အလြဲ(2) ေနာက္ဆက္တြဲ

ကၽြန္မကေတာ့ သာမန္ယားနာ၊ေရမသန့္လုိျဖစ္တာပါေလဆုိျပီးစိတ္ထဲမွာ ထင္ထားပါတယ္။ တစ္လျပည့္လုိ့ အျပင္ထြက္ခြင့္ရခ်ိန္မွာ ကၽြန္မအိမ္ျပန္ရင္း Mammyလုိ့ခ်စ္ခင္စြာေခၚခဲ့တဲ့ အစ္မဆရာ၀န္က စိတ္ပူျပီး အေရျပားအထူးကုဆရာ၀န္ဆီကုိလုိက္ပုိ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ့ျမိဳ့မွာေတာ့ သူကနံမည္ျကီးဆရာ၀န္တစ္ဦးပါ။ ေဒါက္တာ ေဂ်ပရာဆပ္ ။ သူက ကၽြန္မလက္ကုိျကည့္ျပီး မ်က္ႏွာကိုတဖက္လွည့္ခိုင္းပါတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီေနရာကုိ အပ္ကေလးနဲ့ထုိးတယ္။ ျပီးေတာ့ဘယ္လုိေနလဲလုိ့ေမးပါတယ္။ ကၽြန္မက နာတယ္လုိ့ မျကည့္ဘဲနဲ့ ျပန္ေျဖလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဆရာ၀န္က ကၽြန္မညာေျဖတာလုိ့ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီလုိေျပာလုိက္တဲ့ခဏမွာ ဘာေျကာင့္ဆုိတာ ကၽြန္မသိလုိက္ပါတယ္။ အနာျကီးေရာဂါျဖစ္ရင္ အဲဒီလုိေနရာေတြမွာ ခံစားမွုမရွိမွန္း ကၽြန္မစာေတြ့အရ သိထားလုိ့ပါဘဲ။ နာတယ္ဆုိတာလဲ အမွန္အတုိင္းေျပာမိတာပါ။ ညာတယ္လုိ့ အေျပာခံလုိက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရွက္တဲ့စိတ္ေျကာင့္ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီအေျခအေနကုိ သိတဲ့ အစ္မဆရာ၀န္က သူက သင္တန္းတက္ေနလုိ့ပါ သင္တန္းျပီးမွ ဆက္ကုပါ့မယ္လုိ့ေျပာျပီး ထိန္းေပး ခဲ့ပါတယ္။ ေဆးခန္းကျပန္လာျပီးကတည္းက ကၽြန္မရင္ထဲမွာ ဘယ္လုိျဖစ္ပါတယ္လုိ့ ျပန္မေျပာတတ္တဲ့ ခံစားမွုေတြပါလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေ၀ဒနာေတြနဲ့ ေဖာင္ျကီးကုိျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မအားလုံးကုိ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစား ပါတယ္။ သင္တန္းမတက္ဘဲ ျပန္သြားရင္ေကာင္းမလားလုိ့လည္းေတြးခဲ့ပါတယ္။ စလာတုန္းက RTUလုိ့ အားေပးထားတဲ့ ပရိတ္သတ္ကလည္းရွိေနေတာ့ ေဖာင္ျကီးကုိျပီးေအာင္တက္မယ္ ေနာက္မွ ေရာဂါကုိ စဥ္းစားမယ္လုိ့ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သင္တန္းမွာလည္း စုမွဴး၊ခြဲမွဴးဆုိတာေတြကရွိေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးတစ္လမွာ တပ္ခြဲမွဴးကုိ မဲစံနစ္နဲ့ေပးေတာ့ ပိန္ပိန္ကေလးကုိ ၀ိုင္းခိုင္းခ်င္ျကတဲ့ သင္တန္းသူေတြကမဲေပးလုိ့ ဒုတပ္ခြဲမွဴးအေရြးခံရျပန္ေရာ။ ျကြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ့ အားကုိးတျကီးနဲ့ ၀ုိင္းေရြးထားတဲ့ (အမွန္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မလုပ္ခ်င္လု့ိေျမွာက္ေပးထားတာပါ) ဒုတပ္ခြဲမွဴးက ဘယ္ညာေအာ္ရင္း မုိးေရထဲမွာ ေသနတ္ျကီးထမ္းျပီး အျကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ မ်က္ရည္က်ရတာကိုေတာ့ သင္တန္းျပီးတဲ့အထိ ဘယ္သူမွ မသိလုိက္ပါဘူး။ မုိးရည္ကုိလႊမ္းသြားေအာင္မွ မငိုႏိုင္တာကုိး။ ကဲ ထားပါေတာ့။ အဲဒီသင္တန္းျကီးလည္း ေအာင္ျမင္စြာျပီးဆုံးသြားပါျပီ။ ကၽြန္မဘာေတြဆက္ျဖစ္မယ္ထင္ပါသလဲ။ ကၽြန္မတုိ့ျမိဳ့ကေလးကုိျပန္လာျပီး အစ္မဆရာ၀န္နဲ့ တိုင္ပင္ရတာေပါ့။ အဆုံးသတ္အေနနဲ့ အနာျကီး ေရာဂါသည္ေတြကုိလက္ခံတဲ့စခန္းေတြကုိေတာင္ ကၽြန္မစုံစမ္းထားျပီးျပီ သူတို့အေျကာင္းေတြလည္း ရွာေဖြဖတ္ ရေတာ့တာေပါ့။ သင္တန္းျပီးလုိ့ တစ္ပတ္ေလာက္စိတ္ျငိမ္မွ ေနာက္ထပ္အေရျပားဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကုိ ျပဘုိ့ က်ိဳးစားရပါတယ္။ အဲဒီဆရာ၀န္က ပဲခူးတုိင္းအနာျကီးေရာဂါတုိက္ဖ်က္ေရးက အျကီးဆုံးဆရာ၀န္ျကီးပါ။ ေဒါက္တာတင္ေရႊပါ။သူ့ကိုျပတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကလည္း ေသခ်ာစမ္းသပ္ျပီး အနာျကီးေရာဂါလုိ့ အတည္ျပဳ လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အတည္ျပဳလုိက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မထူးျပီးမခံစားရေတာ့ပါဘူး။ ရွက္တာ၀မ္းနည္းတာ ဘာဆုိဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဆရာကေဆးေသာက္ရင္ ေပ်ာက္ႏိုင္ေျကာင္းေျပာျပီး ပါလာတဲ့ အစ္မဆရာ၀န္နဲ့ ေဆးေသာက္ဘုိ့ကိစၥေဆြးေႏြး ျကပါတယ္။ အေရျပားအထူးကုဆရာ၀န္ျကီးႏွစ္ေယက္က ဒီေရာဂါပါလုိ့ မွတ္ခ်က္ေပးျပီးမွေတာ့ ဒီေဆးကုိ စေသာက္ရျပီေပါ့။ ေဆးကလည္း အနီေတာင့္အျကီးျကီးေတြပါ။ နံမည္ေတာ့မသိပါ။ သူတုိ့က ေရာဂါျကီးျကီးသာ အမည္တပ္လုိက္တာပါ။ ကၽြန္မရဲ့ ဘယ္ဘက္လက္ေကာက္ ၀တ္က ယားတဲ့အကြက္ကေလးကေတာ့ အိေျႏၵမပ်က္ နဂုိအတုိင္း က်ပ္ျပား၀ုိင္းေလာက္ဘဲ ရွိေနပါတယ္။စိတ္ဒါဏ္ရာေတြကေတာ့ ပြစာျကဲေနတာေပါ့။ ကဲ ေဆးစေသာက္ပါျပီ။ အလုပ္ကိုလည္းျပန္ ၀င္ေနရျပီေပါ့။ သင္တန္းမွာ ပထမဆုရလုိ့ ရာထူးကေလးကတက္သြားေလရဲ့ စာရင္းကိုင္(2)ဆိုပါလား။ ၀န္ျကီး ဌာနကလည္းဂုဏ္ေတြဘာေတြျပဳျပီး TV သတင္းေတာင္ ပါတယ္ဆုိဘဲ။ အဲဒီလုိတဖက္က ေအာင္ျမင္မွုဆုိတာ ရထားတယ္လုိ့ ထင္ရတဲ့တစ္ေယာက္ဟာ အျခားတစ္ဖက္မွာ အနာျကီးေရာဂါေဆးကုိ စေသာက္ေနရျပီဆုိတာ ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ျကဘူးေလ။ ေဆးစေသာက္ျပီးတစ္ပတ္အျကာမွာ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လုံး အနာစက္ကေလးေတြ ေပၚလာေတာ့တာဘဲ။ ကဲအခုမွ အနာျကီးစျပီထင္ပါရဲ့ဆုိျပီး ဆရာ၀န္ဆီတစ္ေခါက္ထပ္သြားရတာေပါ့။ ဆရာ၀န္က လိမ္းေဆးေပးလုိက္ပါတယ္။ ေပါက္လာတဲ့အနာေတြက မ်ားလြန္းလုိ့ တခါလိမ္းရင္ တစ္ပုလင္းကုန္ျပီး ေဆးက အစ္စစ္အေပ်ာ့စားမုိ့ လက္နဲ့လိမ္းလုိ့မရပါဘူး။ အနားမွဂြမ္းစေလးပါတဲ့ ဒုတ္တံေလးနဲ့လိမ္းရပါတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ဓါက္က်မွာစုိးလုိ့ထင္ပါရဲ့ ဆရာ၀န္အစ္မက ေန့ခင္းတုိင္းသူနားခ်ိန္ေတြမွာေဆးလာလိမ္းေပးပါတယ္။ ဒီဘေလာ့ စေရးတဲ့ေန့က သူ့ရဲ့ (55)ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန့ပါ။ ေသတူရွင္ဘက္ရဲေဘာ္ေတြအျဖစ္နဲ့ ဂုဏ္ျပဳထိုက္တယ္ေနာ္။ ေဆးက လိမ္းလုိက္ရင္ ရွဲဆုိျပီးအေရျပားကုိ စားပစ္လုိက္တယ္။ ျပီးရင္အေရျပားကေဖြးတက္သြားျပီး မွဳတ္ထုတ္လုိက္ရင္ အေရျပားစေလးေတြက လြင့္ထြက္သြားပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ ျပင္းပါတယ္။ ေဆးလိမ္းရင္း အနာေတြက တုိးတိုးလာလုိ့ တစ္ပတ္ေလာက္ျကာေတာ့ ေဆးလိမ္းေပးတဲ့အစ္မက မဟုတ္ေတာ့ဘူးထင္တယ္ ငါတုိ့ ရန္ကုန္မွာ သြားျပစုိ့လုိေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ထူးျပီးမစဥ္းစားတတ္ေတာ့တာမုိ့ သူေခၚတဲ့ေနာက္ကုိ လုိက္ခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္လမ္း(20) ေအာင္ ေဆးခန္းကိုပါ။ ဆရာ၀န္ျကီးနံမည္က ေဒါက္တာဦးေအးျငိမ္းပါ။ ဦးေအးျငိမ္းဆုိတဲ့နံမည္အတုိင္း ကၽြန္မရဲ့ပူေလာင္မွုေတြကုိ ေအးျငိမ္းေစခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ျကီးျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကုိ ရာဇ၀င္ေသခ်ာေမးျပီး၊ ကၽြန္မေျပာတာကိုလည္း အာရုံစုိက္ျပီးနာေထာင္ပါတယ္။ ကၽြန္မက လိမ္ေျပာတာပါလုိ့ ပထမဦးဆုံးအျကိမ္မွာ အေျပာခံရျပီးကတည္းက နည္းနည္းလဲ စိတ္ထဲမွာ နာက်င္ေနခဲ့တဲ့သူပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာျကီးက အားလုံးကုိ စစ္ေဆးျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အနာျကီးေရာဂါမဟုတ္ေျကာင္း အတည္ျပဳပါတယ္။ ေဆးစေသာက္ဘုိ့ ညႊန္ျကားခဲ့တဲ့ဆရာ၀န္ေတြဆီကုိလည္း မွားေျကာင္းခ်က္ခ်င္းကၽြန္မတုိ့ေရွ့တင္ဖုံးဆက္ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မကုိလည္း ေဆးေတြအကုန္ျဖတ္ျပီး။ ေဆးေျကာင့့္ျဖစ္လာတဲ့ အနာေတြအတြက္ သူေဖာ္ထားတဲ့ ဖေယာင္းခ်က္အေပ်ာ့စားေဆးကုိေပးပါတယ္။ ကၽြန္မဘာေျပာရမွန္းမသိလုိ့ ေျကာင္ေနခ်ိန္မွာ အစ္မဆရာ၀န္က ထုိင္ကန္ေတာ့လုိက္ေလလုိ့ သတိေပးပါတယ္။ ကၽြန္မျကမ္းျပင္မွာ ေသခ်ာထုိင္ကေတာ့လုိက္ ပါတယ္။ အဲဒီေန့က ကၽြန္မတုိ့ႏွစ္ေယာက္ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာ (36)လမ္းကေျကးအုိးသြားေသာက္ျပီး ရြာျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မအသက္ (24)ႏွစ္ပါ။ အရြယ္ေကာင္းကေလးေပါ့။ မေခ်ာေပမဲ့ အနာျကီး ေရာဂါသည္ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ 1990ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ေလာက္ကစျပီး ခံစားရတဲ့စိတ္ဒုကၡနဲ့ ေရာဂါအလြဲျကီးကုိ ႏုိ၀င္ဘာသင္တန္းဆင္းျပီး 1991ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလေလာက္မွာမွ ေအာင္ျမင္စြာ အဆုံးသတ္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ေဆးေျကာင့္ျဖစ္တဲ့ အနာေတြကုိေတာ့ (1)ႏွစ္ေလာက္ ေဆးထပ္လိမ္းလုိက္ ရပါေျကာင္း ၀မ္းေျမာက္စြာနဲ့အလြဲျကီးတစ္ခုကုိ ေရးသားလုိက္ရပါတယ္။