အလြဲ(4)

ေအာင္မေလး ကယ္ျကပါဦး။ ဆုိတဲ့စကားလုံးကုိ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ၀ထၱဳေတြထဲမွာဆုိရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။ အျပင္မွာ တကယ္ေအာ္ခဲ့ဘူးတဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိမွန္းမသိေပမဲ့ ကၽြန္မတကယ္အျပင္မွာ ေအာ္ခဲ့ဖူး ပါတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းျပီးခါစ အားေနတုန္းေပါ့။ ကၽြန္မကုိ က်န္းမာေရးနဲ႕ပတ္သက္ရင္ အခုအရြယ္ထိ ေစာင္မ ျကည့္ရွဳခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္အစ္မက ေညာင္ေလးပင္ျမိဳ႕မွာ ဆရာ၀န္ မရွိလုိ႕လူစားတစ္လသြားရမယ္လုိ႕ဆုိတာနဲ့ ကၽြန္မလည္းအေဖာ္လုိက္ခဲ့ပါတယ္။ 1986 ခုႏွစ္ကပါ။ ျမိဳ႕ငယ္ကေလးေတြရဲ႕ထုံးစံအတုိင္း ေဆးရုံက ျမိဳ႕ထဲမွာ မဟုတ္ဘဲ ျမိဳ႕အစြန္မွာပါ။ ပဲခူးဘက္လာရင္ ေညာင္ေလးပင္ျမိဳ႕အ၀င္မွာ ရွိပါတယ္။ ဆရာ၀န္အစ္မကေတာ့ သူ့ ဂ်ဴတီေတြနဲ႕ ျပည့္ေနျပီး ကၽြန္မကအားေနတဲ့သူမုိ႕ ေန႕ခင္းေတြမွာ ေဆးရုံထဲကို လွည့္ျပီးေလွ်ာက္ျကည့္လုိက္ ပ်င္းရင္ စာထုိင္ဖတ္လုိက္ေပါ့။ စားဘို႕ကုိေတာ့ ျမိဳ႕ထဲက အသိတစ္ေယာက္အိမ္က ထမင္းခ်ိဳင့္ပုိ႔ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္လည္း သူအားတဲ့အခ်ိန္ လဘက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ျကတာေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႕ေနဘုိ႕ကုိေတာ့ ေဆးရုံေဘးမွာ စတုိနဲ႕ကပ္လ်က္ ေဆးရုံဆရာ၀န္ေတြထားတဲ့ အိမ္ကေလးမွာ ေနရပါတယ္။ တထပ္တုိက္ပါ။ ေဆးရုံက လူနာအေရးျကီးရင္လည္း လာလာေခၚတတ္ျပီး ညဖက္မွာေတာင္ ေျမြကုိက္လုိ႕ေရာက္လာတဲ့ ကရင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ ထျကည့္ေပးဘူးပါတယ္။ ဆရာ၀န္က ခ်က္ခ်င္းထျကည့္ေပမဲ့ လာဘုိ့လမ္းစာရိတ္ ရွာေနလုိ႕ လမ္းမွာျကာသြားတဲ့ အဲဒီလူနာကေတာ့ ေျမြဆိပ္ေတြျပန္႕ျပီး ေအာက္ပုိင္းကေနတစတစ ေသ လာတာကုိ ကၽြန္မ စုိက္ျကည့္ခဲ့ဘူးပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ လူေတြရဲ့ အသက္က သိပ္တန္ဖုိးရွိျပီး ကၽြန္မတုိ႕လုိ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ လူ႕အသက္က ေျကြသြားဘုိ့ သိပ္လြယ္တာဘဲလုိ႕ ကၽြန္မ ၀မ္းနည္း ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တညေနမွာေတာ့ ေမြးလူနာေရာက္လုိ႕လာေခၚပါတယ္။ ကၽြန္မကုိလည္း ပ်င္းရင္လုိက္ခဲ့ေလလုိ့ ေခၚတာနဲ႕ ကၽြန္မလည္း ထလုိက္သြားပါတယ္။ ေမြးခန္းထဲအထိပါ။ ဆရာ၀န္ကုိျမင္ေတာ့ ဗိုက္နာေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ဆရာမရယ္ ကၽြန္မကုိ ကယ္ပါဦးလုိ႕အသံတိမ္ေလးနဲ႕ ေျပာရွာပါတယ္။ အဲဒီ အစ္မဆရာ၀န္က ခပ္ေနာက္ေနာက္သမားျဖစ္ျပီး လူနာအနာသက္သာေအာင္ စိတ္ေဖာ့တဲ့အေနနဲ႕လုိထင္ပါတယ္။ ကယ္မယ္ ကယ္မယ္ သိျကားမင္းလာျပီလုိ႕ ပါးစပ္ထဲရွိတာေျပာလုိက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကအဲဒါကုိျကားျပီး ရီခ်င္စိတ္ကုိ မနည္းထိန္းထားရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ ဆရာ၀န္က ေမြးဘုိ႕ လက္အိတ္စြတ္ရင္းေျပာ လုိက္တာ မုိ႕ပါ။ သူအခုလုပ္ရတဲ့ကေလးဆြဲထုတ္ရမဲ့အလုပ္နဲ႕ သိျကားမင္းကုိ ကၽြန္မဘယ္လုိမွ တြဲျမင္လုိ႕ မရလုိ႕ပါ။ အနာသက္သာဘုိ႕ ေလွ်ာက္ေျပာရင္းကေလးကို ေအာင္ျမင္စြာနဲ႕လူေလာကထဲကုိ ေခၚလာႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္။ မီးဖြားတဲ့ကိစၥျပီးတဲ့အခ်ိန္က ညေန(6)နာရီေက်ာ္ နည္းနည္းေမွာင္စျပဳေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္လည္း စကားတေျပာေျပာနဲ႕ အိမ္ကေလးဆီကုိ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ညစာစားခ်ိန္ျဖစ္ျပီး မီးမလာလုိ့ ဖေယာင္းတုိင္ထြန္းျပီးညစာစားဘုိ႕ ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးဖြင့္ေနတုန္းပါ။ ကၽြန္မတုိ႕ ထမင္းစား စားပြဲက အ၀င္တံခါး ကပ္လွ်က္မွာရွိပါတယ္။ စားဘုိ႕ထည့္ေနတုန္း ကၽြန္မက သိျကားမင္းလုိ႕ေျပာတဲ့ကိစၥကုိျပန္ေျပာေတာ့ ေအး ငါလဲ လူနာကညည္းေနေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႕ေျပာလုိက္တာလုိ႕ေျပာျပီး အဲဒီဆရာ၀န္အစ္မက ထရီပါတယ္။ သူ႕က အရီသန္တဲ့သူျဖစ္ျပီး စိတ္လြတ္လက္လြတ္ရယ္ေမာတတ္သူပါ။ အဲဒီရီသံရဲ့အဆုံးမွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ဘ၀စေတာ့တာပါဘဲ။ ေမွာင္တဲ့အျပင္ဘက္ကေန အ၀င္တံခါးမျကီးကုိ ဒုတ္ေတြနဲ႕ထုထုျပီး တံခါးဖြင့္ လုိ့ ေအာ္ေနတာ ေယာက္က်ာၤးသံေရာ၊ မိန္မသံေတြပါ ပါပါတယ္။ ေဆးရုံက လာေခၚတာလုံး၀မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အခုက အႏုျကမ္းစီးသလုိကုိ ၀ုန္းဒုိင္းျကဲေနေတာ့တာပါ။ အစမွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ေျကာင္ေနျပီး ခဏေနမွ အသက္ျပန္၀င္လာပါတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ့ အိပ္ခန္းထဲေျပး၀င္ တံခါးတဆင့္ကုိ ထပ္ျပီး ဂ်က္ခ်လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့အျပင္က တံခါးဖြင့္ဆုိျပီး ထုရိုက္ေအာ္ဟစ္သံေတြကေတာ့ ဆက္ျကားေနရပါတယ္။ ကၽြန္မဘာလုပ္တယ္ထင္ပါသလဲ။ လမ္းမဘက္နဲ႕နီးတယ္လုိ႕ထင္ရတဲ့ ျပတင္းခါးကုိပိတ္ရက္နဲ႕ ကပ္ျပီး ကယ္ျကပါဦးလုိ့ တကယ္ေအာ္ခဲ့ပါတယ္။ လည္ေခ်ာင္းေတြကြဲထြက္မတတ္ အသိတရားမဲ့ေျကာက္လန္႕စြာနဲ႕ပါ။ အျပင္ကလည္းတခါးကုိထု၊ ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အိပ္ခန္းထဲကေအာ္နဲ႕ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ျကာသြား သလဲမမွတ္မိလုိက္ပါဘူး။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႕ေရာက္ျပီးမွ ညဘက္ေဆးရုံေရွ႕အုတ္ခုံမွာ ညဘက္ သီခ်င္းလာလာဆုိျကတဲ့ေကာင္ေလးေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အသက္ 20ေအာက္မုိ႕ထင္ပါရဲ့။ အဲဒီ သီခ်င္းဆုိတဲ့ေကာင္ေလးေတြေရာက္လာမွ တံခါးကိုထုျပီးဖြင့္ခိုင္းတဲ့ လူစုက ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မေလ ေျကာက္လုိက္တာ ျပန္မေျပာျပတတ္ေအာင္ဘဲ။ စိတ္ထဲကေနအဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ေတာ္ေတာ္နဲ့ ေဖ်ာက္လုိ႕မရေတာ့ပါဘူး။ သီခ်င္းလာဆုိတဲ့ေကာင္ေလးေတြမွန္းသိရေပမဲ့ တံခါးကုိ မဖြင့္ရဲတာေျကာင့္ ေဆးရုံ ၀န္ထမ္းေတြကုိ သြားေခၚေပးဘုိ့ အကူအညီေတာင္းရပါတယ္။ သူတုိ႕က ကၽြန္မတို႕ေအာ္သံေတြေျကာင့္ေျပး၀င္ လာျကတာပါ။ ေဆးရုံ၀န္ထမ္းေတြေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ည(10)နာရီေလာက္ရွိျပီမုိ႕ ျမိဳ႕ထဲအသိအိမ္သြား အိပ္ဘုိ႕ မျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႕ ေဆးရုံထဲက ရုံးခန္းကေလးထဲကုိေရြ႕ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မတုိ႕ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲလုိ့ ႏွစ္ေယာက္အေျဖရွာေနဆဲမွာဘဲ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ (တရုတ္မပုံစံ)ဆံပင္ဖရုိဖရဲနဲ့ ကၽြန္မတုိ႕ ေရွ႕ကုိေရာက္လာျပီး ခြင့္လႊတ္ဘုိ႕ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္မစိတ္ေတြေတာ္ေတာ္ေလး ရွဳပ္ေထြးကုန္ ပါတယ္။ သူက ဘာကိစၥေတာင္းပန္ရတာလဲ။ အျဖစ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးတိုက္ဆုိင္ျပီး အဆင္မသင့္လုိ႕ တံခါးပြင့္သြားရင္ ကၽြန္မတုိ႕ကုိ မီးေမွာင္ေမွာင္မွာ အေသအရုိက္ခံရမဲ့ကိန္းပါ။ လြဲပုံကဒီလုိတဲ့။ သူ႕အမ်ိဳးသားက အျခားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ့ေဖာက္ျပန္ျပီး အဲဒီေဆးရုံက စတိုတာ၀န္ခံက သူ႕အမ်ိဳးသားရဲ့ သူငယ္ခ်င္းမုိ့ သူတို႕အတြဲက အဲဒီအိမ္မွာ လာလာခ်ိန္းျကတာဆုိဘဲ။ အခုလဲ ကၽြန္မတို႕ေရာက္ေနတာလဲမျကာေသးလုိ့ သိပ္လဲမသိျကေသးဘူး။ေနာက္ျပီး သူ႕အမ်ိဳးသားကလဲ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးနဲ့ထြက္သြားတာ ေမွာင္ထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဒီအိမ္ထဲကို ၀င္လာေတာ့ သူ႕အမ်ိဳးသားအတြဲထင္ျပီး အိမ္ျပန္ေမာင္ေတြ၊အကုိေတြေခၚျပီး ျပန္လာဖမ္းတာဆုိဘဲ အုိး တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္တိုက္ဆုိင္မွဳ ပါလား။ အဲဒီလွ်ိဳ၀ွက္ဆန္းျကယ္ထဲမွာ ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ ဘာမသိ ညာမသိနဲ႕ ေန႕ခင္းကအျဖစ္ကုိ အက်ယ္ျကီးေအာ္ရီမိခ်ိန္မွာေတာ့ အထဲမွာ ျကည္ေနျပီဆုိျပီး တံခါးကုိ ထုရုိက္ ဖြင့္ခိုင္းေတာ့တာပါလား။ တကယ္လုိ႕မ်ားတံခါးပြင့္သြားခဲ့ရင္ ကၽြန္မ လြန္ခဲ့တဲအႏွစ္(20)ကေသျပီး အခုလုိ စာေရးခြင့္ရဘုိ႕လမ္းမျမင္ေတာ့ပါလား။ တကယ့္ကုိ ေသေစႏိုင္တဲ့ လြဲမွားမွဳတစ္ခုပါလား။ အဲဒီလုိ အလြဲေတြလည္း အသက္(20) မတို္င္ခင္မွာ ကုိယ္ေတြ႕ျကုံခဲ့ပါေျကာင္း။