပီး
သူငယ္ခ်င္းေတြကို မအားတဲ့ျကားက လုိက္ျပီးပုိ႕တတ္ပါတယ္။

အခု ျမိဳ႕ကေနေတာျပန္မယ္ဆုိေတာ့
ေတာမွာ အေနအထားမက်မွာစုိးလုိ႕ထင္ပါရဲ႕
ေတာထဲသြားရေအာင္လုိ႕ေခၚလာပါတယ္။
ကၽြန္မကလည္း Orchard Road ေပၚေခၚရင္သာ ျငင္းမိမွာ
ေတာထဲဆုိတာနဲ႕တင္ စိတ္၀င္စားျပီးသား
အဲဒါနဲ႕ဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး

MOUNT FEBER PARK

ကုိသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

Harbour Frank ဘူတာအထြက္မွာ စားစရာ ေသာက္စရာေတြ၀ယ္ျပီး
ေတာထဲ ၀င္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

စ၀င္ကတည္းက အတက္လမ္းကေလးနဲ႕စတက္ခဲ့ရပါတယ္။
အသက္ငယ္တဲ့ ညီမေလးေတြက ေရွ႕ကေရာက္ေနတာမုိ႕
ေဟ့ လူျပတ္တယ္ ေစာင့္ျကဦး ေတာ္ျကာ က်ား နဲ႕ေတြ႕ေနဦးမယ္လုိ႕
လွမ္း စ လုိ္က္ေတာ့ တကယ္ က်ား ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရွိပါတယ္ဆုိျပီး
ဂီတာထမ္းျပီးဆင္းလာတာနဲ႕ျကုံလုိ႕ ရီလုိက္ရတာ ေမာေနတာပါဘဲ။

ပထမဦးဆုံးျကားရတဲ့အသံကေတာ့ ပုဇဥ္းရင္ကြဲေအာ္သံေတြပါ
မဆုိင္ေပမဲ့ ေန၀င္းျမင့္ ရဲ႕ ပုဇဥ္းရင္ကြဲ ၀တၳဳတုိမ်ား ကုိ သတိရလုိက္ပါေသးတယ္။
ေတာေတာင္ထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆး စာအုပ္ကေလးနဲ႕အိပ္ရရင္ေတာ့
ဘ၀အေမာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေျပမယ္ထင္ပါရဲ႕

တကယ့္သဘာ၀ကုိ လူေတြအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ နည္းနည္းမြမ္းမံထားတာကလြဲရင္
ပူျပင္းဆူညံျပီး ေမာေနတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ျကီးကေန ခဏေလာက္ ထြက္ေျပးခ်င္သူေတြ အတြက္ကေတာ့
ေအးခ်မ္းတဲ့ေနရာေလးပါ။

အေဆာက္အဦးတစ္ခုမွာ wedding အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတာေတြ႕လုိ႕
အသက္ 40ေက်ာ္ စိတ္ေလ်ာ့ထားတဲ့ အပ်ိဳျကီးေတြျဖစ္လုိ႕
ဒီဘ၀ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္
မွတ္ထားမွ လုိ႕ အခ်င္းခ်င္းေအာ္ဟစ္ သတိေပးလာရပါေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ နဂါးပုံစံ တံတားေပၚမွာ မဂၤလာစုံတြဲကုိေတြ႕လုိက္ရေတာ့
အားလုံး သြားေရေတြက်သြားပါေတာ့တယ္။
အတူသြားတဲ့ ရွမ္းမေလးကဆုိ လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပီး
တစ္ေယာက္လုိ ေအာ္ေနလုိ႕ ဓါက္ပုံရုိက္ထားေပးလုိက္ျကေသးတယ္။

တံတားနားမွာပါလာတာေတြ ဖြင့္စားျကတာေပ့ါ။

ကၽြန္မတုိ႕ထဲမွာ အေပ်ာ့ဆုံး အျမဲတမ္းေနာက္ဆုံးက ေလွ်ာက္တဲ့တစ္ေယာက္က
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ေမးရွာပါတယ္။
ဒါ အဆုံးေရာက္ျပီလားတဲ့
လုိက္ပုိ႕တဲ့အစ္မက မဟုတ္ေသးဘူးဆက္သြားရမွာတဲ့
ျပန္လွည့္ရင္ပုိေ၀းတယ္လုိ႕ ခ်ိန္းေျခာက္ေခၚလာခဲ့ရပါတယ္။
ေရွ႕မွာ အဆင္းေရာက္ျပီဆုိျပီး
ထပ္တက္ေနရလုိ႕ ေအာ္ အဆင္းဆုိတာ အတက္နဲ႕အတူတူဘဲလုိ႕
၀ုိင္းေအာ္ခဲ့ျကပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ သံေတြနဲ႕လုပ္ထားတဲ့ တံတားရွည္ကုိေရာက္ပါေတာ့တယ္။
ေတာင္ဆင္းမွာ တံတားထုိးတာတာမုိ႕ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ေတာေတာင္ေတြနဲ႕
တကယ္တကယ္ စိတ္ကူးယဥ္စရာပါဘဲ။
တံတားေပၚကေနျကည့္ရင္ ျမိဳ႕ျပရဲ႕တုိက္ အျမင့္ေတြကုိ လွမ္းျမင္ေနရတာကုိေတာ့
စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္း အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တာကလြဲရင္
ေအးခ်မ္းတဲ့ခံစားမွဳကုိ ရခဲ့ပါတယ္။

ေန႕ခင္း 2နာရီေလာက္ကတည္းက စထြက္လာလိုက္ျကတာ
လမ္းဆုံးကုိ 6နာရီေက်ာ္မွ ေရာက္ခဲ့ျကပါေတာ့တယ္။
လမ္းဆုံးတာနဲ႕ကားလမ္းမေပၚကုိေရာက္တာမုိ႕
အဆင္ေျပေျပနဲ႕ အိမ္ကုိ ည (7)နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ျပန္ေရာက္ခဲ့ျကပါတယ္။

လမ္းမခြဲခင္မွာ ဦးေဆာင္လိုက္ပုိ႕တဲ့အစ္မက ညက်လုိ႕ နာေနရင္ ငါ့ကုိ ေမတၱာမပုိ႕ေနနဲ႕ဦးလုိ႕
မွာရွာပါတယ္။
ကၽြန္မကေတာ့ နာလာရင္ ကၽြတ္ကၽြတ္ လုိ႕ မေအာ္ဘဲ
မတုိး လုိ႕သူ႕နံမည္ေအာ္မဲ့အေျကာင္းေျပာရင္း ႏွဳတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။

အားလုံးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အမွတ္တရေပါ့။