အလြဲ(5)

အလြဲေတြအေျကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားလုိက္ရင္ လြဲေနတုန္းခံရခက္ေပမဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ ရီခ်င္သြားတာပါဘဲ။ ကၽြန္မ ျပည္သစ္လုပ္ငန္းကုိ ေရာက္သြားေတာ့ ၀န္ထမ္းအိမ္ေနခြင့္ရပါတယ္။ တကုိယ္ေတာ္ေပါ့။ အသက္ 26ႏွစ္ပတ္၀န္းက်င္ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တစ္ေယာက္တည္းေနတာ မသင့္ေတာ္ေပမဲ့ ကၽြန္မက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္သူမုိ႕ တစ္ေယာက္တည္းေနျဖစ္ခဲပါတယ္။ တစ္ေယာက္ ထဲေနလားဆုိတဲ့ အံ့ျသတဲ့အေမးေတြနဲ႕ အျကည့္ေတြကုိရင္ဆုိင္ရင္း (4)ႏွစ္ခြဲျကာခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲရဲတဲ့အေျကာင္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မေနရတဲ့ ျခံ၀င္းနဲ႕ကပ္လွ်က္အိမ္က ဂ်ီတီအုိင္ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေဘာ္ဒါေဆာင္ဖြင့္ထားပါတယ္။ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း ညဘက္မွာ ဂစ္တာတီး၊ဖဲရုိက္၊ေအာ္ဟစ္ရန္ျဖစ္သံေတြနဲ႕ အျမဲဆူညံေနတတ္ျပီး ကၽြန္မ အိပ္ယာထဲ ကေနျကားေနရပါတယ္။ ကၽြန္မလဲေျကာက္စိတ္မရွိဘဲ အဲဒီအသံေတြကုိ အေဖာ္လုပ္ရင္း တစ္ေယာက္ထဲ ေနျဖစ္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအင္ဂ်င္နီယာအုပ္စုထဲက ကၽြန္မနဲ႕ အခု တစ္ကၽြန္းထဲ စံေနရသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနမယ္ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူေတြကိုေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မ်က္ႏွာမျမင္ဘူးခဲ့ပါ။ ကၽြန္မက အအိပ္မက္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ျပီး အိပ္ယာလဲေရြးတတ္သူ။ ကုတင္နဲ႕မွ အိပ္ခ်င္သူပါ။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ ေနတဲ့အိမ္မွာ ကုတင္ကုိစလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေယာက္က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းအိပ္ႏိုင္ျပီး ကၽြန္မစာအုပ္ေတြပါ တင္ႏိုင္ေအာင္ ခပ္ျကီးျကီးေခါက္ကုတင္ေလးတစ္လုံးပါ။ ကၽြန္မက ည(8)နာရီအိပ္ယာ၀င္တတ္ျပီး မနက္(4)နာရီ ထတတ္တာ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ကေန ဒီကၽြန္းေလးကုိ မေရာက္ခင္အထိပါ။ ဒီကၽြန္းကေလးကုိ ေရာက္ေတာ့မွ ကၽြန္မရဲ႕ အက်င့္ေကာင္း တစ္ခုပ်က္ခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မေစာေစာျပန္ေရာက္ေပမဲ့ ျပန္မေရာက္တဲ့ အတူေနသူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေစာင့္ရင္း ကၽြန္မရဲ႕အိပ္ခ်ိန္ေတြက ေနာက္ကုိေရြ႕သြားပါေတာ့တယ္။ ခပ္ျကီးျကီးကုတင္တစ္လုံးနဲ႕ ေစာေစာအိပ္ယာ၀င္တတ္တဲ့မိန္းခေလးတစ္ဦး တႏွစ္ေလာက္ ျပည္ျမိဳ႕မွာ ေနေတာ့ ေနသားက်ေနပါျပီ။ တစ္ညလည္မွာေတာ့ ကၽြန္မ အေပ့ါသြားခ်င္စိတ္ေျကာင့္ ႏိုးလာပါတယ္။ နယ္အိမ္ေတြရဲ႕ထုံးစံအတုိင္း အိမ္သာက အျပင္ဘက္မွာမုိ႕ ထြက္ဘုိ႕စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ အိမ္သာနဲကပ္လွ်က္ျခံစည္းရုိးေဘးမွာ ေက်ာင္းသားအေဆာင္ ရွိတာမုိ႕ တစ္ခုခုဆုိလွမ္းေအာ္ရင္ သူတုိ႕လာမွာဘဲေလဆုိျပီး ထသြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ရုိးသားတဲ့လူေတြ ကူညီခ်င္ စိတ္ရွိတဲ့လူေတြလုိ႕ ယုံျကည္စိတ္လဲ အခုထိရွိေနတုန္းမုိ႕ပါ။ပုံမွန္အတုိင္းပါဘဲ ကၽြန္မထျပီး တခါးဖြင့္ထြက္။ အေပါ့သြားျပီး ျပန္၀င္လာခ်ိန္ အထိ အားလုံးအုိေကေနပါတယ္။ မီးလဲလာေနတာမုိ႕ေျကာက္စိတ္ေတာင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အိမ္ထဲျပန္၀င္ မီးမွိတ္ျပီး ကုတင္ေပၚ ျပန္အိပ္ ဘုိ႕က်ိဳးစားပါတယ္။ ကၽြန္မက တေရးႏိုးျပီးရင္ ျပန္အအိပ္ခက္သူမုိ႕ပါ။ (15)မိနစ္ေလာက္ ျကာမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေမွးေမွးက်လာေတာ့ ကုတင္လွဳပ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း သိပ္အိပ္မေပ်ာ္ေသးတာမုိ႕ လန္႕သြားပါတယ္။ ပထမဦးဆုံး စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ကုတင္ ေအာက္ကုိ လူ၀င္ေနျပီဆုိတာပါဘဲ။ ေခၽြးေတြျပန္လာျပီး ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘယ္လုိမွ ဆက္အိပ္ႏို္င္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကုတင္ေအာက္ကုိ ျကည့္မွ ျဖစ္မွာပါ။ မီးကလည္းမွိတ္ထားျပီးေနျပီ။ မီးခလုတ္ကလည္း ကုတင္ေပၚက ဆင္းျပီး(3)လွမ္းေလာက္လွမ္းမွ ဖြင့္ရမဲ့အေျခအေနမွာပါ။ ကၽြန္မေလ စိတ္ကုိ မနည္းျငိမ္ေအာင္ထိန္းရပါတယ္။ လက္ထဲမွာလဲ ဓါက္မီးကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ထား လုိက္ပါတယ္။ ည(1)နာရီေလာက္ရွိျပီမုိ႕ တဖက္ျခံက ေက်ာင္းသားေတြအသံလဲတိတ္ေနပါတယ္။ ေျကာက္စိတ္ကုိ ထိန္းျပီး ေနာက္ဆုံး မွာေတာ့ ကုတင္ေပၚကဆင္းျပီး မီးခလုတ္ကုိဖြင့္ ကုတင္ေအာက္ကုိ စိုးရိမ္တျကီးျကည့္လုိက္ေပမဲ့ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ ကုတင္ ေအာက္မွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကိုမွ မေတြ႕ပါဘူး။ လူမရွိတာေသခ်ာခ်ိန္မွာေတာ့ သရဲမ်ားလားလုိ႕ ထင္လာျပန္ပါတယ္။ ေျကာက္စိတ္ ေတြနဲ႕ မိုးလင္းခါနီးမွာမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။ မနက္ရုံးသြားတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလဲ အေတြးေတြမ်ိဳးစုံနဲ႕ပါ။ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေခၚအိပ္ရမလား။ တစ္ေယာက္ထဲ ဆက္ေနသင့္သလားေပါ့။ အဲဒီလုိနဲ႕ေန႕ခင္းထမင္းစားခ်ိန္ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အတူ ထမင္းစားတဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ေမးလာပါတယ္။ ညက ငလ်င္လွဳပ္တာ သိလားတဲ့။ ဘယ္အခ်ိန္ လဲလုိ႕ျပန္ေမးေတာ့ ညလယ္ ေလာက္တဲ့။ သူ႕အေမးကုိ ျပန္မေျဖႏုိင္ခင္မွာ ကၽြန္မ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ ထရီပစ္လုိက္ပါတယ္။ ေအာ္ တုိက္ဆုိင္ပုံမ်ားကေတာ့ ကၽြန္မ အျပင္ထြက္ျပီး ျပန္၀င္လာခ်ိန္က ငလ်င္လွဳပ္ခ်ိန္နဲ႕သြားတိုက္ဆိုင္ေနတာကုိး။ ကၽြန္မမွာေတာ့ ေျကာက္လုိက္ရတာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ငလ်င္ ငလ်င္ေပါ့။ သူ႕လက္ခ်က္ေလ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ အေျကာက္လြန္ျပီး အျခားအိမ္က လူေတြကိုပါ ေအာ္ႏိုးမိရင္ အခုေလာက္ဆုိ ရာဇ၀င္တြင္မဲ့အရွက္ရေလာက္ျပီ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကၽြန္မအိမ္အေနာက္ဘက္ ထြက္တဲ႕ တံခါးကုိ အျပင္ကေသာ့ခတ္လုိ႕ရေအာင္ လုပ္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ညေတြမွာ အျပင္ထြက္ရင္ ေသာ့ခတ္လုိ႕ရေအာင္ပါ။ ေသာ့ခတ္ျပီးထြက္လုိ႕ ရေပမဲ့ ေနာက္ညေတြမွာေတာ့ ဂန္ဖလားကုိသာ အသုံးျပဳခဲ့ပါေျကာင္း။ ဟဲဟဲ ဒါပါဘဲ.........အလြဲ(5)