စက္ဘီး

ကၽြန္မကေလးဘ၀ထဲက အလုိခ်င္ဆုံးပစၥည္းတစ္ခုကုိ ျပပါဆုိရင္ စက္ဘီးလုိ့ေျပာရမွာပါ။ နည္းနည္းေလးအရြယ္ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ့ ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့စကားတစ္ခုရွိပါတယ္။ သူမ်ားေမာင္းတဲ့ကားကုိ ေဘးကထုိင္ စီးမလား။ စက္ဘီးကုိ ကုိယ္တိုင္နင္းျပီးသြားမလားဆုိရင္ စက္ဘီးကုိ ကုိယ္တုိင္နင္းသြားဘုိ့ ေရြးခ်ယ္မယ္လုိ့ပါ။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူမ်ားေမာင္းတဲ့ကားကုိ ထုိင္စီးေနခ်ိန္မွာ ကုိယ္ကေတာ့ စက္ဘီး ကေလးနဲ့ေ၀းေနရဆဲပါ။ ကၽြန္မတုိ့အေမက စည္းကမ္းတင္းက်ပ္တဲ့လူမ်ိဳးထဲမွာပါပါတယ္။ တစ္ေသြးတစ္သံ အမိန့္မုိ့ ငယ္ငယ္တုန္းက တုိ့အေမက ဟစ္တလာ၀င္စားတာလားမသိဘူးလုိ့ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ေျပာခဲ့ဘူး ေပမဲ့ ဒီစည္းကမ္းေတြေျကာင့္ ကၽြန္မတုိ့ႏွစ္ေယာက္ လူေကာင္းကေလးေတြျဖစ္လာမုိ့ အဲဒါကုိ အေမရွိေနတုန္း သိခဲ့ရလုိ့ အေမ့ကုိလဲ ေက်းဇူးေတြ အခုေတာ့ တင္မဆုံးေပါ့။ ငယ္တုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြျကားမွာ တုိ့အေမက ေပးလုပ္မွာမဟုတ္ဘူးဆုိျပီး အျမဲမ်က္ႏွာငယ္ကေလးနဲပါ့။ သူမ်ားေတြ စက္ဘီးစီးျက၊လမ္းထြက္ ကစားျကတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ့ညီအစ္မက အိမ္ထဲမွာဘဲေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန့ေတာ့ ေရာက္လာတာပါဘဲ။ ကၽြန္မတုိ့အေမ ေဖာင္ျကီးသင္တန္းသြားရမယ္ဆုိေတာ့ အိုး ေပ်ာ္လုိက္တာ အဖြားနဲ့ေနခဲ့ ရမွာမုိ့ လုပ္ခ်င္တာေတြ အကုန္လုပ္ပစ္လုိက္မယ္လုိ့ကုိ ေတြးထားတာ။ တကယ္လဲလုပ္ခဲ့တာပါဘဲ။ ပထမဦးဆုံး လုပ္ခဲ့တာကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ စက္ဘီးစီးသင္တာေလ။ သိတယ္မို့လား။ အိမ္မွာ စက္ဘီးကလဲမရွိေတာ့ ဆုိင္ကေန နာရီနဲ့ငွားျပီး လမ္းေပၚမွာတခ်ိန္လုံးေပါ့။ အေမ့သင္တန္းကလဲ ပထမလမွာ အျပင္ ထြက္ခြင့္မရွိေတာ့ အဲဒီတစ္လအတြင္း အဌာရသ(18)ရပ္ အကုန္တတ္ေအာင္ သင္မယ္ဟဲ့ဆုိျပီး ထမင္းမစား ဟင္းမစားေပါ့။ ဒူးေခါင္းက အမာရြတ္ေတြက ေသရာပါေရာဘဲ။ တစ္ပတ္ေလာက္အတြင္းမွာ စက္ဘီးစီးတတ္ သြားပါတယ္။ တစ္လျပည့္လုိ့ အေမျပန္လာတဲ့ေန့မွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ့ညီအစ္မ အစ္ေရွ့၀ရံတာမွာ ျကိုးနဲ့တုတ္ျပီး ရုိက္ခံရတာကုိ အခုထိမေမ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ့ဘာေတြလုပ္တယ္ဆုိတာ အေမမသိေပမဲ့ အေမျပန္လာရင္ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းရမဲ့ ပညာရည္မွတ္တမ္းကေတာ့ အေမသင္တန္းမတက္ခင္ အဆင့္(5)ကေန အဆင့္(40) ကုိ ေရာက္သြားတာက သက္ေသခံျဖစ္ေနလုိ့ပါဘဲ။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလုံးလဲ မဲသဲျပီး ဒါဏ္ရာေတြပလပြနဲ့ လူရုပ္ေတာင္ မေပၚဘူးလုိ့အေျပာခံရပါတယ္။ အဲဒီလုိ အရုိက္ခံရတာေတာင္ ရီစရာအျမဲေတြးတတ္တဲ့ညီမက အေမကတုိ့ကုိေျပာေနတယ္ လူရုပ္မေပၚဘူးတဲ့ တုိ့ နတ္ရုပ္ထြက္ေနလားမသိဘူးလုိ့ေလ။ သူကေတာ့ ဘ၀ကုိ ရီစရာေတြအျဖစ္အျမဲျမင္ေလ့ရွိပါတယ္။ အေမက နင္တုိ့အျပင္ထြက္ရင္ ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္ေလး၀တ္လုိ့ ေျပာသံျကားရင္ သူကတုိးတုိးေလး တုိ့ ေဘာ္ျကယ္ထိုး၀တ္ရေအာင္လုိ့လည္း ငယ္ငယ္ေလးနဲ့ေျပာ တတ္တယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အေမအရုိက္ခံရေပမဲ့ စက္ဘီးစီးတတ္သြားတာမို့ တန္ပါတယ္လုိ့ေတြးျပီး အေမလစ္တာနဲ့ ဆုိင္က စက္ဘီးကုိ ငွားစီးေလ့ရွိပါတယ္။ ကုိယ္ပုိင္ေတာ့မရွိေသးပါ။ အသက္(20)ေက်ာ္ အလုပ္ စလုပ္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ ငယ္ဘ၀အိမ္မက္က ျပန္ႏိုးလာပါတယ္။ စက္ဘီးလုိခ်င္တဲ့ေရာဂါေလ။ ရတဲ့ပုိတ္ဆံထဲက ေနခင္းဗိုက္ဆာရင္ ေစ်းသက္သာတဲ့ ပလာတာတစ္ခ်ပ္စားျပီး စုထားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မအဲဒီတုန္းက ပလာတာကုိ မစားခ်င္ဘဲ စားခဲ့ရတဲ့စိတ္ေျကာင့္ထင္ပါရဲ့ အခုျကီးလာေတာ့ ပလာတာကုိ လုံး၀မစားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလုိနဲ့ ကၽြန္မလုိခ်င္တဲ့ စက္ဘီးကေလးတစ္စီး ၀ယ္ႏိုင္သြားပါတယ္။ Pheasant တံဆိပ္နဲ့ အနီေရာင္ကေလးပါ။ အုိး ေပ်ာ္ခ်က္ကေတာ့ အခုေတာင္ျပန္ေတြးရင္ ေပ်ာ္ပါတယ္။ အဲဒီစက္ဘီးကေလးနဲ့ ကၽြန္မရုံးကိုသြားတယ္။ မနက္ခင္းရုံးမသြားခင္ ေရႊေမာ္ေဓါဘုရားကိုသြားတယ္။ ညေန ရုံးဆင္းရင္ ကၽြန္မတုိ့ျမိဳ့က သဇင္စာအုပ္ဆုိင္ကုိ သြားတယ္။ လုိရာေရာက္ခဲ့ေပါ့။ ကၽြန္မစက္ဘီးဘယ္ေလာက္နင္းခဲ့သလဲဆုိရင္ ေျခေထာက္နဲ့ေပါင္ေတြက အေပၚပိုင္းနဲ့ မလုိက္ဖက္စြာ ေတာင့္တင္းခို္င္မာလာတဲ့အထိေပါ့။ စက္ဘီးကုိနင္းခ်လုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ခံစားမွဳထဲမွာ မိမိကုိယ္ကိုယ္ ယုံျကည္စိတ္ခ်မွဳေတြေတာင္ပါလာတယ္လုိ့ တခါတေလထင္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း လမ္းခြဲခဲ့ရပါတယ္။ ပထမအလုပ္မွာ မေပ်ာ္လုိ့ ေနာက္အလုပ္တစ္ခု အေျပာင္းမွာ အဲဒီခ်စ္လွစြာေသာ စက္ဘီးေလးကုိ လမ္းစာရိတ္အတြက္၊ပထမအလုပ္မွာရာထူးတုိးထားျပီးႏွစ္မေစ့ခင္ထြက္လုိ့ ေရာ္ေျကးေပးဘုိ့အတြက္ေရာင္းခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ စက္ဘီးကေလးနဲ့ကၽြန္မေ၀းခဲ့ရတာ အခုအထိပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာျကာခဲ့ေပမဲ့ ကၽြန္မရဲ့စက္ဘီးအိမ္မက္ကေတာ့ ရွင္သန္ေနဆဲပါ။ ဒီတစ္ေခါက္ ရြာျပန္ရင္ စက္ဘီးတစ္စီးေလာက္ေတာ့ ၀ယ္စီးပစ္လုိက္မယ္လုိ့ အားခဲထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟုိးအရင္ အႏွစ္(20)ကလုိ ေပ်ာ္ရႊင္လြတ္လပ္ပါေတာ့မလားလုိ့ေတာ့ စိတ္ပူေနမိတယ္။ကၽြန္မတုိ့မွာ စိတ္ဒါဏ္ရာ ေတြနဲ့မြမ္းျကပ္ ေနခဲ့တာ ျကာခဲ့ျပီေလ။